«Εξαγνισμός της πίστης»

Ζούμε σε μια χώρα η οποία έχει μεγάλη ιστορία στην πίστη. Ως πρωτότοκος (και θετός, εφόσον ως τότε είχε ως επίσημη την παγανιστική θρησκεία) υιός στο Χριστιανισμό, έχει ζυμωθεί σε αυτόν πλήρως, σε βαθμό που είναι αδύνατο να διαχωρίσεις το ένα από το άλλο, όπως έχουν παρατηρήσει πολλοί. Σε βιβλίο του π. Αθανάσιου Γιέφτιτς, ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς φέρεται να λέει:
Τα αδέλφια μας, τους Έλληνες, πάντοτε να τους αγαπάτε σαν τους δικούς σας πνευματικούς σας γονείς και αναδόχους και ως πνευματικούς διδασκάλους στην πίστη, στην ευσέβεια και στην εκκλησιαστικότητα.

Ο νεοφανής αυτός άγιος είχε γνωρίσει Έλληνες του 1920, που του είχαν κάνει πολύ θετική εντύπωση. Ταυτόχρονα, η ελληνική καταγωγή πολλών εκ των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας είναι ένα γεγονός.

Ταυτόχρονα, η Ορθοδοξία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στη χώρα μας, είχε αποκτήσει μια «(αρχαιο)ελληνίζουσα μορφή», όπως θα έλεγε και ο Γιώργος Θεοτοκάς: είτε με τον αρχιτεκτονικό ρυθμό (βασιλικής κ.λπ.) είτε με τα καλλιτεχνήματα του Ορφέα που αντικαταστάθηκαν με αυτά του Ποιμένα Χριστού είτε με τα αρχαιοελληνικά νεκρικά δείπνα που αντικαταστάθηκαν από τη Θ. Κοινωνία πάνω στην Αγ. Τράπεζα κ.π.ά. Είναι αλήθεια βέβαια επίσης ότι οι μεγάλες αιρέσεις είχαν ελληνιστική προέλευση: αίρεση είναι λ.χ. όταν η φιλοσοφία του πλατωνισμού –που υποτιμά το σώμα και την ύλη- αναμιγνύεται με το χριστιανισμό, που τα τιμά.

Όμως, οι σημερινοί Έλληνες έχουν χάσει τη βιωματική επαφή με τη γνήσια παράδοση και έχουν μια χαλαρότερη, εθιμοτυπική σχέση με την πίστη. Καταφεύγουν σε αυτήν, όταν το χρειαστούν, αλλά γνωρίζουν ελάχιστα σε σχέση με αυτήν και η μυστική εν Χριστώ ζωή τους είναι περιορισμένη. Έτσι, ερχόμαστε στην κατάσταση που επιχειρεί να παρέμβει το νέο βιβλίο του θεολόγου-συγγραφέα Ανδρέα Αργυρόπουλου υπό τον τίτλο «Ο Θεός, οι Νέοι και άλλες Rock ‘n Roll ιστορίες».