Το ανήκειν, η παρακμή και ο αλιγάτορας

Σε κάποια παλαιότερη ανάρτηση του ιστολογίου, είχαμε διατυπώσει την άποψη ότι ένα μέρος της σύγχρονης παρακμής (…των κοσμοθεωριών, του πνεύματος, των ηθών, του έρωτα κ.λπ., κ.λπ.) οφείλεται στην ακατανίκητη τάση του ανθρώπου να ανήκει κάπου. Μάλιστα να ανήκει χωρίς να πιστεύει και χωρίς να έχει πειστεί για αυτό το κάπου. Αν υποθέσουμε επιπλέον πως υπάρχουν δύο κύριες και βασικότατες τάσεις, εκ των οποίων την μία μπορούμε να ονομάσουμε «mainstream» και την άλλη «εναλλακτική», υπάρχουν μόδες και  εξ ίσου ίσως και στην εναλλακτική τάση, οι οποίες, σαν μαγνήτες, και παρά την πραγματική τους αξία, θέλγουν και μαγνητίζουν. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την Εκκλησία.
Κοιτάζοντας κανείς γύρω του, νομίζω και έχω τη γνώμη ότι διαπιστώνει πως μια από τις βασικότερες και πιο βαθιές αιτίες της συνολικότερης παρακμής μας είναι αυτή. Η πειθάρχηση δηλαδή στην όποια μόδα, σε ένα περιρρέον, ας πούμε, σχήμα συμπεριφοράς και νοοτροπίας, το οποίο, για να θυμηθώ κάποια αλληλογραφία του αγ. Θεοφάνη του Έγκλειστου που αναφερόταν στην ζωή σε μια ρωσική μεγαλούπολη, επιβάλλεται και δη μυστηριωδώς: Οι άνθρωποι που βρίσκονται υπό την κατοχή του δεν γνωρίζουν ούτε πώς ξεκίνησαν να συμμορφώνονται με αυτό το σχήμα ούτε γιατί ούτε την προέλευσή του, αλλά ούτε μπορούν (ή θέλουν) και να βγουν από την κατοχή αυτή και να «δραπετεύσουν», όπως περίπου γράφει μια νέα κοπέλα σχετικά στον ρώσο άγιο…
Μια ειδικότερη και συμπληρωματική, θα έλεγα, μορφή αυτού του προβλήματος είναι ο «αλιγάτορας». Είναι, δηλαδή, το πρόσωπο που, εκμεταλλευόμενο την εθελοδουλία και αφιλελευθερία των (σημερινών) ανθρώπων, με διάφορες και αξιοθαύμαστης ποικιλότητας και επινοητικότητας μεθόδους, κατορθώνει να επιβάλλεται πάνω στις ψυχές και τις συμπεριφορές των άλλων, «αξιοποιώντας» κατάλληλα όλα τα μέσα. Τα μέσα όπως το αξίωμα, το διακόνημα, η κοινωνική θέση, η κοινωνική υπόληψη, η γνωσιακή «σκευή» του, η προσποίηση και ο θεατρινισμός και άλλα τέτοια πολλά…

Ο κ. πρωθυπουργός στην Διεθνή Έκθεση

Παράδοξη ήταν η παρουσία του πρωθυπουργού κ. Σαμαρά στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης η οποία συνοδεύεται κατά παράδοση από ομιλία του, η οποία έλαβε πράγματι χώρα στις 06/09. Η ομιλία του αυτή φαίνεται πως εμπεριείχε ένα πολύ μεγάλο πλήθος από νεφελώδεις διακηρύξεις, οι οποίες αναφέρονται σε κάποια «απογείωση» της οικονομίας η οποία είναι προ των πυλών και την οποία με σατανικό πράγματι τρόπο προσπαθεί να αποτρέψει μια αδίστακτη αντιπολίτευση. Γεγονός είναι πάντως πως οι λόγοι του κ. Σαμαρά δεν φαινόταν να πολυενθουσιάζουν τους ακροατές του που αποτελούνταν από ένα στενά κομματικό ακροατήριο κατά κύριο λόγο, εκτός των εκπροσώπων των τοπικών θεσμών(μεταξύ των οποίων και ο Μητροπολίτης Άνθιμος), οι οποίοι, μάλλον απρόθυμα, χάρισαν ορισμένα αναιμικά χειροκροτήματα κατά διαστήματα. Φαντάζεται άλλωστε κανείς πως θα έχουν βαρεθεί την κατακραυγή και την απόρριψη από τους ηλικιωμένους ανθρώπους που κυρίως τους έχουν απομείνει ως ψηφοφόροι, σύμφωνα πάντοτε με τις σχετικές στατιστικές. Όλα λειτουργούν εξ άλλου σε μια βάση κόστους-οφέλους σύμφωνα με τον φιλελευθερισμό.