Για τις ευρωεκλογές:ψαριά ιδιαζούσης υπεραξίας…

Μας το θύμισε το Α.Σ.Κ.Ε., «αγωνιστικό σοσιαλιστικό κόμμα Ελλάδας», σε άρθρο του σχετικού εκτελεστικού υπευθύνου του -και ανά τακτά διαστήματα αρθρογραφούντος- Ν. Καργόπουλου. Ελπίζω να δειχθή ψυχωφελές οπωσούν… 🙂

Ο συνδεσμός κείται εδώ.

Πρόκειται, λοιπόν, για δήλωσιν της αυτού Καπιταλιστικωτάτης Εξοχότητος, Χανς Όλαφ Χένκελ, όστις τυγχάνει πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων(πρβλ. τον δικό μας Σ.Ε.Β.), σε συνέντευξη στη «Λε Μοντ». Είπεν, λοιπόν, και ελάλησεν στην προειρημένη εφ. «Le monde», το 1999, 31 Μαΐου:

«Κύρια ευεργετική συνέπεια του ευρώ είναι ότι εγκαθιστά επ’ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη. Καμιά εθνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα».

O Χένκελ ομιλών...

…και τα σχόλιά μας περισσεύουν. Απλώς, να θυμίσουμε, ότι το 1976 ήδη, ο J.K. Galbraith, στην «εποχή της αβεβαιότητάς» του, και σε ένα από τα τελευταία κεφάλαια (όποιος ενδιαφέρεται για την παραπομπή καταλεπτώς, είναι υπόθεση ορισμένων λεπτών η εύρεσή της) του υπέροχου και τόσο ενθέρμως «έντιμου» αυτού βιβλίου, είχε σημειώση κάτι «κυνικό», αν και από την πλευρά του συμπονετικού ακαδημαϊκού διδασκάλου, για την Ε.Ο.Κ. ταύτη την φορά. Ότι, ο προβαλλόμενος κοινώς ισχυρισμός ήταν, ότι οι στάρτσι της Ε.Ο.Κ. εμελέτησαν πάλι τον Adam Smith και κατέληξαν στην «Κοινή Αγορά» εκείνη που κατέληξε στην σημερινή μας παντοειδή πολιτική αιχμαλωσία, ΑΛΛΆ «το πιο πιθανό» είναι, έλεγε ο δάσκαλος, ότι υπήρξε συνειδητή επιλογή των «πολυεθνικών εταιρειών» οι οποίες, συμπληρώνουμε εμείς, τότε -το «πολυεθνικό κεφάλαιο», όπως θα λέγαμε- διαμορφώνονταν σε «κυρίαρχους παίκτες».

Και άλλωστε, όπως σημείωνε αλλαχού στο αυτό κεφάλαιο:

τελειωτική λύση για την πολυεθνική εταιρεία είναι η πολυεθνική εξουσία(πρβλ. ΕΟΚ, Ε.Ε.),

και για την οποία η απώλεια της εθνικής ταυτότητας στρώνει το έδαφος(συμπλήρωνε).

Αι, τι να πούμε πια; Εκκεντρικότητες καθηγητών… 🙂

Ο Α.Μ.Κ.Α.: ώδε η σοφία εστί.(;)

Να σας παραπέμψω απλώς, όσους ενδιαφέρεστε για τα περί του επερχόμενου δεύτερου θηρίου της Αποκαλύψεως(στις ημέρες μας, κατά τον πασίγνωστο χαρισματούχο στάρετς των ημέρων μας & του Όρους Παΐσιο), και όσους ενδιαφέρεστε περί εσχατολογίας, στο ιστολόγιο του αδ. Misha, ο οποίος μας ξεστραβώνει με τις παρεμβάσεις του για ακόμη μία φορά. Πρόκειται για ενημέρωση περί ΑΜΚΑ από κάποιον κον Μαμμωνά(!) που μιλεί όχι μόνο για τον ΑΜΚΑ και την κάρτα ασφάλισης, περίθαλψης κττ, αλλά και ως …»προάγγελο» άλλων επερχόμενων «ψηφιακών αγγέλων», δηλαδή πολυκαρτών.(……..) Ακόμη, πρόκειται για άρνηση λήψης της κάρτας την οποία προσυπογράφουμε, εννοείται, και εμείς από εδώ του γνωστού θεολόγου αδ.κ.Σαββόπουλου.

Δεν ξέρω, αν χρειάζεται να πω, και κάποιοι τα έχουμε διδαχθή και στις σχολές μας ακόμη, ότι είναι σαφής η βάση του συστήματος και του γραμμωτού κώδικα(barcode) και του RFID(αναγνώριση μέσω Ραδιοσυχνοτήτων), που περιέχει την συνέχειά του, τον EPC(Electronic Product Code). Ότι είναι, δηλαδή, αναίτια ο χξς’.

Η ίδια αυτή κάρτα που περιέχει τον ΑΜΚΑ προσφέρεται για θαυμάσιο φακέλλωμα και μάλιστα δεδομένων που μέχρι πρό τινός λογίζονταν ως τελείως προσωπικά- και τελείως εύλογα, νομίζω, και ηθικώς σωστά.

Βεβαίως, αυτό δεν πρέπει να γίνη ανεκτό, και είναι κανείς να απορή με την χαύνωσι ορισμένων συμπολιτών μας, φίλων, συγγενών κτλ., που έχουν χωριστή με μάχαιρα τόσο από τους επίλοιπους εμάς, ώστε να ετοιμάζονται …..«μακαρίως καθεύδοντες» να πάρουν ό,τι τους δώσει το Κράτος, το Υπερκράτος των Βρυξελλών, το Υπερυπερκράτος των Παγκόσμιων Διευθυντηρίων, και τα διάφορα θεσμικά, εξωθεσμικά ή αμφότερα κέντρα. Είναι νομιμόφρονες οι άνθρωποι, και φιλήσυχοι πολίτες, νοικοκυραίοι…

Και ίσως το πιο εξοργιστικό από όλα, αλλά και …Αποκαλυπτικό, κατά κυριολεξία, όμως, είναι, ότι ετοιμάζονται να καταστήσουν τελείως υποχρεωτική την κάρτα ταύτη, ώστε μη τις δύναται αγοράσει ή πωλήσαι ή ασφαλισθήναι ή εργάζεσθαι μετ’αμοιβής.

Σίγουρα, «μετά την μπόρα την δαιμονική θα έρθει η λιακάδα η θεϊκή», στερεότυπο ίσως, αλλά ως τότε, αναρωτιέμαι πόσο δυνατά και πόσο στεντορεία τη φωνή, πρέπει να «φωνασκήσουμε», για να καταλάβη ο πολύς κόσμος αλλά και κατά την θεολογική έννοια «κόσμος» και να διακρίνη το πρόσωπον του καιρού.

Εύχομαι και προσεύχομαι να μην είναι πολύ αργά τότε… Διότι τα γεγονότα δεν θα μας περιμένουν…

Ώδε η σοφία εστί, λοιπόν.  Δείτε το σχετικό «αφιέρωμα», αν θέλετε, και καλό είναι να ανοίξη μία ευρεία συζήτηση και προβληματισμός γύρω και από αυτό το θέμα. Η προθεσμία είναι μέχρι την …..1η του Ιουλίου… Και βεβαίως, όταν πρόκειται για κάτι σημαντικό εξόχως, δεν πρόκειται αυτός ο πένης σε σοφία και εμφροσύνη «λαός» να ρωτηθή. Τι ξέρει από ρεάλ-πολιτίκ, άλλωστε, ο πτωχός; Και πώς θα είχαμε εισέλθη στην ευεργέτιδα παρά την πλέρια μας αγνωμοσύνη και αχαριστία ΟΝΕ, την μονεταριστική και προοδευτική εν τω άμα ζώνη του ευρώ, την διεθνιστική Ε.Ε. των εργαζομένων και των αξιών του δυτικού πολιτισμού κατά Π. Βαλερύ, την ΕΟΚ της κοινής αντιεθνικιστικής αγοράς, πώς θα είχαμε κατάφαση στο -επαίσχυντο και αντεργατικόν εκείνο, και… υποδορίως προωθηθέν, πλην ενοποιητικό των λαών στην φιλόστοργη αγκάλη των Βρυξελλών- Ευρωσύνταγμα;

Όλα αυτά πρέπει να είσαι σοφός του δικομματισμού, της υπευθυνότητας και όχι του λαϊκισμού, ώστε να τα αντιλαμβάνεσαι. 🙂

Περί κομμουνισμού-σχολιασμός άρθρων Ο. Τύπου(β’)

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Θα σταθούμε σε τρία ακόμη σημεία:

ε) Η αρθρογράφος υποστηρίζει αλλαχού τα εξής: ότι το ἅπαντα κοινά» των Πράξεων των Αποστόλων ἀναφέρεται σὲ «οἰκειοθελῆ ἐγχειρήματα ἰδιωτῶν, συντόμως καὶ αὐτοβούλως ἐγκαταλειφθέντα»(!). Φοβάμαι, ότι δεν έχει κατανοήση, ότι η όλη ιεροσολυμίτικη κοινότητα των «τρισχιλίων» ήταν κοινοκτημονική. Αυτό από κάποιους μελετητές θεωρείται δε, ότι διήρκεσε με κάποια μορφή και τους επόμενους 2-3 αιώνες. Στο δε Ορθόδοξο κοινόβιο που οι δυτικόφρονες/εθνικόφρονες συνήθως «σνομπάρουν» ή και βδελλύσονται, υπάρχει παραγωγή και κατανάλωση αυτόνομη και σε πλήρη κοινοκτημοσύνη. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσοστομος έλεγε δε, ότι πρέπει να επιστρέψουμε στο παράδειγμα των τρισχιλίων ενώ ο Μέγας Βασίλειος, ότι πρέπει να ποθήσουμε το παράδειγμα των τρισχιλίων, που ήσαν τα πάντα σε αυτούς κοινά και να ντραπούμε(«αιδεσθώμεν») τα φιλάνθρωπα διηγήματα των «Ελλήνων» που αναφέρουν κοινή σίτιση κτο. Βεβαίως, εννοείται, ότι ιδίως τούτο, αν μιλούμε για την Εκκλησία, δεν επιβάλλεται δια του φόβου του ξίφους της Πολιτείας, του Καίσαρα. Παραταύτα, η κοινωνική αδικία με την μορφή της σοσιαλιστικής εκμετάλλευσης-αποστέρησης κατά τους Πατέρες απαγορεύεται αυστηρά, οι δε δύο ιδιότητες, του καπιταλιστή και του Χριστιανού Ορθόδοξου είναι αλληλοαποκλειόμενες, ακόμη και αν ανανοηματοδοτήσουμε κατάλληλα την πρώτη.

ς) Ουδεμία σχέση, ακόμη, έχει με τον «εφαρμοσμένο κομμουνισμό»(!;), την «παγκοσμιοποίησι»(!) και την αποβολή της «ελευθερίας της βουλήσεως», η ριζοσπαστική αυτή πλευρά της Ορθόδοξης Παράδοσης και του παραδείγματος των Πατέρων και των Μητέρων. Θα έλεγα το ενάντιο.  Ο αστικός αυτός «χριστιανισμός», ο «ακίνδυνος» και προσαρμοσμένος στο καπιταλιστικό σύστημα θαυμάσια, ώστε να δικαιώνη στους αιώνας των αιώνων τις απαράδεκτες, προκατειλημμένες και γελοιώδεις σχετικά με την Ορθόδοξη Ανατολή, ρήσεις του Λένιν και του Ένγκελς(βλ., π.χ., στο «On early christianity», 1882) περί… αλκοόλ του πνεύματος και δήθεν μετάθεσης της δικαιοσύνης για την επόμενη ζωή(πρβλ. «ως εν ουρανώ και επί της Γης», «δος ημίν τα δέοντα και τα αυτάρκη» κατά την καθημερινή προσευχή του Κόντογλου , «πεινώντας ενέπλησεν αγαθών, και πλουτούντας εξαπέστειλεν κενούς» της Θεοτόκου κπα),  γνώριμος από τον λουθηροκαλβινισμό των ποικίλων μισσιοναρίων, του Κοραή κλπ. «θρησκευόμενων», είναι από κάθε άποψι απαράδεκτος θεολογικά, αλλά και μέρος της Νέας Εποχής και Νέας Τάξης, που βεβαίως είναι ακραία καπιταλιστική, και για αυτό αρκεί π.χ. μία ανάγνωση των πεπραγμένων της τελευταίας σύναξης του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός -αλλά και του αντιφόρουμ του Πόρτο Αλλέγκρε. Προφανώς, πολλοί δεν γνωρίζουν καν για τις ριζοσπαστικές κοινωνικά και πολιτικά , δραστηριότητες των Αγίων. Έτσι, η ένταξη και η εργώδης δράση της Οσίας Μαρίας Σκομπτσόβα στο σοσιαλεπαναστατικό κόμμα(=μενσεβίκοι) και κατόπιν στο Χριστιανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ρωσίας, είναι τελείως άγνωστη. Το ίδιο οι προσπάθειες του εκουσίως αρχιεπισκόπου(το αντίθετο πολλών δεσποτοκρατών σήμερα ακριβώς) Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονος για την απελευθέρωση όλων των δούλων και την κοινωνική δικαιοσύνη, καθώς και οι θέσεις του, ότι εάν βρούμε μέθοδο να αφαιρέσουμε τα περιττά αγαθά («χιτώνες») από τους πλούσιους (άνευ της θελήσεώς των), και να τα μεταβιβάσουμε στους πτωχούς, δεν θα «ημάρτομεν» ουδόλως των «δεόντων» (για την σχετική παραπομπή στην Πατρολογία, βλ. Ι. Πέτρου «Κοινωνική δικαιοσύνη», Παρατηρητής, 1992).

ζ)Σχετικά με τους αριστερούς και τους δεξιούς, την αριστερά, την δεξιά, και την Εκκλησία. Προσωπικά, θα έλεγα, ότι ναι μεν καθένας καλείται να επανέλθη στην Εκκλησία, και αν είναι πλούσιος, φτωχός, εθνικός, ειδωλολάτρης, εωσφοριστής, τέκτονας κτλ., και αυτό θαυμάσια το αναφέρει ο Χρυσόστομος, λέγοντας, ότι και οι πλούσιοι και οι φτωχοί είναι παιδιά του και κοιλοπόνεσε δι’αμφοτέρους, αλλά ιδεολογίες που στηρίζουν την κοινωνική αδικία, την ανισότητα, την αποστέρηση, ουδεμία σχέση μπορούν να έχουν με την Πατερική Ορθοδοξία. Συνεπώς, οι ιδιότητες του δεξιού, με όλα τα ιδιώματα που φέρει, και του Ορθόδοξου πιστού είναι απλώς ασυμβίβαστες. Αυτό το έχουμε ξανασυζητήση ήδη πολλές φορές και δεν νομίζω, ότι χρειάζεται να επανερχόμαστε αργολογώντας.

Ο ενδιαφερόμενος έχει πολλά αξιόλογα συγγράμματα να προστρέξη, και ακόμη και παληότερα δικά μας κείμενα. Αυτά τα ελάχιστα και γνωστά με «πνεύμα παροξυμένο» κατά τι, αλλά με ειλικρινή πρόθεση και με αγάπη για όλους τους αναφερόμενους…

Υ.Γ. Βλέπε και εδώ για μία πιο ολοκληρωμένη εκδοχή του κειμένου. Δεύτερον, εδώ το α’ μέρος , εδω το β’ μέρος και, επίσης, εκεί και εκεί για ένα διάλογο μεταξύ πρ. π.Μεταλληνού και συντάκτιδος.

Χαρτοβασίλειο νέων ιστολογικών σχεδιασμάτων, και περί κομμουνισμού

Είναι πολλά τα ζητήματα για τα οποία σκέπτομαι και νοιώθω, αν μπορώ να πω κάτι όπως αυτό για τα κελεύσματα της ηθικής συνείδησης -κατά Ευ. Παπανούτσο, ότι πρέπει κάτι να συνεισφέρω, διότι πετραδάκια μπορεί ενίοτε να… συγκρατήσουν και ογκόλιθους, όπως έλεγε όμορφα ο π.»Ανυπόμονος».

Και πράγματι, κάτι πρέπει να γραφή

• για τις οικονομικές εξελίξεις,
• για κάποιες(3) έξοχες κυκλοφορίες στον χώρο της «πολιτικής θεολογίας»(όχι, δεν εννοώ τον όρο που εφευρέθηκε το 2ο μισό του 20ου αι., για να σημάνη την «θεολογία της απελεύθερωσης» στην Δύση και ιδιαίτερα στην Λατινική Αμερική),
• για την έσχατη κατάπτωση στον χώρο της «λαϊκοπόπ»(sic) τέχνης, που ως γνωστόν παράγει αισθητική και ήθη, όπως θα παρατηρούσε και ο Αριστοτέλης και ο Πλούταρχος  και εν προκειμένω μάλλον τα ενάντιά τους
• περί αληθών και μη οραμάτων «θεολογικών», κ.π.α.

Αλλά νομίζω, ότι τώρα μπορούμε να σχολιάσουμε σχετικά με τον όρο του κομμουνισμού, να δούμε εν άκρα συνόψει κάποια στοιχεία. Η αφορμή έρχεται από κάποια σειρά άρθρων της συγγραφέως Δ. Βαρβιτσιώτη στον Ορθόδοξο Τύπο, τα 3 τελευταία τεύχη περίπου, που ετιτλοφορείτο «Χριστιανός και κομμουνιστής ή πατριώτης και αιρετικός;»(!).

Η εν λόγω συγγραφεύς, λοιπόν (και ελπίζω, ότι έχει καταστή σαφές, ότι «ου λαμβάνομεν πρόσωπον ανθρώπου», δηλαδή δεν προσωποληπτούμε, αλλά «κρίνουμε» τα γραφόμενα) αναφέρει τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Β’ και τον ακαδημαϊκό πρ. π. Μεταλληνό να αυτοπροσδιορίζονται ως (χριστιανοί) κομμουνιστές ή ενίοτε κομμουνιστές και έτσι απορεί και εξίσταται.

Μερικές, λοιπόν, πρώτες νύξεις, επί των γραφομένων(ο ενδιαφερόμενος για τα σχολιαζόμενα -δυστυχώς- πρέπει να ανατρέξη στα σχετικά τεύχη της εβδομαδιαίας εφημερίδας):

α) Ο κομμουνισμός είναι όρος ο οποίος προϋπάρχει σαφέστατα του μαρξισμού. Ο μαρξισμός είναι είδος κομμουνισμού ή σοσιαλισμού. Ο μαρξισμός και μόνον ισχυρίζεται, και για αυτό μας πείθει μία ανάγνωση, ένα ταχύ φυλλομέτρημα του «Κομμουνιστικού μανιφέστο(υ)»(1848) των Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς, ότι είναι το κατ’εξοχήν είδος, το μόνο επιστημονικό είδος. Αλλά, βεβαίως, είναι ουσιαστικά η «απόλυτη -αν και εν «φιλοσοφικώ σχετικισμώ»(!)- αλήθεια», η μόνη «επιστημονική φιλοσοφία», είναι «επιστήμη», είναι  «η φιλοσοφία του προλεταριάτου».  Για όλα αυτά μπορούμε να βρούμε πολλές επιβεβαιώσεις στην μαρξιστική γραμματεία.

β)Ο Galbraith λέει ιστορικά, ότι ο όρος κομμουνισμός προϋπήρχε την εποχή εκείνη του 19ου αι. και ήταν ασαφής ως προς το σημαινόμενο, δηλ. το τι σημαίνει.  Ο R. Heilbroner στους «φιλόσοφους του οικονομικού κόσμου» (μτφ. β’ ‘έκδοσης, εκδ. Κριτική, 2000) λέει, ότι ο κομμουνισμός ήταν βασικά ένας τρόπος οικονομικής οργάνωσης που δεν βασιζόταν στην ατομική ιδιοκτησία. Ο δάσκαλος Χ. Γιανναράς περί το 1983(χριστιανομαρξιστικός διάλογος-μέρος του) έλεγε, ότι ο κομμουνισμός ως λατινική λέξη σημαίνει κοινοκτημοσύνη. Άλλοι ισχυρίζονται, ότι απλώς ελήφθη ο όρος αυτός υπό του διδύμου από την Λατινική μετάφραση της Αγίας Γράφης του Αγίου Ιερωνύμου, υπόθεση που φαίνεται, ότι είναι βάσιμη και με ευρεία παραδοχή. Τα υπόλοιπα ίσως παρέλκουν εδώ.

γ)Είναι προφανές, ότι η συγγραφέας αντιλαμβάνεται τον κομμουνισμό ως εννοιολογικά συνδεδεμένο με τον υλισμό. Κάτι δεκτό, διότι το κάνουν, αλλά ρητώς και με διάκριση, ο Σολόβιεφ, ο Μπερντιάγεφ(αν και ευθύς εξ αρχής, 1918, λέει, ότι φτάνει ως το να αυτοπροσδιορίζεται, ως «Χριστιανός σοσιαλιστής»), ο Ντοστογιέφσκι κ.α. Αλλά είναι απαράδεκτο, όταν ή εάν δεν «βούλεται συνιέναι», ότι μπορούν να υπάρχουν άπειροι κομμουνισμοί και σοσιαλισμοί, αν πρέπει να τους ονομάσουμε έτσι. Κομμουνισμός βασικά, λοιπόν, αν αποσυνδεθή από φιλοσοφικές βάσεις ή από (εμπειρικές) θεολογικές(εννοώ βάσει της «επιστήμης της σχετικής με τον Θεό») βάσεις, είναι η κοινή κτήση των παραγωγικών μέσων, όπου εδώ νοούνται και τα «χωράφια», η «γη». Ο τρόπος επέλευσης ενός τέτοιου συστήματος μπορεί να ποικίλη. Π.χ. ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι, αν και προσέβλεπε στον Τσάρο για μεταρρυθμίσεις, ανήκε στον πρώτο κύκλο των Ρώσσων φουριεριστών της εποχής του, τον πετρασεφσκικό κύκλο, από τα 26 του έτη(τότε περίπου εμφανίστηκε εκεί). Ο ίδιος ο Φουριέ ήταν Χριστιανός, όπως και ο Saint-Simon ήταν Χριστιανός, αλλά ζητούσαν σοσιαλιστικές κοινωνίες (και επαναστάσεις κάποιας μορφής ακόμη). Το ίδιο ισχύει και με πολλούς από τους καταδικασμένους από την Ιερά Εξέταση, όπως τον Ιωάννη Ούσσιο(Γιαν Χους) και τον Τομάσο Καμπανέλλα ή ακόμη και από τους προτεστάντες, όπως τον «αιρετικό» θεολόγο Thomas Munzer, εποχής Μ. Λουθήρου. Με άλλα λόγια, Φουριέ, Σαιν Σιμόν, Munzer, Campanella, Ούσσιος, Μαρξ και Ένγκελς είναι «σοσιαλιστές», «κομμουνιστές». Μεταξύ πολλών-πολλών άλλων.

δ)Η συγγραφέας ισχυρίζεται, ότι η Ορθοδοξη Παράδοση λέει, ότι πρέπει να υπάρχη τέλεια ελευθερία στην μετάδοση του πλούτου, εφ’ω και καταγγέλει την βίαιη μαρξιστική καπηλεία και αλλοτρίωση. Αγνοεί, νομίζουμε, σχεδόν τελείως την σχετική προβληματική, και, ακόμη, δικαιώνει τις πρακτικές τύπου Reagan που θεωρεί (ευλόγως…), ότι πρέπει να προωθήσουμε την προσωπική ελεημοσύνη, αντί για την κρατικά επιβαλλόμενη, στοιχειώδη, έστω, κοινωνική δικαιοσύνη. Βεβαίως υπάρχει ελεύθερη βούληση στην μετάδοση όλου του πλούτου. Είναι αυτό που λένε οι Πατέρες, ότι η ακτημοσύνη είναι προαιρετική. Κατά τα άλλα, η αποστέρηση μισθού, η απόκτηση χωρίς προσωπική εργασία κάθε δυνάμενου να εργαστή είναι βαρύτατο αδίκημα χριστιανικά, και η πράξη της ι.εξομολογήσεως πρέπει να συνεπιφέρη την επιστροφή των «κλαπέντων» στον ακουσίως καταπιεζόμενο, ενώ η Εκκλησία απαγορεύεται να λαμβάνη από τα αποκτηθέντα δια της αδικίας. Ακόμη, το Κράτος, γενικώς, βάσει των Πατέρων, έχει τον σκοπό του να προστατεύη ακριβώς τον αδύναμο από τον δυνατό, να επιφέρη κοινωνική δικαιοσύνη, και αυτό το κατάφεραν Άγιοι αυτοκράτορες όπως ο Άγιος Ιωάννης Γ’  Βατάτζης ο και Ελεήμων(-περίοδος αυτοκρατορίας Νίκαιας) κπα. Αυτό το παραδέχεται ακόμη και ο συκοφαντικότατος άλλοτε και αποβληθείς από το ΚΚΕ απλοϊκός μαρξιστής(-Κ. Μοσκώφ) ιστορικός Γ. Κορδάτος, λέγοντας, ότι σχεδόν απάλειψε την «φεουδαρχική εκμετάλλευση», εκτός του ότι εγκαθίδρυσε «συγκεντρωτική δημοκρατία«(!).(συνεχίζεται…)

Ο Φιντέλ Κάστρο για πατρίδα, εθνικό ύμνο και σημαία ή περί πατριωτικής αριστεράς

Επειδή μακρός και μακρόχρονος ο λόγος περί αριστεράς και πατρίδας, σκέφτηκα καλό να καταχωρίσω εδώ ορισμένες από τις θέσεις του Φιδέλ Κάστρο(1926-), ηγήτορος μέχρι προ τινός διαστήματος της Κούβας για τα θέματα που βλέπετε στον τίτλο. Ο Μπερντιάγεφ κατηγορούσε τους εξουσιαστές μαρξιστές ή «μαρξιστές» της χώρας του το 1918 ως φουτουριστές, που δεν συνδυάζουν την «δημιουργική αρχή με την συντηρητική αρχή«, μία μομφή που ο Λ. Τρότσκι προσπάθησε αργότερα να αποσείση, και όχι επιτυχημένα, μάλλον.

Οι Κουβανοί αυτοί σοσιαλιστές ή και μαρξίζοντες ή ακόμη και μαρξιστές υπήρξαν οπωσδήποτε άνθρωποι που η προσωπικότητά τους στεκόταν ψηλότερα από τις ασπρόμαυρες κοινοτοπίες του μαρξισμού, πάντως. Ο Κάστρο, έτσι, δεν έχει σχέση με την αιφνίδια λατρεία προς την πατρίδα, τους προγόνους, και την διοίκηση της Εκκλησίας του Ι. Στάλιν (που, ως γνωστόν, «ζη» ακόμη και «σπέρνει τον φόβο» στους «οπορτουνιστές» κ.τ.ο.) προ «Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου«. Για αυτού του τύπου την λατρεία είχε πη πολλά σωστά, συνελόντι ειπείν, και ο Δ. Σαββόπουλος, πριν 26 χρόνια, επί χριστιανομαρξιστικού διαλόγου.

Αλλά να δούμε τι λέει ο Φιδέλ στον λόγο του «Η ιστορία θα με δικαιώσει»:

α)Έχουμε διδαχτεί να αγαπούμε και να υπερασπιζουμε την όμορφη σημαία του μοναχικού άστρου, και καθε βράδυ να τραγουδάμε έναν ύμνο, του οποίου οι στίχοι λένε ότι η ζωή μέσα στις αλυσίδες είναι ζωή μέσα στις προσβολές και βύθισμα στην καταισχύνη και ότι είναι ζωή ο θάνατος για την πατρίδα.

β)Γεννηθήκαμε σε μία ελεύθερη χώρα, που μας την κληροδότησαν οι πατέρες μας. Πρώτα, λοιπόν, θα βυθιστεί το Νησί στην θάλασσα και έπειτα θα συμβιβαστούμε να είμαστε δούλοι κάποιου.(Τσακνάκης, 2008, σ.26)

Υ.Γ Υπ’όψει θιασωτών πρώιμης μοντερνικότητας και κυνηγών μαγισσών-«αριστεροδεξιών εθνικοφρόνων», καθώς και νετσαγεφικών αντιαντιϊμπεριαλιστών, ενίοτε δε και λατρών των ΗΠΑ και του Ισραήλ…

Για την αταξική κοινωνία…!:Συμπλήρωση αναγκαία περί Μπερδιάγεφ

Είδαμε ήδη κάποιες εξόχως οξείες κατηγορίες του μεγάλου Ορθόδοξου διανοητή -με τις δικές του ιδιοτυπίες, οπωσδήποτε, όπως είχε παρατηρήση σωστά και ο Φ.Κόντογλου- ενάντια στην αστική μορφή του σοσιαλισμού που ονομάζει, προφανώς επηρεασμένος από Σολόβιεφ, Ντοστογιέφσκι (και τους «Δαιμονισμένους» του, ειδικότερα), αλλά και την σλαβόφιλη ρωσσική φιλοσοφική παράδοση(το άλλο μείζον μέρος της είναι η «δυτικόφιλη») συχνά απλώς σοσιαλισμό.

Μήπως λοιπόν υπήρξε αντιδραστικός; Μήπως υπήρξε, έστω, προτιμητής της μοναρχίας, έστω της επιφορτισμένης συνειδητά με την μυστικιστική (φιλο)λαϊκή αποστολή της, μαζί με κάποιους προαναφερθέντες, τον Κομιάκωφ, κ.α.; Η απάντηση σε αυτά είναι όχι.

Έχω την εντύπωσι, ότι σε αρκετά θέματα, ο Μπ. μεταβάλλει θέσεις ή συμπληρώνει προς κάποιες (ακόμη) πιο ριζοσπαστικές κοινωνικά, χωρίς αυτό να σημαίνη, ότι χάνει κάπου από την αξία που αποδίδει στο πρόσωπο και την ελευθερία του.

Λέει, λοιπόν, κάπου, στο(καταπληκτικό) ώριμο έργο(1935-’36) του «Οι πηγές και το νόημα του ρωσικού κομμουνισμού» απαντώντας σε γενικολόγο συκοφάντη του ιδίου και απολογητή του υπαρκτού μαρξιστικού σοσιαλισμού στην Δύση Χέκερ:  «Πράγματι, είμαι οπαδός μιάς αταξικής κοινωνίας, δηλαδή, μ’αυτή την έννοια, πιο κοντά στον κομουνισμό παρά οπουδήποτε αλλού. Από την αλλη, είμαι πεπεισμένος για την αναγκαιότητα ενός αριστοκρατικού στοιχείου, που αντιτίθεται στο ταξικό στοιχείοο, στον περιστασιακό παράγοντα- οπαδός, αν το θέλετε, μιας πνευματικής αριστοκρατίας. Οι ταξικές ανισότητες πρέπει να εξαφανιστούν, οι προσωπικές να αναφαίνονται όλο και πιο καλύτερα. Ο άνθρωπος πρέπει να ξεχωρίζει από τον διπλανό του με τις προσωπικές του ιδιότητες, και όχι με την κοινωνική του κατάσταση. Μακριά από το να περιορίζεται αυτή η ποιοτική αριστοκρατική αρχή με την εξαφάνιση των κοινωνικών στρωμάτων, οφείλει αντίθετα να ενισχύεται με την εξάλειψή τους[….]Είμαι σ’αυτό το σημείο οπαδός του χριστιανικού περσοναλισμού, όχι του ατομικισμού[…]στην καπιταλιστική και αστική κοινωνία, η προσωπικότητα σβήνεται, έχει μεταχείριση ατόμου.» (σσ. 257-258)

Και επί τη ευκαιρία, σκέφτομαι πως εστίαση πρέπει να υπάρξη περισσότερο όχι στον σκοπό μας ως Χριστιανών Ορθόδοξων, που παραδοσιακά,  Πατερικά είναι η αταξική κοινωνία, αλλά στα μέσα.  Μέσα κατά καιρούς έχουν προταθή διάφορα, και υπάρχουν μέσα για τις μεταρρυθμίσεις(τα συμβατικά, π.χ, σήμερα: απεργίες, πορείες, διαδηλώσεις, καταλήψεις κτλ.) και μέσα για το τελικό σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο «ποθούμενον», αυτήν ταύτην, δηλαδή, την ελεύθερη χριστιανική αταξική κοινωνία.
Ίσως πρέπει τούτο, λοιπόν, να τεθή και στο νέο συλλογικό ιστοχώρο ημών των εχόντων την νηπτικοησυχαστική αναφορά, που βέβαια είναι -για όσους δεν το γνώριζαν- ο tomtb.com … Πολύς ο θερισμός…

Φωταδιστικά αστεία(πλεονασμός):παρενθετικό σκωπτικόν μικρό σχόλιον

Διαβάζω όλως τυχαίως στην zougla.gr κάποιο διασκεδαστικό της κούρασης «ρεπορτάζ» για κάποιον «εξορκιστή παρεκκλησιαστικό και ιερέα», μη -νεοημερολογίτη και μη-παλαιοημερολογίτη, παραλλήλως δε Μάγο(!), που υποτίθεται, ότι σχετίζεται με την περιώνυμη αοιδό Ε. Θώδη, κατά την μαρτυρία των οικείων. Αυτός, λοιπόν, ενέπαιξε την αοιδό με την ιδιότητα αυτή και άρπαξε την περουσία της.

Λέει, λοιπόν, κάπου ο σοφός συντάκτης:

«Παρακολουθήσαμε τους εξορκισμούς του «Μάγου». Υπάρχουν άνθρωποι, συμπολίτες μας το 2009, που πιστεύουν πως είναι δυνατόν να γλυτώσουν από τα «δαιμόνια»…»

Όσοι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» διαβάζουν πιθανόν να γελούν ήδη με τις φωταδιστικές ακριτομυθίες του συντάκτη, αλλά πάντως είναι τωόντι θλιβερό πώς μπορεί κάποιος στην Ελλάδα και την «Ρωμαιοσύνη» του 2009 και όχι π.χ. στην Λαϊκή Δημοκρατία Αλβανίας του 1970 να αρνήται την ύπαρξη των δαιμόνων , των δαιμονικών επηρρειών, των δαιμονικών καταληψιών κ.τ.ο.

Βεβαίως, «μάγοι» υπάρχουν πολλοί, και οι εξορκισμοί των οποίων τους διασημότερους συνέταξε ένας πρώην μάγος και βαθύτατα μυημένος στα θέματα αυτά, ο Κυπριανός, απαιτούν πνευματικότητα ισχυρότατη και αγάπη. Για αυτό οι μαθητές Του δεν μπόρεσαν να διώξουν τούτο το γένος το οποίο «ουκ εκπορευεται ει μη εν προσευχη και νηστεια»(κατά Μάρκον, 9:29) και αμφισβητείται, αν ο θανών Πάπας τα κατάφερε να τελέση στην Δύση ένα εξορκισμό προ τινών ετών.

Αλλά πρέπει να πληροφορηθούν, ότι τα παραπάνω όχι απλώς… υφίστανται, αλλά διαδραματίζουν ένα υπερτεράστιο «ρόλο» στις ζωές όλων.

Ο ίδιος ο «καταραμένος» Μπωντλέρ, που είχε συντάξη τα «Άνθη του κακού», ύμνους προς το όπιο και ύμνους προς τον ίδιο τον(εκπεπτωκότα αρχάγγελο) «Σατανά» (ας πούμε συμβατικά, εν Ελλάδι γνωρίζω μετάφραση του εν λόγω ποιήματος του εσωτεριστή/εθνικιστή Αγ. Σημηριώτη), δεν έλεγε καθόλου τυχαίως αυτό που ο στάρετς Σέργιος επαναλάμβανε αδιαλλείπτως: La plus belle des ruses du diable est de vous persuader qu’il n’existe pas.

Ναι, βεβαίως, αν το προσέξατε, λέει να σας πείσει (ότι δεν υπάρχει).

Και βέβαια αυτήν την πίστη, που δεν είναι πράγματι πίστη, διότι συχνότατα είναι μαρτυρία των κοινότατων πέντε αισθήσεων του ανθρώπου, του ο Μπωντλέρ την κληροδότησε και στον δικό μας, τον εγχώριο… ημικαταραμένο ρομαντικό και λυρικό ποιητή Τ. Άγρα, που σε προσωπικό του γράμμα, αν και αρνείται τον Θεό, επειδή δεν του παρέχει βοήθεια όποτε αυτός την επιθυμεί(!), ομνύει με πάθος να αποκαλύψη την θεότητα αυτή, την «μοχθηρή και μικρόχαρη», που κάνει, αποδίδοντας ελεύθερα εδώ το νόημα, την καθημερινή ζωή των ανθρώπων κόλαση.

Αλλά μάλλον έγραψα πολλά, προκειμένου για παρενθετικό και μάλλον σκωπτικό σχόλιο. «Επιφυλάσσομαι»  για περισσότερα στο μέλλον (αν και βασικά εδώ επιτελώ μεταφορά ψηγμάτων -με ειδικό βάρος ανείπωτο.) 🙂

Προς το παρόν, δείτε, αν θέλετε(προϋπόθεση απαράβατη), μία από τις άπειρες ιστορίες που κρατούν κλειδωμένες για τους απρόθυμους -όπως έχουν κάθε ελευθερία να είναι- οι θεμελιακοί «(θεματο)φύλακες» της παράδοσης της αλήθειας στον τόπο αυτό, ήτοι οι Αγιορείτες, ειπωμένη με τον λαϊκό τρόπο του πασίγνωστου γέροντα Παΐσιου Αγιορείτη. Σας διαβεβαιώ, ότι δεν είναι παρά ένας κόκκος μέσα στην άμμο. Οπότε, απλώς… ουαί τοις ανοήτοις.

Σε ένα μοναστήρι πήγαν έναν δαιμονισμένο και ο ηγούμενος είπε στους πατέρες να πάνε στην εκκλησία να κάνουν κομποσχοίνι. Είχαν εκεί και την κάρα του αγίου Παρθενίου,  επισκόπου Λαμψάκου, και το δαιμόνιο στριμώχθηκε πολύ. Συγχρόνως, ο ηγούμενος ανέθεσε και σε έναν ιερομόναχο να διαβάσει στον δαιμονισμένο εξορκισμούς. Ο ιερομόναχος αυτό ήταν ευσεβής μεν εξωτερικά, αλλά εσωτερικά είχε κρυφή υπερηφάνεια. Ήταν αγωνιστής και τυπικός σε όλα. Νουθετούσε πνευματικά τους άλλους, γιατί ήταν και λόγιος. Ο ίδιος όμως δεν βοηθιόταν από κανέναν, γιατί οι άλλοι, από σεβασμό, όταν τον έβλεπαν να κάνει κάτι στραβό, δίσταζαν να του το πουν. Είχε δημιουργήσει ψευδαισθήσεις στον εαυτό του ότι είναι ο ποιο ενάρετος  της μονής κ.λπ. ο πονηρός βρήκε ευκαιρία  εκείνη την ημέρα να του κάνει κακό. Έβαλε την πονηριά του, για να του δώσει την εντύπωση  ότι αυτό διώχνει το δαιμόνιο από τον δαιμονισμένο. Μόλις λοιπόν άρχισε να διαβάζει τους εξορκισμούς, άρχισε το δαιμόνιο να φωνάζει: «καίγομαι! που με διώχνεις, άσπλαχνε;», οπότε νόμισε ότι καίγεται από τον δικό του εξορκισμό- ενώ ο δαίμονας ζοριζόταν, γιατί προσευχόταν και οι άλλοι πατέρες-, και απάντησε στον δαίμονα: «Να έρθεις σ’; εμένα». Το είχε πει αυτό ο Άγιος Παρθένιος σε ένα δαιμόνιο, αλλά εκείνος ήταν άγιος. Μια φορά δηλαδή που ένα δαιμόνιο φώναζε: «καίγομαι, καίγομαι, που να πάω;», ο Άγιος του είπε: «Έλα σ’; εμένα». Τότε το δαιμόνιο είπε στον Άγιο: «και μόνον το όνομα σου με καίει, Παρθένιε!»,  και έφυγε από τον δαιμονισμένο που ταλαιπωρούσε. Πήγε και αυτός να κάνει τον Άγιο Παρθένιο και δαιμονίσθηκε. Από εκείνη την στιγμή τον εξουσίαζε πια ο δαίμονας χρόνια ολόκληρα βασανιζόταν και δεν μπορούσε να αναπαυθεί πουθενά. Συνέχει γύριζε, πότε έξω στον κόσμο και πότε μέσα στο Άγιον Όρος. Τι τράβηξε ο καημένος! Του είχε δημιουργήσει αυτή η κατάσταση ψυχική κούραση και σωματική κόπωση με τρεμούλα. Και να δείτε, ενώ ήταν καλός παπάς, δεν μπορούσε μετά να λειτουργήσει . Βλέπετε τι κάνει ο διάβολος;(Από: του ιδίου, «Αγιορείται πατέρες και αγιορείτικα»)

Ο στάρετς Σέργιος και η μοντέρνα (ψευδώνυμη) «ψυχιατρική»

Εισαγωγικά

Ήδη έχουμε σε αυτό το ιστολόγιο νύξεις για το θέμα των ρευμάτων αυτών που αυτοπαρουσιάζονται ως γνωρίζοντα τον άνθρωπο και την ψυχή του σε ικανό βαθμό, και κατά συνέπεια μπορούν να μας μιλήσουν για την θεραπεία του.

Βεβαίως, ο λόγος είναι για τις ποικίλες αποκαλούμενες ψυχοθεραπείες ή ψυχιατρικές ή ψυχολογίες. Τεράστιος ο πληθικός αριθμός τους και αλληλοαναιρούμενες. Αλληλοαναιρούμενες και με ποικίλα φιλοσοφικά ρεύματα που εφαρμόζονται και στην, ας την ονομάσουμε έτσι, «φιλοσοφική θεραπευτική» που ανέπτυξε ο Λ. Μαρίνωφ στο πασίγνωστο «Plato not Prozac». Σε άλλες περιπτώσεις αξιόλογων ψυχολογικών ρευμάτων, έχουμε πραγμάτωση ή μεταφορά φιλοσοφικών ρευμάτων όπως του υπαρξισμού, που κυριαρχούσε κατά την δεκαετία του ’60 κατά τον τρόπο περίπου που θεωρείται, ότι «κυριαρχούσε» ο νιτσεϊσμός στο μεταίχμιο 19ου-20ου αιώνα.   Σημαντικότατη είναι η μάλλον εντός σιωπής ρήξι, ή καλλίτερα εντός αιδήμονος σιωπής ρήξη, των ψυχιατρικών αυτών με την κατ’εξοχήν «ψυχιατρική», που είναι το «πνευματικόν ιατρείον» ή «πνευματικόν νοσοκομείον» που κατά τους Πατέρες, όπως τον Χρυσόστομο, συνιστά η Εκκλησία. Δηλαδή οι αξιωματικές, αυθαίρετες, αφετηριακές παραδοχές της ψυχιατρικής, που συνήθως βασίζονται σε τελείως ξεπερασμένο και δυτικό κοσμοείδωλο περασμένων αιώνων, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την Εκκλησία, τους Πατέρες, την ψυχολογία που αυτοί κατά την Χάριν ανέπτυξαν.

"Είναι πολλά τα λεφτά"-επιχειρηματική καινοτομία-"entrepreunerial innovation" κτο.

Στην διαχρονία

Μέχρι πριν τρεις-τέσσερις δεκαετίες, το κυρίαρχο παράδειγμα στην ψυχανάλυση εθεωρείτο ο φροϋδισμός. Ήδη είχαν εμφανιστή πολύ αξιολογότερα υποδείγματα, όπως της (εφαρμοσμένης σε επιχειρησιακό επίπεδο) ανθρωπιστικής Τρίτης ψυχολογίας, όπως αυτή που ανέπτυξε ο συγκρητιστικά φιλοθρησκευτικός -τέτοιος υπήρξε και ο Jung, κατ’άλλους εν κρυπτώ ινδουϊστικών αρχών- τύπος A. Maslow. Ο πολύ μεγάλος της, ας πούμε, ριζικής φιλελεύθερης αντιψυχιατρικής T. Szasz, ιατρός ο ίδιος και καθηγητής πανεπιστημίου στις ΗΠΑ, έχει κυκλοφορήση ένα βιβλίο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Heresies» ή «Αιρετικά» που… είχαμε την ευλογία, μάλλον, να έχη κυκλοφορήση και ελληνιστί προσφάτως από τις εξαίρετες, εν γένει, οφείλω να πω,  «Εναλλακτικές εκδόσεις». Αιρετικός υπήρξε ο Szasz, διότι αμφισβητούσε τον φροϋδισμό, και ευρύτερα την «θρησκεία της νεύρωσης» που για αυτόν ήταν η ψυχιατρική. (Βεβαίως, η αναφορά είναι και στην Ιερά Εξέταση, την οποία μελετά συγκριτικά με το όλο «κίνημα ψυχικής υγείας» στην «Βιομηχανία της τρέλας» και αποδεικνύει τις τρομερές τους αναλογίες και κοινή προέλευσι.)

Κατόπιν, όμως, ο φροϋδισμός και η ξενόφερτη εκείνη μόδα του ψυχαναλίσματος πέρασε λιγάκι στο περιθώριο, και έγινε …»alternative». Συμπτωματικά, η δεκαετία του 1960 ήταν εκείνη στην οποία είχαμε το χαρακτηριστικό γιγάντωμα των επιχειρήσεων και τους εμμανείς κύκλους «συγχωνεύσεων και εξαγορών». Αυτή η τάση ήταν που οδήγησε τον Galbraith σε μία  μεγάλη έως άκρα όξυνση της κριτικής του συστήματος και της «συμβατικής σοφίας» από την αντικαταναλωτική «Κοινωνία της αφθονίας» στα τέλη της δεκαετίας του 1950 ως το «Νέον βιομηχανικόν κράτος» και την με παγκόσμια αναφορά «Οικονομία και κοινό συμφέρον» του 1974.

Γέροντας Πορφύριος Καψοκαλυβίτης:άγιος, λόγιος περί τα ιατρικά και ιατρός, δριμύτατος κατακριτής της κοσμικής ψυχιατρικής

Οι σύγχρονες τάσεις

Η τάση, βεβαίως, σήμερα, είναι μάλλον η βιολογική ή βιολογίζουσα, «φαρμακολογική», όπως την ονομάζει ο π. Φάρος, ψυχιατρική.  Ο ψυχοθεραπευτής P. Breggin, συγγραφέας και αποκαλούμενος από ορισμένους ακαδημαϊκούς πολύ εύλογα «συνείδηση της αμερικάνικης ψυχιατρικής» , βλέπει μετά από το τέλος της δεκαετίας του 1960 και τις αρχές του ’70 την εκπώληση της επίσημης ψυχιατρικής στις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες και στα περιοδικά που αυτές διατηρούσαν και χρηματοδοτούσαν, και με καταχωρήσεις που πρέπει, έπρεπε να κινούνται αυστηρά μέσα στο ψευδοεπιστημονικό αυτό «υπόδειγμα». Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο σε μία άλλη θεωρητική, κοινωνική «επιστήμη» ή θεωρία, την οικονομική, το υπόδειγμα που επαναλαμβάνεται στα θεωρούμενα ως «πρωτοκλασσάτα» επιστημονικά περιοδικά είναι το νεοκλασσικό. Για όσους ξέρουν, το νεοκλασσικό υπόδειγμα της «Γενικής ισορροπίας»(«General  equilibrium theory»). Και, όπως εμείς οι φοιτητές γνωρίζουμε καλώς από εντός του πανεπιστημίου, εάν οι προτεινόμενες δημοσιεύσεις δεν ακολουθούν αυτό το υπόδειγμα και δεν επαναλαμβάνουν κάποιες λέξεις-κλειδιά, όπως της απορρύθμισης(ως πολιτικές προτάσεις), δεν δημοσιεύονται και έτσι δεν προάγεται κάποιος επαγγελματικά ή αξιολογητικά(στο εξωτερικό, ως τώρα). Την ίδια μομφή με δριμύτατο τρόπο απευθύνει ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Τέξας James Galbraith, ο οποίος φυσικά δεν είναι το είδος του ακραιφνούς καπιταλιστή που ονομάζουμε νεοκλασσικό. Αυτά, λοιπόν, είναι για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ λίγο -πολύ τετριμμένα και εγνωσμένα.

Το ανησυχητικό είναι, ότι έχουμε αυτήν την «diabolical rapture», διαβολική συμμαχία, όπως θα έλεγε και ο Szasz, μεταξύ κρατικής εξουσίας και λεγόμενης «ψυχιατρικής» που «απειλεί την ανθρώπινη ελευθερία», σε εποχές που ακούγεται συνεχώς από τα-τους εκμαυλιστές των ΜΜΕ, το αίτημα του χωρισμού «κράτους-εκκλησίας», εννοείται δε εντέχνως και «από τα πάνω», όπως λέμε… Σε αυτά τα αμαρτήματα είχε υποπέση και ο θεωρούμενος από κάποιους ως φονταμενταλιστής Χριστιανός(…) G.W. Bush, βεβαίως, ως γνωστόν. Και βέβαια είναι και η συνεχής προβολή των εν λόγω προσώπων ως «επιστημόνων», ειδικών κτλ. Σίγουρο είναι, ότι από τις θέσεις τους έχουν παραπλανηθή και δηλητηριαστή χιλιάδες ακάτεχοι άνθρωποι, που ψάχνουν στα θολά ή βρώμικα νερά του αστικού υλισμού, του κοσμικού ελπιδεμπορίου και του marketing που χρησιμοποιεί ως βασικά καθότι τελεσφόρα εργαλεία του τις «επιστημονικές δημοσιεύσεις» σε ποικίλα περιοδικά. Οι «ειδικοί» του marketing και οι οικείες σχολές λένε τις μεγαλύτερες αλήθειες για το πώς λειτουργεί η οικονομία και τα διάφορα προϊόντα, έλεγε ο J.K. Galbraith στο τελευταίο του δοκίμιο, και εν προκειμένω αυτά τα εργαλεία τα αναφέρει και προτείνει ο Philip Kotler, μέντορας και εφευρέτης του marketing management σε βιβλίο του του 2008.

Αυτά ας θεωρηθούν πενιχρές σημειώσεις ή οφειλές διαφώτισης κατά δύναμιν για ένα τεράστιο θέμα που οι περισσότεροι, ίσως, αγνοούν ή δεν ερευνούν. Σε αυτό, μεταξύ απείρων άλλων, τα ΜΜΕ, περιοδικός τύπος ή τηλοψία, αλλά και ιστοσελίδες εκλαϊκευμένης επιστήμης ακόμη και ενίοτε, όπως η wikipedia, κάνουν την προπαγανδιστική τους εργασία «πολύ καλά», σίγουρα.

Στάρετς Σέργιος

Οι startzi, και ο στάρετς Σέργιος, και η κοσμική «ψυχιατρική»

Ο στάρετς(1903-1987) Σέργιος είναι ένας αδάμας πραγματικός «γέροντα με υψηλή πνευματικότητα»(=στάρετς, στην ρώσσικη γλώσσα) της ρωσσικής διασποράς στη Γαλλία. Λόγιος επίσης, και με μεγάλη αποδοχή στους κύκλους των Χριστιανών Υπαρξιστών εν Γαλλία, μίλησε εκτενώς για τις ψυχιατρικές θεωρίες της εποχής του. Ο Jean -Claude Larchet, καθηγητής Φιλοσοφίας και Θεολογίας στο Στρασβούργο, με ανώτατες σπουδές σε ανθρωπιστικές επιστήμες και ψυχολογία, καταγράφει κάποιες ρήσεις του, που παραθέτουμε άνευ περιττολογιών…:

• Στη βάση των ψυχικών ασθενειών βρίσκεται η υπερηφάνεια. Θεμέλιο των ψυχικών ασθενειών είναι η θεώρηση του εαυτού μας ως κέντρου των πραγμάτων. Όλοι οι ψυχικά ασθενείς έχουν ως κέντρο τον εαυτό τους. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι για την ασθένειά τους. Η υπερηφάνεια, όπως και τα άλλα πάθη, έχουν στο άτομο ποικίλες προελεύσεις: την προσωπική βούληση, αλλά και την κληρονομικότητα, το οικογενειακό περιβάλλον, την κοινωνία, τις προσωπικές σχέσεις και την ιστορία του καθενός.
• Κάθε πνευματικός πατέρας πρέπει να είναι ταυτόχρονα και ψυχίατρος. Κάθε ψυχική ασθένεια έχει στην βάση της πνευματικά προβλήματα.  Η πνευματικότητα καλύπτει και περιλαμβάνει τα πάντα. Επομένως, μια πνευματική πράξη μπορεί να θεραπεύσει.
• Ο ψυχίατρος που δεν είναι πνευματικός άνθρωπος μπορεί να ανακουφίσει τον ασθενή, να τον βοηθήσει να ξαναβρεί τον εαυτό του, να βελτιώσει τις σχέσεις του με τους άλλους. Αλλά κατά βάθος τον αφήνει άδειο, γιατί δεν του λέει πώς να βρει ένα νόημα στην ύπαρξή του. Κάτι που αντιθέτως κάνει ο πνευματικός πατέρας
• Αντίθετα με ό,τι ισχυρίζεται ο Φρόυντ, η βάση των ψυχικών ασθενειών δεν είναι η σεξουαλικότητα, αλλά η υπερηφάνεια.
• […]Να καταλάβουμε ότι όπως το σώμα αρρωσταίνει και πεθαίνει χωρίς τροφή, έτσι και η ψυχή αρρωσταίνει και πεθαίνει χωρίς την προσευχή. Η προσευχή είναι η τροφή της ψυχής.(Larchet, 2006, Ακρίτας, σσ. 167-169)

Ελπίζω, ότι τώρα κατανοείτε γιατί δεν σχολιάζω. 🙂

Υ.Γ Συγχωρήσατέ μοι, παρακαλώ, οποιαδήποτε τυχούσα σχετική (μη-ρητορική) υπερβολή ή άγνοια βλέπετε- απλώς να σας υπομνήσω, πως οι προθέσεις μου είναι αντιδιαμετρικές. Κάθε σχολιασμός και συζήτηση είναι εξόχως επιθυμητή. Σας περιμένω άπαντες, καθώς πολλά «άρρητα ρήματα» υπάρχουν, για να ειπωθούν, και για αυτό και θα επανέλθουμε σίγουρα στο θέμα, «συν Θεώ» πάντοτε…… 🙂

Στο μέλλον; – Δοκίμιο του Αθανασίου Δ. Καραμπούζη*

ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ?

Ποιος ο ρόλος της πολιτικής στην έξοδο από την κρίση; Ποιες δύο αντίπαλες αντιλήψεις για τον ρόλο του καπιταλισμού εδράζονται στις πολιτικές μάχες που διεξάγονται;

Και ποια θα είναι η μελλοντική φούσκα, που θα στηρίξει την ανάπτυξη των επόμενων γενιών;

Τέτοιας φύσεως ερωτήματα φιλοδοξεί ν’ απαντήσει το παρόν άρθρο, το οποίο έχει μάλλον σκωπτικό και θυμοσοφικό, παρά αμιγώς επιστημονικό χαρακτήρα. Με αναφορές σε οικονομολόγους που προέβλεψαν την κρίση, όμως, καθώς η παιχνιδιάρικη διάθεση δεν αναιρεί τη σοβαρότητα των θεμάτων…

Φουτουριστική πυραμίδα στην Αστάνα, πρωτεύουσα του Καζαχστάν.

ΔΙΑΣΩΣΗ Ή ΡΥΘΜΙΣΗ;

Μεγάλοι οικονομολόγοι, όπως ο νομπελίστας του 2008 Πωλ Κρούγκμαν, ήταν που έκαναν την αρχή στον χώρο των ιδεολογικών μαχών εν μέσω κρίσης. Η σύνοδος του G20 στο Λονδίνο, αρχές του 2009, τις επικύρωσε.

Στα πλαίσια, πάντα, του καπιταλιστικού συστήματος οι ευρωπαϊστές ηγέτες της κεντρικής Ευρώπης (Γερμανία, Γαλλία κυρίως…) υποστήριξαν θέσεις λιγότερο «κεϋνσιανές», αντίθετες από τις οικονομικές πολιτικές που επιτάσσει μια τέτοια κάμψη, υπερασπιζόμενοι ένα μοντέλο ασύδοτης ελευθερίας, που έχει το ίδιο καμφθεί από τις εξελίξεις. Στον αντίποδα οι αγγλοσάξονες ως διασώστες – ήρωες της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας, δαπανούν τεράστια ποσά για το σκοπό τους και επισημαίνουν ότι αποτελεί μονόδρομο η χορήγηση κρατικής ρευστότητας σε τράπεζες και λοιπές νευραλγικές επιχειρήσεις για την περιβόητη «έξοδο» από την κρίση. Μέχρι εδώ όλα καλά λοιπόν.

Φυσικά και όχι.

Η «σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού» είναι η εξής: το όχι των ευρωπαίων φιλελεύθερων πολιτικών συνοδεύεται από το αίτημα για άμεση ρύθμιση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και συναφή θέματα, όπως κατάργηση των φορολογικών παραδείσων παγκόσμια εποπτεία των αγορών κλπ. Θέλετε από πολιτική ιδιοτέλεια, θέλετε από απλή αναγωγή στα εθνικά τους συμφέροντα, οι ευρωπαίοι πολιτικοί (γενικεύοντας λίγο αυθαίρετα…) είναι πιο κοντά σε μια ευκταία λύση.

Γιατί;

Απλούστατα γιατί για να καρποφορήσει η κρατική ενίσχυση πρέπει πρώτα ρητά να διασφαλιστεί ότι η ροή του χρήματος θα έχει τελικό αποδέκτη τους καταναλωτές καθιστώντας ενεργή την τωρινή «αδρανή» ζήτηση. Το ζητούμενο εδώ δεν είναι απλώς να μην περιπέσει το χρήμα σε αδράνεια, ενισχύοντας τους ισολογισμούς των τραπεζών (πρόβλημα που αντιμετώπισε και ο Ρούζβελτ παλιότερα), αλλά να κυκλοφορήσει στην αγορά. Δεν είναι ότι πρέπει να τιμωρηθούν απλώς τα χρυσά στελέχη των τραπεζών που τιτλοποιούσαν και πωλούσαν, χωρίς έλεγχο από τις αρμόδιες αρχές, στις παράλληλες αγορές πλειοδοτικών οργανισμών, αγορές που πήραν σάρκα και οστά με την χρηματοπιστωτική καινοτομία των CDO (παραπέμπω σε σχετική βιβλιογραφία για περαιτέρω λεπτομέρειες). Το πρόβλημα εστιάζεται στην ρύθμιση, δηλαδή στην αποτροπή, μέσω ελέγχου, παρόμοιων καταστάσεων. Μόνο τότε διασφαλίζεται η σωστή ροή του χρήματος.

Αλλά πώς διασφαλίζεται η αμεροληψία του ελέγχου των αγορών;

Στο σημείο αυτό πρέπει να κάνω μια μικρή αναφορά στην σχέση της οικονομία με την πολιτική. Από καταβολής της, η οικονομική σκέψη (Άνταμ Σμιθ, Ρικάρντο κλπ) ενείχε έντονη πολιτική χροιά. Χαρακτηριστικό της εποχής, μέχρι και τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ο ακαδημαϊκός όρος «πολιτική οικονομία». Από το 1969 και έπειτα θεσπίστηκε ο θεσμός του Νόμπελ Οικονομικών που σηματοδότησε, και τυπικά πλέον, την ανεξαρτητοποίηση της οικονομικής δραστηριότητας από την πολιτική της διάσταση, από τον κοινοβουλευτικό (δημοκρατικό) έλεγχο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την αδυναμία χάραξης μακροοικονομικής πολιτικής με αυστηρό γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και, φυσικά, κατάργηση, στην πράξη, της εποπτείας των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, αφού δεν διασφαλίζεται το «αδιάφθορον» των εποπτικών αρχών μέσω της κρίσης των πολιτών (πάντα δια του κοινοβουλίου). Είναι λοιπόν αυτή η ασυδοσία πολλών μεγάλων επιχειρήσεων, που καταστρατηγούν τους κανόνες του ανταγωνισμού, συστήνοντας ατιμωρητί καρτέλ και άλλες ολιγοπωλιακές αγοραίες φόρμες, που μας οδήγησε στην παρούσα κάμψη. Τα πράγματα όμως μπαίνουν σε άλλη διάσταση όταν η εποπτεία δεν λειτουργεί στον χρηματοδότη της οικονομικής δραστηριότητας, το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Έτσι φτάσαμε να μιλάμε ακόμη και για ενδεχόμενη ύφεση.

Τι πρέπει να γίνει;

Δεν αρκεί φυσικά η τιμωρία, ούτε η διοχέτευση ρευστότητας χωρίς τα παράλληλα εχέγγυα ρύθμισης. Αυτό που χρειάζεται είναι πρωτίστως, όσο τετριμμένο κι αν ακούγεται, πολιτική βούληση. Η παρούσες κυβερνήσεις που ασπάστηκαν την ακραία νεοφιλελεύθερη ιδεολογία (ασχέτως αν δηλώνουν σοσιαλιστές ή δεξιόφρονες), σίγουρα δεν την διαθέτουν. Το εκλογικό σώμα μένει να αποδείξει τα υγιή του αντανακλαστικά και να αναδείξει νέες δυνάμεις, ικανές για ένα νέο consensus μεταξύ των κοινωνικών φατριών, ένα νέο New Deal, που αυτή τη φορά θα διασφαλίζει την πολιτική του επιβίωση απέναντι στην πρόσκαιρη οικονομική ευφορία των καιρών στο μέλλον (όπως συνέβη με το προηγούμενο τη δεκαετία του 50’, με τη συναίνεση του αμερικανικού λαού, εξαιτίας της αισθητής, μα πρόσκαιρης, ανάπτυξης.). Αυτό επιτυγχάνεται με δύσκολα μετατρέψιμους συνταγματικούς νόμους (έχω άγνοια της νομικής ορολογίας) που θα διέπουν τη λειτουργία των εποπτικών αγορών ανά κράτος και θα λογοδοτούν στους πολίτες, ενώ θα συντονίζονται σ’ ένα παγκόσμιο όργανο. Σίγουρα δεν περιμένουμε τον πολιτικό μεσσία να έρθει να μας γλιτώσει, εξ ολοκλήρου μόνος του, από τη οικονομική μας κόλαση. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα εναρκτήριο λάκτισμα, μια πρώτη θετική πρωτοβουλία στις βάσεις αυτές. Να τεθούν ξανά τα θεμέλια για υγιή ανάπτυξη, όχι σαν αυτοσκοπός, αλλά προς όφελος του ανθρώπου.

Ο νομπελίστας οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ…

«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.» Κ.Π.Καβάφης

Οι μελέτες για την κρίση πληθαίνουν συνεχώς. Η παλιά ιδεολογία παλεύει για την επιβίωσή της. Νέοι οικονομολόγοι, λάτρεις της κριτικής, έρχονται στο προσκήνιο αμφισβητώντας τις καθεστηκυίες νεοφιλελεύθερες απόψεις.

Ανάμεσά τους μια φωνή εκ Γαλλίας, όχι τόσο νέα όσο επιτάσσει το ράλι των ιδεών επί ημερών μας, αλλά σταθερά από τα μέσα του 70’ να προειδοποιεί και να προκαλεί ειρωνικά, πολλές φορές σχόλια, εκ μέρους των ηττημένων πλέον ιδεολόγων της δεξιάς θεώρησης των πραγμάτων.

Είναι η σχολή της κανονικοποίησης. Οι εκπρόσωποί της προσπαθούν, αλιεύοντας στοιχεία από τις περιόδους κρίσεων κατά μήκος της ιστορική γραμμής του καπιταλισμού να αποδείξουν το πεπρωμένο των αδιάλειπτων κρίσεων και κρούσεων που τον διέπουν. Ένα πεπρωμένο που μοιάζει βγαλμένο από τις σελίδες του Μαρξ και επισημοποιεί τον οικονομικό κύκλο στην μισητή διάσταση της ύφεσης.

Στις μέρες μας επαληθεύονται. Η ύφεση ήρθε εκεί που όλα τα μακρομεγέθη ήταν στο ζενίθ τους (αν εξαιρούσαμε ίσως την ανεργία σε ορισμένες περιπτώσεις). Ήρθε εκεί που δεν την περίμενε κανείς. Φωνές προειδοποιητικές, όπως των Γάλλων, που προανέφερα, και ελαχίστων αμερικανών (Κρούγκμαν) ακούγονταν αστείες μπροστά στην υπερανάπτυξη των καιρών των «παχιών αγελάδων». Και όλοι αυτοί οι κύριοι, επισημαίνουν το αυτονόητο που είχε ξεχαστεί: καπιταλισμός και κρίσεις είναι φαινόμενα ιστορικά συνυφασμένα.

Ύστερα από κάθε κρίση το παρόν σύστημα «πιάνεται» από ένα τομέα της οικονομίας για να αναπτυχθεί υπέρμετρα και πάλι να καταλήξει σε νέα κρίση. Κι ο τομέας αυτός θα ονομάζεται φούσκα υπερεπενδύσεων. Συνέβη μετά το μεγάλο Κραχ του 1929 και ονομάστηκε Β Παγκόσμιος Πόλεμος. Συνέβη και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, ενώ ονομάστηκε το 2000 φούσκα της τεχνολογίας και για να ξεπεραστεί μπήκαμε σε μια νέα φούσκα, τη σημερινή, των ακινήτων. Είναι λοιπόν μονόδρομος η έξοδος από την νέα κρίση. Όλοι ψάχνουν έναν τομέα, σχετικά καινό και με προσδοκίες υπερκερδών. Ηλίου φαεινότερο ότι μιλώ για την μόδα της οικονομικής μας εποχής: τις πράσινες επενδύσεις. Επενδύσεις που είναι ικανές να συντηρήσουν μια ανάπτυξη δεκαετιών. Είναι εξάλλου ήδη γνωστές οι προθέσεις της νέας αμερικανικής ηγεσίας για περαιτέρω διευκόλυνση των επενδύσεων στις ανανεώσιμες ενέργειες, με κυριότερες δράσεις την φορολογική και νομική διευκόλυνση. Και φυσικά κατά πόδας και η ο υπόλοιπος κόσμος, αν και τείνω να πιστεύω ότι την πρωτοκαθεδρία στον τομέα διατηρούσε και διατηρεί η βόρεια Ευρώπη, συν την ισπανική εξαίρεση. Παρ’ όλα αυτά, για φούσκα πρόκειται.

Προσωπικά είμαι υπέρμαχος ενός καπιταλισμού, που, έστω κι από επενδυτική ιδιοτέλεια, μπορεί να συνδράμει θετικά στον δύσμοιρο πλανήτη μας. Αλλά οφείλουμε να διαβάζουμε του ιστορικούς νόμους του καθεστηκώτος συστήματος και να προβλέπουμε τα λάθη του. Ο Καβάφης στο ποίημα του « Περιμένοντας τους βαρβάρους» μιλάει για μια νέα κατάσταση πραγμάτων τη οποία εναγωνίως προσμένουν τα νοήμονα όντα για να λυτρωθούν από την ανία τους. Ανία νομοθετική, οικονομική, κοινωνική, υπαρξιακή. Στη ύστερη ρωμαϊκή εποχή, μια εποχή παρακμιακή, κατά κοινή ομολογία. Στον σύγχρονο καπιταλισμό, οι νέοι επενδυτικοί τομείς, οι φούσκες του μέλλοντος, ως άλλοι βάρβαροι, αποκτούν πιστούς οπαδούς, που ταχέως αυξάνονται και επαληθεύουν τον ποιητή.

Μήπως πρόκειται για ακόμη μία εποχή παρακμής και ανοησίας στην ανώμαλη ιστορική γραμμή του ανθρώπινου γένους;

Ρώμη:Κολοσσαίο

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αλιεττά, Μισέλ (2009): Η Οικονομική Κρίση. Μετάφραση: Παπαγιαννίδης, Δ., Α. Αθήνα: Εκδόσεις Πόλις.

Κρούγκμαν, Π. (2009): Η κρίση του 2008 και η επιστροφή των οικονομικών της ύφεσης. Μετάφραση: Αλαβάνου Α. Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη.

Σόρος, Τζ. (2008): Η οικονομική κρίση του 2008 και η σημασία της. Μετάφραση: Φιλιππάτος, Α. Αθήνα: Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη.

Σημ. φιλαλήθους/philalethe00: Το άρθρο δημοσιεύεται κατ’αίτησιν του φίλου Αθανάσιου. Βεβαίως δεν συμμερίζεται ο γράφων το σύνολο των απόψεων του αγαπητού λίαν φίλου. Είναι μέρος από ένα όλον δοκιμιογραφικής προσπάθειας που θα ολοκληρωθή με άλλες δύο δημοσιεύσεις, που «επίκεινται».

*ο δοκιμιογράφος είναι φοιτητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

Πρωτομαγιάτικες σημειώσεις, οι ποικίλοι σοσιαλισμοί και η θεωρητική μας παρακμή

Σήμερα η Πρωτομαγιά, που εν Ελλάδι πρωτοεορτάστηκε λόγω των προσπαθειών του μεγάλου «πρώιμου» Σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη το 1894. Ο Καλλέργης ουσιαστικά, όπως και άλλοι σοσιαλιστές, όπως ο Leroux,  έβλεπε τον Σοσιαλισμό ως την πραγμάτωση του δανεισμένου (εκκοσμικευμένου χριστιανικού) τρίπτυχου της Γαλλικής Επανάστασης «ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα» (egalite-fraternite-liberte).

Το σημαντικό είναι, ότι ο Σταύρος Καλλέργης, όπως και ο Πλάτων Δρακούλης(ένας υπέροχος εκλεκτικός Σοσιαλιστής που βλέπει τον Σοσιαλισμό ως κοινωνική πραγμάτωσι του Χριστιανισμού…), οι πλέον σημαίνοντες του ελλαδικού εργατικού κινήματος ως τις αρχές και το πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα, ήσαν πολύ διαφορετικοί εν σχέσει με τους αυτοαποκαλούμενους σημερινούς συνεχιστές τους, μαρξιστές, και «ανανεωτές κομμουνιστές».

Ήσαν ριζικά διαφορετικοί, ίσως. Εκπροσωπούσαν μία τελείως άλλη «ψυχολογία». Ο προλεταριακός σοσιαλισμός απευθυνόταν σε κατώτερα «ψυχόρμητα» του ανθρώπου, ενώ οι συγκεκριμένοι απευθύνονταν στην πείνα και δίψα για δικαιοσύνη. Απευθύνονταν σε «διψασμένους θεούς«, όπως θα έλεγε ο Αγ. Ν. Βελιμίροβιτς για τον τύπο ανθρώπου που παράγει (μυστικά) το Πνεύμα, ήτοι ο «χριστιανισμός». Για αυτό ακριβώς θα δούμε κάποιες εξαίρετες ρήσεις του Νικολάι Μπερντιάγεφ για το θέμα του σοσιαλισμού και την ποιοτική διαφορά μεταξύ των δύο τύπων σοσιαλισμών, του εμπνευσμένου από το αστικό πνεύμα και του εμπνευσμένου από ανώτερες τάσεις του ανθρώπου.

1. «Ο οικονομικός υλισμός του Μαρξ δεν ήταν μια θεωρητική εφεύρεση, ανταποκρινόταν σε μια κάποια πραγματικότητα: υπήρχε κάτι το οποίο προκάλεσε την διδασκαλία του Μαρξ ως αντίδραση της σκέψης. Ο σύγχρονος σοσιαλισμός αποτελεί αντανακλαστική αντίδραση, δεν περικλείει δημιουργική αρχή. Είναι «σαρξ εκ της σαρκός» της αστικής και καπιταλιστικής κοινωνίας, είναι ένα εσωτερικό φαινόμενό της, καθορίζεται ολοκληρωτικά από την δομή και τις εσωτερικές της κινήσεις. Πνευματικά βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Ο σοσιαλισμός είναι αστικός ως τα τρίσβαθά του.[…]
2. Τόσο η «μπουρζουαζία» όσο και το «προλεταριάτο» της εποχής, καπιταλιστικού και σοσιαλιστικού στυλ, αντιπροσωπεύουν μια προδοσία και μια απόρριψη των πνευματικών θεμελίων της ζωής. Η «μπουρζουαζία» υπήρξε η πρώτη που πρόδωσε και αποποιήθηκε το «ιερό». Το «προλεταριάτο» την ακολούθησε κατά βήμα. Από αυτήν έμαθε τον αθεϊσμό και τον υλισμό, αφομοίωσε το πνεύμα των επιφανειακών «φώτων», εμποτίστηκε από οικονομισμό[…]
3. είμαστε αναγκασμένοι να αναγνωρίσουμε ότι το «προλεταριάτο» κληρονόμησε πολλές αμαρτίες και ελαττώματα της «μπουρζουαζίας». Δεν υπάρχει τίποτα το πρωτότυπο στο «προλεταριάτο» σας, όλα τα έχει δανειστεί.[…]
4. Να λοιπόν αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάτε ποτέ[…]ο σοσιαλισμός δημιουργήθηκε από την μπουρζουαζία, από την ανώτερη πολιτισμική τάξη. Εισήχθη στον κόσμο ως ιδέα των αστικών τάξεων που η σκέψη τους επιχειρούσε αφιλοκερδώς να λύσει τις αντιφάσεις και να ξεπεράσει τα δεινά και τις αδικίες της κοινωνίας. Έτσι γεννήθηκαν ο σοσιαλισμός του Σαιν Σιμόν, του Φουριέ, του Όουεν, και του Πλάτωνα στην αρχαιότητα. Εξ άλλου οι δικοί σας  Μαρξ και Λασάλ ήταν «αστοί» και όχι προλετάριοι.[…]
5. δεν υπάρχει ευγένεια παρά μόνο στον αριστοκρατικό σοσιαλισμό του Πλάτωνα και επίσης στον ιεραρχικό σοσιαλισμό του Ρούσκιν[σ.σ.:επιφανής Βρεττανός Χριστιανοσοσιαλιστής].(«Για την κοινωνική ανισότητα, Μπερντιάεφ, εκδ. Πουρναρά, 1984) σσ.232-235)

Τζον Ρούσκιν(1819-1900)-Ρέκτης του χριστιανικού σοσιαλισμού

Αντί συμπεράσματος

Ο Ένγκελς κάποτε έγραφε, ότι είναι οι Γερμανοί σοσιαλιστές, όπως ο ίδιος, περήφανοι επίγονοι (και) των σοσιαλιστών Σαιμ Σιμόν, Φουριέ και Όουεν, των οποίων οι οπαδοί συναπάρτιζαν την πρώτη διεθνή, όπως βέβαια και των φιλοσόφων του γερμανικού ιδεαλισμού, κάτι που παρέλκει, βέβαια, εδώ. Όμως, η αλήθεια είναι, ότι οι κόσμοι τους, οι κόσμοι των δύο αυτών σοσιαλισμών, απέχουν πάρα πολύ…

Και εδώ είναι που πρέπει να γίνη η εκλεκτική διαλογή, και η επιλογή του «χαλεπού καλού»…