Τυραννίδα 41 χρόνια μετά

Την Δευτέρα ήταν φέτος η επέτειος της αναίμακτης εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973. Σε μια προσπάθεια να αντισταθούν στο ξενοκίνητο καθεστώς της «μικρής χούντας των συνταγματαρχών», αρκετοί φοιτητές, μαθητές, πολίτες, νέοι, εργάτες εισήλθαν στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο έχοντας συνθήματα όπως «έξω αι ΉΠΑ» κ.τ.λ. Οι υποκριτές, όπως τους είχε αποκαλέσει χαρακτηριστικά ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος κάπου, δικτάτορες ακολούθησαν το παράδειγμα του δικτάτορα της Ισπανίας Φράνκο: προσποιήθηκαν τους ευσεβείς εθνικόφρονες, τους οικογενειάρχες με θρησκευτική συνείδηση και εθνικά αισθήματα. Ο ταξίαρχος Παττακός, μέλος της αδελφότητας «Ζωή» ο ίδιος, όπως και ο «φυτεμένος» αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Κοτσώνης,  υπερήφανος για την τεκτονική του ιδιότητα που κατ’αυτόν συνάδει με το τρίπτυχον «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», όπως εξηγούσε, ερμηνεύουν γιατί ο τέως αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ έκανε λόγο για «ορισμένα πρόσωπα και ορισμένα σωματεία» σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, όταν δέχθηκε ερώτηση για την συνεργασία της Χούντας με την Εκκλησία κατά την διάρκεια της επταετίας(‘67-‘74). Τα σωματεία αυτά τότε έπλεκαν το εγκώμιο της Δικτατορίας, όπως το έπλεξε προσφάτως και σε ανύποπτο χρόνο και ο (μετατεθείς από την Θράκη) Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, συμπληρώνοντας βέβαια, με κομψότητα, πως μολαταύτα «κανείς δεν θέλει μια δικτατορία».

Μνήμη Αγ. Μαρτίνου της Τουρώνης

Άγιος Μαρτίνος της Τουρώνης

Σήμερα 12 Νοεμβρίου πριν από ακριβώς 1617 χρόνια ετελεύτησε ένας όχι και τόσο γνωστός σήμερα άγιος της ενωμένης Εκκλησίας του 4ου αιώνα μ.Χ., ο αγ. Μαρτίνος Επίσκοπος της Τουρώνης, δηλαδή της γαλλικής πόλης της Tours. Ο Άγιος Μαρτίνος αναγνωρίστηκε ως άγιος απόλυτα σωστά (σε αντίθεση με άλλες, πιο σύγχρονες περιπτώσεις, που ζήλεψαν τον Ρωμαιοκαθολικό τρόπο «αγιοκατάταξης») από την Διοίκηση της Εκκλησίας, εφόσον ενεργούσε και πολλά θαύματα τα οποία και του επέφεραν μια επιπλέον προσφώνηση: θαυματουργός(wonderworker).

Ο Άγιος Μαρτίνος είχε πατέρα στρατιωτικό και σε αυτήν την περίπτωση η ένταξη στο στράτευμα ήταν υποχρεωτική.
Ο ίδιος όμως δεν αρεσκόταν σε αυτήν την ζωή, την οποία θεωρούσε άλλωστε αντίθετη με τις επιταγές του Ευαγγελίου του Χριστού. (Για αυτό ο Ορθόδοξος μπλόγκερ khanya του έχει αποδώσει τον τίτλο του «προστάτη των αντιρρησιών συνείδησης», κάτι που πάντως σίγουρα ήταν ο ίδιος.) Έτσι αποφάσισε την παραίτησή του, η οποία έγινε με επεισοδιακό όπως και θαυματουργικό τρόπο. Άξιο μνείας, όπως και απορίας( ; ), είναι πώς ο Έλληνας συντάκτης σχετικού αγιολογικού βιβλίου, το οποίο και τυχαίνει να έχω και έχω διαβάσει(Γεωργίου Πιπεράκι, «Η εν Ορθοδοξία Ηνωμένη Ευρώπη») δεν έγραψε ουδεμία λέξη για αυτήν την πασίγνωστη πτυχή της ζωής του Αγ. Μαρτίνου, υπερθεματίζοντας μάλιστα υπέρ της στρατιωτικής ζωής, ότι δηλαδή δεν του ήταν εμπόδιο κάτι τέτοιο. Έχουμε συγκεκριμένες αγάπες στην σύγχρονη ελλαδική και όχι μόνο εκκλησία, αν μη τι άλλο…

Ο ορθόδοξος γάμος και ο ιουδαϊσμός

«[]εισάγεται από την Καινή Διαθήκη μια εντελώς καινούργια άποψη και θέση για το γάμο. []Ο χριστιανός καλείται -ήδη απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο- να αποκτήσει την εμπειρία της καινής ζωής. Να γίνει πολίτης της Βασιλείας των Ουρανών. Και αυτό μπορεί να το κατορθώσει με τη γαμική συνύπαρξη. Στην περίπτωση όμως αυτή, ο γάμος παύει να θεωρείται ως μια απλή ικανοποίηση της πρόσκαιρης φυσικής ορμής ή ως το μέσο για την εξασφάλιση μιας απατηλής μεταθανάτιας επιβίωσης των απογόνων. Γίνεται αντίθετα μια μοναδική ένωση δύο υπάρξεων, δύο προσωπικοτήτων που αγαπιώνται και γι’ αυτό μπορούν να υπερβούν τα δεσμευτικά όρια της ανθρώπινης φύσης τους και έτσι να ενωθούν, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με τον Χριστό»(«Ο ορθόδοξος γάμος», π. Ιωάννης Μέγιεντορφ, σελ. 35-36)

Ο Έβο Μοράλες και οι σχολικές καταλήψεις

Σε ένα αξιόλογο άρθρο που δημοσιεύτηκε στον «Guardian» στις 14/10 και που υπέγραφε η Ellie Mae O‘Hagan, αναφερόταν (σ)το τι συνεπάγεται η τρίτη συνεχόμενη εκλογή του προέδρου Έβο Μοράλες, η οποία έλαβε χώρα στις 12 Οκτωβρίου. Ο Μοράλες, ένας κατά τα φαινόμενα ταπεινός και μετρημένος άνθρωπος, και ο πρώτος εγχώριας καταγωγής πρόεδρος, κυβερνώντας ήδη από το 2006, έλαβε το εντυπωσιακό ποσοστό του 61%, κατά 37% παραπάνω από τον πιο κοντινό αντίπαλό του. Αυτό είναι κάτι που του δίνει μια τεράστια ώθηση στο να προχωρήσει τις αριστερές μεταρρυθμίσεις του, όπως παραδέχονται μετά μεγίστης λύπης τους οι πολυάριθμοι αντίπαλοί του.
Η εν λόγω συντάκτις κατακλείει το άρθρο της ως εξής:
«Αλλά οπωσδήποτε και αν ο Μοράλες  χρησιμοποιήσει την τρίτη θητεία του, είναι σαφές ότι ό,τι έχει κάνει ήδη έχει υπάρξει αξιόλογο. Έχει αψηφήσει την συμβατική σοφία που λέει ότι οι αριστεροί πολιτικοί ζημιώνουν την οικονομική ανάπτυξη, ότι οι άνθρωποι της εργατικής τάξης δεν μπορούν να διαχειριστούν αποτελεσματικές οικονομίες, και ότι η πολιτική δεν μπορεί να επιφέρει κοινωνικό μετασχηματισμό- και τα έχει κάνει όλα αυτά ακριβώς ενώπιον μίας θηριώδους πολιτικής πίεσης από το ΔΝΤ, από την διεθνή επιχειρηματική κοινότητα και την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Μέσα στην επιτυχία του Μοράλες ενυπάρχουν σημαντικά πολιτικά μαθήματα- και ίσως σε όλους μας θα έκανε καλό να τα μαθαίναμε».
Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Μοράλες ήταν ο ίδιος ηγέτης της τοπικής αγροτικής ένωσης/σωματείου των καλλιέργειας κοκαΐνης(που βέβαια έχει πολλές άλλες χρήσεις από αυτές που γνωρίζει το διεθνές star-system), ενώ κατά τη νεότητά του είχε βρει την χώρα του υπό την μπότα του δικτάτορα Ούγκο Μπάνζερ(που «κυβέρνησε» κατά την περίοδο 1971-1978), ο οποίος είχε επιβάλει ένα σύστημα πολιτικών νεοφιλελεύθερων με ανησυχητικά μεγάλη ομοιότητα με αυτές που έχουν επιβληθεί στην χώρα μας κατά την περίοδο 2010-2014, έστω ηπιότερα.