Ακούμε πολλές φορές από θεσμικά εκκλησιαστικά πρόσωπα τα εξής: «Η Εκκλησία έτσι κι έτσι», η «Επίσημη Εκκλησία αυτό και το άλλο». Αφήνοντας εδώ κατά μέρος το τι διακηρύσσεται σε αυτά τα πλαίσια, ως Εκκλησία λογίζεται κοντολογίς οι 82 Μητροπολίτες της χώρας μας, ο ανώτερος Κλήρος, η Ιεραρχία και η κατ΄ αυτή την έννοια «Εκκλησία» έχει όχι απλώς αυθεντία, αλλά μάλλον το μονοπώλιο της αλήθειας. Δυστυχώς, τα πράγματα, σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία τουλάχιστον, δεν είναι καθόλου έτσι.
Σε αυτήν, Εκκλησία (<εκ+καλώ) είναι ο «λαός του Θεού, το έθνος άγιον, το βασίλειον ιεράτευμα». Έτσι, οι κληρικοί, από τους Αναγνώστες μέχρι τους Αρχιεπισκόπους και τους Πατριάρχες είναι μέρος του λαού του Θεού. Επίσης, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αυθεντία -και πάλι όχι απόλυτη, εφόσον δύναται να εκφράζει και προσωπικές γνώμες- έχει ο Άγιος (κατ’ επέκταση και η εκκλησιαστική Σύνοδος στην οποία συμμετέχει). Διοικητικά, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος προέκρινε την επιστροφή στην εκκλησιαστική διοίκηση του Απ. Πέτρου, όπου λαμβάνονταν οι αποφάσεις από όλο το λαϊκό εκκλησιαστικό σώμα, κάτι που ο θεολόγος Νικόλαος Μπουγάτσος αποκαλούσε «υπερδημοκρατία: «Δες αυτόν [τον Απόστολο Πέτρο] πώς κάνει τα πάντα με την κοινή γνώμη όλων. Τίποτα σαν αφέντης, τίποτα σαν άρχοντας… «Άνδρες, λέει, αδελφοί». Εάν ο Κύριος κάλεσε αυτούς αδελφούς, πολύ περισσότερο αυτός.(..)Κανένας εκεί δεν διαφέρει σε τίποτα, ούτε ο άνδρας ούτε η γυναίκα» (PG, 60, 36).
Ιστολογικόν σημειωματάριο φιλαλήθους (philalethe00) 