Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 3ο)

Ανίκανη να εξηγήσει την επιμονή των θρησκευτικών, των υπέρ- της- οικογένειας συμπεριφορών και μία ηθική προσωπικής ευσυνειδησίας/λογοδοσίας εκτός ως μια έκφραση ψευδούς συνείδησης… η Αριστερά βρίσκει τον εαυτό της χωρίς ένα ακόλουθο.

Οι αναγνώστες θα βρουν την θέση μου συγχυστική [της διάνοιας] μόνο εάν επιμένουν να σκέπτονται ότι όποια θέση που δεν είναι άμεσα αφομοιώσιμη από την ορθοδοξία της αριστερής πτέρυγας ανήκει αυτόματα στην Δεξιά. Η εμπειρία της αντιπαλότητας, υπό τον Ρήγκαν, έχει καταστήσει πιο έντονη την ζήτηση για ιδεολογική συμμόρφωση/κομφορμισμό στην Αριστερά και έτσι ενθαρρύνει αυτό το είδος του σκέπτεσθαι, πάντοτε αρεστό σε αυτούς τους ανασφαλείς ανθρώπους που λαχταρούν να παίρνουν μεριές στην αιώνια πάλη μεταξύ των δυνάμεων της προόδου και της «οπισθοδρόμησης». «Σε ποια μεριά είστε, παιδιά;» Όταν οι μεριές ήταν πιο καθαρά διαγεγραμμένες, η ερώτηση είχε κάποιο νόημα. Έχει ακόμη νόημα αν σημαίνει ότι άνθρωποι που επαγγέλλονται μία ανυστερόβουλη αγάπη της αλήθειας και της δικαιοσύνης θα έπρεπε να είναι σκεπτικιστές, κατ’ αρχή [σ.ph.: για λόγους αρχής] , με τους ισχυρισμούς ότι ο πλούτος και η ισχύς είναι προδιατεθειμένα να παρασταθούν στους αδυνάτους. Αλλά η Αριστερά έχει από πολύ καιρό χάσει κάθε ζωντανό ενδιαφέρον στους αδυνάτους. Είναι αλλεργική σε ο,τιδήποτε δείχνει μία χαμένη μάχη. Μία τέτοια ηθική αυθεντία όπως αυτή που απολάμβανε η Αριστερά στο παρελθόν προερχόταν από ταύτιση με τους καταπιεσμένους·  αλλά η αρέσκειά της στους στοχαστές, δυστυχώς, κείται πάνω στον ισχυρισμό της ότι στέκεται στην πλευρά της ιστορίας και της προόδου.

O Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και ευαγγελιστής, ο «μαθητής της αγάπης»………

…που μας γιόρταζε αυτή την Κυριακή. Πόσες φορές χρησιμοποιούμε, όμως, την λέξη αγάπη σήμερα, και τι εννοούμε σήμερα. Δεν μπορώ να πιστέψω το πόσο έχουμε παραμορφώσει την έννοια, τόσο που χρειαζόμαστε σχεδόν νέες λέξεις…… Άδεται ότι για αυτό ήταν που οι Νηπτικοί Πατέρες άλλαξαν και μετήλλαξαν την λέξη αγάπη με την λέξη «έρως», έτσι ώστε μία τέτοια ανάγνωση του «Ευαγγελίου» σήμερα να επιτάσση αυτήν την εναλλαγή των λέξεων και την αντικατάσταση… Αλλά τι αλήθεια σημαίνει η αγάπη και τι συνεπάγεται; Και γιατί ο καημένος ο Άγιος Ιωάννης, όταν πια το κορμάκι του είχε λυγίσει από τις κακουχίες του βίου, έλεγε μόνο «τεκνία, αγαπάτε αλλήλους» μέσα από ένα κλινάρι φορητό..;

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 2ο)

Σε αναγνώστες που είναι κουρασμένοι από συνταγές, μπορώ ακόμη να συστήσω μία μακρά σειρά εργασιών πάνω στον καταναλωτισμό, την μαζική κουλτούρα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης- μεταξύ άλλων, αυτά του Τζάκσον Λίαρς, Ρίτσαρντ Φοξ, Στιούαρτ Ιούεν, Γουίλιαμ Λητς, και Τοντ Γκίτλιν. Διαβάστε τον Γκίτλιν πάνω στην υπερβολή των ΜΜΕ [επί] του φοιτητικού κινήματος της δεκαετίας του ’60 και μετά προσπαθήστε να πείσετε τον εαυτό σας ότι μία αντιδραστική πολιτική μεροληψία είναι υπεύθυνη για όλα. Αλλά μην φοβηθείτε να βασιστείτε στις δικές σας παρατηρήσεις, που θα έπρεπε να είναι αρκετές, αφ’ εαυτών τους, για να αυξήσουν την αμφιβολία για το δόγμα ότι  τα ΜΜΕ προμοτάρουν μια δεξιόστροφη ιδεολογία της «αφοσίωσης, …πατριωτισμού, και αντιδιανοουμενισμού, ελιτισμού και αντικομμουνισμού», και  μη-κριτική συναίνεση. Ρωτήστε τον εαυτό σας πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν τόσο πολλοί άνθρωποι ότι τα Μέσα, ελεγχόμενα από το «ανατολικό λιμπεραλιστικό [σ.ph: των Αμερικανών «liberals»] κατεστημένο», προωθούν μία διαμετρικά αντίθετη ιδεολογία, μία μιας ανόθευτης λιμπεραλιστικής [σ.ph: φιλελεύθερης] ορθοδοξίας.

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 1ο)

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον

(ανταπάντηση στην φεμινίστρια Λίλιαν Ρούμπιν)

Αυτή η μπαγιάτικη πολεμική, γεμάτη από ηθική αγανάκτηση και θεωρητικό πυρωμένο αέρα, ανεπίγνωστα μας δείχνει γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον. Ανίκανη να εξηγήσει την επιμονή της θρησκευτικής, υπερ- της- οικογένειας συμπεριφοράς, και μία ηθική προσωπικής ευσυνειδησίας εκτός ως μία έκφραση ψευδούς συνείδησης- ως το προϊόν της πλύσης εγκεφάλου  ή μίας ανορθολογιστικής προσκόλλησης σε «απλές και εύκολες λύσεις» μετά από «δυο δεκαετίες κοινωνικής αναταραχής» -η Αριστερά βρίσκει τον εαυτό της χωρίς έναν ακόλουθο. Εφ’όσον αρνείται να πάρει τις λαϊκές συμπεριφορές σοβαρά, να «υποθάλψει την υπάρχουσα λαϊκή συνείδηση», κατά την περίεργη και αποκαλυπτική έκφραση της Λίλιαν Ρούμπιν, μπορεί να ελπίζει μόνο να μετασχηματίσει την κοινωνία μόνο μπροστά σε μία λαϊκή αντίσταση ή αδιαφορία. Ο ισχυρισμός ότι η Αριστερά μιλάει για τους απλούς-κοινωνικούς ανθρώπους πλέον δεν εμπεριέχει την παραμικρή πεποίθηση. Αλλά η προσπάθεια να διατηρηθεί χωρίς πεποίθηση είναι αποηθικοποιητική, ενώ η προσπάθεια να προχωρήσει χωρίς αυτήν -να εγκαταλείψει τον μύθο της δημοκρατίας και να οδηγήσει τους ανθρώπους στην γη της επαγγελίας ενάντια στην δική τους κρίση και τάσεις- είναι ακόμη λίγο αλλόκοτη για ριζοσπάστες που ανατράφηκαν μέσα σε μία δημοκρατική πολιτική παράδοση. Συνέπεια η νότα της [σ.ph.υπαρξιακής] αγωνίας που διατρέχει αυτά τα μηνύματα, τόσο αποκαλυπτικά της Αριστερίστικης νοοτροπίας.

Περί Ψωμιάδη, «λαϊκίστικης» Αριστεράς και μνημονίου ή, άλλως, Τίνος είδους δημοσιογραφικά φυντάνια ευδοκιμούν στης πλαγιάς της πιο μελάγχολης τα μάκρη(του Ρωμαΐικου)

Ο πολύς κος Σήφης Πολυμίλης μας, λοιπόν, με άρθρο του στο …»Βήμα» -διότι δεν μπορεί να μην μας διαφωτίζη πολλαχόθεν, όπως καταλαβαίνετε, τώρα που ηδικήθη κατά τι στην «Ε»- μας μιλάει εναντίον του Παναγιώτη Ψωμιάδη, του από ορισμένους αποκληθέντος «Νομάρχη-Ζορό» που ήταν έτοιμος να προασπίση τον Καραμανλή και τον Λαζόπουλο(δευτερευόντως) από κάθε κρύφια απειλή. Συνοψίζω τα κύρια σημεία:

1)ο Ψωμιάδης είναι εκφραστής τάσης «ψυχοπονιάρικης»(άλλο πάλι και τούτο) κατά του Μνημονίου.

2)υπάρχει τάση σύμφυτη μέσα στην ελληνική κοινωνία που προτάσσει μία ψεύτικη λεβεντοπατριωτική, θα λέγαμε, αντίσταση κατά του μνημονίου. Βέβαια, όλοι εμείς οι ορθολογισταί καταλαβαίνουμε πόσο χαζά είναι όλα αυτά.

3)οι πολιτικοί συνέβαλαν σε αυτές τις τάσεις, που απολυτοποιούν αφηγήματα ιστορικά, όταν όλοι ξέρουμε στην κατά τον Μποντριγιάρ «μετά το όργιο» εποχή του μεταμοντερνισμού ότι υπάρχει γνωσιολογικός σχετικισμός.

4)ακόμη και ο Αλαβάνος παριστάνει τον εθνικό απελευθερωτή, σαν τον Αντρέα πριν το ’81.

5)όλα αυτά είναι πάρα πολύ άσχημα, και δεν πρέπει η μάχη κατά του Μνημονίου να εκφυλιστεί σε αυτά, που είναι «βλαχομπαρόκ».

Όπως επιγραμματικώς αναφέρει ο σοφός δημοσιολόγος:

Γιατί μπορεί να τα έχουμε κάνει θάλασσα παντού σχεδόν αλλά βέβαια δεν μπορούμε να ανεχθούμε σε καμιά περίπτωση ότι κάποιοι άλλοι και δη ξένοι έχουν την ικανότητα, την τεχνογνωσία να μας επιβάλλουν ένα μοντέλο σωτηρίας που δεν ταιριάζει στις παγιωμένες… παραδόσεις μας. ( Πηγή. )

Βεβαίως, είναι αρκετά χρόνια που διαβάζω αυτού του τύπου τις απόψεις στον ελλαδικό Τύπο, από πολλά διαφορετικά πρόσωπα, με πολλές διαφορετικές παραλλαγές, με την ίδια στοχευμένη επιχειρηματολογία. Και κάποιοι φίλοι που μας διαβάζουν μπορεί να σκέφτονται κάτι σαν «μα θα ασχοληθούμε τώρα με ένα ασήμαντο εθνομηδενιστή φαφλατά του συρμού»; Το φαινόμενο είναι γενικευμένο, όμως. Η ασθένεια έχει επιδεινωθή. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται καυτηριασμός.

Ο Κλέων Παράσχος για τον πολύπλαγκτο, πολυπράγμονα, πολυσχιδή, πολύ εν γένει, monsieur Εμμανουήλ Ροΐδη

Υπάρχουν ορισμένα βιβλία που «πέφτουν στα χέρια» μας, εξ αίφνης, και μετά δεν σταματάμε να θαυμάζουμε τα διαμάντια που περιέχουν. Δεν είναι έτσι; Έτσι συνέβη με ένα βιβλίο του μετόχου μίας ορισμένης γενιάς του ’30 Γ. Χατζίνη που προβαίνει σε κριτικές του έργου και του χαρακτήρα διαφόρων προσώπων της ελληνικής λογοτεχνίας και ποίησης. Ένα από τα πρόσωπα αυτά είναι ο Κλέων Παράσχος, ο ποιητής, ο μεταφραστής(π.χ. των δοκιμίων του Mονταίνιου –Michel de Montaigne), ο κριτικός και δοκιμιογράφος. Ο Κλέων Παράσχος έχει γράψει και εκδώσει ένα δίτομο βιβλίο για τον Εμμανουήλ Ροΐδη, τον σκώπτη και είρωνα εκείνο συγγραφέα της Πάπισσας Ιωάννας -το μόνο πεζό του, αν δεν απατώμαι, που εκδόθηκε.

Ιδιαίτερα φωτίζει την προσωπικότητα του Ροΐδη, του τόσο γραμματικώς καλλιεργημένου μα τόσο, σχεδόν «απελπιστικά», άνευ πλούτου ψυχικού, «καρδιακού». Δεύτερον, αμφότεροι φωτίζουν το γιατί δεν έγραψε ποτέ, όπως το συνηθίζουν οι λογοτέχνες, για κάποιον προσωπικό του «έρωτα». Τρίτον, φωτίζεται κάτι αναφορικά με τα δογματικά σκώμματα, ας τα πούμε τώρα «αντιχριστιανικά» συμβατικά, πώς είναι καταπληκτικά αντιδυτικά, δηλαδή είναι ακριβώς κατά του Δυτικού Χριστιανισμού, θα μπορούσαμε να τα αποκαλέσουμε και αντιαιρετικά σχεδόν. Ο Ροΐδης αυτό δεν το ξέρει. Δεν θέλει να το ξέρη. Ο σκωπτικός του οίστρος τρέφεται από την άγνοια, που είναι, όμως, θάνατος της ψυχής, πριν, νυν και αεί…

Θα παραθέσουμε εδώ τα τρία αποσπάσματα σε απλή αλληλουχία και με ορισμένα απλά, επεξηγητικά κάπως, σχόλια. Βεβαίως και υποστηριζόμαστε από τις εξόχως καλές προθέσεις του Παράσχου, ενός ανθρώπου βαθέως αισθηματικού και ειλικρινούς, «ρομαντικού» οπωσδήποτε*… Που προσπαθεί να μιλήση και για τις αρετές που βλέπει με όση αντικειμενικότητα του επιτρέπει η θέλησή του αυτή…

«Με ένα χαμόγελο… θα μπορούσα να δω την Πίστη που μοιραζόμαστε εντός……»

Η θεωρητική φυσική, το νέο βιβλίο του Stephen Hawking και ο καθεστωτικός ταριχευμένος αστικός αθεϊσμός

Ο Στίβεν Χώκινγκ είναι μία πολύ γνωστή φιγούρα των ακαδημαϊκών της Θεωρητικής Φυσικής, κυρίως λόγω της νευρομυικής του πάθησης και χάρις σε ένα βιβλίο του «εκλαϊκευτικής επιστήμης», το «Χρονικό του χρόνου».  Ο Χώκινγκ θα κυκλοφορήση νέο βιβλίο την επόμενη εβδομάδα και από ό,τι φαίνεται, κάποιος προσπαθεί να κάνη θόρυβο σερβίροντας ξαναζεσταμένη σούπα «επιστημονικής» θεωρίας με ηχηρές απόψεις που οι δικοί μας δημοσιογράφοι ως καλοί μέτοχοι της αστικής τάξης πραγμάτων και παιδιά της εποχής τους παρερμήνευσαν, πετώντας στα πρόσωπα όσους τους διαβάζουν μία σειρά τερατώδικων και γελοίων ανακριβειών, ιστορικών, ιστορίας των επιστημών, αλλά και δημοσιογραφικών ακόμη. Και επειδή όλα αυτά είναι και «μυρίων κεραυνών άξια», όπως αγαπά να λέη ο ι. Χρυσόστομος, και επειδή η υπόθεση ζέχνει από πολλά μέτρα και επειδή, τέλος, το ψέμμα των Μήντια(sic) πρέπει να πάρη απαντήσεις, θα ασχοληθούμε.

Παράρτημα «ορθολογιστικών φώτων»: απόσπασμα από «Χριστιανοσύνη ή άλλως Ευρώπη» του Novalis(+1801)

Στο προηγούμενο, τρίτο τμήμα του δοκιμίου για την επιστροφή στα ορθολογιστικά φώτα του 18ου αι.(δείτε εδώ ), γράψαμε για τον Νοβάλις, χαρακτηριστικότατη μορφή του πρώιμου Ρομαντισμού, ή γερμανικού Ρομαντισμού:

Ο δε Νοβάλις(+1801), που έζησε τα γεγονότα από την Γερμανία, είναι αυτός που θα μας μιλήση για την καταγωγή αυτού του μίσους. Είναι το μίσος προς την «καθολική πίστη», λέει, που επεκτείνεται σε ένα αντιχριστιανισμό, και κατόπιν περιλαμβάνει όλα αυτά τα υπόλοιπα, την τέχνη, το συναίσθημα κτλ.

Ένα όντως θαυμάσιο απόσπασμα από ένα «σπάραγμα» που είναι από τα πρώτα της «Χριστιανοσύνης»(1799) που εκδόθηκαν την αμέσως επόμενη χρονιά μετά την τελευτή του Ν.(1802) είναι το παρακάτω: