Ο φοβερότερος τύραννος όλων των εποχών… αποκτά αντίπαλο…(Παραβολική διήγηση)

Ήταν κάποτε ένας τύραννος δεινός, που είχε επιβάλει την εξουσία του στην γη. Ήταν κουτός μεν, αλλά αδίστακτος, επινοητικός στο κακό. Είχε μεγάλη πείρα στα ανθρώπινα πράγματα και ήξερε πώς να κατεξουσιάζει θεληματικά και να υποτάσσει την μεγάλη μάζα των ανθρώπων- όπως στον Χάξλει. Το στέμμα του ήταν από λευκόχρυσο, η πανοπλία του από βολφράμιο. Κατοικούσε μέσα σε ένα πυκνό λόγγο, εφάμιλλο των  Μεγάλων Βόρειων Δασών και του Καρπάθιου Δάσους της Τρανσυλβανίας. Ήταν μυστικοπαθής, αθέατος σαν τον Πυθαγόρα. Kαι αυτή η  κατοικία του μυστικοπαθής σαν γοτθικός ναός…

Σωτηρία εκ νέου- Νέα μαργαριτάρια στην ερειπωμένη πολιτεία

Ο μεγάλος πρωτογενής σωτήρ τούτης της πολύπαθης πατρίδας, δηλονότι o κ. Τόμσεν, «κάνει θραύση» με τις θαυμάσιες ρήσεις σοφίας των οποίων μας καθιστά κοινωνούς κάθε φορά. Ο σοφός τούτος ομιλητής και καθοριστής των οικονομικών μας στόχων, αλλά και, εμμέσως πλην σαφώς, των τρόπων δια των οποίων πρέπει αυτοί να επιτευχθούν, επανέλαβε τον ηράκλειο άθλο ξανά προ ημερών, στις 15 του τρέχοντος μηνός Δεκεμβρίου: είπε ο κ. Π. Τόμσεν, τοποτηρητής των πιστωτών μας και του Δ.Ν.Τ. -πλεονασμός- εν Ελλάδι, και εδήλωσε ότι «η Ελλάδα πρέπει να αντιμετωπίσει το ‘ταμπού’ των απολύσεων». Βεβαίως, αναρωτιέται κανείς πώς έμειναν τέτοια ταμπού, τέτοιες δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις μετά τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας. Κι όμως, αγαπητοί μου, κι όμως… η Ελλάδα έμεινε καχεκτική στην αφομοίωση της αστικής ιδεολογίας. Έτσι, έχει τέτοια μικροαστικά και ηθικολογικά ταμπού, όπως αυτό των απολύσεων. Ας δούμε, όμως, διεξοδικότερα τι εδήλωσε ο εκπρόσωπος της Τρόικα στην Ελλάδα, κατά την πρόσφατη επιθεώρησή του στην χώρα μας.

Στην ψυχρή αγκάλη του Δεκέμβρη…

Περίπατοι μικροί, βόλτες, περιηγήσεις· δρόσος του χειμώνα, πολύχρωμες φυλλωσιές, πλακόστρωτα βαμμένα με το κίτρινο των φυλλοβόλων δένδρων, κλαριά που γίνονται σαν φιλόξενα κλινάρια κάτω στους δρόμους. Συμβολισμοί όμορφοι διάχυτοι. Θυμήσεις κατόπιν από άλλους περιπάτους στην παληά πόλη την εν μέρει ανέγγιχτη από την ασχήμια των δύσμορφων ιδεωδών του πολιτισμού μας· κοντά σε σφαλιστά σπίτια λησμονημένα, σε χλωμά και αινιγματικά λιθόστρωτα, με κάποιο φίλο έκπαλαι χαμένο…  συνειδητοποίηση της αποτυχίας στο ιδανικό «να μην αφήσεις τίποτα καλό να πεθάνει», μετάνοια, ειρήνη.

Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης και μοδέρνες «ψυχιατρικές»

Επειδή η «ψυχιατρικοποίηση της κοινωνίας» μας έχει πάει υπερβολικά μακρυά, καλό θα ήταν να δούμε τι έλεγαν όχι κάποια θύραθεν αντιψυχιατρικά κινήματα, αλλά ο Δ Ι Ο Ρ Α Τ Ι Κ Ό Σ , δηλαδή που έ β λ ε π ε την ψυχή του ανθρώπου και την θεραπεία της, όταν αυτή λάμβανε χώρα, Γέρων Πορφύριος… Καλή ανάγνωση…

π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος περί κομμουνισμού, ισότητας, δικαιοσύνης, χριστιανικής κοινωνικής διδασκαλίας

1. «Ου φιμώσεις βουν αλοώντα».[] Κατά γράμμα, βέβαια, για τα ζώα τα έλεγε αυτά ο Μωυσής. Κατά πνεύμα, όμως, όπως τονίζει ο απόστολος Παύλος(Α’ Κορ. 9, 9-10), γράφτηκαν για μας: Δεν μπορεί έναν άνθρωπο, που μας εργάζεται, να μη του δώσουμε όσα του είναι απαραίτητα, όσα χρειάζεται, όσα του ανήκουν. Αφού δεν επιτρέπεται ούτε το βόδι που αλωνίζει να το φιμώνουμε και να μη το αφήνουμε να φάη από το σιτάρι που αλωνίζει.

2.  Σήμερα, λοιπόν, ανακαλύφθηκε η ισότητα; Ο Μωυσής, 3500 χρόνια πριν, ενδιαφερόταν ακόμα και για τα ζώα. Αλλά δυστυχώς την Παλαιά Διαθήκη, που παραγγέλλει τέτοια πράγματα, την έχουμε κλειστή. Δεν διαβάζουμε την Αγία Γραφή ούτε εμείς οι Χριστιανοί, συγχωρέστε με για την έκφρασι, για να «βουλώνουμε» τα στόματα μερικών «έξυπνων».

«Χουντικά σταγονίδια» στον «φιλόχριστο στρατό»

Όπως ίσως θα έχετε παρακολουθήσει οι φίλοι αναγνώστες αυτών των γραμμών, τις τελευταίες δέκα ημέρες έγινε λόγος για ένα ζήτημα το οποίο άπτεται της εορτής του Πολυτεχνείου. Κάποιος νεαρός και ειδικότερα ο 4ετής αρχηγός φοιτητής της Σχολής Ευελπίδων Π. Φαραντάτος, όπως φημολογήθηκε αρχικά από την φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Το βήμα της Κυριακής», μετά την εορτή προς τιμήν του Πολυτεχνείου 1973, μίλησε για «μπούρδες» αναφορικά με την εορτή αυτή και τραγούδησε κάποιο άσμα το οποίο είναι χουντικός ύμνος («Μεσ’ στου Απρίλη την γιορτή»). Μάλιστα, ανάγκασε ίσως ή συνοδεύτηκε σε αυτήν την ενέργεια από ορισμένους(4-5) συμφοιτητές ή και φίλους. Υπήρξαν πληροφορίες έσωθεν ότι το περιστατικό με κάποια μορφή πράγματι έλαβε χώρα, ενώ σε άλλη κυριακάτικη εφημερίδα συγγενής του παιδιού αυτού ισχυρίστηκε ότι συκοφαντήθηκε και ότι επρόκειτο για παρεξήγηση. Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα μίλησε για «χουντικό πυρήνα στην Ευελπίδων»· ο δε πρότερος πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου είχε ομιλήσει στους Μέρκελ-Σαρκοζί στην περιβόητη συνάντησή τους μετά την ανακοίνωση δημοψηφίσματος περί κινδύνων… πραξικοπήματος· οι συνδαιτυμόνες αυτοί εξοργίστηκαν με αυτά που άκουγαν- βέβαια «μην κρίνεις, για να μην κριθείς».
Βεβαίως, και νομικά ακόμη υπάρχει το περίφημο τεκμήριο αθωότητας και δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε εύκολες κριτικές και επικρίσεις, πόσω μάλλον καταδίκες. Αλλά ας υποθέσουμε ότι ισχύει οποιαδήποτε εκδοχή. Ποια σημασία έχει; Αυτές οι σχετικές αναρρωτήσεις είναι σαν να προέρχονται από κάποιον που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με την ελλαδική πραγματικότητα και δη την στρατιωτική, η οποία σε μεγάλο τμήμα της είναι «σουρεαλιστική» και άκρως εξοργιστική. Ιδίως, ίσως, οι νεώτεροι, από κατ’ ιδίαν συζητήσεις και μόνον θα γνωρίζουν πόσοι και πώς έχουν -έκπαλαι- τέτοια φρονήματα εντός του στρατού. Προσέξτε: όχι εθνικιστικά ή «υπερεθνικόφρονα» φρονήματα, αλλά απλώς φασιστοειδή ή/και «μιλιταριστικά». Δηλαδή αντιδημοκρατικά και νομικιστικά, που προσκυνούν ως είδωλο και ως νέο χρυσό μοσχάρι το Κράτος και έχουν ποικίλα όνειρα φίλαρχης «επιβολής της τάξης».

Φθινοπώρου μυστηριώδης και παραδείσια μελαγχολία…(Σκέψεις πάνω στο «νόημα του φθινοπώρου».)

Από τον κατά Ν. Βρεττάκο «μελαγχολικό Οκτώβρη», περάσαμε σε αυτό που ένας άλλος μεγάλος ποιητής μας( με συμπαθούντες στην γενιά του ’30 όπως τον Χατζίνη), ο Κ. Καρυωτάκης έλεγε κάπου στα Ελεγεία και τις Σάτιρές του, δηλαδή την ξέφυλλη δενδροστοιχία του Δεκέμβρη· στο τέλος του Φθινοπώρου και την έναρξη του Χειμώνα. Το φθινόπωρο είναι για τον Άγ. Νικόδημο τον Αγιορείτη μία από τις δύο καλύτερες εποχές του έτους, μαζί με την άνοιξη· είναι η εποχή της ανακομιδής των οστών του Αγίου Γεωργίου από την Καππαδοκία…  Αλλά το χινόπωρο ήταν και (η) αγαπημένη εποχή πολλών ποιητών· ιδιαίτερα υπήρχαν ποιητές που έγραφαν μάλλον μόνο το φθινόπωρο·  ο ιδιαίτερα και βαθιά ευαίσθητος, αλλά και δημοτικιστής και σοσιαλιστής της εποχής Κώστας Χατζόπουλος ένας από αυτούς. Αυτές τις μέρες που το χινόπωρο φεύγει έρχονται στον νου εκείνοι οι ωραίοι στίχοι των Nevermore: «Have you ever wondered why the wind blows cold?» Δηλαδή: «έχεις ποτέ αναρωτηθεί γιατί ο άνεμος πνέει κρύος»; Κάθετι σε αυτήν την κτίση, δηλ. τον κόσμο, έχει ένα ιδιαίτερο και βαθύτερο λόγο δημιουργίας και ύπαρξης. Σε κάθετι ενυπάρχει το μυστήριο, έλεγε ο Ντοστογιέφσκι, και αυτό το μυστήριο είναι ο λόγος των όντων που ανέφερε  θεόπνευστα ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Όπως το έλεγε ο συγγραφέας ιστοριών μυστηρίου Ντιν Κουντζ, «ο Θεός είναι η πηγή κάθε μυστηρίου»…