Στιχουργικές παρεκβάσεις(3):”Η εύ-κορη”, του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Ο πολυγραφώτατος, πράγματι, δημιουργός μας έστειλε και ένα τρίτο έργο του, το οποίο είναι ερωτικό, αλλά έρωτι Χριστού μεταστοιχειωμένο, κατά τα Μηναία -του Αγίου Μεθοδίου. Προσωπικά -οπότε- μου θυμίζει στο πνεύμα του Σολωμό, Τυπάλδο και τα συναφή με αυτά. Δεν θα μπορούσε να μας θυμίση, φυσικά, Λορέντζο Μαβίλη ή, απείρως περισσότερο, …Ανδρέα Εμπειρίκο.

Βέβαια, υπάρχει και μια αίσθηση του τραγικού, όπως θα έλεγε σχετικά και ο Ι. Μ. Χατζηφώτης, η οποία, αντίθετα με ό,τι μπορεί να νομίζατε, υπάρχει πάρα -πάρα πολύ και σε Αγίους, όπως ο όντως μέγιστος Άγιος Ρωμανός ο Μελωδός που ακούσαμε -όσοι ακούσαμε- στον Ακάθιστο Ύμνο προχθές και τις προηγούμενες Παρασκευές, αλλά και στα Έπη του «πληγωμένου αετού» -απείρως πνευματικά ευαίσθητου- Αγίου Γρηγορίου του επώνυμου της Θεολογίας.

Χωρίς περαιτέρω λόγια, σας αφήνω να το δήτε. 🙂

Μικρές σημειώσεις για το θέμα της ελληνικής συνέχειας

Υπάρχουν ορισμένες εξαιρετικά σημαίνουσες και μη-κυκλοφορούσες τρεχόντως στην «πολιτική αγορά» επισημάνσεις που οφείλουμε να κάνουμε σχετικά με το θέμα της συνέχειας ή ασυνέχειας του ελληνισμού. Δυστυχώς, ορισμένοι δοκιμιογράφοι θολώνουν τα ύδατα και κάνουν αυτό για το οποίο έχει κατηγορηθή ευρέως ο Ιάκωβος Φαλμεράγιερ. Δηλαδή, ότι δεν «κάνουν επιστήμη, αλλά μισελληνισμό». Έλληνες(ελληνόφωνοι, έστω) όντες.

Αρρενομανείς φοράδες: απάντηση στους “θηλυμανείς ίππους”!!!(β’ μέρος)

Ξαναπιάνω το νήμα από το παραπάνω, πρώτο μέρος και σας παρακαλώ να κρατήσετε τα τρία σημεία:  τον εκτροχιασμό του φεμινιστικού κινήματος σε ικανό του μέρος,  την εξ ολοκλήρου αστική προέλευση της ηδονιστικής ιδεολογίας*, και  την κατανίκηση της νεολαίας, έστω σε ένα επιφανειακό επίπεδο, από δαιμονόπνευστους «πορνικούς» και συναφείς με αυτούς λογισμούς, που αντικειμενοποιούν το πρόσωπο, με ένα άκρως ανέραστο, αν-αίσθητο κυριολεκτικώς, τρόπο. Όλα αυτά θα μας χρειαστούν, για να εντάξουμε στο σωστό πλαίσιο κάποιο σχετικό, φεμινιστικότατο άρθρο της γνωστής εφ. Ελευθεροτυπία με τίτλο …«Ελληνίδες: ισότητα και στο σεξ»(sic).

Αρρενομανείς φοράδες: απάντηση στους «θηλυμανείς ίππους»!!!(α’ μέρος)

Ας ξεκινήσουμε με την καταγραφή κάποιων πραγματικοτήτων:

α)το φεμινιστικό κίνημα έχει εκτροχιασθή σε ικανό του μέρος. Για να μην μιλήσουμε για φεμινίστριες όπως η Αγία Οσ. Ξένη, που διεκδικούσε την ελευθερία στο να μην υπανδρευθή όποιον δεν θέλει, δηλαδή που την βλάπτει στην αρετή της, και την Αγία Αικατερίνη την πάνσοφο, που δεν υπανδρεύθηκε κανένα, διότι πληγώθηκε βαθύτατα από τον αποκλειστικό, θείο έρωτά της προς τον κάλλει Ωραίο Νυμφίο της -παρά τις πιέσεις των ευγενικής καταγωγής γονέων της-, ή την αυτοκράτειρα Θεοδώρα(ισότητα στον κολασμό της μοιχείας για τους άνδρες π.χ.), ας θυμηθούμε την Καλιρρόη Παρρέν, η οποία ήταν βαθιά Χριστιανή και ζητούσε όντως τα θεόσδοτα δικαιώματα για τις αδελφές της εν Χριστώ.  Κοντά στις μέρες μας, η κυρίαρχη ιδεολογία ζήτησε την ισοπέδωση των γυναικών και ανδρών και τις ήθελε στην παραγωγή. Επίσης, ζήτησε την εξομοίωση σε όλα τα άσχημα και από πλευρά ήθους ανάξια, δηλαδή την τεχνητή αρρενωπότητα. Όχι την ισότητα, αλλά την αντιπερσοναλιστική ισοπέδωση. Αυτά έγιναν αιτήματα και του φεμινιστικού κινήματος σε ικανό μέρος του…

Στιχουργικές παρεκβάσεις(2): η συμ_φορά, του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Μετά από …παλλαϊκόν αίτημα, σας παρουσιάζουμε σήμερα δεύτερο στιχούργημα του Φώτανδρου. Το δημιούργημα αυτό μας μιλεί για ένα φλέγον, πράγματι, σε ηθικό και πνευματικό επίπεδο θέμα των ημερών μας, όπου θριαμβεύει ο σαρδαναπαλισμός και η «ανέραστη μανία μας περί τα αφροδίσια». Δίχως άλλα σχόλια από εμού προς το παρόν, σας αφήνω να δήτε το στιχούργημα, και το ζωγραφικό σχεδίασμα, που είναι σε μία τεχνοτροπία ιδιότυπη με επιρροές από τον υπερρεαλισμό(κάπως όπως ο Μίλτος Σαχτούρης στην ποίηση, δηλαδή 🙂 ).  Βεβαίως, και πάλι η ελληνότροπη ειρωνεία επικρατεί.

Η επιστροφή του «χυδαίου υλισμού» ως επιστήμης

Υπάρχει ένα  θέμα που με απασχολεί επί καιρό πολύ. Σε πολλές περιπτώσεις συγχρόνων «επιστημόνων»(«αμόρφωτων επιστημόνων», που είναι μάλλον πλεονασμός κατά Καστοριάδη) και «διανοητών», βλέπουμε ένα άκρως, χονδροειδές υλιστικό πνεύμα. Οι απριορισμοί, οι προκαταλήψεις εγγίζουν το επίπεδο του «ιδεολογικού κάλου».  Βεβαίως, όλοι γνωρίζουμε, ελπίζω, ότι ο «επιστημονικός υλισμός», καθώς και ο επιστημονισμός(scientism), που υπονοούν και τον «επιστημονικό αθεϊσμό», είναι ιδεολογίες που κατέπεσαν πολύ καιρό πριν, όπως, άλλωστε, και ο (αστικός ευρωπαϊκός) Διαφωτισμός από την «ρομαντική δημιουργική αντίδραση» του 19^ου αι.. Συγκεκριμένα, για αυτό υπήρξε, όπως έχει ξαναγραφτεί πολλάκις, ομολογία του ιδίου του σκαπανέα(μαζί με τον Haeckel) του υλισμού των φυσικών επιστημών, βιολόγου και φιλοσόφου Hans Driesch(1867-1941): ο υλισμός, είπε τότε, κάπου στο δεύτερο τέταρτο του 20^ου αιώνα, είναι μία θεωρία πλέον ξεπερασμένη.

Παρεκβάσεις στιχουργικές(1): η α-παρτία- του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Φίλος καλός μας απέστειλε στιχούργημα στο οποίο εκφράζει αισθήματα ευγενή και εσθλά με λεπτότατη, επί πλέον, όπως θα το διαπιστώσετε ίσως και εσείς, φιλοσκώμμονα διάθεση. 🙂 Πάγιά μας «πολιτική» στο ιστολόγιο είναι η δημοσίευση παντός τέτοιου πνευματικού δημιουργήματος, βέβαια, ανεξαρτήτως συμφωνίας ή πόσης. Κατά συνέπεια, δείτε, αν θέλετε, παρακάτω το εν λόγω στιχούργημα και, καθώς το λένε οι Φραγκολεβαντίνοι, «you enter at your own risk».

Δύση και Χέρτσεν(2):αδιέξοδα της Δύσης, ορθολογισμός, επιφανειακότητα και η δυτική αντίδραση

Στο προηγούμενο, είπαμε για την Δύση και πόσο αυτή απογοήτευσε τον μέγιστο δυτικόφιλο φιλόσοφο Alexander Herzen. Πράγματι, αυτή ήταν πολύ μακρϋά από την ρωσσική αντίληψη.  Κύριο γνώρισμα της Δύσης είναι, για πάρα πολλούς μεγάλους, η επιφανειακότητα, η επιπολαιότητα(το ίδιο είναι). Αυτό συνήθιζε να το λέει ο μέγιστος της παρ’ημίν λογοτεχνίας και δοκιμιογραφίας, ο κυρ Φώτης Κόντογλου. Αλλά το έλεγαν και πάρα πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στον συγγραφέα Μελχιόρ ντε Βογκέ. Αυτό το γνώρισμα έχει, όντως, ο ρηχός ρασιοναλισμός(«ορθολογισμός»).