«Κάθε λόγος του έχει ουσία, η σιωπή του μια σημασία»

Λοιπόν, όπως λέγαμε λίγο πριν, ο Μίλτος Σαχτούρης ήθελε να «σκίσει» εκείνο το ποίημα που διδάσκεται μαζί με την «Αποκριά» στην Λογοτεχνία του Λυκείου, τον «στρατιώτη ποιητή», ενώ κατέστρεφε τα περισσότερα, ίσως 9:1 από τα ποιήματά του… Τα περισσότερα ποιήματα του Καβάφη είναι «κρυμμένα» ή «αποκηρυγμένα», ενώ εν ζωή εξέδωσε ελάχιστα, μεταξύ 10 και 20 -με την επιμέλεια του Γρηγόριου Ξενόπουλου, όπως νομίζω. Ο Έδγαρ Άλλαν Πόε, όταν κάποτε εκδόθηκαν τα ποιήματά του, τα αποκάλεσε απλώς «ασήμαντα», ενώ ο Φρ. Σοπέν είχε 3 «Νυχτερινά» σε ένα συρτάρι κρυμμένα, εκ των οποίων το ένα (σε ντο# ελάσσονα) είναι το πασίγνωστο κομμάτι που ακουγόταν στην ταινία  «ο πιανίστας»… Τι κοινό έχουν όλα αυτά και γιατί τα αναφέρω έτσι..;

Vomitorium -ώρες της αποκαθήλωσης

   Όπως γράφει ο Ζακ Ελλύλ στην «μεταμόρφωση του αστού» για την εκμηδένιση του Θεού στην τεχνική (μας) κοινωνία, «Η εκμηδένιση αυτή διευκολύνει εξ ίσου τα πράγματα με τη διακήρυξη της εξαφάνισης της ηθικής -ιδίως της σεξουαλικής αφού η παλιά ηθική ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη στο σημείο αυτό. Και εδώ έχουμε τον πλήρη θρίαμβο της ελευθερίας! Ο άνθρωπος είναι ενήλικος, αφού έχει σκοτώσει πατέρα και μητέρα, και Θεό ως πατέρα. Χρειάζεται να συμπεριφέρεται όπως του αρέσει.[] Ανεβάζει στα ουράνια τον [σ.φ.: Μαρκήσιο ντε] Σαντ, που του φαίνεται ότι νίκησε την ηθική. […]Ο Θεός είναι νεκρός. Η ηθική είναι νεκρή. Αλλά και ο άνθρωπος.» Η αστική τάξη, άλλωστε, έχει διακηρύξει, πρώτη και καλύτερη, την φυσικότητα των «σεξουαλικών αναγκών»(οπ.π., σ. 77) μέσα στον «παράλογο και αφύσικο μύθο της φύσης» που έπλασε, βολικότατα. Ο κος Ντομινίκ Στρος-Καν, δεν θα χρειαζόταν να συμβεί ο,τιδήποτε άλλο, για να μάθουμε ότι υπακούει γενικότερα σε αυτούς τους κανονες της κυρίαρχης τάξης, αλλά και της κυρίαρχης ιδεολογίας που διαχέει προς την αυλή των άλογων προβάτων, δηλαδή εμάς. Άλλωστε, το είχε διακηρύξει πρόσφατα και ο ίδιος σε συνέντευξή του, ότι έχει… -μεταξύ δύο άλλων- «αδυναμία στο ωραίο φύλο», αδυναμία θανάσιμη πράγματι.

«Είμαι εύγλωττος/σαν ελέφαντας/[]/είμαι δύσκολος/μ’επιχειρήματα/δεν το πιστεύω ότι Εσύ δεν έχεις τρέξει μακρυά»…(Eloquent-Sanctus Real) :)

Αφιερώνεται εξαιρετικά στον… εαυτό μου…

Απλός, γενικός αντίλογος τριών σημείων σε κυβερνητικό τηλεοπτικό λόγο(εκπομπή «Φάκελλοι» του Sky)

Από προηγούμενο, χαρακτηριστικό, επεισόδιο στιγμιότυπο 🙂

Λοιπόν, παρακολούθησα ορισμένα λεπτά την έσχατη εκπομπή, την προχθεσινή, των Φόλντερζ  (Φάκελλοι) του αρχισυντάκτου της εφ. Καθημερινής κου Παπαχελά και έχω να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις. Οι παρατηρήσεις αυτές είναι πράγματι ανησυχαστικά πολλές εν σχέσει με το πόσο παρακολούθησα.

… «μόνο σταυρούς/σε μνήματα/καρφώνεις»…

Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτό το ποίημα ο θανών ποιητής ήθελε να το σκίσει… Σώθηκε με την παρέμβαση μιας φίλης του, που τον επισκέφτηκε, όπως διηγείτο ο ίδιος*…

«Αφιερωμένο εξαιρετικά» σε αυτούς που η ματαίωση στοίχειωνε διαχρονικά την ζωή τους… Με την ευχή να βρουν αυτό που ως το τέλος έψαχνε, έψαυε, ψηλαφούσε δηλ., αλλά και απωθούσε, ο ποιητής εδώ, και  που θα τους πληρώσει την Δίψα, δηλαδή σαν «ύδωρ αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον»… **

Στο τέλος μιας δοκιμασίας…

Λοιπόν, διάβαζα σε ένα βιβλίο αγιακό, που λένε και οι γιαγιάδες -ήταν του Αγ. Ιωάννη της Κλίμακος;ήταν η Φιλοκαλία;-, ότι οι τέλειοι -δηλαδή αυτοί που έχει επισκεφτεί η αστραπή του υπερβατικού*, που όπου θέλει πέφτει ή πνέει- είναι αυτοί που επιθυμούν ακούσιες θλίψεις και πειρασμούς. Αυτοί που επιθυμούν  -όχι ανέχονται αγόγγυστα, λ.χ.- αρρώστιες, ακαταστασίες, δυσκολίες, στενόχωρες -χωρικά- καταστάσεις, διωγμούς ίσως, και όχι ανέσεις, όχι υγείες, όχι ευκολίες, όχι βίον ανθόσπαρτο (εξωτερικά).

Αλλά, δείτε, πόσο είναι όλα αυτά «νορμάλ» για τον μέσο άνθρωπο άραγε….; Πόσο είναι τελείως εκτός της προοπτικής του..; Και πόσο είναι εντός της δικής μου; Και της δικής μας, των εκκλησιαστών; Ή και των σοφών ανθρώπων ακόμη..;

Όλα βαίνουν καλώς εναντίον Σου, σας, μας, μου

Διαβάζω σε -φιλοκυβερνητικό και in- ιστότοπο τα εξής:

Αποκρατικοποιήσεις

Ο κ. Παπανδρέου έκανε επίσης λόγο για φιλόδοξο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων με στόχο τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ που αντιστοιχούν σε 20 ποσοστιαίες μονάδες του χρέους.

Επίσης ο κ. Παπανδρέου είπε ότι θα μειωθεί η συμμετοχή του δημοσίου στις επιχειρήσεις που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο -τηλεπικοινωνίες, λιμάνια, τομέα διαχείρισης υδάτων, ηλεκτρική ενέργεια και τυχερά παιχνίδια.

Ο δε Ευρωπαίος Επίτροπος Όλι Ρεν(φωτό) μωρολογεί ασύστολα και επικίνδυνα, όταν λέει για την ιδιωτικοποίηση-εκποίηση-ξεπούλημα εθνικής(κρατικής έστω) περιουσίας τα εξής:

«Aυτή είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να επιτευχθεί πρόοδος και αυτό πρέπει να ξεκινήσει αμέσως».

Ο δε πολιτευτής, τέλος, και δημοτικός σύμβουλος Στ. Παπαθεμελής είχε γράψει στο «Πρώτο Θέμα» τα εξής ωραία και εύγλωττα για τον ΟΠΑΠ:

Ξεπουλάνε π.χ. τον ΟΠΑΠ με κάπου 1,5 δισ. € ενώ αποδίδει 1 δισ.€ ετησίως. Τρελλάθηκαν! 

Τρελλάθηκαν ίσως, δεν αποκλείεται, αλλά πάντως με ένα ορθολογικό τρόπο και πολιτισμένο…

Οι άκαπνοι, οι βολεμένοι, οι προσκυνημένοι, οι «εξυπνοι» συμβουλάτορές σου

Χωρίς να μου το πεις, σαν να το ξέρω ήδη, γιατί το βλέπω στα μάτια σου και στο πρόσωπό σου, στην πληγωμένη αθωότητά σου. Είσαι προδομένος και προδομένη. Αυτοί που έλεγαν λόγια μεγάλα, εύκολα, βεβιασμένα, σαν γίγαντες παραφουσκωμένους -και σαν κλόουν σε περιοδεύον τσίρκο-, γελάνε και χαζογελάνε πίσω -ή και μπροστά- από την πλάτη σου, αγκυροβόλησαν επί του καναπέως και αποδείχτηκαν υποκριτικότεροι και των Φαρισαίων ακόμη.

Εξορθολογισμός αναισθησίας

Τα νέα ήσαν καταιγιστικά: στις 2 του Μάη ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο «μαζικός δολοφόνος»(mass murderer) χιλιάδων ισλαμιστών, ο εχθρός των αξιών που προωθούν διεθνώς και ρητώς οι ΗΠΑ κατά τους Μπους και Ομπάμα -ο «προοδευτικός» Κλίντον, σύμφωνα και με τον Νόαμ Τσόμσκυ, ήταν πιο ειλικρινά πονηρός- κείτεται νεκρός ή μάλλον βούλιαξε νεκρός. Εντοπίστηκε σε μια έπαυλη στο Ισλαμαμπάντ -όπου κρυβόταν(!)- του Πακιστάν και εκτελέστηκε επί τόπου, άοπλος. «Η δικαιοσύνη αποδόθηκε», διακήρυξε στα πέρατα της οικουμένης, μειλίχια, ο πρόεδρος Ομπάμα· δικαιώνοντας εκείνους τους χριστιανούς αντι-ιμπεριαλιστές καλλιτέχνες που απέδωσαν στους προέδρους των ΗΠΑ την αμαρτία «playing God».

Γιορτή της μητέρας: παγκοσμιοποϊισμός στα προβατόσχημά του

Ο Βλαδίμηρος Σολόβιεφ(+1900), μέσα στην αγνότητα της ψυχής που τον χαρακτήριζε, είχε γράψει ότι η ερωτική αγάπη είναι αυθεντικότερη της γονεϊκής και της μητρικής αγάπης. Όπως έλεγε ο θεολόγος και φιλόσοφος, στην δεύτερη περίπτωση έχουμε μια αγάπη που θεμελιώνεται στην ύπαρξη μιας σχέσης ανεξαρτήτως του προσώπου, ενώ στην πρώτη έχουμε μια αγάπη που αφορά κατ’εξοχήν το συγκεκριμένο πρόσωπο*. Αυτές οι σκέψεις/γνώσεις μου έρχονταν στον νου με την περίφημη παρωδία της «γιορτής της μητέρας»…