Δηλώσεις σεβ. Ανθίμου προς τον υποψήφιο δήμαρχο Θεσσαλονίκης Μπουτάρη(αποκλειστική αποκλειστικότης)

Μαθεύτηκε, λοιπόν, ότι μετά τον ασπασμό του Τιμίου Σταυρού μετά την δοξολογία της 28ης Οκτωβρίου, ο σεβ. Άνθιμος είπε τα εξής στον υποψήφιο Δήμαρχο και άξιο, έστω όχι όσο ο Ατατούρκ, τέκνο της πόλης, και υποστηριζόμενο από το κυβερνών κόμμα, αλλά και την ορθολογικότατη «Δημοκρατική Αριστερά», τα οποία και κατεγράφησαν από επιτόπιους θαμώνες και φιλακόλουθους αδελφούς. Μα πρόκειται για το κάτι άλλο…! :

Παραλειπόμενα του ΌΧΙ: Μπενίτο Μουσολίνι, χαρακτήρας και …προστάτης μειονοτήτων

Το «ΌΧΙ» που μόλις παρήλθε πρέπει να μας γεμίση από μια σειρά διδαγμάτων, που έχει να μας προσφέρη αυτή η τελείως αποκαλυπτική υπόθεση του ιταλικού φασισμού. Ο Μπενίτο Μουσολίνι, αν και λιγότερο ίσως από τον Χίτλερ, ανήκει στην σειρά εκείνη των «φοβερών απλοποιητών» δικτατόρων για τους οποίους κάνει, προφητικά όπως και ο Ντοστογιέφσκι στους «Δαιμονισμένους», λόγο ο πολύ γνωστός συγγραφέας Jacob Bruckhardt(ο Τσιριντάνης κάνει μνεία στο έργο του για την Ιταλική Αναγέννηση, που αποκαλύπτει τι βαθύτερα υπήρξε), που τους βλέπει να έρχονται στον 20ο αιώνα. Ο Μουσολίνι είναι πράγματι αυτό: με μερικά γελοιωδώς ψεύτικα προπετάσματα, είναι ένας συνεπέστατος αμοραλιστής, συνεπειοκράτης, και είναι ένας ορθολογιστής. Δεν φαίνεται να αφήνει κανένα ηθικό ή πνευματικό στοιχείο να επηρεάσει την κρίση του, θεωρώντας προφανώς ότι έτσι «νικάει την ηθική» , όπως νομίζουν οι σημερινοί κουφιοκεφαλάκηδες για τον Μαρκήσιο ντε Σαντ, π.χ.  αριστεροί αστοί πολιτιστικοί συντάκτες ή αυτοί που έλεγαν ανοησίες του τύπου «οι κρίσεις μας για τον ντε Σαντ μας κρίνουν». Ο Μουσολίνι, ακόμη, θέλει να ανασυστήσει το αρχαίο ρωμαικό πάνθεο, και την αίγλη της αρχαίας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και το Κράτος θα λατρεύεται και πάλι στο πρόσωπό του. Όλα αυτά πηγαίνουν μαζί. Αλλά η πραγματικότητα και όχι οι γελοίες υπεραπλουστεύσεις των δογμάτων των Ρεαλιστών μας δείχνει ότι «η μεγαλωσύνη των εθνών δεν μετριέται με το στρέμμα»… Έτσι, ο ιταλικός στρατός, υποστηρίζοντας μια ολοφάνερα μηδενιστική απειλή εναντίον ενός ανίσχυρου αντίπαλου, κόντρα σε κάθε ρεαλιστική εκτίμηση, ηττάται κατά κράτος, με περιοχές της Β. Ηπείρου να ανακαταλαμβάνονται κτλ.. Όμως, πριν από αυτό, υπήρξαν ορισμένες αφορμές, οσοδήποτε αστείες. Μία από αυτές αφορούσε κάποιες μειονότητες που το ελλαδικό κράτος κατηγορείτο ότι καταπίεζε. Ο Απόστολος Βακαλόπουλος στην «Νέα ελληνική ιστορία» γράφει τα εξής σημαντικά:

Μίξη άμικτη και τέρας αλλόκοτο.(Αστήρ της τηλοψίας ομιλεί καυστικώς περί Εκκλησίας και Ευρώπης).

Μετά καπιταλιστικής χειραφετήσεως

Ένας -οργισμένος- λίαν αγαπητός φίλος μου έστειλε χθες μήνυμα περί της «διακαναλικής συνέντευξης Γιωργάκη» ότι «πρέπει να αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία -χουντοπατέντα». Αναρωτιέται δε τι άλλο θα δούμε. Εγώ συγκαταβαίνω, πάντως, στην διερώτηση (-έχοντας εν τω μεταξύ πέσει από την καρέκλα λόγω γέλωτος).

Αλλά, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα που θα ήθελα να μιλήσουμε σήμερα. Είναι κάτι περί βαρυσήμαντης δήλωσης του μεγίστου εκείνου σκηνοθέτη που με αυτήν του την δήλωση προσχωρεί στην ελληνογενή σχολή των Παρισίων. Είπε, λοιπόν, και ισχυρίστηκε το εξής: ότι η Εκκλησία(ναι, ναι, νοείται κληρικαλιστικά-Παπικά, τι σημασία έχει τώρα αν είναι υπό το μηδέν η διατύπωση σε εκκλησιολογικό επίπεδο, δεν βαριέσαι) ασκεί πολιτική εξουσία. Και ότι είμαστε, ναι, το «τελευταίο θεοκρατικό Κράτος της Ευρώπης»!!! Διατύπωση αντάξια ενός Τζαννετάκου και ενός Κουναλάκη, ο δε κος Μίχας μας μας χαρακτηρίζει πάντως στα αγγλόφωνα άρθρα του που έχω υπ’όψει το τελευταίο μαρξιστικό Κράτος της Ευρώπης. Πριν αρχίσουμε να τραβούμε τα μαλλιά μας (μην τα χαλάσουμε κιόλας, τι θα πει ο κόσμος…), ας κάνουμε ορισμένες επισημάνσεις. Κριτικές, για να εκφράσω την απαγορευμένη έννοια. Αν αντέχετε την φρίκη, η είδηση βρίσκεται εδώ· η καλή εφημερίδα (δεν γενικεύω επιπόλαια, ως γνωστόν) και η καλή συντάκτρια, ειδικότερα, που μάχεται τον, μελαγχολικά πράγματι, μονήρη αγώνα της Προόδου, αυτήν που ο αναρχοσυνδικαλιστής Ζωρζ Σορέλ απέρριψε στο έργο του Μαρξ ως αστική του 19ου αι., φρόντισε να την τιτλοποιήση, για να μην παραπέσει.

Οι μηντιακές ελίτ (και ο ακαδημαϊκός ψευτοριζοσπαστισμός) που αντιγράφουν τα μοτίβα της trash κουλτούρας

Στιγμιότυπο: "Χειραφετημένη" νεαρή εκ Hollywood

Το έχετε παρατηρήσει ποτέ; Πολλοί συντάκτες της Νέας Αριστεράς, στην γλώσσα του Κρίστοφερ Λας, της ελλαδικής είναι οι πιο σοφιστικέ αναμεταδότες της trash κουλτούρας. Για …λατρεμένα απαγορευμένα λέει η αγγλόφωνη και ποικιλότατη αοιδός Ά. Βίσση(!); Αυτοί ενοχλούνται από τα οποιαδήποτε ηθικά προτάγματα, τους καταπιέζουν κατά κυριολεξία, όπως λένε.  Για τα 40 ως τα νέα 20(εννοεί, για να κάνει τρυφηλή ζωή, σαν τον ζωντανό- πεθαμένο βασιληά της Θούλης του Spleen του Μπωντλέρ) λέει(διότι τα διαβάζω, μην νομίζετε) η έτερη αοιδός κα Βανδή σε τάδε πορνο-lifestyle φυλλάδα; Αυτοί εισηγούνται πόλεμο ενάντια στα «ήθη» και στα «πρέπει» και στην «τάξη»(!), στα …»ταμπού»(φροϋδικη έννοια, δηλαδή του εβραϊκού αστισμού), χωρίς να ξέρουν ότι οι απόψεις του Φρόυντ όπως και η ζωή του υπήρξαν άκρως, με ένα εκκοσμικευμένο τρόπο, πουριτανικές, στην εργασιομανία και την θεώρηση του χώρου εργασίας ως το νέο μοναστήρι όπως και τα αυστηρότατα «σαρκικά» ήθη και μάλιστα αυτονομημένα και απνευμάτιστα(όχι κατά το «έρχου και ίδε»!), δηλαδή εν είδει στυγνού ηθικισμού, που θα έλεγε και ο Γιανναράς και όπως το έχει τονίσει ο θεολόγος Paul Tillich……  Η κοινωνία είναι συντηρητική και πουριτανική, λέει η δεξιά διάττων πορνοαστέρας Julia και δεν δέχεται πράγματα που κάνει η Μαντόνα και η κόρη του ξενοδοχειάρχη Χίλτον; Η κοινωνία είναι φοβερά συντηρητική ακόμη (παρά τις σταδιακές λοβοτομές), διαπιστώνουν με το μοιραία μη-χαρίεν, σερνόμενό τους ύφος οι μοντέρνοι χειραφετημένοι μας αυτοί. Και το πρόβλημα είναι ότι είναι η επιτομή του αριστερού αστού, είναι σαν να βγήκαν από το εργοστάσιο παραγωγής. Βεβαίως και η Αριστερά στην Γαλλία δεν είναι η μόνη που έχει αστικές ρίζες… Και βεβαίως δεν ήταν μόνο ο Μισέλ Φουκώ ή ο Γκόγια ή ο Μπέκετ ένας -εν μέρει ή εν πολλοίς- θλιβερός κλόουν των ιδεολογημάτων της τεχνικής κοινωνίας και του μηδενισμού που τελικά έφερε στην ζωή η αστική ιδεολογία – η κατά τα άλλα απορριπτέα…

“Ο Μύθος της Αμερικής και ο Μύθος του Θεού”, του Ντον Γουίτμαν(μέρος 3ο και τελευταίο)

Ο Μύθος του Θεού περιλαμβάνει ανθρώπους που ζουν σε μια αυθεντική ανθρώπινη κοινότητα. Η βασική μονάδα της ανθρωπότητας είναι περίπου 10 ως 15 άνθρωποι. Αυτές οι κοινότητες, ή κύκλοι, είναι όπου, με τον Θεό, οι άνθρωποι μοιράζονται και λαμβάνουν αποφάσεις για την οικονομική, την πνευματική, την κοινωνική και την πολιτική πραγματικότητα. Κρατούν τα υλικά τους αγαθά κοινά όπως ο Ιησούς είπε να κάνουν. Βεβαίως οι Αμερικανοί δεν θέλουν να το κάνουν αυτό, διότι είναι τελείως αντίθετο στον τρόπο που ο Αμερικανικός Μύθος μας λέει να ζούμε και αυτό που ο Αμερικανός Μύθος μας λέει πως μπορούμε να έχουμε. Κάθε κοινότητα θα έχει την δική της συνθήκη με τον Θεό. Αυτό θα επεξεργαστεί μεταξύ του Θεού και των μελών της κοινότητας και θα καθορίσει τις προσδοκίες σε αμφότερες τις πλευρές και θα ορίσει πώς η κοινότητα ζη και τι κάνει.

Το κέντρο της κοινότητας είναι ο Θεός και η πιστότητα των ανθρώπων στον Θεό και μεταξύ τους και η πιστότητα του Θεού σε αυτούς. Αυτό είναι που επιτρέπει στους ανθρώπους μέσα στον κύκλο να διακινδυνεύσουν την ενέργεια της πολιτικής ανυπακοής και την πιθανότητα να πάνε στην φυλακή. Ακόμη, επιτρέπει στους ανθρώπους να αναλαμβάνουν κινδύνους που αλλιώς δεν θα αναλάμβαναν. Είναι λόγω των βαθέων σχέσεων που διαμορφώνουν μεταξύ τους στην κοινότητα και με τον Θεό που οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να πεθάνουν φυσικά ο ένας για τον άλλον και για τον Θεό. Και είναι λόγω αυτών των σχέσεων που οι άνθρωποι έχουν μεταξύ τους και με τον Θεό που οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να πεθάνουν για άλλους που δεν γνωρίζουν, ώστε να ζήσουν.

Είναι ενδιαφέρον ότι όταν οι άνθρωποι της θρησκευτικής ειρήνης μιλούν για την αντίσταση, σπανίως ή ουδέποτε μιλούν για την προθυμία να δώσει κάποιος την ζωή του. Η προθυμία να δώσει την ζωή του προς χάρι των άλλων ζη στην καρδιά κάθε αυθεντικής θρησκευτικής παράδοσης. Είναι το σπάνιο πρόσωπο που θα είναι ικανό να δράσει έτσι δίχως να έρθει από μία πολύ ισχυρή ομάδα ανθρώπων που είναι αφοσιωμένοι μεταξύ τους και προς τον Θεό.

“Ο Μύθος της Αμερικής και ο Μύθος του Θεού”, του Ντον Γουίτμαν*(μέρος 2ο)

Αυτή ήταν ακόμη μια δικομματική σφαγή. Ξεκινήθηκε υπό τον πρώτο Τζωρτζ Μπους, συνεχίστηκε υπό τον Κλίντον, και τελικά σταματήθηκε από τον δεύτερο Τζωρτζ Μπους αφού εισέβαλε στην χώρα και έκανε την κατάσταση για τους Ιρακινούς πολύ χειρότερη. Το Κογκρέσσο ήταν επίσης υπεύθυνο για το εμπάργκο και την εισβολή. Το εμπάργκο εξολόθρευσε περίπου 500.000 ιρακινά παιδιά και συνολικά, πιθανώς, 1,3 εκατομμύριο Ιρακινών.

Το εμπάργκο, και το τρομακτικό του αποτέλεσμα, καλύφθηκαν ευρέως στον τύπο των ΗΠΑ. Καθώς οι εκπρόσωποι, που σαν πολλούς από εμάς δεν ήθελαν να γνωρίζουν ή δεν νοιάζονταν, συνέχιζαν στο γκροτέσκο τους θέαμα, κάποιος θυμήθηκε. Ίσως οι εκπρόσωποι ήσαν τόσο πολύ εκστασιασμένοι από το ελιξίριο ή την πιθανότητα της εκλογής ενός δημοκρατικού προέδρου ώστε δεν μπορούσαν να συλλογιστούν τίποτε άλλο. Αλλά αυτός που δεν λησμονεί τίποτε επίσης παρακολουθούσε, με το όνομα κάθε Ιρακινού θύματος γραμμένο στην καρδιά του. Και καθώς ο Θεός παρακολουθούσε το θέαμα και θυμόταν τα παιδιά και τους ενήλικους που σκοτώθηκαν από έλλειψη και αποκλεισμό από ιατρική βοήθεια, δάκρυα ερρευσαν από τα μάτια του. Μετά από τα δάκρυα ήρθε οργή.

«Ο Μύθος της Αμερικής και ο Μύθος του Θεού», του Ντον Γουίτμαν*(μέρος 1ο)

Εισαγωγή ph.: Στο κείμενο αυτό, θα δείτε μία συντριπτική κριτική κατά της εξωτερικής πολιτικής και της πλανητικής υπεροχής των ΗΠΑ όχι μόνο από χριστιανική και βιβλική, αλλά και καθαρά Προφητική/παλαιοδιαθηκική σκοπιά, αυτήν ακριβώς που νοσφίζονται οι επεκτατιστές προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αμαρτήματά τους. Το ρεύμα στο οποίο ανήκει ο συντάκτης (Ντον Γουίτμαν) θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε χριστιανικό ριζοσπαστικό πασιφισμό. Έχει, πάντως, πολύ ισχυρή επιχειρηματολογία.

Η

προφητεία εκπορεύεται από την καρδιά του Θεού, προσλαμβάνεται από τους ανθρώπους, και παραδίδεται στην κοινωνία όπου οι άνθρωποι ζουν και στον κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να αποδεχθούν ή δεν ξέρουν την πραγματικότητα από τι αυτή η χώρα κάνει τώρα ή έχει κάνει στο παρελθόν. Ο Μπαράκ Ομπάμα συνεχίζει να σκοτώνει ανθρώπους στο Ιράκ. Στο Αφγανιστάν έχει αυξήσει την θανάτωση πολιτών και τώρα ο στρατός ζητάει ακόμη περισσότερους στρατιώτες για να παρατείνει την σφαγή. Είναι σχεδόν ασφαλώς σίγουρο ότι ο Ομπάμα έχει σκοτώσει περισσότερους πολίτες στο πρώτο του έτος στο γραφείο από ό,τι ο Τζωρτζ Μπους σκότωσε στο τελευταίο του έτος στο [σ.ph.: πρωθυπουργικό] γραφείο. Αυτό είναι αχανές κακό. Ακόμη και οι νόμοι των εθνών το καταδικάζουν. Οι Συμβάσεις της Γενεύης δείχνουν ότι οι εισβολές στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν είναι εγκλήματα επιθετικότητας, που είναι τα χειρότερα από όλα τα εγκλήματα επειδή είναι από αυτά τα εγκλήματα που όλα τα υπόλοιπα εγκλήματα πηγάζουν. Ότι ο Ομπάμα συνεχίζει αυτές τις επιδείξεις φρικαλεότητας δείχνει ότι δεν είναι λιγότερο ένοχος από τον Τζωρτζ  Γ. Μπους. Αλλά πολύ πιο σημαντικό είναι ότι είναι τρομερό στα μάτια του Θεού. Για τους προφήτες, η εισβολή και ο πόλεμος δεν είναι πολιτική που συζητείται, είναι πράξεις για να καταδικάσουμε.

Η «ιερή επανάσταση»(του Gebre Menfes Kidus)

Καθώς η ανθρωπότητα διασχίζει το κατώφλι μίας νέας χιλιετίας, βρίσκουμε ακόμη ενα διάδρομο πολέμου, πείνας, βαναυσότητας, και αδικίας. Η ανθρώπινη ιστορία μας έφερε την Μεταρρύθμιση, την Εποχή του Διαφωτισμού, τα ιδεώδη του Ρομαντισμού, και τις Βιομηχανικές και τεχνολογικές επαναστάσεις· αλλά στο ότι οι άνθρωποι υποφέρουν δεν έχει ακόμη μπει απόληξη. Ο εικοστός αιώνας έδειξε ότι ούτε ο Κομμουνισμός ούτε ο Καπιταλισμός μπορούσαν να γιατρέψουν τις αρρώστιες της ανθρώπινης κοινωνίας, και ακόμη, αντί να εξαλείψουν την απανθρωπιά του ανθρώπου στον πόνο, μόνο την επαύξησαν. Τα μηχανήματα που έχουμε παράξει, οι εκτάσεις που έχουμε διασχίσει, και οι ψυχαγωγήσεις που έχουμε κυνηγήσει μας έχουν αφήσει βαλτωμένους σε περισσότερη μιζέρια και απελπισία. Και οι ανθρώπινες εφευρέσεις και η οξυδέρκεια μας έχουν φέρει μήτε μεταξύ μας πλησιέστερα μήτε πλησιέστερα στον Θεό.

Οι πεπλανημένες απόπειρες του ανθρώπου να αναδομήσει την κοινωνία σύμφωνα με κακές συλλήψεις από θνητές φιλοσοφίες και ιδεολογίες πάντα οδηγούν στην καταστροφή. Αλλά η κενότητα του ανθρώπινου πνεύματος είναι αείποτε σε δουλειά, ζητώντας να επανακαθορίσει τον κόσμο σύμφωνα με τα δικά του αλαζονικά σχέδια. Αυτή είναι η φαρμακερή επιδίωξη των πολιτικών. Και ποιος μπορεί έλλογα να αρνηθεί ότι το καθαρό αποτέλεσμα των ανθρώπινων πολιτικών έχει πάντα υπάρξει η βία, η διαίρεση και η ασυμφωνία; Αυτοί που επιχειρούν να επαναστατικοποιήσουν την κοινωνία χωρίς πρώτα να έχουν αναζητήσει μια επανάσταση της δικής τους πνευματικής κατάστασης είναι οι ανόητοι που θυματοποιούν τις μάζες δια της μωρίας τους.

Οι χτυπητές κακοδοξίες των «θείων κηρυγμάτων»

Ξέρετε, είναι φοβερά εύκολο σήμερα να πέση κάποιος σε πλάνη· οι ιδεολογικοί μηχανισμοί είναι εξαιρετικά ισχυροί, οι πιο πολλοί είμαστε ανενημέρωτοι για τα θύραθεν ρεύματα και για το πώς λειτουργεί η κοινωνία σήμερα, η κοινωνία μας, όπως έλεγε ο Ζακ Ελλύλ πριν περίπου 40 χρόνια , παρά το ότι η αστική τάξη έχει εξαφανιστεί, είναι πιο αστική από ποτέ, και η τάξη πραγμάτων είναι η αστική τάξη πραγμάτων, πράγμα που διαφυλάσσεται με συνεχείς Propaganda Fidei. Έτσι, οι καθηγητές μας, οι Πατρολόγοι, οι ιερείς, πέφτουν σε τέτοια σφάλματα συχνά, ιδιαίτερα  αν θέλουν να φαίνονται νεωτερικοί και εγγράμματοι. Θα προτιμούσα να μην μιλούν καθόλου για ένα θέμα ή να μιλούν με διφορούμενα, παρά να λένε πλάνες ανοησίες· νομίζω, ο άγιος Θαλάσσιος έχει μιλήσει για αυτό, με σαφήνεια…

Έτσι συμβαίνει και με τα πολύβουα και πολύκροτα -διότι τα κέρδη είναι τεράστια, και όχι μόνο- θέματα της «ψυχικής υγείας». Είναι οι διάφοροι «ψυχοθεραπευτές», αυτοί που εμφανίζονται πιο θεωρητικοί και αυτοί που εμφανίζονται πιο θετικιστές «επιστήμονες» -το μέγα είδωλο της εποχής, από τον 18ο αιώνα- ή μήπως είναι αυτό που έλεγε ο καθ. Ψυχιατρικής των ΗΠΑ Τόμας Σας, δηλαδή «οι παπάδες(=αυτοί που έχουν την αξίωση να τους αντικαταστήσουν) της εποχής της νεωτερικότητας»; Τα έχουμε ξαναπεί εδώ, αρκετές φορές. Εν ολίγοις, κάποιες (ακόμη) επισημάνσεις, ιδιαίτερα από μεγάλους γέροντες και Πατέρες…

H «μη-κριτική» και η δίψα για δικαιοσύνη

Διαβάζουμε πολλάκις απόψεις οι οποίες υποστηρίζουν μία στάση της Εκκλησίας(και της Ποιμαίνουσας Εκκλησίας, τηρουμένων των αναλογιών, δηλ. «λαού και κλήρου») η οποία είναι μία στάση μη-κριτικής, κατά τον καθ. Κρίστοφερ Λας. Δηλαδή, πρέπει να αποδεχόμαστε κάθε τι, οσοδήποτε κακό και αν είναι αυτό, χωρίς να μιλούμε ή χωρίς να ελέγχουμε ή σχολιάζουμε.
Εδώ, βεβαίως, δεν μιλούμε για τον περίφημο καλό λογισμό(το «εν αφελότητι καρδίας» των Πράξεων, βλ. κεφ. 2), που τόσο και αυτός μας λείπει(θυμηθείτε τα περί «εργοστασίου καλών λογισμών» που πρέπει να είμαστε,  του γέροντα Παΐσιου του Αθωνίτη), για την αποφυγή της κατάκρισης, που πράγματι είναι η πιο εύκολη αμαρτία(στην οποία έπεφταν και πολύ μεγάλοι ασκητές του καιρού και του τόπου μας) ή δεν μιλούμε για την αποφυγή νομικών-πολιτικών κυρώσεων, δηλαδή για την με κοσμικά μέσα κατάκριση(=καταδίκη). Ουσιαστικά, εννοούμε την αθέτηση και αντιστροφή αυτού που ο Άγιος Νικόλαος Αχρίδος έλεγε ότι βγαίνει ως εργαλείο για λάξευμα από τον λόγο του Κυρίου: «επαναστατήστε πρώτα ενάντια στον εαυτό σας και μετά ενάντια στον κόσμο». Έτσι συνόψιζε άλλωστε την ασκητική του Άγιου Σάββα του Νεμάνια/Σερβίας ο μεγάλος των ημερών μας Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: «εξέγερση ενάντια στο κακό μέσα του και στον κόσμο»(βλ. π. Γιέβτιτς, 2001, σ. 69), από την εποχή που ασκήτευε ως απλός μοναχός ονόματι Ράστκα. Αλλά από πού κατάγεται αυτή η τάση στις ημέρες μας και πώς καταλήξαμε σε αυτές τις θέσεις που είναι τόσο διαδεδομένες σήμερα και λογίζονται περίπου ως αυτονόητες;