Η συνήθης αποπροσωποποιητική κατεστημένη εμποροπανήγυρις… και τα Χριστούγεννα.

…και ενώ είχα σκοπό να σας γράψω κάτι για τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο και τις άκρως ταπεινά γλυκές επιστολές του από την εξορία, αυτόν τον πλέον αγαπημένο Άγιο του Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς και του οποίου αδιάλλειπτα ζητούσε τις πρεσβείες(αρχίζω να καταλαβαίνω το γιατί τελευταία… 🙂 ), σκέφτηκα πρώτα να σημειώσω -αφού είπαμε ότι πρόκειται για «σημειωματάριον», έτσι..;-  δύο -τρία πράγματα σχετικά με τα Χριστούγεννα και πώς τα περνάει ο μέσος άνθρωπος, ο layman που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Άγγλοι, εν Ελλάδι… Για να δούμε, λοιπόν… Ζη τίποτα; Έστω ο,τιδήποτε!- πλην αληθινό όμως και αυθεντικό..;

Σημείωμα ανεπίδοτο στον γεννημένο πατέρα των φώτων…

Άναρχος Θεός καταβέβηκεν… *

«…και το αίμα μου μέλαν, όθεν βάπτω και γράφω«… και το αίμα μου μαύρο, από όπου βυθίζω και γράφω… ναι, ναι, σκέφτομαι αυτό ακριβώς που έλεγε ο Μελωδός εκείνος που άγιασε και είχε, όπως λένε και κάποιοι κριτικοί, βαθύ «αίσθημα του τραγικού»…

Στάρετς Σέργιος του Παρισίου, και κάποιοι Χριστιανοί metal-ιστές, για την αγάπη του πλησίον

«Σταχυολογώ»(σσ. 110-115, «Στάρετς Σέργιος», Jean-Claude Larchet) ορισμένους λίθους πολύτιμους…… 🙂

• Η αγάπη προς τον πλησίον , η οποία λέγεται και «φιλευσπλαχνία», είναι αγάπη πνευματική: προϋποθέτει αναφορά στον Θεό και σχέση με τον Θεό. […]Να αγαπούμε, επίσης, για τον Θεό(ή λόγω του Θεού) και όχι για εμάς τους ίδιους.
• Μόνο με την προσευχή, η αγάπη δεν είναι εγωιστική και ασκείται «κατά Θεόν», δηλαδή εν Αυτώ, δι’ Αυτού και δι’ Αυτόν.
• Η αγάπη[…]αποκλείει κάθε κατάκριση. Είναι σημαντικό στις σχέσεις μας με τους άλλους, αυτοί να νιώθουν ότι δεν τους κρίνουμε.

Προϋπολογισμός θανάτου και αντενέργειες βίας, παρέμβαση «Ιεραρχίας» και ΜΜΕ

Είναι γεγονός πως ζούμε μέσα σε καιρούς και, μάλιστα, ανθρώπους για τους οποίους ισχύει ο στίχος του ποιητή, ελαφρώς παραλλαγμένος: «κοιμήθηκαν/μα δίχως να ξυπνήσουν/ύπνο στέρφο(=άγονο, χέρσο) από ονείρατα»… Οι προηγούμενες μέρες, μολαταύτα, ήσαν όντως από αυτές που συμβαίνουν πολλά και «ιστορικής σημασίας»… Συμβαίνουν πολλά και «τίποτα πια δεν μας σοκάρει», λόγω της καρδιακής ανεπάρκειάς μας, για την οποία μιλούσε ο π. Κάλλιστος Ware στο βιβλίο του για την οικολογία. Έτσι, λοιπόν, μετά την κατά κυριολεξία πρωτοφανή λαοθάλασσα της 15ης Δεκεμβρίου στις μεγάλες πόλεις, είχαμε τα γεγονότα «προπηλακισμού» του βουλευτή της αντιπολίτευσης Κ. Χατζηδάκη και την δημοσιοποίηση κειμένου της Διοικούσας Εκκλησίας (‘Μητροπολιτών’) που έφερε τον τίτλο, κάπως κληρικαλιστικό πράγματι, «η Εκκλησία απέναντι στην σύγχρονη κρίση». Όμολογουμένως, δεν είχα την πρόθεση να σας γράψω για αυτά, αλλά σχεδόν με αναγκάζουν οι ακριτομυθίες των(τινών) χρυσοπληρωμένων μεγαλοδημοσιογράφων μας των Αθηνών, αλλά και της «επαρχίας». Άυτοί οι άνθρωποι συνδιαμορφώνουν ήθος στον σύγχρονο άνθρωπο, είναι αιτία για τα αιτιατά του ναυαγίου που βλέπουμε κάθε μέρα, και βέβαια δεν πρόκειται να αρκεστούμε ούτε στον θρήνο ούτε , ακόμη, στην δέηση.

Αποσπάσματα ομιλίας γέροντα Χριστόδουλου, (καθ)ηγουμένου Ι.Μ. Κουτλουμουσίου Αγ. Όρους για τον «εναλλακτικό δρόμο των Αγίων», της αγάπης

Σημ. philalethe00: Τα παρακάτω σημειώθηκαν από εμένα κατά ομιλία που «έλαβε χώρα» σε ναό στην περιοχή Χαριλάου στην Θεσσαλονίκη, την 04/12/2010. Βρήκα την ομιλία πραγματικά καταπληκτική -με «εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα»- και δεν προλάβαινα να σημειώνω, στενογραφικά. Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη για κάθε παράλειψη, κάθε ασάφεια, κάθε αλλοίωση των νοημάτων του γέροντα… Προσπάθησα κατά βάση να καταγράψω τις σημειώσεις που κράτησα, και όπου εμφανίζονται αγκύλες, προσθέτω εγώ το περιεχόμενό τους, ώστε να μην εμφανίζεται έλλειψη στο νόημα ή στην πρόταση. Τα έντονα(bold) είναι επίσης κατά δική μου παρέμβαση. Ειλικρινά ελπίζω να εντυπωσιαστείτε τόσο βαθιά όσο θα ήθελα… πραγματικά κάποια αποσπάσματα είναι απλώς «κατανυκτικά»…

• Οι πράξεις των Αγίων είναι συνδεδεμένες με τις ανάγκες των άλλων.
• Ιδιοκτήτες δεν υπάρχουν. Κατά τον Μ. Βασίλειο, [στην ιδανική κατά Χριστόν κοινωνία] δεν υπάρχει φιλονεικία, κοινός ο Θεός, κοινό το εμπόρευμα, κοινή η ευσέβεια, οι κόποι, οι στέφανοι. Οι πολλοί είναι ένας. Αλλά ο ένας είναι μέσα στους πολλούς, είναι δούλοι/κύριοι ο ένας του άλλου, φυλάσσει την ελευθερία με την προσωπική του επιλογή. Το κοινόβιο είναι το πρότυπο.
• Σαμαρείτης [σημαίνει να] γίνομαι εγώ πλησίον του άλλου, τον πλησιάζω,  για να καλύψω εγώ μια υλική ανάγκη του.
• Κάθε ενορία/κοινότητα να έχει κοινό ταμείο.
• Αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να γίνει Βασιλεία του Θεού. Η Βασιλεία του Θεού, όμως, αρχίζει από αυτόν τον κόσμο.
• Ο αγώνας για την βελτίωση του εαυτού και του κόσμου μακράν του Χριστού είναι αυτοκαταδικασμένος(λόγω των παθών).
• Δεν είναι μετοχή σ’ένα ηθικό σύστημα η χριστιανική ζωή.
• Η σημερινή κρίση μας κρίνει [σ]το έργο, την αλήθεια μας. Στα ερείπια να βρούμε συνεκτική ύλη αγάπης/συμπάθειας.
• [Η] ελευθέρωση από τον φόβο του θανάτου είναι αυτή που φέρει την ανιδιοτέλεια.
• Ο [«εναλλακτικός»] δρόμος των Αγίων είναι η μίμηση Χριστού.
• Όταν μας δίνει κάτι ο Χριστός μας, να σκεπτόμαστε και να φιλοσοφούμε. Κάτι θα βγει μέσα από αυτήν την κρίση. «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».

Για την πορεία της 15/12 στην Θεσσαλονίκη… γιγαντώδης, θυμώδης, νηφάλια, υπό απέλπιδα καταστολή… (Μέρος Α’)

Ρόδα, σε πεθαμένους...

… και εγώ που έχω συμμετάσχει σε λίγες από όσες έπρεπε, αλλά πάντως αρκετές αριθμητικά πορείες στο παρελθόν, δεν έχω νιώσει το, κατά Σολωμό, Χρέος τόσο έντονο όσο εδώ, αλλά και την ένοχη συνείδηση, επειδή άργησα να βρω το πλήθος(όπως και την μετέπειτα ανάπαυσή της)… ένα πλήθος που έχρηζε πάνω από 15 λεπτά για να διέλθει όλο από ένα σχετικά πλατύ δρόμο διπλής κατεύθυνσης… αλς, λαοθάλασσα δηλαδή. Εντυπώσεις, έντονες και βαθιές, πολλές και συμβάντα, που χρήζουν προσοχής, αρκετά, όπως ταπεινά νομίζω… Επί τροχάδην……:

Εν «τυραννίη στυγερή»- o Δεκέμβρης 2 έτη μετά

«Οι μέρες περνούν σαν τον άνεμο/και αυτ’ η ζωή είναι τοσο κοντή…», τραγουδούν κάποιοι καλλιτέχνες της εποχής μας. Έτσι, φτάσαμε ήδη 2 έτη μετά από εκείνο τον καιρό των γεγονότων του Δεκέμβρη του 2008, φρικαλέων, μηδενιστικών και γκροτέσκων, με πανόμορφες διακηρύξεις, με δημιουργία απλώς δια της καταστροφής και ανεπίγνωστες στοχεύσεις. Και δυο έτη μετά, δεν βρίσκουμε παρά την χώρα σε μια τυραννία στυγνή. Τυραννία, διότι εκπληρώνει κάθε σχετικό κριτήριο που θέτουν από την μια ο Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης και από την άλλη ο Φωτιος ο Μέγας. Ο πρ.Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος γράφει για τις διδαχές του πρώτου:«…διδάσκει ότι η πολιτική εξουσία είναι έργον της θείας σοφίας, «όταν μηδέν παραβλάπτη προς την ευσέβειαν», αλλ’αποβλέπη «προς το κοινόν συμφέρον των υπηκόων» διότι άλλως, εφ’όσον προξενεί «πόνους τοις αρχομένοις», δι’ων οι άρχοντες πορίζονται ‘εαυτοίς ηδονάς αθεμίτους» μετατρέπεται εις τυραννίδα, ότε οι διοικούντες δεν άρχουσιν εκόντων των υπηκόων αλλά ακόντων(=αθέλητα) και «αντί πειθούς έριδας και στάσεις τεκταίνουσιν»»(«Κοσμική και εκκλησιαστική εξουσία», εκδ. Αποστολικής Διακονίας, 1992, σ.61).  Έριδες και στάσεις τεκταίνουσιν(κτίζουν) οι τύραννοι, το λοιπόν, και όχι οι «ταραξίες» (με ορμητήριο φερ’ειπείν κάποιο άσυλο). Από την άλλη, συμμετάσχοντες στην «στάσιν»-αναταραχή εκείνη ενεργά διαπιστώνουν σήμερα ότι είναι σαν να μην έχει μείνει τίποτε από εκείνο το πνεύμα. Ο δε Όσιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ γράφει, κλίνοντας προς το πέρας της εδώ ζωής του: «Είναι [οι άνθρωποι]τυφλά όπλα στα παντοδύναμα χέρια της θείας πρόνοιας. Εκπληρώνουν αυτό που Εκείνος εντέλλεται ή που Εκείνος επιτρέπει.» Έτσι, εμείς πρέπει να βρούμε, εν τινί μέτρω έστω, γιατί Εκείνος επέτρεψε αυτή την μανιασμένη καταστροφή χωρίς αύριο που τα ΜΜΕ του τόπου τότε, γελοιωδώς και υποκριτικότατα, εξήραν…

«Μνημόνιο: Η υποθήκευση της Ελλάδας», εκδήλωση της «Χριστιανικής», Τρίτη 14/12, Αθήναι

Έλαβα και σας προωθώ το παρακάτω δελτίο τύπου για μια πολύ -πολύ ενδιαφέρουσα, τωόντι, εκδήλωση της «Χριστιανικής»!.. Όσοι παροικείτε -όχι την Ιερουσαλήμ αλλά- τις Αθήνες,  μου λέει ο λογισμός ότι θα ήταν καλό να μεριμνήσετε να παραστήτε… Ιδού, λοιπόν…… :

 

Αθήνα 9/12/2010

 

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

Εκδήλωση-παρουσίαση της έκδοσης

 

«Μνημόνιο: Η υποθήκευση της Ελλάδας»

 

Θα γίνει την Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010, 6,30 μ. μ.

 

στην αιθουσα Συλλόγου Υπαλλήλων της Τραπέζης της Ελλάδος

Σίνα 16 & Ακαδημίας (πλησίον Μετρό, στάση Πανεπιστήμιο)

«Αυτό που ήσουν ήταν τόσο όμορφο…θυμήσου…αυτό που ήσουν»…(Screenager-Muse)

Ο Εγωκεντρισμός, η ιερότητα της φιλίας

Ναι, έρχονται κάποιες στιγμές που βλέπεις καθαρά, στιγμές διαυγούς σύλληψης του πόσο βαθύτατα σαπισμένη είναι αυτή η κοινωνία που έχουμε(-νε) φτιάξει. Ειδικότερα, ότι ισχύει για τους σημερινούς ανθρώπους, που βιώνουν ως τα κατάβαθα του είναι τους «έγνοιες μικρές και λύπες» και το «ψυχικό κενό της εκκοσμικευμένης κοινωνίας», όπως το έλεγε αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, ο ακαδημαϊκός Κρίστοφερ Λας. Έτσι και προ μερικών ημερών συνέβη σε εμένα, όταν μία καλή φίλη (και, πρωτίστως, αδελφή) μου μου έγραφε, ευγενικότατα, επειδή ανησυχούσα να μάθω τι συνέβη με μια τόσο σημαντική υπόθεση(πνευματική), «Σε ευχαριστώ που νοιάζεσαι». Αυτή η ευχαριστία πραγματικά με «σκότωσε»… διότι πριν από μερικές δεκαετίες, οι άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο ζούσαν με ξεκλείδωτες πόρτες και έμπαιναν ο ένας στο σπίτι του άλλου σαν να ήσαν πράγματι -και όχι μόνο ψιλώ ρήματι, δηλαδή στα (χριστιανικά) λόγια- «όλα κοινά»- δεν υπήρχε καν συνείδηση ιδιοκτησίας(πλην των εκδυτικισμένων αστών), του καταραμένου και φαντασιακού για τους Πατέρες ρήματος «το εμόν και το σον«… Αλλά και εγώ άλλωστε δεν κάνω τα ίδια; Σε κάποιον ψιλικατζή που ρωτούσε με ενδιαφέρον μία κοπέλα με νεογνό παιδί, τον ρώτησα, ηλιθίως, «κόρη σας είναι;»… Ο λόγος, λοιπόν, περί εγωκεντρισμού, εγωκεντρισμού σε μια κοινωνία που είναι πρωτόγνωρα ομογενοποιημένη και κομφορμιστική και που στέκεται τόσο πολύ λιγότερο κριτικά απέναντι σε ό,τι ονομάζουμε «κυρίαρχη ιδεολογία», όπως τα έχει ήδη τονίσει σωστά ο Ζακ Ελλύλ, αυτό το φαινόμενο σκεύους εκλογής, πριν 40 τόσα χρόνια…