Αντί διατηρητέων, μπετόν

Σε νέα κατορθώματα επιδίδεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία έχει καταφέρει παρά την πανδημία και το lockdown (ή ίσως λόγω και αυτών) να φέρει ορισμένες από τις χειρότερες νομοθετικές πρωτοβουλίες σε εξωμνημονιακή περίοδο –αφού οι σχετικές δεσμεύσεις έχουν ανασταλεί- εδώ και δεκαετίες.

Τα νέα κατορθώματα αφορούν την αρχιτεκτονική τέχνη ή μάλλον την απουσία της. Πρόκειται για την τροπολογία που κατατέθηκε προ ολίγων ημερών που προβλέπει την κατεδάφιση παλαιών κτιρίων μέσα σε τρεις ημέρες, παρακάμπτοντας τυχόν επιτροπές ή συμβούλια που θα μπορούσαν να επικαλεστούν λόγους μη-κατεδάφισης του κτιρίου. Στον προηγούμενο νόμο συγκεκριμένα προβλεπόταν γνωμοδότηση από το υπουργείο Πολιτισμού, καθώς και το Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής.

Οι αρμόδιοι υπουργοί, μετά τα κατορθώματα της Ακρόπολης, όπου τσιμενταρίστηκε η δίοδος προς ένα από τα τουλάχιστον σημαντικότερα μνημεία της χώρας χωρίς κανένα σεβασμό στο χαρακτήρα, την αισθητική του, την ιστορία ή την παράδοση, τώρα, προχωράνε σε νέες περιπέτειες, καθιστώντας ένα καθαρά τεχνικό οργανό, το ΕΕΠΕΤ, αποκλειστικά αρμόδιο και μάλιστα αυθημερόν αποφασίζον, αναγκάζοντας στη συνέχεια το Δήμο εντός τριημέρου να προβαίνει στην κατεδάφιση.  Στη συνέχεια, το πεδίο θα είναι ελεύθερο για ανοικοδόμηση πολυκατοικιών. Είναι η γνωστή εκσυγχρονιστική λογική της δεξιάς παράταξης στη χώρα μας και που είχε άριστα διατυπώσει ο μακαρίτης Κωνσταντίνος Καραμανλής στις αρχές της δεκαετίας του 60, υποτιτλίζοντας την τότε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση: «Θέλουμε γεωπόνους και μηχανικούς και όχι παπάδες και θεολόγους (σ.σ.: και φιλόλογους, φιλοσόφους, κοινωνιολόγους…)». Έτσι, κατά παρόμοιο τρόπο δε θέλουμε παλαιά σπίτια, νεοκλασικά, αρχιτεκτονικό πλούτο εν γένει, αλλά θέλουμε πολυκατοικίες. Άλλωστε, όπως τόνιζε ο π. Γεώργιος Μεταλληνός στα βιβλία του, ο αστικός πολιτισμός είναι ο μόνος στην ιστορία που δεν έχει αρχιτεκτονικό ρυθμό. Οι μεγαλοαστοί που αναφέρει ο Θορνστάιν Βέμπλεν στο κλασικό κοινωνιολογικό έργο του «Η θεωρία της αργόσχολης τάξης», αναγκάστηκαν, όπως γράφει, στα πολυτελή σπίτια που διατηρούσαν στα προάστια των αστικών κέντρων να κάνουν χρήση αρχιτεκτονικών στοιχείων παλαιότερων εποχών.