Αντιανθρωπιστική σέχτα

Στις 16 Ιανουαρίου δημοσιεύτηκε η προκήρυξη της ομάδας που αναλαμβάνει την ευθύνη για την τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στον άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη στην περιοχή του Κολωνακίου. Η επίθεση αυτή πραγματοποιήθηκε στις 27/12, λίγο πριν την Θεία Λειτουργία για τον μνημονευόμενο άγιο της ημέρας, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό ενός αστυνομικού κι ενός νεωκόρου, ενώ δεν υπήρξε -όπως συνήθως- προειδοποιητικό τηλεφώνημα.

Η ομάδα που ανέλαβε την ευθύνη για την τοποθέτηση του μηχανισμού αυτού αυτοαποκαλείται «Εικονοκλαστική Σέχτα». Στην προκήρυξή τους αναφέρουν μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα:

«Δεν ήταν ένα συμβολικό χτύπημα, ο σκοπός μας ήταν η έκρηξη την στιγμή που η προβλεπόμενη θρησκευτική λειτουργία θα ξεκινούσε το πρωί, είτε με τον χρονοδιακόπτη είτε αν θα το άνοιγε κάποιος, ελπίζοντας να προκαλέσει την μεγαλύτερη ζημιά που θα μπορούσε να γίνει σε κάποιο παπά και/ή στο κοπάδι των πιστών.
Εν τέλη, ένας μπάτσος και ο νεοκόρος τραυματίστηκαν. (…)
Επιτεθήκαμε στην εκκλησία γιατί μισούμε αυτό το απαίσιο ίδρυμα και για τον ιστορικό του ρόλο στην ανάπτυξη του δυτικού πολιτισμού της κοινωνίας. Μισούμε τους ναούς τους, την πίστη τους, την ηθική τους, τους παπάδες και τα κοπάδια».

Ο νεομυθικισμός

Πριν από αρκετά χρόνια (κοντά 45 πλέον), η γνωστή για τα φεμινιστικά της έργα αλλά και για τις υπαρξιστικές και μαρξιστικές της ιδέες σημαντική συγγραφέας Σιμόν ντε Μπωβουάρ, διατύπωνε μια ενδιαφέρουσα σκέψη:
«Σήμερα ακόμα υπάρχει μια χριστιανική σκέψη, η οποία δηλώνει ότι προέρχεται από το Θεό, ενώ στόχο έχει να δικαιώσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από τον άνθρωπο. (…) Όμως ο Xριστιανισμός έγινε μια διφορούμενη διδασκαλία: θεωρώντας ότι κάθε άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού, ορισμένοι Xριστιανοί ρίχνουν το βάρος στην αξιοπρέπεια καθενός και στη βασική ισότητα όλων· αρνούνται ότι ο Θεός αποτελεί ιδιοκτησία των ισχυρών αυτού του κόσμου» («H σκέψη της δεξιάς σήμερα», 1974).

Η συγγραφέας έγραφε επίσης ότι οι «μετοχές του Θεού έχουν πέσει σημαντικά» σε ό,τι αφορά τους καθεστωτικούς συγγραφείς που θέλουν να τον μεταχειριστούν -κακοπροαίρετα και υστερόβουλα και όχι «πλανώμενοι καλή τη πίστει»- ως στυλοβάτη του κοινωνικού κατεστημένου. Αυτή την πραγματικότητα απεικόνιζε και ο γνωστός Γάλλος συγγραφέας Ζαν-Φρανσουά Ρεβέλ στο περίφημο βιβλίο του του 1972 υπό τον τίτλο «Ούτε Μαρξ ούτε Ιησούς». Ο Ρεβέλ, ο οποίος ήτανε Σοσιαλιστής στα νιάτα του, αργότερα έγινε πρώιμος θεωρητικός του αμερικανισμού, της παγκοσμιοποίησης, του «φονταμενταλισμού των αγορών». Το βιβλίο του Ρεβέλ είναι χαρακτηριστικό της τάσης εκείνης που προσεγγίζει την αστική τάξη εν τη γενέσει της, όταν δε χρησιμοποιούσε την «παραδοσιακή θρησκεία» για τις κεφαλαιοκρατικές επιδιώξεις της.