Περί Γαβρά και «λογοκρισίας» παρουσιαστικού animation

Με πάσα ειλικρίνεια, φρονώ, ότι η όλη υπόθεση με τον Κώστα Γαβρά είναι παροργιστική ιδιαζόντως.

Ανέγνωμεν και έγνωμεν αρκετά «ρεπορτάζ» για τις δηλώσεις του σκηνοθέτη ταινιών με τον Τζον Τραβόλτα, τον Ντάστιν Χόφμαν, «(φιλο)μεταναστευτικές» περί εμιγκρέδων κτλ.

Οπωσδήποτε θεωρώ, ότι είναι και σκανδαλιστικό και αστόχημα να μην τίθεται το θέμα σε συζήτησι και η όλη αιτιολογία που κάποιοι μητροπολίτες της Δ.Ι.Σ. «επικαλούνται» είναι να μην υπάρξη διάσταση και «εθνικός διχασμός». Το σημαίνον είναι να ειπωθή το αληθές. Όπως έλεγε και ο Πολύβιος και είναι πασίγνωστο, η ιστορία άνευ της αλήθειας είναι ένα διήγημα- κενολόγημα.  Κατά συνέπεια, έπρεπε να συζητηθή, εάν υπήρξε κάποτε κάτι σχετικό και αναλόγως να κρατηθή ως ιστορική αλήθεια ή ψέμμα.

Κατά την προσωπική μου ταπεινή γνώμη, δεν υπήρξαν ποτέ τέτοιες καταστροφές, και αυτό προκύπτει διαυγώς από τα ιστορικά, ανασκαφικά κτο. δεδομένα. Είναι πολύ χαρακτηριστικό, ότι ακόμη και οι πλέον ακραίοι αρχαιολάτρες, όπως κάποιοι παγανοδωδεκαθεϊστές εθνικιστές θεωρητικοί που κυκλοφορού(σα)ν περιοδικά με μικρή αναγνωσιμότητα δέχονται, ότι στον ελλαδικό χώρο ουδέποτε υπήρξαν μεγάλες καταστροφές, και ήσαν περιθωριακό φαινόμενο. Δεύτερον, χαρακτηριστικό και ενδεικτικό ως προς αυτό είναι, ότι, τα μεγαλύτερα μνημεία, όπως η Δωδώνη και ο Παρθενώνας κττ.,  ουδέποτε υπέστησαν καταστροφές ακόμη και από ετερόδοξους ή ζηλωτιστές και κατά τούτο αμαρτωλούς ιδιαιτέρως Χριστιανούς. Θέλω να πω, ότι από την σαφέστατη αθιξία του Παρθενωνος, συνάγουν πιο «ειδικοί» και γνώστες, ότι δεν υπήρξαν «βανδαλισμοί» από Χριστιανικής πλευράς. Στοιχείο βαρύτιμο για το θέμα μας…

«Λογοκρισία καλλιτεχνικού έργου»;!…- Χριστιανισμός/Ορθοδοξία και Δημοκρατία

Δεύτερον, έγινε λόγος για λογοκρισία καλλιτεχνικού έργου από διαφόρους, ακόμη και από εκπροσώπους κομμάτων, όπως η κα Δαμανάκη.

Κάποιοι, ακόμη, aufklarers μεταρρυθμιστές αριστεροί/σοσιαλδημοκράτες μας μίλησαν για …….«κρούσμα χομεϊνικού σκοταδισμού» και τα όμοια με αυτά. Ήταν , βέβαια, ένα αναμηρύκασμα σκέψεων της γνωστής φωταδιστικής, κυριολεκτικώς εκτός τόπου και χρόνου «κασσέτας» που μικρή σημασία έχει. Το σχετικό ρεπορτάζ των «Νέων» λέει:

«Η Ελλάδα, δυστυχώς, δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με την Ευρώπη και τη Δημοκρατία. Και δεν είναι μόνο ζήτημα κράτους, που έχει τη βασική ευθύνη, αλλά καθένας από μας θέλει να γίνει ταυτόχρονα χωροφύλακας και δικαστής. Πρέπει επιτέλους να γίνουμε πιο δημοκρατικοί και πιο πολιτισμένοι Ευρωπαίοι. Κανονικοί άνθρωποι…»

Ο κ. Γαβράς μας, λοιπόν, θέλει να εξευρωπαϊσθούμε. Προφανώς. Να ακολουθήσουμε τα «πεπολιτισμένα και λελαμπρυσμένα της Εσπερίας έθνη», όπως έλεγε εκ Παρισίων και εκ Montpellier και ο πρώτος εκ της συνομοταξίας των ριζικά εκδυτικισμένων Αδαμάντιος  Κοραής και να έχουμε και εμείς μία θρησκεία πεφωτισμένη δια της φιλοσοφίας. Και έτσι θα εκδημοκρατιστούμε. Είναι προφανές, ότι δεν ξέρει, ότι οι βάσεις της πλέον ριζοσπαστικής δημοκρατίας ετέθησαν από την Χριστιανική ισότητα. Από τον Παύλο, από τον αμεσοδημοκρατικό, όπως τον παρουσιάζει και αναφέρει ο ι. Χρυσόστομος, Απόστολο Πέτρο, από τις Οικουμενικές Συνόδους που έθεσαν ως μέθοδο λήψης (όλων των) αποφάσεων τον κανόνα «η ψήφος των πλειόνων κρατείτω» (όλης της Εκκλησίας, και ευρύτερα, στην Πολιτεία ως δέον), από την πράξη της Εκκλησίας όπου όλες οι γυναίκες ψήφιζαν κανονικά πολύ πριν τον 20ο αιώνα καθώς μας τα αναφέρει και ο αγωνιστής π. Ευ. Σκορδάς στα βιβλία του, έως τον «λαοκρατικό καλόγερο» πατροκοσμά τον Αιτωλό κατά τον εγνωσμένο ως μέγιστο ιστοριοδίφη Σάθα που ακόμη και τα σχολεία ήθελε να διοικούνται από εψηφισμένους από όλους επιτρόπους, π.χ., η σύνολη Πράξη βοά.

Και βέβαια, για να αναφέρουμε και εμείς μερικούς Ευρωπαίους ώστε να…… αναφανούμε εκσυγχρονισμένοι, ο χριστιανοσοσιαλιστής επαναστάτης θεωρητικός Wilhelm Weitling, ήτοι ο εφευρέτης του όρου «κομμουνισμός» της εποχής του Καρλ Μαρξ, ακόμη δε ο Lamennais, ο επαναστάτης θεολόγος Thomas Munzer, ο Karlstadt έχουν αποδείξη, ότι όλες οι δημοκρατικές ιδέες είχαν Χριστιανική προέλευση…..

Τέλος ως προς τούτο, λογοκρισία σημαίνει, ότι περικόπτω τμήμα καλλιτεχνικού έργου, ώστε να μην κυκλοφορή. Πρώτον, το animation αυτό αναφέρεται σε κάποιο μουσείο Κρατικό, και άρα λόγο έχει βασικά ο Λαός, δεύτερον -και συγγνώμην για την αηδία που θα προκληθή από την αναφορά 🙂 –  στο νεοελλαδικό κρατίδιο έχουν εκδοθή τέτοια εκπληκτικά λογοτεχνικά (εν προκειμένω) πονήματα όπως (δειγματοληπτούμε, απλώς) τα «Μελένια λεμόνια: η διαθήκη των γκαβλωμένων ανθρώπων»!!!!! Για ποιαν λογοκρισία, λοιπόν, μπορούμε να μιλούμε;! Λογοκρισία νομικώς υπήρχε πριν το 1981, και κακώς, παρά το ότι κατόπιν κατακλυσθήκαμε από κερδοσκοπικά…… (και βέβαια σχεδόν πάντα αηδούς ατομιστικού ηδονισμού- τύπου Ασσυρίου βασιλέως Σαρδανάπαλου) πορνογραφικά πονήματα που τα βλέπουν όλοι οι παρερχόμενοι ανηρτημένα στα περίπτερα της επικράτειας και όλα τα συναφή με τούτα.

Η Εκκλησία και το δόγμα

Μέσα στους άλλους μαργαρίτες που ακούσαμε να τοξεύωνται –θαρρείς και είμαστε τόσο σκαιοί, απαίδευτοι, και αθεολόγητοι, ήγουν…– από τον σκηνοθέτη και καλλιτέχνη -και έχει κάποια ελαφρυντικά, όπως είπαμε- είναι ο εξής:

Η Εκκλησία πάντοτε αρνείται την πραγματικότητα, για να σώσει το δόγμα της. Νόμιζα ότι η Ελλάδα είχε ξεφύγει από όλες αυτές τις μικρότητες».

Σε ποια Εκκλησία αναφέρεται ο εν Παρισίοις ακμάσας καλλιτέχνης;

Μήπως νομίζει, ότι αναφέρεται σε αυτήν την φιλοσοφική «Εκκλησία»-Αιρεσιαρχία της Δύσεως, την εν Γαλλία; Γνωρίζει να μας πη γιατί ο Βολταίρος έλεγε το περίφημο σύνθημά του «Ecrasez l’infame!«; Αυτή η αθλιότητα(infame) στην οποία στόχευε μήπως ήταν αυτή η βλάσφημη(σύμφυση δύο εξουσιών) για την Πατερική Ορθόδοξη Ανατολή του γαλλικού ρωμαιοκατολικισμού που είχε εξουσία πολιτική/κοσμική και επιπλέον επέβαλε απαγορεύσεις, βασανιστήρια σε αντιφρονούντες κτλ.; Γνωρίζει, ότι αυτή η εξουσία βασίζεται κλασσικά σε ορισμένες απολυτοποιημένες θέσεις του Αυγουστίνου -τυπικά για την Δύση- περί civitate Dei ήτοι Πολιτείας του Θεού που είναι η «Εκκλησία» και πολιτείας του Διαβόλου που είναι η κοσμική εξουσία και που πρέπει να καταληφθή από την πρώτη;

Δεύτερον, γνωρίζει, ότι στην Ορθοδοξία ουσιαστικά δεν υπάρχει δόγμα; Ότι το δόγμα είναι αποτέλεσμα της θετικής εμπειρίας και ότι σκοπός του είναι να οδηγή στην εμπειρία του Θεού που τόσο όμορφα εξέφρασε το κείμενο των αρεοπαγιτικών μιλώντας για το πώς όσο πλησιάζει κάποιος στον Θεό μειώνει λέξεις, προχωρώντας αποφατικά(=αρνητικά), ώσπου Τον γνωρίζει μέσα στον διανοητικά ακατάληπτο γνόφο της αγνωσίας Του; Έχει έστω διαβάση κάποτε κάποιο κείμενο του λογιώτατου Γάλλου και μετά λογιώτατου Ορθόδοξου Γάλλου Θεολόγου Olivier Clement; Έχει διαβάση περί της μυστικής θεολογίας και θέας του Θεού από τον μέγιστο νεοπαλαμιστή θεολόγο Βλ. Λόσσκυ;

Αλήθεια, όταν η Θεολογία της Εκκλησίας συγκαταλέγεται, λόγω μεθοδολογίας, στις θετικές επιστήμες, όπως έλεγε ο μέγιστος δογματολόγος της Ορθοδοξίας του 20ου αιώνα καθηγητής π. Ι. Ρωμανίδης, πώς μπορεί να κάνη πράγματα, για να ……………»σώση το δόγμα της»;;;!!!

Πώς μπορεί να συμβαίνη κάτι τέτοιο, όταν η Θεολογία, όπως έλεγε και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, είναι προϊόν της ανακράσεως/μετοχής/μέθεξης εμπειρικής με τον Θεό εν αντιθέσει με την διανοητική και άρα φαντασιακή θεολογία ή, μάλλον, θεολογοφιλοσοφία της Δύσεως;

Δύο «τινά» μπορεί να συντρέχουν:

1ον)μιλούμε περί απαιδευσίας άκρας, γνώρισμα τυπικό των aufklarers ευρωπαϊστών: όπως έλεγε και ο Χ. Γιανναράς σωστότατα, «γνωρίζουν τόσα για την πνευματική παράδοση του τόπου τους όσα γνωρίζω εγώ από διοίκηση υποβρυχίου».

2ον)Έχουμε μία εγωιστική…… προσέγγισιν στο θέμα.  Αι, τότε, ο σκηνοθέτης μας μπορεί να επικαλεστή εκείνο το εξαίρετο επινόημα του παρισινού Σαρλ Μπωντλέρ: το «droit de la contradiction». Ήτοι το δικαίωμα στην αντίφαση.

Σε αμφότερες, όμως, περιπτώσεις, η εξ ελευθερίας μεταποίηση του δογματίζοντος ταύτα είναι sine qua non…

Και τούτο ευχόμαστε με, ειλικρινώς, πάσα φίλια διάθεση. 🙂

Προδεκαπενταγουστιάτικα:Για την πνευματική αγάπη, πού’ναι καϋμός βαθύς…

Σε μία συζήτηση με ένα φίλο, τον Γ., που έλαβε χώρα παρεμπιπτόντως και σε κάποια καφετερία, προσπαθούσα να εξηγήσω κατά δύναμιν την φύσιν αυτού του υπαρκτικού-μυστικού βιώματος που ονομάζεται Πατερικά «πνευματική αγάπη».

Και έλεγα, λοιπόν, ότι αυτό το βίωμα «αρπάζει τας φρένας» σε τέτοιο σημείο, για να χρησιμοποιήσω την έκφραση της Σαπφούς,  ώστε η διάνοια, ο Λόγος φθάνει στο σημείο να σκέπτεται για τον Άλλο «σ’ευχαριστώ που υπάρχεις»…! Ο συνομιλητής μου μου φανέρωσε, ότι αυτό του το είχε πη κάποτε μόνο μία «αγαπημένη» του με την οποία υπήρξε «δεσμευμένος» επί μακρόν…

Και αυτό όντως είναι ένα στοιχείο σημαντικό. Είναι πολύ χαρακτηριστικό, ότι πολλοί νηπτικοί Πατέρες από ένα σημείο και έπειτα παραλλάσσουν την λέξι «αγάπη» με την λέξη «έρωτας», μιλώντας ακριβώς για αυτήν την «εν Χριστώ αδελφική» αγάπη. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος περιγράφει σε ομιλία του προ της εξορίας του από την αυτοκράτειρα Ευδοξία, επειδή την ήλεγξε για αρπαγή και κοινωνική αδικία, την αιτία για αυτήν την εξορία του:ήταν ο έρως για το ποίμνιό του. Ο ίδιος ο «μακάριος» Απόστολος Παύλος αποκαλεί στην επιστολή τους Προς Φιλιππησίους τους αδελφούς εκεί «αγαπητούς και επιπόθητους», ενώ αλλού(Πράξεις, κεφ. 20) του αναφέρεται εις το πώς «παρήνει», συμβούλευε τον καθένα εκ των των μελών της Εκκλησίας συνεχώς με δάκρυα…: «ΕΤΗ ΝΥΚΤΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΝ ΔΕΝ ΕΠΑΥΣΑ ΝΟΥΘΕΤΩΝ ΜΕΤΑ ΔΑΚΡΥΩΝ ΕΝΑ ΕΚΑΣΤΟΝ»

Το «μυστήριο του αδελφού»…

…είναι αυτό για το οποίο μας μιλάει κάπου και η επαναστάτριά μας Οσία Μαρία Σκομπτσόβα.  Πώς μπορούμε να το περιγράψουμε; Λέγοντας, ότι αυτά τα στίγματα δεν επικαλύπτουν την άρρητη δόξα του Θεού, που αποκαλύπτονται μέσω του μυστηρίου αυτού στον συνάνθρωπο και αδελφό.Και αυτό γιατί είναι «εικών της αρρήτου δόξης ει και στίγματα φέρει πταισμάτων»(Λειτουργία Ι. Χρυσοστόμου) του Θεού… Αυτό αποκαλύπτεται μυστικά στον άνθρωπο που αναβαίνει την κλίμακα… Το Πατερικό «λόγιον»: «είδες αδελφόν σου, είδες Κύριο τον Θεόν σου», ήτοι.

Και στον σκληρό Ρωμηό Φώτη Κόντογλου

Που τόσο έχει απεικονίση αυτόν τον καϋμό στα πρόσωπα των Ευαγγελιστών, της Αειπαρθένου, των Αγίων/Πατέρων και Μητέρων, αλλά και στις αυτοπροσωπογραφίες του, όθεν πρέπει να διακρίνουμε, μεταξύ άλλων:

Αλλά και έχει γράψη και ένα ειδικό καταπληκτικό κείμενο που περιλαμβάνεται στα «Μυστικά άνθη» του, για αυτόν τον «πόνο των πνευματικών ανθρώπων», την «χαρμολύπη». Και που τόσο ο ίδιος τον βίωνε, καθώς μας περιγράφει τον εαυτό του κάποτε, το «σούρουπο», μετά τις αγιογραφήσεις του να καταλαμβάνεται από ένα πνευματικό πόνο για όλους που κάνει δάκρυα να αναβαίνουν στα μάτια του, για τον εαυτό του, την αγαπημένη του ομόζυγο και συμβία, ιδιαίτερα δε τον κόσμο που δυστυχώς «εν τω πονηρώ κείται» και θέλει να βρίσκεται σε φουρτούνες και φασαρίες, για να νομίζη κάπως, ότι ζη (πρβλ.  «clubbin'» κτο.)……

Σήμερα;

Τι ανακαλύπτουμε απροκατάληπτα παρά το ότι ο ιστός έχει διαρραγή; Ακόμη και οι διαφυλικά ερωτευμένοι (και «ουδέν ούτω συγκροτεί τον βίον», καθώς έλεγε ο Χρυσόστομος περίπου, δηλαδή τίποτα δεν δημιουργεί τέτοια κοινωνική ενωτική συνοχή) έχουν σχέσεις που ουδεμία σχέση με έρωτα έχουν, δεν είναι παρά ένα παίγνιο της ανελευθερίας των «διαβλητών παθών» τους,  ένα άθυρμα που σταυρώνει έτι περαιτέρω τον Εσταυρωμένο και όσους θεοειδείς εν τινί μέτρω έχουν απομείνη να το βλέπουν… Το να μιλούμε δε για πνευματική αγάπη μάλλον ως …«ρομαντισμός» τύπου Δον Κιχώτη(και ο ρομαντισμός είναι καρπός της ετερόδοξης Χριστιανικής Ευρώπης, ως γνωστόν 🙂 ) φαίνεται……

Οι εναπομείναντες ή εγκώμιον φίλων

«Ο φίλος άλλος εγώ εστί», όπως έλεγε ένας σοφός, λέει ο Μέγας Βασίλειος σε επιστολή του, και αυτός ο σοφός είναι βέβαια ο Αριστοτέλης.

Ποιοι είναι αυτοί οι εναπομείναντες που έχουν ακόμη το «ρωμαίϊκο φιλότιμο»; Να μιλήσω από την ομήγυρη των προσωπικών φίλων;

• Η αυτοαποκαλούμενη αυτομεμπτικά «βυζαντινόπληκτη» αδ. Μ. που μας αποκαλεί πάντοτε αγαπητικά «χρυσούς»- εννοώ σκέτα, δίχως προσωπικές αντωνυμίες. 🙂
• Ο Α. με τις εμβριθείς παρατηρήσεις του σχετικά με το Μουσείο της Ακρόπολης και γιατί έπρεπε να εστιάσουμε στην Αφροδίτη της Μήλου του Λούβρου αντί στα όχι ιδιαίτερα λεπταίσθητα «Ελγίνεια μάρμαρα», και που κάνει συχνές μνείες (για καθημερινά ζητήματα!) στον καλό φιλόσοφο και «αφοριστή» Λα Ροσφουκώ και τον Σοπενχάουερ, καθώς και τον Ντοστογιέφσκι, με (φιλοσοφικά) ριζοσπαστική διάθεση.

• Η Χ., που ήλθε στο Πανεπιστήμιο για εξετάσεις κρατώντας το «1984» του Τζωρτζ Όργουελ, που με ρώτησε για λογοτεχνικές κ.α. προτάσεις μου και που έχει ήδη διαβάση τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι και που απόρησε με ειλικρινή «διάκριση» όταν την ενημέρωσα, ότι δεν ήθελα να διαβάσω το («κλασσικό») «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Φρίντριχ Νίτσε……..!
• Ο Κ. που διάβασε «επισταμένα» το βιβλίο «Μυστική Τουρκία» αξιόλογου τουρκολόγου-δημοσιογράφου που του χάρισα, και που μου ζήτησε να συζητήσουμε -σε διάστημα «ανάπαυσης»!- για τις απόψεις μου σχετικά με την Οθωμανική Τουρκία και τον οσμανικό πολιτισμό και τα αγαρηνά «ήθεα ομότροπα»……

Ιδού, λοιπόν, που «όμως υπάρχουν ακόμα/ λίγοι άνθρωποι/ που δεν είναι κόλαση/ η ζωή τους»

Και βέβαια ο ειρημένος πνευματικός αυτός καϋμός εδώ δεν είναι άλλος παρά το να σταθής αυτό το μέγιστο, ανυπέρβλητο μάλλον, και ηγνοημένο σήμερα από όλους εμάς τους παρακμίες πράγμα που αποκαλούμε «αδελφός εν Χριστώ» ή φίλος εν είδει Μ. Βασίλειου και Γρηγορίου Ναζιανζηνού και να κάνης ό,τι πρέπει, ώστε εν πλήρει ελευθερία να μην πέσουν οι «αγαπητοί και επιπόθητοι» στα μέτωπα που τους έχει ανοίξη το εκτραχηλισμένο σήμερα Σύστημα και οι πνευματικές αυτές και «μεταξύ ουρανού και γης αρχές και εξουσίες»…

Μέγας ο καϋμός, μέγα και το Χρέος, αλήθεια… «Και τις δύναται χωρείν»….;

Σχετικά με τους Μεγαλύτερους Έλληνες από τηλοψίας

Για τις πηγές, δείτε εδώ και εδώ.

Ποιο είναι το μέγιστο συμπέρασμα που προκύπτει από την εν λόγω ψηφοφορία και τους αναδεδειγμένους;

Ότι ο επαρχιώτικος μετακενωτικός κοραϊκός αρχαιόπληκτος ανελλήνιστος εθνικισμός έχει έρεισμα ακόμη ως κυρίαρχη ιδεολογία που ήταν, εκπεμπόταν από το 1833-1974, στο τέλος, βεβαίως, μεταμορφούμενος σε ένα προτεσταντικού τύπου …«ελληνοχριστιανισμό» που ακόμη και ο «συντηρητικός» λόγιος μοναχός π.Θεόκλητος Διονυσιάτης, συμφωνώντας σε ένα άρθρο του -των «Αθωνικών ανθεων»- ρητώς με τον Χριστιανοσοσιαλιστή Κωστή Μπαστιά, όπως έλεγε, απέρριπτε. Ο Έρασμος, όπως θύμιζε κάπου και ο π. Μεταλληνός, που ήταν και αναγεννησιακός και ως εκ τούτου και αυτός μέρος αρχαιολατρικού κινήματος, θεωρούσε και αυτός π.χ. τον Μέγα Βασίλειο -χαρακτηριστικότατο παράδειγμα του μεγαλείου των κατά π. Ι. Ρωμανίδη Ελλήνων(-Καππαδοκών) Πατέρων- «μείζονα του Αριστοτέλους». Δηλαδή μεγαλύτερο του Αριστοτέλη, που είναι ίσως η πλέον κορυφαία αρχαία μορφή σε επίπεδο επιστημονικής προσφοράς. Ο Αριστοτέλης ήλθε στην έκτη θέσιν. Τον Μέγα Βασίλειο, όμως, δεν τον βλέπουμε κάπου… Ίσως μας έχει δοθή η εντύπωσι, ότι ήταν και αυτός ένας Επίσκοπος συμβιβασμένος και της σειράς… Για αυτό θα έπρεπε να δούμε τι του είπε ο αλαζόνας Ύπαρχος Μόδεστος, όταν θέλησε να του αλλάξη (ακόμη και) την Ορθόδοξη Πίστη προς χάριν του Κράτους και της «κρατικής θρησκείας»… Και πρέπει να ξέρουμε, ότι ο εθνικός (και κατά τούτο αντιδραστικός) και αντιχριστιανός σχολάρχης ρητορικής Λιβάνιος, συγγραφέας και του έργου «Υπέρ των ελληνικών(ενν. παγανιστικών) ιερών», από τις μέγιστες μορφές του εθνικού κόσμου διαχρονικά κατά ευρεία παραδοχή, έλεγε, ότι ο Μέγας Βασίλειος, αφού παρά την παίδευση που πήρε στην σχολή του, έγινε Χριστιανός, ήταν μεγαλύτερος ρήτορας από τον αρχαίο Δημοσθένη…

Το πρόβλημα, λοιπόν, το ανυπέρβλητο της κατεστημένης σκέψης είναι, ότι είναι δυτικόπληκτη. Η Ευρώπη είναι όντως η «καθολική μας μητρόπολη», το δε νεοελλαδικό κρατίδιο  είναι μία μικρή αποικία με την εξάρτηση να αναδεικνύεται όντως, όπως πίστευε και ο Μοσκώφ, ίσως στο μεγαλύτερο μας πρόβλημα, εν προκειμένω δε πολιτιστική και πνευματική. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν (θα ήταν) για τους αντιϊμπεριαλιστές μας, που βέβαια μ ό ν ο περί άλλα τυρβάζονται… ( Και βέβαια άλλως θα αποκληθούν και αυτοί εθνολαϊκιστές πιθανότατα… 🙂 )

Ποιους θα έπρεπε να δούμε; Τον Μάξιμο τον Ομολογητή, τον Γρηγόριο τον Παλαμά, τον Γρηγόριο τον επώνυμο της Θεολογίας, τον Βασίλειο τον Μέγα, τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τους Ανθέμιο και Ισίδωρο, από μουσικούς τους Ι. Κουκουζέλη και Ι. Δαμασκηνό(αν και τυπικά δαμασκ(ος)-ηνό…), τον Ι. Βατάτζη τον Ελεήμονα, αυτοκράτορα εξόχως δημοκρατικό και κοινωνικά δίκαιο…

Αλλά αυτά είναι ίσως κάποιοι ….»ευσεβείς πόθοι»… Που πάντως τρέφουμε σε κάποια μορφή κάποια μέλλουσα στιγμή… την αγαθή ελπίδα, ότι θα πραγματωθούν… 🙂 Οψόμεθα: όλα από εμάς εξαρτώνται «εις το τέλος της αναλύσεως»……

Η Χριστιανοσοσιαλίστρια Οσία Μαρία Σκομπτσόβα(1891-1945) για τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες…!!!

Λαμβάνουμε το εκπληκτικά ενδιαφέρον παράθεμα από αξιολογότατο βιβλίο του Σεργκέι Χάκελ(Εκδ. Ακρίτας, Σεπτέμβριος 1998 -α’έκδοση, σ.154). Πρέπει να το αφιερώσουμε σε δύο συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων:

α)τους αστοχριστιανούς μας και «Χριστιανούς» του καναπέως και της κοινωνικής συντήρησης ή και αντίδρασης

β)τους μαρξιστές μας, και τους Aufklarers(=διαφωτιστές) σοσιαλδημοκράτες μας, δηλαδή τους οπαδούς της Κοινωνικής Δημοκρατίας της Υπαρκτής Αριστεράς.

Να σημειωθή, ότι θεωρούμε αμφότερους τους όρους (Αριστερά-Δεξιά) Δυτικότροπους, εφ’ω και το ότι δεν τους χρησιμοποιούμε προς αυτοπροσδιορισμόν, ενώ θα μπορούσαμε να το πράξουμε βεβαίως λόγω των Χριστιανικών προταγμάτων μας της κοινωνικής δικαιοσύνης, της εμβάθυνσης και εκπλάτυνσης (και αμεσοποίησης) της Δημοκρατίας, της (ριζικής) οικολογικής αισθητικής και πολιτικής μας αντίληψης (βλ. π.χ. το σχετικό πολύ πρόσφατο βιβλίο του Θεοφιλέστατου Επισκόπου Διοκλείας π. Καλλίστου Ware επί του θέματος της Χριστιανικής Οικολογίας) .

Πράγματι, οι ορισμοί που εδόθησαν από μαρξιστές, κάτι που οφείλεται προφανώς και στους παραπάνω συντηρητικούς και αντιδραστικούς κοινωνικά αδελφούς ή «αδελφούς», στην «θρησκεία»(αν διευρύνουμε καταχρηστικά τον ορισμό της-είναι γνωστό, ότι για εμάς τους Ορθοδόξους η θρησκεία είναι αρρώστια και η Ορθοδοξία η θεραπεία της) είναι όχι επιστημονικοί, αλλά δημαγωγικοί. Π.χ. θα αρκούσε να δούμε ορισμένους διάσπαρτους στα κείμενα του Λένιν-Ουλιάνωφ, τον οποίον πολλοί ως σήμερα(σε χώρες όπως η Ελλάδα, π.χ.) έχουν ως ένα μικρό θεό και του οποίου τα γραφτά θεωρήθηκαν πολύ συχνά ως…..  ιερά-απαραβίαστα δογματικά. Ιδιαίτερα αυτό αφορά το Κράτος-«Εκκλησία» της ιδιαίτερης αθεϊστικής σέκτας που ήταν στην ΕΣΣΔ όχι μόνο η κυρίαρχη, αλλά και η επιβαλλόμενη αμείλικτα και στο όνομα του Λαού (που μας θυμίζει και ένα γνωστό άσμα: «killing in the name of») πανταχού ιδεολογία(«διαλεκτικός υλισμός»– και αυτός ο όρος δημαγωγικός-προπαγανδιστικός είναι και ανύπαρκτος στην Ιστορία της Φιλοσοφίας και μάλιστα της Υλιστικής).

Από την άλλη, ένα μέγα μέρος των αδελφών μας, τότε και τώρα, όπως διέγνωσε με αμείλικτη κατακριτική διάθεση και ο αρχέτυπος αναρχοχριστιανός θεωρητικός και λογοτέχνης Λέων Τολστόι, κατόρθωσε να …δικαιώση εν τινί μέτρω αυτούς τους ορισμούς. Εξ ου και ο λόγος για την «Αξία του Χριστιανισμού και την αναξιότητα των Χριστιανών»(Μπερντιάγεφ-την ίδια επισήμανσι είχε κάνη και ο Μαχάτμα Γκάντι).

Μία αγία με 1 ολόκληρη ζωή "αντισυμβατικής αγιότητας" και ολοκαυτώματος για τον αδελφό σε κάθε επίπεδο...

Λοιπόν, χωρίς να μακρηγορούμε άλλο και ίσως κατά τι ανερμάτιστα, ας παραθέσουμε το σχετικόν απόσπασμα της Οσίας(η «επίσημη» αναγνώριση της αγιότητάς έλαβε χώρα το 2004, 18 Ιανουαρίου από το Πατριαρχείο και την οικεία Σύνοδο), χωρίς περαιτέρω σχολιασμό:

«Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι κάθε Χριστιανός καλείται να προσφέρει κοινωνική εργασία[….]Καλείται να οργανώσει την προσωπική ζωή των εργαζομένων, να προσφέρει στους ηλικιωμένους, να χτίσει νοσοκομεία, να ενδιαφερθεί για τα παιδιά, να πολεμήσει την εκμετάλλευση, την αδικία, την ανάγκη και την ανομία[…]. Οι ασκητικοί κανόνες είναι απλοί από αυτήν την άποψη, δεν επιτρέπουν παρεκβάσεις[…]για μυστικιστικές πτήσεις, συχνά περιορίζονται σε απλούς καθημερινούς στόχους και ευθύνες.(1939, Pravoslavnoe Delo, σσ.37-38)

Αντιγραφής το ανάγνωσμα περί ΑΜΚΑ και σημερινής πορείας……!

Από εδώ:

http://misha.pblogs.gr/2009/07/hwris-amka-pethanes-100-epibebaiwsh-ths-apokalypshs.html

και δείτε και εδώ, πάντες οι ενδιαφερόμενοι θερμως:

http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2009/07/blog-post_5605.html

Υ.Γ Έστω και μία Χριστιανική πορεία είναι κάτι, αν και θα έπρεπε να είχαμε κάνη χιλιάδες έως τώρα, π.χ. για χριστιανοκοινωνικά θέματα… Παραταύτα, επικροτούμε και ευχόμαστε, ότι θα προκύψη και στην «συμβασιλεύουσα» κάτι παρόμοιο…… 🙂

Σχόλιο για τα 20 χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος των υλιστών καπήλων του σοσιαλισμού……

……και όχι του «κομμουνισμού».  Ήδη πέρασαν 20 έτη από το 1989. Το καθεστώς έλυωσε …νομιμότατα και όχι οι πάγοι που υποτίθεται, ότι συμβόλιζαν την λήξη της… προιστορικής περιόδου.  Έχουν γραφή εκπληκτικά βιβλία πάνω σε αυτά τα θέματα. Τελευταία, ξαναδιάβαζα το τελικό κεφάλαιο του βιβλίο του Ν. Μπερντιάγεφ «Οι πηγές και το νόημα του ρωσικού κομμουνισμού», γραμμένο το 1935-1936.  Το θέμα είναι «Χριστιανισμός και κομμουνισμός».  Ειλικρινά, σκέπτομαι, ότι θα ήθελα να «χαρίσω» από ένα αντίτυπο στην συντριπτική πλειοψηφία των μαρξιστών μας και μαρξιστών-λενινιστών, τροτσκιστών, μαοϊκών(λιγότερο), κτλ., για να μελετήσουν και να μάθουν επί τέλους πέντε-δέκα αλήθειες για τα θέματα αυτά, διότι οι σχετικές κατ’ ιδίαν συζητήσεις και δοκιμιογραφίες οπωσδήποτε καταλήγουν σε…. φρικίασιν λόγω της αμάθειας και των οφθαλμοφανών παρωπίδων. Βέβαια, το ίδιο ισχύει και για τους αστοχριστιανούς μας, «ψευδαδέλφους» και λοιπούς ανοηταίνοντες και αντιδραστικούς κοινωνικά.

Είμαι στην πολύ δυσάρεστη θέση να ανακαλύπτω, ότι αυτήν την χύδην αμάθεια και χάλκευση νέας ιστορικής πραγματικότητας την λαμβάνουν κατά το πνεύμα από στήλες του «Ριζοσπάστη», που αναπαράγει ακόμη και ακόμη και την σταλινική προπαγάνδα του ειδικού της καθεστωτικής προπαγάνδας Γιαροσλάφσκι και του (έργου του) «Στο αντιθρησκευτικό μέτωπο και κατά της θρησκείας και της Εκκλησίας». Π.χ. «έπεσα» κατά λάθος(τι τά ήθελα; 🙂 ) στην καταχώρηση του «Ημεροδρόμου» της 5-3-2005. Επανάληψη, βάσει της αντικειμενικότατης και ιδιαιτέρως πολύπλευρης «βιβλιογραφίας» των απίστευτων, πραγματικά, προπαγανδών ομοιδεατών, αλλά οξυχόλων τοιούτων και ιδεολόγων δογματικού τύπου(Λ.Ζωγράφου, Γ.Κορδάτος, Μ.Βερέττας κττ.) κατά πως χαρακτήρισε και το περιοδικό Prospect(που πρωτύτερα τον είχε κατατάξη στους παγκοσμίως 3 κορυφαίους διανοητές ή επιστήμονες)  τον Ντώκινς μετά την έκδοση της «Περί Θεού αυταπάτης»(2005): «Ντώκινς ο δογματιστής».  Παραχαράσσεται με απίθανο, αλλά τον χαρακτηριστικά παγανοφασιστικό, κουτοπόνηρο τρόπο γνωστών εντύπων, ενεργών ή κλειστών πλέον, ακόμη και το «Συνοδικό της Ορθοδοξίας» που κατά την στήλη λέει, ότι αναθεματίζονται όλοι όσοι διεξέρχονται τα ελληνικά μαθήματα, ενώ το κείμενο βέβαια λέει αμέσως παρακάτω: «…και ως αλήθεσι πιστεύουσι»!!!!!

Πράγματι,  εξαίρετη συνέχεια των περί λογοτεχνίας άρθρων του Ζαχαριάδη για τον Κωστή Παλαμά, όπου ανακάλυπτε βάσει μερικών στίχων του, ότι κατηγορεί τους σκοταδιστές καλογερους(αυτοί οι καλόγεροι-αντιγραφείς των αρχαιοελληνικών κειμένων,συν τοις άλλοις) που ήταν κατά της γνώσης κλπ….! Βέβαια, ο μακαρίτης δεν είχε δη(…) ποτέ τους περίφημους στίχους του Δωδεκάλογου του γύφτου, π.χ.,  που έλεγαν «Έρμη,σκλάβα, πικρή Ρωμηοσύνη,[….]Κάψε το έργο του άθεου που τό’χει/Σατανάς φυσημένο/προ του πέσει στο πλάνο του βρόχι/ό,τι μένει σου αγνό και παρθένο», μέσα από  άπειρα παραδείγματα σχετικά… Σίγουρα, κι ο Παλαμάς θρησκόληπτος ήταν.  Κρίμα για την μη-επισήμανση.

Βέβαια, όλα αυτά που διέπραξαν οι υποτιθέμενοι εκπρόσωποι του «Κομμουνισμού» και του Σοσιαλισμού είναι ο τέλειος αντικομμουνισμός και αντισοσιαλισμός. Ήταν όντως ένας «τιμωρητικός» «κανόνας του Θεού» (π. Τύχων) για τα απίθανα αμαρτήματα της οικείας «Εκκλησίας» και για την σκανδαλώδη και φρικτή αδιαφορία για την κοινωνική δικαιοσύνη…! Τα κατάφεραν, όμως, να σπιλώσουν όλες αυτές τις ευγενείς ιδέες, σχεδόν ανεπανόρθωτα. Όπως και τα αστοχριστιανικά υποζύγια και αθύρματα του εξ ορισμού και έμπρακτα άθεου καπιταλισμού ακριβώς κατάφεραν ως άλλοι χοίροι να λερώσουν το μαργαριτάρι της Πίστης που έχουμε σε «οστράκινα σκεύη»– για να δανειστώ την εικόνα του Αγ. Ν. Βελιμίροβιτς και σχετικές για το θέμα φράσεις του.

Πράγματι, είναι αφορμή δοξασμού του όντως Θεού, ότι αυτοί που κατέκριναν με τον δριμύτερο τρόπο τα εγκλήματα αυτά της Χριστιανικής πλευράς ήσαν οι Ντοστογιέφσκι, Κομιακώφ, Σολοβιόφ και άλλοι απόλυτα Χριστιανοί Ορθ. γίγαντες του πνεύματος, φιλόσοφοι, λογοτέχνες κτλ.. Ο Ντοστογιέφσκι, αναφέρει ο Μπερντιάγεφ, το δείχνει τούτο  λέγων, ότι η Εκκλησία έχει κτυπηθή από παράλυση, που δυστυχώς δεν έσωσαν ούτε οι μεγάλοι «γέροντες», startzi, των μεγάλων μοναστικών κέντρων της Όπτινα, Σάρωφ, κτλ………….

Αυτό δεν είναι παρά ένα πρώτο μικρό σχόλιο, λοιπόν, και υποσχόμαστε να επανέλθουμε οσονούπω… 🙂

«Η Ελλάδα μετά την κρίση;»

Από ό,τι μαθαίνουμε, σήμερα παρουσιάστηκε το βιβλίο του αγαπητού μας κου Αλογοσκούφη και πρώην Υπ. Εθν. Οικονομίας και Οικονομικών και τέως -αλιευθέντος υπό του κου Μάνου ως Υπ. Οικ.- καθηγητού στο L.S.E..

Όπως εύκολα μπορεί να διακριβωθή, π.χ. από εδώ, ο κος καθηγητής μας παραμένει δυστυχώς σε ενα φαντασιακό κόσμο όπου, για να προοδεύση η οικονομία, πρέπει να συνεχίσουμε τις «μεταρρυθμίσεις», να «αναζωογονήσουμε τον γύρο της Ντόχα» , του ελεύθερου εμπορίου, να φύγουμε τον κίνδυνο του προστατευτισμού κτο.

Δύστηνος τύχη, ότι όλα αυτά έρχονται άνευ της ελάχιστης επιφύλαξης -τουλάχιστον …όσες διατυπώθηκαν επίσημα από το ΠΑΣΟΚ του ’81 για το ΝΑΤΟ… Ο Γύρος της Ντόχα, για όσους γνωρίζουν,-και κάποιοι τα διδαχθήκαμε και στο πανεπιστήμιο- είναι στο πνεύμα ακριβώς άλλων παλαιότερων γύρων(Ουρουγουάκης κτο) και σκοπεί στην απάλειψη κάθε περιοριστικού χαρακτήρα μέτρων, τέτοια είναι, ιδιαίτερα σήμερα, οι εθνικές επιδοτήσεις που οι ΗΠΑ, π.χ., αρνούνται να απαλείψουν, οι δασμοί(tariffs) και ένα ευρύ φάσμα ακόμη τέτοιων μέτρων. Έτσι, η θεωρία λέει, ότι αυτά θα αποβούν επ’ωφελεία όλων των χωρών.

Ο Joseph Stiglitz υπήρξε και υπάρχει για πολλά έτη σύμβουλος προέδρων και ηγετών των ΗΠΑ και εκτός, του Bill Clinton(βλ. και σταδιακή μείωση της ανεργίας από το 1993 έως το 2001), του πατρός Miguel D’Escoto του FSLN κ.α. πολλών. Επίσης, επί πολλά έτη ήταν στην Παγκόσμια τράπεζα εκ των «leading economists» και συνέτασσε μελέτες για μία πληθώρα θεμάτων, με έμφασι και στα θέματα των χωρών του τρίτου κόσμου. Ο Στίγκλιτζ, λοιπόν, έγραψε μία σειρά δύο βιβλίων, «Globalization and its discontents» και «Making globalization work: The next steps to global justice»(μη-μεταφρασμένο μέχρι τούδε), προκειμένου να προωθήση τουλάχιστον μία βαθιά μεταρρύθμιση των παγκόσμιων αυτών θεσμών, καθώς έβλεπε, ότι όλες αυτές οι δεσμεύσεις που επέβαλαν οι …εξωθεσμικοί θεσμοί αυτοί, παρήγαγαν ασφυξία στις φτωχές χώρες, όσες τουλάχιστον δεν γλύτωσαν απο την μέγγενη, όπως η Αργεντινή που «ξεφορτώθηκε το ΔΝΤ», βάσει της σχετικής επίσημης έκφρασης, τη βοηθεία της κυβέρνησης Τσάβεζ.

Και για να μην μακρηγορούμε για πράγματα μικρής, ίσως, βαρύτητας και όχι άμεσης σχέσης με το θέμα μας, ας οργανώσουμε τις παρατηρήσεις μας σχολιάζοντας, στην ανάρτησί μας τούτη, μία συγκεκριμένη τοποθέτησι του υπουργούντος κου Υπουργού μας, που άνευ ετέρου, αφού διατυπώθηκε μόλις προ τινών ημερών, πρέπει να εκφράση και το πνεύμα των γραφομένων του.

«Σχετικά παρατήρησε ότι η βιωσιμότητα του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους θα εξαρτηθεί από δύο βασικούς παράγοντες:

-Ο πρώτος παράγων είναι η έκταση στην οποία μπορεί να παραμείνει συμβατό με επαρκή κίνητρα για να υποβοηθηθεί η περαιτέρω αύξηση της απασχόλησης και η μείωση της ανεργίας. Αυτό είναι βασικό, εν όψει του διεθνούς ανταγωνισμού από άλλες αναπτυγμένες οικονομίες καθώς και από αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες οικονομίες.

-Ο δεύτερος βασικός παράγων είναι η έκταση στην οποία τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης μπορούν να γίνουν βιώσιμα, εν όψει της γήρανσης του πληθυσμού.»

1)Συνοπτικά: το κοινωνικό κράτος είναι απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε να μπορή μία κρατική οικονομία να ανταγωνιστή τις άλλες. Έίναι χαρακτηριστικό, ότι και οι πιο, ακόμη, ακραιφνείς, όπως οι «ιησουίτες της επιχειρηματικής πίστης», ήτοι οι του Harvard Business School κατά τον καθηγητή του Harvard Galbraith, και συγκεκριμένα ο γνωστός καθηγητής M. Porter, που εισήγαγε εν πολλοίς τον όρο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και έννοιες όπως ανταγωνιστικότητα κτλ., θεωρούν, ότι επιτέλους έγινε καταπληπτό τι; Ότι το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και πιο ειδικά το «ανταγωνιστικό πλεονέκτημα των εθνών» ΔΕΝ είναι μόνο οι τιμές. Υπάρχουν πάρα πολλά άλλα. Ο Philip Kotler, θεωρητικός του marketing, έχει γράψη και αυτός βιβλίο, «Marketing of nations», όπου υποστηρίζει, ότι μπορούμε και είναι καλό να χρησιμοποιούμε τεχνικές μάρκετινγκ και για την «εθνική βιομηχανία». Οι τεχνικές μάρκετινγκ περιλαμβάνουν βέβαια ανάλυση SWOT, όπου κρίνουμε τις δυνάμεις-αδυναμίες-ευκαιρίες-απειλές, και ως ανταγωνιστικά πλεονέκτηματα λειτουργούν πολλά και διαφορετικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, είτε είναι αντικειμενικά είτε υποκειμενικά-ψυχολογικά.

Συγκεκριμένα, οι υποδομές είναι πάντοτε όχι μόνο ένα κίνητρο, αλλά ένα απαραίτητο κίνητρο. Ας σκεφτούμε απλώς μία χώρα χωρίς δημόσιο τηλεφωνικό δίκτυο, χωρίς λιμένες, οδικό δίκτυο, ή όπου όλα αυτά είναι υπερτιμολογημένα ή αφημένα στην αναρχία της αγοράς. Οι επενδύσεις απωθούνται, είναι πρόδηλο. Πάντως, η θεωρία των κινήτρων δεν επιτάσσει, ότι πρέπει να μειώνουμε τους μισθούς ως κόστη που δεν είναι, ότι πρέπει να καταστήσουμε χαμηλά τα δικαίωματα της εργατικής τάξης, κτλ. Η  συγγραφέας, πρώην καθηγήτρια και Πρύτανις Μ. Δελιβάνη έλεγε χαρακτηριστικά, ότι έτσι συγχέουμε την Οριακή Ρόπη προς Αποταμίευση(MPS), που είναι αυτό που συμβαίνει, με την Οριακή Ροπή προς Επένδυση(Marginal Propensity to Invest-MPI) και ότι η MPI αυξαίνει, όταν μειώνονται τα κέρδη. Το πρόβλημα είναι, λοιπόν, όταν η πολιτική θεωρία γίνεται δέουσα πολιτική για την κοινωνία.

Θα ήταν πιο έντιμο να πη κάποιος, ότι προωθεί τα συμφέροντα(όχι τα δίκαια) μίας τάξης που συμπαθεί ή έχει επιλέξη να εκπροσωπή ή όπου απευθύνεται ως πολιτικός ή ως συγγραφέας. Η δικαιοσύνη, η δεοντολογία είναι άλλες έννοιες, ‘οντολογικές’ και δεν πρέπει να συγχέωνται με τις εν λόγω μικροπρέπειες.

2) Αυτή η σκέψη μοιάζει υπερβολικά με κάτι που έλεγε ένας άλλος φορέας της «επιχειρηματικής πίστης», ο ευπαίδευτος Peter Drucker, κ των ουκ άνευ θεωρούμενος για τους ασχολούμενους με την οργάνωση και διοίκηση/διοικητική. Ο ίδιος, λοιπόν, που έχει γράψη ένα βιβλίο για την entrepreneurial society, ισχυριζόταν, ότι, εάν δεν προχωρήσουμε σε αυτήν την κοινωνία, που θα αυξήση θεαματικά την τεχνική και άρα την ατομική παραγωγικότητα, λόγω της γήρανσης κτλ., θα υπακούσουμε γενικώς σε εκείνο τον άτυπο ιστορικό κανόνα, ότι κάθε 100 χρόνια περνάμε από την προστασία της κοινωνίας από το σύστημα στην τέλεια επιχειρηματική ελευθερία που απευθύνεται βασικά στην απληστία και αθλιότητα των μεγαλοαστικών στρωμάτων της κοινωνίας(1776-1876:»ελευθερία», 1876-1976:»ασφάλεια» κοινωνική,1976:άνοδος νεοφιλελευθερισμού κτλ.) . Και εκείνος επίσης βλέπει το ασφαλιστικό ως χωλαίνον από αυτό το πρόβλημα, πρόβλημα που ο Rifkin εντοπίζει συνολικά ως ευρωενωσιακό και που προσβλέπει στην …μετανάστευσι, για να λυθή, αν και αυτή, λέει, λειτουργεί εξισωτικά προς τα κάτω για τις εργατικές τάξεις.

Αυτά τα λέμε, για να πούμε, ότι δεν είναι μία  πρωτοφανής «σκέψη του αέρα», αλλά έχει ένα προηγούμενο και άρα ένα ιδεολογικό βάθρο ορισμένο. Είναι σαφές, όμως, ότι οι οικονομίες των χωρών λειτουργούν ακριβώς ώστε να παρέχουν λύσεις στις πραγματικές (και όχι τεχνητές) ανάγκες των ανθρώπων. Τα ασφαλιστικά συστήματα ανταποκρίνονται ακριβώς σε αυτήν την δεοντολογία. Είναι δε σαφές, ότι εκτός της δια της βελτίωσης της τεχνικής, αύξησης της παραγωγικότητας, μπορούν άπειρα άλλα να γίνουν, προκειμένου να λυθούν τα ζητήματα αυτά. Το ασφαλιστικό πρόβλημα και οι τρόποι της απώλειας των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων μας λένε πολλά για αυτά. Χρειάζεται να πούμε καν, ότι οι διοικήσεις των ασφ. ταμείων είναι αναξιόπιστες, ως μη-αιρετές; Χρειάζεται να πούμε, ότι πρέπει να απαγορευτή το «τζογάρισμα» των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων σε βραχύβιες επενδύσεις στο/-α χρηματιστήριο/-α; Είναι προφανή και «τετριμμένα» όλα αυτά. Χρειάζεται να γίνη λόγος για την «διασπάθιση του δημοσίου χρήματος» και την κατασπατάληση σε περιοχές ανούσιες όλως; Το βέβαιον είναι, ότι πρέπει να λυθούν όλα αυτά από ανθρώπους ικανούς, δημόκλητους όντως και όχι δια ρουσφετολογημάτων ενδεών, πριν αποφασισθούν τέτοιους είδους ηθικά εγκλήματα, έστω με ένα μικρό άμεσο χρηματικό αντίκρισμα, όπως και το πρόσφατο της εκχώρησης κυριαρχίας του σώματος του «λαού» στην ΕΥΑΘ.

Και εδώ κανείς οφείλει να θυμηθή την εύλογη διαπίστωσι του Stiglitz, ότι στην πραγματικότητα ο ίδιος και ο Friedman(νεοφιλελεύθεροι γενικώς), διαφωνούν, διότι βλέπουν την πραγματικότητα μέσα από διαφορετικές αφετηριακές αρχές. Παραδείγματος χάριν, ο ένας μέσα από την παραπληνητικά ονομασθείσα «οικονομική ελευθερία», ενώ κάποιος άλλος μέσα από την αυτονόητη και δίκαιη πρόσβασι στα «αγαθά του Θεού» για όλους τους ανθρώπους και πολύ περισσότερο τους εργαζομένους και όχι …επενδύοντες και ιδιοκτήτες, μετόχους κτο με αυτά ή μέσα από το απλό πρόταγμα για ισότητα, δικαιοσύνη, κτλ.

Αυτές οι παρατηρήσεις είναι ειπωμένες ξανά σίγουρα κατά το γενικό πνεύμα. Βεβαίως, μπορούν να στηριχθούν -και το έχουμε και προσωπικά ξαναπράξη-, με πληθώρα στοιχείων, παραδειγμάτων χωρών κτλ. Όμως, η αλήθεια πρέπει να ακούγεται μέσα εις και από τον ορυμαγδό της προπαγάνδας αδιαλλείπτως και θεμελιούμενη οσημέραι και ισχυρότερα. Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Ας ελπίσουμε, ότι θα έχουμε και εμείς την ευκαιρία να το πράξουμε  κάποτε, στο εγγύς ή όχι τόσο μέλλον, αυτό και με έντυπη έκδοσι, ώστε να μιλήση στο σχετικό κοινό κατά το δυνατό η αντιπαραβολή της τεκμηρίωσης, θεωρητικής, ηθικής, εμπειρικής. Οψόμεθα, λοιπόν… (Βεβαίως, υπάρχει ήδη μία θαυμάσια «βιβλιογραφία» και συγγραματογραφία.)

Υ.Γ. Για την νεώτερη εκδοχή του κειμένου, εδώ. 🙂