«Πουθενά» ενδύσεως παραλειπόμενα…

Είναι το μόνιμο… εξαγγελτικό μοτίβο. Συνεχώς, έρχεται ένα θέμα στην επικαιρότητα όπου ορισμένοι έχουν κάποιες κραυγαλέες προκαταλήψεις και, μ’ όλον τούτο, σπεύδουν να μας… διαφωτίσουν, όντες έως και άσχετοι με το θέμα. Τελικώς, όσοι κατέχουν γράμματα καταλήγουν να «τραβάνε τα μαλλιά τους» με τα όσα αναγινώσκουν και γινώσκουν, ενώ ορισμένοι άλλοι πεπωρωμένοι τη καρδία κοινωνοί των ίδιων παρωπίδων… καταφάσκουν με νεύρο «μη ειδότες τι ποιούν»…

Ο λόγος για την «πρεμιέρα» του Εθνικού θεάτρου της παράστασης του Δ. Παπαιωάννου «πουθενά».  Ο μύθος λέει, ότι υπήρχε η στοχοθεσία να ενδυθούν κάποιοι ηθοποιοί (ή και βουβά πρόσωπα), προκειμένου να μην σκανδαλισθούν οι επίσημοι και, ειδικότερα, …ο Αρχιεπίσκοπος.  Το σχετικό ρεπορτάζ-αναφορά της εφημερίδας «Τα νέα»  κείται ώδε:

ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ:Ψάχνουν φύλλα συκής για τα γυμνά

Από την παράσταση "Πουθενά"

Εδώ αναφέρεται και ότι μπορεί να υπάρξουν …επίσημες ή ιερές αντιδράσεις. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ορισμένοι θυμήθηκαν ποικίλα χαρίεντα, τωόντι, ιστορήματα να μας ανιστορήσουν.Έτσι, πάλι αναγνώσαμε για την φρικαλέα εκείνη «λογοκρισία» του πορνογραφήματος καλλιτεχνήματος που φιλοτέχνησε η κα Εύα Στεφανή σταχυολογώντας από «σκληροπυρηνική πορνογραφία» με υπόκρουση τον …   Ύμνο εις την Ελευθερίαν, το φιλμάκι του αγαπητού κου Γαβρά μας που υποτιμήθηκε, έως  τον «ελληνοχριστιανικό πολιτισμό» και τις περιπέτειες της βασιλίσσης στην (πουριτανική, για την ακρίβειαν -πουριτανισμός είναι «χριστιανική» αίρεση, για όσους δεν το εγνώριζαν) Αγγλία…

Παναγία η γαλακτοτροφούσα

Σώμα, γυμνότητα, Εκκλησία

Βεβαίως, όσοι δεν το θυμούνται(θα το βρήτε άμεσα), και ο κος Γαβράς μας μας είχε πη, ίσως εν θερμώ, ότι οι φανατικοί εκείνοι που κατέστρεψαν τον Παρθενώνα πριν μετατραπή εις ένδειξιν της συνείδησης της συνέχειας, σε Ναό(=κατοικία του Θεού) της Παναγίας της Αθηνιώτισσας, παρακινήθηκαν και από την απαράδεκτον ηθικοθρησκευτικώς γυμνότητα των σωμάτων.. Όμως, η αλήθεια, δυστυχώς, κείται πολύ μακρϋά από τις απίθανες, όντως, έως και διασκεδαστικές, εικοτολογίες αυτές. Η Εκκλησία, βάσει ενός Ιερού Κανόνα των πρώτων Οικουμενικών Συνόδων που αναφέρεται σε σχετικό βιβλίο του θεολόγου Ν. Μπουγάτσου για την «κοινωνική διδασκαλία των Πατέρων»(δεν το έχω «πρόχειρο» τούτη την στιγμή), αναφέρεται, ότι απαγόρευσε σε κάποια φάση ιστορική τα μικτά λουτρά, και, βεβαίως, στα λουτρά ήσαν ανένδυτοι οι προσερχόμενοι. Αλλά γιατί η Εκκλησία «αποφασίζει συνοδικώς» και κανονίζει την απαγόρευσή αυτή; Μα …για να μην σκανδαλισθούν οι εθνικοί!!!!! Όσοι δεν το «πιστεύετε» -και εάν δεν ευρεθή η κατατεθή εδώ η ακριβής παραπομπή μελλοντικώς- σας προκαλώ να ερευνήσετε σχετικά..

Αλλά αυτό ήταν απόλυτα «φυσικό». Η γυμνότητα δεν είναι μία κατάσταση ηθικώς μεμπτή καθ’αυτή. Ουδ’όλως. Όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί -και του Χριστού συμπεριλαμβανομένου- ενήλικοι όντες βαπτίζονταν γυμνοί, αφού είχε προηγηθή ολοτελής(«έως άκρων ονύχων») απάλειψη με έλαιο που είχε «ευλογηθή» από τον ιερέα. Το αναφέρει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας. Και, βέβαια, τονίζει την μακαριότητα, και την προπτωτική καθαρότητα και αθωότητα όσων μετείχαν στο Μυστήριο, τον μη-«πονηρό οφθαλμό», την απουσία πονηρής εσωτερικής διάθεσης, «σαρκικού φρονήματος» ας πούμε συγκαταβατικά.

Οσία Μαρία η Αιγυπτία

Είναι μόνον τούτο; Όχι, βεβαίως όχι. Στο θέμα έχουν αναφερθή αρκετοί, με ίσως πιο γνωστό τον ευθυνοκεντριστή κοσμικό ψυχοθεραπευτή και ιερέα συγγραφέα π. Φιλόθεο Φάρο, που παρά τα σφάλματά του σε άλλα θέματα, εδώ ορθοτομεί. Τα βιβλία του που εξετάζουν το θέμα καταλεπτώς είναι δύο:

α)«Άηθες ήθος», εκδ. Ακρίτας, 1993

β)«Έρωτος φύσις», εκδ. Αρμός,τελ. έκδοση 2001

• Εκεί εντός, το λοιπόν, μέσα από μία σειρά παραθεμάτων μέσα από το Γεροντικό το Μέγα(αναφέρεται ως ένα από τα «αείποτε» πνευματικότερα βιβλία, για όσους φίλους δεν γνωρίζουν), τους Πατέρες κ.λπ., σταχυολογείται και η άποψη τινός -μεγάλου- Αγίου που αναφέρεται στο πώς δεν εντρέπετο ουδόλως την γυμνότητα των άλλων ανθρώπων πλάι του και περί του. Για αυτόν κάθε μέλος του σώματος, είτε χέρι είτε πόδι είτε βάλανος ήταν μετάβαση επί το πρωτότυπον, ας πούμε, δηλαδή τον Χριστό.
• Μεγάλη σημασία έχει, ότι και ο γέροντας Πορφύριος ο Καψοκαλυβίτης, κάτοχος πολλών αγιοπνευματικών χαρισμάτων(διορατικό, προορατικό κπα.) είχε εκδηλώση την συγκινητική επιθυμία του να μεταβή στους χίππυδες/γυμνιστές στα Μάταλα της Κρήτης, επειδή τους συμπόνεσε πάρα πολύ στην μοναξιά τους όντες, ώστε «χωρίς να τους κατακρίνει», να ζήση χωρίς αμαρτίες κοντά τους…! Βεβαίως, εάν ενδιαφερόταν για την απουσία ερεθισμάτων που θα μπορούσαν να προκαλέσουν χρησιμοποιούμενα καταλλήλως από φορείς του ενεργούμενου Μυστηρίου της Ανομίας σκανδαλισμό, θα έμενε στην μόνωσή του, να προσεύχεται για όλους εμάς τους υπόλοιπους… Αλλά, σε ένα άνθρωπο με αγνότητα, τα ερεθίσματα αποβαίνουν «προς σωτηρίαν» ακόμη. Το πρόβλημα είναι η ηδονοβλεψία, δηλαδή, που σημαίνει ακριβώς αυτό που λέει ο Χριστός «βλέπω(-ειν) προς το επιθυμήσαι». Και, βέβαια, αυτή η διάθεση μπορεί να υπάρχη ή να μην υπάρχη, κάλλιστα, σε ενδεδυμένους, σε γεγυμνωμένους ή ο,τιδήποτε ενδιαμέσως.

Πάντα ταύτα ισχύουν και με την τελική έκβαση που ήταν η (χθεσινή) «κανονική» εκτέλεση της παράστασης του γνωστού καλλιτέχνη, και η εκπλήρωση του ενδεχομένου της απουσίας του Αρχιεπισκόπου.. Ας ελπίσουμε η επόμενη φορά να βρη λιγότερο κενολόγους τους παντοειδείς σχολιαστές και δημοσιολογούντες….

Πέρα από το σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό(του αδ. Ζείδωρου)

Πέρα από το σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό

Του αδ. Ζείδωρου

Στην προεκλογική περίοδο που προηγήθηκε δεν υπήρξαν σοβαρές αμφισβητήσεις για τη συμμόρφωσή μας με τις οικονομικές επιταγές των υπερκρατικών κέντρων εξουσίας. Τα περισσότερα πολιτικά κόμματα φάνηκαν να διαφωνούν περισσότερο για το αν η οικονομική μας πολιτική θα εξαρτάται από τη μία ή την άλλη δύναμη, παρά για το αν θα πάψει να αποτελεί το παράσιτο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Στηλιτεύοντας αυτή την κατάσταση ο Οικουμενικός Πατριάρχης σε ομιλία του προ ημερών σημείωσε: «Γίνεται λόγος για έναν πλανητικό καπιταλισμό, ο οποίος επιβάλλει τους ατέγκτους νόμους της αγοράς σε όλη την υφήλιο, για μία «τρομοκρατία της αγοράς». Η απόλυτη προτεραιότητα της οικονομίας και ο ανάλγητος ανταγωνισμός αποτελούν μία παγερή πραγματικότητα, η οποία δυναμιτίζει το κοινωνικό κράτος και προβάλλει το δίκαιο του οικονομικώς ισχυροτέρου ως μονόδρομο προς την ευημερία. Η παγκοσμιοποίηση απειλεί να συνθλίψει και να εξαφανίσει την ετερότητα των προσώπων μέσα στην απρόσωπη ανωνυμία του γιγαντισμού των οικονομικών εξελίξεων και μεγεθών».

Ως Χριστιανοί ίσως να μην μπορούμε να αλλάξουμε το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση και τον εγωισμό. Κι αυτό γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά πως, κι αν χτυπήσουμε τον εγωισμό με επαναστατικό τρόπο στις οικονομικές του εκδηλώσεις, χωρίς να απαλλαγούμε από την εσωτερική του κακία, γρήγορα θα παρουσιασθεί ξανά ύπουλα μεταμφιεσμένος. Μήπως κάτι τέτοιο δε συνέβη και με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, ο οποίος κατέληξε κρατικός καπιταλισμός; Μήπως ο υλισμός ως βάση του καπιταλισμού δεν είναι κυρίαρχος και στο σοσιαλισμό; Αυτή είναι η ψυχολογική πείρα, που έχει αποκτήσει ο Χριστιανισμός από τους είκοσι αιώνες ζωής του. Μα κι αν δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, είναι, ωστόσο, στο χέρι μας να μεταβάλλουμε τον τρόπο που εμείς συμμετέχουμε στο σύστημα αυτό και πρωτίστως τον τρόπο που διαχειριζόμαστε το εισόδημα και την περιουσία μας.

Σύμφωνα με τις Παροιμίες, ο ευσεβής άνθρωπος παρακαλεί το Θεό: «πλοῦτον δὲ καὶ πενίαν μή μοι δῷς, σύνταξόν δέ μοι τὰ δέοντα καὶ τὰ αὐτάρκη» (κεφ. ΚΔ΄). Ο Ιερός Συγγραφέας ζητάει από το Θεό την αυτάρκεια, τα αγαθά εκείνα που είναι απαραίτητα για την επιβίωσή του και όχι άλλα. Στην Καινή Διαθήκη, το ιδεώδες σύστημα της ιδιοκτησίας αποκρυσταλλώνεται στην πρακτική των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων. «Πάντες δὲ οἱ πιστεύοντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινά» (Πραξ. β΄ 44). Η κοινοκτημοσύνη εν αγάπη εντάσσεται στο θαύμα της πρωτοχριστιανικής ζωής και διά της Αγίας Γραφής κηρύσσεται σ’ όλη την Οικουμένη. Με την εμφάνιση του κοινοβιακού μοναχισμού, η κοινοκτημοσύνη θα εφαρμοστεί για περισσότερα από 1700 χρόνια. Και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος προβάλλοντας σαν πρότυπο ορθόδοξης ζωής το μοναστικό κοινόβιο έλεγε σ’ ένα λόγο του πώς θέλει, ονειρεύεται να φτιάξει τη χριστιανική κοινωνία: «Σ’ όσα λέγαμε μέχρι τώρα, ας τονίσουμε και τούτο: Και όλοι να πουλήσουν όλα τα υπάρχοντά τους, και να φέρουν εδώ τις εισπράξεις, μπροστά μας. Με τα λόγια το λέω. Μην ταραζόσαστε. Κανείς, ούτε πλούσιος, ούτε φτωχός… Έτσι και στα μοναστήρια τώρα ζουν, όπως άλλοτε οι πρώτοι πιστοί Χριστιανοί στα Ιεροσόλυμα… Αν όμως είχαμε την πείρα της κοινοβιακής ζωής, τότε θα ‘χατε κι εσείς όλο το θάρρος να την πραγματοποιήσετε. Και πόση χάρη έχει αυτός ο τρόπος ζωής… Αν προχωρούμε έτσι, σ’ αυτό τον τρόπο ζωής, πιστεύω στο Θεό, ότι κι αυτό θα γίνει. Μόνο να ‘χετε εμπιστοσύνη σ’ εμένα, και με την τάξη θα κατορθώσουμε να το πραγματοποιήσουμε. Κι αν δώσει ο Θεός ζωή, πιστεύω, πως γρήγορα θα σας οδηγήσω σ’ αυτό τον τρόπο ζωής, στην κοινοκτημοσύνη.» (Εις τας πράξεις, 11, 3)

Η πατερική γραμματεία έχει ασχοληθεί εκτενώς με το σύστημα της χριστιανικής κοινοκτημοσύνης ως το ιδανικό σύστημα ιδιοκτησίας. Συνοπτικά μπορούμε να παρατηρήσουμε:

Για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, η μοναστική κοινοβιακή ζωή είναι το πρότυπο της κοινωνικής και οικονομικής τους ζωής. Αντίστοιχα, η κοινοκτημοσύνη, όπως τη βρίσκουμε στα έργα του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, του Μεγάλου Βασιλείου και του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος, είναι το ψηλότερο σκαλοπάτι της φυσικής κατάστασης του ανθρώπου στην κλίμακα της ιδιοκτησίας. Ανώτερη από αυτήν και πάνω από τις φυσικές δυνάμεις του ανθρώπου είναι μόνο η ακτημοσύνη.

Η κοινοκτημοσύνη εφαρμόζεται με επιτυχία σε μικρές κοινότητες, που τα μέλη τους συνδέονται με τη χριστιανική αγάπη, γιατί η ιδιοκτησία «του Κυρίου» είναι για όλους τους «δούλους» του. Είναι η συνέπεια της τέλειας αγάπης, γιατί ο άνθρωπος μαθαίνει να αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους, όπως ο Θεός. «Εκείνος που έχει τον πλησίον του σαν τον εαυτό του, δεν ανέχεται να έχει ο ίδιος τίποτα περισσότερο απ’ τον πλησίον του», παρατηρεί ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος. Με την χριστιανική κοινοκτημοσύνη καταργείται ή περιορίζεται η ατομική ιδιοκτησία και εξαλείφεται το ατομιστικού (ειδωλολατρικό-ρωμαϊκό-σύγχρονο ευρωπαϊκό) πνεύμα, που είναι και η αιτία γένεσης για τις ζήλειες, τις φιλονικίες, τους χωρισμούς, τις έχθρες και τους πολέμους. «Το σον και το εμόν εξώρισται», λέει ο Ιερός Χρυσόστομος. Με την κοινοκτημοσύνη επέρχεται η ουσιαστική ισότητα και ενότητα των ανθρώπων και στα υλικά αγαθά. Χωρίς αυτές, ολόκληρη η ουμανιστική φιλολογία περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων παραμένει κουτσή. Γι’ αυτό, και όποιος έχει ατομική ιδιοκτησία μέσα στο κοινόβιο θεωρείται προδότης σαν τον Ιούδα. Όπως λέει ο Μ. Βασίλειος, η «ιδιάζουσα κτήσις» είναι κλοπή.

Αιτία και βάση της κοινοκτημοσύνης αποτελεί η αγάπη, γι’ αυτό και μας χαρίζει την ευλογία του Θεού. Με αυτήν δημιουργείται η υποδειγματική ανθρώπινη κοινωνία, με αποτέλεσμα ακόμη και οι άπιστοι να γίνονται Χριστιανοί από το θαυμασμό τους για την αγαπητική οργάνωση των Χριστιανών, να ενώνεται όλος ο κόσμος κι έτσι να δοξάζεται ο Θεός στη γη. Η κοινοκτημοσύνη είναι ικανή «την οικουμένην επιστρέψαι άπασαν», όπως λέει ο Άγ. Ιω. Χρυσόστομος. Αντίστοιχα, η χριστιανική κοινοβιακή ζωή βοηθάει ηθικά και πνευματικά τον άνθρωπο, γιατί τον απαλλάσσει από τις πολλές φροντίδες για τα υλικά αγαθά κι έτσι τον βοηθάει χρονικά και ηθικά για ν’ ασχοληθεί με τα πνευματικά. Καταργεί την υπερηφάνεια του πλουσίου και δίνει αξιοπρεπή αλλά χωρίς εγωισμό ζωή στο φτωχό. Αναπτύσσει τη συνεργασία, την ενότητα και τη συναισθηματικότητα των ανθρώπων, την εμπιστοσύνη στο Θεό και στον κάθε αδελφό, και τελικά την αγάπη στον άνθρωπο και στο Θεό, κι έτσι ο άνθρωπος και σ’ αυτή τη γη ζει ευτυχισμένος.

Όλα αυτά ίσως ηχούν παράξενα στα αφτιά μας, γιατί είμαστε μια γενιά που μεγάλωσε μέσα στην αφθονία και την απόλαυση. Τα οικονομικά αδιέξοδα όμως και η πίεση που δέχονται σήμερα οι πανεπιστημιακοί πτυχιούχοι στην αγορά εργασίας αργά ή γρήγορα θα μας αναγκάσουν να τα σκεφτούμε. Ίσως είναι ο καιρός να γυρίσουμε στην απλή ζωή της κοινότητας. Τα οφέλη θα είναι τεράστια για την πνευματική μας ζωή, αλλά θα βοηθήσουν και στην απήχηση του χριστιανικού μηνύματος στη σύγχρονη κοινωνία. Γιατί ο Χριστιανισμός «είναι στην ουσία της αποστολής του προοδευτικός. Δεν έρχεται να μας πει ότι τα ανθρώπινα έχουν «ευ και καλώς», ίσα-ίσα ζητάει το νέο, που θα είναι συγχρόνως και καλύτερο. Τους «καινούς ουρανούς και την καινήν γην», εν οις δικαιοσύνη κατοικεί» (Αλέξανδρος Τσιριντάνης).

(Το κείμενο είναι βασισμένο στο βιβλίο «Το πρόβλημα του θεσμού της ιδιοκτησίας» του Ν. Θ. Μπουγάτσου των εκδόσεων «Κοράλι»)

σημ. φιλαλήθους/philalethe00: Το κείμενο παραχωρήθηκε εκθύμως από τον αδελφό σε… σύναξιν διαλεκτική, και η πρώτη δημοσίευσή του εγένετο ώδε.

Να σημειωθή, ότι το θεωρήσαμε αξιόλογο για τον λόγο, ότι:

-προβάλλει ένα πολύ διαφορετικό λόγο από το καλβινιστικό απολιτίκ.

-προβάλλει την αυτοοργάνωσή μας ως Εκκλησίας και την ανεξαρτησία μας από το Κράτος μέσα από μία επαναστατική αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων σύμφωνα με τους Πατέρες.

Δεν συμφωνούμε, βέβαια, με τον «ιστορικό πεσσιμισμό», για να χρησιμοποιήσω μία αυτοαναφορική φράση του πρώιμου Μπερντιάεφ, που φαίνεται να διαπερνά εν τινί μέτρω το κείμενο, όπως δεν συμφωνεί και ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς κ.π.α. Παραταύτα, είναι ένα έξοχο παράδειγμα της καλής χριστιανοκοινωνικοπολιτικής ανησυχίας που αναζωογονείται σε ένα μέρος -ημών- της Ορθόδοξης Χριστιανικής νεολαίας.

«Να κάμωμεν τον όρκο επάνω στον Σταυρόν»(Ρήγας, Θούριος)…

Αυτά τα έλεγε ο Ρήγας Φεραίος, και βέβαια όλοι θυμόμαστε την «ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος», την αριστερή εκείνη οργάνωση από την οποία πέρασαν πολλά ονόματα των στελεχών και γραφειοκρατών της Αριστεράς της σήμερον. Με άλλα λόγια, ο Ρήγας Φεραίος ήθελε, ούτε λίγο ούτε πολύ, …«θρησκευτικό όρκο»!!!

Αλλά και έχει μεγάλη σημασία να δούμε τι εγένετο στο -ιδρυμένο από κομισαρίους του ΚΚΕ, βεβαίως- ΕΑΜ και τον Ε.Λ.Α.Σ. , στον μεγαλύτερο φορέα της Εθνικής Αντίστασης.

Μέσα σε ένα καταπληκτικό περιοδικό αγωνιστών αδελφών των αρχών της δεκαετίας του ’80 ονόματι «Σημάδια», σε μία εξαιρετική συνέντευξη του πατέρα Ανυπόμονου(π. Γερμανού Δημάκου), δηλαδή του ηρωικού ηγούμενου της παραδοσιακά ηρωικής μονής Αγάθωνος, ανακάλυψα ορισμένα συμπληρωματικά στοιχεία σχετικά με τους προσανατολισμούς και την δράση του ΕΑΜ-ικού μετώπου, και τις σχέσεις του Άρη Βελουχιώτη -που ξέγραψε ο Ζαχαριάδης τότε, μετά την Βάρκιζα- και της Κυβέρνησης του Βουνού, της Π.Ε.Ε.Α. με την Εκκλησία και την Πίστη. Ο π. Ανυπόμονος αναφέρεται (βλ. και το «Στο βουνό, με τον σταυρό, κοντά στον Άρη») σε ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία:

Α)Ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ φορούσε πάντοτε ένα σταυρό(«δεν τον αποχωριζόταν ποτέ«, έλεγε ο Στρατιωτικός Ιερέας), που του τον είχε δώση ο ίδιος. Βεβαίως, σε φωτογραφίες του κόμματος, για το καλό του λαού που πρέπει να αφυπνισθή και να δεχθή την δικτατορία του κόμματος που θα οδηγήση εσχατολογικά στον μαρξιστικό-λενινιστικό και επιστημονικό κομμουνισμό, έχει υπάρξη μία ορισμένη …λογοκρισία(μιλώ αόριστα, όπως βλέπετε…) σε αυτά τα σύμβολα. Πάλι καλά να λέμε που ακόμη μπορούμε να διακρίνουμε τον τεράστιο κρεμασμένο σταυρό στο στήθος της πολυαγαπημένης συζύγου του Μαρξ της οποίας τον θάνατο δεν άντεξε κατά βιογράφους του(π.χ. J.K. Galbraith, «Age of uncertainty», εκδ. Παπαζήση), Τζένυ φον Βέστφαλεν..

Β)Ο Άρης πήγαινε συχνά στην εκκλησία, έκανε πάντα τον σταυρό του, όταν περνούσε από ναούς, ενώ είχε τέτοιο σεβασμό στον Κλήρο, και στον ανώτερο, που, όταν έβλεπε παπάδες ή «δεσπότες», κατέβαινε από το άλογό του, για να «ασπαστή» το χέρι τους, εκτός από κάποιον πονηρευόμενο-καταδότη, βέβαια.. Ο ίδιος ο π. Ανυπόμονος σε αμφότερα αφηγείται το πώς ο ίδιος ο θρυλικός κομμουνιστής πρωτοκαπετάνιος του είπε την παραμονή της εορτής του (Αγίου Αθανασίου) τον Ιανουάριο, «τι θα γίνει παπούλη, δεν θα πάμε αύριο στην εκκλησία»;! Ακόμη, καλούσε όλους και, ιδιαίτερα, τα επίλεκτα σώματα, τους μαυροσκούφηδες, σε είδος …«υποχρεωτικού εκκλησιασμού», σε ορισμένες ημέρες.

Γ)Όταν τον ρώτησε ο θρυλικός και μετέπειτα δεδιωγμένος(αλλά «μακάριοι οι διωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης», βέβαια) από φαρισαΐζοντες και προδότες του σχήματος αρχιερείς, ηγούμενος, «ποια θα είναι η δουλειά του» στο ΕΑΜ, αυτός του είπε εμφατικά και επανειλημμένα «θα είσαι ο παπάς μας. Θα προσεύχεσαι για εμάς»!

"Θα είσαι ο παπάς μας!"-Άρης προς π.Ανυπόνομο(αμφότεροι εικονιζόμενοι)

Δ)Στην Π.Ε.Ε.Α., πριν την έναρξη των εργασιών της επαναστατικής «κυβέρνησης του Βουνού«, τι νομίζετε μη-αθεοκρατικό και θεοκρατικό λίαν εγένετο; Έγινε Αγιασμός από δύο επισκόπους-μητροπολίτες, τον Ηλείας Αντώνιο και τον Ιωακείμ Κοζάνης…! Παρακάτω βλέπετε τον ύστερο εκ των δύο, σε …ειδικά εστιασμένη φωτό(δεν μας αφήνει να πούμε καλό λόγο…) από τον «Ριζοσπάστη», που αναγνωρίζει την κορυφαία προσφορά του(ήσαν και «εκλεγμένοι εθνοσύμβουλοι» αμφότεροι) στην Αντίσταση…

Ιωακείμ, Επίσκοπος Κοζάνης στον Αγιασμό της Π.Ε.Ε.Α.

Επίσης,διαβάζω στο φύλλο της Κυριακής 2 Οχτώβρη 2005 για το θέμα: Ωριμη ανάγκη ο πραγματικός διαχωρισμός

Διαχωρισμός Κράτους- Δ. Εκκλησίας ή αθεοκρατία;

Αν δήτε μόνον μία-δύο από τις προτάσεις, θα αντιληφθήτε, ότι πρόκειται ακριβώς για εξορία ερήμην της βούλησης ενός εκάστου παντός του εκκλησιαστικού στοιχείου από παντού. Από τους δημόσιους χώρους, από τα …«εκκλησιαστικά Μυστήρια»(!)  κ.λπ. Αυτό αποκαλείται «διαχωρισμός», ενώ θα έπρεπε να είναι πιο ειλικρινείς οι συντάκτες και να το αποκαλέσουν αθεοκρατική περιθωριοποίηση του Κλήρου (στα πλαίσια του αστικού αντικληρικαλισμού και αθεϊσμού).Με άλλα λόγια, επίσημη θρησκεία θα είναι ο αθεϊσμός ή, αν προτιμάτε, ο θρησκευτικός αθεϊσμός. Αυτό το λέω σε επίπεδο αυστηρά πολιτικό. Κατά τα άλλα, σε προσωπικό, όπως το ξαναείπαμε, προτιμώ απείρως ως Πατερικά Χριστιανός, την έντιμη άρνηση παρά την ψευτιά και ιδιαίτατα την χριστοκάπηλη ψευτιά. Βεβαίως, για να δώσω ένα παράδειγμα, δεν πρέπει να είναι υποχρεωτική η συμμετοχή στον εκκλησιασμό, αυτό όντως είναι καταπιεστικό και άρα αντιχριστιανικό ουσιωδώς, αλλά η απαγόρευση του εκκλησιασμού είναι ακριβώς αθεοκρατία, άθεο κράτος, αν προτιμάτε.

Αυτά τα λέω, επί τη ευκαιρία του όρκου και του Αγιασμού(όπου δεν παρέστησαν και πάλι ορισμένοι… κουφιοκεφαλάκηδες της διαχρονικά αυτοκτονούσας, οργανωμένης και από τα πάνω Υπαρκτής Αριστεράς) . Να τονιστή, ότι αμφότερα τον αληθινό διαχωρισμό(βλέπε το καθοριστικό «επ’ελευθερία εκλήθητε» της «Προς Γαλάτας» του Παύλου) και ανεξαρτησία μαζί με την άρνηση στον (οποιοδήποτε) όρκο την/τα είχε ζητήση και εφαρμόση ο καθ’όλα και όντως Ορθόδοξος πολιτικός Γεώργιος Τυπάλδος-Ιακωβάτος(1814-1882), από τους Επτανήσιους Ριζοσπάστες, σοσιαλιστές-κοινωνιστές, κτλ.,  προ 150 ετών και πλέον…!!!Και… εγώ, αν πρέπει να «περιαυτολογήσω», προσωπικά, θα αποφεύγω και θα απέφευγα κατά το «μη ομώσαι όλως», τον οποιοδήποτε όρκο(που είναι μαζί με τον τόκο-βλέπε τράπεζες– βαρύτατο αμάρτημα, θα λέγαμε, μη-νομικίστικα πάντα). Δεν υπάρχει τίποτα το πρωτότυπο σε αυτό, λοιπόν. Εν μέρει, είναι η στάση ενός «Καλού Χριστιανού»(ελευθερία συνείδησης, απαίτηση αυτονομίας για τους άλλους, και άρνηση κάθε όρκου), που έλεγε και ο Βασίλης Ραφαηλίδης.

Ο Ορθόδοξος Επτανήσιος Ριζοσπάστης και "παθιασμένος" ελευθεριακός Βουλευτής Γ.Τυπάλδος-Ιακωβάτος

Αλλά, όπως προσπάθησα να δείξω και στα παραπάνω, υπάρχει μία κραυγαλέα αναντιστοιχία με τις μεγαλύτερες μορφές και καλλίτερες περιόδους της εγχώριας Αριστεράς και τις (δεδηλωμένες) πηγές της. Τότε που είχε απήχηση πραγματική όχι 7% ή 10% ή 12%, αλλά ακόμη και πλειοψηφική, και που, βέβαια, όντας τόσο δεξιόστροφα ευρωπαϊστική και ξενομανής, έχασε κατοπινά…

Για αυτό και λέω(ένας από τους πάρα πολλούς λόγους), ότι πρέπει επί τέλους οι Χριστιανοί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας στον χώρο και τον στίβο των ρηξικέλευθων κοινωνικών αγώνων.  Όπως, κάποτε, ο πατήρ και μάρτυρας του αγροτικού κινήματος, Χριστιανός αναρχοσυνδικαλιστής Μαρίνος Αντύπας, για να δειγματοληπτήσω, ενδεικτικά…

Χριστιανικός φεμινισμός;(Και οι συνήθεις κοσμικοί «φεμινιστές».)(μέρος Γ’)

Είχαμε μείνη στο σημείο εκείνο όπου θα εξετάζαμε την Ορθόδοξη θέση στο ζήτημα αυτό. Μπορούμε να προσκομίσουμε μία πλειάδα κειμένων για το ζήτημα αυτό, αλλά, επειδή δοκιμιογραφούμε, θα ήταν πέρα από τα όρια της «φόρμας». Κατ’αρχάς, σημειωτέον εστί, για το ζήτημα αυτό, έχω «φωτιστεί» από μία σειρά εξαίρετων βιβλίων, όπως :

α)»Η γυναίκα στην καθ’ημάς Ανατολή», της Β.Καλογεροπούλου-Μεταλληνού, εκδ. Αρμός.

β)«Πρόγονοι», Κ. Σαρδελή, κεφ. «χριστιανικός φεμινισμός»

γ)«Ανθρωπισμός», τόμος Γ’, Α. Τσιριντάνη

Μεταξύ, βέβαια, πολλών άλλων.

Ας δούμε, για λόγους μεθοδολογίας, πρώτα, τις θέσεις του πατροκοσμά του Αιτωλού(1714-1779), ενός κατ’εξοχήν λαϊκού καλογήρου και κατ’εξοχήν φωτιστή του Γένους.

Πυρ ήλθον βαλείν και τι θέλω, ει ήδη ανήφθη

Αυτή η Κυριακή ρήση ισχύει κατ’εξοχήν για τις διδαχές του Πατροκοσμά περί γυναίκας.  Στην εποχή του, είχαν εισδύση πατριαρχικές και, άρα, κοσμικές, μέθοδοι στην οικογενειακή ζωή. Ο Πατροκοσμάς ο Αιτωλός σε ορισμένες Διδαχές του, λοιπόν, και αλλαχού ίσως , θέτει «μπουρλότο» -μαζί με φάος ηελίοιο, που έλεγε και ο Όμηρος- σε όλα ταύτα.

Α)Κατοχυρώνει την απόλυτη ισότητα μεταξύ άντρα και γυναίκας. Ας δούμε το απόσπασμα από τις Διδαχές:

Όταν έκαμεν ο Θεός τον άνδρα, έλαβεν ο πανάγαθος μίαν πλευράν απ’ αυτόν και έκαμε την γυναίκα, και του την έδωκε δια σύντροφον. Ίσια την έκαμεν ο Θεός την γυναίκα με τον άνδρα, όχι κατωτέρα. Εδώ πως τας έχετε τας γυναίκας; -Δια κατωτέρας.

Β)Αναφέρεται στο ότι η αξία του ανθρώπου κατακτάται και προσκτάται με τον ηθικοπνευματικό πλουτισμό και συγκεκριμένα αγαθές ενέργειες, και όχι με την φύση, εδώ το φύλο:

«-Ανίσως, αδελφοί μου, και θέλετε να είσθε καλύτεροι οι άνδρες από τας γυναίκας, πρέπει να κάμνετε και έργα καλύτερα από αυτάς·»

Σε αυτό έχει ένα πολύ ευρύ Consensus Patrum. Δηλαδή συμφωνία των Πατέρων. Διότι Πατέρες όπως ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρουν, πως η ανωτερότητα και η θέση του διδάχου, εντός της οικογένειας ακόμη, θα πρέπη να καθορίζεται από την πίστη και την αρετή, τα πνευματικά μέτρα. Αν, π.χ., ο σύζυγος είναι κατ’ουσίαν «άπιστος»(ολιγόπιστος), τότε βέβαια έχει ο ίδιος, ως απώτατος απόγονος του Αδάμ, απατηθή και όχι η απόγονος της απατηθείσας Εύας.

Εντός του σπιτιού/γάμου

Ως γνωστόν εκ του Παύλου, η γυναίκα είναι «ελευθέρα ίνα υπανδρευθή όντινα θέλει», συνολικά. Ο Θεός μας παρέχει «αυτεξούσιον και αδέσποτον», όπως έχουμε προπή σε αυτό το ιστολόγιο, αυτονομία, θα λέγαμε, που θεληματικά και μόνο εγκολπώνεται, οντολογικά και, κατόπιν, ηθικά, την «θεονομία«.

Όμως, ξέρουμε, ότι ο Παύλος μιλάει για κεφαλή της γυναίκας εντός του γάμου, εάν αυτός επισυμβή(θεληματικώς αμφοτέρωθεν). Επίσης, μιλάει για τον «φόβο» της γυναίκας προς τον άνδρα. Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα στήλης της εφημερίδας «Αυγή» «εντός φύλου». Υποσχόμαστε να …μην επικρίνουμε αυστηρά τα γραφέντα:

«Με αφορμή τις «Άγιες μέρες» του Πάσχα, είπαμε να εξετάσουμε τη θέση της γυναίκας στην χριστιανική πίστη, κυρίως την ορθόδοξη.

Στις Γραφές, λοιπόν, κυρίως στην Καινή Διαθήκη, μέσα από τα κείμενα του Αποστόλου Παύλου, καθίσταται απόλυτα σαφές ότι η γυναίκα, μετά το Θεό, θα πρέπει να φοβάται τον άντρα και να υποτάσσεται σε αυτόν!»

Σε αυτό το σημείο, θα μπορούσαμε να προσκομίσουμε πλήθος αποδείξεων και ενδείξεων από τους Πατέρες, αλλά μπορούν να βρεθούν αυτά και στην βιβλιογραφία που υποδείξαμε. Τα όσα μας απασχολούν στο θέμα μας είναι τα εξής. Οι Πατέρες (για όσους δεν γνωρίζουν, οι Πατέρες εκφράζουν την Ορθοδοξία και όχι ο τάδε ή ο δείνα Ιεράρχης της σήμερον)  μας μιλούν τηλαυγώς, διαυγώς, και ευκρινώς για την (μεταπτωτική και όχι μόνο προπτωτική) ισοτιμία, ισότητα, ομοτιμία των δύο φύλων. Τώρα, όσον αφορά την υπακοή της γυναίκας στον άνδρα, αλήθεια, πρέπει να υπάρχη τέτοια υπακοή; Και αν υποθέσουμε, ότι προστάζει κάτι που είναι εσφαλμένο χριστιανικά ο άνδρας; Δεν ισχύει το παληό εκείνο, ρωμαϊκό, λόγιον που μιλάει για την ελευθερία του ανθρώπου που υπόκειται σε πολλούς «προϊσταμένους»-«αυθέντες»; Έπειτα, όταν η γυναίκα απειθαρχή, τι συμβαίνει; Έχει ο άνδρας «εξουσία» όντως πάνω στην γυναίκα; Αν, ακόμη, έρχωνται σε αντίθεση οι παραινέσεις του πνευματικού πατρός-«γέροντα» ή των Πατέρων ή, ίσως, του επισκόπου(και γνωρίζουμε τι γράφει ο Ιγνάτιος Θεοφόρος/Αντιοχείας για την υπακοή αυτήν), τι πρέπει να κάνη μία πανδρεμένη γυναίκα;

Η "φεμινίστρια" αυτοκράτειρα Θεοδώρα(500-548)

Όπως ίσως καταλαβαίνετε, θέτω τις ερωτήσεις, για να δείξω το τελείως σαθρό των ισχυρισμών. Η υπακοή που θέλει ο Θεός μέσα στην «θεαρχική αδυναμία» Του να απαιτήση οποιοδήποτε μέρος της,  είναι στο θέλημά Του, πάντοτε για το καλό μας και εξ ελευθερίας. Ο ίδιος κατέχει την αλήθεια. Και αυτή είναι η όντως υπακοή. Κατά τα άλλα, σε ό λ ο υ ς  α ν ε ξ α ι ρ έ τ ω ς τους ανθρώπους, υπάρχει η καλή υπακοή, αλλά υπάρχει και η κακή υπακοή και η αγία ανυπακοή, για να θυμηθώ ένα τίτλο ενός σχετικού αξιόλογου βιβλίου του π. Θ. Ζήση. Εν άλλοις λόγοις, ο άνδρας μπορεί να είναι κεφαλή της γυναίκας υπό αίρεσιν, δηλαδή υπό την συνθήκη, ότι είναι εχέφρων και όχι άφρων. Από την άλλη, σε περιπτώσεις που η γυναίκα είναι σε υψηλότερα πνευματικά μέτρα, πρέπει μάλλον αυτή να έχη το -σχετικό- «πρόσταγμα». Ένας εκάστοτε, δηλαδή, αλλά ανάλογα με το ποιος είναι υψηλότερα. Και, βέβαια, αυτό μπορεί να αλλάζη ελευθέρως. Ακόμη, η γυναίκα υπακούει θεληματικά. Δηλαδή, ο άνδρας λέει την γνώμη του, την συμβουλή του, και, αν θέλη, η γυναίκα υπακούει, χωρίς να επιτρέπωνται άμεσες ή έμμεσες πιέσεις. Υπακούει, δηλαδή, εξ ελευθερίας, όπως και στον «πνευματικό», όπως και στον Θεό.

Σχετικά με τα περί φόβου:

Θα έχετε παρατηρήση, ότι ο φόβος αναφέρεται αρκετές φορές ως επιθυμητός προς τον Θεό, αν και «ου γαρ ελαβετε πνευμα δουλειας παλιν εις φοβον αλλ ελαβετε πνευμα υιοθεσιας εν ω κραζομεν αββα ο πατηρ«.

Δηλαδή, η αποστολή του ανθρώπου είναι να γίνη υιος Θεού, κατά Χάριν αδελφός του Χριστού και συγκληρονόμος Του.

Λοιπόν, ο φόβος ποιο νόημα έχει; Ο φόβος έχει το νόημα του φόβου της αγάπης, του τρόμου της αγάπης, και θα μπορούσε να το αντιληφθή καλά μόνο ο «πληγωμένος από αγάπη» κατά το«Άσμα ασμάτων». Δηλαδή, αυτός ο φόβος είναι ο φόβος να μην πληγωθή ο αγαπημένος, να μην προδοθή η αγάπη του. Αυτά ισχύουν σε αμφότερες τις περιπτώσεις, είτε της συζυγίας είτε του Άλλου Νυμφίου, του κάλλει Ωραίου.

Όσο για την αγάπη του άνδρα, θα αρκούσε, ενδεικτικά, ίσως να θυμηθή κάποιος το περιλάλητο «ιπποτικό πνεύμα», τον Ευρωπαϊκό Χριστιανικό ρομαντισμό ή τα μυθιστορήματα επί Ρωμανίας, που διαπνέονται από μία λατρεία του «ασθενούς φύλου». Το μέτρο δε αυτής της αγάπης είναι η αγάπη του Χριστού για την Εκκλησία. Εν ετέροις λόγοις, είναι μία αγάπη αυτοθυσιαστική, σταυρική, ελευθεριακή. Μία αγάπη που «ου ζηλοί»(δεν «ζηλεύει»), «ου φυσιούται»(=δεν υπερηφανεύεται), «ου λογίζεται(σκέπτεται) το κακόν»(Παύλος).

Στην ιστορία

Στην αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, αυτά έλαβαν διάφορες πραγματώσεις. Το ρωμαϊκό δίκαιο αλλάζει από τον Μέγα Κωνσταντίνο συνεχώς με προστατευτικές της γυναίκας διατάξεις, που απαγορεύουν το «ρεπούδιον», το να δίνη αυθαίρετα ο άνδρας διαζύγιο και να «πετάη» την συμβία του στον δρόμο, επειδή… «ούτω έδοξε τω βασιλεί». Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα εισάγει φεμινιστικές διατάξεις, ενώ ο ι.Χρυσόστομος κατακρίνει την νομοθεσία της εποχής του και, ουσιαστικά, όλην την προηγούμενη, λέγοντας το περίφημο επί τη αφορμή της μονομερούς τιμωρίας της μοιχείας ««Άνδρες οι νομοθετούντες, δια τούτο κατά γυναικών η νομοθεσία»!(βλ. και εδώ). Ακόμη, στην Ρωμανία, όπως αναφέρει και η Αγγλίδα ακαδημαϊκός- βυζαντινολόγος Τζούντιθ Χέριν («Τι είναι το Βυζάντιο», εισαγωγή), είχαμε το μοναδικό, ίσως, φαινόμενο της αυτοκρατορικής ηγεσίας των γυναικών. Ο Στίβεν Ράνσιμαν, «κλασσικός» πλέον, συμπληρώνει, ότι αυτό εθεωρείτο τελείως «φυσικό» από τους Νεορωμαίους-«Βυζαντινούς» προγόνους μας. Ολα αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο, όπου η κατωτερότητα των γυναικών υποστηρίζεται από τον Αριστοτέλη(θεωρεί, ότι έχουν άλλη φύση!) και τις αρχαιοελληνικές κοινωνίες, τον Θουκυδίδη, έως τα «Διαφωτιστικά» νομοθετήματα, κατοπινά της Γαλλικής Επανάστασης(κραυγαλέα περίπτωση ο «Ναπολεόντειος Κώδικας»), τον Νίτσε και τον Σοπενχάουερ, που εν αντιθέσει με την Κατόλικη Σύνοδο της Macon, θεωρούσαν, (κι’ οι δυο τους) ότι οι γυναίκες δεν είναι καν άνθρωποι…

Να σημειωθή και το κάτωθι: το δικαίωμα της ψήφου στην ουμανιστική μας εποχή και δημοκρατία δόθηκε περί τα μέσα του 20ου αιώνος(και στο εξαρτημένο ελλαδικό κρατίδιο), προς μέγιστή μας αισχύνη και βαρβαρότητα. Όμως, στην Εκκλησία -σκεφτείτε μόνο, ότι ως τον Ιουστινιανό τον Α’ τουλάχιστον, η γενικευμένη μέθοδος εκλογής επισκόπων κα. ήταν το «ψήφω κλήρου και Λαού»– οι γυναίκες ψήφιζαν αδιακρίτως εξ αρχής. Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι ο Παπαρρηγόπουλος αποκαλεί, εμφατικά, δημοκρατικώτατες τις δομές της αρχαίας Εκκλησίας, που θεωρεί (μεταμορφωμένο) απότοκο της αθηναϊκής Εκκλησίας του Δήμου.

Τελικώς, η έρευνά μας η ελάχιστη εμφαίνει και δείχνει αυτό που και ο (μέγιστος) Π. Νέλλας έλεγε: ότι, όπως, παραδίπλα , το κίνημα της κατάργησης των τάξεων, έτσι, στον Παύλο, στην δήλωση της δια Χριστού τέλειας εξίσωσης των πάντων, εμπεριέχεται και το όλον φεμινιστικό κίνημα. Αυτή η δήλωση είναι, πέρα από τις λοιπές ειδικότερες και παιδαγωγικές, θεμελιώδης, και με αυτήν θα κλείσουμε:

ουκ ενι ιουδαιος ουδε ελλην ουκ ενι δουλος ουδε ελευθερος ουκ ενι αρσεν και θηλυ παντες γαρ υμεις ε ι ς εστε εν χριστω ιησου(Γαλ. 3:28)!

Υστερόγραφον: Η αφορμή δόθηκε από την ιστολογική συζήτηση που έλαβε χώρα στο ιστολόγιον της Ιοκάστης, εδώ.

Χριστιανικός φεμινισμός;(Και οι συνήθεις κοσμικοί «φεμινιστές».)(μέρος Β’)

Στα προηγούμενα είδαμε μίαν ορισμένη ανατομία κοσμοθεωρητική των συνήθων κοσμικών φεμινιστών, που είναι, συχνά, ως ελέχθη, «φωταδιστές».

Ειπώθηκε, ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, επειδή ζουν στην «καθολική-συλλογική μας Μητρόπολη» της ελλαδικής αποικίας μας, την Ευρώπη, οιονεί ζουν και σε ένα …παράλληλο σύμπαν. Αν τους ρωτούσαμε, π.χ., αν είχε ποτέ η Ρωμηοσύνη και η Ανατολική -μας- Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία «τίτλους ευγενείας», λίμπρο ντ’όρο κ.τ.ο.(βεβαίως, δεν μιλούμε για τις βενετοκρατούμενες περιοχές, την Κέρκυρα κτλ.), φοβούμαι, ότι θα έμεναν έκθετοι. Διότι η παίδευσή τους εκτείνεται το πολύ μέχρι τον Βαρώνο Χόλμπαχ, αυτόν τον «πιο συνεπή υλιστή και αθεϊστή» της φυσικής θρησκείας (και εναγόμενο υπό του Βολταίρου) που αναφέραμε και στα περί αστικού αθεϊσμού σε προηγούμενη ανάρτησίν μας.

Κ. Μοσκώφ: η Ευρώπη είναι η "συλλογική μας Μητρόπολη"(!)

Δεύτερον, κάναμε περιγραφήν ακροθιγή στην θεμελιώδη διάκριση που υπάρχει μεταξύ Ορθοδοξίας και Αίρεσης-Δύσης(και αφορά… πάλι σε μία γνωσιολογικά θεμελιώδη διάκριση). Στην Ορθοδοξία έχουμε διάκριση Κτιστού-Ακτίστου που συνεπάγεται διαφορά στα γνωστικά όργανα(«διάνοια» από την μία, και νους-πνεύμα-κέντρο υπαρξιακό από την άλλη), ενώ στην Δύση διάκριση φυσικής και υπερφυσικής γνώσης, που προσεγγίζονται, αμφότερες, με την διάνοια. Για αυτό και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μίλησε και έψεξε τους δυτικόφρονες Χριστιανούς, όπως και οι Γάλλοι διαφωτιστές, για φ α ν τ α σ τ ι κ ή(αυτολεξεί) «θεολογία», δηλαδή για θρησκεία-μεταφυσική.

ντ'Ολμπάκ:ο συνεπέστερος υλιστής-αθεϊστής Βαρώνος

Εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι η ξενομανία, ως κατάρα του ελληνισμού στην διαχρονία του. Το «αεί τιθέασιν εν θαύματι τα αλλότρια ή τα οικεία» του Παυσανία του περιηγητή.Ίσως και για αυτό μας είπε ο καϋμένος ο Ρωζέ Γκαρωντύ l’Occident c’est un accident. Δηλαδή η Δύση είναι ένα ατύχημα. Αλλά αυτά εδώ παρέλκουν.

Ας δούμε τώρα, λοιπόν, αν μπορούμε να μιλήσουμε για χριστιανικό φεμινισμό.

Ο πιετιστικός-ευσεβιστικός ατομοκεντρικός, ηθικιστικός «εκσυγχρονισμός» της Ορθοδοξίας

Είναι γνωστή η θεολογία που αναπτύχθηκε μετεμφυλιακά από ορισμένα χριστιανικά σωματεία με γνωρίσματα λίαν αντορθόδοξα που κινήθηκαν στο πνεύμα του γερμανικού πιετισμού. Πολλοί θα ξέρουν και το ότι ο Θεός ο ίδιος παρουσιάστηκε μέσα από βιβλία όπως το -άκρως ευπώλητον και διαδεδομένον, άρα- του ιδρυτή της ‘Ζωής» π. Ευσεβίου Ματθοπούλου «Ο προορισμός του ανθρώπου» ως ένας δυνάστης, τιμωρός, ένας, ούτε λίγο ούτε πολύ, μνησίκακος τύραννος. Ένας τύραννος που έστειλε τον γυιο Του, όχι από άπειρη αγάπη(τον μανικώτερο όλων έρωτα), και ελευθερία για να μας σώση από την φθορά, την αμαρτία, τον θάνατο, να «καινίση τα πάντα», να τα κάνει καινούργια, δηλαδή. Τουναντίον: επειδή η Φύση του Θεού προσεβλήθη από την ανθρώπινη αμαρτία και, συγκεκριμένα, το προπατορικόν αμάρτημα και, έτσι, για να σωθούμε, ο μόνος τρόπος για να σωθούμε από την οργή του Θεού και ο μόνος τρόπος ικανοποίησης, έτσι, της θείας δικαιοσύνης, ήταν η ζωή του γυιου Του να δοθή ως αντίλυτρο με άπειρη αξία, και του αναμάρτητου του Χριστού ένεκεν. Είναι η απίθανη θεολογική θεωρία περί satisfactio του Ανσέλμου Κανταβρυγίας(1033-1109). Αυτό αναπαραγόταν και είναι σε πολλά κείμενα εμφανές  και σήμερα σε σημεία, ιδιαίτερα όταν προέρχεται από σπουδαγμένους «επιστήμονες-ορθολογιστές θεολόγους» στην προτεσταντική Γερμανία. Η τόσο φιλ-ελεύθερη «θεαρχική αδυναμία»(Αγ. Ι. Δαμασκηνός) του Θεού να αφαιρέση την οποιαδήποτε ελευθερία από το κτίσμα Του είναι …τελείως απούσα, βέβαια.

Ο "άγιος"-αγιοποιημένος Ανσέλμος Καντερβουρίας

Σε ένα τέτοιο κλίμα κινήθηκε και η ανθρωπολογία και άλλοι τομείς της θεολογίας. Έτσι, στα περί γυναικός, είχαμε μία αιρετική-αντιπατερική θεολογία με ορισμένα διαχρονικά χαρακτηριστικά: ο ηθικισμός, η υποτίμηση της γυναίκας, η πατριαρχία και πολλά άλλα. Ιδιαίτερα, είχαμε μέχρι και το πρότυπο, παρμένο από τον δεύτερο τη τάξει γενάρχη του προτεσταντισμού, Ιωάννη Καλβίνο, του pater familias, του οικογενειάρχη πατέρα-άνδρα, που έχει την απόλυτη εξουσία εντός της οικίας και εν γένει. Αυτά, βέβαια, εισήχθησαν και μέσα από κατηχητικά σχολεία κ.λπ. από την αρχή του εξαρτημένου και, άρα, καταπιεσμένου εθνοτικά κρατιδίου. Οι προτεστάντες μισσιονάριοι-«ιεραπόστολοι» έλυναν και έδεναν, αρκεί να δούμε και την τοτινή άκρως αλλοτριωμένη εκκλησιαστική διοίκηση(όπως και στην Ρωσσία άλλοτε), ώστε να το εννοήσουμε αυτό…

Αυτά τα λέμε, ώστε να γίνη κατανοητό, ότι υπάρχουν πολλές, πάμπολλες δικαιολογίες για παρεξηγήσεις. Ιδιαίτερα δε, όταν και κάποιοι αδελφοί σήμερα, ανεκδιηγήτως, σκέπτονται, ότι επιθυμούν και …αγιοκατατάξεις ορισμένων τέτοιων αιρεσιαρχών καινοτόμων εγχωρίων… Επιπλέον, όταν πολλοί κατά κόσμον επιφανείς κληρικοί διέδιδαν «αντιφεμινιστικές» απόψεις που έγιναν «κανόνας». Έχουν, όμως, αυτά σχέση με την θέση του σώματος της Εκκλησίας, των Πατέρων, πάνω στο προκείμενο;

(συνεχίζεται με το γ’:Η Ορθόδοξη θέση…)

Χριστιανικός φεμινισμός;(Και οι συνήθεις κοσμικοί «φεμινιστές».)

Εισαγωγικά

Είναι η ριζικά υπέρ της γυναίκας διδασκαλία των Προφητών, των Πατέρων, της Ορθοδοξίας,  και, ευρύτερα, Χριστιανικών Ομολογιών που έχουν αποκοπή από το εκκλησιαστικό κληρικολαϊκό σώμα(Παπισμός, προτεσταντισμοί).

Βέβαια, υπάρχουν και ορισμένοι που υποστηρίζουν σοβαρά, ότι ο (κάποιος) Χριστιανισμός είναι ακόμη και …αντιφεμινιστικός. Συγκεκριμένα, για να το αποδείξουν τούτο, μας προσκομίζουν το παύλειο τσιτάτο ρητό εκείνο σύμφωνα με το οποίο οι Χριστιανές δεν επιτρεπόταν να διδάσκουν εντός του Ναού, δηλαδή να κάνουν «Θείον Κήρυγμα» (-για να το πω στην συνήθη ……κοινή νεοκαθαρευουσιάνικη ιδιόλεκτο, που, βέβαια, απευθύνεται στον λαό). Αλλά είναι και πολλά άλλα: τα γνωστά περί «φόβου του ανδρός (εκ της γυναικός)», υποταγή της γυναίκας κτλ. Βέβαια, ο λιγότερο αιρετικός, δηλαδή επιλεκτικός αναγνώστης θα δη, ότι έχουμε και άλλες προτροπές προς τις γυναίκες, που είναι προτροπές (του αγ. απ. Παύλου) διδαχής της γυναίκας προς τον άνδρα.

Αγία-Αμμάς-Μητέρα Συγκλητική:μας διδάσκει το "άηθες ήθος" εδώ και δυσεξαρίθμητους αιώνες δια του "Γεροντικού"

Για αυτό το θέμα, έχουν κυκλοφορήση μία σειρά βιβλίων, εκ των οποίων οι δυτικότροποι φεμινιστές δεν έχουν διαβάση τίποτε, κατά συντριπτικό ποσοστό. Δεν πτοούνται, βέβαια, όπως καταλαβαίνετε και εσείς. Σαφέστατα, δεν θέλω, όπως και στην περίπτωσι του φιλμακίου του Νέου Μουσείου Ακρόπολης, να παραστήσω τον… λογιώτατο συμβουλάτορα(άπαγε της υπερηφανείας) ούτε θεωρώ, ότι η άγνοια, αυτής της γνωσιολογικής μεθόδου τουλάχιστον, είναι κάτι το απαραίτητα κακό, αλλά δεν είναι δέουσα η τέτοια παραπληροφόρηση σε ζητήματα που είναι τόσο σημαίνοντα και πολλοί μωρολόγοι τα …αντιπαρέρχονται για τις «του βίου πραγματείες». Τι να πούμε; Ο μωρός μωρά λαλήσει. Στα παρακάτω, θα δούμε με μερικές αναφορές κάποια θεμελιώδη στοιχεία για το θέμα, όπως τα έχω προσλάβη από την μελέτη μου του θέματος και ένα πλαίσιο όπου αυτά θα ενταχθούν. Ας δούμε πρώτα το δεύτερο.

Οι δυτικότροποι φεμινιστές

…βεβαίως προέρχονται από τον …φωταδιστικό χώρο, συνηθέστατα.  Μιλούν, οι δυστυχείς, για την -ηττημένη κατόπιν στον τόπο που γεννήθηκε- φιλοσοφία των φώτων του 18ου αιώνα, νομίζοντας, ότι είναι κάτι το τόσο σπουδαίο και, συχνά, οπωσδήποτε εναντίον του υπερφυσικού και υπερβατικού. Ο εγκυκλοπαιδιστής ντ’Αλαμπέρ, βέβαια, έλεγε, στα στοιχεία φιλοσοφίας, όπως αναφέρεται από τον Ernst Cassirer(βλ., π.χ., «Το πνεύμα του διαφωτισμού», εκδ. Έρασμος), ότι η φιλοσοφία του αιώνα του δεν απέρριπτε την «μεταφυσική», αλλά επανεξέταζε τις «βάσεις της μεταφυσικής-θρησκευτικής αποκάλυψης». Ο Βολταίρ ήταν, όπως και εμείς οι Ορθόδοξοι, πυρ και μανία εναντίον της κατάχρησης εξουσίας του γαλλικού ρωμαιοκατολικισμού, και απέρριπτε τον ίδιο ακόμη μετά πάθους. Ο Βολταίρος, ο «άνθρωπος της λογικής», όπως λέχθηκε, που ξεκίνησε την φιλοσοφία του από ένα παραμυθητικό της θλίψεως εν τω κόσμω ηδονισμό, τα έβαλε ακόμη και με τον μέγιστο επιστήμονα, και Χριστιανό φιλόσοφο,  «Ιανσενιστή», Blaise Pascal(βλ., π.χ., μονάδα πίεσης στην σύγχρονη φυσική) για αυτές του τις τελείως απόλυτες υπερφυσικές θέσεις, ακόμη και με τον επίσης «φανατικό» Χριστιανό και κορυφαίο μαθηματικό Leibniz. Βεβαίως, όσο μεγαλύτερο το ανάστημα του αντιπάλου τόσο ευκολότερα ηττάται κανείς… Σημασία έχει, ότι δεν γνώριζε τίποτε περί της μεθόδου της θέωσης, της θεωρίας, της κάθαρσης, και είχε προ οφθαλμών μία θρησκειοποιημένη, εκφιλοσοφημένη, αριστοτελική εκδοχή του Χριστιανισμού, ιδεοκρατική ας πούμε, για να δικαιώσουμε λίγο και κάποια δογματικά αντιθρησκευτικά τσιτάτα, και ο ίδιος ήταν υπέρ του ντεϊσμού(αποδοχή διανοητική θεού) που βγαίνει μέσα από την παρατήρηση της φύσης, της «κτίσης» που θα λέγαμε χριστιανικά. Η φυσική θρησκεία ήταν, βέβαια, μία ακόμη θρησκεία, όπως και ο δογματικός «θρησκευτικός αθεϊσμός»(ο όρος είναι ευρέως αποδεκτός, αναφέρεται δε στον Κοντ, τον Χάιντεγκερ, και τον Σαρτρ). Μέθοδος και φιλοσοφία της η -δεν χρειάζεται να το πω, ο νοών νοείτω- ανορθολογική απολυτοποίηση του ορθού λόγου, η νοησιαρχία.

Πλάτωνας σε δυτική απεικόνιση

Η νοησιαρχία, όμως, είχε το εξής τεράστιο πρόβλημα: ήταν μία φιλοσοφία που  εβγαινε μέσα από τα σπλάχνα του Μεσαίωνα, που, όπως έλεγε και ο Καστοριάδης μεταξύ πάρα πολλών άλλων, παρά την έλλειψη εμβάθυνσης σε αρκετά από αυτά τα θέματα, ήταν φαινόμενο αποκλειστικά Δυτικό. Ο Μεσαίωνας αποδόθηκε από πολλούς «επιστήμονες» στον «αριστοτελικό δογματισμό». Ο Καστοριάδης εξεγειρόταν εναντίον αυτής της υπόθεσης, που θεωρούσε οξύμωρη και προσβλητική. Γεγονός είναι, όμως, ότι ο δυτικός Μεσαίωνας δεν γνώριζε αυτό που ο ελληνισμός(ελληνική φιλοσοφία και κοσμοθεωρία) ανέκαθεν γνώριζε(εξ και ότι έγινε εκ των μέγιστων απόστολων της Ορθοδοξίας ανά τους αιώνες), μέσω του Πλάτωνα, ας πούμε, και των αρχαίων μυστηρίων, δηλαδή τα όρια του Λόγου.  Τα πάντα σχετικά με τον Θεό, και άρα καθολικώς, μπορούσαν να ρηματοποιηθούν, να γίνουν λόγος, ο Θεός δεν ήταν απερινόητος και ακατάληπτος ούτε αποφατικά προσεγγιζόμενος, σχετικός δε με μία «υπερνοητή και υπεραισθητή γνώση» με τίποτε το αντίστοιχο στον κτιστό κόσμο, αλλά υπαγόταν σε κάποιες αναγκαιότητες, σε ένα φιλοσοφικό σύστημα με αριστοτελικές κατηγορίες. Χωρίς αμφιβολία, η προσκόλληση σε αυτές τις φιλοσοφικές κατηγορίες και το καταρρέον, πλέον, παρωχημένο αρχαιοελληνικό κοσμοείδωλο, μαζί με την ξέφρενη άνθιση των σκοτεινών τεχνών(παντοειδής μαγεία και κάθε τι συναφές)επέφερε τα μεσαιωνικά παπικά προβλήματα που όλοι ξέρουμε, που εκπροσώπησαν στο όνομα του …Χριστού τον «Διάβολο», τον εκπεπτωκότα αρχάγγελο, όπως έλεγαν οι Ντοστογιέφσκι και Κόντογλου.

Θωμάς Ακινάτης, ο τυπικός μεσαιωνικός σχολαστικιστής-ορθολογιστής, πρόδρομος των "διαφωτιστών"-φωταδιστών

Ετσι, λοιπόν, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς(1296-1359/60) –οι αντιδραστικοί αντικομμουνιστές οργανωσιακοί ήσαν και αυτοί ημι-εκδυτικισμένοι, για αυτό δεν τον ανέφεραν-, ο θεολόγος του Ακτίστου Φωτός, του Οποίου ο ίδιος είχε εμπειρία και πάθηση/αίσθηση, «θεωρία», είχε ιστορική διένεξη με τον αντιησυχαστή Βαρλαάμ τον Καλαβρό(1290-1348), τον λατινόφρονα και εκδυτικισμένο λόγω σπουδών και έλλειψης κριτικής σκέψης σε αυτές. Ο Βαρλαάμ υπήγαγε την γνώση του Θεού στον Λόγο, όπως και οι σχολαστικιστές τύπου Ακινάτη. Τα πάντα μπορούσαν να κατανοηθούν. Και το όργανο της γνώσεως, για το Κτιστό και το Άκτιστο, δεν ήταν κάποιο άλλο, αλλά ήταν η διάνοια. Σας θυμίζει, μήπως, πάρα πολύ την φιλοσοφία των «φώτων»; Γιατί, νομίζετε, ότι ο φιλόσοφος, συγγραφέας, φραγκφουρτιανός μαρξιστής Ernst Bloch έλεγε -και επί πλέον, ειδικά επί της νοησιαρχίας, «ορθολογισμού»-, ότι για να γίνης καλός αθεϊστής πρέπει να είσαι πρώτα καλός Χριστιανός; Τα φιλοσοφικά αυτά ρεύματα αναπτύχθηκαν πρώτα σε αιρέσεις χριστιανικές, έστω αγνώριστες και τερατογενέσεις. Άρα; Άρα έχουμε κάθε δικαίωμα να χαρακτηρίσουμε εκτός από γνωσιολογικά υπανάπτυκτο, και φορέα της μεσαιωνικής φιλοσοφίας, καθένα από τους φωταδιστές(κατ’άλλους «διασκοτιστές») αυτούς, που καμώνονται τους …χειραφετημένους από την δεισιδαιμονία… Η Αρχαία εποχή ήταν πολύ πιο προοδευμένη από αυτούς. Ο Πλάτωνας, οιονεί ο κορυφαίος φιλόσοφος όλων των εποχών, ήδη ήξερε, ότι «Θεόν χαλεπόν μεν νοήσαι, αδύνατον δε φράσαι«. Δηλαδή ήξερε τα όρια του Λόγου. Οι φωταδιστές του 21ου αιώνα ούτε αυτά, συχνότατα, δεν γνωρίζουν.  (συνεχίζεται…)

“Πού να σε βρω, σε ποιο κάλπικο όνειρο…” ή προεκλογικαί επισημάνσεις(2)

Το Πα.Σο.Κ. είναι, βέβαια, το κόμμα που προηγείται ανυπέρβλητα και, άρα, αποφασιστικά. Πέρα από τα προεδρικά γραμματικά και συντακτικά λάθη -που, παληά, όσοι δεν είναι «αεί αμνήμονες», είχαν ευρεθή και στην γλώσσα ενός άλλου Γιώργου, του Παπαδόπουλου, του δικτάτορα, από δημοκρατικό καθηγητή φιλόλογο-  που οπωσδήποτε έχουν «σημασία», δηλαδή συνεπαγωγές, πρέπει να δούμε, ότι υπάρχει μία πρόθεση, στον (κοινωνικο)οικονομικό τομέα, ιδιαίτερα εάν τεθή η καθ. κα Κατσέλη στην υπουργική διαχείρισι των οικονομικών, να υπάρξη μία βελτίωση. Κάποιοι, ιδιαίτερα οι πιο «επαΐοντες», όπως θα έλεγε και ο μέγιστος Σωκράτης, θα θυμούνται την σταδιακή μείωση της ανεργίας, με κατάλληλα διευρυμένους δείκτες, καθ’όλη την οκταετία της διακυβέρνησής του Clinton. Ο Stiglitz ήταν σύμβουλός του βασικός τότε. Προσωπικά, λόγω μίας εργασίας που χρειάστηκε να κάνω προ τινών ημέρων, διαπίστωσα αυτό ακριβώς από τα στοιχεία «ανάγλυφα»: την βαθμιαία και αδιάπτωτη, δηλ. αδιάλλειπτη, πτώση της ανεργίας, έως το 2001(από το 1993), και άρα την προσέγγιση στο πάγιο (μεταρρυθμιστικό, διότι το ρηξικέλευθο θα ήταν άλλο) αίτημα της «Πλήρους Απασχόλησης«.  Οι αναλογίες είναι προφανείς.

Ακραίος ευρωμονεταρισμός ή διεκδίκηση ανεξαρτησίας;

Στα θέματα  εξωτερικής πολιτικής, τα πολιτιστικά, τα «εθνικά» είναι οπωσδήποτε υπό αίρεσιν εν αμφιβόλω αν θα έχουμε αλλαγή επί τα χείρω ή επί τα βελτίω. Η Ν.Δ. δεν άλλαξε και πολλά και ήδη έχουμε μιλήση για την «αντιεθνικιστική»(κατά το αντικομμουνιστική) κρατική ιδεολογία που τα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ εκπέμπουν, σαν να τηρούν τον κανόνα εκείνο της ιδεαλιστικής διαλεκτικής του G. F. W. Hegel: ότι η θέση(βλ. προ δικτατορίας) παράγει την αντίθεση στις ιδέες, οι οποίες και κυβερνούν, τρόπον τινά, την πραγματικότητα. Να ελπίσω, ότι έχει έλθη η ώρα για την σύν-θεσιν; Οπωσδήποτε. Μπορώ, «ρεαλιστικά», να το υποστηρίξω; Όχι, κατά το μάλλον.

Τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Υπαρκτής Αριστεράς(Συν-ΣυΡιζΑ, Κ.Κ.Ε.) αντιμετωπίζουν τα γνωστά προβλήματα -και, από την άλλη, φέρουν και κομίζουν τα ελπιδοφόρα και απαραίτητα στοιχεία- που έχουμε επισημάνη και στο παρελθόν. Μιλώντας γενικά, η γραμμή του ενός μεν κείται στα μάκρη της Ρωσσίας του 1920(έως ~1970), ενώ του άλλου στην ιδεολογία των σπλάχνων του κόσμου που θα γεννούσε τον «άλλο κόσμο (σταλινομαρξιστικό)» αυτόν: σε ένα ορισμένο …αστικό «διαφωτισμό», όπως ήδη είπαμε δε Γαλλικόν. Θα μου πήτε, και «πώς θα προσαρμόση την κριτική στον γαλλικό ρωμαιοκαθολικισμό στην Ορθόδοξη Ελλαδική Εκκλησία«; Μα …δεν θα την προσαρμόση! Αρκούν ορισμένες εντυπωσιακές «ατάκες» και η προσφυγή στον scientisme και τους ιεροφάντες της επιστήμης των οραματισμών του (θρησκευτικού αθεϊσμού του) Αυγούστου Κοντ! Ταύτα πάντοτε στο πεδίο το από τα πάνω ιδεολογικοφιλοσοφικό που συνοψίζεται σε ό,τι ο Ντοστογιέφσκι αποκαλούσε στο «Υπόγειό» του το «πνεύμα του Ευκλείδη».

Η λανθάνουσα culte de la Raison(λατρεία της "Λογικής") εν δράσει το 1793-94 εν Γαλλία

Διότι στο πεδίο το κοινωνικοοικονομικό και δημοκρατικό, όντως τα κόμματα αυτά έχουν να μας παράσχουν πολλά σωστά, δίκαια, ίσα και όσια. Αρκούν, όμως, αυτά…; Και να σκεφτή κάποιος, ότι δεν βάλαμε στην εξίσωση και τα της εξωτερικής πολιτικής…

Πάντως, φτάνοντας στον ΛαΟΣ, επισημαίνουμε το εξής: ο Ίδιος τότε ο Κύριος καταδίκασε το συντηρητικό κατεστημένο, όπως εξεπροσωπείτο από τους Φαρισαίους, για τους οποίους είπε τα περίφημα «ουαί». Εκτός από αυτούς, υπήρχαν οι φιλελεύθεροι Σαδδουκαίοι, οι ζηλωτές και ακραιφνώς επαναστατικών πρακτικών Εσσαίοι, και πολλοί άλλοι. Όλα αυτά σημαίνουν μεταξύ άλλων, ότι η έντιμη άρνηση είναι καλλίτερη από την καπηλευτική ή και υποκριτική ενστέρνιση. Ο ΛαΟΣ, βέβαια, έχει παράδοση στην ακραιφνή «ελληνοχριστιανική» καπηλεία και ρητορική. «Φωνάζει» «εκ του μακρόθεν» η παλαιομοδίτικη αυτή τακτική. Όσο για την θεολογική κατάρτιση, μας φέρνει στον νου τον παλαιόν εκείνο (ιεροδιάκονο και) Νεοέλληνα Διαφωτιστή Ιώσηπο Μοϊσιόδακα: ήτοι  ουδεμία (εργώδης) επιμέλεια υπάρχει, παρά μόνο της «θύραθεν» και αυτή επιλεκτική, ώστε να εξυπηρετήται παρά το αδογμάτιστο ελληνικό πνεύμα το τάδε «αστοπατριωτικό», που έλεγε και ο μέγιστος χριστιανοσοσιαλιστής θεωρητικός και ρέκτης Ν.Ψαρουδάκης, ιδεολόγημα.

Το 1945.

Το νέο που κομίζει ο Λα.Ο.Σ. είναι το στοιχείο της κάπως και αριστερόστροφα(πρβλ. το συνθηματικό του παληού εθνικοανεξαρτησιακού ΠΑΣΟΚ «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες») ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. (Πριν, βέβαια, υπήρχε η ομολογημένη προσκόλληση στις βουλές των καλών Καλβινιστών των Η.Π.Α..) Και μία -κατά… το μέτρο του ακροατή- υπέρβαση των παλαιών ιδεολογικών «στεγανών» και στερεοτύπων και συγκεκριμένα της διάκρισης Αριστεράς-Δεξιάς. Χωρίς καμμία αμφιβολία, βέβαια, αυτό το στοιχείο, που -ας όψονται οι προστάτες και τα ιδεολογικά… «λουμπάγκο»- έχει οψίμως προδοθή από τον τετρακομματισμό αυτόν, εκπροσωπείται βέλτιστα από τον δημοκρατικό πατριωτικό χώρο, παλαιο-σοσιαλδημοκρατικό(Δημ.Αν.) ή σοσιαλιστικό(ΑΣΚΕ) ή χριστιανοσοσιαλιστικό(Χ.Δ.)

Συμπεράσματα

Καταλείψει με ο χρόνος διηγούμενον, όμως. Να που φτάσαμε στο πέρας του μικρού περίπλου. Τι προκύπτει, θα ρωτήσετε… Μα …δεν προκύπτει. Ακριβώς. Και αυτός ήταν ο σκοπός μας. Η κατά δύναμιν διαφώτιση(καταγραφή γνώμης, αν προκρίνετε) και όχι η αγωγή. Η αγωγή πρέπει να έλθη μέσα είτε από περαιτέρω έρευνα και σκέψη, είτε -όπερ και το «θεϊκόν»– από προσευχή είτε… αμφότερα.

Το θεμελιώδες είναι ένα εδώ, στην επιλογή μας την επικείμενη: να αναβούμε στην κλίμακα των αρετών. Να κρίνουμε με βάση το μεγάλο, το αιώνιο, το απόλυτο, και όχι το εφήμερο. Να κάνουμε(διότι περί τούτου πρόκειται), αν προτιμάτε «μεγάλη πολιτική», και όχι «μικροπολιτική»...

Υ.Γ Ο στίχος του τίτλου προέρχεται από παλαιό, και βαρυσήμαντο όντως, άσμα του συγκροτήματος «Ενδελέχεια».

«Πού να σε βρω, σε ποιο κάλπικο όνειρο…» ή προεκλογικαί επισημάνσεις(1)

Βεβαίως, οι εκλογές εμπίπτουν σε αυτό που λέμε θεολογικά θλίψις, δηλαδή δοκιμασία. 🙂

Αλλά, όπως μας είπε και η Αυτοαλήθεια(ναι, σαφώς δεν είναι βιβλίο η αλήθεια, όπως νομίζουν οι αγαπητοί Προτεστάντες), «εν αυτώ τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον».

Βεβαίως, σε αυτήν την θλίψιν-δοκιμασία, πρέπει να επισημάνουμε, χωρίς κοινωνιομετρικές βεβαιώσεις έστω, ότι οι περισσότεροι σήμερα περνάνε κάτω από τον πήχυ. Είναι «ορθολογιστές» οι άνθρωποι, με την έννοια, βέβαια, που το εννοούν οι εν Ελλάδι οπαδοί του αστικού Γαλλικού Διαφωτισμού, που  κατά τεκμήριο αγνοούν συχνότατα και περίπου πλήρως καν τι σημαίνει Ορθός Λόγος. Δηλαδή σκέπτονται «πώς θα επιβιώσουμε;», «τα πράγματα είναι δύσκολα», «θα μείνει άνεργο το παιδί, εάν δεν το βολέψουμε κάπου» και έτσι, με απόλυτη… λογική συνέπεια, καταλήγουν στο ότι θα ψηφίσουν το τάδε βο(υ)λευτή του, δυστυχώς, διττού μονοκομματισμού. Η Θεία Πρόνοια (την οποία γνώριζε ακόμη και ο Πωλ Λαφάργκ), η Θεία Οικονομία …αι, πια δεν είναι επιστημονικά πράγματα αυτά.  Ακόμη, η εκκοσμικευμένη Θεία Πρόνοια του μαρξισμού δεν είδαμε, ότι είχε καρπούς πολλούς και αγλαούς, αλλά μάλλον μεταλλάχθηκε σε πολλά πρόσωπα στην χυδαιότερη -και ασοφότερη- συμφεροντολογία και την εφαρμογή της φιλοσοφίας του ηδονισμού.

Μαμμωνάς, η αρχαϊκή και αιωνία βαβυλωνιακή θεότητα

Σύντομος, σταχυολογητικός περίπλους

Η «Νέα Δημοκρατία«, η πάλαι ποτέ, μεταπολιτευτικά, ολίγον υπερφίαλα αυτοκαλούμενη «ριζοσπαστική και φιλελεύθερη παράταξη» του Κων/νου Καραμανλή του πρεσβυτέρου, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν θεώρησα, ότι έχει κάποια όντως, τωόντι, και συγκροτημένη ιδεολογία. Ίσως επηρεάστηκα υπέρμετρα από το γεγονός, ότι το μόνο μέλος της φοιτητικής της παρατάξεως(ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ως ιδεολόγο(ο ατομισμός δεν είναι «ιδεολογία», είναι ένας ορισμένος χυδαίος αστικός-δεξιός υλισμός), μετά από ένα έτος, «αυτομόλησε» και προσεχώρησε στην ΠΑΣΠ(!). Θεωρητικοί, «οργανικοί διανοούμενοι» με την ευρεία έννοια, ευπαίδευτοι και υπερκομματικοί εν τινί μέτρω, έστω, άνθρωποι, της παράταξης, όπως ο Γιώργος Στεφανάκης, που ανακάλυψα τελευταία(βλ. συλλογή άρθρων «1984+1», εκδ. Ελλ. Ευρωεκδοτικής), δεν βλέπω, ότι είναι «ενεργοί», όπως άλλοτε.

Παλαιή εικών με τον ισλαμοδημοκράτη κουμπάρο

Βεβαίως, βεβαιότατα, υπήρξαν ενέργειες θετικές, που υπερέβησαν το σχήμα της εξάρτησης, που έτειναν σε μία στοιχειώδη, εθνικά αξιοπρεπή, «λαϊκή κυριαρχία» και «εθνική ανεξαρτησία», που είναι από τα πάγια, σταθερά αιτήματα ημών των πολιτικοποιημένων Χριστιανών, αλλά και της Αριστεράς, τουλάχιστον προ του…… εξαμερικανισμού ενός μεγάλου μέρους των κομματικών αξιωματούχων της. Αυτά αναγνωρίστηκαν από πολλούς παληούς αριστερούς, και είχαν αύρα ανδρεοπαπανδρεϊκή, όπως ειπώθηκε ορθά. Υπάρχει, άραγε, σήμερα, όμως, μία τέτοια πρόθεση από κάποιους συμπολιτευομένους;

Κατά τα άλλα, οι οδηγίες που θέλει να υιοθετήσουμε ο κος πρωθυπουργός μας μετεκλογικώς όντως φέρουν την συνθλιπτικά βαριά σφραγίδα των σημιτικών, δεξιών, μονεταριστικών φαιδροτήτων, που είναι κατασκευασμένες για να ευνοούν τους πλουσίους και τους καπιταλιστές σε ακραίο βαθμό, αν και παρουσιάστηκαν και από τον κο Σημίτη και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕπισκότισης -που για αυτό έλαβε ρητώς εύσημα από έντυπα της παληάς καπιταλιστικής αστοπατριωτικής δεξιάς, όπως η Εφ. Εστία–  ως προϊόντα προηγμένης, οιονεί εξωπολιτικής τεχνικής(!). Ήταν γνωστό δε, ότι μετά από τοσαύτα και τηλικαύτα έτη «λιτότητας»(ως αν), δημοσιονομικής «σταθερότητας» και τα όμοια, το Κράτος θα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση. Η οικονομική ιστορία μας διδάσκει, ότι οι πλεονασματικοί προϋπολογισμοί επιτυγχάνονται, όταν μπορούμε να έχουμε ελλειμματικούς τέτοιους, και άρα όταν δεν έχουμε σε σέβας επάρατα και απομυθευμένα στο έπακρον, ακόμη και για τους διανοητές-φερέφωνα των ελίτ,  Σύμφωνα Σταθερότητας. Η ακραιφνής αυτή προαγγελόμενη,-τέλος- δημοσιονομική σταθερότητα μάλλον ισοδυναμεί, για να θυμηθώ τον Καρυωτάκη και τις «επιστημονικές» επισημάνσεις της καθηγήτριας-Πρυτάνεως Μ. Νεγρεπόντη-Δελιβάνη στο «Παρόν«, με ιδανική αυτοχειρία.(συνεχίζεται…)

Πάλιν και πολλάκις τα περί «Δεξιάς του Κυρίου» ή περί Παπαθεμελή, Καρατζαφέρη και «αναπαλλοτρίωτης» εκκλησιαστικής περιουσίας

Διαβάζω στο «Βήμα» της Κυριακής: Ηγετικό στέλεχος επί χρόνια της Επιτροπής Ορθοδόξων της Βουλής, γενικός γραμματέας επί μία δεκαετία της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης των Ορθοδόξων στην οποία συμμετέχουν ορθόδοξοι βουλευτές απ΄ όλες τις χώρες της Ευρώπης και μέλος της Χριστιανικής Φοιτητικής Ενωσης, της νεολαίας της Αδελφότητας Θεολόγων «Η Ζωή», από την οποία πέρασαν χιλιάδες νέοι των δεκαετιών του ΄50, του ΄60 και του ΄70, ο Στ. Παπαθεμελής μετά τις τελευταίες τοποθετήσεις του κ. Καρατζαφέρη έδειξε ότι δεν αλλάζει εύκολα θέσεις και απόψεις. Εδειξε ότι υποστηρίζει, όπως λένε στενοί του συνεργάτες, τις θέσεις της Εκκλησίας ανεξάρτητα από το κλίμα της εποχής και το υψηλό ρίσκο.

Ο λόγος -το λοιπόν- περί Στ. Παπαθεμελή, προέδρου της Δημοκρατικής Αναγέννησης, που τελευταίως μάθαμε το αίσιον και φέρελπι, ότι θα έχη(πλην της -επικεφαλής του ψηφοδελτίου- εξαίρετης καθ. και πρυτάνεως του Πα.Μακ. και φιλόπονης συγγραφέως Μ.Νεγρεπόντη-Δελιβάνη) και την συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του καθηγητή της Παντείου και προέδρου της ιστορικής Ενώσεως Δημοκρατικού Κέντρου Νεοκλή Σαρρή. Ενδεικτικά, όθεν το πληροφορηθήκαμε, το άρθρο του «Παρόν»-τος.

Δείτε, όμως, τι με «ενοχλεί» και εξανίσταμαι με το άρθρο. Ο Στ. Παπαθεμελής κατέπτυσε την σοσιαλφιλελευθεροποίηση του ΠΑΣΟΚ και δημιούργησε κάποιο άλλο κόμμα. Με άλλα λόγια, έκανε κριτική εξ ευωνύμων στο μετηλλαγμένο αυτό κόμμα.

Έκτοτε, και σαφώς, ακόμη και προσκείμενοι στην σκληρή (δεξιά-) υπαρκτοεκσυγχρονιστική μερίδα του ΠΑΣΟΚ, μας έλεγαν, ότι… «βρέθηκε αίφνης στην Δεξιά» ή, ακόμη και ότι ήταν δεξιός(sic) ή ό,τι συναφές ένεκα της συνεργασίας με την(ατυχούς, όντως, έμπνευσης, αλλά με πλούσιο ιστορικό προηγούμενο και, άρα, άσχετη αιτολογία) Ν.Δ. το 2004. (Αυτά τα λέω γνωρίζοντας και εγγύθεν θέσεις αγαπητών φίλων ενταγμένων ή και …σκληροπυρηνικών της νεολαίας του κόμματος αυτού.)

Λήθη και αλήθεια δεν τέμνονται ουδαμού…

…και άρα δεν είναι μπορετό να …τεθή στην απολησμονιά η συμμετοχή του εν λόγω πολιτικού προσώπου στην ριζοσπαστικά χριστιανοσοσιαλιστική Χριστιανική Δημοκρατία(με την οποία συνεργάστηκε εκλογικά στις προηγούμενες εκλογές και στην οποίαν την αναφερόμενη στο άρθρο δεκαετία του ’70 στάθηκε αντιπρόεδρος), η πολυειδής σύγκρουση με τα αστοχριστιανικά σωματεία όπως η (τοτινή) «Ζωή», και ακόμη και με τ0 δεσποτικό/δεσποτοκρατικό κατεστημένο, που τον εδίωξε, αντάμα, βέβαια, με πολλούς άλλους Ορθόδοξους φιλοπρόοδους/ανατρεπτικούς αγωνιστές, με τρόπο που θυμίζει αμυδρά και την (ψευδο-)σύνοδο στην Δρυ και τον Χρυσόστομο.

Αντιστασιακά κείμενα του Σ.Π.

Η εκκλησιαστική περιουσία

Πρόκειται για ακανθώδες θέμα που οι φωταδιστάδες και οι συντηρητικοί το αγνοούν αρκετά συνήθως. Υπάρχει το («ιεροκανονικό»/παραδοσιακό) αναπαλλοτρίωτό της, ως γνωστόν. Ό μ ω ς, ο τρόπος λειτουργίας της εν Ελλάδι αυτοκέφαλης Εκκλησίας είναι τελείως εσφαλμένος, κοσμικός στο έπακρον, αντικανονικός, έρχεται σε τέλεια αντίθεση με τους Ιερούς Κανόνες της Ορθοδοξίας, που έρχονται σε αντίθεση με τις εξουσιαστικές φιλαρχίες πολλών Ποιμεναρχών(δεν γενικεύω, ευδήλως).  Όπως έχω ξαναπή, ξέρουμε, ότι γνήσιοι/»αυστηροί» Κολλυβάδες όπως ο Άγ. Αθανάσιος ο Πάριος και περισσότερο άλλοι όπως ο Νεόφυτος ο Καυσοκαλυβίτης ήλθαν σε σφοδρή σύγκρουση με το («νωχελικό») εκκλησιαστικό κατεστημένο για το θέμα της κατ’οικονομίαν, αντικανονικής τέλεσης των μνημοσύνων με κόλλυβα εκτός Σαββάτων. Ακόμη και ο Άγιος Μακάριος ο Κορίνθου που δεν ασχολήθηκε, αλλά δεν τα τελούσε Κυριακές παρά μόνο Σάββατα, διώχθηκε(από το Άγιο Όρος) για τούτο. Υπάρχουν πολύ βασικότερα τέτοιας υφής θέματα, όμως, σήμερα, π.χ. του πολιτεύματος της Εκκλησίας, που χρήζουν ζήλου πολύ επίσης. Ένα εξ αυτών είναι η ό ν τ ω ς συνοδικότητα(που σημαίνει δημοκρατικότητα ακριβώς). Όταν αποκατασταθούν αυτά, θα μπορούμε να μιλούμε και για «εκκλησιαστική περιουσία που βρίσκεται στα χέρια της Εκκλησίας» και όχι της -«εν τη Εκκλησία»- Ιεραρχίας και που, άρα, δεν πρέπει να πάη στο αστικό-καπιταλιστικό Κράτος και τους εποφθαλμιούντες. Η περιουσία θα «αξιοποιείται» όχι εκμεταλλευτικά-καπιταλιστικά(για αυτό υπέστη τόσα βασανιστήρια και άπειρες ταπεινώσεις ο αναγεννησιακός λόγιος και μετά Φωτιστής των Ρώσσων Ισαπόστολος Άγιος Μάξιμος ο Βατοπαιδινός/Γραικός), αλλά με συλλογική προσωπική εργασία που θα αποβαίνη προς όφελος όλων και των ενδεών, φτωχών και πάμφτωχων (και ξένων) πρώτων. Στην Γάζα, προ πολλών αιώνων, ο Άγιος Πορφύριος, επίσκοπος, είχε κατορθώση να δίνη ένα μισθό(άνευ εργασίας) που καλύπτει τις ανάγκες τους σε όλους τους ξένους και φτωχούς. Άραγε δεν θα μπορούσαμε σήμερα να το ποιήσουμε αυτό…; Μη γένοιτο (-τοιαύτη πλάνη).

Κατά συνέπεια, διαφωνούμε, μάλλον, με αμφοτέρους.

Πάντως, η προσπάθεια δημιουργία σπίλων στο παρελθόν, για να βολέψη «επιχειρήματα» παροντικά, είναι απαράδεκτη. Δυστυχώς, το κόμμα αυτό έχασε παράλληλα και εξ αρχής πάρα πολλούς και αριστερότατους κοινωνικά και μη-εθνικιστές πατριώτες. Οι γνώστες γνωρίζουν, ότι ο κατάλογος είναι μακρύς. Από τον σπουδαίο συγγραφέα Δαμιανό Βασιλειάδη και την ριζοσπαστική αριστεροπατριωτική Π.Α.Κ.-ική ομάδα του Α.Σ.Κ.Ε. μέχρι τον χριστιανοσοσιαλιστή καθ. Μ. Δρεττάκη, τον Μ. Χαραλαμπίδη και βέβαια τον χριστιανοσοσιαλιστή Στ. Παπαθεμελή(και την ομάδα του Δη.Κ.Κι.). Ιδιαίτερα, ο τελευταιος υπήρξε από τους ελάχιστους που διαφώνησαν ανοιχτά και ειλικρινά(με Κρητικό και Πολύδωρα, ίσως) στο θέμα της σύγκρουσης περί ταυτοτήτων κττ.. Μάλιστα, τότε θύμιζε(scripta manent) στους του κόμματός του τα περί «μπαγιάτικου αστικού αθεϊσμού» που πρεσβεύουν ανοήτως και τα περί νατσιστικού-χιτλερικού αντικληρικαλισμού και (κατ’ευφημισμό) «etat laique» που θέλουν και αυτοί …σοσιαλιστές όντες να εγκαθιδρύσουν. Σήμερα, κάποιος θα συμπλήρωνε με τον ριζικό αντικληρικαλισμό του Λεπέν και του «Εθνικού μετώπου». Όλα αυτά, βέβαια, έχουν ακριβώς ως συνέπεια αυτήν την λίαν οχληρή και μικροπρεπή (μιλώ γενικά, όχι επί τούτου) απόκριση. Ως πότε;