O …»θρησκόληπτος σχολαστικισμός της Ανατολής»(sic)!

Πρόκειται για αποστροφή της εισαγωγής (γραμμένης από τον συγγραφέα) από το νέο βιβλίο του γνωστού δημοσιογράφου του σταθμού της τηλοψίας «Μέγα» Δ. Καμπουράκη ο «άγιος αγύρτης» (δείτε ενδεικτικά εδώ, παρακαλώ, σχετικά, αν θέλετε) και αναφέρεται στην παιδεία του τοτινού, που λέει και ο Καστοριάδης,Κράτους που είδε να επικρατεί -εξ όσων πρόλαβα να προσλάβω-  ο περίφημος ανατρεπτικός -και θα λέγαμε σήμερα οικοαναρχικών απόψεων(ή νεολουδίτικων, όπως ο Jeremy Rifkin κατά επικριτές του)- μοναχός Παπουλάκος (Χριστόφορος) που έζησε τον 19ο αιώνα.

Η πρώτη επαφή μου με το βιβλίο έγινε ένεκα εξαίρετου φίλου εργαζόμενου σε βιβλιοπωλείο που σκέφτηκε -φιλοφρόνως, όπωσδήποτε- ότι θα με ενδιέφερε. Από την άλλη, εγώ είχα κάποιους …σκοτεινούς λογισμούς για το περιεχόμενο, βέβαια, ήδη με την πρώτη όψη. Τελικώς, ο συγγραφέας δεν αποφεύγει τον πειρασμό του (επιδημικού εγχωρίως, σύγχρονη μορφή της διαχρονικής μας ξενομανίας*) αστικού φωταδισμού του 18ου αιώνος. Δεν κάνει ισορροπημένη παρουσίαση καν των θέσεων και απόψεων. Ενώ άλλοι συγγραφείς, χωρίς ιδιαίτερη έρευνα και εστίαση, το έπραξαν. Ένας από αυτούς, ο γνωστός έξοχος Αριστερός συγγραφέας και αρθρογράφος Κ. Βεργόπουλος σε βιβλίο του που αφορά τις οικονομικές πολιτικές του 19ου αιώνα στο ελλαδικό κράτος(!).

Τα κηρύγματά του(1851-1852) τουλάχιστο προκάλεσαν ένοπλη εξέγερση κατά του Όθωνα.

Θα μου πήτε: εντάξει με αυτά, αλλά πού το είδες το σφάλμα; Μα… ο πατέρας του σχολαστικισμού, ρεύμα με το οποίο ξεκινάει η διαλεκτική πορεία της Δύσης, που περνώντας από την Μεταρρύθμιση και Αντιμεταρρύθμιση, καταλήγει ομαλά(μέσα από μία εκκοσμίκευση γνωστών αιρετικών χριστιανικών ιδεών -το ίδιο που έκανε και ο Μαρξ με τον παληό ιουδαϊκό μεσσιανισμό που μεταμόρφωσε σε πολιτικό, δηλαδή) στον αστικό Διαφωτισμό(κυρίως της Γαλλίας), είναι ο Θώμας Ακινάτης(Thomas Aquinas/ d’Aquin, 1225-1274)!!!

Ο κατά καθολική παραδοχή πατέρας του σχολαστικισμού αγιοποιημένος του Κατολικισμού Θωμάς Ακινάτης

Παροιμιώδης είναι και η μάχη του μέγιστου Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά(το άσηπτο σκήνωμά του κείται στον μητροπολιτικό Ναό της Θεσσαλονίκης έως σήμερα) κατά του σχολαστικισμού στο πρόσωπο του «λατινέλληνα» «Βαρλαάμ του Καλαβρού»(1290-1348).  Από εκεί μάλλον μας προέκυψε και ο …ομολογουμένως πανέξυπνος όρος «ομφαλοσκόπος», που αναφέρεται στην Ησυχαστική μέθοδο, που είναι και το πεντόσταγμα της Ορθόδοξης καθ’ημάς Ανατολής στην γνωσιολογία, αν και έχει προηγούμενα στην εθνική μας παράδοση στα Μυστήρια της Ελευσίνας, στους Ορφικούς, τον Πυθαγόρα και τους Πυθαγόρειους.

Από εκεί προκύπτει και η λατρεία, αν θέλετε να το προχωρήσουμε έτι, ορισμένων φωταδιστών στον «ορθολογιστή», αρχαιοελληνιστή εν τινί μέτρω, Θωμά τον Ακινάτη(σχολαστικισμός =»χριστιανισμός» + αριστοτελικό κοσμοείδωλο, μέθοδος, ορολογία, συστηματοποίηση).

Όσο για τον καϋμένο τον κατά την προφορική παράδοση αψηφώντα τους τεθειμένους φυσικούς νόμους(δια «θαυμάτων») Παππουλάκο, υπάρχουν μελέτες που οπωσδήποτε είναι πιο δίκαιες, ακόμη και αυτή του Μπ. Άννινου που προσωπικά έχω υπ’όψει -ή, πολύ περισσότερο, του Κωστή Μπαστιά. Κάτι τέτοιες περιπτώσεις, ξέρετε, αρκούν για να διαπιστώσει κανείς (πάλι) αυτό που έλεγε ο Αριστοτέλης και αναφέρει και ο σύγχρονος Άγιος Νεκτάριος στο «περί αληθούς και ψευδούς μορφώσεως»: ότι, δηλαδή, χωρίς την κάθαρση της καρδιάς, θα λέγαμε χριστιανικώ τω τρόπω, η γνώση και η μόρφωση δεν ωφελεί αφ’εαυτής της. Και εδώ, βέβαια, είναι, έγκειται, και η ουτοπία των παληών αστών ουμανιστών.

*στην εποχή του Κόντογλου, ας πούμε, εξέχουσα μορφή της ξενομανίας ήταν η «γκαιτολατρία» -σήμερα κοντά ανύπαρκτη, θα λέγαμε

** (Συμπλήρωση 29/12/2009 18:00) Διαβάζω και στην κατά τα άλλα καλή παρουσίαση του θέματος στο εκσυγχρονιστικότατο και παγκοσμιοποιητικότατο «Βήμα» το …επιμύθιον και μακροθυμώ 🙂 :

«Και βέβαια η επίσημη απόφαση περί αγιοποίησής του εκκρεμεί ακόμη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά το ερώτημα δεν είναι αν θα περάσει ο Παπουλάκος στο εορτολόγιο ή όχι. Μάλλον πρέπει να μας απασχολεί αν σε μια εποχή που φοβάται την παγκοσμιοποίηση, την τεχνολογία, τον εκσυγχρονισμό και τους αλλόθρησκους γενικότερα γίνει ξανά του Παπουλάκου(σ.φ.: sic). Τουλάχιστον όσα δεν έγραψαν οι δημοσιογράφοι τότε τα γράφει ένας σημερινός απόγονός τους.»

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artId=305760&dt=20/12/2009

Ο μικρός Χριστός και ο μικρός Αλέξης

Παραμονή Χριστουγέννων και απαρχή του αγ.Δωδεκαημέρου σήμερα. Ο μικρός αχώρητος Χριστός, δηλ. η αλήθεια, η οδός, η ζωή, εν σαρκί κατέρχεται και χωρείται, κενώνεται, προσλαμβάνει μορφή (εθελό)δούλου, για να θεραπεύσει. Προσλαμβάνει τα πάντα και όχι μόνο τον «Λόγο», διότι το «απρόσληπτον και αθεράπευτον«. Όπως ο Ίδιος μας συστήνεται στην Συναγωγή (που μετέπειτα, βέβαια, θα γίνει «κατοικητήριο δαιμόνων») : κατέρχεται για να πει καλά νέα στους φτωχούς(πρβλ. το υμνογραφικό «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού»), για να κηρύξει ελευθέρωση στους αιχμαλώτους, για να δώσει το φως στους τυφλούς, για να γιατρέψει τους καρδιακά συντετριμμένους(Λκ., 4:16). Είναι όντως ο Ελευθερωτής και αυτός που μας καλεί «στην κάλλιστη και πιο μεγαλειώδη επανάσταση ενάντια στο κακό».(Αγ. Ν. Βελιμίροβιτς, «Εκκλησία και επαναστατική παιδαγωγική»)
Το παιδί Αυτό, λοιπόν, γεννιέται εξόριστο, κατάμονο, ανεπιθύμητο, «από θεούς και ανθρώπους μισημένο». Άνθρωποι -και συγκεκριμένα ο κρατήσας φορέας της εξουσίας- θέλουν, ακόμη δεν ετέχθη, την θανάτωσή του! Γιατί θέλουν κάτι τέτοιο; Μα, πρώτα-πρώτα, θα τους χαλάσει την βολή! Ο θρόνος των «αρχόντων του αιώνος τούτου, των καταργουμένων«(Α’Κορινθίους, 2:6-8) τρίζει ήδη και τα «αρχαία θα παρέλθουν» σύντομα…

"Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην, και τι θέλω ει ήδη ανήφθη..."

Δυστυχώς, όμοια γίνονται κατά καιρούς και ούτω εγένοντο, τηρουμένων των αναλογιών, και με την περίπτωση του αγαπητού μας έφηβου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Νομίζω, ότι αυτή η «λαϊκή εξέγερση» του περασμένου Δεκέμβρη έχει υποτιμηθεί βάναυσα ως προς αυτό που θέλει να εκφράσει, παρά την καπηλεία της από κάποια κόμματα επώνυμα της Αριστεράς ή του αριστερισμού ή παρά το στημένο ή/και εσκεμμένα προκλητικό πολλών γεγονότων. Περιμένατε σαφήνεια τέλεια; Εδώ, οι ίδιοι οι σπουδαγμένοι μαρξιστές(όταν ήταν κάπως περισσότεροι) ήσαν σύνθεση πραγμάτων των οποίων οι ίδιοι δεν είχαν συνείδηση, όπως αποδείκνυε τέλεια και ο Ν. Μπερντιάεφ κάπου. Όσος (νεανικός) αυθορμητισμός -και όχι μουχλιασμένες διάνοιες- υπήρξε σε αυτήν ήταν όντως όχι εκδικητικός και ήταν έκφραση μίας ηθικής, συνειδησιακής αγανάκτησης που η νεολαία έχει περισσότερο. Ιδιαίτερα, οι έφηβοι ύψωσαν σημαίες ηθικοπνευματικών «ιδανικών» που ο σημερινός παρακμιακός αστικός «θρυμματισμένος κόσμος» φτύνει και ολοένα και πιο φανερά. Είπαν στους «μεγάλους»: «ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε δεν δημιουργείτε! Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ». Για όσους πουλάνε, λοιπόν, την ψυχή τους(κατά κυριολεξία, όμως) στο διάβολο για λίγα ψιχία για τον εαυτούλη τους, για τον ανέραστο καταναλωτισμό, που έλεγε και ο Κωστής Μοσκώφ -μάλιστα, αναφερόμενος στους «μικροαστούς θετικιστές» της (υπαρκτής) αριστεράς. Για τον μεταμοντέρνο μηδενισμό που μας σερνει πεθαμένους, δεκαετίες τώρα, πίσω από το άρμα του. Μακάρι, όμως, οι «μεγάλοι» να διδάσκονταν από την χαρίεσσα αθωότητα των παιδιών, όπως ήθελε ο Χριστός…

Ειλικρινά,  η γέννηση του μικρού Χριστού φέτος μας είναι ασύγκριτα πιο επιτακτική από άλλες εποχές και έτη. Χρειαζόμαστε, απελπισμένα, τον Επαναστάτη, χρειαζόμαστε τον Ιατρό(κατ’εξοχήν των ψυχών- που άλλοι Τον εκτόπισαν), χρειαζόμαστε τον Κύριο των κυριευόντων Βασιληά, χρειαζόμαστε τον μανικότερο πάντων και νηφάλιο Εραστή και Ερώμενο να μας βγάλει από την χαβούζα της ανέραστης και άπονης μανίας μας περί τα αφροδίσια και να μας μυσταγωγήσει στο χαρμόλυπο, απροϋπόθετα αγαπητικό μυστήριο του αδελφού…

Υ.Γ. Δημοσιεύεται στο τρέχον φύλλο της εφ. «Χριστιανική»

Χριστός ετέχθη! -με εγκάρδιους Χριστουγεννιάτικους στιχουργικούς αυτοσχεδιασμούς…

Χριστός ετέχθη!!!– πολυηγαπημένοι μας αδελφοί, φίλοι, και αναγνώστες, «κηρύσσουμε» μέσω μιας όμορφης στιχουργικής που μας έστειλε η αδ. Ελένη και ευχόμαστε –ομοθυμαδόν, μην λησμονιόμαστε- όσα όμορφα μας εύχεται και αυτή. Πρόκειται για ένα αυτοσχεδιασμό (όπως μας είπε) που μας έστειλε σε …ανύποπτο χρόνο -όντως- η φίλη και αδελφή και που με την ευγενική της …χορηγία σας μεταφέρουμε.

Παρατηρώ(για να θυμηθώ και τις λογοτεχνικές μου αναγνώσεις), ότι, όπως και ο Α. Κάλβος(που το θεωρούσε βαρβαρικό έθος αυτό), δεν ενδιαφέρεται για το ομοιοτέλευτο(ρίμα), αλλά για άλλες αρετές του λόγου. Ούτως ή άλλως, το γράμμα χλομιάζει μπροστά στο πνεύμα, όπως όλοι ξέρουμε… 🙂

«Τις άγιες μέρες που έρχονται

τους φίλους συλλογιέμαι

κι απ’την καρδιά μου εύχομαι

πάντα να ευτυχούνε!

Αγαπη, ειρήνη και χαρά

να έχουν στην ζωή τους,

μα πάνω απ’όλα να ποθούν

(το) Χριστό μεσ’στην ψυχή τους!

Δύο δρόμοι.

Είθε, αμήν και γένοιτο, αδ. Ελένη...

Και, όσον αφορά τα παρ’ημίν, …επιφυλασσόμαστε για την (Χριστουγεννιάτικη και του αγ.Δωδεκαημέρου) συνέχεια…!

Οι φωταδιστές της Υπαρκτής Αριστεράς, η Δ. Εκκλησία και οι κοινωνικοπολιτικές μας πληγές

Ο Arnold Toynbee(+1975) από πολύ παληά είχε αντιληφθεί, ότι ο Ορθόδοξος πολιτισμός, έτεινε να εκδυτικιστεί, δηλαδή να καταποθεί στην μεγαλή χοάνη του «Δυτικού πολιτισμού», όπως και οι άλλοι. Από την άλλη, ο Έλληνας μεγάλος κοινωνικός φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης το παρατηρεί -με φρίκη και με πένθος- αυτό στα τελευταία του έργα, π.χ. στον «Θρυμματισμένο κόσμο» και θεωρεί, όπως και ο απολογητής της Δύσης Φιλίπ Νεμό(βλ. «Τι είναι η Δύση;», εκδ. Εστία), πως σε αυτό συνετέλεσε αποφασιστικά η Ενωμένη Ευρώπη, δηλαδή η ένταξη της Ελλάδας σε αυτήν.

Αυτό, δυστυχώς, δεν είναι ένα «διανοουμενίστικο» πρόβλημα ή κάτι με το οποίο ασχολούνται οι λόγιοι και οι «στοχαστές». Είναι ένα πρόβλημα που εμποδίζει αποφασιστικότατα και θεμελιωδώς κάθε απόφαση για αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και όντως, αμεσοποιημένη δημοκρατία. Διότι ο δυτικός πολιτισμός, ιδιαίτερα ο σημερινός, είναι ένας πολιτισμός πια ριζικά ατομικιστικός και μηδενιστικός.

Αν, όπως έλεγαν οι Αντόρνο και Χορκχάιμερ στην «Διαλεκτική του Διαφωτισμού» ιστορική και «μοιραία» κατάληξη του αστικού Διαφωτισμού στάθηκαν ο Καντ, ο (επαναστατημένος ατομιστής, και αντιανθρωπιστής) Νίτσε και ο …Μαρκήσιος ντε Σαντ(«ερωτικός αθεϊστής», ως γνωστόν, ηδονιστής στο έπακρον και λάτρης των ρωμαϊκών οργίων), η ελλαδική πρόσληψη του «Διαφωτισμού» -διότι μην νομίζετε, ότι δεν προσλαμβάνεται από τον, π.χ., ταξιτζή της γειτονιάς μας/σας- είναι ένας χυδαίος πρωταγορισμός, δηλαδή σχετικισμός και υποκειμενισμός του τύπου «όπως καπνίσει στον καθένα είναι το καλό»-δεν υπάρχει καλό. Συνακόλουθα, έρχονται η υποταγή (στα πονηρά κατεστημένα, στους κρατούντες αντί για τον Κτίσαντα), η υποκρισία σε όποιες εναπομένουσες- τυπικές κοινωνικές συμβάσεις κτο..

Θα περιμέναμε από την Αριστερά σήμερα να αρθρώσει ένα διαφορετικό Λόγο, να τονίσει την κοινότητα, την κοινωνία(sobornost, που λέγαν και κάποιοι -σλαβόφιλοι- Ρώσσοι φιλόσοφοι, όντως Πατερικότατα), το ομοθυμαδόν, την «ερωτική» ζωή για το καλό του φτωχού, του αδικημένου, του κατατρεγμένου που πραγματώθηκε σ τ η ν π ρ ά ξ η, ιστορικά  σχεδόν αποκλειστικά μέσα σε ένα κλίμα αγιασμένο από το Πνεύμα. Όμως, βλέπουμε συχνότατα το αντίθετο, 35 ολόκληρα χρόνια μετά την πτώση των λειψάνων της «εθνικοφροσύνης»: παραίτηση, αμελέτητο(αγραμματοσύνη, κοινώς), μηδενισμός, αντιπαραδοσιακό πνεύμα, φιλοτομαριστικός κοσμοπολιτισμός.  Και μετά από όλα αυτά, αναρωτιούνται οι «θεωρητικοί» και οι στοχαστές της: μα γιατί, αφού ο καπιταλισμός φανερώνει το γκροτέσκ, φρικαλέο πρόσωπό του μέσα από τον ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό, η Υπαρκτή Αριστερά και τα κινήματα λιμνάζουν, δεν εμπνέουν τον πολύ κόσμο; Δεν σκέπτονται τα οικονομικά τους, ταξικά έστω, συμφέροντα;

Η απάντηση είναι, για εμάς, τους Ορθοδόξους και «χριστιανοσοσιαλιστές», προφανής: δεν μπορεί να εμπνεύσει ένας αγώνας στηριγμένος στην άρνηση του θεμελίου «ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες», έστω μέσα από σύγχυση απίθανη και άγνοια θηριώδη.  Όπως είχε πει κάποτε και ο Ροζέ Γκαρωντύ, ο Χριστιανισμός θα δώσει στον Σοσιαλισμό την αιώνια προοπτική. Χωρίς αυτήν, θα μείνει ένα τραγικά μειοψηφικό, ουτοπιστικό μέσα στον ακραίο «ορθολογισμό» και «ρεαλισμό» του, κίνημα. Ακόμη, εκτός του φυσικού πνευματικού του χώρου.

Αλλά «όστις ποιήσει και διδάξει, ούτως μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των Ουρανών».Αν δεν διδάξουμε, έστω… 10 άτομα, κατά τον Χρυσόστομο, με το παράδειγμά μας, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε. Και ένα μεγάλο μέρος της Διοικούσας, ιδιαίτερα, Εκκλησίας, παραμένει τραγικά ανυποψίαστο για την αγαπητική επαναστατική δυναμική που θα έπρεπε να βιώνει και να μεταδίδει. Μένει τραγικά ανυποψίαστο, ακόμη, για το τι επέφερε την (παραπάνω) μεταπολιτευτική κατάπτωση και χωρίζει, άκρως αντορθόδοξα, το πνευματικό από το κοινωνικό και κατ’επέκταση πολιτικό ακόμη και σήμερα. Έχουμε, αδελφοί, την θέληση να ανατρέψουμε αυτή την θανατερή κατάσταση;

Σημ. φιλαλήθη/philalethe00: Δημοσιεύεται παρηλλαγμένο, δηλ. με μικρές αλλαγές, στο τρέχον φύλλο -φ. 811(1123)- της «Χριστιανικής»

Συγκέντρωση & πορεία αύριο 6 μ.μ. εν μέσαις Αθήναις ενάντια στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΕ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ, ΠΕΜΠΤΗ 10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2009 ΣΤΙΣ 6 μμ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥΡΚΙΑ

Όλα αυτά τα χρόνια, μεθοδικά,Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι Ατλαντιστές διέλυσαν τα Βαλκάνια, στρώνοντας το χαλί στην Τουρκία προκειμένου να αναδειχθεί σε περιφερειακή υπερδύναμη και να εξουσιάσει την ευρύτερη περιοχή. Οι ταγοί του αυταρχικού καθεστώτος της Άγκυρας οραματίζονται ένα νεο-οθωμανικό μέλλον, και γι’ αυτό ένας από τους μεγαλύτερους εκφραστές του, ο Νταβούτογλου πριν από μερικές εβδομάδεςστοΣαράγεβο καλούσε τους λαούς να «επωφεληθούν» από την υπό ανοικοδόμηση Οθωμανική Ειρήνη στα Βαλκάνια.

Κομβικό ρόλο σ’ αυτήν την διαδικασία παίζει και η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και μάλιστα με τους όρους και τις συνθήκες που πραγματοποιείται σήμερα. Χωρίς αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο, χωρίς αναγνώριση της κυπριακής δημοκρατίας, χωρίς άρση του casus belli, χωρίς αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων, και του μικρασιατικού ελληνισμού, χωρίς αναγνώριση του καθεστώτος του Αιγαίου και συνέχιση των παραβάσεων και παραβιάσεων. Πρόκειται για μια εξέλιξη που θα απελευθερώσει όλες τις πολιτικές, οικονομικές και δημογραφικές τάσεις υποταγής της Ελλάδας αλλά και ολόκληρων των Βαλκανίων, και ταυτόχρονα θα υπονομεύσει οποιαδήποτε προοπτική απαγκίστρωσης των Ευρωπαϊκών λαών από το άρμα του Ατλαντισμού. Πρώτο θύμα των εξελίξεων αυτών θα είναι η Κύπρος, η οποία προετοιμάζεται να παραδοθεί σ’ ένα έκτρωμα πολύ χειρότερο από αυτό του Ανάν, μια συμφωνία η οποία θα την παραδώσει ως το πρώτο πιάτο στη Οθωμανική σφαίρα επιρροής.

Ενόψει των εξελίξεων του Δεκέμβρη, που θα κρίνουν πολλά, τόσο σε ό,τι αφορά στην ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., όσο και για την Κύπρο και το Σκοπιανό, ταμεγάλα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ, των Βρετανών και των Τούρκων έχουν επιστρατεύσει λυτούς και δεμένους, προκειμένου να δεχθούμεμοιρολατρικά την ακύρωση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας. Οι ελληνικές άρχουσες τάξεις, τα «τζάκια» και οι «νταβατζήδες» έχουν προ πολλού συμφωνήσει με το αζημίωτο να υποταχθούν στα οθωμανικά Βαλκάνια του 21^{ου αιώνα.}

Εμείς, από την πλευρά μας, δεν μπορούμε να καθόμαστε άβουλοι θεατές της προετοιμαζόμενης υποδούλωσής μας. Πρέπει με κάθε θυσία να αποφύγουμε το μέλλον που μας ετοιμάζουν, μιας χώρας ραγιάδων και γκαρσονιών, μιας ημι-τουρκικής και ημι-ευρωπαϊκής επαρχίας. Να αμφισβητήσουμε το δρόμο που μας έφερε μέχρι εδώ, και μας έχει βυθίσει στην κοινωνική κρίση, την οικονομική κατάρρευση καιτηνεθνική ταπείνωση.

Ήρθε η στιγμή να βάλουμε φρένο στο σάπιο μεταπολιτευτικό καθεστώς που σήμερα μας έχει δέσει τα χέρια. Η Ελλάδα μπροστά σ’ αυτές τις κρίσιμες συνθήκες χρειάζεται έναν λαό-ακρίτα, ζωντανό, κινητοποιημένο από ένα όραμα για ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.

Φτάνει πια! Ο ελληνικός λαός πρέπει να αρνηθεί να μεταβληθεί σε πειραματόζωο των ισχυρών. Η αντίσταση είναι εφικτή. Αρκεί να αντιπαραθέσουμε ένα όραμα βαλκανική ενότητας και αποκλεισμού της τουρκικής υποταγής των Βαλκανίων, και να δούμε την Κύπρο όχι σαν βαρίδι αλλά σαν ευκαιρία του ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΣΤΟΝ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟ – ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ -ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝΕΞΩ ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ ΚΑΛΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ:

«ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΥΛΑΞΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ», «ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΓΩΝΑ ΚΥΠΡΟΥ» (ΣΑΚ), ΠΑΜΠΟΝΤΙΑΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «Η ΑΡΓΩ», ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

«ΑΡΔΗΝ», ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΡΗΞΗ», ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ»

Πηγή

Ελάχιστες κριτικές επισημάνσεις επί των μετεκλογικών «θρήνων και κοπετών»

Μόλις σημερινή …σοδιά. Θα θίξω ζητήματα ευρύτερα, που προκύπτουν και που οι συντασσόμενοι υπό την …αριστερόεσσα (σημαία) «κατακρεουργούν» μονίμως, λόγω ιδεολογικής αφασίας, και ανοησίας, κατά το «ο μωρός μωρά λαλήσει». Ιδιαίτερα στο παραπάνω κείμενο, μετά βίας συγκρατεί κανείς τον θυμό του για τις απίθανες, πράγματι, χονδροείδειες. Παραταύτα, ας προβούμε με μακροθυμία:

1)Μεταπολιτευτικώς, πλήθος από τις αλλαγές που επήλθαν ήσαν λαϊκή βούληση επί μακρόν και, μάλιστα, μετά πόθου. Αυτό είναι, μαλλον, «αυταπόδεικτο». Εξ ου και προωθήθηκαν από… «συντηρητικούς». Οι βιομήχανοι είχαν κατηγορήση τότε τον Καραμανλή, όπως αναφέρει και ο ιστορικός Απ. Βακαλόπουλος, για σοσιαλμανία -λόγω, βέβαια, της μόνιμής τους εκμεταλλευτικής απληστίας. Το ίδιο, για να θυμίσω και το …μακράν αγαπημένο θέμα των φωταδιστών/υπαρκτών εκσυγχρονιστών μας, συνέβη και με την Γαλλική Επανάσταση. Ουδείς ή ελάχιστοι που άσκησαν κριτική στο μετεπαναστατικό καθεστώς κήρυτταν επιστροφή στο ancien regime. Ο Σλάιερμαχερ θεωρούσε τον παπισμό(που ανετράπη από τους επαναστάτες) την πραγματωμένη καταστροφή του Κατολικισμού. Ο Ζοζέφ ντε Μαιστρ , μέρος της πνευματικής αντίδρασης(Μπερντιάεφ, «Για την κοινωνική ανισότητα», εκδ. Πουρναρά) στα «Φώτα»(οι πολέμιοι του Διαφωτισμού Αριστεροί Χορκχάιμερ/Αντόρνο θα τον κατατάξουν στο αντιδραστικό εκείνο τμήμα των αντιδιαφωτιστών και ρητώς, αν δεν απατώμαι) έβλεπε στην επανάσταση και ειδικότερα στην Γαλλική Επανάσταση ένα βαθύτατο θεολογικό νόημα, μία αναγκαιότητα. Ο «χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος του πρώιμου Γερμανικού Ρομαντισμού» Novalis(1792-1801) είχε μία αντίληψη, ας πούμε, προοδευτική για την Ιστορία που ανταποκρινόταν και στην γερμανική πρόσληψη του Αστικοκαπιταλιστικού Γαλλικού Διαφωτισμού και έβλεπε, παρά την νοσταλγία της πνευματικής παιδικής αθωότητας και εμπιστοσύνης του Μεσαίωνα, μία πνευματική/θρησκευτική αναγέννηση που θα κατέληγε μελλοντικώς σε ένα νέο (Χριστιανικό) κόσμο ειρήνης και αληθινής ελευθερίας. Είναι, γενικότερα, νόμος, λοιπόν, ότι δεν αμφισβητείται η αλλαγή από μία κατάσταση που υπήρξε τόσο ποθητή(η αλλαγή) παρά από άφρονες.

2)Διαβάζουμε για …«εθνικιστική στροφή». Για εθνικισμό, και μάλιστα «ξέφρενο» κατηγορείτο ο Ανδρέας Παπανδρέου στην εξωτερική πολιτική, επειδή δεν έκανε όλα τα χατίρια στην Τουρκία, σύμφωνα και με τα αποχαρακτηρισθένα αρχεία των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών που παρουσίασε προ μηνών η εφ. «Έθνος». Ο ίδιος μιλούσε για την εθνική απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ως το πρώτιστό μας μέλημα.  Ως εθνικιστές κατηγορούνται ή, μάλλον, ορίζονται, και ο Φιντέλ Κάστρο και λοιποί ηγέτες της Λατινικής Αμερικής. Οι κατηγορίες αποσύρονται σε συνάρτηση με το πώς φέρονται, π.χ., στις πολυεθνικές που νέμονται τους πόρους των χωρών αυτών. Αν δεν κάνεις ό,τι θέλουν οι ΗΠΑ, όπως έλεγε και ο Νόαμ Τσόμσκι, είσαι «tyrant»,  φασίστας και «εθνικιστής», όπως ο Τσάβεζ κατά αποδεδειγμένες συκοφαντίες ΜΜΕ υπερατλαντικών. Φαίνεται, ότι μόνοι… «κεντρώοι» ήσαν οι αμερικανοκίνητοι, φιλοατλαντιστές  δικτάτορες Banzer, Μπατίστα, Σομόζα. Και εθνικιστές ήσαν όσοι τους ανέτρεψαν που, οι αναίσχυντοι, εκραύγαζαν συνθήματα μίσους και εθνικιστικά όπως «Πατρίδα ή θάνατος«(Τσε) και αποκαλούνταν με ονόματα όπως FSLN, Εθνικό(άκουσον, άκουσον!) Απελευθερωτικό Μέτωπο.

3)Διαβάζουμε για την «προβολή και όχι η αλλαγή των παραδοσιακών και διαχρονικών αξιών της παράταξης» (8/11/2009) που σημαίνει ουσιαστικά την ρατσιστική ιδεολογία του «αίματος» και της «γης», της προαιώνιας «ουσίας» του ελληνικού λαού.(sic;!)

«Ανέγνως(σ.φ.:το ελπίζω), αλλ’ ουκ έγνως• »…

Κατ’αρχάς, στην ίδια ομιλία αναφέρεται ποιες είναι αυτές οι αξίες:

» Τις μεγάλες και διαχρονικές αξίες, τις πανανθρώπινες αρχές που υπερασπιζόμαστε: Την Ελευθερία, την Αξιοπρέπεια, την Αξιοκρατία, Την Κοινωνική Δικαιοσύνη, την Ισονομία, τη Δημοκρατία και την Πατρίδα.»

Δεν υπάρχει ουδεμία αναφορά στο όμαιμον. Το εθνικό όμαιμον είναι ρητώς ηροδότεια, και -τουλάχιστον εμμέσως- θουκυδίδεια έννοια.

4)Όσο για τον «εθνικισμό», ο εθνικισμός είναι κατ’αρχάς μη-ελληνικό, μη-παραδοσιακό χαρακτηριστικό που εισήλθε με τον αστικό Γαλλικό Διαφωτισμό -που ιδιαιτέρως υποστηρίζουν οι περισσότεροι της συνωμοταξίας των φωταδιστών αντεθνιστών-κοσμοπολιτών αστικού τύπου. Το ίδιο ισχύει και για τον ιμπεριαλισμό και δεν νομίζω, λ.χ., ότι χρειάζεται να θυμίσω τον ξέφρενο ιμπεριαλισμό του «επαναστατικού γαλλικού στρατού» τα πρώτα χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση. Αλλά ο εθνισμός και η υπεράσπισή του είναι κάτι τελείως άλλο. Ο εθνισμός είναι η παράδοση του τόπου. Παραδείγματος χάριν, όπως μας θύμισε και ο Σ. Καργάκος προσφάτως στην εφ. «Χριστιανική», ο ιδρυτής του ΚΚΙ Αντόνιο Γκράμσι στα «Τετράδια της φυλακής» έγραφε, ότι ο ρωμαιοκατολικισμός είναι το πλέον αξιοσέβαστο στοιχείο της ιταλικής ταυτότητας. Ο δε (Ρώσσος)αναρχικός Μπακούνιν ήταν φανατικός, ας πούμε, «οριενταλιστής», είχε ακόμη και μία «λαϊκή θρησκευτικότητα», και θεωρούσε, ότι το φως εξ Ανατολών έπρεπε να φωτίση τα καπιταλιστικά-(-τεχνοκρατικά) σκοτάδια της Δύσης, ενώ αποκαλούσε τον βαθύτατα Ορθόδοξο ρωσσικό απλό Λαό λαό της επανάστασης. Ο ίδιος ο λενινισμός, όπως υποδειγματικά το έχει φωτίση ΚΑΙ ο Κωστής Μοσκώφ αυτό το θέμα, είναι μία θεωρία που προσβλέπει στις -ενδεχομένως, όπως εν προκειμένω, «προοδευτικές»- εθνικές ιδιαιτερότητες, ώστε να χειραφετηθή ο λαός ταχύτερα. Η παραδοσιακή -και επαναστατική εν τω άμα- Ορθοδοξία είχε αντικατασταθή από τον ευρωπαϊκό πιετισμό από την άρχουσα τάξη ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Ο δε «οικουμενιστής»- αναρχίζων- χριστιανοσοσιαλιστής, Ορθόδοξος Ρώσσος φιλόσοφος Ν. Μπερντιάεφ μιλούσε(«Βασίλειο του Πνεύματος και βασίλειο του Καίσαρα») για την σπουδαιότητα της εθνικής ταυτότητας και πώς η απουσία της θα επέφερε μία τεράστια νοσταλγία που θα επιχειρούσε να βρη υποκατάστατα αυτής.

***

Αυτοί που θέλουν να διαλύσουν, λοιπόν, βασικά, την παράδοση, ο,τιδήποτε το παραδεδομένο, είναι, λέγονται, φουτουριστές. Αλλά, δυστυχώς, οι φουτουριστές συνδέθηκαν διαχρονικά στενότατα με τον(ιστορικό) φασισμό…

Περί εκλογών Ν.Δ., ποικίλων ενημερωτάδων του Τύπου, ιδεολογίας και φιλοπατρίας

Η -άνευ …συστάσεων- εφημερίδα «Τα Νέα» προχθες μας ωμίλησε(βλ. παραπομπή α’) στην κεντρική φράση της εφημερίδας για δεξιά στροφή που συνέδεσε με την εκλογή του νέου προέδρου του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Βέβαια, οι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» γνωρίζουν πάντες την σκανδαλωδέστατη, όντως στήριξη στην εκ της «λεβεντογέννας Κρήτης» υποψήφια από τα γνωστά εκείνα πρόσωπα, λάτρες, πράγματι, του υπαρκτού εκσυγχρονισμού.

Αλλά, βέβαια, είναι απαράδεκτη και άρα απορριπτέα ορθολογικά(είπαμε, άλλο ο ελληνικός Λόγος, άλλο η λατινική Ratio) η υποστήριξη μίας τέτοιας θέσης. Από ό,τι ως τώρα, τουλάχιστο, μάθαμε, η ιδεολογική διαφορά των δύο υποψηφίων ήταν, ότι ο εκλεγείς «εμφορείται» από τον κάποιον κοινωνικό φιλελευθερισμό μαζί με κάποια, στοιχειώδη έστω, πολυπολικότητα(να δήτε ποιον μου θυμίζει αυτό…) και αντιγκλομπαλιστικότητα, ενώ η δεύτερη είναι προσδεδεμένη στην …βιτόρια(Τ. Άγρας, αν αναρωτιέστε) των πανηθικότατων φίλων και συμμάχων μας πέραν του Ατλαντικού και υποστήριξε ξεκάθαρα δεξιότερη ακόμη στροφή στην κοινωνική και οικονομική πολιτική, μιλώντας για περισσότερη τόλμη στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων(μεταρρυθμίσεις ακριβώς, νομίζω, με την έννοια του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ και άλλων χριστιανικότατων και ελεημονέστατων κοινωνικά «νεοφιλελεύθερων»/ μονεταριστικών καθιδρυμάτων). Κάποιος θα θυμόταν εδώ την Μάγκι Θάτσερ και την στάση της απέναντι στα συνδικάτα, αν δεν ήταν ελάχιστα και προπέτεια αυτό, δηλ. ερμηνεία.

Αλλά το πλέον θλιβερό είναι, ότι οι Ανανεωτικοί «Αριστεροί»(;) της εφημερίδας Αυγής ή μάλλον αριστεροί ευρωπαϊστές της συνθήκης του Μάαστριχτ(όχι, δεν είναι ανορθολογικό αυτό) μας έγραψαν κι’ αυτοί(βλ. παραπομπές) για στροφή «επί Δεξιά!»(δεν ομοιάζει καταπληκτικά με αντιγραφή;). Ειλικρινά, έχουν αντιστρέψη τα πράγματα. Δεν ξέρω κάποια αριστερή παράδοση -εκτός, ίσως, της σχολής σκέψης Δραγώνα-Φραγκουδάκη-Κουλούρη- που να έχη την αντίληψη, ότι η όντως εθνική ανεξαρτησία και η όντως υπεράσπιση του εθνισμού, δηλαδή της εγχώριας παράδοσης, είναι δεξιά ή συντηρητική, ενώ η αυτοπαράδοση στον επεκτατισμό, στην ομοιογενοποίηση, στην απάλειψη κάθε -ιδιαίτερα- αληθούς εθνικού στοιχείου είναι …προοδευτική. (Ακόμη και ο Μπακούνιν διακήρυσσε «Οι προλετάριοι έχουν πατρίδα![…] Είμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα.«, ενώ θυμόμαστε και τα αντίστοιχα -συνδυασμό πατριωτισμού-διεθνισμού για τον πασιφιστή απελευθερωτή Μ. Γκάντι. ). Το έχουμε ξαναπή κάπου, ότι, όπως παραθέτει και ο Σ. Καργάκος σε βιβλίο του σχετικό, αυτή η συμπεριφορά θυμίζει πάρα πολύ την καρνεαδική σχολή επί Ρωμαϊκής κυριαρχίας. Οι καρνεαδικοί(=η «εκλεκτική καρνεαδική σχολή») ήσαν, όπως λέει κι ο Κορδάτος, ένθερμοι κοσμοπολίτες, και ήσαν αντιδραστικοί, διότι επεδίωκαν, όντες Έλληνες, την συμπάθεια του «μεγάλου αφεντικού», των Ρωμαίων, κατά τον Γ.Κορδάτο για υλικά οφέλη(πρβλ. «επιδοτήσεις»).

«Δεξιά», «Αριστερά» και υβρίδια

Ξέρετε, όλη αυτή η υπόθεση με την πολιτικοιδεολογική ονοματολογία θυμίζει μεταξύ άλλων πάρα πολύ την ψευδοεπιστημονική κοσμική «ψυχοθεραπευτική» τοιαύτη -την συναφή, δηλαδή, δαιμονολογία, όπως έλεγε και ο Szasz, πλην χωρίς… αναφορά σε δαίμονες. Εν ετέροις λόγοις, εφευρίσκουμε μία φαινομενολογία -χωρίς, βέβαια, «οντολογική βάση»- βάσει της οποίας κάποιος χαρακτηρίζεται και κατηγορείται ως δεξιός, ακροδεξιός, φασίστας, ρατσιστής κατά το «κουμουνιστής»(sic), «συνοδοιπόρος», αντεθνικώς δρων κτλ. του γνωστού εκείνου εθνικού φαρισαϊσμού προδικτατορικώς. Το πρόβλημα, όμως, είναι, ότι «δεν κάνουν τα ράσα τον πάπα» ούτε το… καπέλο τον επίσκοπο. Δηλαδή, για να είσαι δεξιός, τουλάχιστο κατά την δυσφημισμένη έννοια, απαιτούνται εξ ορισμού(επειδή έτσι το ορίσαμε), ταυτολογικά, ορισμένα θεμελιώδη χαρακτηριστικά, όπως 1)να είσαι καπιταλιστής και 2)να επιθυμής αυταρχικό(τερο) Κράτος -με άλλα λόγια πολιτικά μη-φιλελεύθερος και κοινωνικοοικονομικά φιλελεύθερος. Η φιλοπατρία και η υπεράσπιση του εθνισμού δεν συμπεριλαμβάνεται, δεν θα μπορούσε λογικά, κατ’αρχή στα χαρακτηριστικά αυτά που ορίζουν τον αριστερό και τον δεξιό. Μάλλον θα μπορούσε να περιληφθή ως επί πλέον στοιχείο εν είδει επιθετικού προσδιορισμού(πατριωτική αριστερά/δεξιά/κεντροδεξιά/ριζοσπαστική φιλελεύθερη παράταξη/κεντροαριστερά κτλ.).

Με βάση αυτήν την κατηγοριοποίηση(και δεν είναι δική μας, βέβαια), την διδιάστατη(αυταρχισμός και καπιταλισμός), νομίζω, ότι είναι σαφές, ότι ο/η επιθυμητός/ή υπό των εκσυγχρονιστών υποψήφιος/α του θώκου προκύπτει σαφέστατα πολύ δεξιότερος/η. Το ίδιο, βέβαια, θα μπορούσαμε να πούμε και για τον ίδιο τον υπαρκτό εκσυγχρονισμό, που -παρεμπίπτον- απέκτησε υποστηρικτές και επαινετές γνήσιους σε παλαιούς Δεξιούς δημοσιολόγους και δημοσιογράφους(θυμάμαι την ιστορική εφημερίδα Εστία, ας πούμε).

Όσο για την υπεράσπιση του έθνους -και όχι, δεν είναι το natio των αστών, σήμερα αντεθνιστών(πρβλ. την «μεταμόρφωση του αστού» του Ζακ Ελλύλ)- οι ιδέες που έχω τουλάχιστο, ως τώρα, διαβάση να υποστηρίζονται (από τον εκλεγέντα) είναι οπωσδήποτε εναλλακτικές, δεύτερο δε θυμίζουν πάρα πολύ αυτές του σαμπκομμαντάντε Μάρκος -που βλέπει το έθνος ως το (ιδανικό) ανάχωμα στην παγκοσμιοποίηση και τον γκλομπαλισμό των «ελίτ».

Ποιος ξέρει μην οι εθνικόφρονες -με τις μεζούρες τους- εισέδυσαν και στους Ζαπατίστας…;!

Από την άλλη, ο ενδοτισμός , η εθνική μειοδοσία(δείτε και σχόλιο στον πυθμένα), η θανάτωση της παράδοσης στην πράξη, είναι η παραμόνιμη ιδεολογία των ακροδεξιών της Λατινικής Αμερικής, της Γεωργίας, της Βουλγαρίας, της Δικτατορίας της δικής μας κτλ., κτλ. Για αυτό, άλλωστε, και ο «ριζοσπαστικός εθνικισμός» , τύπου Λατινικής Αμερικής, είναι κατά τα αποχαρακτηρισμένα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που παρουσιάζει ο Νόαμ Τσόμσκι κάπου(αν δεν απατώμαι, είναι στο «Κέρδος και πολίτης») ο βασικότερος εχθρός των Ηνωμένων Πολιτειών.

********************************************************************

Και μην νομίσετε, ότι προωθούν την φιλία των λαών… 🙂

Παραπομπές:

α. Εφ. «Τα Νέα» 30/11

β. Εφ. «Η Αυγή», 1/12

Υ.Γ Ο όλος …σαματάς εξεκίνησε από ένα σχόλιό μου στον αγαπητό συνιστολόγο voici: H Βάση της ΝΔ βράζει.