ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ» ΣTH ΘEΣΣAΛONIKH (σήμερα το βράδυ)!!!

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ»  ΣTH ΘEΣΣAΛONIKH

Tη Δευτέρα 28 Mαρτίου, στις 7 το βράδυ, η εφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ οργανώνει εκδήλωση στην Αίθουσα Γενικών Συνελεύσεων, ισόγειο κτιρίου Δ’ Πολυτεχνικής Σχολής Θεσσαλονίκης.

Θέμα:

«MNHMONIO: Tο αληθινό πρόσωπο της κρίσης»

Θα μιλήσουν:

– Kωνσταντίνος Xρυσόγονος, Καθηγητής της Σχολής Nομικών Eπιστημών του A.Π.Θ..

– Γεώργιος Γρόλλιος, Αναπληρωτής καθηγητής του Παιδαγωγικού Tμήματος Δημοτικής Eκπαίδευσης του A.Π.Θ.

– Kωνσταντίνος Mπλάθρας, Διευθυντής της «X», δημοσιογράφος και συγγραφέας.

Την εκδήλωση θα χαιρετίσει ο Πρόεδρος της X.Δ. Mανώλης Mηλιαράκης.

Συνέντευξη-συζήτηση με μουσικοσυνθέτη της πόλης (Θεσσαλονίκης) για την τέχνη, ιδεολογία κ.ά. τέτοια(Μέρος Β)

(…συνέχεια από το προηγούμενο…)

4η ερώτηση:

Φιλ.: O (γνωστός) δημοσιογράφος Ν. Μπογιόπουλος είχε γράψει κάποτε ότι σειρές βασισμένες στον Σαίξπηρ είχε βρεθεί σε χώρα του εξωτερικού ότι είχαν εξ ίσου τηλεθέαση με «εμπορικές»  ή ξέρουμε ότι οι Πυξ Λαξ, ο Στόκας, ο Αλκίνοος [σ.φ.: τα ονόματα είναι ενδεικτικά] κ.ά. το ίδιο [σ.φ.: δηλαδή εφάμιλλες πωλήσεις με «εμπορικούς»]. Αν είναι έτσι, τότε γιατί υπάρχει αυτή η επιλογή από τις δισκογραφικές και τους μηντιάρχες; Διότι αν στον Μάη του ’68 ήταν σύνθημα το «Ανοίξτε τα μάτια και σπάστε την τηλεόραση» [σ.φ.: την δική μας ο καθένας] , σήμερα μάλλον πρέπει να τις «θάψουμε τόσο βαθιά που κανένας να μην μπορεί να τις βρει», δεν είναι έτσι;

Συνέντευξη-συζήτηση με μουσικοσυνθέτη της πόλης (Θεσσαλονίκης) για την τέχνη, ιδεολογία κ.ά. τέτοια(Μέρος Α)

Εισαγωγή:

H συζήτηση έλαβε χώρα χθες σε φιλικό «ταχυφαγείο», όπως θά’ λεγε και μια φίλη. Προσπάθησα να καταγράψω/απομαγνητοφωνήσω πιστά τα γενόμενα. Χωρίς να κάνω αξιολογική κριτική στις απαντήσεις, να επισημάνω ότι απλώς μεταφέρω χωρίς απαραίτητα να επιδοκιμάζω. Άλλωστε, η ιδέα για την συζήτηση αυτή ευδοκίμησε πάνω στο έδαφος των καλών προθέσεων, της μακρόχρονης πείρας, των σπουδών, και του ενδιαφέροντος που παρουσιάζουν οι απόψεις του συντοπίτη μας μουσικοσυνθέτη Π.Παυλίδη, τον οποίον ευχαριστώ και από εδώ, και του οποίου μπορείτε να βρείτε/ακούσετε (ελεύθερα) έργα στο Διαδίκτυο/YouTube(βλ. μέρος β).

Καλή σας ανάγνωση…! 🙂

Στραβός είναι ο γιαλός

Σύμφωνα με τα νέα και με κείμενο της Ναόμι Κλάιν που δημοσιεύεται και στην προσωπική της ιστοσελίδα, το χρέος το οποίο αφήνει ο  δικτάτορας Χόσνι Μουμπάρακ στον αιγυπτιακό λαό είναι (μόλις) 21, 8 περίπου δισ. ευρώ ή 30 δισ. δολαρίων, ενώ έχει ήδη ενθυλακώσει στον τραπεζικό λογαριασμό της οικογενείας του(σταθερή αξία πράγματι) 70 δισ. δολαρίων.  Την ίδια στιγμή, η διαφορά του χρέους στο διάστημα της παρούσας προοδευτικής διακυβέρνησης είναι με βάση «επίσημες «αποτιμήσεις 41,8 δισ.ευρώ, δηλαδή περίπου ανέρχεται στο διπλάσιο του συνολικού δημόσιου χρέους που άφησε ο κραυγαλέα κατασπαταλών και κλέπτων το δημόσιο χρήμα έκπτωτος τύραννος της Αιγύπτου.  Όμως, μήπως όλα αυτά είναι ένας απεχθής, πράγματι, λαϊκισμός; Μήπως γινόμαστε προπετείς και αχάριστοι, αρνούμενοι τις εργώδεις προσπάθειες ενός επιτελείου κυβερνητικού που όντως «σήκωσε τα μανίκια’ και σκληρότατα εργάζεται, για να σωθεί ο τόπος;

Ο έσχατος λόγος του Αγίου Σιλουανού, λίγο πριν κοιμηθεί, στον στάρετς Σέργιο…

…με είχε εντυπωσιάσει τόσο όταν τον διάβασα και ήταν για την πολυθρήλητη στα λόγια για εμάς τους επικίνδυνους- «αναστατώσαντες την οικουμενην»- Χριστιανούς -από την εποχή της προς Διόγνητον επιστολής και ακόμη πιο πριν- μετάνοια :

«Είστε ο εν Χριστώ αδελφός μου τον οποίον ηγάπησεν ο Κύριος λόγω της μετανοίας. Να κηρύσσετε όσο δύνασθε περισσότερο εις τους ανθρώπους την μετάνοια« , σύμφωνα με τον Jean -Claude Larchet, σε επιστολή του Αγίου προς τον στάρετς…

«Είμαι ακόμη ο χειρότερός μου εχθρός»……

Όποιος οργισθεί αδίκως -δηλαδή αν δεν θέλει να τον χωρίσει από τον Χριστό τσακίζοντας την προσωπικότητά του, όπως εξηγεί κάποιος αββάς στο Γεροντικό- κατά του αδελφού του θα είναι ένοχος στην Κρίση. Αλλά από την άλλη, ο Απ. Παύλος μας προτρέπει να ‘οργιζόμαστε και να μην αμαρτάνουμε’. Ενώ ο γέροντας Παΐσιος έλεγε ότι οι θυμώδεις χαρακτήρες εξαγιάζονται δύο φορές πιο γρήγορα από τους ήπιους, γιατί θυμώνουν με το κακό μέσα τους. Ο γέροντας Πορφύριος προέτρεπε να «δινόμαστε στον Χριστό με θυμό»(εύλογο το γιατί), ενώ ο Άγιος Σάββας Νεμάνια, πατέρας της σερβικής Εκκλησίας κατά τον π. Αθανάσιο Γιέφτιτς έβρισκε την ασκητική του ζωή ως «εξέγερση κατά του κακού εν εαυτώ και στον κόσμο».  Άρα; Υπάρχει, ναι, ένα είδος τελείως ιερού θυμού και οργής, που στρέφεται κατά του κακού γενικά και όχι κατά των προσώπων με προτεραιότητα στον εαυτό. Ο ίδιος ο Χριστός, άλλωστε δεν υπήρξε «περιβλεψάμενος αὐτοὺς μετ’ ὀργῆς, συλλυπούμενος ἐπὶ τῇ πωρώσει τῆς καρδίας αὐτῶν» ..; Με άλλα λόγια, όπως φαίνεται, η ιερή οργή συνδέεται και είναι αναμιγμένη με συμπόνοια και με ταπεινότητα, και συνοδεύει μια απόλυτη ψυχική αταραξία, σε αντίθεση με την εγωιστική τέτοια……

«Πνεύμα φιλαρχίας μη μου δώσεις»……

Μία από τις πιο γνωστές ίσως ευχές που διαβάζονται στην Μ. Σαρακοστή που ξεκίνησε αυτήν την Δευτέρα(δεν πειράζει για όσους δεν το ξέρουν…) είναι αυτή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου, που «αναγινώσκεται» κατά το (Μικρό)Απόδειπνο. Το πρώτο μέρος της λέει:

«Κύριε(=Εσύ που ελεύθερα, θεληματικά και «αυτοπροαίρετα» δέχομαι ως τέτοιον) και Δέσποτα της ζωής μου,

πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως…»

Και το απλό -και αγωνιώδες- ερώτημα είναι: πότε αλήθεια θα μπορούσα να πω ότι έχω εγώ πνεύμα φιλαρχίας…;;; Χμ… Παρακατω, θα θέσω, λοιπόν, μερικά ερωτήματα……

Η αρχή της Σαρακοστής… το τέλος, επιτέλους, της ιδεολογίας του «φουκαραδισμού»…;

Σκιές, στενή οδός...

Φουκαραδισμός είναι μία έννοια που ανήκει στον αείμνηστο Ν. Ψαρουδάκη, που έλεγε ότι καταλαμβάνει ένα ποσοστό εκεί που θα έπρεπε να είναι ο Χριστός, ο ‘Χριστιανισμός’, όπως μας έγραφε τότε και έκτοτε… Τωρα, υποτίθεται ότι επειδή, τυπικά, το «στάδιον των αρετών ηνέωκται», δηλαδή το στάδιο για τις αρετές έχει ανοιχτεί, με την μεγάλη μας Σαρακοστή, πρέπει να αντιπαλαίψουμε τις κακίες. Γιατί, όπως έλεγε ο όσιος Ηλίας ο Έκδικος στην Φιλοκαλία «Νεκροί θα γίνουν όλοι όσοι ζουν. Νεκροί όμως για την αμαρτία θα γίνουν όσοι την μίσησαν με όλη την ψυχή τους.» Ποιος, όμως, πείτε μου, θα μισήσει αυτήν την κακία, που είναι τόσο πλατιά διαδομένη, που είναι τόσο του συρμού και της μοδός και μας κάνει την ζωή εδώ πάνω ήδη Άδη….;

Ο Λένιν εκτός μαυσωλείου και χωρίς λογοκρισία…(μέρος α’)

…και βέβαια ο τίτλος ανήκει στην Έλλη Παππά, την σύζυγο του Ν. Μπελογιάννη, πρόωρα σκοτωμένου από το «μετεμφυλιακό Κράτος της Δεξιάς».

Ειλικρινά δεν ξέρω αν ξέρετε πόσο σημαντική φιγούρα είναι ο Λένιν για κάποιους ανθρώπους οι οποίο προσπαθούν να ζήσουν μια έντιμη και αυθεντική ζωή σε κάποιο μέτρο… Θυμάμαι μια φίλη-γνωστή που μου είχε πει με κάποια αποφασιστικότητα παληότερα ότι το τρίπτυχο των προσωπικοτήτων που είχε ως οδηγούς στην ζωή της ήταν «Μαρξ-Λένιν-Τρότσκι»(!).

Αλλά υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα σε όλα αυτά. Ότι ο Λένιν που γνωρίζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι μια προσωπικότητα αμβλυμένη(ως προς τις γωνίες), εξιδανικευμένη όχι μακριά από όσο οι Ιππότες του «Μεσαίωνα»…
Προσωπικά, διαβάζοντας από ανθρώπους «αποστασιοποιημένους» (και, ακόμη, μάλλον προς φιλομαρξιστές) για τον Λ.(Μπερντιάεφ, Ελλύλ, Έλλη Παππά, Γκάλμπρειθ, τον ίδιο), εξοργίζομαι πράγματι με το μέγεθος της απάτης, αλλά και νομίζω ότι έχω ανακαλύψει-«διασταυρώσει» κάποια πενιχρά σημαντικά πράγματα για το πώς έχει ασκήσει και ασκεί τόση, ακόμη και σήμερα, γοητεία, σαγήνη και επιρροή, σε πολλούς ανθρώπους που, όπως λέει και κάποιος δοκιμιογράφος και φιλόσοφος, «διψάνε για ποιότητα»……

Αγάπη έμπονη με πράξεις στο εδώ και τώρα, όχι μόνο στο κάποτε και αν με «ταξικό επαναστατικό αγώνα»…

Ναι χίλιες φορές, αν θέλεις να ουρλιάξεις σήμερα με αυτά που βλέπεις και ακούς γύρω σου, είσαι κατάλληλος, αν όχι ο καταλληλότερος*, για Χριστιανός… Διότι όλα, ή περίπου, είναι λάθος -και είναι τόσο μα τόσο λάθος… Έτσι, στην μεταπολίτευση, με τον σάπιο κόσμο της που μας τραβάει, κάπως σαν στο ‘Φάντασμα’ του Ξενόπουλου, από το χώμα προς τα κάτω, συνέβη το εξής καταπληκτικό: ένας ορισμένος μαρξισμός υπεραπλουστεύτηκε, έγινε αγνώριστος οπωσδήποτε, και χρησιμοποιήθηκε, για να μας διδάξει ποικίλα ηλίθια και απείρως ευτελή, δηλαδή φτηνιάρικα, ιδεολογήματα. Και μπορεί τα ‘κομμουνιστικά εγχειρίδια’ και ιδιαίτερα αυτά της Τρίτης/Κομμουνιστικής Διεθνούς(λ.χ. του ΚΚΕ-«Σύγχρονη εποχή») να διέκριναν απ’τα παλιά αυστηρά και ρητά τον φιλοσοφικό ιδεαλισμό από τον ηθικό ιδεαλισμό και ο -ανεκδιήγητος εδώ- Γ. Κορδάτος να …κατέκρινε τον άγιο των γραμμάτων μας Παπαδιαμάντη, επειδή έπινε λίγο ο καημένος και δεν είχε, τάχα, (κοινωνικές) αξίες και ιδανικά, αλλά ο μαρξισμός αυτός της μεταπολίτευσης(και το ΠαΣοΚ συστηνόταν ως «μαρξιστικό, μη δογματικό κόμμα», μέχρι που εκπορνεύτηκε σε ικανό μέρος από τον καπιταλισμό και τους θανατηφόρους πειρασμούς του…) έλεγε ότι δεν έπρεπε να έχουμε, γενικά, ιδανικά, διότι ‘όλοι κοιτάνε την πάρτη τους’ και ‘αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού’ (παιχνιδιού;…) και ‘δεν θα σώσουμε εμείς τον κόσμο’ και ‘έτσι θα φάμε το κεφάλι μας'(!).

Βέβαια, δεν καταλάβαιναν αυτοί οι τόσο πρακτικοί, να πούμε, συνάνθρωποί μας ότι όλα αυτά είναι τόσο αδιέξοδα ήδη και οδηγούν ανεξαιρέτως σε μια αυτοτιμωρία φρικτή, αλλά είχαν το (άσφαιρο) όπλο του γνωσιολογικού σχετικισμού του αστού(έρχομαι να σας εξηγήσω αμέσως), όσον αφορά την Ιστορία, ότι δεν υπάρχει Ιστορία, δεν υπάρχει ιστορική αλήθεια που μπορεί μέχρι ένα σημείο να βρούμε, αλλά υπάρχουν αφηγήσεις και αφηγήματα, αυτό δηλαδή που εμείς οι γραμματιζούμενοι λέμε μεταμοντερνισμό. Μπέρδεμα μέγα… Και ότι ήδη ο Μαρξ και οι μαρξιστές, αλλά και πολλοί-πολλοί άλλοι, άνθρωποι, είχαν προσπαθήσει να διακρίνουν την θεωρία(=δηλαδή η «αλήθεια») από την ιδεολογία(=τα ιδεολογήματα, που λέμε συνήθως), με τα γνωστά αποτελέσματα. Αλλά τι να λέμε, ο αυτοδικαιωτισμός αμφισβητεί την γεωμετρία, όχι απλώς και μόνο τις υπερβατικές πραγματικότητες που προϋποθέτουν να δώσουμε μόνοι μας βάση και θέληση…