Πατριώτης ή προδότης

Έχουμε κι άλλες φορές αναφερθεί από αυτή τη στήλη στον μεγάλο λογοτέχνη αλλά και πραγματικό άνθρωπο των γραμμάτων και τεχνών και διανοούμενο Γιώργο Θεοτοκά (1905-1966). Ο Θεοτοκάς ήταν μια από τις λίγες φωνές ανθρώπων της διανόησης που εκπροσωπούσε με πολύ αυθεντικό τρόπο τόσο την ελληνική παράδοση, όσο και την Ορθόδοξη πίστη. Την ελληνική παράδοση την εκπροσωπούσε ως γενάρχης ουσιαστικά της Γενιάς του ’30 (παρά την ανάδειξη αργότερα του Γ. Κατσίμπαλη), εκδίδοντας σε εξαιρετικά νεανική ηλικία το «Ελεύθερο Πνεύμα» (1929). Την Ορθόδοξη σκέψη μπορούμε να πούμε πως εκπροσωπούσε επίσης, εφόσον ο ίδιος ήταν, από ένα σημείο και μετά συνειδητό μέλος της Εκκλησίας. Εκτεταμένα για την προσωπική πίστη του μίλησε στο βιβλίο του «Ταξίδι στη Μέση Ανατολή και στο Άγιο Όρος» (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1995). Ο Θεοτοκάς ήταν κοντολογίς ένας έντιμος Ορθόδοξος Έλληνας πατριώτης και άνθρωπος των γραμμάτων.

Κατά τη γνώμη της στήλης, για όποιον θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με τις σχέσεις (Διοικούσας ειδικά) Εκκλησίας –Έθνους, τα δοκίμια που έχει εκδώσει υπό τον τίτλο «Η Ορθοδοξία στον καιρό μας» (Εκδόσεις των Φίλων, 1975) έχουν εξαιρετική αξία να διαβαστούν.

Το θέμα του σημερινού άρθρου είναι η δήλωση Ορθόδοξου Μητροπολίτη, του Πανιερώτατου κ. Νεόφυτου, σε απάντηση σχετικά με την περιβόητη Συμφωνία των Πρεσπών, όπου δήλωσε τα ακόλουθα:

Εθνισμός και υπερεθνισμός

Πριν από περίπου 63 χρόνια (εφ. «Καθημερινή», 22/12/1954), ο Γιώργος Θεοτοκάς, ο άνθρωπος στον οποίον εν πολλοίς οφείλουμε την επανεύρεση της ελληνικής παράδοσης και της ελληνικότητας, την οποία κινητοποίησε από το πρώτο του νεανικό έργο με το όνομα «Ελεύθερο πνεύμα», ο οποίος έγινε ο ίδιος Χριστιανός Ορθόδοξος συνειδητός σε ώριμη ηλικία, δηλαδή ένας άνθρωπος ο οποίος εξέφραζε και τον ελληνικό «εθνισμό» αλλά και την Ορθόδοξη πίστη του, έγραφε για την Διοικούσα Εκκλησία τα παρακάτω:

«Και αφού ασκούμε αυτοκριτική, ας σημειωθεί εδώ και κάτι ακόμη, που πολλοί Έλληνες σήμερα το συζητούν: Η επέμβαση της Εκκλησίας της Ελλάδος σε τέτοια ζητήματα δημιουργεί μιαν εντύπωση θρησκευτικού φανατισμού και μισαλλοδοξίας άλλων εποχών, που πολύ θυμίζει Ανατολή και που δεν υπηρετεί το γόητρό μας ως σύγχρονου λαού. Βέβαια, υπήρξε μια ιστορική περίοδος όπου ο Ελληνικός Λαός ήταν υποδουλωμένος και όπου η Εκκλησία αποτελούσε τη μόνη οργανωμένη έκφραση της εθνικής υπάρξεως και του πόθου του της ελευθερίας. Ο κλήρος κράτησε τότε υψηλά τη σημαία των εθνικών δικαίων και αγωνίσθηκε με θαυμαστήν αυταπάρνηση για την αποκατάσταση του Ελληνισμού. Γνωρίζομε όλοι αυτή την παράδοση και τη σεβόμαστε ως ένα μέρος της νεώτερης εθνικής μας Ιστορίας. Αλλά οι ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες έχουν μεταβληθεί ριζικά.

Τράπεζες και Δ. Εκκλησία την εποχή των Μνημονίων

… σκούρα τα πράγματα για όσους έχουν την πίστη τους ως ζύμη που «καινά ποιεί τα πάντα»…

Ο σεβ.Άνθιμος παραπάνω αναφέρεται στο να μείνουν οι τράπεζες …ελληνικές, εννοώντας προφανώς να μείνουν σε χέρια ανθρώπων με καταγωγή και που είναι πολιτογραφημένοι ως Έλληνες πολίτες στα έγγραφα του Κράτους.

Ναι, αλλά, θέτοντας ένα ερώτημα, αν δεν είναι τόσο πατριώτες Έλληνες; Αν δεν έχουν ανεπτυγμένη εθνική συνείδηση και προσέχουν μόνο την προβιά τους, την οικογένειά τους και την εταιρεία τους και δεν διαπνέονται από «αλληλεγγύη προς τους ομοεθνείς», πράγμα που ορίζει τον πατριωτισμό άλλωστε ;

Αν ισχύει αυτό που γράφει ο Τζον Κένεθ Γκάλμπραιηθ ότι στις σύγχρονες καπιταλιστικές επιχειρήσεις υπάρχει μια «συνειδητή αποεθνικοποίηση»; Αν ισχύει δηλαδή ότι νοιάζονται βασικά για την μεγιστοποίηση των κερδών ή και του μεριδίου της αγοράς τους;

«Χουντικά σταγονίδια» στον «φιλόχριστο στρατό»

Όπως ίσως θα έχετε παρακολουθήσει οι φίλοι αναγνώστες αυτών των γραμμών, τις τελευταίες δέκα ημέρες έγινε λόγος για ένα ζήτημα το οποίο άπτεται της εορτής του Πολυτεχνείου. Κάποιος νεαρός και ειδικότερα ο 4ετής αρχηγός φοιτητής της Σχολής Ευελπίδων Π. Φαραντάτος, όπως φημολογήθηκε αρχικά από την φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Το βήμα της Κυριακής», μετά την εορτή προς τιμήν του Πολυτεχνείου 1973, μίλησε για «μπούρδες» αναφορικά με την εορτή αυτή και τραγούδησε κάποιο άσμα το οποίο είναι χουντικός ύμνος («Μεσ’ στου Απρίλη την γιορτή»). Μάλιστα, ανάγκασε ίσως ή συνοδεύτηκε σε αυτήν την ενέργεια από ορισμένους(4-5) συμφοιτητές ή και φίλους. Υπήρξαν πληροφορίες έσωθεν ότι το περιστατικό με κάποια μορφή πράγματι έλαβε χώρα, ενώ σε άλλη κυριακάτικη εφημερίδα συγγενής του παιδιού αυτού ισχυρίστηκε ότι συκοφαντήθηκε και ότι επρόκειτο για παρεξήγηση. Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα μίλησε για «χουντικό πυρήνα στην Ευελπίδων»· ο δε πρότερος πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου είχε ομιλήσει στους Μέρκελ-Σαρκοζί στην περιβόητη συνάντησή τους μετά την ανακοίνωση δημοψηφίσματος περί κινδύνων… πραξικοπήματος· οι συνδαιτυμόνες αυτοί εξοργίστηκαν με αυτά που άκουγαν- βέβαια «μην κρίνεις, για να μην κριθείς».
Βεβαίως, και νομικά ακόμη υπάρχει το περίφημο τεκμήριο αθωότητας και δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε εύκολες κριτικές και επικρίσεις, πόσω μάλλον καταδίκες. Αλλά ας υποθέσουμε ότι ισχύει οποιαδήποτε εκδοχή. Ποια σημασία έχει; Αυτές οι σχετικές αναρρωτήσεις είναι σαν να προέρχονται από κάποιον που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με την ελλαδική πραγματικότητα και δη την στρατιωτική, η οποία σε μεγάλο τμήμα της είναι «σουρεαλιστική» και άκρως εξοργιστική. Ιδίως, ίσως, οι νεώτεροι, από κατ’ ιδίαν συζητήσεις και μόνον θα γνωρίζουν πόσοι και πώς έχουν -έκπαλαι- τέτοια φρονήματα εντός του στρατού. Προσέξτε: όχι εθνικιστικά ή «υπερεθνικόφρονα» φρονήματα, αλλά απλώς φασιστοειδή ή/και «μιλιταριστικά». Δηλαδή αντιδημοκρατικά και νομικιστικά, που προσκυνούν ως είδωλο και ως νέο χρυσό μοσχάρι το Κράτος και έχουν ποικίλα όνειρα φίλαρχης «επιβολής της τάξης».

«Τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος»- Πατριωτισμού αναβάπτιση & ανανοηματοδότηση

Όπως είχε πει και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, η (όντως) τιμή ενός μάρτυρα είναι η μίμησή του. Ο μάρτυρας πραγματώνει τον λόγο του Χριστού που λέει «μείζονα της αγάπης ταύτης ουδείς έχει, ίνα τις θη την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού». Όμως, σύμφωνα με τους Πατέρες, και ειδικότερα τους «μεγαλύτερους Θεσσαλονικείς όλων των εποχών»(Κ. Ζουράρις) Αγ. Κύριλλο και Μεθόδιο, αυτός μπορεί να είναι και ο μόνος σκοπός ενός πολέμου από χριστιανικής πλευράς, δηλαδή το να θέσει κανείς την αγάπη του υπέρ των αγαπημένων του, για να τους σώσει από τους θανάσιμους κινδύνους που τους απειλούν. Έτσι ένας πατριωτικός πόλεμος γίνεται από μια υπερβάλλουσα «αλληλεγγύη προς τους ομοεθνείς», όπως θα έλεγε και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Έτσι, μπορούμε κατ’αναλογία να πούμε«τιμή εθνομάρτυρος, μίμησις εθνομάρτυρος». Να μιμηθούμε τους πεσόντες του 40. Και πώς μπορούμε να μιμηθούμε τους πεσόντες του 40 σε ένα Κράτος που πλέον βρίσκεται υπό την βελούδινη αλλά όχι λιγότερο θανάσιμη γερμανική -και, βαθύτερα, του διεθνούς Κεφαλαίου- μπότα;

Για την πορεία της 15/12 στην Θεσσαλονίκη… γιγαντώδης, θυμώδης, νηφάλια, υπό απέλπιδα καταστολή… (Μέρος Α’)

Ρόδα, σε πεθαμένους...

… και εγώ που έχω συμμετάσχει σε λίγες από όσες έπρεπε, αλλά πάντως αρκετές αριθμητικά πορείες στο παρελθόν, δεν έχω νιώσει το, κατά Σολωμό, Χρέος τόσο έντονο όσο εδώ, αλλά και την ένοχη συνείδηση, επειδή άργησα να βρω το πλήθος(όπως και την μετέπειτα ανάπαυσή της)… ένα πλήθος που έχρηζε πάνω από 15 λεπτά για να διέλθει όλο από ένα σχετικά πλατύ δρόμο διπλής κατεύθυνσης… αλς, λαοθάλασσα δηλαδή. Εντυπώσεις, έντονες και βαθιές, πολλές και συμβάντα, που χρήζουν προσοχής, αρκετά, όπως ταπεινά νομίζω… Επί τροχάδην……:

Περί Ψωμιάδη, «λαϊκίστικης» Αριστεράς και μνημονίου ή, άλλως, Τίνος είδους δημοσιογραφικά φυντάνια ευδοκιμούν στης πλαγιάς της πιο μελάγχολης τα μάκρη(του Ρωμαΐικου)

Ο πολύς κος Σήφης Πολυμίλης μας, λοιπόν, με άρθρο του στο …»Βήμα» -διότι δεν μπορεί να μην μας διαφωτίζη πολλαχόθεν, όπως καταλαβαίνετε, τώρα που ηδικήθη κατά τι στην «Ε»- μας μιλάει εναντίον του Παναγιώτη Ψωμιάδη, του από ορισμένους αποκληθέντος «Νομάρχη-Ζορό» που ήταν έτοιμος να προασπίση τον Καραμανλή και τον Λαζόπουλο(δευτερευόντως) από κάθε κρύφια απειλή. Συνοψίζω τα κύρια σημεία:

1)ο Ψωμιάδης είναι εκφραστής τάσης «ψυχοπονιάρικης»(άλλο πάλι και τούτο) κατά του Μνημονίου.

2)υπάρχει τάση σύμφυτη μέσα στην ελληνική κοινωνία που προτάσσει μία ψεύτικη λεβεντοπατριωτική, θα λέγαμε, αντίσταση κατά του μνημονίου. Βέβαια, όλοι εμείς οι ορθολογισταί καταλαβαίνουμε πόσο χαζά είναι όλα αυτά.

3)οι πολιτικοί συνέβαλαν σε αυτές τις τάσεις, που απολυτοποιούν αφηγήματα ιστορικά, όταν όλοι ξέρουμε στην κατά τον Μποντριγιάρ «μετά το όργιο» εποχή του μεταμοντερνισμού ότι υπάρχει γνωσιολογικός σχετικισμός.

4)ακόμη και ο Αλαβάνος παριστάνει τον εθνικό απελευθερωτή, σαν τον Αντρέα πριν το ’81.

5)όλα αυτά είναι πάρα πολύ άσχημα, και δεν πρέπει η μάχη κατά του Μνημονίου να εκφυλιστεί σε αυτά, που είναι «βλαχομπαρόκ».

Όπως επιγραμματικώς αναφέρει ο σοφός δημοσιολόγος:

Γιατί μπορεί να τα έχουμε κάνει θάλασσα παντού σχεδόν αλλά βέβαια δεν μπορούμε να ανεχθούμε σε καμιά περίπτωση ότι κάποιοι άλλοι και δη ξένοι έχουν την ικανότητα, την τεχνογνωσία να μας επιβάλλουν ένα μοντέλο σωτηρίας που δεν ταιριάζει στις παγιωμένες… παραδόσεις μας. ( Πηγή. )

Βεβαίως, είναι αρκετά χρόνια που διαβάζω αυτού του τύπου τις απόψεις στον ελλαδικό Τύπο, από πολλά διαφορετικά πρόσωπα, με πολλές διαφορετικές παραλλαγές, με την ίδια στοχευμένη επιχειρηματολογία. Και κάποιοι φίλοι που μας διαβάζουν μπορεί να σκέφτονται κάτι σαν «μα θα ασχοληθούμε τώρα με ένα ασήμαντο εθνομηδενιστή φαφλατά του συρμού»; Το φαινόμενο είναι γενικευμένο, όμως. Η ασθένεια έχει επιδεινωθή. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται καυτηριασμός.

Ελάχιστες κριτικές επισημάνσεις επί των μετεκλογικών «θρήνων και κοπετών»

Μόλις σημερινή …σοδιά. Θα θίξω ζητήματα ευρύτερα, που προκύπτουν και που οι συντασσόμενοι υπό την …αριστερόεσσα (σημαία) «κατακρεουργούν» μονίμως, λόγω ιδεολογικής αφασίας, και ανοησίας, κατά το «ο μωρός μωρά λαλήσει». Ιδιαίτερα στο παραπάνω κείμενο, μετά βίας συγκρατεί κανείς τον θυμό του για τις απίθανες, πράγματι, χονδροείδειες. Παραταύτα, ας προβούμε με μακροθυμία:

1)Μεταπολιτευτικώς, πλήθος από τις αλλαγές που επήλθαν ήσαν λαϊκή βούληση επί μακρόν και, μάλιστα, μετά πόθου. Αυτό είναι, μαλλον, «αυταπόδεικτο». Εξ ου και προωθήθηκαν από… «συντηρητικούς». Οι βιομήχανοι είχαν κατηγορήση τότε τον Καραμανλή, όπως αναφέρει και ο ιστορικός Απ. Βακαλόπουλος, για σοσιαλμανία -λόγω, βέβαια, της μόνιμής τους εκμεταλλευτικής απληστίας. Το ίδιο, για να θυμίσω και το …μακράν αγαπημένο θέμα των φωταδιστών/υπαρκτών εκσυγχρονιστών μας, συνέβη και με την Γαλλική Επανάσταση. Ουδείς ή ελάχιστοι που άσκησαν κριτική στο μετεπαναστατικό καθεστώς κήρυτταν επιστροφή στο ancien regime. Ο Σλάιερμαχερ θεωρούσε τον παπισμό(που ανετράπη από τους επαναστάτες) την πραγματωμένη καταστροφή του Κατολικισμού. Ο Ζοζέφ ντε Μαιστρ , μέρος της πνευματικής αντίδρασης(Μπερντιάεφ, «Για την κοινωνική ανισότητα», εκδ. Πουρναρά) στα «Φώτα»(οι πολέμιοι του Διαφωτισμού Αριστεροί Χορκχάιμερ/Αντόρνο θα τον κατατάξουν στο αντιδραστικό εκείνο τμήμα των αντιδιαφωτιστών και ρητώς, αν δεν απατώμαι) έβλεπε στην επανάσταση και ειδικότερα στην Γαλλική Επανάσταση ένα βαθύτατο θεολογικό νόημα, μία αναγκαιότητα. Ο «χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος του πρώιμου Γερμανικού Ρομαντισμού» Novalis(1792-1801) είχε μία αντίληψη, ας πούμε, προοδευτική για την Ιστορία που ανταποκρινόταν και στην γερμανική πρόσληψη του Αστικοκαπιταλιστικού Γαλλικού Διαφωτισμού και έβλεπε, παρά την νοσταλγία της πνευματικής παιδικής αθωότητας και εμπιστοσύνης του Μεσαίωνα, μία πνευματική/θρησκευτική αναγέννηση που θα κατέληγε μελλοντικώς σε ένα νέο (Χριστιανικό) κόσμο ειρήνης και αληθινής ελευθερίας. Είναι, γενικότερα, νόμος, λοιπόν, ότι δεν αμφισβητείται η αλλαγή από μία κατάσταση που υπήρξε τόσο ποθητή(η αλλαγή) παρά από άφρονες.

2)Διαβάζουμε για …«εθνικιστική στροφή». Για εθνικισμό, και μάλιστα «ξέφρενο» κατηγορείτο ο Ανδρέας Παπανδρέου στην εξωτερική πολιτική, επειδή δεν έκανε όλα τα χατίρια στην Τουρκία, σύμφωνα και με τα αποχαρακτηρισθένα αρχεία των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών που παρουσίασε προ μηνών η εφ. «Έθνος». Ο ίδιος μιλούσε για την εθνική απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ως το πρώτιστό μας μέλημα.  Ως εθνικιστές κατηγορούνται ή, μάλλον, ορίζονται, και ο Φιντέλ Κάστρο και λοιποί ηγέτες της Λατινικής Αμερικής. Οι κατηγορίες αποσύρονται σε συνάρτηση με το πώς φέρονται, π.χ., στις πολυεθνικές που νέμονται τους πόρους των χωρών αυτών. Αν δεν κάνεις ό,τι θέλουν οι ΗΠΑ, όπως έλεγε και ο Νόαμ Τσόμσκι, είσαι «tyrant»,  φασίστας και «εθνικιστής», όπως ο Τσάβεζ κατά αποδεδειγμένες συκοφαντίες ΜΜΕ υπερατλαντικών. Φαίνεται, ότι μόνοι… «κεντρώοι» ήσαν οι αμερικανοκίνητοι, φιλοατλαντιστές  δικτάτορες Banzer, Μπατίστα, Σομόζα. Και εθνικιστές ήσαν όσοι τους ανέτρεψαν που, οι αναίσχυντοι, εκραύγαζαν συνθήματα μίσους και εθνικιστικά όπως «Πατρίδα ή θάνατος«(Τσε) και αποκαλούνταν με ονόματα όπως FSLN, Εθνικό(άκουσον, άκουσον!) Απελευθερωτικό Μέτωπο.

3)Διαβάζουμε για την «προβολή και όχι η αλλαγή των παραδοσιακών και διαχρονικών αξιών της παράταξης» (8/11/2009) που σημαίνει ουσιαστικά την ρατσιστική ιδεολογία του «αίματος» και της «γης», της προαιώνιας «ουσίας» του ελληνικού λαού.(sic;!)

«Ανέγνως(σ.φ.:το ελπίζω), αλλ’ ουκ έγνως• »…

Κατ’αρχάς, στην ίδια ομιλία αναφέρεται ποιες είναι αυτές οι αξίες:

» Τις μεγάλες και διαχρονικές αξίες, τις πανανθρώπινες αρχές που υπερασπιζόμαστε: Την Ελευθερία, την Αξιοπρέπεια, την Αξιοκρατία, Την Κοινωνική Δικαιοσύνη, την Ισονομία, τη Δημοκρατία και την Πατρίδα.»

Δεν υπάρχει ουδεμία αναφορά στο όμαιμον. Το εθνικό όμαιμον είναι ρητώς ηροδότεια, και -τουλάχιστον εμμέσως- θουκυδίδεια έννοια.

4)Όσο για τον «εθνικισμό», ο εθνικισμός είναι κατ’αρχάς μη-ελληνικό, μη-παραδοσιακό χαρακτηριστικό που εισήλθε με τον αστικό Γαλλικό Διαφωτισμό -που ιδιαιτέρως υποστηρίζουν οι περισσότεροι της συνωμοταξίας των φωταδιστών αντεθνιστών-κοσμοπολιτών αστικού τύπου. Το ίδιο ισχύει και για τον ιμπεριαλισμό και δεν νομίζω, λ.χ., ότι χρειάζεται να θυμίσω τον ξέφρενο ιμπεριαλισμό του «επαναστατικού γαλλικού στρατού» τα πρώτα χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση. Αλλά ο εθνισμός και η υπεράσπισή του είναι κάτι τελείως άλλο. Ο εθνισμός είναι η παράδοση του τόπου. Παραδείγματος χάριν, όπως μας θύμισε και ο Σ. Καργάκος προσφάτως στην εφ. «Χριστιανική», ο ιδρυτής του ΚΚΙ Αντόνιο Γκράμσι στα «Τετράδια της φυλακής» έγραφε, ότι ο ρωμαιοκατολικισμός είναι το πλέον αξιοσέβαστο στοιχείο της ιταλικής ταυτότητας. Ο δε (Ρώσσος)αναρχικός Μπακούνιν ήταν φανατικός, ας πούμε, «οριενταλιστής», είχε ακόμη και μία «λαϊκή θρησκευτικότητα», και θεωρούσε, ότι το φως εξ Ανατολών έπρεπε να φωτίση τα καπιταλιστικά-(-τεχνοκρατικά) σκοτάδια της Δύσης, ενώ αποκαλούσε τον βαθύτατα Ορθόδοξο ρωσσικό απλό Λαό λαό της επανάστασης. Ο ίδιος ο λενινισμός, όπως υποδειγματικά το έχει φωτίση ΚΑΙ ο Κωστής Μοσκώφ αυτό το θέμα, είναι μία θεωρία που προσβλέπει στις -ενδεχομένως, όπως εν προκειμένω, «προοδευτικές»- εθνικές ιδιαιτερότητες, ώστε να χειραφετηθή ο λαός ταχύτερα. Η παραδοσιακή -και επαναστατική εν τω άμα- Ορθοδοξία είχε αντικατασταθή από τον ευρωπαϊκό πιετισμό από την άρχουσα τάξη ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Ο δε «οικουμενιστής»- αναρχίζων- χριστιανοσοσιαλιστής, Ορθόδοξος Ρώσσος φιλόσοφος Ν. Μπερντιάεφ μιλούσε(«Βασίλειο του Πνεύματος και βασίλειο του Καίσαρα») για την σπουδαιότητα της εθνικής ταυτότητας και πώς η απουσία της θα επέφερε μία τεράστια νοσταλγία που θα επιχειρούσε να βρη υποκατάστατα αυτής.

***

Αυτοί που θέλουν να διαλύσουν, λοιπόν, βασικά, την παράδοση, ο,τιδήποτε το παραδεδομένο, είναι, λέγονται, φουτουριστές. Αλλά, δυστυχώς, οι φουτουριστές συνδέθηκαν διαχρονικά στενότατα με τον(ιστορικό) φασισμό…

Ο Φιντέλ Κάστρο για πατρίδα, εθνικό ύμνο και σημαία ή περί πατριωτικής αριστεράς

Επειδή μακρός και μακρόχρονος ο λόγος περί αριστεράς και πατρίδας, σκέφτηκα καλό να καταχωρίσω εδώ ορισμένες από τις θέσεις του Φιδέλ Κάστρο(1926-), ηγήτορος μέχρι προ τινός διαστήματος της Κούβας για τα θέματα που βλέπετε στον τίτλο. Ο Μπερντιάγεφ κατηγορούσε τους εξουσιαστές μαρξιστές ή «μαρξιστές» της χώρας του το 1918 ως φουτουριστές, που δεν συνδυάζουν την «δημιουργική αρχή με την συντηρητική αρχή«, μία μομφή που ο Λ. Τρότσκι προσπάθησε αργότερα να αποσείση, και όχι επιτυχημένα, μάλλον.

Οι Κουβανοί αυτοί σοσιαλιστές ή και μαρξίζοντες ή ακόμη και μαρξιστές υπήρξαν οπωσδήποτε άνθρωποι που η προσωπικότητά τους στεκόταν ψηλότερα από τις ασπρόμαυρες κοινοτοπίες του μαρξισμού, πάντως. Ο Κάστρο, έτσι, δεν έχει σχέση με την αιφνίδια λατρεία προς την πατρίδα, τους προγόνους, και την διοίκηση της Εκκλησίας του Ι. Στάλιν (που, ως γνωστόν, «ζη» ακόμη και «σπέρνει τον φόβο» στους «οπορτουνιστές» κ.τ.ο.) προ «Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου«. Για αυτού του τύπου την λατρεία είχε πη πολλά σωστά, συνελόντι ειπείν, και ο Δ. Σαββόπουλος, πριν 26 χρόνια, επί χριστιανομαρξιστικού διαλόγου.

Αλλά να δούμε τι λέει ο Φιδέλ στον λόγο του «Η ιστορία θα με δικαιώσει»:

α)Έχουμε διδαχτεί να αγαπούμε και να υπερασπιζουμε την όμορφη σημαία του μοναχικού άστρου, και καθε βράδυ να τραγουδάμε έναν ύμνο, του οποίου οι στίχοι λένε ότι η ζωή μέσα στις αλυσίδες είναι ζωή μέσα στις προσβολές και βύθισμα στην καταισχύνη και ότι είναι ζωή ο θάνατος για την πατρίδα.

β)Γεννηθήκαμε σε μία ελεύθερη χώρα, που μας την κληροδότησαν οι πατέρες μας. Πρώτα, λοιπόν, θα βυθιστεί το Νησί στην θάλασσα και έπειτα θα συμβιβαστούμε να είμαστε δούλοι κάποιου.(Τσακνάκης, 2008, σ.26)

Υ.Γ Υπ’όψει θιασωτών πρώιμης μοντερνικότητας και κυνηγών μαγισσών-«αριστεροδεξιών εθνικοφρόνων», καθώς και νετσαγεφικών αντιαντιϊμπεριαλιστών, ενίοτε δε και λατρών των ΗΠΑ και του Ισραήλ…