Ραπ και «κοινή κουλτούρα»

Είναι η ραπ μουσική σήμερα «κοινή κουλτούρα»;

Χριστιανικό ροκ και μέταλ

Ένα σχόλιο πάνω σε κάτι που διάβασα τελευταία, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν γραμμένο από το 2006, στην εισαγωγή του καλού βιβλίου της (αυτοαποκαλούμενης) «αντιδραστικής της αριστεράς» Γαλλίδας Ν. Πολονύ «Τα χαμένα παιδιά μας», που έγραψε ο πολύ αξιόλογος συγγραφέας Στ. Ζουμπουλάκης.

Γράφει ο κ. Ζουμπουλάκης στο κείμενο αυτό που περιέχεται στο πολύ καλό (παρ’ όλες τις πολλές επιμέρους διαφωνίες που διατηρώ) και πρόσφατο βιβλίο του «Για το σχολείο» για τη διάσταση κληρονομιάς, παράδοσης [και αυθεντίας] και «κοινής κουλτούρας».
Συγκεκριμένα, για το πώς το σχολείο είναι επιφορτισμένο να διαδίδει τη πρώτη, στα πλαίσια του ξεριζώματος (κατά τον κοινωνιολόγο Εμμ. Λεβινάς) που κάνει ως μεταδότης, ας πούμε, παιδείας.

Δείτε την αρχική δημοσίευση 167 επιπλέον λέξεις

Παράδοση και πρόσληψη

Ορισμένα χρόνια πριν, διαβάζοντας ένα ενδιαφέρον βιβλίο του Χριστιανού καθ. Φιλοσοφίας Κ. Καβαρνού με τίτλο «Συναντήσεις με τον Κόντογλου», είχα μάθει για την ιδιαίτερη, ή μάλλον εξαιρετική εκτίμηση, που ο ίδιος είχε προς τον μεγάλο Αμερικανό συγγραφέα Έντγκαρ Άλλαν Πόε (+ 1849). Ο Κόντογλου θαύμαζε πολύ το έργο του Πόε ως εμφορούμενο από ένα «βαθύ, μεταφυσικό, θρησκευτικό» πνεύμα και μάλιστα είχε μεταφράσει μέρος των διηγημάτων του από τα γαλλικά!

Το έργο του Πόε, ο οποίος ήταν κι ο ίδιος πιστός Χριστιανός, διακρίνεται από την έντονη παρουσία του μυστηρίου, της υποβλητικότητας, του υπερφυσικού τρόμου και φρίκης, ανήκοντας σε μια παράδοση που θα μπορούσαμε να την πούμε «σκοτεινή ρομαντική».
Πρωτύτερα, ένας άλλος μεγάλος της παράδοσής μας, ο Αλ. Παπαδιαμάντης, μέσα στις μεταφράσεις που επέλεγε να υλοποιήσει, ήταν αυτή του περίφημου έργου της λεγόμενης «βαμπιρικής παράδοσης» του Μπραμ Στόουκερ «Ο Πύργος του Δράκουλα». Άλλωστε, όπως καταδεικνύει και ο Λ. Καμπερίδης στο βιβλίο του «Με εντάφια κτερίσματα…», υπάρχει σειρά στοιχείων και στο δικό του έργο(ποιήματα και πεζά), που θα μπορούσαν, πάντα με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, να ενταχθούν σε μια παρόμοια παράδοση.

«Η Αγία Τριάδα ως επαναστατικό κάλεσμα»- Εκδήλωση εφημερίδας «Χριστιανική» στην Αθήνα

ΔΕΥΤΕΡΑ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΩΡΑ 18.30 ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΣΗΕΑ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ 20
Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΩΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ

Ἐκδήλωση τῆς ἐφημερίδας ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ γιὰ τὴ συμβολὴ τῆς ὀρθόδοξης πίστης καὶ παράδοσης στὸ ἐπαναστατικὸ φρόνημα τοῦ ὑπόδουλου ἑλληνισμοῦ.
ΟΜΙΛΗΤΕΣ:
Μανώλης Γλέζος, τ. εὐρωβουλευτὴς καὶ βουλευτής καὶ συγγραφέας
Κώστας Μπλάθρας, διευθυντὴς τῆς ἐφημερίδας ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ θεολόγος καὶ σκηνοθέτης

Εναλλακτική κοινότητα Πελίτι και παραδοσιακές ποικιλίες σπόρων κτο.(από φίλο ασχολούμενο με τα ζητήματα)

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΠΕΛΙΤΙ

ΣΥΛΛΟΓΗ  ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΝΤΟΠΙΩΝ ΠΟΙΚΙΛΙΩΝ

Mεσω της ιστοσελιδας του Πελιτι μπορει ο καθένας με ένα τηλεφωνημα να βρει διαφορους ανθρωπους-οικογενειες στην Ελλαδα που εχουν παλιες παραδοσιακες γνησιες ποικιλιες οπωροκηπευτικων που υπαρχουν σε ολη την Ελλαδα, οπωροφορων δεντρων αλλα και διαφορων δασικων δεντρων.

Ο Φιντέλ Κάστρο για πατρίδα, εθνικό ύμνο και σημαία ή περί πατριωτικής αριστεράς

Επειδή μακρός και μακρόχρονος ο λόγος περί αριστεράς και πατρίδας, σκέφτηκα καλό να καταχωρίσω εδώ ορισμένες από τις θέσεις του Φιδέλ Κάστρο(1926-), ηγήτορος μέχρι προ τινός διαστήματος της Κούβας για τα θέματα που βλέπετε στον τίτλο. Ο Μπερντιάγεφ κατηγορούσε τους εξουσιαστές μαρξιστές ή «μαρξιστές» της χώρας του το 1918 ως φουτουριστές, που δεν συνδυάζουν την «δημιουργική αρχή με την συντηρητική αρχή«, μία μομφή που ο Λ. Τρότσκι προσπάθησε αργότερα να αποσείση, και όχι επιτυχημένα, μάλλον.

Οι Κουβανοί αυτοί σοσιαλιστές ή και μαρξίζοντες ή ακόμη και μαρξιστές υπήρξαν οπωσδήποτε άνθρωποι που η προσωπικότητά τους στεκόταν ψηλότερα από τις ασπρόμαυρες κοινοτοπίες του μαρξισμού, πάντως. Ο Κάστρο, έτσι, δεν έχει σχέση με την αιφνίδια λατρεία προς την πατρίδα, τους προγόνους, και την διοίκηση της Εκκλησίας του Ι. Στάλιν (που, ως γνωστόν, «ζη» ακόμη και «σπέρνει τον φόβο» στους «οπορτουνιστές» κ.τ.ο.) προ «Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου«. Για αυτού του τύπου την λατρεία είχε πη πολλά σωστά, συνελόντι ειπείν, και ο Δ. Σαββόπουλος, πριν 26 χρόνια, επί χριστιανομαρξιστικού διαλόγου.

Αλλά να δούμε τι λέει ο Φιδέλ στον λόγο του «Η ιστορία θα με δικαιώσει»:

α)Έχουμε διδαχτεί να αγαπούμε και να υπερασπιζουμε την όμορφη σημαία του μοναχικού άστρου, και καθε βράδυ να τραγουδάμε έναν ύμνο, του οποίου οι στίχοι λένε ότι η ζωή μέσα στις αλυσίδες είναι ζωή μέσα στις προσβολές και βύθισμα στην καταισχύνη και ότι είναι ζωή ο θάνατος για την πατρίδα.

β)Γεννηθήκαμε σε μία ελεύθερη χώρα, που μας την κληροδότησαν οι πατέρες μας. Πρώτα, λοιπόν, θα βυθιστεί το Νησί στην θάλασσα και έπειτα θα συμβιβαστούμε να είμαστε δούλοι κάποιου.(Τσακνάκης, 2008, σ.26)

Υ.Γ Υπ’όψει θιασωτών πρώιμης μοντερνικότητας και κυνηγών μαγισσών-«αριστεροδεξιών εθνικοφρόνων», καθώς και νετσαγεφικών αντιαντιϊμπεριαλιστών, ενίοτε δε και λατρών των ΗΠΑ και του Ισραήλ…