Σχόλια σε θερινά διαβάσματα… (1)

Σήμερα θα σας γράψω ορισμένα γενικά και ειδικότερα σχόλια σε κάποια αναγνώσματα θερινά και μεσοθερινά…

Πρέπει εξ αρχής να σας προειδοποιήσω, όμως, ότι σε κάποια από αυτά ενδέχεται να σας χαλάσω την έκπληξη, αν θέλατε να τα διαβάσετε στο άμεσο ή το απώτερο μέλλον…

1. Για την  «κυρία με τις καμέλιες» του Αλέξανδρου Δουμά Υιού ο λόγος αρχικά… λοιπόν, πρέπει να ομολογήσω πως είναι ένα από τα καλύτερα φανταστικά έργα, δηλαδή πεζογραφία, που έχω διαβάσει τελευταία. Θα μπορούσαμε άνετα να συγκαταλέξουμε το συγκεκριμένο έργο στην ίδια κατηγορία με τα λογοτεχνικά και ποιητικά γραπτά του Λαμαρτίνου «Paroles d ‘un croyant» -» Στίχοι ενός πιστού» και του Σατωμπριάν «Αταλά» κ.λπ., διότι ο συγγραφέας είναι Χριστιανός και μάλιστα Χριστιανός Ρομαντικός του 19ου αιώνα που έχει πια «πάψει να πιστεύει στις θεωρίες του Βολταίρου», όπως γράφει χαρακτηριστικότατα. Οι θεολογικές αναλύσεις που κάνει αρχικά είναι πραγματικά εξαιρετικές και τονίζουν πάρα πολύ το στοιχείο της συμπόνοιας, ειδικότερα της συμπόνοιας προς τους αμαρτωλούς ανθρώπους και δη τις εκδιδόμενες γυναίκες- η συμπόνια προς όλους τους ανθρώπους τους αναγκεμένους και περιθωριοποιημένους είναι από τις πιο αγαπητές [και συγγενικές] στον Θεό και εκλεκτές αρετές, έλεγε και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στον «περί φιλοπτωχείας» λόγο του.

Μεσοθερινές πινελιές Νο2(Κακοποιούντες Πακιστανοί, Θεός χωρίς «θέλημα», Άγ. Μακάριος σε ένοπλες εξεγέρσεις ή όχι)

Α. Διαβάζω τις επιστολές του Αγ. Ισίδωρου του Πηλουσιώτη, που μου είναι πάρα πολύ διαφωτιστικές και οπωσδήποτε ανατρεπτικές, ανατρεπτικές των πλανών και των συμβάσεών μου…:

«Συ, βέβαια, ακολουθώντας ίσως τη γνώμη των πολλών, είπες ότι είναι χειρότερος αυτός που βίασε παρθένο, από εκείνον που την έπεισε να δεχθεί τη συνουσία, εγώ όμως, εξετάζοντας τη φύση του πράγματος, νομίζω (αν και αυτό που θα πω θα φανεί πως είναι παράδοξο, επειδή όμως είναι αληθινό θα το πω) ότι εκείνος που την έπεισε είναι πιο μολυσμένος από τον άλλο που τη βίασε. Γιατί εδώ η πειθώ είναι χειρότερη από τη βία, αφού η μία τιμωρείται, ενώ η άλλη συγχωρείται. Γιατί εκείνος που ατίμασε το σώμα διατήρησε το νου του καθαρό, ενώ ο άλλος, αφού πρώτα διέφθειρε την ψυχή, έτσι προχώρησε στην ατίμωση και του σώματος. Και ο ένας βέβαια την έκανε ανεύθυνη στη δίκη, ενώ ο άλλος υπεύθυνη. Γιατί της μιας η ατίμωση έφθασε μέχρι το σώμα, ενώ της άλλης προχώρησε και στην ψυχή. Και αυτή βέβαια που βιάστηκε θα έχει δικαιολογία, ενώ εκείνη που πείστηκε να κάνει την πράξη θα τιμωρηθεί οπωσδήποτε. Γιατί η πρώτη μπορεί να κάνει τον βιαστή να τιμωρηθεί, ενώ αυτή που δέχθηκε τη διαφθορά στην ψυχή, στερούμενη απολογίας, καθίσταται μέτοχος και στην τιμωρία. Γιατί η πρώτη είναι έξω από κατηγορία, ενώ η άλλη μέσα. Και εκείνη βέβαια ελεείται, ενώ αυτή δίκαια μισείται. Γιατί η ατίμωση της μιας άγγιξε το σώμα της, αλλά δεν άγγιξε την ψυχή της, ενώ της άλλης μολύνθηκε και το σώμα και η ψυχή.»(Επιστολη 215, στον Επίσκοπο Ευόπτιο)

Η αναφορά εδώ δεν είναι παρά στο περιστατικό με τον 19ετή νεαρό πακιστανικής καταγωγής…

Παίρνοντας πίσω την πίστη μας

Ο δρ. Ντέιβιντ Πλαττ[φωτό], ο οποίος είναι πάστορας στην ομολογία των Βαπτιστών (αυτήν του Μ.Λ. Κινγκ), έχει κυκλοφορήσει από το 2010 ένα βιβλίο το οποίο τιτλοφορείται «Radical: taking back your faith from the American dream», δηλαδή σε απλά ελληνικά «Ριζοσπαστικό: παίρνοντας πίσω την πίστη σας από το Αμερικανικό όνειρο». Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει στις εκατοντάδες του σελίδες μια οπωσδήποτε συντριπτική σύγκριση και στοιχείο-προς-στοιχείο αντιπαραβολή της αμερικανικής κουλτούρας του 21ου αιώνα σε σχέση με ό,τι βρίσκεται στις σελίδες της Καινής Διαθήκης και τα λόγια του Χριστού. Ο συγγραφέας του μιλάει, ειδικότερα, για το πώς το αμερικανικό Έθνος έχει χτίσει ένα Χριστιανισμό και ένα Χριστό που είναι συμβατός και άνετος με τον υλισμό, με τον ατομικισμό(individualism) και με μια ζωή αυτοεξάρτησης, αυτοπεποίθησης και ανέσεων για το άτομό μας, αυτό δηλαδή που σημαίνει και ο όρος «αμερικανικό όνειρο». Όλα αυτά, ενώ κοντά στα 30000(26000) παιδιά τη μέρα πεθαίνουν από πείνα και από εύκολα ιάσιμες ασθένειες…