Περί μεταελλήνων

Ο Γιάννης Κιουρκτσάκης έχει κυκλοφορήση από πολλών ετών ένα εξαίρετο πόνημα με τίτλο «Ελληνισμός και Δύση στο στοχασμό του Σεφέρη» και προσωπικά ευτύχησα να το βρω …απούλητο σε τιμή συμβολική(ενώ, βέβαια, η παραλογοτεχνία κουφιοκεφαλάκηδων που να μην αναφέρω τώρα πουλάει «σαν ζεστό κουλούρι») σε βιβλιοπωλείο που θα έκλεινε οσονούπω. Υπάρχουν πραγματικά θησαυροί μέσα σε αυτό το βιβλίο που έχουν άπειρη συνάφεια με τον προβληματισμό -όσος, λίγος- της σημερινής μας εποχής. Όπως έχει ξαναειπωθεί, ο Σεφέρης τότε θεωρείτο δυτικίζων(ο Κώστας Ζουράρις απέδειξε, ότι αυτό είναι λάθος), ενώ σήμερα(από τους γνωστούς αγνώστους που κατηγορούν, περιέργως, όλους σχεδόν τους υπολοίπους ως εθνικιστές) θεωρείται …ελληνοκεντρικός. Μεγάλη σημασία έχουν και οι διάλογοι που έκανε με ανθρώπους του εξωτερικού, ιδία με τον επηρεάσαντα, ως λέγεται, τον ποιητή στην «τεχνοτροπία» πολύ T.S. Eliot, που του μίλησε και για την Ορθοδοξία ως ομοιάζουσα περισσότερο με τον αρχαίο Χριστιανισμό ή με άλλους, σε κάποιον εκ των οποίων είπε, μιλώντας για τον ελληνισμό ευρύτερα(ο Σεφέρης ήταν ρητά Ορθόδοξος, αναφερόμενος συχνά -με καμάρι, θα έλεγα- στους «μεγάλους Πατέρες της Ανατολής» της παράδοσής του τόπου του) και την ιστορική συνέχεια, ότι μερικές φορές την Μεγάλη Παρασκευή δυσκολεύεται να διακρίνη, εάν «ο κηδευόμενος Θεός είναι ο Χριστός ή ο Άδωνις»!

Ο ίδιος ο Σεφέρης έχει «φάει με το κουτάλι» την Δύση και γύρισε πεινασμένος από αυτήν. Θεωρούσε τον ναζισμό, βέβαια, την κατάληξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού, επιστημονικού δηλαδή πολιτισμού, όπως έλεγε οργισμένος κάπου στις «Μέρες» εκείνης της εποχής, με τρόπο αξιοσημείωτα πανομοιότυπο με την Σχολή της Φραγκφούρτης, τον Μαξ Χορκχάιμερ και την «Κριτική Θεωρία». Αυτό σημαίνει απότοκο του Φιλελευθερισμού, και του Ευρωπαϊκού «Διαφωτισμού»(εκ του φωτός, που είναι κύμα και είναι προσιτό διανοητικά στην καταγραφή των ιδιοτήτων του), όσο και αν λυπούν όλα αυτά τον τάδε ή τον δείνα Νεοφιλελεύθερο κοσμοπολίτη ή υπαρκτο -αριστερό «ανανεωτικό»( ; ).

Αλλά και γυρίζοντας στην Ελλάδα, είχε μία πολύ σκληρή άποψη για αυτήν: θεωρούσε, ότι ζούσε σε μία Ελλάδα μη-ελληνική όπου επικρατούσε μόνο κάποτε-κάποτε, ως αναλαμπή, μία πολύ βαριά νοσταλγία. Μόνο ελάχιστοι είχαν απομείνει, αυτοί με τον «καϋμό της Ρωμηοσύνης», όπως έλεγε. «Με δαιμόνισες, Ελλάδα», έγραφε χαρακτηριστικά, περιγράφοντας το πώς κατέληξαν ορισμένοι γνωστοί του που δεν είχαν ακόμη καταποθή από την φαιά πανούκλα της μαζοποίησης.

Όλη αυτή η σκέψη και η αίσθηση του μέγιστου Έλληνα και Ρωμηού της περίφημης γενιάς του ’30 «μου θυμήθηκε» διαβάζοντας ένα απίστευτο άρθρο της, ευγενούς, οπωσδήποτε, ομοιδεάτισσας της νέας πρωτοασηκρήτισσάς μας, κας Α. Φραγκουδάκη στα Νέα που κυκλοφορούν, κατηγορώντας τον Χρήστο Γιανναρά για περίπου τα ίδια πράγματα που αναφέραμε πιο πάνω.

Και βέβαια είναι να απορή κανείς, αν ορισμένοι άνθρωποι έχουν χάσει την …ανορθολογική τους (ηθική) συνείδηση(θυμάται κανείς το «δαιμόνιο του Σωκράτους» ; -βεβαίως ήσαν ανορθολογισμοί αυτοί απαιδεύτων ανθρώπων, μη-εξευρωπαϊσμένων και μη-πολιτιστικώς εκσυγχρονισμένων), την αίσθηση του σωστού και του λάθους, που, βέβαια, είναι τελείως άλλη λειτουργία από τον θεό Λόγο(δηλαδή Ratio), που έλεγε και ο φίλος μας ο Φρόυντ στο «μέλλον μιας αυταπάτης». Διότι το να μιλάς δημόσια και να απευθύνεσαι σε ένα μεγάλο αριθμητικά κοινό συνεπάγεται να προσέχης, στοιχειωδώς τουλάχιστον, τι λες και γράφεις… Αλλά, βέβαια, αυτό προϋποθέτει να έχεις την ταπείνωση να γίνεις διδακτός Θεού, όπερ άτοπον. Η εποχή μας είναι υπερβολικά ανέραστη για αυτό.

Παρουσίαση Γ’ έκδοσης βιβλίου «Χριστιανισμός και πλούτος» Γ. Ροδίτη

Αύριο στις 8 μ.μ. στην Θεολογική Θεσσαλονίκης(ΑΠΘ), θα παρουσιαστή το βιβλίο του θεολόγου-συγγραφέα, παλαίμαχου μέλους της Χριστιανικής Δημοκρατίας, Γ. Ροδίτη. Κυκλοφόρησε (επί τέλους), αυτήν την φορά από εκδόσεις Γρηγόρη. Θα συμμετέχουν πολλοί, γνωστοί και …άγνωστοι. 🙂  Όσοι πιστοί …προσέλθετε. Παρακάτω, σας έχω επισυνάψη το δελτίο τύπου:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Χ (1)

Εθνικής ταυτότητας ολίγιστα παραλειπόμενα ή περί πρωτοασηκρήτισσας του Υπ. [όχι εθνικής] Παιδείας(μέρος Β’)

Λέγαμε πριν για την γαλλική-φράγκικη εθνική ταυτότητα και το ότι ο Σατωμπριάν μας γράφει τα κάτωθε:

«Η καθημερινή εμπειρία μας οδηγεί να αναγνωρίσουμε ότι οι Γάλλοι ενστικτωδώς βαδίζουν προς την εξουσία· δεν αγαπούν καθόλου την ελευθερία·η ισότητα είναι το μόνο είδωλό τους. Όμως, η ισότητα και ο δεσποτισμός έχουν μυστικούς δεσμούς. Με βάση αυτά τα δύο δεδομένα, ο Ναπολέων κατάγεται απευθείας από την καρδιά των Γάλλων»(Σατωμπριάν, «Σκέψεις και αφορισμοί», σ.47).

O Chateaubriand(1768-1848)

Από την άλλη, η ελληνική ταυτότητα έχει άλλα γνωρίσματα, τα οποία ήδη σκιαγραφήσαμε στα πιο πάνω. Δηλαδή είναι η ζήτηση της αλήθειας σε όλες της μορφές της, το Ωραίο, την Γνώση κ.λπ.

Μία θαυμάσια περιγραφή της ελληνικότητας μας δίνει ο Απόστολος Παύλος στην ομιλία του στον Άρειο Πάγο, καθώς και η όλη εξιστόρηση των Πράξεων. Ο Παύλος περιηγούμενος στις Αθήνες βλέπει, ότι οι Αθηναίοι είναι «κατά πάντα δεισιδαιμονέστεροι»(το ίδιο που έλεγαν οι μεγάλοι Καππαδόκες/Έλληνες Πατέρες για τον Λιβάνιο, δηλαδή), δηλαδή ευσεβέστεροι, δηλαδή θεοκεντρικότεροι.  Η θεοκεντρικότητα, λοιπόν, είναι ένα δεύτερο τυπικό χαρακτηριστικό της ελληνικότητας.  Ο Παύλος, στην θαυμάσια αυτή του ομιλία, εφελκύει, πέραν του Διονυσίου του Αρεοπαγίτη και Δαμάρεως, στωικούς, επικουρείους. Μάλιστα, ως μεγάλος ελληνιστής βάσει των σπουδών του, χρησιμοποιεί αυτούσιες φράσεις Αρχαίων Ελλήνων ποιητών(εδώ -«ως και τινες των καθ’ υμάς ποιητών ειρήκασι«), για να πολεμήση την ειδωλολατρία και την ενοίκηση (πρβλ. «καθιέρωση») θεών σε είδωλα!

Τρίτο, έλασσον, χαρακτηριστικό είναι η εμμονή στην ιδιαίτερη αξία του ανθρώπου και η υπέρβαση του ατόμου, ο ανθρωπισμός, ιδιαίτερα ένα ρεύμα που ξεκίνησε από την εποχή του Μενάνδρου(4ος-3ος αι. μ.Χ.) και μετά και ολοκληρώθηκε στον «χριστιανικό ανθρωπισμό»(πρβλ. «το Σάββατο δια τον άνθρωπο έγινε και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο»). Όλη η αρχαία ελληνική φιλοσοφία έχει ονομαστή ανθρωπισμός. Ο απόλυτα ελληνολατρης ρήτορας Κικέρωνας χαρακτήριζε humanitas την αρχαία ελληνική παιδεία, εξ ου και το «ανθρωπιστική παιδεία» που λέμε σήμερα.

Τέταρτο χαρακτηριστικό είναι η μυστική πορεία, η ανακάλυψη του μικρόκοσμου που είναι ο άνθρωπος, η μυστική γνωσιολογία, όπως την γνωρίζουμε από τον Πυθαγόρα, τον Ηράκλειτο τον Εφέσιο, τους Ορφικούς, τα Ελευσίνια Μυστήρια, ενώ τέτοιες τάσεις είχε και ο Πλάτωνας, που κατέληξε στο ικανοποιητικό για την εποχή του «Θεός ου μείγνυται ανθρώποις». Αυτή η σπερματική πορεία ολοκληρώθηκε στην Ορθοδοξία. Αυτή ήταν, ως λέγεται, η αρχαιοελληνική γνωσιολογία. Από την άλλη, στην αλλοτριωμένη Δύση, αυτό το νήμα υπάρχει, αλλά είναι κρύφιο. Υπάρχει στον αναγεννησιακό Μπαίμε, στον κατ’εξοχήν Γερμανό ρομαντικό Χριστιανό Νοβάλις, τον Ολλανδό φιλόσοφο Hemsterhuis(πρβλ. τα περί «ιερής αίσθησης» με την Ορθόδοξη θεολογία της «καρδίας»!), τον Ιωάννη του Σταυρού, τον Ιωάννη της Σιωπής, την Τηρεσία της Άβιλα,  εσχάτως τον υπαρξισμό. Αλλά πάντως το κύριο νήμα, υφάδι είναι αυτό που ξεκίνησε με τον Ακινάτη που κατέστησε τις Ενέργειες, την Χάρι του Θεού …χάριτες κτιστές και μετρήσιμες(!) με μία κοσμική νομικιστική λογική περί αξιομισθιών των Αγίων*.  Καλή ανάλυση, κατανοητή και προσιτή στο κοινό σε όλα αυτά έχει κάνει ο Θεσσαλονικέας συγγραφέας, τουρκολόγος και δημοσιογράφος Ν. Χειλαδάκης στο αξιολογότατο βιβλίο του «Ανατολική αυτοκρατορία», όπου μιλάει και για τον σύγχρονο πόλεμο Ανατολής -Δύσης, ένα γνωσιολογικό, γνωσιοθεωρητικό πόλεμο στο βάθος.

Πολλά θα μπορούσα να ειπωθούν και τελείως άλλα ίσως επ’αυτών.Γεγονός είναι, ότι και εθνική συνέχεια υπάρχει (κατ’εξοχήν, θα έλεγα) στον ελληνισμό, όπως δέχονται οι περισσότεροι σοβαροί εθνολόγοι, ιστορικοί, κ.α. του εξωτερικού και φέρει ως κληρονομιά πάρα πολύ βαριές παρακαταθήκες, από τις σημαντικότερες που έχουν ποτέ εμφανιστεί. Ίσως για αυτό και ο Κλήμης ο Αλεξανδρείας μιλούσε κάπου για ειδική κλήση του ελληνισμού. Βεβαίως, όπως και στο εβραϊκό έθνος, η αξία μας βασίζεται στο άηθες ήθος(«οι πράξεις μας είναι η μόνη ιδιοκτησία», όπως έλεγε ο Χρυσόστομος) και το πνεύμα μας, όχι στην όποια και οσοδήποτε υψηλή καταγωγή μας, που παράγει απαιτήσεις, αφού γνωρίσαμε την αλήθεια περισσότερο.

Δεύτερο γεγονός είναι, ότι το έθνος(βλ. Αριστοτέλη, Ηρόδοτο, Θουκυδίδη) συγχέεται από πάρα πολλούς με το λατινικό natio (του 18ου αιώνα)! Αυτή η μετάφραση των αρχαίων ελληνικών όρων στην λατινική έχει προκαλέσει πάρα πολλά προβλήματα, όπως έλεγε και ο μέγιστος εκ των παρ’ημίν φιλοσόφων και δοκιμιογράφων Χρ. Μαλεβίτσης. Άλλο είναι ο Λόγος(που εμπεριέχει τα όριά του) και άλλο η Ratio, άλλο είναι το έθνος και άλλο το νεοφανές natio, άλλο είναι η κοινωνία και άλλο η societas, άλλο είναι η αλήθεια και άλλο η veritas(και άλλο η ρωσσική πράβντα, συμπληρώνω). Συνείδηση ελληνισμού, σε επίπεδο παιδείας ή καταγωγής, υπήρχε καθ’όλη την Αυτοκρατορία της Ρωμανίας, εξ ου και διδασκόταν στα σχολιά ο Έλληνας τω γένει ιερέας εθνικός το θρήσκευμα Πλούταρχος και όχι ο Βιργίλιος, ο Οράτιος, ο Σενέκας ή ο Κικέρων. Αυτή η συνείδηση ενισχύθηκε, όπως έλεγε και η Ε. Γ.-Αρβελέρ, μετά την Εικονομαχία, και έγινε «ελληνορθόδοξη», όπως γράφει κάπου. Τότε, λέει και ο Δ. Ζακυθηνός, είχαμε το Οικουμενικό Χριστιανικό Κράτος του Ελληνισμού. Ο δε Μπερντιάεφ στο «για την κοινωνική ανισότητα» γράφει, ότι οι «Βυζαντινοί» έβγαλαν τους τότε παγανιστές Ρώσσους από την βαρβαρότητα, δίνοντάς τους εκείνη την εποχή περίπου, την Ορθόδοξη πίστη και την ελληνική παιδεία.

Όσον αφορά δε ένα ορισμένο(διότι υπήρχαν πάρα-πάρα πολλών ειδών, βέβαια***) ρομαντισμό που οι αληθινοί, καθολικοί Φιλέλληνες όπως ο Λ. Γκεμερέυ μέμφονται, ζωγράφησε μία παραμορφωτική εικόνα του ελληνισμού και ιδιαίτερα του αρχαίου ελληνισμού. Σε αυτήν την παραμορφωμένη εικόνα οφείλονται και οι επιθέσεις προσώπων όπως ο Χάιντεγκερ στην αρχαία Ελλάδα ή του πρώιμου Γκαρωντύ που έγραψε το περίφημο εξαίρετο δοκίμιό του «Η Δύση είναι ένα ατύχημα».  Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι, ότι η πρώιμη νεωτερικότητα, δηλαδή τα δυτικά «ορθολογιστικά φώτα», τόνισε/αν περισσότερο σε επίπεδο κοσμοθεωρητικό τις έννοιες της Πατρίδας και της Δημοκρατίας, σε βαθμό που ο «αρχάγγελος της επανάστασης» της Γαλλίας Σαιν-Ζυστ(ο πρώτος συνοδοιπόρος και φίλος του «άφιππου Ναπολέοντα»  Μαξ. Ροβεσπιέρου) είχε θεωρητικά θεμελιώσει την Ιακωβινική Δικτατορία με μία αποφθεγματική λογική άρνησης της Δημοκρατίας για την σωτηρία της Πατρίδας. Αλλά έτσι, βέβαια, τα φώτα αυτά (των οψιμων αυτών «φωταδιστών») ξεθωριάζουν στα μάτια των πολλών και η δημιουργική («ρομαντική») αντίδραση στα φώτα που τελικά νίκησε εκεί όπου γεννήθηκαν αποκτά αίγλη…

*Αλλά, όπως έλεγε και ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίβοβιτς στους «στοχασμούς περί καλού και κακού», ο Θεός είναι περισσότερο Θεός αγάπης παρά Θεός ισότητας.

**Εξαίρετες επισημάνσεις και παραθέματα σε όλα αυτά έχει δώσει και ο αείμνηστος Ι. Μ. Χατζηφώτης, π.χ. στο «Βυζάντιο και Εκκλησία», και πολλοί διδάχθηκαν αρρήτως από αυτόν, όπως έχω διαπιστώσει προσωπικά.

***αρκεί να δούμε την διαφορά μεταξύ του «προοδευτικού» γερμανικού ρομαντισμού του Χριστιανού Novalis και του όψιμου γερμανικού ρομαντισμού που προσβλέπει στο παρελθόν και το κύρος του με «νοσταλγία» επιστροφής.

Υ.Γ Για όλους αυτούς τους λόγους, μπορείτε να δήτε και να σκεφτήτε και την/επί της συλλογή/-ής υπογραφών που ξεκίνησε το περιοδικό Άρδην και η εφ. Ρήξη εδώ.

Η κρίση, ο εφημέριος Τιμ Τζόουνς και η Πατερική «αρχή της δικαιοσύνης»

H απαράδεκτη κοινωνικοοικομική κατάσταση ώθησε τον εφημέριο στο Γιορκ της Αγγλίας Τιμ Τζόουνς να πη προσφάτως, ότι το καλύτερο που έχουν να κάνουν τα πτωχά στρώματα σε μια τέτοια κατάσταση είναι οι μικροκλοπές αγαθών(«shoplifting») στο μέτρο που χρειάζονται(=»μέτρον της χρείας») από μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Βεβαίως, η είδηση προξένησε …πολιτισμικόν σοκ σε ορισμένους γραφιάδες εγχώριους, λ.χ. εκκλησιομάχους σε δια βίου σύγχυση, γενικώς έτεκε σχόλια πολυποίκιλα. Επίσης, προκάλεσε την κριτική των κρατουσών τοπικών αρχών εκεί. Όμως, αυτή η πράξη και προτροπή έχει ένα πολύ μεγάλο ιστορικό, σε αμφότερα Αγία Γραφή και Ιερή Παράδοση.  Ιδιαίτερα, στην Παλαιά Διαθήκη, στην διήγηση της ελευθέρωσης και αποχώρησης του καταδυναστευόμενου Ισραήλ από την Αίγυπτο, βλέπουμε τον Θεό να επιτάσση την «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών» Αιγυπτίων(βλ.»Εξοδος») με την βίαιη πρόσκτηση κάποιων πολύτιμων σκευών και ιματισμού. Οι τοτινοί αιρετικοί γνωστικιστές Μαρκιωνίτες(ήτοι απορρίπτοντες την Π.Δ.) αντιδρούσαν λέγοντας, ότι αυτά είναι πράγματα «ανήθικα», άρα δεν μπορεί να τα επιτάσση ο Θεός. Από την άλλη, Πατέρες όπως ο Άγιος Ειρηναίος Λουγδούνου-Λυώνος σε γνωστό του αντιαιρετικό έργο(«Κατά αιρέσεων») ανατρέπει, δια μακρών, αυτήν την πλάνη, όπως και άλλες, αναπτύσσοντας σχετική κοινωνική θεολογία και κάνοντας λόγο ουσιαστικά για αυτό που ονομάζουμε «αρχή της δικαιοσύνης». Αυτή η αρχή σχετίζεται πάρα πολύ με την «αρχή της εργασίας» που νοσφίσθηκαν και οι μαρξιστές αργότερα από τον Χριστιανισμό(βεβαίως, ο «πρώτος Γερμανός κομμουνιστής», όπως το λέει και ο Φρ. Ένγκελς, υπήρξε ο σπουδαίος Βίλχελμ Βάιτλινγκ, που προέτασσε δια γραπτών και δράσης ένα, δια επανάστασης, χριστιανικό κομμουνισμό της αγάπης με την οργάνωση «Λίγκα των Δικαίων»).

Ο συνετός εφημέριος Tim Jones

Αυτή η αρχή σημαίνει, ότι η εργασία (και μόνο η εργασία) παράγει την αξία. Αυτή και μόνον η αρχή ανατρέπει όλο τον καπιταλισμό, όπως, άλλωστε, και την φεουδαρχία. Η «αρχή της δικαιοσύνης» σχετίζεται με τον τρόπο πρόσκτησης των αγαθών, της ιδιοκτησίας, και έχει να κάνη με τα απαράγραπτα δικαιώματα στα αγαθά και στην αξία τους του εργαζόμενου για αυτά(σε αντίθεση με των κεφαλαιούχων ή των γαιοκτημόνων-φεουδαρχών). Την «αρχή της δικαιοσύνης» την (ανα)γνώριζαν και άλλοι Πατέρες. Ο πασίγνωστος γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης είχε μιλήση για το πώς δια της απαλλοτρίωσης του («δραπέτη» και «φονιά» -Χρυσόστομος) πλούτου από ληστές κ.λπ. επέρχεται η κοινωνική δικαιοσύνη, όταν αυτή δεν γίνεται με την θέληση του άρπαγα πλουσίου(=»ή με το χέρι ή με το μαχαίρι»). Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων/Αλεξανδρείας είχε πη για ανάλογη περίπτωση απαλλοτρίωσης και μετάδοσης στους φτωχούς(«χιτώνων»), ότι «ουδόλως αν ημάρτομεν των δεόντων«(για την σύνολη παραπομπή στην P.G., βλ. Ι. Πέτρου, «Κοινωνική δικαιοσύνη», 1992). Ο Άγιος Σπυρίδωνας ως επίσκοπος είχε καταφέρη κάτι παρόμοιο δια προσευχής, γκρεμίζοντας με βροχή τις αποθήκες με το σιτάρι κάποιου πλουσίου άσπλαχνου, για να πάρουν οι πενόμενοι όσα χρειάζονταν σε περίοδο «κρίσης».

Αλλά είναι γεγονός, ότι και ο Μέγας Βασίλειος στην περίφημη ομιλία του «εν λιμώ και αυχμώ», δηλαδή «σε πείνα και ξηρασία», αναφέρεται και σε βασική ρίζα του γιατί έμεινε στέρφα η γη, ρίζα της «κρίσης»: διότι κάποιοι γεννούν με ανώμαλο τρόπο χρήματα, δια των τόκων, τους οποίους και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς παρομοίαζε με αυγά εχιδνών που ανοίγουν και τρώνε όσους τα σωρεύουν. Απεναντίας, εμείς αμείψαμε τους (μεγαλο)τραπεζίτες, αντί για τους πτωχούς με δεκάδες(28) δισ. ευρώων.

Εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι χρηστή μάθηση για όσους εμμένουν σε ένα «χριστιανισμό» αναρχο-πατσιφιστικό. Δυστυχώς, δυστυχέστατα, αδελφοί, η βία και αδικία των αρπάγων της σημερινής -αστικοκαπιταλιστικής- κοινωνίας παράγει βία, διότι οι φτωχοί υλικά, όπως έλεγε και ο Άγ. Ν. Βελιμίροβιτς, πιέζονται από την ανάγκη, και «επιτίθενται»(αμύνονται) στους πλουσίους, εν αντιθέσει με τους φτωχούς πνευματικά, που κατευθύνονται από φθόνο στις σχετικές τους επιθέσεις…

σ.φ.: Δημοσιεύεται παρηλλαγμένο στο τρέχον φύλλο της «Χριστιανικής», κυκλοφορίας 21-22/01/2010



Εθνικής ταυτότητας ολίγιστα παραλειπόμενα ή περί πρωτοασηκρήτισσας του Υπ. [όχι εθνικής] Παιδείας(μέρος Α’)

Παρακολουθώ την σχετική συζήτηση με πολύ διαφέρον, που λέει και ο καταρρίψας τις επιστημονικότατες απόψεις του Φαλμεράγιερ* Κ. Παπαρρηγόπουλος, αεί πολλά διδασκόμενος. Όπως ξέρουμε, «κυκλοφόρησαν»  ποικίλες απόψεις της πρωτοασηκρίτισσας σε ιστολόγια τις οποίες, αντί να τις ασπαστή παρρησιαζόμενη, τις αρνήθηκε. Τα παραθέματα, τουλάχιστον τα περισσότερα, που και η ίδια και οι λοιποί ομοιδεάτες και προασπισταί καταχώρησαν, μάλλον εκθέτουν περισσότερο την συγγραφέα.

Πώς μπορώ, λοιπόν, να συμβάλω στον καιριότατο προβληματισμό αυτόν; Θα καταθέσω ορισμένα πενιχρά σχόλια:

1)Η εθνική ταυτότητα είναι, όντως, ρευστή, όπως λέει η κα Γ.Γ.(Θ. Δραγώνα), και, θα πρόσθετα, πολυσύνθετη, όπως έχει παρατηρήσει και ο Θ. Ζιάκας σε παληότερο βιβλίο του («Έθνος και Παράδοση»). Έχει, όμως, ένα σταθερό πυρήνα.** Αυτό, επειδή τον έχω διαβάσει σε μέρος ικανό, ο Παπαρρηγόπουλος το γνωρίζει. Τα παραδείγματα που θα μπορούσε κάποιος στο θέμα αυτό να καταθέση είναι πάρα πολλά.  Πολλάκις, είναι και υπολανθάνοντα. Η Εκκλησία του Δήμου, ας πούμε, με την Εκκλησία του Χριστού(οι συναζόμενοι λεγόντουσαν «εκκλησιαστές», όπως το βιβλίο της Π.Δ.) στην οποία παρατηρεί ο Χρυσόστομος την ισότητα και «ισηγορία»(πρβλ.: Λειτουργία εκ του λειτός-λαϊκός + έργον!) που δεν υπάρχει, όπως λέει, στο εκχριστιανιζόμενο-εξανθρωπιζόμενο Imperium Romanum της εποχής του.

2)Σε αυτήν την συνάφεια: Για τους Δυτικούς, Φράγκους ιδίως, μα και άλλους,  θα μπορούσε κανείς να θυμηθή την επανάληψη της άκρας βαρβαρότητας της ανύψωσης «γυναικαρίου τινός» στην Αγία Τραπέζα της Αγ. Σοφίας κατά την Άλωση της Πόλης το 1204. Οι πρόγονοι αυτοί των σημερινών Ευρωπαίων και Φράγκων ήσαν που έστησαν την θεά Λογική -Raison στην μορφή μίας πόρνης στην Αγ. Τράπεζα της Παναγίας των Παρισίων κατά την απαρχή της Ιακωβίνικης Δικτατορίας(1793). (Βεβαίως, κατόπιν, ο ονομασθείς και Στάλιν της εποχής, Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος κατείργησε αυτήν την λατρεία και εμφανίστηκε, μάλιστα, και ως ιερέας στην Fete de l’ Etre Supreme, εορτή της λατρείας του Υπέρτατου Όντος, του Οποίου την θρησκεία εγκαθίδρυσε επισήμως.)  Αν θυμηθ0ύμε δε τον (μεγάλο) Γάλλο πατριώτη Σατωμπριάν, θα σημειώσουμε σε αυτά, ότι η γαλλική-φραγκική ψυχή εκφράζεται τέλεια από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη(το σημειώνει σε απόφθεγμά του).

Ιδιαίτερα, οι Φράγκοι προ της εφαρμογής της αρχής των εθνοτήτων του εθνοκράτους, έχουν ένα μακρόχρονο «χριστιανικό βασίλειο», από τον βασιληά Κλοβίς ως τον «αδύναμο και ανίκανο» -και, κατά τους επικριτές του, υπεύθυνο για την ανατροπή του, άρα- Λουδοβίκο τον ΙΣΤ’ και οι δημοκρατικές αρχές χρωστάνε πολλά στον Χριστιανισμό, όπως αποδεικνύει και ο μέγας Γάλλος Lamennais.

"Τι να κάνουμε;"- εξ ου και ο τίτλος του βιβλίου του Λένιν για το κόμμα νέου τύπου

3)Χαρακτηριστικές επισημάνσεις πάνω στην ρωσσική ταυτότητα, αλλά και πάνω στην φραγκική και την γερμανική έχει κάνει ο εκ των μεγίστων φιλοσοφων του 20ου αιώνα(εμείς ξέρουμε, ένεκα των ιδεολογικών μηχανισμών, μόνο τον …Μισέλ Ονφρέ) Ορθόδοξος, δεδηλωμένος χριστιανός σοσιαλιστής και αναρχίζων-οικουμενίζων Νικολάι Μπερντιάεφ. Ως γνωστόν, έχει γράψει βιβλία για την «ρωσσική ιδέα», αλλά και «τις πηγές και το νόημα του ρωσσικού κομμουνισμού», ο οποίος χρωστά «περισσότερα στον Ιβάν τον Τρομερό παρά στον Μαρξ»(εξ ου και ο χαρακτηρισμός «κόκκινος Τσάρος» για τον Στάλιν). Ιδιαίτερα, σε ένα από τα πρώτα έργα του για τον Μπολσεβικισμό(εν αντιθέσει με τον «δυτικότροπο» Κομμουνισμό ως όρος), είχε γράψει το οργισμένο, ότι οι Μπολσεβίκοι «κατέστρεψαν την Ρωσσία, αλλά με ρωσσικό τρόπο». Είχε αναλύσει και την ακραιφνή ρωσσικότητα του Ντοστογιέφσκι, αλλά και αποφανθεί, ότι «οι Ρώσσοι είναι αποκαλυπτικοί(σ.φ.:Ορθόδοξοι) ή μηδενιστές». Ιδιαίτερα, ο μηδενισμός θεωρείται ευρύτερα ως ένα ρωσσικό φαινόμενο, με προέλευση τον αντίστροφο μηδενισμό της ασκητικής ρωσσικής Ορθοδοξίας(=ο Θεός-Χριστός είναι το παν, ο Κόσμος είναι το μηδέν). Δείτε εδώ την εθνική συνέχεια, παρά το ότι είναι δυσδιάκριτη. Ο ασκητισμός της Ρωσσικής Ορθοδοξίας φαίνεται στον Νετσάεφ, στην «κατήχηση του επαναστάτη» ιδιαίτερα, ενώ η αγιότητα στον Τσερνιτσέφσκι(βασικός λόγος για τον οποίον έμαθε ο Μαρξ την ρωσσική προς το τέλος της ζωής του), τον Ντομπρολιούμπωφ κ.α.

Αυτές, λοιπόν, οι θεμελιώδεις ομοιότητες και συνάφειες νομίζω, ότι υπάρχουν πάντοτε μέσα στην ζωή των εθνών που δεν προήλθαν από τεχνητή γένεση… Και η καταγωγή τους βρίσκεται του ενός μεν τουλάχιστον(μετά τον θεληματικό εκχριστιανισμό τους) στον Άγιο Βλαδίμηρο του Κιέβου(10ος αι. μ.Χ.), του άλλου δε στον βασιληά Κλοβίς(5ος-6ος αι. μ.Χ.).

*Το μεγάλο πρόβλημα είναι, ότι η πλέον, ίσως, εμβληματική μορφή της ελληνικής κομμουνιστικής(-μαρξιστικής; ) Αριστεράς, ο Άρης Βελουχιώτης, αναφέρεται στον «λόγο της Λαμίας» στον «έξυπνο»(=εξυπνάκια) Φαλμεράγιερ και το πώς απέδειξαν την ελληνικότητά τους οι ΕΑΜ-ικοί εν αντιθέσει με τα όσα δίδαξε αυτός και άλλοι. Από ό,τι φαίνεται, επηρεάστηκε πάρα πολύ κι’ αυτός από τους Ρομαντικούς του 19ου αιώνα. Βεβαίως, ο Ρομαντισμός συνιστά την υπέρβαση και την πραγμάτωση της προόδου εν σχέσει με τα «ορθολογιστικά( ; ) φώτα» του 18ου αιώνα, η οπισθοδρόμηση στα οποία είναι ακριβώς ό,τι λέμε αντίδραση.

**Πολύ χαρακτηριστικό είναι το εξής: πρώτος που αυτοαποκλήθηκε φιλόσοφος είναι ο Έλληνας Πυθαγόρας ο Σάμιος. Η αρχαιοελληνική φιλοσοφία, λέει ο πλατωνικός και μετά Χριστιανός συγγραφέας Κλήμης Αλεξανδρείας, είναι «ζήτησις αληθείας». Αυτή η ζήτηση της αλήθειας, που χαρακτήρισε καθοριστικά την ελληνική ταυτότητα και ιδιαιτερότητα, είχε ως αποτέλεσμα την αρχαιοελληνική θρησκευτικότητα, όπως και την εύρεσή της στο πρόσωπο του Χριστού, που είναι η εν σαρκί Παν-αλήθεια, όπως λένε και οι Χρυσόστομος και Αγ. Ι. Πόποβιτς. Εξ ου και ο Άγ. Αθανάσιος ο Πάριος μιλάει για την κατά Θεόν φιλοσοφία στην «Αντιφώνησίν» του. Εξ ου, δεύτερον, και ότι αρκετοί πρώτοι Χριστιανοί και ιδιαίτερα «Απολογητές»(=συντάσσοντες -υπερασπιστικές- πρεσβείες υπέρ Χριστιανών στους θεοποιημένους αυτοκράτορες κ.α.), φορούν το τριβώνιο του αρχαιοέλληνα φιλοσόφου δια βίου. Γιατί το φορούν; Διότι θεωρούν, ότι η Χριστιανοσύνη, η Χριστιανική πίστη, είναι η κατ’εξοχήν φιλοσοφία.

***σε μία εποχή όπου μεσουρανούσε η ασκητικότατη Αγία Γενεβιέβη των Παρισίων, που συμβούλευε και τον βασιληά να έχη πολιτική υπέρ των φτωχών και δυστυχισμένων

H γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα(1960-1970)

Η εφημερίδα «Το Βήμα»(&»Τα νέα») έχει επανεκδώση βιβλία σημαντικά ή για σημαντικούς ανθρώπους με δύο όψεις, η μία προμηθεϊκή, η άλλη, όμως, …μεφιστοφελική, όπως τα της μελανοπροπαγανδιστικής εθνοαποδόμησης -δυσφήμησης «εξ απαλών ονύχων» που επιτελεί στα «ιερά τέρατα» του ’21 και που, άρα, δεν θα μπορούν πλέον να μας μεθύσουν με το αθάνατο κρασί του, όπως έλεγε και ο Κωστής Παλαμάς στο πασίγνωστο κύκνειό του άσμα ως τον μόνο λόγο που απευθύνει στους νέους μαχητές το «πρεσβύτικο κεφάλι» του.

Όμως, η έκδοση του παραπάνω βιβλίου, και σε χαμηλότατη τιμή(5,5 ευρώα/-ά), είναι, μεταξύ άλλων, μία πρωτοβουλία που πρέπει, όπως τις άλλες να τις επιτιμήσουμε, να την επαινέσουμε. Ο Γ. Κάτρης, παρά τις προσωπικές του απόψεις σε διάφορα θέματα, έχει συγκεντρώση ένα θαυμάσιο υλικό και, το σημαντικότερο, μας δίνει μία εικόνα της εθνικοφροσύνης άκρως πραγματικότερη από αυτήν που φιλοτεχνούν τα τέκνα, οι κόμητες και οι μαικήνες του σημιτικού εκσυγχρονισμού και άλλοι. Π.χ. σε μία ερώτησή του για την εθνική ανεξαρτησία στον Γεώργιο Παπανδρέου στο Καστρί, αυτός αναφέρεται στο γιατί ο εξωτερικός παράγοντας προτιμά την (… «εθνικόφρονα», μην ξεχνούμε) Δεξιά. Λόγω, βέβαια, της υποτέλειάς της στα κελεύσματα των ηγητόρων του …ελευθέρου κόσμου. Ο Κεντρώος ηγέτης μιλάει για την συνεργατικότητα που προωθεί στο εξωτερικό, ενώ επικρίνει την βούληση για απάλειψη της εξάρτησης ως ουτοπική, αφού όλες οι χώρες, και οι ουδέτερες, είναι μεταπολεμικά εξαρτημένες. Είναι αυτή ακριβώς η υποτέλεια που έδειχνε η(μετεμφυλιακή) Δεξιά, η απουσία της οποιασδήποτε εθνικής περηφάνειας, που θέλουν να μας μαρκετάρουν, αν μου επιτρέπετε να το πω έτσι, ως …αριστερή ορισμένοι, άλλοι από αξιοσυμπάθητη, οπωσδήποτε, αφέλεια και άλλοι από -λυπάμαι που είναι έτσι- κουτοπονηριά.

Και για όλους αυτούς τους λόγους, αν και δεν το συνηθίζω, σας προτείνω να σκεφτήτε μήπως θα άξιζε τα ολίγα ψιλά αυτά η αγορά του βιβλίου της πολιτικής ιστορίας τούτου.

Χαρακτηριστικό είναι, ότι ο συγγραφέας όχι μόνο ήταν κατά της ψευδωνύμως ονομαζόμενης ελληνοτουρκικής φιλίας(οπωσδήποτε θα ήταν υπέρ, αν επρόκειτο για κάτι ευγενές και αληθινό), αλλά αποκαλούσε το τουρκικό Κράτος αυτολεξεί φασιστικό… Η μεταλλαξη που συνέβη σε αυτό το κόμμα, λοιπόν, προϊόντος του χρόνου, είναι πραγματικά ….οβιδιακή, για να το πω και εγώ με τα φράγκικά (και αναγεννησιακά) μου. 🙂

Σε ποια χώρα αναρτάται η παρακάτω αφίσσα;

Βεβαίως και είναι δειγματοληπτική:

Ξέρετε, πριν πενήντα τόσα χρόνια, ο αοίδιμος ο Νίκος Ψαρουδάκης είχε γράψη σειρά άρθρων εμπνευσμένα από ένα λογιστικό βιβλίο χαμαιτυπείου ευρεθέν σε νοικιασμένο οίκημα που κυκλοφόρησαν σε βιβλίο ονόματι «Κατηγορώ». Εκεί έλεγε «Σε κατηγορώ, αστοχριστιανική κοινωνία«, κτλ., ενώ βέβαια κατηγορούντο η Υπαρκτή Αριστερά, η Διοικούσα Εκκλησία, ουδείς διέφευγε ενί λόγω.

Σήμερα, εδώ και δεκαετίες, δεν μπορούμε, δεν θα μπορούσαμε, να πούμε κάτι το παρόμοιο. Το παράδειγμα, η νόρμα άλλαξε. Είναι ο παρακμίας, με ένα λόγο. ‘Ενα δείγμα απλό είναι το παραπάνω, δηλαδή η χωριατιά και αφιλοκαλία της παντομίμας της τάδε ανοησίας, σκηνής ή ο,τιδήποτε, του εξωτερικού(δεν λέω για τα βίντεοκλίπς, αυτά μιμούνται την… πορνογραφία μάλλον). Πάντως, είναι να απορής όντως άν έχει πάτο το βαρέλι… 🙂

Πάλι καλά που υπάρχει και η μαγιά, το άλας δηλαδή, χάρη στο οποίο σωζόμαστε και οι λοιποί σ’αυτόν τον τόπο, αλλιώς… εν πάση περιπτώσει…

Περί ραγκούσειου νομοσχεδίου χορήγησης ιθαγένειας άνευ όρων.

Ξέρετε, ο διάλογος στο… αθηνοκεντρικό ψευδοκράτος των Αθηνών, που λέει και ο υπέροχος grand provocateur Κ. Ζουράρις(όταν το είχε ακούση πρώτη φορά ο νομάρχης Π. Ψωμιάδης, είχε αποχωρήση εις ένδειξιν διαμαρτυρίας από σχετική εκδήλωση, σας βεβαιώ), γίνεται με όρους απαράμιλλης χυδαιότητας, που αρμόζει στην ορθολογική μεταφυσική(Μ. Χορκχάιμερ) και τον φιλοσοφικό σχετικισμό/μεταμοντέρνο μηδενισμό(δανείζομαι τον όρο από την καταπληκτική, όντως, μελέτη του αδελφού Θ. Ζιάκα περί μηδενισμού) που το Κράτος και οι ιδεολογικοί του μηχανισμοί(Πανεπιστήμια, ΜΜΕ κτλ.) μας …μετακενώνουν από τας Ευρώπας.

Δηλαδή, όποιος διαφωνεί με κάτι, ανεξαρτήτως γιατί διαφωνεί και τι επιθυμεί, προκηρύχνεται με διάφορους όρους τσουβαλιάσματος που τον εξουδετερώνουν δια παντός: (ακρο)δεξιός, εθνικιστής, ρατσιστής κτλ.. Είναι το ανάλογο του κομμουνιστή(δηλαδή τριτοδιεθνιστή, για να είμαστε λεπτολόγοι) για την εποχή μας, το έχουμε ξαναπή. Σε όλα αυτά, υπάρχει ένα πολύ διασκεδαστικό στοιχείο. Τα λένε πολλοί ρέκτες (<ρέζω=πράττω, κάμνω) του σημιτισμού! Αυτού του φορέα και κομιστή της ακροδεξιάς θατσερικής (=νεοφιλελεύθερης+νεοσυντηρητικής, στελεχιακά) παράδοσης, όπως καταξιώθηκε ρητώς και από αρχής προεδρικής θητείας από τον ίδιο τον νεοεργατικό Μπλερ(που κάποτε είχε καταβολές… χριστιανοσοσιαλιστικές κι’ αυτός…)!

Πολλές αναλύσεις έχουν γίνη και έχουν πολλά θετικά στοιχεία και να μην επαναλαμβάνουμε τα εγνωσμένα, άρα. Γεγονός, όμως, είναι, ότι, εξ ορισμού, η οχλοκρατία απαιτεί να μην ενδιαφερόμαστε για τα θεμελιώδη δικαιώματα του προσώπου(π.χ. μαρξισμός, φασισμός, Ουτοπία του Moore ή του Καμπανέλλα κ.α.). Εδώ δε, είναι σαφές, ότι δεν έχουμε κάτι τέτοιο.

Εμείς, λοιπόν, αυτό στο οποίο θα εστιάσουμε εδώ είναι ένα ορισμένο σημείο. Το να αντιτίθεσαι στην μαζική χορήγηση ιθαγενειών είναι άραγε κάτι αφ’εαυτού του ακροδεξιό ή …εθνικόφρον(-εθνοκάπηλο) ή ρατσιστικό;

«Η μετανάστευση είναι ευλογία»(Κων/νος Καραμανλής ο πρεσβύτερος);

Όλοι ξέρουμε, ότι η military junta της χώρας μας, αυτό που λέμε και Δικτατορία του Κεφαλαίου, και μαύρο φασισμό, επήλθε το 1967 και διήρκεσε επτά χρόνια. Ο αρθρογράφος/δημοσιογράφος Γιάννης Κατρής(ο Ανδρέας Παπανδρέου υπολόγιζε την συμβολή του στο θριαμβευτικό 48% του 1981 στο 3%, ήτοι 1/16!) έχει γράψη ειδικό βιβλίο, ως γνωστόν, που ονομάζεται «η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα», εννοώντας την μεταφορά και μεταλαμπάδευση της ευρωπαϊκής ιδεολογίας του φασισμού σε νέα εκδοχή εγχωρίως. Εάν η παλινδρόμηση(regression), όπως λέμε στην Οικονομετρία, είναι ορθή και ερμηνεύει σε ικανοποιητικό βαθμό τα δεδομένα, τότε οπωσδήποτε η Δικτατορία πρέπει να απέκλεισε από την εθνική κοινότητα όλους τους ξένους, και ειδικότερα τους ξένους εργάτες. Αυτό μας λέει η εξίσωση που έχουμε μπροστά μας, αυτή είναι η προβλεπτικότητά της. Είναι, όμως, όντως, έτσι;

Φαίνεται, ότι η πραγματικότητα …πόρρω απέχει από τις ιδεολογικές αυτές κατασκευές. Ας δούμε τι λέει ο εξορισμένος στην Γυάρο κατοπινά -και φυλακισμένος για κριτική στην αρεοπαγιτική αποτίμηση της Χούντας- Ν. Ψαρουδάκης στην περίφημη αντιστασιακή εφημερίδα «Χριστιανική» για τον «κοινωνικό τομέα»(Απρίλης ’72,«Οι 5 χρυσές σελίδες»):

«Η άνιση διανομή του Εθνικού Εισοδήματος κι η ανεργία που μάστιζε τον τόπο μετά την απελευθέρωση ανάγκασε τα ελληνικά νιάτα να στραφούν αλλού για να ζήσουν. Έτσι παρατηρήθηκε το φαινόμενο της μαζικής εξόδου της Νεολαίας μας που σκόρπισε στους τέσσερις ανέμους της γης για ένα κομμάτι ψωμί! Η Γενιά που πολέμησε και νίκησε φασισμό, χιτλερισμό, σταλινισμό και αποικιοκρατία, τώρα νικημένη κοινωνικά σχημάτιζε πένθιμες στρατιές προσφύγων που έψαχναν να βρουν αφεντικά για να γίνουν δούλοι! Το φαινόμενο αυτό με τις τεράστιες διαστάσεις που έλαβε είναι αναμφισβήτητα η καταδίκη του Παλαιοκομματισμού που στάθηκε ανίκανος να συλλάβει το αίτημα της εποχής μας και να προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα έθεταν τον πλούτο της χώρας στην υπηρεσία του λαού και θα ματαίωναν την μετανάστευση. Ήρθε η 21η Απριλίου. Τι έκανε προς την κατεύθυνση αυτή; Γιατί δεν γυρίζουν οι ξενιτεμένοι μας πίσω; Τόσο λοιπόν τους μάγεψε η ξενιτειά; Μήπως κι αυτό αποτελεί χρυσή σελίδα; Ή μήπως προτιμήθηκε η λύση της εισαγωγής εργατών από τις αφρικανικές χώρες για να πάρουν τη θέση των παιδιών μας που ξενιτεύθηκαν; Αν είναι αυτό, δεν πρέπει να μιλάμε για «χρυσές σελίδες» αλλά για χρυσές δουλειές της Οικονομικής Ολιγαρχίας εις βάρος εκείνων που θυσιάστηκαν σ’όλα τα μέτωπα για νάχουν την πατρίδα δική τους κι όχι να την βλέπουν από μακρυά με τα κυάλια!» (βλ.»Να πέσει η τυραννία», εκδ. Μήνυμα)

Θα παρατηρήσατε, ότι γίνεται λόγος για χρυσές δουλειές της Οικονομικής Ολιγαρχίας μέσω των εισαγομένων υπό της Χούντας αφρικανών εργατών -αξιοθαύμαστος ο αντιρατσισμός. Σε αυτό συμφωνεί και ο προσφάτως προσκεκλημένος υπό του πρωθυπουργού και προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς γνωστότατος αριστερός συγγραφέας Jeremy Rifkin που αναφέρεται στο θέμα στο «ευρωπαϊκο όνειρο» του και μιλάει για την σχετική αδημονία των πολυεθνικών. Η ελλαδική πραγματικότητα το αποδεικνύει, ως γνωστόν, όταν ο εφεδρικός στρατός εργασίας(αυτά ήσαν γνωστά από την πρώτη σοσιαλιστική διεθνή, όταν δεν υπήρχε καν μαρξισμός) εκβάλλει πλειάδα, ας πούμε, ναυτικών και ναυκλήρων ή, μάλλον, εκβάλλεται από το μείζονος σημασίας εφοπλιστικό κεφάλαιο της χώρας, ώστε να αντικατασταθούν με αλλοδαπούς, και ιδιαίτερα Φιλιππινέζους. Το πλέον, όμως, κρίσιμο είναι ίσως η ριζική αλλαγή της πληθυσμιακής σύστασης, ώστε να μοιάζη πάρα πολύ με… πολυεθνική/πολυφυλετική αυτοκρατορία. Η διαφορά είναι, ότι οι αυτοκράτορες λάμβαναν μέριμνα για σφυρηλάτηση διακριτής ταυτότητας, συνθήκη απόλυτα ζωτική. Και οι της Νεωτερικής Αριστεράς μας δεν πρέπει να ξεχνούν, ότι, όπως έλεγε ο Αντόνιο Γκράμσι, δουλειά του Αριστερού κόμματος είναι να δημιουργήση τον Ιταλό και εν προκειμένω Έλληνα Ιακωβίνο. Μαζάνθρωπος Ιακωβίνος δεν μπορεί να υπάρξη. Και η οικοδόμηση ενός ριζικά καλύτερου μέλλοντος θα γίνη, όντως, όπως το είχε πη κάποτε ο χριστιανοσοσιαλιστής Ντοστογιέφσκι για τον υλιστικό Σοσιαλισμό, Πύργος της Βαβέλ και πόλεμος όλων εναντίον όλων. Όσο για τους απαίδευτους που προπαγανδίζουν, ότι μιλάμε για την… «σταλινική θεωρία των σταδίων«, θα τους έκανε καλό να διαβάσουν την εισαγωγή του Κεφαλαίου του Μαρξ, που είναι η προσφορά του Μαρξ στην ανθρωπότητα και περιέχει, βασικά, τα βιώσιμα -για τους μη-πωρωμένους καρδιακά- στοιχεία από το έργο του*και όπου διατυπώνεται η θεωρία αυτή εξ ολοκλήρου. Όσο για το εκπεφρασμένο συνθηματολογικώς σκεπτικό του νομοσχεδίου είναι συναφέστατο, αν όχι ταυτόσημο, με τις διακηρύξεις των ευρωενωσιακών Διευθυντηρίων.** Όσο δε, τέλος, για τα προβλήματα των αγαπητών και αξιοσυμπάθητων συνανθρώπων μας, υπάρχουν προηγούμενα ιστορικά. Ιδιαίτερα για τους χειμαζόμενους αδελφούς της Παλαιστίνης, ο Παύλος είχε δοκιμάση την ισοκατανεμητική λογεία(«Το ημών περίσσευμα εις το εκείνων υστέρημα […]όπως γένηται ισότης», Β’ Κορινθίους , κεφ. 8 ) … Και εδώ, όπως έλεγε και ο πρόεδρος της ATTAC καθ. Rene Passet κάπου, οι υπογραφές των ανεπτυγμένων χωρών παραβιάζονται συστηματικά χωρίς υπολογίσιμη αντίσταση…

*Αυτό το λέει ο Κώστας Παπαιωάννου, αλλά το λέει και ο Νικολάι Μπερντιάεφ πριν από αυτόν, όταν μιλάη για την αξιόλογη θεωρία του φετιχισμού του εμπορεύματος.

**ενί λόγω, η μετανάστευση είναι «ευλογία», αλλά η παράνομη μετανάστευση δημιουργεί προβλήματα.

Όσοι πιστοί …προσέλθετε(επικείμενη αγρυπνία σε ιστορικό ναό της Θεσσαλονίκης).

Το αλίευσα και σας το μεταφέρω, διότι και εγώ θα ενδιαφερόμουν… 🙂

Όσοι έχουν συμμετάσχη σε σχετικές (ημι-)παννυχίδες στον Ναό της Υπαπαντής γνωρίζουν το όμορφο εξωτερικό κλίμα που ευνοεί το μεταρσιωτικό κατανυκτικό πνευματικό κλίμα:

Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και Προφήτης: «Ελάλουν κατά βασιλέων εν τοις μαρτυρίοις σου και ουκ ησχυνόμην»

Ο βίος του είναι μία σπουδή στην αλαζονεία της εξουσίας, στον ιερό θυμό, και στην ψυχοσωματική καθαρτική και θεωτική δύναμη του Πνεύματος.

1)Τρεφόταν με ακρίδες και μέλι άγριο , παρόμοια με τους Κλέφτες της ρωμαΐικής μας θεοκεντρικής αναρχίας, αυτό ήταν το τίμημα της Ελευθερίας τους. Ήταν έτσι ο πρώτος μοναχός. Αυτό δε καθώς ο μοναχισμός προ Χριστού θεωρείται ανύπαρκτος, ίσως ανέφικτος, και όταν υπήρχε(Ρηχαβίτες, λ.χ.) λειτουργούσε ως διαμαρτυρία στον τρυφηλό βίο ορισμένων στο Ισραήλ.

2) Το κήρυγμά του υπήρξε αρκετά αυστηρό, αν δούμε π.χ. τους χαρακτηρισμούς του προς τους Φαρισαίους και άλλους. Είναι, θα λέγαμε, σε ύφος Προφητών Παλαιάς Διαθήκης με φράσεις σκληρότατες και θυμίζει και τον Χρυσόστομο. Κάποιοι σκανδαλίσθηκαν από αυτό. Όμως, πρέπει να πούμε, ότι αυτός ο ιερός θυμός δεν ακυρώνει την σύνολη αγιοπνευματική καθαρότητα των ανδρών, αφού ο Χρυσόστομος από την μία υπήρξε άτεγκτος και άκρως ελευθεροστόμος ελεγκτής πάντων(βλ. «Άρπαξ(=καπιταλιστής κτλ., σε σημερινή μορφή) ει; Ου σιγώ».) και από την άλλη ήταν τρυφερότατος, γλυκύτατος, γεμάτος με μία αγάπη αυτοθυσιαστική που ήταν κατάφορτη με κατάνυξη.

3)Τρίτον, δοκίμασε την αυθαιρεσία και κακία της εξουσίας στο πρόσωπο του Ηρώδη. Τον ήλεγχε εξακολουθητικά για τις πονηριές του και για αυτό, εν τέλει, τον καρατόμησε όπως τον… Σαιν -Ζυστ. Παρόμοιες καταστάσεις βίωσαν πάρα πολλοί Άγιοι, ιδιαίτερα στα χρόνια της τυραννίας του Imperium Romanum(ι.Χρυσόστομος), όπως, παρακάτω, η εικονιζόμενη Αγία, Οσ. Ξένη.

Άραγε έχουμε την παρρησία να τους μοιάσουμε κατά τι; Μην ξεχνάμε, ότι ο Μέγας Βασίλειος στον τομέα της παρρησίας θαυμάζει τον «αναρχικό»(ο Ραφαηλίδης τον αναφέρει ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αρχαίου τέτοιου) Διογένη τον λεγόμενο Κυνικό…… 🙂