Η δανική εκκλησία και ο λαϊκός τύπος

 Έλεγε κάποτε ο μεγάλος Soren Kierkegaard, ο σπουδαίος και πιστότατος Χριστιανός φιλόσοφος και πατέρας της υπαρξιστικής φιλοσοφίας για τους στυλοβάτες του εκάστοτε κατεστημένου, δύο εκ των οποίων ήταν η δανική «εκκλησία» και ο λεγόμενος «λαϊκός τύπος». Ο λαϊκός τύπος αυτός τον αντάμειβε με απαξιωτικά σκιτσάκια-γελοιογραφίες, στις οποίες παριστανόταν σαν φασουλής και σαλτιμπάγκος, με τερατώδη και γελοία χαρακτηριστικά.

   Βέβαια, κανείς δεν θυμάται σήμερα κάποιον από εκείνους τους καμπόσους δημοσιογράφους της εποχής. Τα γεγονότα, όμως, μας τον θυμίζουν πολύ τον Σ. Κίρκεγκωρ και τις «αποφάνσεις» του αυτές τις μέρες. Ικανό τμήμα των ελλαδικών ΜΜΕ έχει επιδοθεί σε μια προσπάθεια να κάνει το άσπρο μαύρο -ή τουλάχιστον το γκρι μαύρο. Με βάση εικοτολογίες, ατεκμηρίωτες καθεστωτικές εικασίες και ανέρειστα πορίσματα προσπαθούν να πειθαναγκάσουν, να τρομοκρατήσουν τους αναγνώστες, να υποταχθούν και να υπακούσουν σε ό,τι κελεύει η Τρόικα ή και σε ό,τι κελεύουν οι …γριφώδεις συμβουλάτορες της Τρόικας.

Νέο έτος σε μία κοινωνία ακοινώνητη

Τώρα τελευταία κυκλοφορήθηκε μία νέα ταινία στους κινηματογράφους που αφορά και διαζωγραφίζει την ζωή της Μάργκαρετ Θάτσερ, της γνωστής ως Σιδηράς Κυρίας, αρνητικά λόγω του ανελέητου χαρακτήρα της απέναντι στους εργάτες και τα συνδικάτα τους, αλλά και λόγω του πολέμου που έκανε στα νησάκια Φώκλαντ. Έλεγε, λοιπόν, αυτή η κυρία που πίστευε στις ακραιφνείς φιλελεύθερες ιδέες και που ήταν υπέρ της ελεύθερης από κάθε νομική δέσμευση επιχειρηματικότητας: «Δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο άτομα και οικογένειες». Η Θάτσερ έφυγε από την εξουσία, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 90, αλλά ο Τόνυ Μπλερ, ο ίδιος προερχόμενος όχι μόνο από το Νέο Εργατικό Κόμμα, αλλά -αλί και τρισαλί- και από το …»Χριστιανικό Σοσιαλιστικό Κίνημα»(CSM) της Μ. Βρεττανίας(!), υποστήριξε ότι διατηρούσε την κληρονομιά της. Ένα έως δύο έτη αργότερα γράφτηκαν και εκδόθηκαν κάποια κείμενα που ξαναδιάβαζα τελευταία, με τίτλο «Ορθοδοξία ή βαρβαρότητα», του αρχιμ. Δοσίθεου Καστόρη, με προλόγισμα του τότε Θηβών και Λεβαδείας Ιερώνυμου. Ένα από αυτά τα κείμενα τιτλοφορείται «σκέψεις πάνω στην νέα χρονιά» και το βρήκα πραγματικά εύστοχο και συγκλονιστικά πραγματικό, μέσα στα πράγματα, μια γνήσια εκκλησιαστική φωνή, που αντιστέκεται, που δεν συσχηματίστηκε:

«Η κοινωνία μας είναι μια κατ’ευφημισμόν κοινωνία. Θα ήταν προτιμότερο αν την χαρακτηρίζαμε αγέλη ή ένα σύνολο ακοινώνητων ατόμων. Είναι μια ζούγκλα αγρίων θηρίων, όπου ισχύει ο νόμος της δύναμης και της βίας. Ο σκληρός και ανελέητος ανταγωνισμός είναι ο μόνος κανόνας της κοινωνικής ζωής, που τείνει να θεσμοθετηθεί. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι ο αδυσώπητος ανταγωνιστής, το αρπακτικό θηρίο, ο λύκος της λατινικής ρήσης. Μια τέτοια κοινωνία αφήνει περιθώρια μόνο για τους ισχυρότερους, ενώ οι άλλοι κινδυνεύουν να αφανισθούν μέσα σ’ ένα κλίμα παγερής αδιαφορίας, σύμφωνα με το ανελέητο δόγμα: Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν.»[]

Η δικαιοσύνη έγινε ουτοπία και άπιαστο όνειρο, γιατί λησμονήσαμε Εκείνον,  που μέσα από τον προφητικό λόγο βροντοφώναξε «Δικαιοσύνη μάθετε οι ενοικούντες επί της γης«.»

Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε, τοις ενδόξοις της γης…

Είναι πολύ παράξενο, αλλά το να μιλάμε για την οικονομική κρίση, την οσημέραι επιδεινούμενη, καθίσταται βαρετό, έως ανιαρό. Όσα έπρεπε να εξηγηθούν έχουν ήδη γραφτεί· πολλοί άνθρωποι έντιμοι, αλλά και με στοιχειώδη ενσυναίσθηση, γράφουν για αυτά εδώ και δύο χρόνια και πολύ παραπάνω. Και πρέπει ειλικρινώς να τους ευχαριστήσουμε που διατήρησαν ήθος μέσα στο πλήθος- το πλήθος των κονδυλοφόρων των εμπαθών ή και των χειραγωγημένων.