Καταδίκη της πρωτογενούς βίας πρώτιστα

Όταν ήρθε στην δημοσιότητα, στις 16 του μηνός, η (φερόμενη ως) 18σέλιδη προκήρυξη της πρωτοεμφανιζόμενης και αντεξουσιαστικού χαρακτήρα ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης, ήταν ταυτόχρονα μία έκπληξη, αλλά και κάτι αναμενόμενο.

Η έκπληξη οφειλόταν στο κείμενο, το οποίο είχε ένα σχετικά πρωτότυπο ύφος και ιδέες εν σχέσει με προηγούμενα° ούτε ο ακραίος κυνισμός της γλώσσας της “Σέχτας επαναστατών” ούτε άλλα γνωρίσματα παλαιότερων “τρομοκρατικών οργανώσεων”.

Το αναμενόμενο έγκειται πως ήταν, σε συνέχεια του διπλού φονικού, μια θαυμάσια ευκαιρία σε όποιον θα ήθελε να απονομιμοποιήσει ηθικώς την οξεία αντίδραση και αντίσταση στα Μνημόνια και τον φασισμό της πράξης. Επίσης, σε όποιον θα ήθελε να φανεί πως ο ίδιος εκπροσωπεί μία μορφή “Κέντρου”(centrism) και “συνταγματικού τόξου” και να επιδειχθεί ως ο σερίφης και προασπιστής της “δημοκρατικής νομιμότητας”, της“ασφάλειας” κ.τ.ό.

Τέλος, σε όποιον θα ήθελε να ενοχοποιήσει την “άκρα αριστερά”, όπως έκανε η ΧΑ με την ανακοίνωσή της, η οποία άκρα αριστερά συμμετέχει βεβαίως εν μέρει στην σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση (ΚΟΕ, ΔΕΑ κτλ).

Εκκλησιαστικά εφημεριδογραφικά: Μέρος 1ο (περί παρελάσεων)

Πολύς ο λόγος για τις παρελάσεις και την εθνική υπερηφάνεια σe «εκκλησιαστικά» και «χριστιανικά» έντυπα.

Κανείς έχει την εντύπωση ότι πρόκειται σχεδόν για τις αποφάσεις των Οικουμενικών και Πανορθόδοξων Συνόδων(οι οποίες έχουν ισχύ οικουμενικής), όπως ήταν λ.χ.  η καταδίκη του Εθνοφυλετισμού(φυλετισμού= ρατσιστικού εθνικισμού) στην Πανορθόδοξη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως το 1872.

Από πού ξεκινάει το θέμα; Από εκεί που το προσδιόριζε ο γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, κορυφαίος ανάμεσα στους κορυφαίους της Ορθοδοξίας του περασμένου αιώνα:

το θέμα ξεκινάει από την «ανάγκη σύμπλευσης» της «εθνικοποιημένης» Διοικούσας Εκκλησίας, ώστε να είναι αρεστή στους ισχυρούς αυτής της εποχής° πράγμα που ξεκίνησε με την Βαυαροκρατία.

Ας σκεφτούμε την εν Ρωσσία Εκκλησία της εποχής της ΕΣΣΔ. Προσπαθούσε να φανεί πως δεν ήταν αντίθετη με το καθεστώς, ώστε να γίνει ανεκτή από αυτό. Εξ ου και ο μεγάλος Ρώσος θεολόγος Παύλος Ευδοκίμωφ είχε γράφει πως δεν υπάρχει ούτε «αστικός χριστιανισμός» ούτε «προλεταριακός χριστιανισμός» -με την έννοια φυσικά ενός χριστιανισμού συμβατού με την «προλέτ κουλτ» του ολοκληρωτικού σοβιετικού καθεστώτος…

Παρακάτω θα προσπαθήσω να κάνω ένα μικρό σχολιασμό λοιπόν σχετικά με το θέμα των παρελάσεων, οι οποίες κάθε χρόνο αποτελούν το θέμα τριβής ορισμένων «αγωνιστών» -αλλά και όντως αγωνιστών- της Εκκλησίας, οι οποίοι κατακεραυνώνουν την «προοδευτική και εκσυγχρονιστική αρνησιπατρία», όπως θα έλεγε και ο κ. Γιανναράς.

Αυτή η τελευταία σαφέστατα υπάρχει, πλην όμως, όχι να γίνεται παράχρηση του όρου…