Σχόλιο σε αστικό φωταδιστικό κείμενο συνιστολόγων

Ο σχολιασμός «έλαβε χώραν» προ τριών ημερών. Σας τον παραθέτω ελαφρώς αναμορφωμένο και με συμπληρώματα αλλόχροα, διότι η εν λόγω ανάρτηση του φίλου χρησίμευσε ως σκελετός για την καταγραφή κάποιων σκέψεών μας:

Περί υπερχιλιετών χρυσόβουλων του σουλτάνου

Μα πάλι τα ίδια; Δεν είπαμε, ότι τα “χρυσόβουλα” αναγνωρίζονται από την έννομη τάξη και πως σε αυτά βασίζονται τα δικαιώματά μας π.χ. του Πατριαρχείου;

Βέβαια, η μισαλλοδοξία των ρασιοναλιστάδων(“ορθολογιστών”), είναι γνωστή, γι’ αυτό, άλλωστε, έκαψαν και έριξαν στον Σηκουάνα και το άσηπτο σκήνωμα της -τόσο φιλόπτωχης- Αγίας Γενεβιέβης των Παρισίων οι καπιταλιστές επαναστάτες το 1793. Για την ακρίβεια, τμήμα του -άσηπτου επί περί τους 13 αιώνες!- σκηνώματος κάηκε και πετάχτηκε στον Σηκουάνα. Ήταν τότε που αναστηλώθηκε η λατρεία της Raison-Λόγου-Λογικής που κατείργησε προ της καρατόμησής του ο «αρχηγός» Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος- με τα γνωστά έκτροπα που έκαναν την επανάσταση να μεταλλαχτή σε, στην περίφημη ιακωβίνικη δικτατορία και να απωλέση ή περίπου πολλούς διασημότατους, φιλοσόφους, καλλιτέχνες κτλ., αλλοεθνείς υποστηρικτές της. Αντλώ τις πληροφορίες από το μοναδικό αγιολογικό πόνημα του καθ. Γ. Πιπεράκι «Η εν Ορθοδοξία ηνωμένη Ευρώπη».

Λατρεία του Λόγου(αντί αυτής του Πάπα) το 1793 στην "Φραγκιά"

Περί… “Ιράν της Ευρώπης”

Πρόκειται για το Φωταδιστάν, για την ακρίβεια. Επαρχία ΝΑ Ευρώπης των υπανάπτυκτων γνωσιολογικά Φράγκων φωταδιστών του 19ου αιώνα. Τέτοια κατάντια οι υποτιθέμενοι απόγονοι των Φώτιων, των Γρηγόριων, των Βασίλειων και των Πυθαγόρων. Διότι η συγγένεια δεν απαιτεί μόνο την μηχανιστική συνέχεια της γλώσσας, όπως θεωρούσε ο -Χριστιανός φοιτητής Ιατρικής τη βοηθεία του Αγίου Μακαρίου του Νοταρά και γενάρχης του νεώτερου ευρωεπαρχιωτισμού- Αδ. Κοραής.

“Στο Ιράν της Ευρώπης ο χωρισμός κράτους εκκλησίας είναι πλέον ανέκδοτο. ”

Χωρισμός Κράτους -Εκκλησίας είναι λαθεμένος όρος και υποδηλώνει άγνοια για τις χαώδεις διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας και Δύσης(θυμάται κανείς το “Τον Πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία του κακού”; ), διότι η “Εκκλησία” νοείται κληρικαλιστικά. Πάντως, θα έπρεπε να γίνη ειλικρινής λόγος από τους κοσμικιστές για ένα άθεο Κράτος. Ένα Κράτος που -ερήμην και της πλειοψηφίας- θα προάγη την αθεΐα, εν αντιθέσει με την ανοχή.

Να σημειωθή, ότι θέλω άπειρα πράγματα να αλλάξουν υπέρ της ελευθερίας και υπέρ της ανεξιθρησκείας, όπως άλλωστε την είχε επιβάλη ο κατασυκοφαντημένος πλην μέγιστος Κωνσταντίνος τεκμηριωμένα και υποδειγματικά, το 313 μ.Χ.. Σε όσους είναι άσχετοι με το θέμα, προτείνω το “Περί ανεξιθρησκείας” του Αγίου Νεκταρίου(εκδότης) και -ιερομονάχου Φωτιστή του Γένους- Ευγένιου του Βουλγάρεως. Ο Βούλγαρις, νεοέλληνας-όντως- (δια)φωτιστής εισήγαγε αυτές τις έννοιες. Tolerantia(λατινιστί) και tolerance(γαλλιστί), μιλώντας ακριβώς για εκκλησιαστική διδασκαλία. Αλλά φαίνεται, πως κάποιοι καταλαβαίνουν την ελευθερία ως απελευθέρωση από ό,τι αυτοί(εσφαλμένα, συμπληρώνω) θεωρούν δεισιδαιμονία, για να θυμηθώ και τον σύντροφο Μαρξ. Η παραπομπή είναι στην «Κριτική του προγράμματος της Γκότα και της Ερφούρτης» του επαναστατικού σοσιαλδημοκρατικού γερμανικού κόμματος, όπου ο Μαρξ επικρίνει την ανοχή στην σοσιαλιστική κοινωνία της «ελευθερίας της συνείδησης». Βεβαίως, θα μπορούσε κάποιος να αντιτάξη, ότι ο Μαρξ θεωρούσε τότε εσφαλμένα, όπως αποδείχτηκε ιστορικά, ότι η συνειδητοποίηση η ταξική θα απάλειφε την «θρησκεία» και την θρησκευτικότητα(religiositat). Απεναντίας, σήμερα και εδώ και 10 και πλέον έτη, το ΚΚΣΕ δηλώνει, ότι έχει ως «ιδεολογικό του αρχηγό τον Ιησού Χριστό»…!

Για να μην πω, ότι θέλουν να το κάνουν τελείως από τα πάνω α λα αντικληρικαλισμό Τρίτου Ράιχ και ούτε(διότι το τρίτο ράιχ πήρε πλειοψηφία για το πρόγραμμά του, που ανακοίνωσε με ευθύτητα). Για όσους δεν το γνωρίζουν, η επιφανέστερη, ίσως, αντιστασιακή οργάνωση -ήταν παθητικής αντίστασης- ήταν αυτή η απόλυτα Χριστιανική του Λευκού Ρόδου(βλ.φωτό) με πρωτοστάτι την μικρούλα τότε(μικρότερη από 22), αλλά τόσο απόλυτα ώριμη και, άρα, Χριστιανή ηρωίδα Sophie Scholl... Και, βέβαια, το Ναζιστικό κόμμα είχε αντικληρικαλιστικό πρόγραμμα, θα λέγαμε λαϊκιστικό (πρβλ. etat laique), για να θυμηθούμε και τον αναρχικό μελετητή του φασισμού Ντανιέλ Γκερέν, που τόσο εκτιμούσε ο αείμνηστος Ραφαηλίδης. Οι ιερείς να μιλάνε μόνο για τον Ουρανό, όπως είχε πη κατά πνεύμα και ο fuhrer. Για να ξεκαθαρίσουμε και αποσαφηνίσουμε το τοπίο, όπως έγραφε και ο αείμνηστος ρηξικέλευθος Πατερικότατος θεολόγος Νικόλαος Μπουγάτσος (βλ. «Ο Ορθόδοξος δρόμος για την πολιτική εξουσία»), χωρισμός με εχθρικό πνεύμα υπάρχει βασικά στον φασισμό και στον μαρξισμό, ενώ, βέβαια, βάσει της third amendment του Συντάγματος, υπάρχει και στις ΗΠΑ κάτι παρόμοιο, αλλά με πνεύμα «συνεργασίας».

To "Λευκό Ρόδο" εν δράσει

Όποιος ενδιαφέρεται για το θέμα, μπορεί να δη και εδώ αναλυτικά τα μέτρα που ελήφθησαν:

http://www.amazon.com/Nazi-Persecution-Churches-J-Conway/dp/1573830801

Μεταξύ αυτών, περιλαμβάνονται (μεταφράζω):

*Σε συγκεντρώσεις σχολικές απαγορεύονται οι προσευχές.(Κατάργηση σχολικής προσευχής).
*Αφαίρεση σταυρών και «θρησκευτικών» εικόνων-ζωγραφιών απο τα σχολεία.

Επίσης στο όνομα της ηνωμένης Ευρώπης. Βέβαια, δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε φασίστες ή νεοναζιστές όσους «ευρωπαϊστές» υποστηρίζουν τα -ιστορικά- φασιστικά αντικληρικαλιστικά μέτρα αυτά. Μπορούμε, όμως, να δούμε σαφέστατα πού αποσκοπούν και πού αποβαίνουν.

«Τι αμαρτίες πληρώνουμε» εμείς οι Χριστιανοί…

Δεν μπορώ να ασκήσω κριτική μονόπλευρη, π.χ. στους μαρξιστές-λενινιστές της σήμερον για την τύφλωσή τους μπροστά στα αίσχη που δεν βλέπουν καν και τυγχάνουν ακόμη ολοκληρωτικά οπαδοί, φορείς και κομιστές των ιδεών του Μάο Τσετούνγκ και του «αρχαγέτη της εργατικής τάξης», που μου έλεγε και γηραιός λενινιστής προπαγανδισμένος τις προάλλες μιλώντας εναντίον της υποχρέωσης της άμεσης βοήθειας των φτωχών, Λένιν και του Στάλιν.

Πρέπει κι’ εμείς να δούμε πώς προέκυψε αυτοί οι άνθρωποι να έλκονται από τα κηρύγματά τους, διότι, βέβαια, η παρθενογένεση συνέβη άπαξ και εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου.

Και αντιγράφω και πάλι από τον -εξαίρετο, όπως είπαμε- «ανθρωπισμό» του Αλ. Τσιριντάνη, γ’ τόμος, σσ. 105-106 , όπου, μετά από αναφορά στους υψιπετείς ακραιφνείς της παθητικής αντίστασης Νεομάρτυρες διαβάζουμε, ομολογώ με εξόχως ευχάριστη κατάπληξη:

«Όμως, αν πάμε παρά έξω, τοπικώς ή χρονικώς, τι βλέπομε; Το πολύ-πολύ πιετισμούς έξαλλους που αφίνουν κατόπιν απογοητεύσεις, ενώ τα ανθρώπινα προβλήματα μένουν χωρίς χριστιανική αντιμετώπισι. Ιεροκήρυκες στην Αμερική, στα μέσα ακόμη του περασμένου αιώνος, μιλούν κατά της κατάργησης της δουλείας των μαύρων(σ.σ. το κείμενο γράφεται προ των γεγονότων με τον ιερωμένο μάρτυρα ηγέτη του κινήματος των μαύρων Μ. Λ. Κινγκ, το 1954), άλλοι πάλι, και στα κλίματά μας, βρίσκουν σωστό η γυναίκα να είναι στο περιθώριο της ζωής, φορτωμένη τη ζαλίγκα και περπατώντας δίπλα στον καβαλλάρη άνδρα, ενώ περί κοινωνικής δικαιοσύνης τώρα μόνο αρχίσαμε να μιλάμε, γιατί τώρα βρίσκομε το προλεταριάτο ισχυρό, αφού επί αιώνες ολόκληρους η σιγή μας ώπλιζε την πιο εγκληματική εκμετάλλευσι του μόχθου του προλεταρίου αδελφού μας.

[…]Οι χριστιανοί(ή «χριστιανοί») έδωσαν όπλα στην αντιχριστιανική άρνησι και στον εξωχριστιανικό ή καλύτερα αντιχριστιανικό «ανθρωπισμό».

Και ο αναγινώσκων νοείτω.

Αρλουμπολογίαι και φληναφήματα ψευδο-winners του κοινωνικού δαρβινισμού και του καπιταλισμού…

Έλεγα να ασχοληθώ με τις ανοησίες και τα ψέμματα που γράφει ο σύντροφος Μπουχάριν -που ο Λένιν θεωρούσε ως τον μεγαλύτερο θεωρητικό του «Κόμματος» πριν καρατομηθή αισχρότατα στον …»σοσιαλισμό(γραφειοκρατικό υπερεκμεταλλευτικό σύστημα) που γνωρίσαμε» στις διαβόητες δίκες της Μόσχας. Οι ανοησίες και τα ψέμματα περί Εκκλησίας κτλ. για τον …Τερτυλλιανό κτλ., ότι τάχα ήταν …«εκκλησιαστικός πατέρας»(=Άγιος, Θεούμενος, Θεόπτης, επιστήμονας της θέωσης, άρα Αυθεντία σε θέματα Πίστεως), ενώ οι μόνοι που τον αναγνωρίζουν είναι οι Προτεστάντες, αλλά βέβαια οι Προτεστάντες είτε θιασώτες του Ζβιγγλίου είτε του Λουθήρου είτε του Καλβίνου δεν αναγνωρίζουν Πατέρες και Αγίους…

Ο -κατά E.Luttwak- επωφεληθείς εκ του τουρμποκαπιταλισμού πρόεδρος της Μάικροσοφτ, η αυτού καπιταλιστικωτάτη μονοπωλιακότης Μπ. Γκέιτς

Αλλά έπεσε στην αντίληψή μου υποτιθέμενη μεταφρασμένη εκδοχή συμβουλών σε «Γυμνάσιο»(High school) του ζάπλουτου και τελευταία ...philanthropist (τελευταία, το ίδιο έγινε και ο κος Σόρος μας βάσει της βικιπαιδείας) ελεήμονα Μπιλ Γκέιτς που μας μετέφεραν οι αδελφοί «φίλοι της νεοβατοπαιδινής Σκήτης». Όπως θα δήτε, αν πατήσετε στον Σύνδεσμο, πρόκειται για συμβουλές που «δεν διδάσκουν τα σχολεία των Η.Π.Α.».  Βέβαια, όπως αποδεικνύεται, δεν ειπώθηκαν από τον ίδιο ή τουλάχιστον όχι  πρωτογενώς, οι ξεδιάντροπες αυτές «σοφίες». Έτερον εκάτερον, όμως. Ειπώθηκαν από κάποιον Αμερικανό(όχι, ούτε εγώ πίστευα την εθνικότητά του) συγγραφέα Τσαρλς Σάικς. Αλλά αποτυπώνουν μίαν νοοτροπία που μας έχει έλθη ως απαύγασμα από εκτός και έχει επιρροή σε πολλούς, ιδιαίτερα νέους, ανθρώπους, όπως, βεβαίως και ευλόγως, και στην «εθνομηδενιστική άρχουσα τάξη».

Ο χρόνος είναι χρήμα(Β. Φραγκλίνος);

Αν διαβάσετε, λοιπόν, τις σοφές νουθεσίες, θα δήτε συμβουλές να ανέχεστε την κοινωνική αδικία, όπως

«Κανόνας 1: Η ζωή δεν είναι δίκαιη – συνήθισέ το!»

Και παρακάτω,

Κανόνας 4: Εάν νομίζεις ότι ο καθηγητής σου είναι σκληρός, περίμενε μέχρι να δεις το αφεντικό.

Μπορώ εύκολα να αποδώσω το νόημα της σοφής συμβουλής λέγοντας, π.χ., ότι αν το αφεντικό σου ήταν κάποιος όπως ο Τζακ Γουέλτς της Τζένεραλ Μότορς, που απαιτεί αστρονομικά μπόνους και ρητώς δεν τα θεωρεί προβληματικά για την οικονομία, αλλά παραταύτα θέλει εσύ ή ο αδελφός σου να δουλεύη ως ο κύων(σαν το σκυλί, κοινώς), δεν πρέπει να έχης πρόβλημα. Άλλωστε, έτσι είναι η ζωή! Άδικη! Μην κάνης τίποτε να το αλλάξης. (Τι είπε ο ουτοπιστής Χριστός; «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν (θείας κοινωνικής) δικαιοσύνης»; Το ακριβώς αντίθετο!)

Ακόμη, παρακάτω, βλέπουμε το κλασσικό απόφθεγμα του φορέα της «φραγμασωνικής πίστεως» Βενιαμίν Φραγκλίνου «ο χρόνος είναι χρήμα» παρηλλαγμένο:

Κανόνας 10: Η τηλεόραση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η πραγματική ζωή. Στη πραγματική ζωή οι άνθρωποι είναι στις δουλείες τους και όχι στα μπαρ και στα καφενεία.

Ναι, είναι αυτό που έλεγε και ο καϋμένος ο εκ των nouveaux philosophes Πασκάλ Μπρυκνέρ, ότι από τον Παπισμό στον προτεσταντισμό και συγκεκριμένα τον καλβινισμό που εγκατέστησαν οι αφοί Πίλγκριμ στην Βόρειο Αμερική, περνάμε από το μοναστήρι που γνωρίζουμε στο …κοσμικό μοναστήρι, που είναι ο χώρος εργασίας. Βεβαίως, τέτοιες προτεσταντικές και,  εν προκειμένω, πουριτανικές θέσεις είχε και ο κατά Κόντογλου γεροβρουκόλακας(και τώρα πια παλουκωμένος εν τω μέσω της καρδίας, βέβαια) και αθεϊστής νευροφυσιολόγος που αποφάσισε να μελετήση από αθεϊστικής και υλιστικής πλευράς τα πειρασμικά(οσ. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης) προβλήματα διαφόρων ανθρώπων  Σίγμουντ Φρόυντ. Ήταν αναφανδόν και ρητώς υπέρ της πιο απόλυτα «σκληρής δουλειάς» με την βιοποριστική/επαγγελματική έννοια. Δεν ξέρω, αν θυμάστε το, την «συνταγή σωτηρίας» «Μη μεριμνάτε» και «ενός εστί χρεία» και την προσπάθεια μείωσης έως και απάλειψης του χρόνου ενασχόλησης με τον ατομικό βιοπορισμό όπως μας την παρουσιάζουν οι Πατέρες και συγκεκριμένα ο Άγιος Μακάριος Αιγύπτου… Αι, λοιπόν, το ακριβώς ενάντιο: ζης για να δουλεύεις και δεν δουλεύεις για να ζης, πάρτο απόφασι! Εκτός και αν ανήκης, βέβαια, στην κατά Θορνστάιν Βέμπλεν «αργόσχολη τάξη», την Leisure class. Αλλά πως θα ζήσουν και αυτοί οι άνθρωποι με τις αποδεδειγμένα πρωτόγονων φυλών συνήθειες, όπως το απέδειξε ο μέγας κοινωνιολόγος Βέμπλεν; Κάποιος πρέπει να εργάζεται και για αυτούς, ώστε να έχουν τα μαργαριτάρια τους, τις γούνες, τις βίλλες και, εν γένει, την «επιδεικτική σχόλη» τους… Άλλωστε, αυτοί είναι γαλαζοαίματοι, έχουν την ευγένεια του Κεφαλαίου, δόξα στην Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση που μας έφερε στον κόσμο τον καπιταλισμό, την δική τους εξουσία, την κεφαλαιο-κρατία.

Προσέχομε, τέλος,και την ακόλουθη πέρλα σοφίας:

Κανόνας 8: Το σχολείο μπορεί να έχει βρει τον τρόπο να εξαλείψει τις διαφορές μεταξύ κερδισμένων και χαμένων, αλλά η ζωή ΟΧΙ.

Πρόκειται για την -άκρως αφιλόσοφη-γνωστή άποψη, ότι οι νικητές που βγάζει το κοινωνικό σύστημα είναι οι winners, ενώ οι άλλοι είναι οι losers. Βεβαίως, οι Πατέρες ήσαν πάντοτε λούζερς, από αυτήν την άποψη. Ο αυριανής μνήμης(13 Νοέμβρη) Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν άσκησε καν το επάγγελμα που ονειρευόταν, αυτό του δικηγόρου, διότι ακριβώς εγνώρισε την πονηρία που ενδημούσε στα δικαστήρια συχνότατα.. Με άλλα λόγια, προϋποθέτει, ότι το κατάπτυστο και αμαρτωλό στο έπακρον καπιταλιστικό σύστημα, και δη στην εκεί εκδοχή του, αναδεικνύει τους …καλούς και ικανούς και όχι ας πούμε τους κουτοπόνηρους και τα «λαμόγια», λαϊκοελληνιστί. Αλλά, ακόμη και αν το υποθέταμε αυτό, είναι άραγε οι άνθρωποι όλοι εξ ίσου προικισμένοι; Πού πήγε το «Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των άλλων βαστάζειν» και το ου γαρ ινα αλλοις ανεσις υμιν θλιψις αλλ εξ ισοτητος εν τω νυν καιρω το υμων περισσευμα εις το εκεινων υστερημα του πρώτου μετά τον Ένα, που λένε και οι Έλληνες Προτεστάντες, και προτεσταντίζοντες;

Ορθόδοξη Θεολογία περί αυτών

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος(~300-390)

Αντιγράφω από το καταπληκτικό και, θα έλεγα, σχεδόν α π α ρ α ί τ η τ ο για κάθε Χριστιανό βιβλίο του Ιωάννη Πέτρου, καθ. Θεολογίας του ΑΠΘ,  με όνομα «Κοινωνική δικαιοσύνη»:

«Το πιο βασικό αποτέλεσμα της αμαρτίας ήταν η εσωτερική διαστροφή των ανθρώπων, που εκδηλώθηκε και κοινωνικά με τη δημιουργία εξουσιαστικών σέσεων και σχέσεων εκμετάλλευσης και καταπίεσης από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να κατακρίνει την αμαρτία με τη θυσία του στον Σταυρό, και να απαλλάξει την ανθρωπότητα από αυτήν και τα αποτελέσματά της. Αυτό σημαίνει ότι όποιος αποδέχεται την κλήση του για τη βασιλεία του Θεού δεν είναι δυνατό να έχει σχέση με οποιασδήποτε μορφής καταπίεση και εκμετάλλευση, ούτε και να αδιαφορεί γι’αυτές, όταν υπάρχουν στο κοινωνικό του περιβάλλον.»

Παρόμοια αναφέρει και ο Θεοφιλ. Διοκλείας Κάλλιστος Ware:

«Η πίστη μας στην Τριάδα μας υποχρεώνει να παλεύουμε σε κάθε επίπεδο, από το αυστηρά προσωπικό ως το καλύτερα οργανωμένο, αντίθετα σ’όλες τις μορφές καταπίεσης, αδικίας και εκμετάλλευσης. Στην μάχη μας για κοινωνική δικαιοσύνη και «ανθρώπινα δικαιώματα» ενεργούμε ιδιαίτερα στο όνομα της Αγίας Τριάδας».

Μητροπολίτης Διοκλείας  π.Κάλλιστος Ware (καταληκτικά επί της ζωής της Αγίας Τριάδος)

Από:Π. Μακρή, «Μαρξιστές και Ορθοδοξία-διάλογος ή διαμάχη;», Β’Έκδοση, εκδ. Επικαιρότητα, 1983, σελ. 70

Καθ. Αλ. Τσιριντάνης(+) περί …»χαπακίων της ευτυχίας» και συναφών τινών

Ο Αλέξανδρος Τσιριντάνης(1903-1977)  -κάτιτι που συνιστά έκπληξη ασύλληπτη(ίσως)- που συμμετείχε στην «Ζωή» και στην Χ.Ε.Ε. ως λόγιος καθ. Νομικής, συγγραφέας κ.τ.ό., σε έτη πολύ δύσκολα, μας μιλάει, έκτοτε(=1967), για την φαρμακρατία, που θα έλεγε και ο μεγάλος της φιλελεύθερης «αντιψυχιατρικής» καθ. Ψυχιατρικής Thomas Szasz. Λαμβάνεται από τον τρίτο τόμο του ανθρωπισμού του, σελ.34, υπό τίτλους «Το ανθρωπιστικό μήνυμα:μία σύνοψη» και ειδικότερα «Προτάσεις και καρποί».

Όλα είναι δυνατά με την πρόοδο της επιστήμης... 🙂

Θα παραθέσω, χωρίς να συγκατατεθώ στον λογισμό του σχολιασμού και της (βιβλιο)κριτικής, την οποία είχε εγκαινιάσει ο λογιώτατος Πατριάρχης, Άγιος, πρωτοασηκρίτης(σαν να λέμε Γενικός Γραμματέας) και πρωτοσπαθάριος, και καθηγητής του δημόσιου/δωρεάν(βρε τι είχαν και προ της Γαλλικής Επανάστασης και της Ιταλικής Αναγέννησης…) Πανεπιστημίου/Σχολής της Μαγναύρας Μέγας Φώτιος(810 ή 820-893) με την υπέροχη και βαρύτιμη «Βιβλιοθήκη» του (δεν είναι η της «Ελευθεροτυπίας», πρόκειται για σύμπτωση), διότι τα έχουμε πη και παληότερα, υπάρχουν και εξαίρετες ολοκληρωμένες αναλύσεις από ανυπότακτες συνειδήσεις επαϊόντων επαγγελματιών κατά Σωκράτη και θα μακρηγορήσουμε ιδιαιτέρως… Συνεπώς, ας δούμε την ψαριά που αλιεύθηκε μέσω των τρεχουσών αναγνώσεών(από όσα διαβάζουμε τώρα, εννοώ) μας, στην γλώσσα του πρωτοτύπου…:

…»Ο Καρρέλ εις ειδικήν μελέτην του μας παρουσιάζει την προσευχήν ως βιολογικήν λειτουργίαν του ανθρώπου. Και αν δε κανείς τυχόν αμφιβάλλη και αρνήται κατά τα λοιπά την αποτελεσματικότητα της προσευχής, κανείς δεν μπορεί να αρνηθή ούτε ότι αυτή είναι πράξις ευγενής, ούτε ότι ωφελεί τον άνθρωπον, ότι του δίδει τόνωσιν, παρηγορίαν, αντοχήν, γαλήνην, την οποία τώρα ο σύγχρονος άνθρωπος που δεν προσεύχεται την αναζητεί εις τα διάφορα κατευναστικά και υπνωτικά «χαπάκια ευτυχίας». Αλλά κακά είναι τα ψέματα, άλλο είναι τα χαπάκια, άλλο είναι η προσευχή».

Και, κλείνοντας, ομολογώ, ότι μπαίνω στον… «πειρασμό» να παραθέσω και ορισμένα ακόμη αποσπάσματα που αναφέρονται στην σχέση κοσμικής επιστήμης, της φιλοσοφίας της επιστήμης, στην οποία στηρίζεται ΠΆΝΤΑ, και της «πνευματικής επιστήμης», δηλαδή της (Ορθόδοξης) Θεολογίας. Γιατί διαλέγω από όλα αυτό το θέμα; Μα διότι πολλοί αστοί ρασιοναλιστές με αριστερές πολιτικές απόψεις ή όχι -αδιάφορο, υπάρχουν και από τις δύο κατηγορίες- δεν γνωρίζουν ΚΑΝ τα περί γνωσιοθεωρίας, γνωσιολογίας, επιστημονικής -αξιωματικής -μεθοδολογίας κ.λπ. Π.χ. αν μάθουν, ότι «η Ορθοδοξία κατηξίωσε την αρχαιοελληνική γνωσιολογία , εν αντιθέσει με την αρχαιοελληνική οντολογία (η οποία προσλήφθηκε από την -μετα Καρλομάγνου- Δύση)», θα …απορούν χάσκοντες, πολύ φοβάμαι…

Τέτοια, λοιπόν, είναι η σύγχρονη κατάντια μας(πρώτα από όλους αν ελεεινολογώ, το πράττω με τον εαυτό μου), ιδιαίτερα της «ιντελλιγκέντσια» που μας …διαφωτίζει, και για αυτό υπόσχομαι να συμβάλω το κατά δύναμιν in this direction.  🙂

«Εγώ μπορώ να πάρω το αεροπλάνο και να λουφάξω, αν κάτι πάει στραβά»…

Αυτά ακριβώς(«I can catch a plane and flee» -εν αντιθέσει με εσάς, εννοείται, την λατινοαμερικανική κυβέρνηση), βάσει των διαθέσιμων στοιχείων που καταθέτει η Ναόμι Κλάιν στο τελευταίο της βιβλίο «Το δόγμα του σοκ» έλεγε ο επιτετραμμένος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην μετεκλογική Βολιβία των μέσων της δεκαετίας του 1980, αφού ανταγωνίστηκαν για τον θώκο του ύπατου πολιτικού αξιώματος ο πρώην δικτάτορας Banzer και ο κεντροαριστερός «εθνικοεπαναστάτης «(nationalist revolutionary- βλ. αντιϊμπεριαλιστής) Βίκτορ Εστενσόρο Παζ.

Τα έλεγε στον νικητή Βίκτορ Παζ, ο οποίος είχε καταστήση σαφές στον λαό, ότι βεβαίως δεν είναι αυτός που ήταν παληά, προδικτατορικά, ως πρωθυπουργός, αλλά δεν είναι και νεοφιλελεύθερος της σχολής του Σικάγο, Σικάγο μπόυ ας πούμε. Ο λόγος αφορούσε τα όντως ληφθησόμενα οικονομικά μέτρα τα οποία περιελάμβαναν, όπως εδήλωσε ο επιτετραμμένος, ό,τι ακριβώς ονειρευόταν το Δ.Ν.Τ. και μπορούμε, νομίζω, εύκολα να το φανταστούμε: ριζικές μειώσεις στις δημόσιες δαπάνες, «εξυγιάνσεις» εν όψει ιδιωτικοποιήσεων του μεγάλου μέρους του δημόσιου τομέα, κόψιμο τμήδην όλων των επιδοτήσεων όπως των βρώσιμων ειδών, απελευθέρωση όλων των «διατιμήσεων»(π.χ. της τιμής του πετρελαίου, που τετραπλασιάστηκε θεσμικά, αρχικά), κατάργηση των προστατευτικών μέτρων και άνοιγμα στο ξένο Κεφάλαιο κ.λπ.

Βίκτορ Παζ, πρωθυπουργός της Βολιβίας

Τα αποτελέσματα ήσαν «δραματικά» δύσμορφα, «μαύρα και άραχλα», από όλες τις απόψεις: ανεργίας, δημόσιου χρέους, ελλείμματος, κοινωνικής ανισότητας(όπως π.χ. καταμετράται με τον συντελεστή Gini) κ.λπ. Όλα αντίθετα από όσα υπόσχονταν οι εισαγόμενοι προφήτες, όπως ο Αμερικάνος οικονομολόγος Τζέφρι Σαχς. Το μόνο που επετεύχθη ήταν η ριζική μείωση του πληθωρισμού, που, όμως, βασίστηκε στην τεράστια αναγκαστική, λόγω έλλειψης εναλλακτικών απασχόλησης, ανάπτυξη της …αγροτικής παραγωγής κοκαΐνης. Σημειωτέον, ότι, για να κοπάση και αμβλυνθή στις αντιδράσεις του το δυναμικότατο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα χρειάστηκαν μέτρα όπως κάθοδος και εισβολή τανκ στους δρόμους και σε αρκετά δημόσια κτίρια, συλλήψεις και μεταφορά σε απομονωμένα μέρη της Βολιβίας, όλων των ηγητόρων του επιχώριου συνδικαλισμού κττ…

Ολα αυτά τα ανιστορώ ενδεικτικά, καθώς κάθε που εκφράζεται ο …»σοσιαλιστής» κος Αλμούνια, έχουμε εκπομπή των ίδιων μονολίθων, αυτών των βάρβαρων απολιθωμάτων που έχουν καταντήση πολύ χειρότερα και από αυτά της …Γ’ Διεθνούς. Η άγνοια ή η παραμόρφωση της πραγματικότητας εμφαίνεται, όντως, απίθανη. Για αυτό το θέμα, θα θυμάστε, ότι έχουμε αναλύσει θεωρητικά πάμπολλες φορές, τελευταία δε με τον σχολιασμό του βιβλίου του κου Αλογοσκούφη μας για «Μετά την κρίση». Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξη και εκεί, για να δη πώς είναι τελείως απίθανες οι απαιτήσεις για(άμεσο, βραχυπρόθεσμο κατά το δυνατόν) περιορισμό του δημοσίου ελλείμματος υπό το 3%.

Ο κος Αλμούνια υποδεικνύων τα δέοντα γενέσθαι

Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει, ότι κάθε υπέρβασή του είναι ευκταία ή/και κεϋνσιανή(κλασσική κεϋνσιανή πολιτική του deficit spending, δηλαδή δανείζομαι -ευθέως ή μέσω κρατικών ομολόγων- και ξοδεύω) και πρέπει να την επικροτήσουμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που έχει μείνη να ονομάζεται ως στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Ανεξάρτητα του ότι οι δημόσιες στρατιωτικές δαπάνες μας έδωσαν το Διαδίκτυο μέσω της ομάδας του Πενταγώνου DARPA, τον πλοηγητή Internet Explorer κ.λπ., στις ΗΠΑ περί(προ και μετά) το 1960, είχαμε το φαινόμενο οι κλασσικοί κεϋνσιανοί-προοδευτικοί-«liberal» οικονομολόγοι να επικροτούν την αύξηση των δημοσίων δαπανών που προοριζόταν, όμως, για κακώς εννοούμενους στρατιωτικούς σκοπούς. Στην Ελλάδα, βέβαια, το αντίστοιχο θα ήταν, παραδείγματος χάριν,  η απίθανη κακοδιαχείριση, διασπάθιση, σπατάλη των φιλάργυρων Βουλευτών(ας πούμε, τους περιλάλητους εξαψήφιους-!- λογαριασμούς των κινητών, τις τρυφηλές διασκεδάσεις σε βασιλικά ξενοδοχεία και τα όμοια).

Και, επανερχόμενος στο θέμα των ελλειμμάτων, του «Καίσαρα» Υπ. Οικονομικών κου Παπ/νου και του σοσιαλιστή-μονεταριστή* Ευρωδιευθύνοντος κου Αλμούνια, είναι λυπηρό, όντως, ποια δυναμική έχει στερήσει η σχεδιασμένη για το συμφέρον των πολυεθνικών κατά τον J.K. Galbraith Ευρωπαϊκή Ενσωμάτωση στην μετρίως ανεπτυγμένη Ελλάδα και εν προκειμένω η επίσημη Συνθήκη σύμπηξης της Ε.Ε., του Μάαστριχτ.

Και, όντως, πλέον η μονη μας καταφυγή είναι αυτή: οι πρεσβείες του Αγίου Αμάνδου(-440), επισκόπου Μάαστριχτ, και φωτιστή της Βελγικής**…

*(όχι, δεν είναι οξύμωρο, όλα είναι δυνατά)

**και όχι, ομολογώ, ότι δεν χαριτολογώ 🙂