Προεισαγωγικό σχόλιο για τον επαναστάτη Άγιο Μακάριο Κορίνθου

Παραπάνω βλέπετε μία εικόνα του Αγίου Μακαρίου Κορίνθου ή Νοταρά. Τον  βίο του και την πολιτεία του(άνευ αμφοτέρων δεν γίνεται αγιότης ορθοδόξως και εμπράκτως) συμβαίνει να διαβάζω από ένα εξαίρετο έργο του Πατρολόγου Στ. Παπαδόπουλου, εκ του οποίου έχω επωφεληθή ιδιαίτερα και από άλλες δύο «μελέτες», περί των Αγίων Μεγάλου Βασίλειου και του Γρηγόριου του Θεολόγου.

Για τον Άγιο Μακάριο(1731-1805) έμαθα διαβάζοντας τους Αγίους που εκτιμούσε ο Φ. Κόντογλου, για τον οποίον μιλήσαμε προηγουμένως, μερικοί εκ των οποίων ήσαν απόλυτα «εκζητημένοι».  Ο Κόντογλου ήδη έκτοτε είχε σε τεράστια εκτίμηση τον Αθανάσιο Πάριο, συνεργάτη του Μακαρίου, και εκτιμούσε ιδιαίτερα το έργο του «Αντιφώνησις», όπου έγραφε, ότι πρέπει να θεωρήσουμε την Ευρώπη ως χώρο πνευματικού σκότους, και πώς πρέπει να βάλουμε, αντίθετα με αυτήν, την κατά Θεόν φιλοσοφία πάνωθε της διανοητικής και κατά κόσμον και πώς άρα δεν πρέπει μάλλον οι νέοι να αποχωρούν για την Ευρώπη για σπουδές.

Στον Αθανάσιο Πάριο έχει αποδοθή από ορισμένους και το έργο «Πατρική διδασκαλία» όπου εμφανίζεται μία αντίθεση στην Επανάσταση εκείνη την εποχή. Μας θυμίζει και την ρήση του A. Toynbee, ότι «οι Έλληνες έκαναν μίαν άφρονη ενέργεια και έχασαν ολόκληρη αυτοκρατορία». Γεγονός είναι, πάντως, ότι μεγάλη μερίδα των Ανθενωτικών, και των Παραδοσιακών κύκλων στάθηκε με επιφύλαξη εναντι της (προκείμενης) επαναστάσεως, ανεξαρτήτως της τεράστιας συμμετοχής και του ανώτερου Κλήρου, της συμμετοχής και αυτού του Γρηγορίου του Ε’ του απαγχονισθέντος κτλ.

Όμως, αυτό που δεν έχει επισημανθή από παραδοσιακούς ή «aufklarers» είναι το εξής: ότι ο Άγιος Μακάριος, ως ο γενάρχης του Φιλοκαλισμού, της Φιλοκαλικής Αναγέννησης, αυτός που περιέδραμε Πάτμο, Χίο και Άγιο Όρος, προκειμένου να συλλέξη τα ασκητικά και νηπτικά κείμενα των έμπειρων της «ενώσεως του νοός(=»καρδίας»- κατά την θεολογική και όχι …δυτική ιατρική έννοια) με τον Θεό», του «βιώματος της θέωσης» που, όπως έλεγε και ο Κωστής Μοσκώφ, απαντάται μόνο στην «καθ’ημάς Ανατολή», υπήρξε τι στο θέμα της απελευθερώσεως; Ένας ένθερμος επαναστάτης. Μάλιστα, υπήρξε ο στην περιοχή του πρώτος μπροστάρης της επανάστασης, βάσει των πηγών, της επανάστασης των Ορλωφικών(1770), που τελικώς έληξε άδοξα, λόγω της αθέτησης σχετικών υποσχέσεων (-από το ρωσσικό Κράτος). Κατόπιν, παρά την πατριαρχική τύποις «επίπληξη», έφυγε εγγύς και επί μικρό χρονικό διάστημα, ως καλός ποιμήν.

Αυτός επίσης έπεισε τον πατέρα του Γεωργαντά(Γεώργιο) για την ενεργό συμμετοχή τους και της περιοχής τους(Κόρινθος-Τρίκαλα Κορινθίας) στην πελοποννησιακή εξέγερσιν αυτή του 1770. Αυτός μνημονεύεται από τον εξόχως περίφημο και συνδεόμενο με την εν λόγω, Φιλοκαλική Αναγέννηση μοναχό Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ.

Και σκέπτομαι το εξής: είναι άραγε αληθές, ότι η διαγωγή των Νεομαρτύρων, των οποίων ο Μακάριος υπήρξε «αλείπτης»(=προετοιμαστής), είναι η πιο συνεπής Ορθόδοξα στάση; Ή μήπως και η επαναστατική αλλαγή, διπλού, κοινωνικοεθνικοαπελευθερωτικού περιεχομένου, ενός τυραννικού και καταπιεστικού καθεστώτος μπορεί να αξιωθή κάτι τέτοιο;

Πράγματι, αυτό το ερώτημα μοιάζει να μην έχει κλείση εν τέλει. Πάντως, το βέβαιον είναι, ότι οι κατεστημένοι μεταφορείς Δυτικών σχημάτων στα καθ’ημάς αποδεικνύονται οσημέραι και πιο αναξιόπιστοι……

Ο ειρημένος Άγιος Μακάριος  προσπαθούσε να πείση τα πνευματικά του τέκνα να συμμετάσχουν σε επανάσταση εναντίον των τυράννων και υπήρξε στην πρώτη γραμμή των φερόντων τις εξεγερτικές «παντιέρες»……

Το όπιο του λαού… και το αφιόνι των αστών:Κωστής Μοσκώφ για αντιθρησκευτικά citata του Κ. Μαρξ

Το έχουμε πη πολλάκις από διάφορα «μετερίζια», ότι δεν είναι ό λ ο ι οι μαρξιστές αυτοί οι άτεγκτοι δογματιστές –δεισιδαιμονέστατοι(Χρυσόστομος για Λιβάνιο) μίας άλλης κατηγορίας.

Προσωπικά μέσα στους εκατοντάδες ανθρώπους της ιδεολογικής κατηγορίας, έχω γνωρίση έως και ορισμένους αδάμαντες στην κριτική σκέψη που προσέκειντο κριτικά στην  ιδεολογία τους. Χάριν παραδείγματος, εντός του Φοιτητικού Κινήματος, είχαμε συζητήση με φίλο θαυμάζοντα την μαοϊκή σκέψη, επιφανή του κινήματος και της επαναστατικής μαρξιστικής αριστεράς(σχήματα ΕΑΑΚ) για αυτά τα θέματα, και είχα εντυπωσιαστή από το ότι είχε την άποψη, ότι, αν ο Μαρξ ήταν άθεος, δεν σημαίνει, ότι και ο μαρξισμός είναι άθεος. Δεύτερον δε, ότι τα ορθόδοξα χριστιανικά μοναστήρια είναι «κομμούνες» από άποψη κοινωνικοοικονομική. Αμφότερα αβιάστως λεχθέντα. Και σωστότατα.

Αυτά σκεπτόμουν, όταν διάβασα μία εξαίρετη θέσι του αείμνηστου Κωστή Μοσκώφ, αυτού του μεγάλου θεωρητικού του ελληνικού μαρξισμού και εργατικού κινήματος, μελετητή και θαυμαστή της Ρωμηοσύνης και του πολιτισμού της και οπωσδήποτε λογίου, στο «Και Χριστός και Μαρξ» (Παρατηρητής, 1986) που μας ενημερώνει περί των Χριστιανών ιερωμένων-υπουργών της επανάστασης των Σαντινίστας δια συνεντεύξεων των ιδίων.

Λέει, λοιπόν, ο Μοσκώφ, στον πρόλογο, αναφερόμενος στις δυνατότητες πρόσληψης της Ορθοδοξίας από τους μαρξιστές:

«Ο Κ. Μαρξ χαρακτήρισε την θρησκεία σαν «όπιο, παρηγοριά του λαού», θα σου αντιτείνουν. Ο Κ. Μαρξ χαρακτήρισε έτσι τη αλλοτριωμένη ιδεολογία που έκανε τον Χριστό από σύμβολο και βίωμα της ανθρώπινης απελευθέρωσης, σύστημα και θρησκεία, ιδεολογία της συντήρησης. Η Ορθοδοξία και ο χριστιανισμός δεν είναι ωστόσο μόνο η αλλοτριωμένη Ορθοδοξία και ο αλλοτριωμένος  χριστιανισμός- και η κατάργηση της αλλοτρίωσης αυτής είναι βλέπουμε ήδη η προτεραιότητα στην ζωή πολλών πιστών και κάποιων βασικών στελεχών της οργάνωσης της Εκκλησίας.»

Και αμέσως παρακάτω:

«Η επαναστατική πρακτική που στηρίζεται πάνω στην αποδοχή της Αγάπης, του μανικού και νηφάλιου μαζί έρωτα του όλου Άλλου, μεταχειριζόμενη τον μαρξισμό ως τον τρόπο δραστικοποίησης και πραγμάτωσης της Αγάπης, «του Θεού πάνω στην γη», είναι το καινούριο πιστεύω εκατομμυρίων χριστιανών στην Νικαράγουα…»(σσ.4-5)

Ειλικρινά, αυτές οι θέσεις καταδεικνύουν και την απίθανη και οδυνηρή πτωχεία μας σε κατανόηση του Άλλου και σε καθ’όλου παίδευση. Είναι αυτή η πτωχεία τόση όση, για να το πω και δια σκώμματος, περίπου η του αποτελέσματος της αγγάρευσης του ηδονιστή- αθεϊστή -φωταδιστή Μισέλ Ονφρέ, προκειμένου να μας πη και εξηγήση τι έχει κατανοήση από τον Χριστιανισμό και τους σκοπούς του… Ενί λόγω, ιλαροτραγικότης.

Αλλά ιδού, που υπάρχουν και πιο απτοί λόγοι, για να είμαστε αισιόδοξοι…  🙂

«…Νά ἐλευθερώνετε τούς καταπιεσμένους καί νά συντρίβετε κάθε ζυγό…»

Το αλιεύω από την χθεσινή εφ. «Ελευθεροτυπία». Πρόκειται να φεισθώ σχολίων, και απλώς θα σας αφήσω να το διαβάσετε απροκατάληπτα. Τα έχουμε πη ήδη τόσες φορές, εξ άλλου… :

Ευλογήστε…

Το είδαμε και αυτό!

Ιερωμένος παρέστη, ως εκπρόσωπος του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθιμου, σε σύσκεψη φορέων που πραγματοποιήθηκε στο Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο, με θέμα την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης της Εταιρείας Υδρευσης και Αποχέτευσης (ΕΥΑΘ). Πήρε, μάλιστα, τον λόγο και είπε ότι ο μητροπολίτης συμπαραστέκεται στον αγώνα των εργαζομένων στην ΕΥΑΘ, δίνει την ευλογία του και προσεύχεται γι’ αυτούς. «Είναι θετικό που και η Εκκλησία τάσσεται κατά της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ», σχολίασε ο πρόεδρος του ΕΚΘ, Νίκος Γιαννόπουλος.

Βοήθειά τους.

Ν.Ρ.

ΥΓ1 Πάντως, ο δρόμος προς την χριστιανική κοινοκτημοσύνη είναι μακρύς -και στενός.

ΥΓ2 Και βέβαια πόθεν να ξέρουν κι οι έρμοι οι «επιστημονικοί σοσιαλιστές»(sic) για τους πρώτους διδάξαντες της κοινοκτημοσύνης…; 🙂

Επικαιρότητας πολυσχιδούς τρέχοντα…(3):ο Κόντογλου στο Ελληνόφωνο Φωταδιστάν

Όπως ίσως θα έχετε αντιληφθή και εσείς, η ανάγνωση μεγάλου μέρους του Τύπου μας είναι μία …δοκιμασία. 🙂  Ιδιαίτερα δε, όταν κάποιος έχει παίδευση ικανή και δεν έχει αναισθητοποιηθή η φωνή της ηθικής συνειδήσεώς του, όπως θα έλεγε και ο φιλελεύθερος δημοκράτης Ευ. Παπανούτσος.

Εν παρόδω ας ειπωθή, ότι ο Ευάγγελος Παπανούτσος μπορεί να ήταν φιλελεύθερος δημοκράτης της Ενώσεως Κέντρου, που βέβαια συνεχίζεται στο σημερινό κόμμα Πασόκ, αλλά δεν ήταν δυτικόπληκτος και φραγκόπληκτος, και αυτό παρά το ότι είχε μόρφωση πολλαπλάσια σχεδόν  της ολότητας αυτών που πρόσκεινται στο επιδημικό ρεύμα της ξενομανίας.

Μάλιστα, η διδακτορική του διατριβή που εξεπόνησε εν Γερμανία τι θέμα είχε; «Το θρησκευτικό βίωμα στον Πλάτωνα»!  Τα είπαμε ήδη για τον «θρησκόληπτο» Παλαμά που προέτρεπε την Ρωμηοσύνη να στηλωθή με του Υψίστου τη χάρη κλπ.

Να, όμως, που στον ίδιο χώρο σήμερα γράφουν άνθρωποι που μισούν θανάσιμα -το μίσος της άγνοιας- την «προδομένη παράδοση», που έλεγε και ο Κώστας Σαρδελής, και που τολμούν να ασελγούν σε μορφές όπως ο Φώτης Κόντογλου. Φυσικά, δεν είναι τώρα καιρός για να πούμε για (εμάς) την νεολαία που δηλητηριάζεται βαθμιαία με το αρσενικό της παρακμής που ενοικεί θεληματικά μέσα στην -ας πούμε- εν λόγω ιντελλιγκέντσια, αλλά είναι καιρός να δούμε ορισμένες θέσεις και να καταγράψουμε ορισμένα σχόλια.

Ο κυρ- Φώτης Κόντογλου,  ο αγιογράφος, ο λογοτέχνης, ο λόγιος, ο δοκιμιογράφος, ο αντιδυτικός ενδιατρίψας σε Γαλλία και Ισπανία και γνωρίζων απταίστως την γαλλική, για όσους δεν το έχουν καταλάβη, αν και τον μελετούμε τελευταία, σχετικά (τους τελευταίους 6 μήνες), είναι από τα αντικείμενα που κατέχουμε αρκετά καλά, ώστε να γνωρίζουμε πότε κάποιος καταγράφει πραγματικότητες και πότε καταγράφει τις ιδεολογικές του προσκολλήσεις. Και βέβαια μακάρι να ήσαν μόνον αυτά…

Ευλογημένο καταφύγιο

Αυτός είναι, εντελώς, ο τίτλος της επανέκδοσης του βιβλίου με κείμενα του Φ. Κόντογλου από τις εκδόσεις «Άγκυρα». Ο παρουσιαστής, που δεν τον γνωρίζαμε παρά ελάχιστα πριν, και ούτε μας απασχολεί δι’όλου εν προκειμένω, Τάκης Θεοδωρόπουλος, που απ’ ό,τι ανακαλύπτουμε τυγχάνει επί μακρόν λογοτέχνης, θεωρεί κατ’αρχάς, ότι ο Φ.Κ. «πέρα από φανατικός ορθόδοξος υπήρξε και δημιουργός και είναι στ΄ αλήθεια κρίμα να τον αφήσουμε στο έλεος του χριστιανισμού του και μόνον».

Aκόμη, ο Κόντογλου αγιοποιεί την ταυτότητά -εξυπονοείται εδώ: ελληνική και χριστιανική-, του επειδή η «πραγματικότητα του φέρθηκε σκληρά».  Αν υποθέσουμε, ότι υπάρχει μία εσωτερική συνέπεια σε αυτές τις δύο πεποιθήσεις, οπωσδήποτε δύσκολα μπορούμε να υποθέσουμε, ότι υπάρχει επαφή με την πραγματικότητα. Ο Κόντογλου ήταν πεπεισμένος για τις Ορθόδοξες θέσεις του. Και αυτό, αν και δεν ήταν, βέβαια, πάντοτε ο Κόντογλου που γνωρίζουμε από τα τελευταία του κείμενα, από τα «Μυστικά άνθη» ή από αυτά που σήμερα τιτλοφορούνται ως «αντιπαπικά»(ήταν, όπως, άλλωστε, και ο Ντοστογιέφσκι, μέγας αντιπαπιστής). Πολύ νωρίς, είχε ήδη γράψη το «Πέδρο Καζάς». Επέστρεψε και αυτός από την Δύση, την οποία αντιμάχεται με οργή και καθ’ολοκληρίαν σχεδόν στα δοκίμιά του, όπως ο Γ. Σεφέρης περί τα 26 του έτη, κατά περίφημη ρήση του. Δηλαδή «διψασμένος«.

Υπάρχουν ακόμη και ορισμένα δοκίμα του Κόντογλου, όπου με οφθαλμοφανέστατο ζήλο, φανερώνει τις προθέσεις του και λέει πως για αυτές και για τον συνοδεύοντα ζήλο -δηλαδή την ανάδειξη των Ορθόδοξων αξιών-δεν στάθηκε ικανός να βρεθή χρήσιμος και επίκουρος(δηλ. βοηθός) υλικά στα πρόσωπα της οικογένειάς του.

Διαβάζοντας, λοιπόν, τα δοκίμιά του, κατανοούμε κάτι πολύ βασικό, θεμελιώδες: «ο ζήλος του οίκου Σου-κατά το γραφικόν λόγιον- κατέφαγε« τον μεγάλο «τουρκομερίτη» (Κυδωνιές-Αϊβαλί).

Ο Κόντογλου ως … «ένας από τους κύριους εμπνευστές της ελληνοχριστιανικής αντίληψης»

Περίπου όπως λέμε(-νε οι σχολιογράφοι και οι κριτικοί του παρ’ημίν κατεστημένου Τύπου) «η καθαρεύουσα του Παπαδιαμάντη». Θα μπορούσαμε να μιλούμε επί μακρόν, αλλά κατανοούμε την δυσκολία της παρακολούθησης από τους αναγνώστες που δεν διαθέτουν τόσο την εξοικείωση με το θέμα μας. Οπότε, θα επικεντρώσουμε, όπως το έκανε και ο Alister McGrath για το ευκόλως αποδειχθέν ως αθεϊστικό φονταμενταλιστικό πόνημα του R. Dawkins περί «Θεού αυταπάτης», την κριτική μας σε ένα ορισμένο σημείο. Γνωρίζω, ότι πολλοί φίλοι που έχουν ασχοληθή με το ζήτημα γνωρίζουν κάλλιστα, ότι προωθητές αυτής της αντίληψης  υπήρξαν τελείως άλλοι άνθρωποι, ξεκινώντας από τον (πολύ αξιόλογο, όπως και γλαφυρό) ιστορικό Ζαμπέλιο και συνεχίζοντας με τα πιετιστικά εκσυγχρονιστικά σωματεία. Τι σημαίνει ελληνοχριστιανισμός, όρος που απαντά ακριβώς στον Ζαμπέλιο; Ελληνοχριστιανισμός είναι η ιδεολογία που θέλει να συμφιλιώση μέχρι …συγκράσεως Ορθοδοξία και αρχαιοελληνική φιλοσοφία, να χρησιμοποιήση στο σήμερα την δεύτερη προκειμένου να μας βοηθήση ως διδάσκαλος για το σήμερα. Κάποιοι θα θυμούνται ίσως το ότι ο (αξιολογότατος) καθηγητής της «Ζωής» και της Χ.Ε.Ε. Αλ. Τσιριντάνης στον «ανθρωπισμό» του αναφέρεται σε τρεις διδασκάλους για το σήμερα, μεταξύ των οποίων ένα κοριτσάκι-μικρή κομμουνίστρια, 12 ετών, που γράφει επί Κατοχής επαναστατικά συνθήματα κατέναντι της οικίας του καθηγητή. Ενώ ο δεύτερος είναι η κλασσική αρχαιότητα, που μάλιστα χρησιμεύει και ως …σκαλοπάτι προσέγγισης στην Ορθοπραξία, ώστε να πράξουμε πρώτα-πρώτα τα «βασικά».

Ας δούμε, όμως, το εξής: ο Κόντογλου, αν και γνώριζε τέλεια την σχέση μεταξύ παράδοσης και ανανέωσης(βάσει του πνεύματος της παράδοσης, ενν.) όπως έχει παρατηρηθή σωστά και από τον αγαπητό μας π. Ν. Λουδοβίκο(βλ. «Ορθοδοξία και εκσυγχρονισμός«-σχετικό κεφάλαιο) υπήρξε, μετά την επιστροφή του, ιδιαίτερα κατακριτικός-αφοριστικός προς ό,τι δυτικό και εγχώριο δυτικότροπο. Στα κείμενά του υπάρχει σχεδόν μία επιθετικότητα, όπως σωστά παρατηρούσε ο Κώστας Σαρδελής. Από αυτή την αφοριστική διάθεση δεν ξεγλιστρούν πολλοί: ένας τυγχάνει, χάριν παραδείγματος, ο Έδγαρ Άλλαν Πόε, που ο Κόντογλου θαύμαζε και μετέφρασε από τα γαλλικά έργα του, που, βέβαια, δεν σώθηκαν. Παρόμοια ισχύουν και για την αρχαία φιλοσοφία. Ο Κόντογλου, προκειμένου να την απορρίψη, έρχεται στις πηγές των υδάτων της Καινής Διαθήκης και μας θυμίζει, ουσιαστικά, ότι «ο Θεός νηπίων εξελέξατο(ενν. για να διαδώση τον Λόγο Του), ίνα καταισχύνη τους σοφούς«. Με τον Κόντογλου συμφωνούν, όπως έχουμε πη, ο μεγάλος λογοτέχνης και «χριστιανοσοσιαλιστής» Κωστής Μπαστιάς(συγγραφέας έργου περί του αντάρτη του πνεύματος «Παπουλάκου») και ο συντηρητικός πολέμιος του Χ. Γιανναρά και ως ένα σημείο προ καταλλαγής, της λαμπρής «επαναστάσεως της αγάπης» της Χριστιανικής Δημοκρατίας, πατέρας (μοναχός) Θεόκλητος Διονυσιάτης(βλ. «Αθωνικά άνθη»).

Σας προτείνω, σε αυτήν την συνάφεια, να μελετήσετε και το βιβλίο του καθηγητή Φιλοσοφίας εν ΗΠΑ Κωνσταντίνου Καβαρνού «συναντήσεις με τον Κόντογλου». Εκεί θα δήτε πώς ήταν και εναντίον των οργανώσεων αυτών(των οποίων μέλος ήταν και ο Στ. Παττακός), όπως της «Ζωής», τις οποίες θεωρούσε δυτικότροπες και αντιΠατερικού πνεύματος. Αυτές οι οργανώσεις εξεπροσώπησαν ακριβώς τον «ελληνοχριστιανισμό». Από την άλλη, ο Κόντογλου, αν και θαύμαζε και είχε εικονογραφημένους διαφόρους φιλοσόφους, όπως τον Πυθαγόρα τον Σάμιο, τον Ηράκλειτο κα., ενώ από ξένους τον Πασκάλ, τον Έμερσον κλπ., δεν έκανε καμμία σύγκραση για λόγους ενός ορισμένου δυτικού εθνικισμού. Στην πραγματικότητα, στην εποχή του «Πέδρο Καζάς» κατήγγελε με οργή τον εθνικισμό, που έκανε τους ανθρώπους να μισούν τους Τούρκους, τους οποίους «ηγάπα», επειδή τους είχε γνωρίση και εγγύθεν στα παιδικά του χρόνια.

«Στο έλεος του χριστιανισμού του»

Κατακλείδα: ο οργισμένος αντιδυτικιστής, και αγιασμένος Κόντογλου δεν μπορεί να κατανοηθή από…. «φραγκεμένους» και τα φραγκολεβαντίνικα ποιούντες. Δυστυχώς. Η ψυχή του, όπως βλέπουμε στα ομορφότερα έργα του, ήταν μεταρσιωμένη, και αλλοιωμένη με την καλή αλλοίωση και την παραδείσια αυτή «χαρμολύπη» του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος, και την ανώτερη αγιοπνευματική συγκίνηση της κατάνυξης. Η μυστηριακή ζωή που ο ίδιος υπεραγαπούσε και εξυμνούσε απαύστως είχε αναφλέξη την ψυχή του… Και αυτή η τελείως παλληκαρίσια και απογειωμένη ψυχή είναι που μας έδωσε αυτά τα αριστουργήματα της αγιογραφίας, της δοκιμιογραφίας, και της λογοτεχνίας, και που δίδαξε και διδάσκει όλους εμάς τους δυτικόπληκτους για την Ρωμηοσύνη, και την τέχνη της, που είναι ανώτερη, αν πιστέψουμε τον Άγγλο Ράνσιμαν, της αρχαίας. Ως γνωστόν, πολιτισμός είναι η πραγμάτωση της ψυχής, εν χώρω και εν χρόνω…

Όπως ο ίδιος έλεγε, άλλωστε, το ίδιο ακριβώς συνέβαινε με ψυχές όπως του Ντοστογιέφσκι και του Τολστόι. Ιδιαίτερα ο Ντοστογιέφσκι είχε πη στον συγγραφέα Μελχιόρ ντε Βογκέ κάτι συναφές και  ας κλείσουμε ακούγοντας τον ίδιο να το ανιστορή…: «Το τι είναι η Ορθοδοξία, και τι αρίφνητον πλούτο έχει μέσα της, δεν το γνωρίζουνε όχι μονάχα πολλοί από μας τους απλούς χριστιανούς που έχουνε αυτόν τον μεγάλο τίτλο, αλλά κ’ οι περισσότεροι ιερωμένοι, καθώς κ’ οι θεολόγοι μας. Αν ήτανε αλλοιώς, δεν θα την περιφρονούσανε την Ορθοδοξία, που είναι πηγή πάσης σοφίας, και δεν θα λατρεύανε σαν πνευματικοί ραγιάδες, την «επιστημονική και ορθολογιστική» θεολογία της Ευρώπης.

Από την Ορθοδοξία, όχι μοναχά στη θεολογία και στις εκκλησιαστικές τέχνες, αλλά και στην κοσμική τέχνη, προ πάντων, στην λογοτεχνία, βγήκανε κάποια αποκαλυπτικά έργα που ταράξανε τις ψυχές σ’όλον τον κόσμο, ακόμα και τους αλλόδοξους, σαν παράδοξα μετέωρα. Τέτοια είναι τα έργα που γράψανε οι μεγάλοι συγγραφείς της Ρωσίας στα τσαρικά χρόνια, προπάντων ο Τολστόη και περισσότερο ο Ντοστογιέφσκης, και σε μας ο Παπαδιαμάντης και ο Μωραϊτίδης.

Ο Ντοστογιέφσκης πίστευε πως η ανθρωπότητα θα ξαναγεννηθή πνευματικά μοναχά με την Ορθοδοξία, κ’ έλεγε στον Γάλλο συγγραφέα Μελχιόρ ντε Βογκέ, που ήξερε τα ρούσικα: “Εμείς σας καταλαβαίνουμε εσάς τους Δυτικούς ως τα κατάβαθά σας, αλλά εσείς δεν ήσαστε σε θέση να μας καταλάβετε, επειδή έχουμε κάτι που δεν τόχετε εσείς, το ότι ήμαστε Ορθόδοξοι. Μια ορθόδοξη καρδιά είναι σε θέση να αισθανθή τα πιο βαθειά πράγματα”.  (βλ. “Ασάλευτο θεμέλιο”)

Μετα15αυγουστιάτικες αναρτήσεις στην Αποικία Ορεινών Μανιταριών

Η πρώτη αφορά, είναι το δεύτερο μέρος του αφιερώματος εν είδει «παραλειπομένων» στην Σοβιετική Ένωση και ανευρίσκεται εδώ:
Επισημάνσεις επί τη εικοσαετία που παρήλθε από την αρχή της ειρηνικής πτώσης της Σοβιετίας(1989)(Β’ Μέρος)

Η δεύτερη των ημερών είναι παράθεμα ενός κειμένου του σεβ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής για το θέμα της προκαλούσας φόβο, τρόμο, δέος και, τέλος, τάρβος(αρχαιοπρεπώς)  «γρίπης Η1Ν1»- κείμενο που «ξεχωρίσαμε» για πολλούς λόγους και αιτίες:
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 41Η

Θέμα: «Ἡ ἐξάπλωσις τοῦ ἰοῦ τῆς γρίππης τῶν χοίρων καὶ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας».

Καλή ανάγνωση!!!!

Επικαιρότητας πολυσχιδούς τρέχοντα…(2)

Ας συνεχίσουμε με τον σχολιασμό κάποιων δημοσιευμάτων των προηγουμένων ημερών που χρήζουν τούτου. Ειλικρινά, θεωρούμε, ότι θα έπρεπε να είναι πλήρους απασχολήσεως εργασία η διόρθωση των μαργαριταριών του νεοελλαδικού μας Τύπου… 🙂 Βεβαίως, κάτι τέτοιο είναι «ου+τόπος». Ούτως ή άλλως, περισσότεροι φαίνεται να εφελκύωνται από εκπομπές όπου φιλοξενούνται άσματα υπολανθάνουσας (παμπόνηρης) ιδεολογίας και στόχευσης τύπου «Πού είν’ο Wagner,  πού είν’ ο Puccini».

3)Διαβάζουμε στο εξής άρθρο που δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» , μεταξύ πολλών άλλων:
H Κάρεν Αρμστρονγκ δεν είναι τυχαία από τους εγκυρότερους αναλυτές σε θέματα θρησκείας. Ξεκίνησε ως μοναχή, για να εγκαταλείψει αρκετά χρόνια μετά το μοναστήρι και να συνεχίσει τις αναζητήσεις της σε ό, τι σπουδαιότερο προσέφερε η Δύση στον σύγχρονο πολιτισμό: στο πανεπιστήμιο.

Κατ’αρχάς, η Κάρεν Άρμστρονγκ, ευκόλως ανακαλύπτουμε, ότι υπήρξε κατόλικη μοναχή, ενώ κατόπιν απεσχηματίσθη. Σήμερα, παρεμπιπτόντως, εκφράζει ιδέες τυπικά πανθρησκειακές.

Το πανεπιστήμιο,τώρα, επί πλέον, είναι …προσφορά της Δύσης στον σύγχρονο πολιτισμό.  Το πρώτο πανεπιστήμιο που είχε ποτέ η Δύση ήταν, αν δεν απατώμαι, τον 11ο αιώνα μ.Χ., και βεβαίως η φοίτηση σε αυτό ήταν περιορισμένη.  Ιδού, λοιπόν, πώς φαίνεται και … η εθνική συνέχεια: αν πιστέψουμε τον Παυσάνια τον περιηγητή, γνώρισμα της ελληνικότητας και των Ελλήνων, είναι, ότι καταφρονούν τα οικεία, ενώ «τιθέασιν εν θαύματι τα αλλότρια».

Στην αρχαία Ελλάδα, εκτός από πολλές μορφές άτυπης τριτοβάθμιας εκπαίδευσης(σοφιστές, σωκρατική διδασκαλία), υπήρξαν πολλά ήδη πανεπιστήμια, σχολές. Άραγε, είναι …τυχαίο, ότι ονομάζουμε σήμερα τους πανεπιστημιακούς Ακαδημαϊκούς; Βεβαιότατα και ανάγεται η ονομασία αυτή στην Ακαδημία του Πλάτωνα. Εκτός από αυτήν, υπάρχει το Λύκειο, η σχολή των Πυθαγορείων κτο. με αυτά.

Στην Ρωμανία, που κατόπιν, όπως λέει και ο Βασίλιεφ, ονομάστηκε Βυζαντινή αυτοκρατορία, δεν υπήρχαν πανεπιστήμια; Μήπως δεν επηρέασαν από αρκετά έως ακραιφνώς τα Δυτικά πανεπιστήμια στο περιεχόμενο των σπουδών; Δεν υπήρχε το Πανδιδακτήριο της Κωνσταντινουπόλεως(4ος αι.); Δεν υπήρχε η Σχολή της Μαγναύρας; Πού, λοιπόν, εσπούδασαν οι Τρεις Ιεράρχες, άλλος μεν ως τα 26(Μ. Βασίλειος), άλλος δε ως λίγο προ των τριάκοντα(Γρηγόριος Θεολόγος); Δεν ήσαν επί πλέον, όλα αυτά ή πολλά, έστω, δωρεάν και κοσμικής εκπαίδευσης, όπως θα λέγαμε σήμερα(δηλαδή δεν υπήρχε καν κρατική σχολή θεολογική);

Παρακάτω, διαβάζουμε: «Ο χώρος του Μύθου κυριαρχείται από τη θρησκεία. Από την προσπάθεια του ανθρώπου να χωρέσει και να εξηγήσει την προσωρινότητά του σε ένα απρόσωπο και διαχρονικό σύμπαν. Ο χώρος του Λόγου κυριαρχείται από τη γνώση.»

Ακόμη ‘κατωτέρω’ δε:

«Στον Μύθο η αλήθεια είναι εξ αποκαλύψεως, ενώ αντίθετα στον Λόγο θα παραμένει σε εκκρεμότητα όσο οι αποδείξεις της διαρκώς αμφισβητούνται και ανατρέπονται.»

Τι βλέπουμε, λοιπόν; Ότι στον Μύθο, κατά την κα Άρμστρονγκ τουλάχιστον, έχουμε αμφότερα

α)Αποκάλυψη.

β)Ανθρώπινη προσπάθεια.

Αυτά τα δύο είναι, ως γνωστόν, τελείως ασυμβίβαστα. Αν έχουμε Αποκάλυψη, έχουμε κίνηση εξωανθρώπινου παράγοντα προς τον άνθρωπο. Αν έχουμε, από την άλλη,  ανθρώπινη προσπάθεια, έχουμε… μία ανθρώπινη κίνηση προς τον Θεό -προφανώς.

Τώρα, μπορεί κάποιος να κάνη μία εκτεταμένη κριτική θεολογική στο θέμα της παγιότητας της θείας Αποκάλυψης. Η παγιότητα αυτή, η μη-προσπελάσιμη, μοιάζει με την άπαξ και δια παντός «αποκάλυψη» του προφήτη Μωχάμεντ, που ήταν απο ένα άγγελο που αργότερα τη βοηθεία της Ιουδαΐστριας συζύγου του Χαντίτζε, ονόμασε ως τον Γαβριήλ. Από την άλλη, στην Ορθοδοξία που στηρίζεται στην θετική εμπειρία και στην απόδειξη, τον καρπό του δένδρου (π.χ. αυτήν του Αγ. Σπυρίδωνα στην Α’ Οικ. Σύνοδο για την τριαδικότητα του Θεού) , έχουμε το «οι καθαροί τη καρδία τον Θεόν όψονται» (Επί του όρους ομιλία), με άλλα λόγια την κλίμακα που ξεκινάει απο την κάθαρση και φτάνει στην καθ’αυτή θέα του Θεού, στην θεοπτική εμπειρία. Αυτήν την κλίμακα μπορεί να την ανεβή ο καθένας, ο καθένας που καθαίρεται τη καρδία και που «παθαίνει τα θεία» και δεν τα μαθαίνει. Χρειάζονται παραδείγματα σύγχρονα και νεώτερα; Να μην πούμε τους πιο γνωστούς σε εμάς εδώ, αλλά ποιον να αναφέρουμε πρώτα; Τον Άγιο στάρετς Ανατόλιο της Όπτινα, τον γέρ. Ιάκωβο εν Ευβοία, τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, τον γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, τον π. Ιουστίνο Πόποβιτς; Όλοι αυτοί, αλλά ό λ ο ι, είχαν «Αποκάλυψη«, ας πούμε, που θα μπορούσε να ξαναγράψη όλο το Ευαγγέλιο σε θεολογικό επίπεδο. Είναι αυτό που έλεγε και ο Χρυσόστομος: αν ήμασταν τόσο καθαροί όσο έπρεπε ή μπορούσαμε, δεν θα χρειαζόμασταν τα γραπτά.

Μεγάλα θέματα, βεβαίως, και έχουμε ξανασχοληθή με αυτά στο ιστολόγιο αυτό και εκτός…… Επί ματαίω; Ίσως, και ίσως όχι. Και ίσως το «συναμφότερον».

Επικαιρότητας πολυσχιδούς τρέχοντα…

Ας δούμε ορισμένες (επι)σημειώσεις, επί της επικαιρότητας.

1)Σχετικά με το θέμα της γρίππης H1N1, έχει πια καταστή «κοινό μυστικό», ότι πρόκειται για την ίδια επιχείρηση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που έστη και με τον ιό «κοξάκι» κτλ. και που φαίνεται, ότι η ενδεδειγμένη προληπτική αγωγή περιλαμβάνει και τα …ίδια μέσα. Να σημειωθή, ότι δεν υιοθετούμε «οικονομικίστικη» οπτική. Το γεγονός, ότι όλοι περιμένουν να δουν το «φως το αληθινόν» και λάβουν» πνεύμα επουράνιον» από τον Π.Ο.Υ. είναι ήδη λίαν ανησυχητικό, όπως είναι και η αναμονή οικονομικών συνταγών από τους «ειδικούς»-απέθαντους του παγκοσμίου εξωθεσμικού κέντρου του ΔΝΤ.

Εξαίρετη η παρέμβαση του Σεβ. Μεσογαίας και Λ. Νικόλαου.

Όντως, σωστότατη, κατά την ταπεινή μας γνώμη, η επισήμανση της αδυναμίας των αιρετικών και ειδικότερα των Αγγλικανών και των «Καθολικών»(=catholique). Είναι συνεπές και με άλλες πρακτικές των ίδιων αιρετικών ομάδων και με την απουσία σημείων(αγιοπνευματικών χαρισμάτων) που φανερώνουν (εκ Θεού) Αγίους. Αυτό με το οποίο διαφωνούμε είναι η χρήση του ορθολογισμού στην φράση: «Εἶναι δυνατόν καθημερινὴ ἐμπειρία δυὸ χιλιάδων χρόνων νὰ συντριβεῖ ἀπὸ τὸν ὀρθολογισμὸ καὶ τὴν ψυχρὴ ρηχότητα τῆς ἐποχῆς μας;»

Ο Ορθός Λόγος ποτέ δεν μπορεί μόνος του να σταθή, αφού βασίζεται σε προκείμενες προτάσεις, όπως γνωρίζει όποιος ξέρει τα βασικά της Λογικής. Και οι προκείμενες προκύπτουν, όπως έλεγε και ο Κονδύλης, που βέβαια δεν μπορεί να κατηγορηθή ούτε από απαίδευτους επί ανορθολογισμώ, μυστικά-ανορθολογιστικά πάντοτε. Ούτως ή άλλως, όπως έλεγαν και οι κριτικοί μαρξιστές φιλόσοφοι Ernst Bloch και Max Horkheimer, ο ρασιοναλισμός, η ψυχρή λογικότητα, όπως και άλλα φιλοσοφικά ρεύματα, άλλωστε, είναι γέννημα μορφών του Χριστιανισμού και εμφανίστηκε εντός του, συγκεκριμένα στον προτεσταντισμό και τον Λούθηρο.

Το σημαντικό, όμως, είναι, ότι δεν μπορεί να νικηθή το δόγμα των «aufklarers» από τα δεδομένα της πραγματικότητας. Αν η πραγματικότητα διαφωνή, τόσο το χειρότερο για αυτήν… Αυτοί και πάλι θα μας πουν, ως απαίδευτοι, αδιάλλακτοι και (άρα) φανατικοί δογματολόγοι, για τον ανορθολογισμό και όλες τις συναφείς, αφόρητες πλέον, φαιδρότητες.

2)  Μάθαμε, επίσης, και το εξής από σοφώτατο βιβλιοπαρουσιαστή: ότι ο Χριστόδουλος «τραβούσε ζόρι» με τον Διαφωτισμό, αλλά -φευ για τους νομίζοντες, ότι ήταν ο μοναδικός- ο Πάπας κάνει το ίδιο..! Μέσα στα απίθανα δογματικά μαργαριτάρια που διαβάζουμε είναι και το κάτωθι: ότι ο μεγάλος σκοταδιστής(και οι όμοιοί του, μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε) Πάπας Βενέδικτος θεωρεί, ότι ο ναζισμός προέκυψε από τον λαμπρό, και τρισπροοδευτικό, Διαφωτισμό!

Κατ’αρχάς, δεν υπάρχει μόνο Γαλλικός Διαφωτισμός. Υπάρχει Γερμανικός Διαφωτισμός, υπάρχει Αγγλικός Διαφωτισμός, υπάρχει Νεοελληνικός Φωτισμός, τέλος, και, βέβαια, σε αυτήν την συνάφεια, Φιλοκαλική Αναγέννηση -της οποίας γενάρχης στάθηκε ο ένθερμος επαναστάτης εναντίον των Οθωμανών Άγιος Μακάριος Κορίνθου ή Νοταράς(1731-1805).
Αυτά τα ρεύματα είχαν πολύ διαφορετικές θέσεις σε μία σειρά θεμελιωδών θεμάτων.

Επίσης, αυτός που θεωρεί το φασιστικό φαινόμενο, και ειδικότερα, τον εθνικοσοσιαλισμό ακριβώς την αποθέωση του αστικού ρασιοναλισμού-ορθολογισμού και Διαφωτισμού, υπήρξε ακριβώς ο Max Horkheimer (βλ. «Το τέλος του Λόγου», εκδ. Έρασμος) , και ευρύτερα η πασίγνωστη κοινωνιολογική σχολή της Φραγκφούρτης. Οποία, λοιπόν, συμφορά για τους παρ’ημίν εκσυγχρονιστές-aufklarers.

Ίσως κάτι παραπάνω από αυτούς να εγνώριζε ο (Γάλλος) αντιδιαφωτιστής (ουδεμία σχέση με την νεοσυντηρητική επανάσταση του 20ου και 21ου αιώνα, με την ευκαιρία) Μονταλλαμπέρ λέγοντας, «Καταγόμαστε από τους Σταυροφόρους και δεν θα υποκύψουμε στην γενιά του Ντιντερώ και του Βολταίρου»……

Σχολιασμός σε άρθρο του Ο.Τ. περί εκμαρξισμού κλπ. μαργαριταριών

Είχαμε δημοσιεύσει μία δυάδα άρθρων εδώ πάνω στο θέμα του κομμουνισμού και της Ορθοδοξίας, με την αφορμή της δημοσιεύσεως κάποιων άρθρων της συγγραφέως και ιστορικού Δ. Βαρβιτσιώτη στον «Ορθόδοξο Τύπο» τα οποία θεωρήσαμε προϊόντα άγνοιας, προκατάληψης, και αθεολογήτου-αθεολογησίας.

Η κα Δ.Β. επανήλθε με ένα άρθρο στον Ο.Τ. την προπαρελθούσα Παρασκευή(07/08/2009) στο οποίο επιχειρεί να στηρίξη ορισμένες θέσεις που είναι είτε ανέρειστες είτε απλώς «απίστευτες». Αυτές και θα προσπαθήσουμε να αντικρούσουμε, ως ατυχέστατες, σκανδαλιστικότατες, παλαιο-οργανωσιακές, εκσυγχρονιστικές-αντιπατερικές με την κακή έννοια, και αστοχριστιανικότατες.

Ο ενδιαφερόμενος θα πρέπη να αναζητήση σε περίπτερα/πάγκους κτλ. το φύλλο αυτό το οποίο δεν ανευρίσκεται (τουλάχιστον όχι την στιγμή της σύνταξης αυτών των γραμμών) στον ιστοχώρο της εν λόγω εφημερίδας.

Θέση 1η: Υπάρχει «εκμαρξισμός Παπικών» και βέβαια είναι εσφαλμένος.

Ως γνωστόν, υπάρχει η «θεολογία της απελευθέρωσης» που κηρύχθηκε από τον Γκουστάβο Γκουτιέρεζ στην Λίμα του Περού το 1968, όπως μας πληροφορεί ο επί μακρόν «χριστιανοσοσιαλιστής» Σ. Παπαθεμελής(βλέπε εισαγωγή στο «Το ευαγγέλιο της επανάστασης των Σαντινίστας», όπου περιλαμβάνονται συζητήσεις και διδαχές των ζηλωτών ΡΚαθολικών ιερέων υπουργών, ειδικότερα δε του ιερωμένου Φερνάντο Καρντενάλ). Αυτή είναι μία θεολογία νεοφανής για τον Ρωμαιοκατολικισμό, οπωσδήποτε, αλλά είναι πολύ χαρακτηριστικό για αυτήν ότι απόκειται στους Πατέρες πριν το Σχίσμα, π.χ. τον Άγιο Αμβρόσιο των Μεδιολάνων, ώστε να στηρίξη τις ισοκατανεμητικά μεταρρυθμιστικές έως πολύ ριζοσπαστικές της θέσεις. Ακόμη και ο «άθεος» Νόαμ Τσόμσκυ παραδέχεται σε συνέντευξή του ( που καταχωρίζεται στο chomsky.info ), ότι οι θεολόγοι της απελευθέρωσης αναφέρονται και ανάγονται στα Ευαγγέλια, προκειμένου να στηρίξουν τις θέσεις τους. Αυτοί βλέπουν τον Χριστό ως Απελευθερωτή (Redeemer-Ιησούς σημαίνει Ελευθερωτής κατά τον επίσκοπο Αντ. Φραγκόζο) και έχουν μία πολύ ισχυρή «κοινωνική στράτευση». Ακόμη, πολλοί, όπως ο Φ. Καρντενάλ και ο Αντόνιο Φραγκόζο, εμφανίζουν τάσεις Συνοδικότητας , δηλαδή ακριβώς της Ορθόδοξης Δημοκρατικότητας. Ως γνωστόν, το Βατικανό καταδίκασε προ 25 ετίας και πλέον δια του νυν Πάπα Γιόζεφ Ράτζινγκερ αυτήν την θεολογία, διότι …Κύριος οίδεν.

Οι κοινωνικώς αγωνιζόμενοι Παπιστές και ΡΚαθολικοί, ως γνωστόν, έχουν ινδάλματα και τους προ του σχίσματος Λατίνους Πατέρες, όπως είδαμε, αλλά και δικούς τους «αγίους», δηλαδή αγιοποιηθέντες. Τέτοια παραδείγματα είναι ο «Άγιος» Λουδοβίκος, που μετέσχε στην ελευθέρωση των Αγίων Τόπων, καθώς και ο Φραγκίσκος της Ασσίζης, με την υποδειγματική του πτωχεία, οικολογική συλλογιστική κ.α. Ο μαΐστορας του Γερμανικού Ρομαντισμού στο «Χριστιανοσύνη, άλλως Ευρώπη» νεαρός ποιητής, φιλόσοφος, δοκιμιογράφος Novalis είχε μιλήση από πολύ παληά για τον βαθύ ανθρωπισμό του Χριστιανισμού, σε μία μη-Παπική ΡΚαθολική εκδοχή του.

Από την άλλη, αν μελετήσουμε τα έργα των θεολόγων της Απελευθέρωσης, -όπως του Αντόνιο Φραγκόζο: «Ευαγγέλιο και κοινωνική επανάσταση»- ή του Χέλντερ Καμάρα το «Ο φαύλος κύκλος της βίας» κτλ., θα δούμε, ότι ανάγονται συχνά σε Παπικές εγκυκλίους, π.χ. του Παύλου του 6ου, που, όπως είναι γνωστό και έχει καταχωρηθή ακόμη και σε γνωστή διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια, συγκροτούν βασική έμπνευση των χριστιανοσοσιαλιστικών ιδεών της Δύσεως. Τέτοιες εγκύκλιοι είναι οι «De rerum novarum» και η «Populorum progressio». Εκεί θα δούμε να γίνεται λόγος για επείγουσες και βαθειές, πολύ βαθειές μεταρρυθμίσεις, προς όφελος ακριβώς των πτωχών, των ακτημόνων κτο. Δυστυχώς, φαίνεται, ότι και οι Πάπες, στους οποίους βασίζεται αδήλως η συγγραφέας Δ.Β., για να στηρίξη τα αστήρικτα, εξεμαρξίσθησαν , το λοιπόν, και τούτοι!!!! Εγένοντο, οι δυστυχείς, συνοδοιπόροι των μαρξιστών και των νεομαρξιστών…! Το ίδιο βέβαια και όλοι αυτοί οι catholique επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι, όπως οι Χέλντερ Καμάρα, Αντόνιο Φραγκόζο, Όσκαρ Ρομέρο, κ.π.α. Και ούτε καν, βεβαίως, αναφερθήκαμε στην στήριξη του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β‘ στην Χριστιανοσοσιαλιστική, έστω ρεφορμιστική, «Αλληλεγγύη» που η κυβέρνησή της έληξε πρόωρα και άνανδρα με τα σοβιετικά τανκ του Γιαρουζέλσκι, και που η μεγάλη συγγραφέας της Αμερικάνικης Αριστεράς Naomi Klein -εκ των πλέον σημαντικών στον χώρο σήμερα- θεωρεί ως εξαιρετική πολιτική προσπάθεια (κατά της  σοβιετικής γραφειοκρατικής ψευδοκομμουνιστικής τυραννίας),  που όντως επέφερε μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη στον βαθύρριζα, άλλωστε, Χριστιανικό (Ρωμαιοκαθολικό) Πολωνικό Λαό.

Θέση 2α: Η παγκοσμιοποίηση είναι (νεο)μαρξιστική!(sic)

Μέσα σε όλα τα απίθανα μαργαριτάρια που αναγνώσαμε σχεδόν …ασκαρδαμυκτί, είναι και τούτο. Η αναφορά σε χριστιανικούς κομμουνισμούς, σοσιαλισμούς κ.τ.ο. με αυτά, είναι άνευ ετέρου μία σατανική πλεκτάνη των παγκοσμιοποιητών οι οποίοι είναι και αυτοί μαρξιστές και θέλουν και αυτοί την αναδιανομή του πλούτου!!!! Πραγματι, εδώ η όποια προγενέστερη συλλογιστική έχει οδηγηθή σε σύγκρουση με τα τεράστια τείχη της πραγματικότητας. Η παγκοσμιοποίηση έχει από κάθε άποψη καπιταλιστική και κατά τούτο Δεξιά απόχρωση. Συγκεκριμένα, άκρα δεξιά, υφής πρωτόγονου καπιταλισμού του 19ου αιώνος, πριν θεσμοθετηθεί οποιοδήποτε μέτρο κοινωνικής δημοκρατίας. Ο καπιταλισμός σημαίνει πολύ- πολύ- πολύ ορισμένα φαινόμενα και καταστάσεις και όχι ό,τι βολεύει τον καθένα μας στην επιχειρηματολογία του. Στα ελληνικά αποδίδεται με τον όρο κεφαλαιοκρατία.  Καπιταλισμός συνεπάγεται ιδιωτική πρωτοβουλία, συνεπάγεται ελευθερία οικονομική, με άλλα λόγια ταξική ως επιχειρηματική, συνεπάγεται ελευθερία στην διακίνηση των αγαθών, του εμπορίου. Είναι η πραγμάτωση του Διαφωτιστικού moto: «Laissez faire, laissez passer, le monde va de lui meme». Με άλλα λόγια, «αφήστε να ενεργήσουν, αφήστε να περάσουν(τα προϊόντα), ο κόσμος κινείται μόνος του». Ας δούμε π.χ. τα κατεξοχήν εξωθεσμικα κέντρα, την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και όλα τα συναφή που συνιστούν τους φορείς της «Ουασιγκτώνειας Συναίνεσης«. Η «ατζέντα» που προωθούν αδιαλλείπτως είναι, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, ακραία καπιταλιστική. Θέλει την τέλεια ελευθερία του διεθνούς εμπορίου(οι ισχυροί το επεδίωκαν αυτό συχνά, αν και όταν συγκέντρωναν την ισχύ τους, επιθυμούσαν προστατευτισμό…) προωθεί την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων τομέων της οικονομίας, την εμπορευματοποίηση των στοιχειωδών κοινωνικών αγαθών, την απελευθέρωση των απολύσεων, την οσημέραι μεγαλύτερη κατάργηση του προστατευτικού εργατικού δικαίου κτο. Είναι τόσο αυταπόδεικτο που δεν χρειάζεται καν να μιλούμε για αυτό, για την ακρίβεια…

Από την άλλη, ο μαρξισμός τι πρεσβεύει σε κοινωνικό επίπεδο; Την κοινωνικοποίηση των πάντων, του Μεγάλου Κεφαλαίου. Σε πολιτικό; Την δικτατορία του προλεταριάτου και την παγκόσμια ένοπλη επανάσταση των εθνών και των λαών κατά των καταπιεστικών τάξεων, όταν πια η συσσώρευση του Κεφαλαίου θα έχει φτάση σε απόλυτο επίπεδο, μετρημένων στα δάκτυλα μεγαλοκαπιταλιστών. Σε φιλοσοφικό; Τον αθεϊστικό διαλεκτικό υλισμό, που είναι, κατά τον μεγάλο θεωρητικό-θαυμαζόμενο υπό του Λένιν ιδιαιτέρως- του Γκ. Πλεχάνωφ, παρηλλαγμένος ο καπιταλιστικός γαλλικός (αστικός/»δεξιός») υλισμός του ιη’ αιώνα, άρα γέννημα του Φόυερμπαχ, του Λαμετρί, του Ντιντερώ. Σε επίπεδο διεθνών σχέσεων; Τον προλεταριακό διεθνισμό. Ο Μαρξ λέει ξεκάθαρα, ότι είναι αναγκασμένοι οι εργάτες να το κάνουν τούτο, διότι υπάρχει ο αστικός διεθνισμός (και κοσμοπολιτισμός), ο διεθνισμός, η αλληλεγγύη των καπιταλιστών μεταξύ τους και έτσι απαιτείται η αντίμαχη Διεθνής, δηλαδή,  το υπερ-«συνδικάτο» των κομμάτων που πρεσβεύουν τον μαρξιστικό κομμουνισμό.

Κοινωνικός Χριστιανισμός και Μαρξισμός

Ο μαρξισμός μήπως προέκυψε από παρθενογένεση; Όχι. Είναι το μόνο είδος σοσιαλισμού, ιδεολογίας που επιθυμεί την κοινωνική δικαιοσύνη και την απάλειψη της εκμετάλλευσης; Όχι. Ο Ένγκελς γράφει για το πώς είναι οι Γερμανοί σοσιαλιστές υπερήφανοι συνεχιστές του έργου του Σαιν-Σιμόν, δηλαδή του λογιζόμενου πολλαχόθεν ως προδρόμου του Δυτικού Χριστιανικού Σοσιαλισμού, και του Ουαλού Όουεν κτλ. Το περιεχόμενο του κομμουνισμού ποιο είναι κατά τον Μαρξ και ποιο το θεμελιώδες σύνθημα του προλεταριάτου;   Με βάση την «κριτική του προγράμματος της Γκότα», είναι το «από τον καθένα με βάση τις δυνατότητές του, στον καθένα με βάση τις ανάγκες του». Το ίδιο λέει και ο Βασίλης Ραφαηλίδης. Αυτό, λέει ο Galbraith, προσήλκυσε πολλαπλασίως περισσότερους οπαδούς από τους τρεις τόμους του «Κεφαλαίου»(Das Kapital-Κριτική στην πολιτική οικονομία) του Μαρξ που συνιστούν το κληροδότημά του στον κόσμο και στην επιστήμη. Μόνο που αυτό το σύνθημα είναι ακριβώς παρμένο από τις Πράξεις των Αποστόλων, όπου αναφέρεται ως η αρχή δόμησης της πρώτης χριστιανικής κοινωνίας. Αυτής της κοινωνίας που οι Χριστιανοί ήθελαν να διατηρήσουν και ουδέποτε την πρόδωσαν, όπως λέει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμιροβιτς στις ιεραποστολικές επιστολές του, αλλά οι έξωθεν δεν τους το επέτρεψαν, την διέλυσαν  κτλ. Αυτής της κοινωνίας της μη-καταπιεστικής χριστιανικής κοινοκτημοσύνης..

Αυτές είναι οι πρώτες μας επισημάνσεις και το πρώτο τμήμα του κειμένου που θα αφιερώσουμε σε αυτό το θέμα.  Οι ιδέες του δεν είναι αξιόλογες, αλλά μπορούν να επηρεάσουν ανθρώπους και αδελφούς με άγνοια, και να ωθήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση που ο καθ. Αλ. Τσιριντάνης της «Χριστιανικής Ενώσεως Επιστημόνων» που «είχε απορρίψει την Δύση κατά το ήμισυ»(=μαρξισμός) όριζε ως την αιτία της εχθρότητας μέρος της Αριστεράς κατά του Χριστιανισμού και της Εκκλησίας: δηλαδή το πού βρισκόταν η Εκκλησία, έστω οι Δυτικές Χριστιανικές Ομολογίες, όταν ο Λαός αποφάσιζε, π.χ., να ρίξη την Βαστίλλη. Ήταν με τους καταπιεσμένους, τους φτωχούς, τους αδυνάτους με τους οποίους ο Χριστός ταυτίζει τον εαυτό του, ή ήταν με τα αμαρτωλά κατεστημένα; Εν προκειμένω -και αυτή η αρρώστια μεταφέρθηκε και εδώ, όπως είπαμε- με το δεύτερο. Αλλά αυτό δεν πρέπει ποτέ να επαναληφθή. Καθ’ότι «μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης».

Νέες αναρτήσεις στην «Αποικία ορεινών μανιταριών».

Κατά τις τελευταίες ημέρες αναρτήσαμε τα κάτωθι στην «Αποικία ορεινών μανιταριών»:

1) Βία, Χριστιανισμός και ελληνισμός(σχόλιο σε άρθρο της κας Α. Δαμιανίδη των «Νέων»)

2) Για το ξεπέρασμα του αντιχριστιανισμού

3) Επισημάνσεις επί τη εικοσαετία που παρήλθε από την αρχή της ειρηνικής πτώσης της Σοβιετίας(1989)(Α’ Μέρος)

Ο πρόεδρος του κόμματος των Μενσεβίκων Γκ. Πλεχάνωφ

Να σημειώσουμε, ότι το τελευταίο είναι συνέχεια ενός παληότερου κειμένου μας και που μαζί με αυτό και με τα μέλλοντα να επακολουθήσουν θα συγκροτήσουν μία αφιερωματική αναφορά εντός&εκτός της Αποικίας για τα 20χρονα εκ της πτώσης της Σοβιετίας…