Καθόσον ο θείος λόγος δεν απαγόρευσε γενικά το να οργιζόμαστε, αλλά το να οργιζόμαστε άδικα(«εική»). Διότι υπάρχουν περιπτώσεις που μπορούμε να οργιστούμε με χρήσιμο τρόπο, όταν αυτό γίνεται για την δόξα του Θεού ή υπέρ αυτών που αδικούνται ή για την διόρθωση αυτών που βρίσκονται κοντά. []
Επειδή δηλαδή, όταν παίρνουμε εκδίκηση, αμυνόμαστε (εκδικούμαστε) υπέρμετρα, ενώ όταν ο λόγος αφορά την δόξα του Θεού ή είναι υπέρ των αδικούμενων , τότε προσποιούμαστε τους ήσυχους και ευλαβείς, μένοντας άφωνοι και ακίνητοι μη διαφέροντας έτσι καθόλου από μια πέτρα, για αυτό λέει:
Να οργίζεστε βέβαια δίκαια, όταν ο λόγος είναι για την δόξα του Θεού ή προκειμένου να διορθώσετε τους κοντινούς ανθρώπους ή για λόγους τιμωρίας υπέρ αυτών που αδικούνται, να μην αμαρτάνετε όμως ή με το να γνωρίζετε αυτούς που σφάλλουν και τους συγκρύπτετε ή με το να ζητάτε εκδίκηση για τον εαυτό σας, κάνοντας έτσι κατάχρηση αυτού του βοηθήματος(=οργής).
Γιατί για αυτό τοποθετήθηκε μέσα μας η οργή, όχι για να αμαρτάνουμε εμείς, αλλά για να εμποδίζουμε εκείνους που φταίνε. Όχι για να γίνει η οργή μας πάθος και αρρώστια, αλλά φάρμακο των παθών. Εμείς όμως αντιθέτως το βοήθημα αυτό το μεταβάλλουμε σε δηλητήριο, χρησιμοποιώντας το στις μη-προσήκουσες καταστάσεις.
Αγ. Ισίδωρου του Πηλουσιώτη Επιστολές, Βιβλίο Β’, Επιστολή 239 στον Διάκονο Ισίδωρο, Στη ρήση «Να οργίζεσθε, αλλά να μη αμαρτάνετε» (εκδ. «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη, 2000, σελ. 345-347)
(more…)