Ανασχηματισμός “προσοικείωσης” και η εθνική συναίνεση

Λοιπόν, από ό,τι φαίνεται, η “ανθρώπινη διελκυστίνδα” περιέσφιξε σαν το φείδι, υπερβολικά τους (κυβερνητικούς) εθνοπατέρες μας και, έτσι, επήλθε ο περιλάλητός μας ανασχηματισμός, αυτό που είδαμε όλοι να συμβαίνει μετά από μια έντονη και ομολογουμένως ιδιαίτατα αντιφατική ημέρα, την προηγούμενη Παρασκευή, 17η Ιουνίου. Νέος συν-αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως είναι ο πρ. Υπ. Εθν. Άμυνας Ευ. Βενιζέλος , καθώς και Υπ. Οικονομικών, ήτοι αυτός που έχει το -απίθανο μέσα στα απίθανα- εκείνο πρόσταγμα να εκπροσωπεί το ελλαδικό Κράτος στις διαπραγματεύσεις με την “Τρόικα”. Άλλοι άνθρωποι που εξέφεραν ένα κριτικό, εσωτερικά αντιπολιτευτικό ας πούμε, λόγο απέναντι στις τυφλές σκοινοβασίες της κυβέρνησης, τώρα συνεμορφώθησαν προς τας αποδείξεις· “δεν θα φτιάξεις εσύ το Ρωμαΐικο”. Και πράγματι, “προώρως λογικεύθηκαν” και “ανένηψαν” στην κοινωνική νόρμα της συνειδησιακής εξαγοράς και της συνειδητής διβουλίας και φαρισαϊσμού, της ανοιχτής ψευτιάς και φτήνιας με απλά λόγια. Όχι τίποτε άλλο, αλλά είχαν αρχίσει κομμάτι να γίνονται παράξενοι, φυγόκοσμοι, δεν ξέραν καν το συφέρο τους· τώρα, προσφέρουν θαυμάσιο μάθημα στην νεολαία του έθνους (-τέλος πάντων, αν υπάρχει κάτι τέτοιο εν τέλει), πώς να προκόψει στην ζωή, μια που οι ίδιοι δεν λογαριάζουν την εφεξής κόλαση που επιλέγουν.

«Ήμασταν τα δάκρυα που έκλαιγε το πάθος…/ήμασταν η θυσία/ήμασταν η εσωτερική φλόγα που δεν θα πέθαινε…»(Red- «Who we are»)

«We were the ones who weren’t afraid
We were the broken hearted»

Αυτοί ήμασταν που δεν φοβόντουσαν να σταθούν για το καλό και να το υπερασπιστούν, που δρούσαν όταν πολλοί άλλοι δείλιαζαν -αδιάβλητο πάθος ο φόβος, δεν νικιέται καθόλου χωρίς Χριστό…- , ήμασταν αυτοί που οι καρδιές τους ήταν ραγισμένες· ραγισμένες λόγω του κόσμου που είναι «τόσο κούφιος που σου σπάζει την καρδιά», μα είναι αυτός ακριβώς ο κόσμος για τον οποίον είχε πει Εκείνος ότι δεν μπορείς να γίνεις μαθητής Του, αν δεν τον μισήσεις……

Μεσοπρόθεσμα, είμαστε όλοι νεκροί

Ως αρκετά γνωστό στους ασχολούμενους με τα οικονομικά, ο Τζ. Μ. Κέυνς είχε πει «in the long-run we’re all dead». Δηλαδή, μακροπρόθεσμα, όλοι θα είμαστε νεκροί. Αυτό το είχε πει δικαιολογώντας το αίτημά του για άμεση εκκίνηση της οικονομίας μέσω των δημοσίων επενδύσεων, έστω και αν απλώς το Κράτος προσλάμβανε εργάτες, για να ανοίγουν και να κλείνουν λακκούβες, αμείβοντάς τους, όμως, κανονικά, «κατά το μέτρον της χρείας». Όμως, η επικαιρότητα επιτάσσει να παραλλάξουμε το ρητό και το μακροπρόθεσμα με το μεσοπρόθεσμα, καθώς το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων αναμένεται να ψηφιστεί έως τις αρχές (8) Ιουλίου και τα μέτρα του, παρά το ότι στα οικονομικά δεν πολυχωράνε ακριβείς προβλέψεις, θα επιφέρουν το τελειωτικό χτύπημα, και η ανοχή μάλλον θα λήξει.

Αντίλογος σε ιδέες εντιτόριαλ φριπρές

Οι επιθυμίες σου, αν είναι περήφανα άλογα, που έλεγε και ο Σαχτούρης, είναι ασήκωτες· αλλά είναι το φορτίο ελαφρύ. Περίεργο πράγμα, κι όμως: η σαρξ ασθενής το μεν πνεύμα πρόθυμο, ζωογονημένο. Αν δεν είναι; Πέτα τες. (Μπορείς; )

Νεκρική η ώχρα για την «πιο δεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης»…

…όπως την είχε αποκαλέσει ο πρόεδρος του κόμματος με σαφέστατες συνάφειες προς το κόμμα που την ενσαρκώνει, δηλαδή του ΣυΡιζΑ. Κι αυτό το λέω, διότι φαίνεται ότι το σύνθημα του Γάλλου αντιστασιακού Στεφάν Εσέλ «Indignez-vous!» είναι σαν να υιοθετήθηκε από πάρα πάρα πολλούς, από 200 χιλ. έως 500 χιλ., μόνο στην πλ. Συντάγματος, στην Αθήνα… Σε αυτές τις περιπτώσεις, ειλικρινά δεν νομίζω ότι έχει τόση σημασία ο τρόπος ή ο τόπος, αλλά σημασία έχει η βούληση των πολλών, που μεταδίδεται από στόμα σε στόμα σαν την φωτιά, αυτών που θα έβγαιναν λ.χ. στον δρόμο για την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ή για το ότι -τα παλιοτόμαρα- ρίχνουν τον μεγάλο και ιστορικό Ηρακλή στην β’ κατηγορία… Και αυτών που αποφάσισαν ότι τα πράγματα δεν μπορούν σε αυτό το ακραίο σημείο να τους αφήνουν άλλο αμέτοχους.