Γύρω από την μετενσάρκωση (εν σχέσει με την Εκκλησία και τους πρώτους Χριστιανούς)

Λοιπόν, αυτές τις μέρες λέμε «Χριστός ετέχθη!» εμείς οι πιστοί, λίγο ή πολύ.

Οι «θύραθεν», δηλαδή οι του κόσμου, λένε άλλα:

ευχές, «χρόνια πολλά», «σιδερένιος», «υγεία και χαρά», «καλή καρδιά»(παλαιότερα), και τα λοιπά.

Εμείς από εδώ σας τα λέμε όλα αυτά, με την επίγνωση βέβαια πως ορισμένες από τις παραπάνω ευχές ταιριάζουν στην παλαιοδιαθηκική περίοδο (την περίοδο της επικυριαρχίας του Νόμου) και πως άλλες είναι σχετικά αγαθά και μάλιστα κατώτερα από άλλα*…

…και ερχόμαστε να δούμε ένα άλλο ερώτημα που προέκυψε από την γόνιμη, όντως, συνάντηση για την οποία μιλήσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση…

Το ερώτημά μας είναι «Αφού λέγεται πως στην πρώτη Εκκλησία δεχόντουσαν την μετενσάρκωση, γιατί η σημερινή Εκκλησία δεν την δέχεται»;

Ζήτημα προχριστουγεννιάτικο: Υπάρχουν νεκροί που μπορούν να επικοινωνούν με τους ζωντανούς;

Προ ημερών, κάποιο απόγευμα, είχα την χαρά να ανταμώσουμε με ένα φίλο σε ένα ήσυχο ζαχαροπλαστείο/καφέ, όπου και είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Η συζήτηση στράφηκε και περί τα «Ουσιώδη», τα «ζώπυρα της ύπαρξης» κ.λπ.

Δηλαδή απλούστατα για θέματα που συνήθως λέμε μέσα στην Εκκλησία «πνευματικά».

Εδώ θα ήθελα –με την άδεια/προτροπή και του φίλου- να μεταφέρω ένα ερώτημα/ζήτημα από τα πολλά που μου έθεσε, και μια που είναι και προπαραμονή Χριστουγέννων, να βάλω στο χαρτί κάποιες σκέψεις°  δηλαδή ακριβέστερα σκέψεις και γνώσεις.

Να ξεκαθαρίσω κάτι: έχω διαβάσει σχετικά βιβλία -ή τμήματά τους- του Π. Τρεμπέλα κ.ά.. Δεν έχω σκοπό να κάνω καθόλου ξηρά απολογητική αυτού του είδους. Και ειδικότερα με ηθικολογικό στυλ…

Στο θέμα μας τώρα: το ερώτημα είναι

«Πολλοί άνθρωποι έχουν πεθάνει, γιατί δεν υπάρχει επικοινωνία με αυτούς;

Σχετικά ειδικότερα με τον θάνατο του Τζ. Φ. Κένεντυ, γιατί δεν υπήρξε εκδίκηση (εκ μέρους του);…»

Η παλιά ιστορία (για το καταραμένο απόγευμα)

Πολλές φορές το έχουμε γράψει: τα όσα ζουν οι απλοί άνθρωποι της χώρας μας από την ιδεολογικοποιημένη μισανθρωπία, την ίδια, ναζιστικής ψυχρότητας, λογικότητα της εφαρμοζόμενης πολιτικής είναι ξανά και ξανά ειδωμένα. Ξανά και ξανά γραμμένα. Οι ίδιες αιτίες, οι ίδιες προφάσεις, τα ίδια αποτελέσματα. Τόσο πολύ που θύμιζαν εκείνο το ωραίο και φρικτό και απέριττο ποίημα του Μ. Σαχτούρη για την «παλιά ιστορία, το καταραμένο απόγευμα», όπου ο ίδιος εμφανίζεται να δέχεται συνεχή τηλεφωνήματα από κάποιον με σκοπό να του μιλήσουν πάλι για το ίδιο, πάλι για το «καταραμένο απόγευμα», παρά το ότι είναι «παλιά ιστορία»… «Ποιος τα θυμάται», όμως, που έλεγε και ένας άλλος ποιητής, ο Μ. Αναγνωστάκης… Αυτό είναι το ζήτημα.

Αφορμή για αυτές τις διαπιστώσεις, πολλάκις (μοιραία) ξαναγραμμένες και αυτές, ήταν η ανακάλυψη &  «αναδίφηση» σε ένα παλιό βιβλίο, βαρύτιμο για τα χρόνια μας σίγουρα: το «ταξίδι στον χρόνο της οικονομίας» του Τζ. Κ. Γκαλμπρέιθ(μτφ. Εκδ. Κάκτος, 1998), ενός από τους κατά τεκμήριον 5-10 κορυφαίους της οικονομικής θεωρίας και επιστήμης του 20ου αι. Χρόνος αναφοράς: η εποχή της προεδρίας Ρόναλντ Ρέιγκαν. Τόπος: Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Δεκαετία του 1980.

Σε ποια σημεία βρίσκεται η αναλογία;