Η σταύρωση των υποδομών κι’ η πασχαλινή δημοσιολογία

Και έτσι, λοιπόν, φτάσαμε με το ΔΝΤ αισίως στο σημείο της συζήτησης για την εκποίηση -πώληση «κοψοχρονιά» (διότι, καταλαβαίνετε, τώρα δεν μπορούμε να έχουμε και απαιτήσεις στο πώς θα μας θανατώσουν…) από την πολιτική εξουσία του τόπου των βασικότερων στοιχείων υποδομής, όπως τα λέμε και στα οικονομικά· ειδικότερα δε, της ΔΕΗ. Αλλά ιδού φως στο σκοτάδι: κάποιοι γενναίοι της κυβερνητικής παράταξης, διακινδυνεύουν να ξεπέσουν στην αφάνεια -χωρίς να τους καλούν πλέον ούτε στα δελτία και στις πρωινές εκπομπές, ώστε να διαφωτίζουν τον λαό, όπως κάποτε ο Φίχτε τους Γερμανούς με τις περίφημες επιστολές του που σκόπευαν να φέρουν σε αυτοσυνειδησία το γερμανικό έθνος. Και αυτοί οι γενναίοι μας, γαλουχημένοι σοσιαλιστικά άλλωστε οι ταλαίπωροι, ισχυρίζονται, πηγαίνοντας αξιοσημείωτα «κόντρα στο ρεύμα», ότι λ.χ. δεν πρέπει η κυβέρνηση να πέσει κάτω από το 51% των μετοχών της ΔΕΗ πουλώντας την. Έτσι, θα διατηρήσει τον έλεγχο, θα είναι οιονεί «διευθύνων σύμβουλος», όπως το λέμε για τις μετοχικές εταιρείες. Βεβαίως, μπορούμε να θυμηθούμε και να συμπεράνουμε ότι απλώς θα έχουμε και εδώ την «μέθοδο του σαλαμιού». Και παληότερα, σε άλλες δημόσιες επιχειρήσεις, η αποκρατικοποίηση έγινε σταδιακώς, και βέβαια το ποσοστό της διατήρησης του management (διότι το επικαθοριστικό είναι η σχετική πλειοψηφία, π.χ. 30% ή 25%, αν δεν υπάρχει άλλος μεγαλύτερος μέτοχος) έπιπτε και κατέπιπτε· τη βοηθεία αλλωστε και των σχετικών δημοσιογράφων που είχαν επιληφθεί του έργου της εκσυγχρονιστικής(-αναχρονιστικής) επιχειρηματολογίας.

Λυπήσου τα νειάτα σου, Γεώργιε… θυσίασε στους ένδοξους θεούς…

Έτσι, λοιπόν, έλεγε, βάσει και των μαρτυριών του υπηρέτη του Αγίου*, ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός στον Γεώργιο, ένα χριστιανό στρατιωτικό περί τα 28 έτη ήδη ζωντανό. Του είπε να θυσιάσει στους θεούς και θα τον άφηνε ελεύθερο, αν και ήταν Χριστιανός. Από την άλλη, ο Γεώργιος ήταν «αγύριστο κεφάλι». Έτσι, ο αυτοκράτορας τον υπέβαλε σε βασανιστήρια από τα οποία έμενε άφθαρτος… η αυτοκράτειρα πίστεψε και αυτή, η(…) αγαπημένη του σύζυγος, και την αποκεφάλισε…!

Χρεωκοπία ιδεών

Όπως ίσως θα ξέρουν οι πιο μελετημένοι αναγνώστες της «Χ», ουδέποτε οι πρωτομάστορες του νεοφιλελευθερισμού και του μονεταρισμού -που σε μια εκδοχή του εφαρμόζεται εδώ και τώρα με το ΔΝΤ, όπως είπαμε και άλλοτε- έβλεπαν το λάθος στις αιματηρές μισθολογικές περικοπές, στις αποκρατικοποιήσεις που εκτόξευαν τις τιμές των σχετικών αγαθών σε πολλαπλάσια επίπεδα, και σε όλα τα συναφή. Πάντα, το λάθος ήταν ότι όλα αυτά δεν γίνονταν στο τέλειο, δεν γίνονταν στο ακέραιο. Δηλαδή, λ.χ., να είναι δημόσια η αστυνομία, ο στρατός και η δικαιοσύνη· και μόνο, όλα τα άλλα ιδιωτικά αυστηρά. Και πρώτος διδάξας ήταν ο περιβόητος -και κοσμαγάπητος πράγματι- Milton Friedman. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τους πρωτομάστορες του «εκσυγχρονισμού» όμως. Η ελληνική κοινωνία δεν εκσυγχρονίστηκε αρκετά, λένε και μας διδάσκουν με, άνευ ετέρου, αξιοθαύμαστο νεύρο και παρρησία· αυτή είναι η πηγή των δεινών. Η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος είναι περίπου «ανατολίτικα», ό,τι και αν αυτό σημαίνει, και αυτά όλα φταίνε για την σημερινή κατάντια. Δεν γίναμε Ευρωπαίοι, που είναι ο (ορθολογιστικός) καημός του εκσυγχρονιστή από την δεκαετία τουλάχιστον του 1950. Αυτά λένε και αυτά παρακολουθούν, όσοι δεν την πέταξαν από κάποιο παράθυρο ακόμη, στην αγαπημένη μας τηλοψία οι συνέλληνές αδελφοί μας, παράλληλα διαμαρτυρόμενοι για την επικυριαρχία του «λαϊκισμού», όντας και σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, σαν τον Λένιν και τον Πλεχάνωφ δηλαδή, το 1910. Σαφέστατα, και ρητά ακόμη, αστοί όντες, κάνουν κριτική στην μικροαστική κουλτούρα, που μάλλον τους εξάπτει.

«Τι κι’ αν σκοντάφτω/τι κι’αν πέφτω/όταν είμαι στον δρόμο μου προς Εσένα»;…(FM Static -Το ταξίδι των πεποιθήσεων)

Ένα ιδιαίτερα χαριτωμένο, νομίζω, (και σατιρικό) χριστιανικό -προφανώς- τραγουδάκι ενός συγκροτήματος που ανακάλυψα πολύ- πολύ τελευταία, για αυτό που θά’λεγε και ο π. Μεταλληνός κάπου αυτοβιογραφικά «ασφυκτικά ευσεβιστικά πλαίσια», της γυμνασιακής και πλέον ζωής (του). Ο Μέγας Βασίλειος δεν μας έλεγε καθόλου τυχαία ότι η αρετή προϋποθέτει την ελεύθερη προαίρεση… Για αυτό όσοι αγαπάνε και πονάνε, πρέπει να προσεύχονται και κάποτε-κάποτε να παρακαλούν… όχι να πιέζουν και να καταπιέζουν- ε; 🙂

«Τα πάθη που συνδέονται με την σάρκα …είναι πηγή αμαρτιών που αποτελούν εγκλήματα εναντίον ενός άλλου προσώπου»…

«Τα σαρκικά πάθη», λοιπόν, κατά τον στάρετς Σέργιο είναι «ιδιαιτέρως σοβαρά, γιατί είναι πηγή αμαρτιών που αποτελούν «εγκλήματα εναντίον ενός άλλου προσώπου», και ταυτοχρόνως «εγκλήματα κατά του ίδιου του εαυτού μας, του ίδιου του προσώπου μας»…

Και αυτά τα θυμάμαι με αφορμή εκείνη την 29χρονη -τόσο δεν ήταν;- κοπέλα που τα πέταξε έχοντάς τα ασκήσει για τόσα χρόνια σαν το τυφλοκούταβο, τα «αποσκοράκισε» -τά’στειλε στον κόρακα-, για να ασκητέψει στις πιο αγριωπές ερήμους… την Αγία Μαρία την Αιγυπτία…

«Η αγάπη Σου είναι μια συμφωνία/ολόγυρά μου…/που με διατρέχει»…

«Θα σταθώ πάνω… και θα γίνω το φως Σου…/απλώς άσε με να δω τον κόσμο μέσ’ απ’ τα μάτια Σου……!!!»

«Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός», ως ευχή, με άλλα λόγια…

Χριστέ μου…! τι είναι άσκηση..; Και τι ασκητική….;!

Τι είναι άσκηση και τι ασκητική μου έρχονται στον νου ως ερωτήματα γιατί σήμερα είναι του Άι-Γιάννη της Κλίμακας, που έγινε γνωστός για το βιβλίο που έγραψε αυτό το ασκητικότατο -λέει, εγώ έχω μαύρα μεσάνυχτα- και απευθυνόμενο σε ασκητές, και εγώ είμαι τελείως απροετοίμαστος, για τις τιμές που αξίζουν στο ταπεινό και άρα αγγελικό του μεγαλείο……

Και ρωτάω, τι είναι άσκηση, τι ασκητική…; πάλι δεν ξέρω τίποτα…;! Είναι άσκηση κάτι εξωτερικό ή μήπως κάτι εσωτερικό, είναι κάτι ορισμένο ή μήπως όχι; Είναι ένα έργο, μία ατομική αρετή ή είναι ένα χάρισμα, ένα δώρο, μία «χάρι»..; Ουφ…!!!