Οι φτωχοί ως δεσπότες, ο άγ. Ιωάννης Ελεήμων και η «κατάσχεση» των χιτώνων των πλουσίων

Στο χθεσινό Ευαγγέλιο, εκφωνήθηκε το γνωστό ανάγνωσμα της Παραβολής του «πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου». Μερικοί ακόλουθοι της αστοχριστιανικής θεολογικής γραμμής τείνουν να βγάζουν εσφαλμένα «συμπεράσματα» για τα θέματα αυτά, τα οποία μάλιστα κάποτε-κάποτε αναδεικνύουν υπό το φενακιστικό προφίλ μιας «παραδοσιακής» θεολογικής θεώρησης.
Για να δούμε ποια είναι η αξία που δίνεται στο δίκαιο των φτωχών και αδικούμενων ανθρώπων στην Ορθόδοξη Εκκλησία, θα παραθέσουμε κάποιο απόσπασμα λόγου του αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα(+12/11/620) με ένα σύντομο σχολιασμό, το οποίο αφορά ειδικά την αποκατάσταση της δικαιοσύνης καθαρά σε επίπεδο ενθαδικό και κοινωνικοοικονομικό και όχι (μόνο) μεταθανάτιο, όπως συνηθίζεται να γίνεται λόγω του καρκινώματος του κοσμικού συντηρητισμού(πρβλ. «το του κρείττονος ξυμφέρον») που κατατρώει την Εκκλησία έκπαλαι.

«Όποιος μπορεί με έξυπνο, αλλά και τίμιο τρόπο να πάρη όχι μόνο τα χρήματα των πλουσίων και μάλιστα των σκληρών και ασπλάγχνων, αλλά και τους χιτώνες και το υποκάμισό τους ακόμη, για να τα δώση στους φτωχούς, αυτός δεν αμαρτάνει. Αντίθετα κάνει δύο μεγάλα καλά.

Τοποθέτηση της Χριστιανικής Δημοκρατίας για το ζήτημα της ένταξης των προσφυγόπουλων στα σχολεία

Πρόσφατα δημιουργήθηκε κάποιο πρόβλημα σχετικά με την ένταξη σε σχολεία των παιδιών των προσφύγων. Οι σχετικές διαμάχες εστιάστηκαν στον Νόμο Θεσσαλονίκης, με ορισμένους «αγανακτισμένους» γονείς και κηδεμόνες, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να απαγορεύσουν στα παιδιά τους να πάνε στο σχολείο, στο οποίο πήγαιναν τα προσφυγόπουλα στην απογευματινή βάρδια. Μερικές από τις απείρου κάλλους σκηνές υπάρχουν εδώ. Η παρακάτω τοποθέτηση της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» αναλύει αυτό το ζήτημα από χριστιανικής άποψης.

 

Από την έναρξη του νέου σχολικού έτους δημιουργήθηκε ζήτημα σε ορισμένα χωριά ή δήμους του Νομού Θεσσαλονίκης αναφορικά προς την ένταξη παιδιών προσφύγων στα δημοτικά σχολεία. Ειδικότερα, οι εντονότερες αντιδράσεις συναντήθηκαν στο χωριό «Προφήτης» του δήμου Βόλβης, καθώς και στον δήμο Ωραιοκάστρου. Στην εν λόγω κοινότητα ήταν μέχρι πριν από λίγες ημέρες που ορισμένοι γονείς και κηδεμόνες δεν επέτρεπαν στα παιδιά τους να πηγαίνουν στο δημοτικό σχολείο σε ώρες που δεν συγχρωτίζονταν με τα παιδιά των προσφύγων, εφόσον αυτά φοιτούσαν τις απογευματινές ώρες.

Το «κομμουνιστικό κοσμοείδωλο»

Wilhelm Weitling(1808-1871)

Σύμφωνα με τη φράση του Φρ. Ένγκελς στο έργο του «Πάνω στην πρόοδο της κοινωνικής μεταρρύθμισης στην ήπειρο» (1843, σελ. 403), ο «ιδρυτής του γερμανικού κομμουνισμού είναι ο Βίλχελμ Βάιτλινγκ». Στο έργο του αυτό, ο Ένγκελς παρουσιάζει διάφορα ιδεολογικά ρεύματα, εστιάζοντας την προσοχή του στο πιο «ριζοσπαστικό» από όλα, που ήταν οι Κομμουνιστές. Ειδικά για την Γαλλία, σημειώνει ότι «ο μεγάλος όγκος των γαλλικών εργατικών τάξεων υιοθέτησαν, πολύ σύντομα, τις αρχές που προτάθηκαν από τον Ε. Καμπέ, τον «πατέρα Καμπέ», όπως αποκαλείται, και που είναι γνωστές στην ήπειρο υπό το όνομα «Ικαριώτικος Κομμουνισμός»». Ο Βίλχελμ Βάιτλινγκ ήταν Χριστιανός, ιεροκήρυκας, και τέκνο της εργατικής τάξης, ράφτης στο επάγγελμα, κάτι που είχε αναφέρει και στον Καρλ Μαρξ σε αντιπαράθεσή τους. Ο Ετιέν Καμπέ ήταν επίσης Χριστιανός και κατά μία άποψη αυτός που εισήγαγε τον όρο «κομμουνισμός» στο πεντάτομο βιβλίο του «Ο αληθινός χριστιανισμός, σύμφωνα με τον Ιησού Χριστό».

Ευρωπαϊκή παράδοση και «εξευρωπαϊσμός» της ελληνικής κοινωνίας

Το παρακάτω κείμενο συνιστά μέρος ευρύτερου κειμένου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χριστιανική» της 06/10/2016. Θεωρώ ότι εισκομίζει ένα ενδιαφέροντα προβληματισμό γύρω από την διάσταση της ευρωπαϊκής παράδοσης και του έκπαλαι περιλάλητου «εξευρωπαϊσμού της ελληνικής κοινωνίας»

Ευρωπαϊκή παράδοση και εξευρωπαϊσμός

Τα προτάγματα του εξευρωπαϊσμού ή εκσυγχρονισμού της κοινωνίας διαπερνούν όλο το πολιτικό φάσμα, και πολύ συχνά είναι απροσδιόριστα και συνθηματολογικά, τουλάχιστον τόσο όσο και αυτά τα πιο πεπαλαιωμένα και παρωχημένα, παλιοκαιρισμένα του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», όπως είχε επισημάνει ο μεγάλος Έλληνας λογοτέχνης και γενάρχης της γενιάς του ’30 Γιώργος Θεοτοκάς. Η ευρωπαϊκή παράδοση είναι πολυσύνθετη, έχει πολλά υφάδια που την αποτελούν, άλλα χονδρότερα και άλλα ψιλότερα.
Επίσης πολλοί θεώρησαν ή επιχείρησαν να ισχυριστούν ότι την εκφράζουν ή ενσαρκώνουν. Ο μεγάλος ρωμαιοκαθολικός Γερμανός εκπρόσωπος του κινήματος του Ρωμαντισμού του 19^ου αιώνα Νοβάλις έγραψε το περιβόητο βιβλίο του «Χριστιανοσύνη ή άλλως Ευρώπη», συνδέοντας έτσι πολύ ισχυρά ή ταυτίζοντας ακόμη την ευρωπαϊκή παράδοση με έναν ρομαντικής ερμηνείας χριστιανισμό. Ευρωπαϊκή είναι και η δυτική μεσαιωνική παράδοση, που εισήγαγε σε γνωσιολογικό επίπεδο και τον ορθολογισμό- ο Ζακ λε Γκοφ ισχυρίζεται άλλωστε ότι κατά τον Μεσαίωνα γεννήθηκε η Ευρώπη. Ευρωπαϊκός είναι και ο αστικός διαφωτισμός και εγκυκλοπαιδισμός που κατάγεται από τους Βολταίρο και Ντιντερό αντίστοιχα, ευρωπαϊκός είναι ο καπιταλισμός(ο Άνταμ Σμιθ καταγόταν από την Σκωτία), γέννημα του «επιστημονικού πολιτισμού της Ευρώπης» χαρακτήριζε ο Σεφέρης τον ναζισμό, και παρόμοια τοποθετούνταν και η γερμανική Σχολή της Φραγκφούρτης χαρακτηρίζοντάς τον απόληξη του ευρωπαϊκού διαφωτισμού. Επίσης, ευρωπαϊκός είναι και ο σοσιαλισμός του Φουριέ(γαλλικός), του Σαιν-Σιμόν ή του Καρλ Μαρξ. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα ποια είναι εκείνη η πτυχή του ευρωπαϊκού πολιτισμού που εάν εσωτερικευθεί θα επιφέρει τον περιπόθητο «εξευρωπαισμό της ελληνικής κοινωνίας» και πολιτείας.

Ο μόνος τρόπος της πραγματικής γνώσης του Θεού

Τίθεται συχνά το ερώτημα: ποιος είναι ο τρόπος της γνώσης του Θεού;

«Είναι η συνεχής άσκηση!», λένε κάποιοι.

«Είναι η ηθική, η πειθαρχία και υλοποίηση του νόμου του Θεού!», λένε κάποιοι άλλοι.

«Είναι η αδιάκριτη και απόλυτη πνευματική καθοδήγηση από τον Γέροντα!», λέει μια τρίτη μερίδα.

Όλες αυτές οι μερίδες συνιστούν πολύ γνωστές τάσεις και μόδες διαφόρων θρησκευτικών ανθρώπων της εποχής μας όλων των κατηγοριών(λαϊκών, ιερωμένων, μοναχών) και εν γένει του τελευταίου αιώνα στην Ελλάδα και σίγουρα θα τις έχετε κι εσείς συναντήσει πολλάκις. Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης(φωτό), ένας από τους μεγαλύτερους αγίους του 20ου αιώνα, που, αν και κοινοβιάτης μοναχός στην Ι.Μ. Παντελεήμονος, με διακόνημα οικονόμου των χωραφιών της για το οποίο έκανε υπακοή στον ηγούμενο, δεν είχε κανένα πνευματικό καθοδηγητή αλλά, αντιθέτως, έγινε «διδακτός Θεού»,  έδωσε όμως μια πολύ διαφορετική απάντηση σε αυτό το ερώτημα.

Το νέο πρόγραμμα σπουδών των «Θρησκευτικών», η γνώση και η πίστη

Το νέο Πρόγραμμα Σπουδών των Θρησκευτικών δίνει μεγαλύτερη έμφαση σε μια σφαιρικότερη γνώση των μεγάλων παγκόσμιων θρησκευμάτων καθώς και του χριστιανισμού, τείνει δηλαδή σε μια θρησκειολογική προσέγγιση, αλλά με έμφαση σε γνώσεις περί της ορθόδοξης πίστης και κουλτούρας. Αντιθέτως, το υπάρχον, με αναφορές στα μεγάλα θρησκεύματα μόνο στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, φαίνεται ότι εν πολλοίς απευθύνεται σε παιδιά που θα ήθελαν να μάθουν περί της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης τους το δυνατόν περισσότερα: λειτουργιολογία, ηθική, θεολογία κ.ά.  Το νέο Πρόγραμμα Σπουδών, που εφαρμόζεται ανά την επικράτεια με την έναρξη του σχολικού έτους, φαίνεται ότι κυοφορήθηκε εδώ και τέσσερα τουλάχιστον χρόνια, εγκρίθηκε από τους Υπουργούς Παιδείας και Θρησκευμάτων των μνημονιακών κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κκ. Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλο, και επιπλέον εφαρμόστηκε πιλοτικά επί των ημερών τους.
Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων(ΠΕΘ), μία από τις δύο μεγάλες συνδικαλιστικές θεολογικές ενώσεις, χαρακτήρισε σε κείμενο που εξέδωσε το νέο πρόγραμμα «αντισυνταγματικό», «αντιπαιδαγωγικό» και «αντορθόδοξο», ενώ θεωρεί ότι «επιβλήθηκε βεβιασμένα» και ότι «επιφέρει την «άλωση της Ορθόδοξης Παιδείας».

Τι είναι και τι δεν είναι η Θ. Λειτουργία

Τι είναι και τι δεν είναι η Θ. Λειτουργία; Την απάντηση μας δίνει ο αείμνηστος π. Μιχαήλ Καρδαμάκης στο παρακάτω απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο του:

«Η Λειτουργία της Ευχαριστίας δεν είναι συγκέντρωση και συνωστισμός ατόμων, συνάντηση ομάδων ή μερίδων αυτοδικαιωμένων, που διακρίνονται ακριβώς για την παγερότητα της ατομικής ευσέβειας και ηθικής, ούτε βέβαια συνάθροιση κάποιων ομοφρονούντων, ιδιαιτέρως «πνευματικών παιδιών», που σεμνύνονται για την υποκριτική υπακοή τους στις εντολές ή προσταγές του Ιερατείου ή του Γέροντα.

Ο κτιστός κόσμος ως δώρο του Θεού και η Λειτουργία ως καθολική μεταμόρφωσή του

«Ολόκληρος ο κτιστός κόσμος είναι δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο
που στην Λειτουργία γίνεται ευχαριστία του ανθρώπου προς τον Θεό.(…)

…στη Λειτουργία, αυτόν τον σπόρο φωτιάς στα σπλάχνα του σύμπαντος κόσμου, την πηγή του καθολικού αγιασμού και της καθολικής μεταμορφώσεώς του…» 

Πηγή: π. Μιχαήλ Καρδαμάκης, «Μετάληψις πυρός: Λειτουργία και ευχαριστία της Εκκλησίας», σελ. 52-53

 

Τοποθέτηση της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» για τις σχέσεις Δ.Εκκλησίας-Απριλιανής Δικτατορίας

Με αφορμή γεγονότα της επικαιρότητας, η Χριστιανική Δημοκρατία εξέδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανακοίνωση για τις σχέσεις Δ. Εκκλησίας-Δικτατορικών αρχών, την οποία σας παραθέτω παρακάτω αυτούσια.

 

«… Ανέβησαν μεν ήδη πολλοί επί το δέντρον τούτο, ο καλούμενόν εστι τυραννίς° κατέβη δε ουδείς πάλιν, αλλά καταπίπτουσιν άπαντες». (Μ. Φώτιος, Επιστολή προς Ιωάννη Πατρίκιο- απόσπασμα)

 

1. Ο Υπουργός Παιδείας κ. Νίκος Φίλης, στα πλαίσια της διαμάχης του με την ποιμαίνουσα Εκκλησία, επιχείρησε, διερωτώμενος για το ρόλο της Εκκλησίας τις περιόδους της Κατοχής και της Δικτατορίας, ενώ μιλούσε σε τηλεοπτικό σταθμό, να αναπαράγει γενικευτικά στερεότυπα τα οποία παραπλανούν τον κόσμο της Αριστεράς και θέλουν την Εκκλησία, ως σώμα κλήρου και λαού, πάντοτε απούσα από τους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες, υποταγμένη στην εκάστοτε εξουσία και σύμμαχο της άρχουσας τάξης.

2. Η απάντηση του αρχιεπισκόπου στον κ. Φίλη, πέρα από επισημάνσεις και παρατηρήσεις κατά βάση ορθές, περιέχει και την παρακάτω άποψη:
«Ο επίσημος ρόλος της Εκκλησίας στην περίοδο της δικτατορίας ήταν συνεπής και αδιάβλητος για την αποστολή της, γι’ αυτό αποκλείει πλήρως τις οποιεσδήποτε ιδεοληπτικές ερμηνείες των οποιωνδήποτε επικριτών της».