Κόκκινες γραμμές

«Έκανε πίσω σ’ όλες τις κόκκινες γραμμές η Τρόικα», μαθαίναμε από την διαδικτυακή εκδοχή φιλοκυβερνητικής εφημερίδας την προηγούμενη εβδομάδα. Η δήλωση ανήκε σε κυβερνητικό στέλεχος, βέβαια, του Υπ. Οικονομικών. Αυτός ήταν ο τίτλος της ενημέρωσης για τους αναγνώστες της σε ό,τι αφορούσε την συμφωνία της κυβέρνησης με τους υπαλλήλους και εκπροσώπους των δανειστών.

Πέραν του ότι εδώ η φράση αποτίμησης «φερέφωνο της κυβέρνησης» παίρνει και ένα τελείως νέο νόημα (διότι έντιμη δημοσιογραφία δεν νομίζω πως μπορεί να γίνεται με αναπαραγωγή κυβερνητικών δηλώσεων), δεν νομίζω πως έγινε αντιληπτό ή τουλάχιστον πιστευτό σε ποιες κόκκινες γραμμές έκανε πίσω η Τρόικα.

Ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, περικοπές των φτωχών

Από τότε που ξεκίνησε η οικονομική κρίση, το 2008, είχε διατυπωθεί η άποψη από μετριοπαθείς οικονομολόγους ότι δεν έπρεπε να γίνει άνευ όρων διάσωση (bailout) των μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών οι οποίες κατέρρεαν. Η γνώμη που εκφράστηκε, ειδικότερα, από εμπειρογνώμονες & καθηγητές των Οικονομικών όπως ο Τζέιμς Γκάλμπρειθ ήταν πως θα έπρεπε να γίνει μια μερική ανακεφαλαιοποίηση. Αυτό θα γινόταν μέσω της χρηματοδότησης/αποζημίωσης ορισμένων μικρομεσαίων επενδυτών. Όχι όμως των διευθυντικών στελεχών, όχι γενικά των τραπεζών. Άλλοι, σκληροπυρηνικοί του φιλελευθερισμού αυτοί, έλεγαν πως ο καπιταλισμός εξ ορισμού δεν λειτουργεί σώζοντας τις χρεωκοπημένες επιχειρήσεις και ειδικότερα χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις. Αυτό θα μας το βεβαίωναν, νομίζω, όλοι οι θεωρητικοί του καπιταλισμού και ειδικά οι πιο συντηρητικοί. Παράδειγμα ο Τζόσεφ Σουμπέτερ, που έκανε, χαρακτηριστικά, λόγο για την «δημιουργική καταστροφή» ως την ουσία της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος και του ανταγωνισμού του. Την ίδια άποψη είχε και «ο πιο συντηρητικός» του Αμερικανικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ο Ρον Πωλ, εκλεγμένος μέλος του Κογκρέσσου ο ίδιος. Οι Ισλανδοί τον Απριλίου του ’11 κατόρθωσαν να πετύχουν κάτι τέτοιο μη αναλαμβάνοντας χρέη των τραπεζών τους ύψους 4 δις με δημοψήφισμα που συγκέντρωσε ψήφους υπέρ 93%, με, δηλαδή παρά, την αντίθετη γνώμη της σοσιαλδημοκρατικής τους κυβέρνησης.

Οι 180 χιλιάδες «αιώνιοι φοιτητές» που «πιάνουν χώρο» στα ΑΕΙ-ΤΕΙ

 

Μετά την εξεταστική περίοδο του Ιουνίου, δηλαδή σε τέσσαρες μήνες, σκοπεύει να δείξει την έξοδο ο Υπουργός Παιδείας & Δια Βίου Μάθησης κ. Αρβανιτόπουλος στους «αιώνιους φοιτητές». Σύμφωνα με δηλώσεις του των τελευταίων ημερών:

«Δεν μπορούμε να συντηρούμε αυτήν την κατάσταση, εισαχθέντες πριν από το 2006 που συμπληρώνουν τώρα σχεδόν δεκαετία, να καταλαμβάνουν ακόμη χώρο στα ελληνικά πανεπιστήμια· πρώτον είναι θέμα τάξεως, και, δεύτερον, είναι και ένα ζήτημα το οποίο έχει να κάνει και με το κόστος στον φορολογούμενο πολίτη.»(05/03)

Αφού όμως τίθεται και ως θέμα τάξεως, καλό θα ήταν να δούμε πώς τίθεται ως θέμα ηθικής τάξεως. Ας αρχίσουμε με κάτι αυτονόητο: δεν είναι η φοίτηση προσωπικό ζήτημα του κάθε ανθρώπου; Πόσο θέλει να σπουδάσει, πόσο να την παρατείνει, πόσο να την συνδυάσει με κάτι άλλο, κατά προαίρεση ή κατ’ ανάγκη; Επειδή θέλει δηλαδή ή επειδή σπρώχνεται σε αυτό από το αόρατο χέρι της αγοράς; Ζήτημα τάξης τίθεται στην πολιτική, όταν μιλάμε για ένα ζήτημα κοινωνικό. Όταν δηλαδή πρόκειται για ένα ζήτημα που άπτεται των δικαιωμάτων και των ελευθεριών άλλων ανθρώπων. Εδώ δεν τίθεται ζήτημα τάξης° τίθεται όμως εμφανώς ζήτημα νομικής επέμβασης στην προσωπική ζωή του συνανθρώπου μας. Σύμφωνα με αριθμούς που ήρθαν στην δημοσιότητα, οι λεγόμενοι «αιώνιοι φοιτητές» φτάνουν τις 180 χιλιάδες. 180 χιλιάδες είναι από κάθε άποψη ένα πολύ μεγάλο νούμερο πράγματι. Δειλιάζω να σκεφτώ πόσο θα δυσχεράνει την ζωή αυτών των ανθρώπων ο δια παντός -διότι περί αυτού πρόκειται- αποκλεισμός τους από το πτυχίο για το οποίο μόχθησαν για έτη πολλά. Πόσο και με ποια συνέπεια. Πόσο θα τους τραυματίσει συναισθηματικά και πόσο θα τους καταβυθίσει οικονομικά. Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε ορισμένες κατηγορίες τέτοιων ανθρώπων:

«Όλα διαφορετικά;»

Την υποψηφιότητα ενός νέου ανθρώπου, του Γ. Αμυρά, στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, θυμίζει εν τινί μέτρω η υποψηφιότητα του κ. Σταύρου Θεοδωράκη με το «ποτάμι» του. Ο κ. Θεοδωράκης είναι γνωστός από τις τηλεοπτικές εκπομπές του στο «Μέγκα», από τον περίπου ομώνυμο ιστοχώρο του στο Internet, απόfreepress έντυπα που έχει εκδώσει κατά διαστήματα και τα οποία έχουν πέσει στα χέρια μου. Αν και δεν τον παρακολουθώ με την στενή έννοια, διακρίνει κανείς εύκολα νομίζω μια μεταβολή και μετατόπιση στον λόγο του μέσα στα χρόνια. Η μεταβολή των απόψεων και θέσεων και αξιωμάτων ενός εκάστου είναι βέβαια δικαίωμά του και διαδικασία σαν να λέμε φυσική. Δεν είναι αυτό το ζήτημα εδώ. Έχουμε όμως παράλληλα και δείγματα γραφής, για να κρίνουμε. Το εκλέγειν είναι άλλωστε κατ’ εξοχήν διαδικασία κρίσης και σύγκρισης. Πολιτικής κρίσης και σύγκρισης ειδικότερα.

Με ποια ιδιότητα αποτρέπεται ένας άνθρωπος από την επίσκεψη στο Αγιονόρος;

Αδιαμφισβήτητη αίσθηση και ποικίλες αντιδράσεις προκάλεσε στους αναγνώστες του ένα άρθρο του Λέκτορα και Γ.Γ. της δικομματικής κυβέρνησης κ. Ιωάννη Παναγιωτόπουλου που δημοσιεύτηκε προ δύο εβδομάδων που αφορούσε την επίσκεψη του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρα στο Άγιο Όρος. Ο κ. Παναγιωτόπουλος με σκληρές πράγματι εκφράσεις επετίθετο τότε εναντίον του κ. Τσίπρα, αλλά και σύνολης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το θέμα έχει δύο πτυχές: η πρώτη είναι θεολογική, η δεύτερη πολιτική. Στα παρακάτω η προσπάθειά μας είναι να σημειώσουμε δύο βασικά πράγματα για αμφότερες.