Ορισμένοι χαριέντες ψιττακίσκοι των ΜΜΕ «ξύνονται στην γκλίτσα του τσομπάνη»………

…όπως συνήθιζε να λέη και ο γέροντας Παΐσιος ο Αθωνίτης. Επίσης, σ’αυτόν τον ολισθηρό δρόμο δείχνουν να έχουν μπη κάποιοι δημοσιογράφοι που κατά τα άλλα θα μπορούσαμε και να τους εντάξουμε στην νέα αριστερά, λόγω της αξιοσυμπάθητης «συναισθηματικής τους ταύτισης με τις περιθωριακές(σ.φ.:  με ουδέτερη έννοια) ομάδες» , όπως παρατηρούσε ο δριμύς κριτικός τους(της) και θεωρητικός του αμεσοδημοκρατικού και κοινοτιστικού εξισωτισμού καθ. Κρίστοφερ Λας.

Ναι, δεν θα ήθελα να το προσωποποιήσω, αλλά η τελευταία αφορμή μου δίνεται από ένα απίστευτο, όντως, κείμενο που δημοσιεύεται στην σημερινή «Ελευθεροτυπία» με τίτλο …«φτάνει πια»(ναι, και εμένα μου θυμίζει κάτι τι, ειδικότερα δε προεκλογικά σλόγκαν τινά).(!!!)

Θα ήταν καλό να παραθέσω ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα. Κρατήστε στον νου σας, παρακαλώ, ότι δεν προσωποληπτώ· υπάρχουν άπειρες άλλες περιπτώσεις δημοσιευμάτων, ειδικά της ακροδεξιάς- νεοφιλελεύθερης (διακομματικής) πτέρυγας που άλλωστε έκπαλαι είχε στεγάσει για λόγους πολυφωνίας και το νυν κυβερνών κόμμα…

Στιχουργικές παρεκβάσεις(15):»Λευκάδα-νέκταρ», Φώτανδρου του Έλληνος

Υπήρξε ένας βασιληάς παληά, ο «στωικός» Μάρκος Αυρήλιος, ο οποίος ήταν κάτι σαν ενσάρκωση του βασιληά-φιλόσοφου του Πλάτωνα- μόνο που δεν «εφιλοσόφει δια πράξεων», όπως έλεγε ο Πλούταρχος για τον Μεγαλέξαντρο. Αυτός, λοιπόν, έγραφε κάτι πολύ ενδιαφέρον, που θύμιζε κάποιος συγγραφέας σε ένα παληό βιβλίο· η ζωή, έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος, αν δεν απατώμαστε στα «Εις εαυτόν», αξίζει να «ζηθή» για ένα λόγο και μόνο, ώστε να κρατήσουμε την ψυχή καθαρή.Λέξεις και νοήματα που ο «πρακτικός άνθρωπος» και κατεξοχήν ο αστός θέλει να αγνοή μέσα στην «ψευδή συνείδησή» του και την ολέθρια για αυτόν, και κατ’ εξοχήν Δυτική, χρησιμοθηρία του.

Αυτά εύχεται πολλάκις ο (εσθλός ή και γλυκύς) εξερευνητικός διαβάτης και περιηγητής, εγχριστωμένος ή όχι και τόσο, σε πρόσωπα που συναντά μέσα στις φυλλωσιές, μέσα στον φλοίσβο και το σχεδόν εμμελές κελάρυσμα των ρείθρων και των, αενάως νεόντων, υδάτων· η επαφή με μία τέτοια φύση, γεμάτη από σημασία και συμβολισμό από χέρι έλλογου Όντος, είτε πρόκειται για ένα χρυσό θερινό λειμώνα και αγρό είτε για θρόισμα χινοπωρινό είτε για ένα χειμωνανθό, πάντα «εγκαρδιώνει«…

Ουγγαρία, Ελλάδα, G20, η ίδια (δύσμορφη) ιστορία.

Έτσι συνοψίζει η Ναόμι Κλάιν ( εδώ ) τα αποτελέσματα της συνόδου των G20 που έλαβε χώρα στο Τορόντο του Καναδά τον προηγούμενο μήνα:

Η πόλη μου μοιάζει σαν μία σκηνή εγκλήματος και οι εγκληματίες λυώνουν μέσ’στην νύχτα, λουφάζοντας από την σκηνή. Όχι, δεν μιλώ για τα παιδιά στα μαύρα που έσπασαν παράθυρα και έκαψαν αστυνομικά αμάξια το Σάββατο.

Μιλώ για τις κεφαλές του Κράτους που, την Κυριακή το βράδυ, τσάκισαν τα δίχτυα κοινωνικής ασφάλειας και έκαψαν καλές δουλειές εν μέσω μίας ύφεσης. Αντιμέτωπη με τα αποτελέσματα μιας κρίσης που δημιουργήθηκε από τα πλουσιότερα και πιο προνομιούχα στρώματα, αποφάσισαν να στείλουν στους φτωχότερους και πιο ευάλωτους ανθρώπους στις χώρες τους τον λογαριασμό.

Πώς αλλιώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε το ανακοινωθέν των G20 , που δεν περιλαμβάνει ούτε τον πιο μικρούλη φόρο στις τράπεζες ή στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, και παρά ταύτα εντέλλει τις κυβερνήσεις να κόψουν τα ελλείμματά τους στο μισό ως το 2013. Αυτή είναι μία τεράστια και σοκαριστική περικοπή, και θα έπρεπε να είμαστε ξεκάθαροι σχετικά με το ποιος θα πληρώσει το τίμημα: οι φοιτητές που θα δουν τις δημόσιες εκπαιδεύσεις τους να επιδεινώνονται καθώς τα δίδακτρα ανεβαίνουν· οι συνταξιούχοι που θα χάσουν οφέλη σκληρά αποκτημένα· εργάτες του δημόσιου τομέα των οποίων οι δουλειές θα εξαφανιστούν. Και η λίστα συνεχίζεται. Αυτοί οι τύποι των περικοπών έχουν ήδη ξεκινήσει σε πολλές από τις χώρες των G20 περιλαμβανόμενου του Καναδά, και πρόκειται να γίνουν πολύ χειρότεροι. Για παράδειγμα, μειώνοντας το προβλεπόμενο έλλειμμα του 2010 κατά το ήμισυ στις ΗΠΑ, εν τη απουσία μίας ευμεγέθους αύξησης των φόρων, θα σήμαινε ένα  εντυπωσιακό κόψιμο 780 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Εναλλακτική κοινότητα Πελίτι και παραδοσιακές ποικιλίες σπόρων κτο.(από φίλο ασχολούμενο με τα ζητήματα)

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΠΕΛΙΤΙ

ΣΥΛΛΟΓΗ  ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΝΤΟΠΙΩΝ ΠΟΙΚΙΛΙΩΝ

Mεσω της ιστοσελιδας του Πελιτι μπορει ο καθένας με ένα τηλεφωνημα να βρει διαφορους ανθρωπους-οικογενειες στην Ελλαδα που εχουν παλιες παραδοσιακες γνησιες ποικιλιες οπωροκηπευτικων που υπαρχουν σε ολη την Ελλαδα, οπωροφορων δεντρων αλλα και διαφορων δασικων δεντρων.

Για την οπισθοδρόμηση στα «ορθολογιστικά φώτα» του 18ου αιώνα(μέρος Α’)

Θα ομολογήσουμε καταρχάς πως έχουμε τόσο παράξενα καταχρασθεί αυτές τις λέξεις, πρόοδος του διαφωτισμού, σύνταγμα, ελευθερία, ισότητα, ώστε να απαιτείται θάρρος σήμερα για να τις χρησιμοποιήσουμε με μια λογική έννοια. Τα πιο φρικτά εγκλήματα, οι πιο ολέθριες θεωρίες έχουν διαπραχθεί, έχουν εξαπλωθεί στο όνομα του διαφωτισμού.  Η γελοιότητα και η φρίκη έχουν συνδεθεί μ’αυτές τις φιλοσοφικές φράσεις, που δίχως μέτρο έχουν προφέρει λιβελογράφοι και δολοφόνοι. Σφαγιάστηκαν οι λευκοί, για να αποδειχθεί η αναγκαιότητα να απελευθερωθούν οι μαύροι· χρησιμοποιήθηκε η λογική για να εκθρονίσει τον Θεό· και η τελειοποίηση του ανθρώπινου είδους μας έκανε να κατεβούμε χαμηλότερα κι από το επίπεδο του κτήνους (Chateaubriand, σκέψεις και αφορισμοί, σ.127).

Σας έχω πει, όπως νομίζω, ότι τον τελευταίο καιρό αφιερώνω κάποιον χρόνο να διαβάσω γαλλικά, έτσι είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με κάποια πολύ σημαντικά, και συν τοις άλλοις ωφέλιμα, κείμενα σε αυτήν την γλώσσα. Ως γνωστόν, κατά τον 18ο αιώνα, λόγω της «καθαρά ορθολογικής φιλοσοφίας του (18ου αιώνα)»(Μπερντιάεφ), θεωρείτο σε παραδοσιακούς κύκλους της Ρωμηοσύνης ότι «αθεΐζουσιν οι εν Φραγγία(=Γαλλία) σπουδάζοντες». Διότι, εύλογα, από εκεί τότε ερχόταν, ένα φιλοσοφικό ρεύμα που αυτοαποκλήθηκε Διαφωτισμός, που δεν είχε, βέβαια, σχεδόν ποτέ αθεϊστικό χαρακτήρα, αλλά απλώς αντικαθολικό, πλην, όμως, είχε μια γνωσιολογική αφετηρία που η Δύση παραδεχόταν από τον Μεσαίωνα(πρβλ. νεοβαρλααμισμός) και, επίσης, είχε χάσει την ιεράρχηση μεταξύ ανθρώπινης και «κατά Θεόν φιλοσοφίας»*.

Ο Σατωμπριάν θεωρείται ευρέως ως ο μεγαλύτερος άνδρας των "γραμμάτων και των τεχνών" της Γαλλίας του 19ου αι., ένας ακραιφνής αντιαστός και Χριστιανός Ρομαντικός.

Αλλά, όπως είδα εγώ μέσα από την σχετική μελέτη, και όπως μπορεί να δη ο όποιος μελετητής και όπως, τέλος, παρατηρείται γενικώς, από τις αρχές- αρχές του 190υ αιώνα (ας πούμε, το 1802), έχουμε μία τεράστια αναλαμπή του καθολικισμού. Έχουμε φαινόμενα τόσο χαρακτηριστικά και καταδεικτικά τούτου όπως τα παρακάτω αναφερόμενα…

Στιχουργικές παρεκβάσεις(14): «Κατά φαντασίαν λουλούδι», του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Δεύτερο, κατά συρροήν, στιχούργημα του φίλου μας του «Φώτανδρου του Έλληνος» που θα σας παρουσιάσουμε.  Μας μιλάει για ένα κατά φαντασίαν αγαπητικό λουλούδι το οποίο προκαλεί ένα κάποιο άνθισμα στην ψυχή. Το λουλούδι αυτό είναι σύμφυτο με περιστάσεις βροχερές, όμως·

"Τα δάκρυα θα ρέουνε πολλά σ’ένα ποτάμι..."

περιστάσεις σκούρες που παράγουν μακρυά ποτάμια δακρύων, τα οποία αφήνουν «άηχες ιαχές».  Άραγε, όμως, είναι ιαχές ματαιοσχολίας αυτές; Είναι λυσιτελείς; Ή μήπως είναι, απλώς, καλές ή αναγκαίες;

Στιχουργικές παρεκβάσεις(13): «Φύσης έρως», του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Ένα ακόμη στιχούργημα του Φώτανδρου για την φύση. Όταν το βλέμμα πέφτει, λοιπόν, στα δέντρα, στα φρούτα, στα πλασματάκια που αίφνης κάνουν την εμφάνισή τους, υπάρχει κάτι σαν μία μικρή μέθεξη. Για εμάς τους Χριστιανούς, θα μπορούσαμε να θυμήσουμε το παράδειγμα τόσων Αγίων που έβρισκαν συχνότατα χρόνο, προκειμένου να περπατήσουν στην φύση «κατάφορτοι δέος και συγκίνηση», σκεπτόμενοι, ότι όσο υπάρχει η φύση άθικτη σε κάποιο βαθμό τόσο ο άνθρωπος θα αίρεται σε αληθινή δοξολογία προς τον αληθινό Θεό…

Αλλά πώς μπορεί να ξεχάση κανείς ακόμη και τα του Βολταίρου που παρά το ότι ο Άγ. Αθανάσιος ο Πάριος τον αποκάλεσε, σε υπερθετικό βαθμό, «ρυπαρώτατο, αλογώτατο, και χοιροειδέστατο», θεωρούσε, ότι και μόνο από την Φύση, θα μπορούσαμε να εννοήσουμε την ύπαρξη του Θεού, και έτσι δεν χρειάζονταν οι θεωρίες του Καθολικισμού -και σε αυτό το πλαίσιο είπε το περιβόητο περί «επινόησης του Θεού». Βεβαίως, ο ρομαντισμός, ως ρεύμα της Ευρώπης, ανήγαγε τον συναισθηματισμό αυτό προς την φύση σε ένα τελείως άλλο επίπεδο. Και εδώ, άλλωστε, μπορεί κανείς να δη το πώς τεκμαίρεται η κατάταξη του Ρουσσώ στους αντιδιαφωτιστές……

Η ψυχρή λογικότητα του αστικού κοινωνικοφιλοσοφικού συστήματος, η ταπεινή τρυφερότητα των Αγίων…(3ον και τελευταίον)

Για να κάνουμε την σύνδεση με τα παραπάνω, η όλη αφορμή δόθηκε από κείμενο ανανεωτικού-πολυτεχνίτου καθηγητού του ΕΜΠ, που μας μίλησε για το πώς η ελλαδική κοινωνία αδυνάτησε να αφομοιώση τον ορθολογιστικό-ωφελιμιστικό λόγο και έτσι να «εκσυγχρονιστή πολιτιστικά», εμποδίζοντας, έτσι, αυτό την πρόοδό της.

Σε κάποιους, βέβαια, αυτό δεν αποκλείεται να θυμήση τον Κονδύλη του 1991(της «Παρακμής του αστικού πολιτισμού«) που μίλησε -μετά, εν τινί μέτρω, οπωσδήποτε άλλαξε τόνο, αν όχι απόψεις- στην εισαγωγή στην ελληνική έκδοση για «καχεξία του αστικού στοιχείου στην ελληνική κοινωνία και ιδεολογία». Νομίζω, ότι μετά τον καθ’αυτό υπαρκτό εκσυγχρονισμό(1996-2004), χάθηκε και το θάμβος των σχετικών ουτοπιστών. Από την άλλη, ο Κωστής Μοσκώφ, ήδη από την «ιστορία του εργατικού κινήματος», νομίζω, που εκδόθηκε επί Επταετίας, είχε μία, έως ριζικά, άλλη άποψη: γνωρίζοντας, ασύγκριτα περισσότερο από τον Κονδύλη αναμφίλεκτα, την εγχώρια παράδοση (ο Μοσκώφ διάβαζε από Λόσσκυ και Γιανναρά ως Πατέρες και Πασκάλ), θεωρούσε, ότι η Ελλάδα, έπρεπε να χειραφετηθή εθνικά, για να μπορέση να χειραφετηθή κοινωνικά. Και αυτό διότι η Ευρώπη ως συλλογική μητρόπολη της Ελλάδας και π.χ. ο Χριστιανισμός της Ευρώπης, που βάσει κάποιας ρήσης του Πασκάλ αναγνώριζε την σταύρωση του σώματος της Εκκλησίας εως το τέλος της Ιστορίας, δεν μπορούσε να είναι ευεπίφορο βάθρο ιδεολογικό για την χειραφέτηση. Αντίθετα, η Ορθοδοξία με τον μανικό της έρωτα για τον όλο Άλλο, με την θεολογία του προσώπου του ανθρώπου που είναι ερωτικά στραμμένος προς τον Άλλο, με την ερωτική αυθυπέρβαση, έτσι, μπορούσε να φέρει ακριβώς αυτήν την κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση που θα συνέτεινε στην Επανάσταση. Τέλος, υπάρχει και το πολύ γνωστό βιβλίο του Β. Φίλια για την νόθα αστικοποίηση. Αυτό σημαίνει, ότι οι Έλληνες αστικοποιήθηκαν, αλλά όχι πλήρως. Έτσι, ως προ τινός τουλάχιστον, δεν βλέπαμε τα φαινόμενα αστικοποίησης που βλέπουμε σήμερα: εξατομίκευση, αποξένωση του ενός από τον άλλο, αποδοχή εγκυρότητας και αυθεντίας των «ψευτογνώσεων των ουμανιστικών επιστήμων»(Ζ. Ελλύλ) όπως της φαρμακρατικής, σήμερα, «ιατρικής ψυχολογίας», αποθέωση της βιοποριστικής εργασίας, της υγείας, του χρήματος κ.α. πολλά. Γίναμε αστοί ιδεολογικά, αλλά όχι και τόσο ή όχι απόλυτα, με άλλα λόγια*.

«Πότε, είπες, θα βγεις στη σύνταξη; Πότε;;;» (Η πεδιάς και το νεκροταφείον.)

Μας το θύμισε ο αγαπητός μας ο Γιάννης εδώ και είναι επίκαιρο τώρα που οι συντάξεις καρατομούνται και ειδικότερα καρατομούνται στην προοδευμένη έκτοτε επίσημον αγχόνη του  Παγκάλου, κατά τον ποιητήν, ήγουν του δικτάτορος…

Ξέρουμε ποιος έγινε Σωτήρας. Ήρως, όμως, ποιος θα γίνει..;

Για να το συνδέσω με το παρακάτω, ολίγον βαρυφορτωμένο κείμενο περί Κοινωνικού Χριστιανισμού *-που θα ήθελα να δήτε, κατά δύναμιν-, για να σας δείξω, ότι στην -πάντα όχι λογία- μουσική και τέχνη συμβαίνουν αξιόλογα πράγματα από πνευματικής πλευράς, για να δείτε, τρίτον, ότι δεν χάθηκαν όλα παρά το ότι τα ΜΜΕ λειτουργούν ως το απόλυτο διαφθορείο της αθωότητας και της καλοσύνης μας, όσης μας χαρίστηκε… Τέλος, για ανάπαυλα, εξευγενιστική μάλιστα… 🙂 :