Ραπ και «κοινή κουλτούρα»

Είναι η ραπ μουσική σήμερα «κοινή κουλτούρα»;

Χριστιανικό ροκ και μέταλ

Ένα σχόλιο πάνω σε κάτι που διάβασα τελευταία, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν γραμμένο από το 2006, στην εισαγωγή του καλού βιβλίου της (αυτοαποκαλούμενης) «αντιδραστικής της αριστεράς» Γαλλίδας Ν. Πολονύ «Τα χαμένα παιδιά μας», που έγραψε ο πολύ αξιόλογος συγγραφέας Στ. Ζουμπουλάκης.

Γράφει ο κ. Ζουμπουλάκης στο κείμενο αυτό που περιέχεται στο πολύ καλό (παρ’ όλες τις πολλές επιμέρους διαφωνίες που διατηρώ) και πρόσφατο βιβλίο του «Για το σχολείο» για τη διάσταση κληρονομιάς, παράδοσης [και αυθεντίας] και «κοινής κουλτούρας».
Συγκεκριμένα, για το πώς το σχολείο είναι επιφορτισμένο να διαδίδει τη πρώτη, στα πλαίσια του ξεριζώματος (κατά τον κοινωνιολόγο Εμμ. Λεβινάς) που κάνει ως μεταδότης, ας πούμε, παιδείας.

Δείτε την αρχική δημοσίευση 167 επιπλέον λέξεις

Μνήμη & τιμή «ΌΧΙ», θεός Άρης και Άγιος Γεώργιος

Τώρα που πλησιάζει η 28η, θα δούμε και θα παρακολουθήσουμε και πάλι διάφορα «αφιερώματα» ιστορικής μνήμης και τιμής στους ήρωες.

 

Όλα αυτά είναι σωστά και απαραίτητα (διότι η δυναμική αντίσταση σε κάθε είδος τυράννου είναι επαινετέα), όμως σχεδόν κανείς από όλους αυτούς, ειδικά από όσους θεωρούν ότι μιλούν εξ ονόματος της ελληνικής παράδοσης ή πολύ περισσότερο της Ορθοδοξίας, δεν θα πει το κατ’ εμέ αυτονόητο:

 

Όσο κι αν είναι έσχατη ατιμία η κήρυξη ενός πολέμου όπως αυτού του Άξονα εναντίον του ελληνικού έθνους, ο πόλεμος, που καταλήγει ειδικά σε εκατόμβες νεκρών, είναι πάντοτε ήττα, ανεξαρτήτως της έκβασής του.

Επιπρόσθετα, όποιος τον βλέπει αντίθετα έχει απωλέσει κάτι πολύ σημαντικό από την ταυτότητά του την ορθόδοξη χριστιανική αλλά και την ελληνική.

Αλλοίωση ήθους και κριτηρίων

Πολλοί από εμάς παρακολουθούμε τα «εκκλησιαστικά ρεπορτάζ» διαφόρων «μεγάλων» εφημερίδων και ηλεκτρονικών μέσων και βλέπουμε εκεί τους εκπροσώπους των τοπικών εκκλησιαστικών αρχών και διάφορους Μητροπολίτες μας να λαμβάνουν θέσεις σε διάφορα ζητήματα και να τυγχάνουν σχολιασμού.

Τα ζητήματα αυτά σπάνια άπτονται της πολιτικής εκτός εξαιρέσεων, ακόμη και σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που εδώ και 7,5 περίπου χρόνια βρίσκεται, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, υπό καθεστώς υπαγόρευσης πολιτικής και επιτροπείας, με την αδικία, ανισότητα και αποστέρηση να «οργιάζουν». Μια από αυτές τις εξαιρέσεις υπήρξε και το σύγχρονο νομοθέτημα που αφορούσε τροποποιήσεις σε μια ήδη υπάρχουσα νομοθεσία που αφορά τη λεγόμενη «αλλαγή ταυτότητας φύλου». Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το άρθρο αυτό δεν τοποθετείται ως προς την λήψη θέσης εκ μέρους των προαναφερθέντων θεσμικών (ή άλλων) προσώπων. Τοποθετείται όμως ως προς το πρωτοφανές της «ιεράς αγανάκτησης» που παρατηρείται σε παρόμοιες περιπτώσεις, όταν ο ελληνικός λαός δεν έχει δει τοποθετήσεις σε άλλα ζητήματα, που από χριστιανικής πλευράς είναι αναμφισβήτητα πολύ μεγαλύτερης έως εξαιρετικής σημασίας.

Καταλωνία και μαζική βία

Οι προηγούμενες ημέρες επισκιάστηκαν από τα γεγονότα του καταλανικού δημοψηφίσματος. Η Καταλωνία, μια επαρχία της Ισπανίας με 7,5 εκατομμύρια κατοίκους, που αντιστοιχούν περίπου στο 15% του συνολικού της πληθυσμού, παράγει περίπου το 20% από το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της χώρας.

Οι Καταλανοί ήταν στην πραγματικότητα ξεχωριστό κράτος, ξεχωριστό βασίλειο από την σημερινή Ισπανία για κάποιους αιώνες, και πριν απο 500 περίπου χρόνια (1492) ήταν που ξεκίνησαν οι διεργασίες που οδήγησαν στην σταδιακή «ομοσπονδιοποίησή» της σε ένα ενωμένο ισπανικό βασίλειο.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι δεν είναι μόνο η πολυδιαφημισμένη στα πλαίσια της αστικής νεωτερικότητας αρχή των εθνοτήτων («ένα έθνος, ένα κράτος»), η οποία θα ήταν η βάση της αποδοχής μιας τέτοιας κρατικής οντότητας, εφόσον υπάρχει και το προηγούμενο του μεσαιωνικού βασιλείου.

Νόμος, δικαιοσύνη και συγχώρεση

«Ίσως διαπράττω αδίκημα, αλλά μπορεί να σώζω μια ψυχή». 

Σέρλοκ Χολμς

(Από το Διήγημα του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ: «Ο Σέρλοκ Χολμς και το Γαλάζιο Ρουμπίνι») [Σε τηλεοπτική μεταφορά του 1984]