Αδελφοί εν Χριστώ και αδελφοί, αύριο, σήμερα, να «παγώσει η τσιμινιέρα»……

Όχι επειδή ο καθένας «ζητά το δίκιο του»(ποιος το ορίζει άραγε, θα μας πη ο αστός), αλλά επειδή πρέπει, πρέπει βάσει της αποκεκαλυμμένης Αλήθειας, ο καθένας να παλέψει για το δίκηο των άλλων:

Δεν πρέπει, ειδικά, εμείς οι Χριστιανοί να ξεχνάμε το του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς…:

«Εάν οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι σ’αυτό τον κόσμο θέλουν να κάνουν έναν επιτυχημένο αγώνα εναντίον των καταπιεστών τους, πρέπει να τον κάνουν στο όνομα του Θεού και της δικαιοσύνης του Θεού». («Αργά βαδίζει ο Χριστός», σ.164)

Περί Ζοζέ Σαμαράγκου τύχης ή αρετής

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να πούμε είναι «κοίμου εν ειρήνη», καθώς πρόκειται περί αποθανόντος, που δεδικαίωται κατά τα έργα αυτού, χωρίς, βέβαια, να αποκλείεται και η ιδέα που εκφράζουν οι Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος σε ομιλία του απολογητική περί την «εις Πόντον φυγήν» και ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης περί αποκαταστάσεως των πάντων.

Όμως, αυτά δεν δικαιολογούν να έχουμε αυταπάτες για το τι κομίζει ένα πρόσωπο. Τι νέο κομίζει, τι πρωτοφανές, τι, έστω, σοφό ξαναειπωμένο με το έργο του, ιδιαίτερα όταν έχει μία αρκετά «σκεπτικιστική-αντιδογματική» στράτευση στο στρατόπεδο της φιλοσοφίας της προόδου, άρα την Αλήθεια, έστω ως οικοδόμημα πάνω σε ρόδες(=ιδεαλιστική-εγελιανή διαλεκτική), μάλλον την αναζητά και δεν την έχει βρει.

Ο λόγος, λοιπόν, για τον  Ισπανό Πορτογάλο συγγραφέα Ζοζέ Σαμαράγκου που απεδήμησε πολύ πρόσφατα σε ηλικία περί τα 88 έτη. Θα μπορούσαμε , βέβαια, να κάνουμε πάρα πολύ σκληρή, δίκαιη κριτική σε κάποια από αυτά που αναφέρει -και κάποιοι δικοί μας χάσκακες χάσκουν- ως διδάγματα σπουδαία στο μυθιστόρημά του «Κατά Ιησούν Ευαγγέλιον». Π.χ. ότι πολλά από αυτά που λέει δεν είναι παρά μία ελεύθερη απόδοση του αυγουστίνειου praedestinatio  που ως Πορτογάλος ασφαλώς διδάχθηκε πολύ καλά, δηλαδή του απολύτου προορισμού. Η ιδέα δε για την ύπαρξη ενός κακού δημιουργού-θεού είναι κραυγαλέος γνωστικισμός πρωτοχριστιανικού τύπου· επιβίωσε και στον ρωσικό αθεϊσμό του 19ου αι., σχεδόν αυτούσια*.

Στιχουργικές παρεκβάσεις(11): «Ο Τυνήσιος» του Βάιο Μαντριγκάλ

Θα σας παρουσιάσουμε σήμερα ένα στιχούργημα του φίλου μας «Βάιο Μαντριγκάλ» που θέλει να μας μιλήση για ένα ξένο· ένα ξένο που εμείς ου συνηγάγομεν αυτόν. Ένας από αυτούς που έρχονται από άλλη δα, προκειμένου να αναζητήσουν τα βασικά: να ποριστούν όχι βέβαια «του Ελ Ντοράδο σημάδι», αλλά  τα πιο στοιχειώδη από τα χρειώδη του βίου.

Αλλά και αυτά τα πιο στοιχειώδη αποδεικνύεται, ότι μπορεί κανείς να τα αναζητήσει μόνο …«στο σύσκιο λαγκάδι», όπως στο γνωστό από τα τελευταία ποιήματα του Ε.Α. Πόε…

Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού ή, μήπως, ο αθεϊσμός το φαρμάκι των αστών

Σε συνέχεια μίας παλαιότερής μας ανάρτησης περί «σκουληκιού του σοσιαλισμού», ήθελα να προσθέσω κάποια πράγματα, επί τη ευκαιρία και αφορμή μίας συζήτησης που είχα με κάποιους φίλους από την Νεολαία του ΚΚΕ προχθές.

Η συζήτησή μας πήγε ταχέως στο θέμα της «θρησκείας», όπου και τελείωσε αργότερα, λέγοντας εγώ, ότι ο μαρξισμός είναι θρησκεία(και εγώ είμαι εναντίον της θρησκείας ως Ορθόδοξος), όπως το έλεγε, άλλωστε, και ο Ανατόλ Λουνατσάρσκι. Και κοιτάξτε τι βασικά πράγματα δεν ξέρουν και συνήθως(κατά ποσοστό 99%, θεωρώ, οπωσδήποτε) δεν μαθαίνουν ποτέ οι σχετικοί συναγωνιστές στα κοινωνικά  και φίλοι(που, βέβαια, έφεραν σταυρούς πλειοψηφικώς). Είναι μεν δύο και απλά, αλλά θεμελιώδη και σκοπίμως μένουν στην αφάνεια, αραχνιάζουν και «τα τρώγει η μαρμάγκα»……:

Η ψυχρή λογικότητα του αστικού κοινωνικοφιλοσοφικού συστήματος, η ταπεινή τρυφερότητα των Αγίων…(2)

Λέγαμε, λοιπόν, στα προηγούμενα για την σκληρότητα, την κακότητα, το ανέραστον και πρόστυχον αντάμα, του αστικού κοινωνικού και φιλοσοφικού συστήματος. Με άλλα λόγια την ψυχρή λογικότητα, την ψυχρή αυτή λογικότητα για την οποία, όπως θα έλεγε και ο Χορκχάιμερ, τόσο προώθησε ο Μαρτίνος Λούθηρος -και στα καθ’ημάς το ρεύμα του βιβλικού χριστιανισμού(πρβλ. Αγουρίδης και οι συν αυτώ). Οι αστοί/φιλελεύθεροι θεωρητικοί και οι καπιταλιστές δεν μιλούσαν για τίποτε άλλο πέραν των ατομικών οικονομικών συμφερόντων, και από εκεί, βέβαια, ξεπήδησε μέγα μέρος της υπαρκτής αριστεράς* των δύο τελευταίων αιώνων, που, όπως έλεγε και ο καθ. Κρίστοφερ Λας, θεωρώντας την «θρησκεία ως μία λανθασμένη μορφή της συνείδησης», έχει μείνει «χωρίς κοινό».

Από την αρχή, οι πολέμιοι του αστικού πολιτισμού(δες, ας πούμε, την κριτική του Νοβάλις στο «Η Χριστιανοσύνη ή άλλως Ευρώπη») έκαναν πύρινη και γεμάτη οξυδερκή αισθηματικότητα κριτική στο πώς αυτός, μένοντας βέβαια εκτός πραγματικότητας, προσπαθεί να αφαιρέση ο,τιδήποτε όμορφο, ο,τιδήποτε μυστικό, ο,τιδήποτε μη- χρησιμοθηρικό εκτός της οπτικής γωνίας του. Ο αστικός πολιτισμός(=zivilisation), όπως μπορούμε να δούμε ιδιαίτερα από τους σημερινούς νεοφιλελεύθερους αναπαλαιωτές του, προσπαθεί να αποϊερώσει τα πάντα, μετρώντας την ορθολογικότητα κάθε ενέργειας του ανθρώπου με το κατά πόσο προώθησε την χρησιμότητά του, δηλαδή την απόλαυση των αισθήσεών του, ακόμη και τις πιο, ας πούμε, «προσωπικές», τον γάμο, την φιλία, την αγάπη, τον έρωτα κατά την διαφυλική και όχι χριστιανική έννοια. Ένα εξαιρετικό βιβλίο για αυτό το θέμα είναι, νομίζω, το σατιρικό του καθ. Rene Passet «Μία οικονομία ονειρική»(εκδ. Επίκεντρο) και, αν δεν με πιστεύετε, μπορείτε να ανατρέξετε εκεί, για να βεβαιωθείτε…

Οι Άγιοι, όμως, ήσαν στον αντίποδα όλων αυτών· μέσα στην υπερφυσική και κακοπαθούσα, συχνά, ταπεινότητά τους, έβλεπαν τα πάντα μέσα από μία καλή αλλοίωση που δικαιώνει εκτός από τον Πατερικό ανθρωπολογικό όρο «μικρόκοσμος» και τον άλλο: «μικροθεός». Έτσι, αν η συστημική σκέψη και αίσθηση είναι, όπως το έλεγε ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος για τον αστό Διαφωτιστή Βολταίρ, χοιροειδής, αυτών η σκέψη και αίσθηση είναι χριστοειδής. Τα παραδείγματα παρακάτω συνάζονται και είναι για να αποδείχνουν τούτο στο διηνεκές…

Γύρω ο τόπος σκοτεινιάζει, μύρισε βροχή στο χώμα…

Αφιερώνεται στους Θεσσαλονικείς, που έχουν(-με) την τιμή μια από τις κυριώτερες οδούς της πόλεως να λέγεται Τσιμισκή -ενώ μία από τις κυριώτερες περιπανεπιστημιακές Αρμενοπούλου…

Και στον Τριαδικό Θεό, που μας χάρισε αυτήν την ευλογία της σημερινής νεροποντής, που έφερε την χάρη των ποταμών και των ρείθρων στην εκσυγχρονισμένη αστική μας ασχήμια και απουσία αρχιτεκτονικής…  🙂

Απογεμματινή (Τέλλος Άγρας)

Βρέχει – και κάν’ η φύσις
Ήχους τόσο γλυκούς
Το διάβασμα ν’ αφήσης
και να σταθής ν’ ακούς

Το κύπελλο της (γήινης) απόλαυσης……

Το κύπελλο της απόλαυσης

«Αν σου προσέφεραν ένα χρύσό κύπελλο με το καλύτερο κρασί του κόσμου και έλεγαν: «πιες, όμως να ξέρεις ότι στον πάτο υπάρχει σκορπιός», τι θα έκανες;

Σε κάθε κύπελλο της γήινης απόλαυσης βρίσκεται στον πάτο ένας σκορπιός. Και συνάμα, δυστυχώς, αυτά τα κύπελλα είναι τόσο ρηχά, ώστε ο σκορπιός είναι πάντα κοντά στα χείλη».

Πηγή: «Στοχασμοί περί καλού και κακού», Αγ. Ν. Βελιμίροβιτς, εκδ. «Εν πλω», 2007.

Αλληλεγγύη στον πάντα αυθεντικό, και καλό ποιμένα παπά -Χρήστο

Αναδημοσιεύω από σχετικό ηλε-μέιλ που έλαβα:

Με συνοπτικές διαδικασίες «καθάρισαν» τον Παπά Χρήστο! Ο γνωστός για τα «ασπρόμαυρα» αισθήματά του ιερέας, πλήρωσε την αγάπη του για τον ΠΑΟΚ και το γεγονός ότι πηγαίνει σε αγώνες του Δικεφάλου.

Με έγγραφο (αριθμός πρωτοκόλλου 321) του γνωστοποιήθηκε, ότι ο Μητροπολίτης Κασσανδρείας Νικόδημος αποφασίζει να ορίσει άλλον ιερέα στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Τριλόφου και ως πρόεδρο εκκλησιαστικού συμβουλίου σε αντικατάσταση του Παπά Χρήστου.

Βεβαίως, είναι απορίας άξιο γιατί δεν επιτρέπεται σε έναν ιερέα να πηγαίνει σε γήπεδα, τη στιγμή μάλιστα που έτσι μπορεί και φέρνει πιο κοντά τους νέους στην εκκλησία. Άλλωστε, δεν είναι λίγοι οι φίλοι του ΠΑΟΚ, που με αφορμή την παρουσία του Παπά Χρήστου στην Τούμπα άρχισαν να πηγαίνουν συχνά στην εκκλησία. Η προαναφερόμενη απόφαση αποτελεί έκπληξη και εύλογα διερωτάται ο καθένας γιατί να μην έχει το δικαίωμα ο ιερέας να δίνει το «παρών» ως θεατής σε αθλητικούς αγώνες…

Ο παπά -Χρήστος διακρίνεται στα δεξιά

Η «ερειπωμένη πολιτεία» και οι «παρελάσεις υπερηφάνειας»

Την παρελθούσα Κυριακή έλαβε χώρα εν μέσαις Αθήναις το γνωστό φεστιβάλ και παρέλαση «υπερηφάνειας» των ομοφυλοφίλων/ αμφισεξουαλικών κλπ. καταπιεσμένων ομάδων του πληθυσμού. Επρόκειτο, άραγε, για αυτό που μας πληροφόρησαν ορισμένα ΜΜΕ, δηλαδή για μια «γιορτή ισότητας»; Αν κρίνουμε από την σχετική ανάρτηση στη επίσημη ιστοσελίδα του «φεστιβάλ» που διενεργείται εδώ και έξη έτη, όχι …ακριβώς: «…είμαι περήφανος/περήφανη γι’ αυτό που είμαι κι επειδή σε μία κοινωνία που παραμένει ομοφοβική δεν κρύβομαι, ζω τη ζωή μου όπως θέλω και διεκδικώ τα δικαιώματα μου.»

«Πυρ καταναλίσκον» …για την Χριστιανική επανάσταση… :-)

Την κατά τον αοίδιμο και μακάριο Νίκο Ψαρουδάκη επαναστάση της αγάπης… Οπότε, αδέλφια μου, «come on and fire it up…» 🙂

(Από τον νέο δίσκο «Welcome to the masquerade» του Χριστιανικού συγκροτήματος, και με αξιοσημείωτα εκπληκτική επιτυχία στο εξωτερικό, Thousand Foot Krutch).