Ένα διαχρονικό βιβλίο

Όλες αυτές τις μέρες της καραντίνας δόθηκε σε πολλούς από εμάς η ευκαιρία για περισσότερη ενασχόληση με πράγματα για τα οποία μέσα στις μέριμνες της πολύβουης καθημερινότητας δύσκολα βρίσκεται χρόνος. Άλλωστε, και ο μεγάλος Βλάσιος Πασκάλ είχε γράψει σοφά ότι «όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας πηγάζουν από την ανικανότητα του ανθρώπου να καθήσει ήσυχα σε ένα δωμάτιο μόνος».Η στήλη λοιπόν μπόρεσε να διεξέλθει ένα παλιότερο βιβλίο του κ. Χρήστου Γιανναρά υπό τον τίτλο «Χάιντεγκερ και Αρεοπαγίτης ή περί απουσίας και αγνωσίας του Θεού» (εκδ. Δόμος, β’ έκδοση, 1988). Το βιβλίο αυτό αναφέρεται σε θέματα γνωσιοθεωρίας (πώς αποκτάμε τη γνώση –μάλιστα την περί Θεού γνώση) και ο ίδιος ο συγγραφέας του στη β’ έκδοση γράφει ρητά πως το θεωρεί το σημαντικότερο και πιο θεμελιώδες της συγγραφικής του πορείας, εφόσον αφορούσε στη «διασάφηση των διαφορών της ελληνικής φιλοσοφίας και Παράδοσης από τη δυτικοευρωπαϊκή» και «είναι, σίγουρα, το καίριο και αφετηριακό θέμα που κρίνει κάθε άλλη διαφορά των δυο παραδόσεων και πολιτισμών».

Πυρκαγιές και νέο απαρτχάιντ

Είναι γνωστό πως το ελληνικό στρατηγικό αφήγημα που οι αρμόδιες αρχές της χώρας μας προβάλλουν ως προς τον «πολιτισμό και τουρισμό» εδώ και χρόνια βασίζεται στο «ήλιος, θάλασσα κι αμμουδιά». Αυτό το αφήγημα μπορούμε να πούμε ότι ενσαρκώνεται σε δύο εκδοχές. Η μία εκδοχή είναι η ευγενέστερη. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει Ελλάδα, πρέπει να ατενίσουμε για παράδειγμα, το Αιγαίο, διαβάζοντας το «Δυτικά της λύπης» του Ελύτη. Μια ελληνική αισθητική, που, για να θυμηθούμε τον κριτικό Ανδρέα Καραντώνη, παραπέμπει στο «απολλώνιο φως» των νησιών του Αιγαίου. Το στρατηγικό αφήγημα ωστόσο αυτό σε μια άλλη, περισσότερο ρεαλιστική, μορφή δεν παραπέμπει τόσο στο νησί του φωτός και του Φοίβου Απόλλωνα, τη Δήλο, όσο στη Μύκονο. Εκεί που κάνει εμφανίσεις το διεθνές τζετ-σετ και διάφοροι σελέμπριτιζ καπνίζοντας πούρα και κάνοντας «επιδεικτική κατανάλωση», όμοια με τους Βορειοευρωπαίους τουρίστες που συνωστίζονται στα μπιτς-μπαρ της Ρόδου. Είναι γνωστό άλλωστε πως και το όνειρο της Μπάρμπι ήταν το… «ονειρεμένο σπίτι στο Μαλιμπού». Εντούτοις, όλη αυτή η παρα θιν’ αλός αισθητική αναμφίβολα έχει και τις ομορφιές της.

Η ντροπή του πλούτου

Αίσθηση προκάλεσε σε πολλούς η δήλωση -τρόπον τινά- του Κρίτωνα Αρσένη, βουλευτή του κόμματος ΜεΡΑ25, αναφορικά με τη φορολόγηση του πλούτου. Ειδικότερα, ο βουλευτής έγραψε τα ακόλουθα στο Twitter (19/07)

«Αν είναι ντροπή να έχουμε φτωχούς, γιατί να μην είναι ντροπή να έχουμε πλούσιους; Γιατί να μην υπάρχει κόφτης πλούτου, πχ. για αρχή τα 100.000€. Γιατί να μην απαγορεύεται να έχεις ετήσιο εισόδημα πάνω από αυτά και να σου αφαιρούνται; Καιρός να βάλουμε εμείς την ατζέντα».

 

Κάποιοι προσκείμενοι σε συντηρητικές ιδέες ή στο κυβερνών κόμμα -περιττό ίσως να το πούμε- «διέρρηξαν τα ιμάτιά τους», ενώ η («και μυρίων κεραυνών άξια») διαδικτυακή ομάδα/σελίδα προπαγάνδας της «Νέας Δημοκρατίας»«Ομάδα αλήθειας» ειρωνεύτηκε το tweet με επίκληση του επικεφαλής του κόμματος Γ. Βαρουφάκη (που όπως υπονόησε ίσως βγάζει περισσότερα).