2 χρόνια από το δημοψήφισμα

Πέρασαν ήδη δύο χρόνια από το δημοψήφισμα της 5/07/2015 και η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπει κανείς πολύ φως στον ορίζοντα, σε ό,τι αφορά τα διδάγματα που θα έπρεπε κανείς να αντλήσει από αυτό το γεγονός, ώστε –όχι να ακυρώσει αλλά- να εμπλουτίσει την πολιτική του ανάλυση, και μέσα στο σωστό «συγκείμενο» να εξαγάγει τα ορθά συμπεράσματα.

Βεβαίως, από τον παλαιό καθεστωτικό/μνημονιακό χώρο και τα διαπλεκόμενα παρακολουθήματά του δεν μπορεί κανείς να αναμένει κάτι. Η Νέα Δημοκρατία του Κ. Μητσοτάκη, όπως και το ΠΑΣΟΚ της Φ. Γεννηματά βρίσκονται σε παρόμοια ή και χειρότερη κατάσταση από αυτήν των ολετήρων Γ. Α. Παπανδρέου και Αντ. Σαμαρά.

Οι δε δυνάμεις της παρούσας συγκυβέρνησης τελούν ακόμη σε καθεστώς διαχείρισης των κληροδοτημένων και νέων, πέραν ακόμη του 3^ου Μνημονίου, μνημονιακών υποχρεώσεων, ενώ η ανάλυσή τους για τα παρελθόντα μοιραία «επισκιάζεται» από τον εγγενή ευρωπαϊσμό των κομμάτων αυτών, από τον οποίο καταστατικά δεν μπορούν να απεμπλακούν.

Χριστιανισμός-Ορθοδοξία και ροκ (Αναδημοσίευση από υπό έκδοση φυλλάδιο της «Χριστιανικής Δημοκρατίας»)

Αναδημοσίευση του (υπό έκδοση) φυλλαδίου της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» με τίτλο «Χριστιανισμός -Ορθοδοξία και ροκ»

Χριστιανικό ροκ και μέταλ

Μία συνήθης υπόθεση στον χώρο των θρησκευτικών σωματείων ή θρησκευομένων γενικότερα έχει υπάρξει ότι τα δύο μεγέθη, χριστιανοσύνη και ροκ, είναι μεγέθη ασύμβατα. Δεν μπορεί κάποιος να ασχολείται με τη ροκ (ή, πολύ περισσότερο, «μέταλ») μουσική και να είναι ταυτόχρονα Χριστιανός.

Μιλώντας για αυτή την άποψη σε θρησκευτικούς κύκλους, ο τραγουδιστής ενός από τα γνωστότερα συγκροτήματα Χριστιανικού Μέταλ, Ράιν Κλαρκ, είχε πει ότι η άποψη ότι «η μέταλ μουσική είναι κατά κάποιο τρόπο ηθικά απαράδεκτη είναι αφελής», και πρόσθεσε ότι δεν υπάρχει τίποτα ηθικά απαράδεκτο σε συγκεκριμένες συγχορδίες που χρησιμοποιεί το κάθε είδος μουσικής, αλλά σημασία έχει ποιο είναι το περιεχόμενο που τους δίνει κανείς, μέσω των στίχων του.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η άποψη του Ρ. Κλαρκ ηχεί, κατ’αρχή τουλάχιστον, πολύ «ορθόδοξη». Στην Ορθοδοξία, έχουμε την αρχή της πρόσληψης και θεραπείας κάθε ιδιώματος και κάθε γνωρίσματος, προσωπικού, συλλογικού ή και εθνικού: έτσι, στην καθαρά λατρευτική και εκκλησιαστική…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 654 επιπλέον λέξεις

Η μίανση των περιοίκων & η μάστιγα του ηθικισμού

Όπως έχουμε αναφέρει σε παλαιότερα άρθρα της στήλης, η αγία των ημερών μας και μάρτυρας μοναχή Μαρία Σκομπτσόβα (1891-1945) είχε διαπιστώσει την ύπαρξη και στις μέρες μας παρόμοιων δυνάμεων, παρατάξεων και «κομμάτων», με αυτά που συναντούμε στα Ευαγγέλια:

«…στην πραγματικότητα ο Χριστιανισμός διέσωσε όλες τις δυνάμεις που ήταν ενεργές στην Παλαιά Διαθήκη. Το ίδιο σκληροτράχηλο, αδιάφορο, ασταθές πλήθος, οι ίδιοι φύλακες του νόμου (τώρα του δικού Του νέου νόμου), Χριστιανοί, Γραμματείς και Φαρισαίοι, δόκτορες του νόμου -κι επίσης οι ίδιοι προφήτες προς λιθοβολισμόν…»

(«Η θυσία του αδελφού», εκδ. Δορκάς, 2007, σελ. 154)

Ειδικότερα, κυρίαρχο ρόλο διαδραμάτισε τότε η παράταξη των Φαρισαίων. Σύμφωνα με σχετικό άρθρο του αείμνηστου π. Ευάγγελου Σκορδά, το όνομα της παράταξης αυτής ετυμολογικά προερχόταν από το «Φαρούς που προέρχεται από το ρήμα «φοράς», το οποίο σημαίνει χωρίζω, διαχωρίζω, διακρίνω. Φαρισαίοι εκαλούντο οι ανήκοντες στην ομώνυμη αίρεση, η οποία ανεφάνη στο ιουδαϊκό έθνος μετά τους χρόνους των Προφητών. Ονομάσθηκαν έτσι γιατί ξεχώριζαν τους εαυτούς τους από τους άλλους ανθρώπους, ότι δήθεν αυτοί ήσαν οι πιστοί και ακριβείς τηρητές του Μωσαϊκού Νόμου». Ταυτόχρονα οι Φαρισαίοι υπήρξαν μοιρολάτρες, εφόσον σύμφωνα με τον μεγάλο ιστορικό του ισραηλιτικού έθνους Ιώσηπο, απέδιδαν τα πάντα στην ειμαρμένη, στο «γραφτό» και απαρνούνταν την ανθρώπινη βούληση και πρωτοβουλία, υπήρξαν δηλαδή κήρυκες της παθητικότητας και της αβουλίας υπό τη λεοντή της «ευσέβειας».

Για τα κομμένα τραγούδια από το Νέο Πρόγραμμα του μαθήματος των «Θρησκευτικών»

Ως γνωστόν στο «εκκλησιαστικόν ρεπορτάζ», με πρόταση της Ιεραρχίας της Διοικούσας Εκκλησίας, εκόπησαν τρία τραγούδια, ένα του Διονύση Σαββόπουλου, ένα του Νικόλα Άσιμου κι ένα της ποπ-σταρ Ριάνα. Τα τρία αυτά κομμάτια, μαζί με ορισμένες γελοιογραφίες κ.λπ., θεωρήθηκε ότι είναι «άπρεπα» ή «αντιθρησκευτικά» για την μαθητιώσα νεολαία που θα τα διαβάσει και επομένως απορρίφθηκαν. Με βάση αυτήν την εξέλιξη, ο τραγουδοποιός Γιάννης Αγγελάκας (πρ. «Τρύπες») ζήτησε μετ’επιτάσεως να αφαιρεθεί το τραγούδι του με όνομα «Γιορτή» από το Ν.Π. του ΜτΘ, διότι «ακόμα και αν με εγκρίνουν αυτοί[=η Ιεραρχία], δεν τους εγκρίνω εγώ για αυτόν τον ρόλο».

Με αφορμή επίσης το θέμα αυτό, δύο αξιόλογα ιστολόγια από όσα μιλούν για ζητήματα περί την πίστη (διότι, πιστέψτε με, διαβάζουμε ΤΑ τέρατα κάθε τρεις και δύο…) , εδώ και εδώ προσέγγισαν με ενδιαφέροντα τρόπο ορισμένες πτυχές του θέματος. Στα παρακάτω θα δώσω τη δική μου «θεώρηση» στο θέμα υπό την μορφή σύντομων επισημάνσεων και παρατηρήσεων. Επίσης, θα προτείνω… κι ο ίδιος δύο τραγούδια για μελλοντικό νέο πρόγραμμα του ΜτΘ…

Ο εκρηκτικός μηχανισμός στον Ι. Ν. Αγ. Βασίλειου στην Αθήνα και οι διδασκαλίες του χριστιανισμού

Σχόλιο πάνω στην επικαιρότητα. Ποια επικαιρότητα; Ως γνωστόν, άτομα του α/α χώρου «μπαχάλεψαν» δια εκρηκτικού μηχανισμού τον Ι.Ν. του Αγ. Βασιλείου στην Αθήνα αυτή την Τετάρτη 28/06/2017. Κατόπιν εξέδωσαν ανακοίνωση, η οποία διαλαμβάνει μια σκληρή κριτική σε ό,τι γνωρίζουν ως χριστιανισμό οι συντάκτες της ανακοίνωσης. Το σχετικό απόσπασμα του κειμένου δίνεται παρακάτω:

-«Στα πλαίσια του Επικίνδυνου Ιούνη τοποθετήσαμε εμπρηστικό μηχανισμό στον ναό του Αγίου Βασιλείου στο κέντρο της Αθήνας, τα ξημερώματα της 27ης Ιούνη. Ο σεξισμός που αναπαράγει η θρησκεία μας αηδιάζει. Η ομοφυλοφιλία και κάθε »παρεκκλίνουσα’ σεξουαλικότητα χαρακτηρίζεται ως βδελυρή. Γενικά κάθε σεξουαλικότητα και η ίδια η σωματική ηδονή από αυτή θεωρείται απ’ το χριστιανισμό ανίερη. Πολύ περισσότερο η σεξουαλικότητα οποιασδήποτε θηλυκότητας, επιβεβαιώνοντας την υποτίμηση των γυναικών και την εδραίωση πατριαρχικών κοινωνικών δομών», αναφέρει το κείμενο που αναρτήθηκε σε ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου.

-«Ακόμη, απεχθανόμαστε τον ανθρωποκεντρισμό που προάγει ο χριστιανισμός. Τα πάντα φτιάχτηκαν για να εξυπηρετούν τους εκλεκτούς, το »κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του θεού» δομημένο ανθρώπινο γένος. Επιλέξαμε επίσης τον συγκεκριμένο στόχο ως μια ακόμη επιχείρηση με πολύ καλές απολαβές για τους αφέντες της. Εκτάσεις γης και αφορολόγητος πλούτος που καλύπτεται από φιλανθρωπίες, για να συμπληρώνει και το κατά τα αλλά ανθρωπιστικό προφίλ της εκκλησίας…».

Είναι προφανές ότι τα τρία κύρια σημεία της κριτικής τους είναι: α) η «δαιμονοποίηση της σεξουαλικότητας» (με λιγότερη έμφαση στην ανδρική σεξουαλικότητα), β)η υποτίμηση της υπόλοιπης κτίσης και η υπερέξαρση του ανθρώπου και γ)η κερδοφορία της διοικητικής εκκλησιαστικής δομής η οποία διατηρεί αφορολόγητα κέρδη με ανθρωπιστικό προφίλ βοήθειας προς ενδεείς.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, κατ’αρχήν θα πρέπει να παραδεχθούμε οτι η καθημερινή πρακτική που συχνά συναντούμε εντός της Εκκλησίας περιλαμβάνει σειρά από αυτές τις -τραγικές και αντιχριστιανικές- παθογένειες. 

Η «ακριβέστατη αίρεσις των Φαρισαίων»: το πρότυπο του διαχρονικού «τυφλού οδηγού»

«Παρουσιάζονταν άνθρωποι πιστοί στις ιδιαίτερες παραδόσεις της Ιουδαϊκής Εκκλησίας, όντες έτοιμοι και για τον ελάχιστο τύπο να υποστούν κάθε θυσία, πάντοτε όμως αφοσιωμένοι στο γράμμα και όχι στο πνεύμα του γράμματος.

Και επειδή συνήθως ο λαός, χωρίς την απαιτούμενη παιδεία, ατενίζει στο γράμμα και στον τύπο, όπως συμβαίνει και με ορισμένους Χριστιανούς στη δική μας Εκκλησία, ο λαός θεωρούσε τους Φαρισαίους ως υπέρμαχους της θρησκείας και άγονταν και φέρονταν από τους Φαρισαίους, μάλιστα ο γυναικείος κόσμος(…)

Αυτοί ήσαν οι Φαρισαίοι, η προσωποποίηση της υποκρισίας και της αδικίας».

(πρ. Ευάγγελου Σκορδά, «Ο λόγος εις τας αγυιάς και τας ρύμας: Το κοινωνικό κήρυγμα της Εκκλησίας», σελ. 26-27)