«Index Librorum Prohibitorum» και ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα»……

…αλλά , κατόπιν, βέβαια, «δεν υπάρχει τίποτε, για να αγιάζει τον σκοπό». Το πρώτο είναι μέρος του πολιτικού credo και το δεύτερο μέρος του τακτικού credo. Θα πήτε, βέβαια, ότι το τακτικό credo είναι μία επανάληψι του Ιησουίτη Ιγνατίου Λογιόλα. Όπως έχει ειπωθή, είναι ζήτημα αν ειπώθηκε ποτέ από τους Ιησουίτες. Είναι, όμως, βέβαιο, ότι ειπώθηκε από τον Νικολό Μακιαβέλλι. Επιπλέον, όσο σκληρότερο ήταν κάποιο μέτρο τόσο πιο …ιερό ήτο. Γιατί; Διότι συντηρούσε αποτελεσματικότερα, σκεπτόταν ο -εύλογα- αντιχριστιανός-αμοραλιστής Νικολό, την καθεστηκυΐα τάξη.

Ο λόγος είναι για την προ ολίγων τινών ημέρων καύση των γραφείων του περιοδικού «Ρεσάλτο». Αν νομίζατε, ότι η Παπιστική τυραννική εξουσία δηλαδή αυτό που ο όχι-αυθεντικός-Κολλυβάς και ο μεγαλύτερος θεολόγος της Τουρκοκρατίας Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αποκαλούσε «μίξιν άμικτον και τέρας αλλόκοτον», και μόνον λογόκρινε βιβλία που δεν «γούσταρε» για το καλό των ποιμαινομένων, μάλλον… βλέπετε πολύ τηλοψία και έχετε προσβληθή από το meme του χαβιαροαριστερού αστικού φωταδισμού. Μέρος του «αναρχικού χώρου» έχει πάη πολύ πιο πέρα. Απαγορεύει/λογοκρίνει, μάλιστα με τυπικές παρακρατικές μεθόδους, αν δεν γελώμεθα, ΚΑΙ περιοδικά  έντυπα, δίχως ακόμα να χρειάζεται να έχη την εξουσία. Ως γνωστόν, βέβαια, αν και εδώ άσχετο(για λόγους …»εύκολης αναφοράς»), και δικά μας κείμενα έχουν παληότερα φιλοξενηθή στο ζηλωτικό αριστερό(-τροτσκιστικό) έντυπο και χρέος ελάχιστον είναι, έτσι ή αλλοιώς, η φανέρωση της αλληλεγγύης σου, ιδιαίτερα αν προσπαθής με κάποια ειλικρίνεια να είσαι Χριστιανός, στον οποιονδήποτε χειμαζόμενο.

Παρακάτω, μπορείτε να δήτε κάποιες από τις αναρτήσεις που έκαμαν φίλοι συνιστολόγοι -εμείς ήμεθα εν θλίψεσι και εξεταστικαίς 🙂  –  για το θέμα:

α)Από τον αδ. Μίσα : η χούντα του Σόρος έκαψε το «Ρεσάλτο».

β)Από την αδ. 2mnka : Τα επίλεκτα σώματα του στρατού κατοχής ξαναχτύπησαν.

γ)από τον συναγωνιζόμενο σε πλέρια κοινά στάδια εξ’ από δω : Το ιστολόγιο του έξ’ από δώ: Ζήτω τα ΜΑΤ του Κράτους των Εξαρχείων!»

δ)από τον αδ. ΜανιτάριτουΒουνού:  Βία, βιασύνη και περιεκτική επανάσταση

Εκεί θα βρήτε και αρκετούς υπερσυνδέσμους από την Αγορά του περιοδικού.

Ο «αναρχοκομμουνιστής» Βασίλης Ραφαηλίδης τα έλεγε παλαιόθεν

Ο αναρχισμός, δίνοντας έμφαση στην αυτοκαθοριζόμενη προσωπικότητα, είναι φυσικό να απεχθάνεται κάθε αγελαία συμπεριφορά ακόμα και την εθνικιστική, πολύ περισσότερο την ρατσιστική. Ωστόσο, κάθε τόσο εμφανίζονται αγέλες «αναρχικών».

Βέβαια, δεν πρόκειται για κλασικού τύπου αναρχικούς, αλλά για «αναρχοαυτόνομους», που είναι το ακριβώς αντίθετο των αναρχικών. Οι αναρχικοί είναι εξόχως κοινωνικοποιημένα άτομα. Κύριος στόχος τους είναι η δημιουργία μιας όσο το δυνατόν πιο φυσικής κοινωνίας, χωρίς καταναγκασμούς και καταπίεση. Οι αναρχοαυτόνομοι, αντίθετα, είναι τέρατα εγωισμού, επιδεικτικά εχθρικοί όχι μόνο προς τον αντιφρονούντα αλλά και προς τον ομοϊδεάτη τους. Είναι αυτοί ακριβώς που γελοιοποιούν σταθερά και μόνιμα το αναρχικό κίνημα με την ίδια περίπου έννοια που οι γραφειοκράτες κομμουνιστές γελοιοποιούν σταθερά και μόνιμα το κομμουνιστικό κίνημα.

Ωστόσο, έχουν και οι αναρχοαυτόνομοι τον μεγάλο θεωρητικό τους. Λέγεται Μαξ Στίρνερ (1806-1856).
Κατά τον Στίρνερ, δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα ανεξάρτητη από το άτομο. Η κοινωνία, το κράτος, οι τάξεις, οι άλλοι άνθρωποι αποτελούν αφαιρέσεις. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να παίρνει κανείς στα σοβαρά όλα αυτά τα σκιώδη. Η μόνη πραγματικότητα είναι το άτομο και τίποτα άλλο έξω απ’ αυτό. Ένας τέτοιος ριζικά αντικοινωνικός εγωισμός ονομάζεται «σολιπσισμός». Είμαι τόσο μόνος («solus») που η μόνη γνήσια συνείδηση που μπορώ να έχω είναι η συνείδηση του εαυτού μου.
Φυσικά, οι αναρχοαυτόνομοι δεν είναι τέτοιοι γιατί μελέτησαν Μαξ Στίρνερ, που είναι ένας πολύ σοβαρός φιλόσοφος, αλλά διότι δεν έχουν κανενός είδους ιδανικά, ιδεατούς στόχους προς τους οποίους οι άνθρωποι προσανατολίζουν την συμπεριφορά και την δράση τους, άσχετα από την επιτυχή ή ανεπιτυχή έκβαση της προσπάθειας. Τα ιδανικά είναι «σημαδούρες». Δεν υπάρχουν για να πραγματώνονται αλλά για να μπορούμε να προσανατολίζουμε την συμπεριφορά μας και να μην χανόμαστε στο χάος.
Ο Μαξ Στίρνερ είναι ένας απελπισμένος άνθρωπος που βλέπει την χρεοκοπία των χριστιανικών ιδανικών και θλίβεται. Και ενώ στην αρχή πιάνεται από τα σοσιαλιστικά ιδανικά, τα εγκαταλείπει και αυτά ως εξ ίσου ανεπαρκή με τα χριστιανικά.

Ακριβώς τέτοιοι είναι και οι σημερινοί αναρχοαυτόνομοι. Χωρίς να είναι φιλόσοφοι για να μπορούν να μετατρέψουν την απελπισία τους σε φιλοσοφικό κείμενο, την μεταγράφουν σε καταστροφικές πράξεις για να μας πουν στην γλώσσα που καταλαβαίνουμε καλύτερα πως ξέρουν ότι είμαστε απατεώνες, παντελώς αδιάφοροι για το μέλλον του κόσμου, συνεπώς και το δικό τους μέλλον, μέσα στο οποίο ανακλάται πολλαπλασιαζόμενη η απελπισία του άνεργου πατέρα και ο σπαραγμός της αγράμματης μάνας, που άδικα περιμένει την εξ ύψους βοήθεια. Γιατί, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι να μην είναι εχθρικοί απέναντι σ’ έναν κόσμο εχθρικό; Δεν υπάρχει τίποτα το παράλογο στην «παράλογη» συμπεριφορά εφήβων που ξέρουν σε ποιόν κόσμο βρέθηκαν πεταγμένοι. Και τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμα. Ο κόσμος γέμισε «σολίστες» που αρνούνται να παίξουν με ορχήστρα.[…]Αλήτες σαν τον Νετσάγεφ, […],θα τρυπώνουν πάντα ανάμεσα στους αναρχικούς. Αλλά δεν είναι αυτοί οι γνήσιοι αναρχικοί. (Από την «Μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού», Β’ Έκδοση, 1999)

Αυτά μπορούμε να τα καταλάβουμε από πάρα πολλά γεγονότα και πολλοί και προσωπικά, αν και συμβαίνει να έχω πάρα πολλούς φίλους στην ευρύτερη αυτή ιδεολογία, μερικοί από τους οποίους είναι εξαιρετικά φιλότιμοι άνθρωποι(νέοι) και τους θαυμάζει ο καθένας έτι-μη-διαστραφείς αυθόρμητα. Ξέρετε, όμως, είναι πραγματικά εξοργιστικά υποκριτικό να μιλάς για σεβασμό και ανθρωπιά, να κρίνης τους άλλους ανελέητα για αυτά, και να μην μπορή κάποιος να τα δη στην ζωή σου πουθενά. Διότι κάποιος άνθρωπος ο οποίος δεν επιτίθεται σε ετεροφρονούντες ή και εναντιοφρονούντες με τον λόγο, αλλά με μπόμπες, απλούστατα δεν πιστεύει στον άνθρωπο. Δεν πιστεύει στην πειθώ, δεν πιστεύει στην δημοκρατία, όπως ακριβώς όλες οι ολοκληρωτικές ιδεολογίες, όπως ο φασισμός, ο ναζισμός(που βέβαια θα μπορούσε να αναπτυχθή πια μόνο σε ευρωενωσιακό ή σε παγκόσμιο επίπεδο) και πολλές ομολογίες του μαρξισμού. Είναι μάλλον …lifestyle αναρχισμός αυτός, λοιπόν, όπως το έλεγε και ο πασίγνωστος Μάρει Μπούκτσιν στο σχετικό βιβλίο του. Διότι το(μαζί με 2-3 ακόμη) θεμελιώδες συστατικό στοιχείο κατά τον αναρχομαρξιστή αυτόν θεωρητικό του αναρχισμού και της κοινωνικής οικολογίας είναι η άμεση δημοκρατία. Προς το παρόν, τα προανακρούσματα μας δείχνουν, ότι στην επερχόμενη αταξική αναρχοκομμουνιστική κοινωνία, θα έχουν …κοινωνικοποιηθή και οι έντυπες γνώμες και θα υπάρχη μόνον η κυβερνητική εφημερίδα, για το καλό του λαού -και του ταξικού μίσους, κόντρα στους ξεφτίλες πατριώτες που θέλουν την εθνική ενότητα- πάντα.

Αυτά τα ολίγιστα προς το παρόν, και …επιφυλασσόμεθα για την συνέχεια.

«Αυτό που δεν τόλμησε να πει (ανοιχτά) κανένας Δεξιός μεταπολεμικά το είπε ο Σημίτης…»

Όλοι γνωρίζουμε, ότι οι δεξιές κυβερνήσεις ανέκαθεν είχαν ένα πολύ έντονο φιλοαμερικανισμό/φιλοατλαντισμό. Είναι  ένα μόνιμο χαρακτηριστικό αυτής της ιδεολογίας. Μάλιστα, έχει υποστηρικτή πολυ τεκμηριωμένα, ότι η πιο φιλοαμερικανική/φιλοατλαντική εξωτερική πολιτική ασκήθηκε από την «Χούντα των συνταγματαρχών» και είναι εγνωσμένη η αντίθεση του Γεωργίου Παπανδρέου στον «προοδευτικόν» Λίντον Τζόνσον(το αντίστοιχο του Κλίντον για την περίοδο 1993-2001) στο σχέδιο Άτσεσον για την Κύπρο, για αυτό το  ε θ ν ι κ ό  θέμα, η οποία προκάλεσε την μήνιν των Αμερικανών και επέφερε την Δικτατορία, που έκανε πολλά για να προδώση το ζήτημα της Κύπρου. Βέβαια, η δεξιά και η άκρα δεξιά είχε συχνά και ένα φιλοτουρκισμό εντονότατο, ιδιαίτερα η παπαδοπουλική δικτατορία, που επιθυμούσε την… συνεργασία-ομοσπονδιοποίηση των δύο χωρών.

Η αντί-θεση σε αυτήν την πολιτική έχει να κάνη και με την αριστερά στην χώρα μας, αρχετυπικά.

Με βάση αυτούς τους λογισμούς, αντιλαμβάνεται κανείς καταλεπτώς το λεχθέν υπό ενός παλαίμαχου της ζωής, θα έλεγα αρκετά αντιπροσωπευτικού μεγάλου -δόξα τω Θεώ, ακόμη- τμήματος του λαού, που έτυχε να ακούσω να μιλάη σε φιλική παρέα σε κάποιο κατάστημα (πώς λέγαν κάποτε… «στου Ζαχαράτου», κάτι συναφές φανταστείτε 🙂 ) . Τι σχολίαζε, λοιπόν, ο σεπτός γέροντας(περί τα 75-80), δυναμικός πάντως και ακμαίος; Την μη-επιλογή Σημίτη για το ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Και τι προέβλεπε ως αποτέλεσμα και έκγονο τούτου; Την …αύξησι των ποσοστών του Πα.Σο.Κ. κατά 15%!!!

Εθνικιστικός λαϊκισμός ή εθνική στρατηγική; Ιδού η απορία, ιδού και το δίλημμα για τον τόπο

Και ποια ήταν η ενδεικτική αιτιολόγηση; Ότι ο Σημίτης, λέει, τόλμησε να πράξη κάτι εκ της Βουλής, που ουδείς δεξιός, ούτε και ο πιο σκληρός και φιλοατλαντιστής, δεν ετόλμησε ποτέ. Ποιο ήταν τούτο; Μα οι  ευχαριστίες προς την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών την… αχνόφεγγη εκείνη νύκτα των Ιμίων!!!!!

Αυτό το κράμα «αντιεθνικισμού» και «αντιπληθωρισμού» , ειρήσθω εν παρόδω, που υιοθέτησε το (μετηλλαγμένο) κόμμα την αποφράδα κατά πάρα πολλούς επταετία-οκταετία συγκροτεί ως σήμερα με παραλλαγές την κρατική ιδεολογία. Η κρατική τηλεόραση μας πληροφορεί, ότι «το εθνικό μας πρόσωπο είναι άσκημο και μπάσταρδο», μάλιστα -εν αντιθέσει με τις διαλέξεις της Αρβελέρ για τον λεγόμενο «βυζαντινό» πολιτισμό, που προβάλλονται τις πολύ μικρές ώρες- σε ώρες «αιχμής»(peak)…

…και επιθυμούν ορισμένοι να μας πείσουν, ότι ο πατριωτισμός αυτός που περιγράψαμε κατά πνεύμα, είναι …δεξιός, συντηρητικός κτο. με αυτά.  Πρόκειται για ένα διαβολικό, όντως, σόφισμα, όπως και αυτό για την επίδραση του Αμερικάνικου Χριστιανισμού στην πολιτική, που ταυτίζεται από κάποιους (κάποιοι είναι τροτσκιστές, εύλογη άρα η παραμόρφωση) με τις καπηλευτικές  αοριστολογικές φαιδρότητες του Μπους και της Πέιλιν.

Αλλά αυτό ακριβώς θα αποτελέση αντικείμενο μίας ευρύτερης ανάλυσης…… 🙂

Τι θα ψηφίσουμε;(Η Χριστιανική μας τοποθέτηση στο πολιτικό φάσμα.)

Όπως όλοι ξέρουμε, οι εκλογές, οπότε θα ασκήσουμε στο προαντιπροσωπευτικό μας πολιτικό «μας» σύστημα τα… πλέρια πολιτικά μας δικαιώματα,  επέρχονται. Αλλά ποια είναι η δική μας τοποθέτηση στον (κοινωνικό) πολιτικό άξονα; Είμαστε… δεξιοί, καπιταλιστές, μαρξιστές; Συντήρησις ή πρόοδος, όπως ρωτούσε και ο Αλ. Τσιριντάνης-Μελίτης παληότερα;

Ας δούμε τι έγραψε περί τούτου ο παλαίμαχος γνωστός συγγραφέας, δοκιμιογράφος κτλ. Κώστας Σαρδελής, που δεν διεκρίνετο για την «πολιτική» του στράτευση:

«Θέλω, αγαπητοί μου, να σταθώ, ακόμα λίγο στο σημείο αυτό, για να πω, ότι η δική μας παράδοση δεν είναι ούτε καπιταλιστική, ούτε σοσιαλιστική, ούτε μαρξιστική. Είμαστε π ι ο  α ρ ι σ τ ε ρ ά   κ α ι  α π ό  τ ο ν  π ι ο  α ρ ι σ τ ε ρ ό. Γιατί η παράδοση η δική μας, η ελληνική, είναι κοινοβιακή-ασκητική, που προϋποθέτει ορθόδοξη πνευματικότητα  και το ήθος της καθ’ημάς Ανατολής. Αυτό είναι το δικό μας Πολίτευμα.»(Η προδομένη παράδοση, οι Γραικύλοι της σήμερον, σ. 36)

Υστερόγραφον: Οι εντονοποιήσεις και οι υπογραμμίσεις του φιλαλήθη/philalethe00. Τα αραιά γράμματα του συγγραφέως/εκδότη.

Υστερόγραφον2: Yπ’ όψει των οπαδών της «καθεστηκυΐας τάξης» «Χριστιανών».

Αντικομμουνισμός κατά το ΚΚΕ στην «Αποικία» κ.α.

Είναι αντικομμουνισμός η αντίθεση στην πολιτική ενός ορισμένου κόμματος;

Του φιλαλήθη/philalethe00

Τελευταίως ακούμε συνεχώς παραπονούμενους ορισμένους «κομμουνιστές» του μαρξιστικού-λενινιστικού χώρου περί αντικομμουνισμού. Ιδιαίτερα αυτό δεν έχει να κάνη με την ταύτισι «κομμουνισμού» (δηλαδή μαρξισμού-λενινισμού)-φασισμού με το ειδικό εκείνο ευρωπαϊκό αντικομμουνιστικό μνημόνιο κ.λπ., αλλά έχει να κάνη με την κριτική στο σταλινομαρξιστικό παράδειγμα το οποίο το ΚΚΕ στην ηγεσία του εκδέχεται-διότι οι ψηφοφόροι του, όπως και οι επαναστάτες Ρώσσοι χωρικοί προ του 1917, τελείως άλλα πρεσβεύουν σε συντριπτικό ποσοστό (εξ ου και, όπως μου έλεγε αβιάστως φίλος-μέλος ενεργότατο του κόμματος και της «Πανσπουδαστικής», δεν τους ενημερώνουν και πολύ-πολύ για το όλον πρόγραμμα).

Όμως, ο άνθρωπος που έχει την (όντως ελληνικότατη εκείνη και ευλογημένη) «αγία ανυπακοή» και κριτική σκέψη σκέπτεται: είναι άρα γε έτσι; Μπορούμε να ονομάσουμε την αντίθεση, έστω πάρα πολύ δριμεία, σε ένα ορισμένο και μάλλον σοβιετικής υφής σταλινομαρξισμό «αντικομμουνισμό»; Οι απαντήσεις θα είναι σύντομες.

(…για την συνέχεια του άρθρου εδώ…)

Να σημειώσουμε και την ανάρτησιν στην αποικία μίας επεκταμένης εκδοχής του σχολίου μας για τον Άγιο Μακάριο τον Νοταρά(1731-1805), που θα βρήτε εδώ.

Αστικός αθεϊσμός: ο αθεϊσμός των απλήστων «αφεντικών» και των… προοδευτικών εν Ελλάδι γραφειοκρατών

Υπέπεσαν στην αντίληψίν μας κάποια άρθρα  περί Γαβρά κ.λπ. ενός περιοδικού που πρόσκειται σε τινά συνιστώσα του «Συνασπισμού»Ριζ.Α. ονόματι «Πολίτες»(ενδεικτικόν, ότι το εξώφυλλον εξεικονίζει την Γαλλική Επανάσταση -που ο π. Ι. Ρωμανίδης εθεώρει αντιφράγκικη -άλλο θέμα τούτο, βέβαια). Τα εν λόγω άρθρα μέσα στην εγνωσμένη σύγχυσιν νοός ή, μάλλον, θεολογικότερα, σύγχυσιν διανοίας, που διακατέχει -ομού μετά της παχυλής απαιδευσίας- αρκετούς εγχωρίους «προοδευτικούς»(αστικώς εννοούμενο) κατορθώνουν να θραύουν κάθε μετρητή ανοησίας, αθεϊστικού φανατισμού(φονταμενταλισμού, όπως έχει αποδείξη και ο Alister McGrath για τον… λατρευόμενο στο Ελληνόφωνο Φωταδιστάν Richard  Dawkins) και «θράσους της άγνοιας». Δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με τις προκείμενες απίθανες φαιδρότητες (-θα ήταν γνώρισμα ληρώδους κρονολήρου, προφανώς, εξ άλλου. :- )  ) Απλώς, να επισημάνουμε την εξαίρετη δουλειά που εγένετο σε φίλια ιστολόγια(εμείς δεν ασχοληθήκαμε παρά ακροθιγώς για το Ιστορικόν μέρος της υπόθεσης), μεταξύ άλλων από το -παρά τις χασμώδεις διαφωνίες μας σε έτερα θέματα, ενν.- α-εργώδες και τον -έκτακτον- Papyrus52 εδώ.

Όλα αυτά εν συνδυασμώ με τις επικείμενες εκλογές της 4ης 10ου-και τα σχετικά εκλογικά διλήμματα- μας δίδουν μίαν εξαίρετο αφορμή, για να αναφερθούμε στο θέμα του επιδημικού όψιμου ελλαδικού αστικού αθεϊσμού, όπου ο γράφων θα προσπαθήση -με επίγνωση ανεπάρκειας- να καταθέση λίγα στιγμιότυπα από την μελέτη του που έχει προηγηθή επί παρεμφερών ζητημάτων και που τον ήγαγον σε μία σχετική σαφήνεια απόψεων…… Οι διαφωνίες ευπρόσδεκτες άκρως.

Καπιταλισμός και μαρξισμός:δύο όψεις του ιδίου νομίσματος;

Αν διαβασετε το περίφημο βιβλίο του Gustave Le Bon «η ψυχολογία των όχλων» που λογίζεται ως ιδιαίτερα σημαντικό, αφετηριακό, για την κοινωνική ψυχολογία, θα δήτε, ότι ο σκοπός του βιβλίου είναι -βάσει του συγγραφέα- να τροχοπεδήση(φρενάρει) την σαρωτική δύναμη που οι όχλοι μέσα στα διάφορα εργατικά κινήματα αρχίζουν να αποκτούν. Ο συγγραφέας βλέπει τον σοσιαλισμό εκείνης της εποχής, τουλάχιστον ένα μέρος του, ως μία ακόμη δημαγωγική ιδεολογία που αποδεικνύει τους νόμους που τους διέπουν, την ευκολία χειραγώγησής τους(=των όχλων), κτλ. Ο συγγραφέας δεν υποστηρίζει καμμία από τις ιδεολογίες που έχει γνωρίση: ούτε τις (δυτικές) θρησκευτικές ούτε τις δημοκρατικές-πατριωτικές της περιόδου της ανόδου της αστικής τάξης ούτε τις «σοσιαλιστικές». Όμως, βλέπει, ότι η καταστροφική δύναμη των όχλων που έρχεται οφείλεται πού; Μήπως σε κάποια καινοτομική ιδεολογία και φιλοσοφία;  Αντιθέτως: παρατηρεί, θυμίζοντάς μας βέβαια τον Hobbes εδώ, ότι αφού τα αφεντικά γκρέμισαν τις παραδοσιακές ιδέες με τόση επιπολαιότητα, δεν υπάρχει τίποτα που να συγκρατή τους χειμαρρώδεις όχλους, το «προλεταριάτο», αν μπορούσαμε να το πούμε έτσι -ώστε να καταστρέψουν τα «πάντα». Κάποιος άλλος θα έλεγε, ειδικότερα, ότι ο Μαρξ δεν υπήρξε επαναστάτης του πνεύματος.

Απαρχές του σύγχρονου αθεϊσμού

Είναι χαρακτηριστικό, ότι ποτέ δεν αναπτύχθηκε αξιοσημείωτος αθεϊσμός στην καθ’ημάς Ανατολή. Ο ίδιος ο Βολταίρος, για να αναφερθούμε στην μορφή του «διαφωτισμού» που υπήρξε -δικαιολογημένα- «αντιθρησκευτική» θεωρούσε τον αθεϊσμό τόσο βδελυκτό όσο τον ρωμαιοκατολικισμό, βάσει σχετικού λήμματος που συνέγραψε. Σε αυτό θα είχε την συμπαράσταση όλων ημών -ενδεικτική είναι η στάση του Απόστολου Μακράκη, αυτού του Χριστοκράτη λαϊκού ιεροκήρυκα με αναρχικές τάσεις που είχε από τις μεγαλύτερες απηχήσεις στην Ελλάδα τον 19ο αιώνα. Αυτός καταφάσκει την Γαλλική Επανάσταση ως το 1793 και βέβαια το γκρέμισμα της κληρικοκρατίας και της Παπικής τυραννίας. Επίσης, μορφές όπως ο εγκυκλοπαιδιστής Ντ’Αλλαμπέρ(π.χ. στα «Στοιχεία φιλοσοφίας») έχουν μία συγκρατημένη στάση ή -οπωσδήποτε και κατ’εξοχήν- ο Ρουσσώ. Όμως, υπάρχουν και μορφές -του αστικού διαφωτισμού- όπως ο εισηγητής ενός μηχανιστικού υλισμού La Mettrie, ο αθεϊστής-υλιστής-υπέρμαχος της φυσικής θρησκείας d‘ Holbach, ο Diderot(Ντιντερώ), o –«γεροβρουκόλακας», όπως θα έλεγε και ο Κόντογλου, μάλλον δικαίως- Sigmund Freud , ο Μαρκήσιος de Sade κ.α. που ανέπτυξαν ένα αθεϊσμό ιδιαίτερα «θερμό», ασχέτως αν πρέπει να θεωρηθή το ρεύμα αυτό ως εν πολλοίς αντίδραση σε ό,τι εθεωρείτο κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες  (πρβλ. φεουδαρχία και «δικαίωσή» της από τον Ακινάτη και τον Ανσέλμο) της κατίσχυσης των συγκεκριμένων αιρετικών («χριστιανικών») ιδεών. Σε αυτούς δεν πρέπει να λησμονήσουμε να προσθέσουμε τον Λουδοβίκο Φόυερμπαχ. Και την ρήση του Ένγκελς, ότι «μόλις κυκλοφόρησε η «Ουσία του Χριστιανισμού», όλοι γίναμε φοϋερμπαχιανοί». Αυτό το βιβλίο κυκλοφόρησε προσφάτως σε επανέκδοση εν Ελλάδι. Ομολογώ δε, ότι οι ιδέες του είναι τόσο εκτός πραγματικότητας και κρίνουν ένα τόσο απόλυτα -όχι παραμορφωμένο, αλλά- διαφορετικό «Χριστιανισμό», ένα μόρφωμα αγνώριστο, τουλάχιστον για την Ορθόδοξη Θεολογία, που μόνο για λόγους διασκέδασης θα μπορούσε κάποιος να ασχοληθή με την αναίρεση των ιδεών του.

Ο σύγχρονος εν Ελλάδι αθεϊσμός

Οι σύγχρονες «ελίτ» ενός μέρους της εγχώριας Αριστεράς, που βέβαια ουδεμία σχέση έχουν με κάποιους παληότερους που όντως ήσαν περισσότερο λόγιοι, έστω μονομερώς, όντως εμπνέονται από αυτούς τους παληούς θεωρητικούς -και είναι απλό να το δείξουμε. Είναι όντως διασκεδαστικό για τους φιλοσκώμμονες δε, όταν μιλούν για Μεσαίωνα. Το κάνουν οι δυστυχείς για την Θεολογία όπως ο Καρλ Μαρξ για την οικονομική ανάλυση: μεταφέρουν το υπόδειγμα μίας άλλης χώρας -της Αγγλίας ή, εδώ, της Γαλλίας– αλλαχού ή πανταχού.   Και έτσι βγαίνουν από τον κόπο της γνώσης της πνευματικής παράδοσης του τόπου τους -που όντως την γνωρίζουν τόσο όσο εμείς από διοίκηση υποβρυχίου.  Αυτές τις μελέτες τις εκπόνησαν άνθρωποι εκλεκτοί όπως ο Κωστής Μοσκώφ, ας πούμε, και άλλοι ολιγώτερο γνωστοί. Ο εν λόγω διανοητής αξιοποίησε την ρήση και την προτροπή του Λένιν της μελέτης της εγχώριας παράδοσης, ώστε να υπερβαθούν και ξεπεραστούν οι (ιδιαίτερες) «δυσπλασίες της ιστορίας». Αυτό απαντούσε και στον άλλο αξιόλογό μας μαρξιστή θεωρητικό, τον φυσικό Ευτύχη Μπιτσάκη και κατήγγελε τον μικροαστικό θετικισμό -και ρασιοναλισμό(«ορθολογισμό»).

Ποιοι επεσήμαναν την αστική καταγωγή του «προοδευτικού» κττ. αθεϊσμού

Μία ογκώδης πλειάδα σημαντικότατων θεωρητικών. Δειγματοληπτικά:

1)Κατ’αρχάς, ο Κορνήλιος Καστοριάδης -που ανακάλυψα τελευταία: εντυπωσιακό, ότι έβρισκε τον μαρξισμό ακόμη ως την τελευταία μεταμόρφωση του μύθου της αστικής εποχής, ως μία «κοσμική ρασιοναλιστική θρησκεία», ενώ έβρισκε την (δυτική) θρησκευτική νοοτροπία να έχη νέο της όχημα την «ορθολογικότητα» και την «επιστήμη».

2)Ο δικός μας Νικόλαος Ψαρουδάκης – τυπικά, σε όλα τα έργα του μιλούσε για τον διπρόσωπο υλισμό

3)Ο σημαντικός συγγραφέας O. Spann

4)Ο μεγάλος Νικολάι Μπερντιάγεφ ήδη από τα 1918-και άλλοι, προγενέστεροι, Ρώσσοι φιλόσοφοι του 19ου αιώνα

5)Ο -πρώην μαρξιστής- Σέργιος Μπουλγκάκωφ, που είδε την τεράστια επιρροή -και την μηδαμινή του Hegel– του αστού αθεϊστή θεωρητικού και φιλοσόφου Λ. Φόυερμπαχ επί της φιλοσοφίας του Μαρξ στο μεταβατικό έργο του «Ο Καρλ Μαρξ ως θρησκευτικός τύπος».

5)Ο ηγήτορας του  εγχώριου δυτικού «εθνικισμού» Στ. Στεφανόπουλος

6)Ο Le Bon, όπως ήδη αναφέραμε

7)Οι περισσότεροι μαρξιστές θεωρητικοί. Και ο Λένιν ακόμη κατήγγελε όσους aufklarers είχαν μολυνθή από το πνεύμα της ριζοσπαστικής μπουρζουαζίας και ήθελαν να νικήσουν την «θρησκεία» δια της επιστήμης, ενώ (και) αυτό έπρεπε να γίνη (περισσότερο) ζήτημα ενός επαναστατικού ταξικού αγώνα. Με τον ίδιο σκοπό. Παρ’όλ’αυτά, στην ΕΣΣΔ εκδόθηκαν όλα τα έργα της αστικής αθεϊστικής γραμματείας (του 18ου αιώνα). Συγγραφείς υμνητές του καθεστώτος όπως ο Γιαροσλάφσκι οπωσδήποτε …επωφελήθηκαν από όλα αυτά. Η έκδοση αυτή ήταν, όλως τυχαίως, και επιθυμία του Λένιν.

8)Σοβιετικοί καθεστωτικοί καθηγητές, όπως οι περίφημοι συγγραφείς του φιλοσοφικού λεξικού Ρόζενταλ -Γιουντίν. Εκεί δέχονται τον διαλεκτικό υλισμό ως αποτέλεσμα ανθολόγησης και κάποιας περαιτέρω επεξεργασίας του αστικού υλισμού(που προϋποθέτει και τον αθεϊσμό) που κατείχαν οι Μαρξ και Ένγκελς.

9)Ο ίδιος ο Καρλ Μαρξ, όπως παρατίθεται από τον Άγγλο μαρξιστή Μπεν Φάιν προβαίνει, σε επιστολή του, σε μία εξαιρετική αποκάλυψη. Λέει, ότι τις ιδέες του όλες, και συγκεκριμένα τον υλισμό και τον οικονομικό υλισμό, τα είχαν διατυπώση αστοί θεωρητικοί πριν από αυτόν. Αυτός δεν πρόσθεσε τίποτα νέο παρά την ιστορική αναγκαιότητα και αποστολή του προλεταριάτου να καταστή ο «απελευθερωτής της ανθρωπότητας». Αυτό που θα λέγαμε «προλεταριακό μεσσιανισμό», δηλαδή. Επίσης, ο πατέρας του και ο «πεθερός» του ήσαν άνθρωποι φιλελεύθεροι. Ο πρώτος, μάλιστα, γνώριζε απ’έξω φιλοσόφους του αστικού Διαφωτισμού, όπως ο Ρουσσώ και ο Βολταίρος -αν δεν απατώμεθα: η παράθεση από τον Ben Fine στο «Τι είναι το κεφάλαιο του Μαρξ;».

10)Ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο τελευταίο του έργο που είναι επανέκδοση της «μεγάλης περιπέτειας του μαρξισμού». Εκεί αναφέρει, ότι οι μεγαλύτεροι και πλέον αποτελεσματικοί εχθροί του Θεού δεν είχαν τίποτε να κάνουν ούτε με τον σοσιαλισμό ούτε με την επανάσταση. Και ποιοι ήσαν; Οι Νίτσε, Φόυερμπαχ, Σπένγκλερ. Είπαμε ήδη, ότι ο Φόυερμπαχ, που είναι και ο προγενέστερος όλων, είναι φορέας του αστικού Διαφωτισμού.

Κατά συνέπεια; Έχουμε κάθε δικαίωμα να αποκαλούμε τους δυτικότροπους αθεϊστές «προοδευτικούς» και όλους τους ομοίους με αυτούς φορείς ενός αστικού πνεύματος, του πνεύματος των «αφεντικών», που επιθυμούσαν το γκρέμισμα των πάντων, ώστε να κατισχύση το χυδαίο ωφελιμιστικό πνεύμα, που συντελούσε στην αποδοχή των κατά συρροήν αρπαγών τους. Όλα τα κληρονόμησαν από αυτούς.

Αυτών των αφεντικών περί των οποίων,  ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, σε όσους κατηγορούσαν την Εκκλησία για προδοσία του κοινοκτημονικού-κομμουνιστικού της συστήματος, απαντούσε στις ιεραποστολικές του επιστολές, ότι κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο, και πως ο κανόνας είναι, ότι οι καπιταλιστές δεν έχουν περάση ποτέ από την Ευχαριστιακή Σύναξη και τα Άχραντα Μυστήρια(Κοινωνία)…

Περαστικά σε όλους, λοιπόν…