«Αφίστε κάθε ελπίδα»:Είσοδος στην κόλαση του ΔάΝΤη

Ήταν στην πρόσφατη τηλεμαχία που ο ηγέτης των Βρετανών Συντηρητικών Ντέιβιντ Κάμερον, έβγαλε από το έρκος των οδόντων του μία φράση εντυπωσιακή, που πληροφορήθηκαμε μόνο από τα ξένα ΜΜΕ. Συγκεκριμένα, στις 05/04  είπε: «Here we sit today with a budget deficit bigger than Greece», κάτι που έγινε μεγάλη είδηση και σημείον αντιλεγόμενον σε αρκετά κατεστημένα ΜΜΕ της Βρεττανίας, όπως το «Kανάλι 4».

Ο ηγέτης των Συντηρητικών (Conservative Party) Ντέιβιντ Κάμερον

Στιχουργικές παρεκβάσεις(7): «Κ. Ο. Λ. Ω. Ν. Ε. Σ.» του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Σήμερα, προ της παρουσίασης ενός μικρού κειμένου παρεμβατικού περί της νέας Κατοχής, θα σας παρουσιάσουμε ένα στιχούργημα του «Φώτανδρου του Έλληνος», το οποίο αναφέρεται σε ένα απο τα πλέον ηγαπημένα θέματα του φίλιού  μας δημιουργού. Αυτό το θέμα είναι η φύση και η διαφθορά της μέσα από την τεχνολογία, που εισβάλλει παντού με την ασχημοσύνη της αισθητικής της. Έτσι, εδώ έχουμε αναφορά στις γνωστές αυτές κολώνες του εξηλεκτρισμού.

Βεβαίως, είναι γεγονός, ότι δεν μπορούμε να αναμένουμε, ότι τα πάντα θα λειτουργούν υπό το φως των κηρίων ή το φως, έστω, του ακετυλενίου ή το φυσικό φως της σελήνης και των άστρων, διότι αυτό θα ήταν κάπως σαν «αστροφώς σε κρέπι νεκρικό», όπως έλεγε  και ο Έδγαρ Άλλαν Πόου. Πάντως, η συνήθης αδιαφορία ακόμη -ακόμη, ναι!- και για αυτό που αποκαλούμε στην οικονομική/επιχειρηματική ηθική(business ethics) sustainable development έχει ένα τρομερό αποτέλεσμα σε όλους και όλα. Ο Παλαμάς μιλούσε για τα υπέροχα, ταιριασμένα αισθήματα που του γεννούσαν οι  ορεινές δενδροστοιχίες. Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως για το κάλλος της φύσης που οδηγεί στην δοξολογία του Δημιουργού (και Κυβερνήτη) και πως όσο υπάρχει η φύση τόσο θα ωθείται ο άνθρωπος προς δοξολογία, όπως άλλωστε το έλεγε και ο Ψαλμωδός Δαυίδ. Όμως, εμείς από ό,τι φαίνεται, πράττουμε αυτό που έλεγε προφητικώς ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, και αξίζει, όντως, να το θυμόμαστε έτι και έτι: «Οι άνθρωποι θά μείνουν φτωχοί, γιατί δέν θάχουν αγάπη στά δένδρα». Θα είναι η θεία οργή, δηλαδή αυτό που ο μυστικός της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης Τζ. Μπαίμε έλεγε, ότι προκύπτει, όταν η θεία Αγάπη ανακλάται πάνω στα σκοτάδια, τα σκοτάδια που εμείς πλάσαμε……

“Ο άνδρας να είναι όπως ο σουλτάνος, ενώ η γυναίκα όπως ο βεζύρης…”(2)

2)Το βασικό ζήτημα που τίθεται στο άρθρο που επισημάναμε είναι αυτό της κατηγορηματικής άρνησης από κάποιον επίσημο του να ορισθή γυναίκα ως ιερέας. Μέσα, δυστυχώς, στον σκοτασμό της ημιμάθειας και της αποκλειστικής κατοχής της μοντέρνας και μεταμοντέρνας «φεμινιστικής» (;) φιλολογίας, ο αρθρογράφος μας λέει, ότι για όλα αυτά ευθύνεται ο …Παύλος, τον οποίον ο προτεστάντης Holzner στο μνημειώδες, όντως, και λίαν εκτεταμένο έργο του «Παύλος» αναφέρει ως «ο πρώτος μετά τον Ένα», ενώ βέβαια δεν είναι ο πρώτος, αλλά η πρώτη, η «μετά τόκον παρθένος», που έχει τα δευτερεία της Τριάδος. Παραμερίζοντας προς στιγμήν την αίρεση, δηλαδή την (τυπικά κακή) δειγματοληψία(εκ του αιρούμαι=επιλέγω) των φράσεων που βγάζουν το ιδεολόγημα που θέλουμε (εδώ, είναι του… μισογυνισμού), ας ξαναδούμε λίγο το ιστορικό του θέματος που ο τάλας αναγνώστης δεν έχει την ευκαιρία να  μάθη και, ειδικότερα, την σύγκριση της Εκκλησίας με τους συγχρονισμένους Ευαγγελικούς που ώρισαν παστόρισσες.

Η Παν-αγία και Υπερ-αγία -στο πρόσωπό της τιμάται, βέβαια, και το γυναικείο φύλο

Στιχουργικές παρεκβάσεις(6): «Ρολόι με κρύσταλλο»

Ένα ακόμη στιχούργημα του φίλου μας του «Φώτανδρου του Έλληνος» με αναφορά στην φύση και τον χρόνο. Πράγματι, ο χρόνος-κρόνος καθιστά το ανθρώπινο σώμα ενίοτε κρονόληρο και εδώ βρίσκεται, έγκειται, όπως το έλεγε ο Σεφέρης, «το ψεγάδι του στωικού»: ότι υπόκειται κι’ αυτός στον νόμο της φθοράς. Όμως, ό,τι ο χρόνος μας εντυπώνει στην ψυχή και ό,τι η ψυχή εσωκλείει μας δίνει αδιάψευστα τεκμήρια του ό,τι ονόμαζε ο Πλάτωνας «επέκεινα». Η φυσική μέθεξη*, λοιπόν, αξίζει τον χρόνο μας, ακόμη και αν ο σημερινός άνθρωπος μας λέει, παγιδευμένος στην ορθολογικότητα της βιομηχανικής κουλτούρας, όπως υπέροχα το ονόμασε ο Μαξ Χορκχάιμερ, ότι δεν έχει χρόνο για την φύση, αλλά έχει μόνο χρόνο για την καθυπόταξη των στοιχείων της φύσης, και της ανθρωπότητας συμπεριλαμβανομένης, μέσω του εργαλειακού του, υποκειμενικού Λόγου. Μόνο που όταν ο άνθρωπος πάει να υποτάξει την Φύση ριζικά με πειράματα όπως το ναζιστικό και της Ευγονικής, η φύση βγάζει τέρατα.

Αλλά και ο χρόνος δεν θα είχε νόημα, μέσα σε μία ζωή μακράν της Ζωής. Όπως άρτια και τέλεια το είχε διαπιστώσει ο χαρακτήρας του δαιμονιώδους Κόμη Δράκουλα στο κλασσικό «Νοσφεράτου»: «ο χρόνος είναι μία άβυσσος·βαθύς όσο χίλιες νύχτες»…**

«Ο άνδρας να είναι όπως ο σουλτάνος, ενώ η γυναίκα όπως ο βεζύρης…»(1)

Ο π. Κ. Μπέης γράφει συχνά-πυκνά στην εφ. «Ελευθεροτυπία» και ενίοτε αστοχεί και μάλιστα πάρα πολύ, με αστικό φωταδιστικό, ιδιαίτατα, τρόπο. Έτσι, ενώ παληότερα αναπαρήγαγε και επεσώρευσε τας δεινοτέρας των συκοφαντιών για τον λογιώτατο και πολέμιο της Οθωμανοκρατίας Γεώργιο Γεννάδιο τον επιλεγόμενο για την άκρα παίδευσή του Σχολάριο, τώρα μας μιλά για το πώς τάχα είναι η Ορθοδοξη Εκκλησία* …ανδροκρατική. Ειλικρινά, νόμιζα, ότι τόσο καιρό που τα αναμασάνε αυτά διάφοροι αγράμματοι κονδυλοφόροι, θα είχαν καταλάβει το λάθος και το αστόχημά τους. Αλλά, «σαν να μην έχουνε ποτέ τους τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου»… Εμείς τα έχουμε γράψει ήδη πολλάκις(ποιος «ακούει» είναι το ζητούμενο), αλλά ας πούμε δύο λόγια επιπλέον, μάλλον αρμόζει στην περίσταση…

Παρεκβάσεις στιχουργικές(5):Αιμο(ι)λυπ(η)σία του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Σήμερα θα αναρτήσουμε εν τέλει μία πρόζα του Φώτανδρου του Έλληνος που δεν αναρτήθηκε λόγω αναμονής της έλευσης της Διακαινησίμου (Εβδομάδας). Το θέμα του είναι εύληπτο, αλλά και πολύπλοκο. Βεβαίως, πάντα, τα βαθύτερα αισθήματα και οι βαθύτερες ενδιάθετες τάσεις του ανθρώπου σχετίζονται με κάθε άλλη έκφανσή του (ανθρώπου) και την χρωματίζουν ανεξίτηλα. Ένα τέτοιο παράδειγμα που θυμάμαι προχείρως είναι η «Λησμονημένη» του Σαχτούρη. Πρόκειται πράγματι και για πρόζα ενός ιατροφιλοσοφικού χαρακτήρα, όπως άλλωστε υποδειγματικά ενσαρκώθηκε αυτή η δημιουργία και ταυτότητα από τον μεγάλο -και Νομπελίστα- Αλέξις Καρρέλ, που μας μίλησε σε ειδική του μελέτη εντυπωσιακότατα, στις αρχές του 20ου αιώνα, για την «προσευχή ως βιολογική ανάγκη» του ανθρώπου, αλλά και για τον άνθρωπο ως άγνωστο(=inconnu), θα λέγαμε, λοιπόν, για ένα ριζικό ανθρωπολογικό αποφατισμό. Σας αφήνω, λοιπόν, (‘ς) την δημιουργία του φίλου μας, που του αφήνουμε το ελεύθερο βήμα.

Καλό σας ταξείδιον:

Και τι χρειάζεται ο Χριστός σ’ένα μικρόψυχο καιρό;…(2)

Υπάρχουν οι ένθεοι-έγχριστωμένοι και «άθεοι», άθεοι κατά δήλωση. Αλλά υπάρχει και η υπαρξιακή αθεΐα, που είναι η πραγματική αθεΐα, αυτό που έλεγε ο λαός μας επί αιώνες αμέτρητους τώρα «δεν έχεις τον Θεό σου», από την οποία προκύπτουν οι όντως συμπεριφορές μας, του έμπρακτου αθεϊσμού, όπως ο καπιταλισμός. Από αυτήν πάσχουμε σήμερα, καθώς η Χάρις δεν έρχεται σε βρώμικες καρδιές… Όπως είχε πη κάποτε και ο Σεφέρης που τιμούσε τόσο την Πατερικότατη μνήμη θανάτου, η Χάρις έρχεται, όταν πρώτα «αποκτηνωθείς(=εξανθρωπισθείς, καθαρθείς) από τον πόνο», και εννούσε τον γλυκύ πόνο που προκαλεί τα δάκρυα της Χάριτος εκείνα για τα οποία ο γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης εν παροξυσμώ θείου έρωτος έλεγε, ότι στον Παράδεισο δεν θέλει τίποτε άλλο ειμημόνον να τον αφήση ο Χριστός να κλαίει με αυτά τα δάκρυα…

Η Εκκλησία ουδέν διενήνοχε βοοστασίου

Μεγαλοπεμπτιάτικα και πάλι ή, άλλως, και τι χρειάζεται ο Χριστός σε ένα μικρόψυχο καιρό;…

«Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σήν αισθομένη Θεότητα……»

Οχι, δεν θα σχολιάσουμε τα όσα απίστευτα μαργαριτάρια είδαμε αυτές τις ημέρες, π.χ., στον Τύπο -πεντόσταγμα και πεμπτουσία αυτού που λέμε «μη κρίνετε κατ’όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνετε…» όντως-, διότι «η βαλίτσα θα πάει μακριά» και καταλείψει με ο χρόνος διηγούμενον. Ξέρετε, πάντως, είναι απίστευτο το πόσο έχουμε απομακρυνθή από την «εξ απόπτου ενατένισι», δηλαδή την προσπάθεια να δούμε αποστασιοποιημένοι και καθαρά, την «ήρεμο ενατένιση», που λέει και ο… κατηραμένος ποιητής. Δεν οφείλεται μόνο στην χολέρα του lifestyle και της λατρείας του νεωτερισμού αντί της προόδου ή, απλούστερα, της αλήθειας, μην το νομίζετε…

Μυστικός δείπνος και μυστικά άνθη

Ο λόγος σήμερα, λοιπόν, για το θέμα του μυστικού.