Oικονομικίστικου τύπου σχολίου συνέχεια

Κάτι που δεν εξηγήσαμε στο προηγούμενο, και ταχέως συνταχθέν άρθρο: Καθ’όλη την διάρκεια της μεταπολεμικής σχετικής διαταξικής συναίνεσης(1945-197*) , που έφτασε μέχρι την συνδιαχείρισι των επιχειρήσεων υπό των εργαζομένων στην Γερμανία και την ντεγκωλιστική συμμετοχή των εργαζομένων στα κέρδη στην Γαλλία, είχαμε μία πολιτική που βασίστηκε, ιδιαίτερα την δεκαετία του 1960, σε ορισμένα εργαλεία θεωρητικά. Χαρακτηριστικά είναι:

α)οι εξισώσεις του προτύπου IS-LM

β)η «καμπύλη Phillips», που μας ενδιαφέρει εν προκειμένω

Δεν πρέπει να μας εκπλήσση και «μπερδεύει» η ονοματολογία αυτή. Αρκεί να πούμε, ότι ο οικονομολόγος A.W. Phillips είχε κάνη το 1958 μία ανάλυση παλινδρόμησης των δεδομένων της αύξησης των τιμών, δηλ. πληθωρισμού, και ανεργίας, κατά τα έτη 1861-1957 στην Μ.Βρεττανία. Έτσι, έδειξε μία γραμμική σχέση μεταξύ των δύο.

Alban W. Phillips: αθέλητα αυτουργός της αντικεϋνσιανής δυσφήμησης των νεοφιλελευθέρων

Τι συνέβη το 1973

Τότε, λοιπόν, είχαμε το φαινόμενο του στασιμοπληθωρισμού. Αυτό ήταν ένα σταθερό, κατόπιν, φαινόμενο και έλκος των νεοφιλελεύθερων οικονομικών. Δεν ήταν, λοιπόν, αποκλειστικότητα που αναφερόταν υποθετικά σε κάποια «κεϋνσιανή» πολιτική.

Όμως, αυτό που συνέβη ήταν, ότι η καμπύλη Phillips, που ανήκε σε ένα από τους πολυάριθμους «προφήτες» του John Maynard Keynes, στους οποίους λόγω και του πρωτοφανούς δυσνόητου της όντως επαναστατικής «Γενικής Θεωρίας» του του 1936 βασίστηκε ιδιαίτερα ο ίδιος, έγινε παρωχημένη, ήταν, ας πούμε, ένας… «παράταιρος ήχος τυμπάνου»  πια…!

Έτσι, κάποιοι άδραξαν την ευκαιρία να πουν, ότι ο «κεϋνσιανισμός» πέθανε…! Διότι ο συνδυασμός ανεργίας και πληθωρισμού(=στασιμοπληθωρισμός) την ίδια χρονική στιγμή δεν είχε προβλεφθή τότε από τον Phillips, στην θεωρία του οποίου βασίστηκαν πάρα πολλές οικονομικές πολιτικές βιομηχανικών κρατών της δεκαετίας του ’60, και συγκεκριμένα των Η.Π.Α..

Ο J.M.Keynes: "αθώος" για το θεωρητικό ανερμήνευτο της οικονομικής κρίσης του '73

Τι έλεγε ο Keynes

Ο μεγάλος οικονομολόγος, λοιπόν, στο «opus magnum» του του 1936 δεν είχε κάνη παρά νύξεις για αυτό το θέμα… Νύξεις που δεν ήσαν ούτε καν στην ίδια κατεύθυνσι με αυτή του Phillips… Δυστυχώς, όμως, οι κατ’όνομα κεϋνσιανοί ξέφυγαν σε πολλά, και, ακόμη, στο όνομα των επιθυμητών υψηλών δημοσίων δαπανών συνετέλεσαν στην διατήρηση του διαβόητου στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ, κάτι εξόχως «συντηρητικό», ρεπουμπλικάνικο. Ο Καρλ Μαρξ, όπως θυμίζει κάπου(βλ. κάτωθι) ο R. Heilbroner, εν ζωή ων, το είχε πη κάποτε δυναμικά: «δεν είμαι μαρξιστής!»

"Κλασσικό" βιβλίο του Heilbroner, κεφάλαιο: "το αμείλικτο σύστημα του Καρλ Μαρξ"

Νομίζω, λοιπόν, ότι μπορούμε με ασφάλεια να εικάσουμε, ότι (και) ο Κέυνς δεν ήταν κεϋνσιανιστής…

Ιωάννης Σιναΐτης, συγγραφέας της «Κλίμακος»-θεολογίζον σχόλιο εντός της νεοελλαδικής μας αγνωσίας

Αόρατος πόλεμος και η "κλίμακα των αρετών"

Χθες ήταν η Δ’  Κυριακή της Τεσσαρακοστής.  Τιμώμενο και μνημονευόμενο πρόσωπο  ένας από τους μεγαλύτερους ασκητές και θεόπτες όλων των εποχών. Έζησε από το 523 ως το 603 και μαζί με τον Γρηγόριο και την Αικατερίνη στολίζουν υπερκοσμίως και υπερούσια το όρος Σινά.

Έγραψε ένα από τα θεωρούμενα ως πλέον υψηλού επιπέδου κείμενα στην αναβασία προς την χάριτι (και όχι αυτο-)«Θέωση», την Κλίμακα.

Δίδαξε πάμπολλα σε ένα αληθή όλβο θεοσοφίας, εκ των οποίων κρατούμε τρία θεμελιώδη και εν πολλοίς διάσημα:

α)την αγαπητική «καύσιν καρδίας» που εκτείνεται ως τα δαιμονικά πνεύματα, κατά τον αγ. Ισαάκ τον Σύρο:

«…η αγάπη, δεν πέφτει ποτέ από το ύψος της ούτε σταματά από το τρέξιμό της ούτε επιτρέπει σ΄ αυτόν που επλήγωσε με τα βέλη της να ηρεμήση από την «μακαρίαν μανίαν» που του επροξένησε.»

β)την αντιπαραβολή του Θεού με «μανικό εραστή» με φλογερό μέσα σε όλη την αγνεία του έρωτα προς την ανθρωπότητα, και τον κάθε άνθρωπο προσωπικά . Ο οποίος  «επεθύμησε πόρνης», όπως θα έλεγε κάποιος άλλος Πατέρας, την ανθρωπότητα/ανθρώπινη φύση, προκειμένου να την ανορθώση, εξαγνίση, και να καταστή εξ ελευθερίας οιονεί αγαπημένη συμβία  του.

γ)Την πολιτική θεολογία του Χριστιανικού Κοινωνισμού, που ανέπτυξε και ο αείμνηστος πρόεδρος της Ελληνικής Χριστοπολιτείας Αναστάσιος Πιέρριος στο κάτωθι έργο. Αυτή η πολιτική θεολογία αφορά τον τρόπο, το ύφος, το χρέος στην διακονική εξουσία, είτε εκκλησιαστική είτε κοσμική, και είναι από τα χρέη στην διδαχή της Ποιμαίνουσας Εκκλησίας, εν πολλοίς παραγνωριζόμενο ή στρεβλωμένο σήμερα. Ο Ιωάννης της Κλίμακος υπήρξε λοιπόν δημόκλητος ηγούμενος και διοικητής σε μοναστήρι, όπου τοποθετήθηκε παρά την θέλησί του από τους εκλέκτορες μοναχούς της μονής του Σινά…

Ο Πιέρριος για την αθέλητη αποδοχή της εξουσίας δημόκλητου προσώπου κ.π.α.

Τα ερέβη της απαιδευσίας και η αχλύ του θεϊκού μυστηρίου

Σήμερα, όμως, το πρόβλημα είναι, ότι δεν γνωρίζουμε καν για αυτές τις προσωπικότητες πολύ συχνά. Στην Δύση, ως γνωστόν, υπάρχουν σχετικές κινήσεις επιστροφής, και μυστικοί ή μυστικίζοντες, όπως ο Μάιστερ Έκχαρτ. Ακόμη, η κοινωνιολογική σχολή της Φραγκφούρτης έχει επηρεαστή, ως ευρυμαθής, στα πρόσωπα του Χέρμπερτ Μαρκούζε και του Ερνστ Μπλοχ από τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη . Ο τελευταίος, με τα έργα του, και βάσει και της παράδοσης που τον θέλει πρώτον αρχιεπίσκοπο Παρισίων και προσηλυτισθένα απο τον ίδιο τον Απόστολο Παύλο μαζί με την Δάμαρι, στον Άρειο Πάγο, υπήρξε η βασική επιρροή στην μη-σχολαστικιστική και μυστική θεολογία της Δύσεως, άλλωστε. Τελευταία επηρεάζει και μείζονα φιλοσοφικά ρεύματα, αν και στα πρόσωπα της Τερέζας της Άβιλα κ.α., υπήρξε μία σχετική δογματική ανυποληψία στους μυστικούς .

Πάντως, εδώ στην καθ’ημάς Ανατολή, εκ της οποίας το φως, όπως θα έλεγε και ο Φ.Ντοστογιέφσκι και θα θύμιζε ο Νικολάι Μπερντιάγεφ για αυτόν, έχουμε πληθώρα μυστικών βιωσάντων τον Θεό και «εγγισάντων» μέχρι το ανώτατο σκαλί της θέας του Ακτίστου Φωτός και της (προσωρινής) θέωσης.

Ο Γρηγόριος ο Σιναΐτης, ο Νικήτας Στηθάτος, οι νεοησυχαστές «Κολλυβάδες» (περιπαικτική ονομασία στην προέλευσί της- ήτοι Μ.Νοταράς, Αθ. Πάριος, Νικόδημος Αγιορείτης), ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Συμεών ο νέος Θεολόγος, ο Ιωάννης της Κλίμακος υπήρξαν οι αντιιδεαλιστές/ αντιμεταφυσικοί -και κατά τούτο σύμφυτοι με τον Γαλλικό Διαφωτισμό- που βίωσαν τον Θεό μέσα στις Άκτιστες ενέργειές Του και έδωσαν στον σύνολο κόσμο να καταλάβη τις τιτάνιες κρυφές κατά Χάριν διαστάσεις του ανθρώπου.

Εμείς, όμως, μένουμε να μελετούμε μόνο Μαρξ, Λένιν, Σίγμουνδ Φρόυντ, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ(άνευ της κριτικής του «αναρχο-Ορθόδοξου» Λ. Τολστόι),  Σάρτρ(και ούτε καν τον πατέρα της φιλοσοφίας του -υπαρξισμός- Σαίρεν Κίρκεγκωρ), Νίτσε(ιδιαίτερα παληότερα), αν είμαστε πιο «διαβασμένοι»,  για να μείνουμε στους αμέσως ή εμμέσως περί ψυχής ενδιατρίβοντες…

…ειδάλλως την ιδεολογία μας διαμορφώνουν οι  αστικοκαπιταλιστικοί συστημικοί «ιδεολογικοί μηχανισμοί» των ΜΜΕ, της κρατικής εκπαίδευσης κτλ.

Οπωσδήποτε, και ο πραγματικά παμμέγιστος Φ. Κόντογλου, που είχα την άφατη τιμή να διαβάζω κάποια δοκίμιά του τούτες τις ημέρες, μας τα έλεγε από παληά για τον εκδυτικισμό και την «νόθα αστικοποίηση» μας, κατά την φράση του Β.Φίλια,  αλλά δυστυχώς «ουδείς προφήτης στον τόπο του».  Οπότε, ας είμαστε έτοιμοι να δρέψουμε τα οψώνια του εκδυτικισμού μας…

έως την επερχόμενη (επ-)ανάσταση…

Ασάλευτο θεμέλιο (=η Ορθοδοξία) και συγκλονιστικές όψεις του κατά τον "σκληρό Ρωμηό" Κόντογλου

Πρώτη ανάρτηση: οικονομικίστικου τύπου σχόλιο…

"Είμαστε όλοι Κεϋνσιανοί τώρα"(1971)

Τούτο ειπώθηκε από τον άνωθε πρόεδρο των ΗΠΑ τότε. Το 1971. Ο Galbraith μίλησε τότε για επιστροφή ενός ορισμένου «σοσιαλισμού».  Στα θετικά του σαφώς συγκαταλέγεται,  ότι θεωρήθηκε από τον Μίλτον Φρίντμαν ο πλέον κρατιστής πρόεδρος των τελευταίων δεκαετιών, με το μέγα πλήγμα, ότι ήταν «Ρεπουμπλικάνος»(πρβλ. «Συντηρητικός», «Δεξιός», «Φιλελεύθερος»,  «Καπιταλιστής»).

Στα αρνητικά της εποχής που κυβέρνησε, όμως, καταλέγεται η πετρελαϊκή κρίση, και ιδίως αυτή του 1973, και το χρηματιστηριακό «κραχ» που επακολούθησε.

Μεγάλοι οικονομολόγοι διαφωνούν σχετικά με τις αιτίες αυτής της κρίσης. Ο John Kenneth Galbraith τονίζει στο βιβλίο του «Ένα ταξίδι στον χρόνο της οικονομίας» την τεράστια βαρύτητα αυτού που ονομάζουμε «σπείρα μισθών-τιμών»,  που λόγω ανόητου υπερφιλελευθερισμού, και συγκεκριμένα απουσίας ελέγχων τιμών δεν συγκρατήθηκε, και έτσι εκτόξευσε τον πληθωρισμό κοκ. Ο Τζωρτζ Σόρος, στο βιβλίο του για την κρίση του 2008 που εξεδόθη προσφάτως, μίλησε για μη-συστημική κρίση, δηλαδή για κρίση που δεν παρήχθη από το σύστημα.

Ο αειθαλής Τζ. Κ. Γκάλμπρεϊθ ανιστορεί

Άλλοι περιάδραξαν την ευκαιρία, όμως, να μιλήσουν για συντριβή του κεϋνσιανού προτύπου της οικονομίας. Ο Galbraith, σε πολλά κεϋνσιανός ο ίδιος (ως «μετακεϋνσιανός», ας πούμε), είχε πη,  ότι ο κεϋνσιανισμός ήταν καλός για μία περίοδο, αλλά όχι για πάντα, το 1976. Ο Κρούγκμαν θεωρεί δε, ότι ποτέ δεν εφαρμόστηκε κεϋνσιανισμός…!

Η σημερινή οικονομική κρίση

Η σημερινή οικονομική κρίση, όμως, δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά. Κατ’αρχάς, κρίση υπήρχε πάντοτε τα τελευταία 20-30 έτη. Αλλά ποτέ, βεβαίως, δεν θα ειδωθή να χαρακτηρίζεται από τα μεγάλα Μ.Μ.Ε. κρίση μία κρίση του αδιαλλείπτως επιδεινούμενου συντελεστή Gini, π.χ., που καταμετρά την ανισοκατανομή του εισοδήματος. Η κρίση η σημερινή χαρακτηρίστηκε ορθότατα από τον (κατ’εξοχήν άνθρωπο της πλουτοκρατίας, εννοείται)  Τζωρτζ Σόρος κρίση συστημική. Παρήχθη από το σύστημα, με άλλα λόγια.  Δεν συνέβη μετά από μία προαποφασισμένη αύξηση της τιμής του πετρελαίου, όπως το 1973. Συνέβη κατά την λειτουργία του (απορρυθμισμένου) συστήματος, όπως χορήγηση εξαιρετικά ριψοκινδύνων στεγαστικών δανείων. Και είναι σαφές, ότι αποκάλυψε μια κρίση αγοραστικής δύναμης. Αποκάλυψε πόσο εύθραυστη σε κάθε επίπεδο είναι η ανάπτυξη που δεν συνοδεύεται από στοιχειώδη διάχυσι του εισοδήματος σε κάθε κοινωνικό στρώμα.

Και βέβαια, ακόμη, μπορούμε να πούμε, ότι ακύρωσε αναδρομικά την θεωρία του «liberal» καθηγητή του Χάρβαρδ Μπέντζαμιν Φρίντμαν, ο οποίος στο βιβλίο του που εικονίζεται παρακάτω, προσπάθησε με οικονομετρικά εργαλεία, στατιστικά, ας πούμε, να καταδείξη την ομαλότητα, κοινωνική/πολιτική/οικονομική κτλ., που προκαλεί μόνη η συνεχής αύξηση της παραγωγής, του ΑΕΠ.

Βέβαιον είναι,  ότι ο Marcuse θα είχε κατατάξη την θεωρία αυτή του αξιόλογου καθηγητή, μαζί, πολλώ δε μάλλον, με τους αμετανόητους «νεοφιλελεύθερους» συνοδοιπόρους, στους ηθικούς αυτουργούς του «Μονοδιάστατου ανθρώπου», και ο Galbraith στους προωθητές της «συμβατικής σοφίας», της  διαβόητης «conventional wisdom» του…

Μερικές φορές τίποτα («κοσμικό») δεν ικανώνει κάποιον άνθρωπο να δη πέρα από ορισμένες προκαταλήψεις……!