Μιθριδατισμός και σατραπεία

«Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις»: μιθριδατισμός είναι «η διαδικασία κατά την οποία (δυσάρεστες) αλλαγές που έρχονται βαθμιαία, με πολύ αργό ρυθμό, σε βάθος χρόνου γίνονται ανεπαίσθητες». Η λέξη προέρχεται από την πρακτική (αυτό-)χορήγησης δηλητηρίου σε μικρές δόσεις, για την απόκτηση ανοσίας. Σατραπεία είναι δε η άσκηση αυταρχικής και τυραννικής πολιτικής.

Προφανώς, η αναφορά είναι στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, τον διαπρεπή αυτόν αντι-λαϊκιστή. Ο κ. Μητσοτάκης με μεγάλη «ασπούδα» κατέστη επικεφαλής, μέρες μόλις –αν έχεις το Θεό σου- αφού επικράτησε στις εκλογές του 2019, της ΕΡΤ, της ΕΥΠ και της ΓΓ Ενημέρωσης και Επικοινωνίας. Το λόγο της ακραίας βιασύνης μας τον δίνει η συνέχεια των υπέροχων περιπετειών του, με τις «επισυνδέσεις» σε δεκάδες και εκατοντάδες άτομα: αξιωματούχους, στρατιωτικούς, πολιτικούς, δημοσιογράφους και οικείους των. Ακόμη και ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κ. Χατζηδάκης δήλωσε «βαθύτατα ενοχλημένος» από τις παρακολουθήσεις και η Ντόρα Μπακογιάννη δήλωσε ότι άλλαξε κινητό. Και οι δύο φυσικά περιμένουν από τη «δικαιοσύνη» να εξιχνιάσει τα εγκλήματα και να βρει τους ενόχους. Και στο Βιλλαμπάχο ακόμα τρίβουν…

Το δυστύχημα του ξεχαρβαλώματος του ΟΣΕ

Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές έχει μαθευτεί το τραγικό δυστύχημα στη Λάρισα με τις αμαξοστοιχίες που συγκρούστηκαν. Το συμβάν έλαβε χώρα λίγο πριν τις 12 τα μεσάνυχτα της 1^ης Μαρτίου, με σύγκρουση από τη μία μιας εμπορικής αμαξοστοιχίας και από την άλλη μιας επιβατικής αμαξοστοιχείας, με εκατοντάδες επιβάτες. Επρόκειτο συγκεκριμένα για την αμαξοστοιχία IC 62 της «Hellenic Train», με το γνωστό δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από τους 350 επιβάτες της επιβατικής αμαξοστοιχίας αυτή τη στιγμή είναι που κυρίως βρίσκονται οι 29 νεκροί και 85 τραυματίες. Πληροφορίες που κυκλοφορούν μιλάνε για προβλήματα στη λειτουργία βασικών υποδομών για την δρομολόγηση των αμαξοστοιχιών: δηλαδή συστήματα τηλεδιοίκησης και σηματοδότησης.

Δεν χρειάζεται να πούμε ότι η διαδικασία (εκ)πώλησης του ΟΣΕ υπήρξε μακρά και βασανιστική. Ο κ. Χατζηδάκης–αυτός που θα απελευθέρωνε την αγορά ενέργειας, για να… πέσουν οι τιμές- είχε παλαιότερα δηλώσει ανοήτως: «θα δίναμε τον ΟΣΕ ακόμη και για ένα ευρώ». Έτσι, σταδιακά, δρομολογήθηκε μία διαδικασία υποβάθμισης και απαξίωσης μιας σημαντικότατης δημόσιας εταιρείας, η οποία πωλήθηκε σε Ιταλούς επενδυτές τελικά κατά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στα χρόνια εκείνα ο ΟΣΕ πέρασε στο ΤΑΙΠΕΔ ως επί το πλείστον, παρ’ ότι υπήρξαν ορισμένες βασικές υποδομές που παρέμειναν κρατικές, οι οποίες ωστόσο αργότερα ξεπουλήθηκαν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη (2020).

3 κριτικές απόψεις για το μυθιστόρημα μυστηρίου «Ζωή Νυχτοφόρος»

Η «Ζωή Νυχτοφόρος» είναι ένα μυθιστόρημα μυστηρίου που κυκλοφορήθηκε το Μάιο του 2022 από τις εκδόσεις Αρμός. Στη συνέχεια, θα παρατεθούν 3 κριτικές απόψεις. Οι 2 εκφωνήθηκαν στην ζωντανή παρουσίαση του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη.

Τι είναι το Ακραίο Κέντρο;

Ο όρος Ακραίο Κέντρο, όπως και ο όρος νεοφιλελευθερισμός, δεν είναι ένας όρος με εξαρχής αρνητική φόρτιση. Πιο συγκεκριμένα, τις έννοιες αυτές τις δημιούργησαν υπέρμαχοι των αντίστοιχων πολιτικών ιδεολογιών και όχι αντίπαλοί τους. Πολύ πρόσφατα, ο Εμμάνουελ Μακρόν, που έχει χαρακτηριστεί (στο βιβλίο των Br. Amable και St. Palombarini) και ως ο «τελευταίος νεοφιλελεύθερος», είχε μιλήσει για το «ακραίο κέντρο» ως ιδεολογία του. Το 2017, το περιοδικό Foreign Policy είχε κάνει λόγο για τον ριζοσπαστικό κεντρισμό του Μακρόν. Ουσιαστικά, όμως, μπορούμε να πούμε ότι ένας από τους πρώτους θεωρητικούς (και πρακτικούς) του Ακραίου Κέντρου ήταν ο Τόνυ Μπλαιρ, ο οποίος, σε ένα άρθρο του το 2018, είχε μιλήσει για τον «επαναστατικό κεντρισμό» ή το «επαναστατικό κέντρο». Ο Μπλαιρ εκεί αναγνωρίζει την ανάγκη ενός επαναστατικού κέντρου, που κάνει ριζοσπαστικές τομές και δεν αποτελεί απλώς τη δύναμη του «ήρεμου ορθολογισμού», του «πραγματισμού» και των «συμβιβασμών». O Mπλαιρ εξαρχής άλλωστε είχε αυτό-χαρακτηριστεί «κεντριστής», που είναι ένας νέος όρος, ένας νεολογισμός, δηλαδή μέλος ενός νέου Κέντρου.

Παναγιές και φραγκοπαναγιές

Χτες ήταν η γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου Μαρίας για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η συζήτηση αυτές τις μέρες, πέραν φυσικά της λειτουργικής και μυστηριακής ζωής αλλά και της προαιρετικής, κατ’ έθος νηστείας του 15νθημέρου, στράφηκε γύρω από τη φράση Καλή Παναγία (ή Καλή Παναγιά, επί το λαϊκότερον). Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, σε μια αξιοπρόσεκτη θέση που πήρε κατά τη διάρκεια «θείου κηρύγματος» των ημερών, διατύπωσε τη γνώμη ότι η ευχετήρια φράση Καλή Παναγία δε στέκει ούτε θεολογικά αλλά ούτε και λεκτικά.

Το θέμα όμως αυτής της ανάρτησης δεν είναι αυτό. Είναι οι παναγιές και οι φραγκοπαναγιές της καθημερινότητας. Μην πάρετε τη λέξη φραγκοπαναγιά δογματικά, αναφέρεται στο ήθος και μόνο αυτό. Την είχα διαβάσει παλιά στο εξαιρετικό, πολύτομο Λεξικό του Δημητράκου (αν θυμάμαι καλά) και σύμφωνα με το online λεξικό wiktionary σημαίνει την ανήθικη γυναίκα που παριστάνει τη σεμνή. Για ποια ανηθικότητα όμως μιλάμε; 

5 τραγούδια για το καλοκαίρι

Επαναφορά μετά από 3,5 χρόνια για το άλλο ιστολόγιο με αλλαγές στο λουκ και νέα ανάρτηση, πάνω στην ώρα (λέμε τώρα) για τις θερινές διακοπές.
Για σας τους εκλεκτούς που «δεν τραγουδάτε τραγουδάκια ανέμελα»…

Χριστιανικό ροκ και μέταλ

Το θέρος φτάνει στο κρίσιμο σημείο του για το έτος: αυτό των νόμιμων καλοκαιρινών διακοπών. Αν εξαιρέσουμε τις αλυσίδες, μεγάλο μέρος των υπόλοιπων μαγαζιών -όπως και εταιρειών, και οργανισμών- αυτές τις μέρες κλείνουν εντελώς, χωρίς προσωπικό υπηρεσίας. Είναι λοιπόν η ώρα της ξεκούρασης, της ανάπαυλας, της αναψυχής. Για αυτό αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε 5 κομμάτια ροκ και μέταλ για το καλοκαίρι. 2 απ’ αυτά είναι χριστιανικό ροκ/μέταλ. Είναι κομμάτια που παίρνουν αφορμή από το καλοκαίρι, ακριβέστερα, για να δώσουν τα δικά τους νοήματα:

• Summer of Darkness των Demon Hunter
• August Winterman των Dead Poetic
• Nightmares by the sea των Katatonia (διασκευή του Jeff Buckley)
• The air-conditioned nightmare των Mr Bungle
• July των Katatonia

Ας τα δούμε ένα-ένα…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 579 επιπλέον λέξεις

Ο «αντι-ψέκας» στον Τζον Κάρπεντερ

Ο αντι-ψεκ είναι ο αντίθετος στην «ψέκα». Είναι αντίθετος σε ό,τι δεν παραδέχεται η «επιστήμη», οι επίσημοι φορείς, η «διεθνής κοινότητα», τα κράτη και οι υπερεθνικοί θεσμοί. Δεν είναι ένας strawman: ένας αχυράνθρωπος, ένα σκιάχτρο, μια ιδέα. Είναι απόλυτη πραγματικότητα. Και αυτό μας το αποκάλυψε κωμικο-τραγικά η τελευταία 2,5-ετία. Αν μπορούσα να συνοψίσω κάποιες βασικές απόψεις του αντι-ψέκα, αυτές θα ήταν:

• Η «επίσημη επιστήμη» (Rene Passet) είναι αδιαμφισβήτητη και είναι ανόητος/απατεώνας (βλαχαδερό, σαϊεντολόγος, θρησκόληπτος, κ.λπ.) και πρέπει να υπόκειται στη χλεύη όποιος τολμήσει να αντιλέξει
• Οι διεθνείς φορείς είναι άτρωτοι από οικονομικά συμφέροντα
• Οι κυβερνήσεις θέλουν το καλό μας κι οι κακοί βασικά είναι στη φυλακή
• Δεν υπάρχουν πράγματα παράδοξα, μεταφυσικά, συνωμοσίες
• Οι «ειδικοί» πρέπει να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε όλα και να καθοδηγούν την πολιτική (=τεχνοκρατία)

Είναι όμως αλήθεια ο αντι-ψέκας ένα νέο φρούτο; Όχι, καθόλου. Όπως κάποιοι όμως από τους ανοηταίνοντες «συνωμοσιολόγους» (ο όρος σύμφωνα με αξιοσημείωτη άποψη βιβλίου του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Τέξας Lance Dehaven-Smith είναι εύρημα των μυστικών υπηρεσιών) κατάγονται από τον ζάπλουτο Ελβετό Έριχ φον Νταίνικεν, έτσι και αρκετοί από τους αντι-ψέκες έχουν ήδη περιγραφεί και υποστεί δριμεία κριτική πρωτύτερα από πολύ μεγάλες προσωπικότητες. Η νοοτροπία της αντι-ψέκας είναι χαρακτηριστική στον αριστουργηματικό Stalker του Αντρέι Ταρκόφσκι, όπου οι ήρωες ζητάνε κάτι άπιαστο, «ψεκασμένο» (ένα μυστικό δωμάτιο που προέκυψε από πρόσκρουση μετεωρίτη, όπου εκπληρώνεται η εσώτερη επιθυμία του ανθρώπου) όπως και στο έργο ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες παιδαγωγούς και φιλοσόφους (για να μην πούμε και εν ενεργεία πολιτικούς), που την περιγράφει και την κριτικάρει έντονα, τον Ευάγγελο Παπανούτσο.

Αποκατάσταση της τεχνοκρατίας

Η είδηση είναι γνωστή. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Αικ. Σακελλαροπούλου δήλωσε προχτές, στην επέτειο της αποκατάστασης της δημοκρατίας ότι: «ο λαϊκισμός ριζώνει στις αντιφάσεις και τις ανισότητες, αμφισβητώντας ανοικτά τις βασικές αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Υπονομεύει τη διάκριση των εξουσιών και την ισορροπία του πολιτεύματος. Τα θεσμικά αντίβαρα, όμως, είναι θεμέλια του Κράτους Δικαίου και δεν υποτάσσονται στις πλειοψηφίες και τους εφήμερους συσχετισμούς. Η δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους». Ένας είναι ο εχθρός: ο λαϊκισμός, το έχουμε πει αυτό. Ο λαϊκισμός κατά τους «αντιλαϊκιστές» είναι πάντα έντονα αρνητικά προσημασμένος. Ο λαϊκισμός εδώ μάλιστα, προφανώς (μιλάμε για τη πτώση της Χούντας) και σχετίζεται απόλυτα με τη… Δικτατορία του Παπαδόπουλου και το χαρακτήρα της. Έχει ενδιαφέρον ότι ένας ξένος (Αμερικανός, πρώην αριστερός) συγγραφέας, σε ένα έργο του περί ιμπεριαλισμού και επανάστασης, ο David Horowitz, έβλεπε τη δικτατορία του Παπαδόπουλου ως αποτέλεσμα της αντίθεσης στον «εθνικισμό» και τον «δημοκρατισμό» (πρβλ. θέληση του λαού, λαϊκά συμφέροντα, λαϊκισμό) του Κέντρου, δηλαδή της Ενώσεως Κέντρου.   

Νεοελληνικός Καλοκαιρισμός και 3S

Τα λέγαμε και πέρσι τον Αύγουστο -και τα επαναλαμβάνουμε σήμερα που ο καύσωνας χτυπάει κόκκινο, κατακόκκινο- ότι το κυρίαρχο στρατηγικό αφήγημα της προσέλκυσης τουριστών αυτής της πολύπαθης πατρίδας ήταν για δεκαετίες και ακόμη είναι το 3S: Sun, Sea, Sand. Δηλαδή, λέμε στους ξένους: ελάτε στην Ελλάδα, για να απολαύσετε τον καυτό ήλιο, τη θάλασσα, την αμμουδιά.
-Θέλετε ταβερνάκι;
Έχουμε.
-Θέλετε σουβλάκι;
Έχουμε.
-Θέλετε μπιτσόμπαρα;
Έχουμε.

Μάλιστα, άλλοι, και off-the-record και επίσημα, επεκτείνουν το 3S, στην ευρύτερή του μορφή, το 4S ή το 5S (Sun, Sea, Sand, Sex, Spirits). Δηλαδή, σου λέει ο τάδε μεγαλοπαράγοντας (θα το πω όσο «ευπρεπέστερα» μπορώ, για να μη σας σοκάρω), οι τουρίστες έρχονται εδώ για να το ρίξουν έξω. Για να τα φορτώσουν όλα (όλα όμως) στον πετεινό, να πιουν μπέρμπον μπόμπες και να… «φάνε τα μούσμουλα» (που θά’ λεγε κι ο Θεοτοκάς) με όποι@ λάχει. Αυτοί κάνουν κραιπάλες, εμείς βγάζουμε φράγκα. Εσείς τι πρόβλημα έχετε;

Ρομανώφ και Επταετία

Χτες, 20 Ιουλίου του 2022, ήταν η 48η επέτειος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Της εισβολής αυτής, που ακολούθησε το πραξικόπημα στην Κύπρο (15 Ιουλίου 1974), έπεται χρονικά η πτώση και της ιωαννιδικής δικτατορίας, στις 24 Ιουλίου.

Στις 17 Ιουλίου επίσης ήταν η 104η επέτειος της εκτέλεσης του Τσάρου Νικολάου Ρομανώφ και της οικογένειάς του. Το ρωσικό Πατριαρχείο έχει προχωρήσει στην αγιοκατάταξη της οικογένειας των Ρομανώφ, όχι ωστόσο λόγω της «αμφιλεγόμενης», όπως λέει χαρακτηριστικά, πολιτικής του Τσάρου Νικόλαου αλλά λόγω της «παθοφορίας» του, με άλλα λόγια διότι δέχτηκε το πάθημά του από τους Μπολσεβίκους με ταπεινότητα. Ο τσάρος Νικόλαος, όταν οδηγήθηκε στην εκτέλεση το έτος 1918, ήταν ήδη ηττημένος. Εντούτοις, αν πιστέψουμε και στην κριτική του Κορνήλιου Καστοριάδη, όπως τη γράφει μέσα στο κορυφαίο βιβλίο του με τίτλο “Γραφειοκρατική κοινωνία”, οι ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης και συγκεκριμένα ο Ιωσήφ Στάλιν προχώρησε και στη φυσική εξόντωση των αστικών στρωμάτων, μετά την ήττα τους στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Αυτό έρχεται σε προφανή αντίθεση με τη λογική των Σαντινίστας, όπου μετά τη νίκη της επανάστασης στη Νικαράγουα, διακηρύχθηκε για τους ηττημένους αστούς: “η δική μας εκδίκηση θα είναι η συγχώρεση”.