«Being positive’s so uncool…»

Υστερόγραφον στο θέμα των νεκρών της Μάρφιν και του «αριστεροχριστιανισμού«. Η αναφορά είναι στην εξαιρετική συζήτηση που είχαμε, οπως ταπεινά νομίζω, στο ιστολόγιο του φίλου και αδ. ΜάρκουΤ, εδώ. Η κριτική θα γίνει μέσω της σάτιρας και όχι, λ.χ., ελεγείου, όπως συνηθίζεται άλλωστε όταν δεν μένει τίποτε άλλο… Αναμένω τα σχόλια σας. 🙂 Προσέξτε, αγαπημένοι μου, αν το θέλετε, ιδιαίτερα τους (απολαυστικούς) στίχους (που μπορείτε να βρήτε και αν πιέσετε εδώ)…… :

Η ψυχρή λογικότητα του αστικού κοινωνικοφιλοσοφικού συστήματος, η ταπεινή τρυφερότητα των Αγίων…(1)

Όπως μας λέει ένας από τους κατά ευρεία παραδοχή μεγαλύτερους κοινωνιολόγους της εποχής μας, ο Goran Therborn, «Ο φασισμός είναι η αλήθεια ολόκληρης της προσπάθειας του αστικού Διαφωτισμού από την εποχή του Βάκωνα να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά της προκατάληψης»*.  Και είναι ο φασισμός, διότι ο φασισμός ακριβώς εκφράζει την «αποθέωση» του αστικού ορθολογισμού και αστικού Λόγου, μέσα από την διαλεκτική των ιδεών του, που τον οδηγούν (αναπόφευκτα) στον «Μύθο» , όπως θα έλεγαν οι Αντόρνο/Χορκχάιμερ της σχολής της Φραγκφούρτης, που είναι, σίγουρα, από τα αξιολογότερα ρεύματα της ευρωπαϊκής ιντελλιγκέντσια.  Βεβαίως, μέσα στην ελλαδική κοινωνία, παρά το ότι μπήκε στην Ε.Ε.** ως «Η χώρα της Φιλοκαλίας»(η Γαλλία, μαζί και ο όψιμος Καμύ, διδάχθηκε πάρα πολλά από την Ορθόδοξη ρωσσική διασπορά, θυμηθείτε…), όπως έλεγε τότε η «Le monde», υπάρχουν κάποιοι διανοητές που θεωρούν, ότι ακόμη και σήμερα, παρά και όλα τα άκρως και πρωτοφανώς αιματοβαμμένα διδάγματα του  20ου αι., του«άθρησκου αιώνα μας» (Νικολάι Μπερντιάεφ, 1918), και παρά, τέλος, το ότι απέχουμε 5 αιώνες από τον Τορκεμάδα και την Ισπανία της «Ιεράς Εξέτασης», που ήταν ο «φόβος και ο τρόμος των αιρετικών»,  θεωρούν, λοιπόν, ότι πρέπει να επιστρέψουμε στον (αφηρημένο) Αστικό Διαφωτισμό, για να διορθωθούν , ω χαρά, όλα μας τα προβλήματα. Μάλιστα, όχι μόνο στην νοησιαρχία του Μεσαίωνα με κοσμική μορφή, δηλαδή την αποθέωση της διάνοιας, και της συλλογιστικής μεθόδου(«=ορθολογισμός), αλλά επίσης και στην «αστική ωφελιμιστική ηθική«.

J.S. Mill, πατέρας του σύγχρονου ωφελιμισμού

Τώρα, βέβαια, είναι ένα βασικό ερώτημα, πώς μπορείς να επιστρέψεις σε κάτι που έχει εξαπλωθεί ήδη από οργανικούς κ.α. διανοούμενους σαν την πανούκλα από μολυσμένους αρουραίους…; Πώς μπορείς να επιστρέψεις και να εμπεδώσεις κάτι που ήδη είναι, κατά την θαυμάσια ορολογία του Μάη του ’68 και συναφών κινημάτων, κυρίαρχη ιδεολογία και που προωθείται, λυσσωδώς σαν μια ακόμη επανάσταση «δαιμονισμένων», από τους «ιδεολογικούς μηχανισμούς του Κράτους» και τα ΜΜΕ;…… Λοιπόν;

Αυριανή συνέντευξη Ελ. Γλύκατζη Αρβελέρ στον ΡΣ της «Εκκλησίας της Ελλάδος»- ανακοίνωση- και αναδημοσίευση εξαίρετης πρόσφατης…

«Από την Άλωση στην κληρονομιά της Βασιλεύουσας»

89,5FM, Ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδος

Σάββατο 29η Μαΐου, 9:30-11:00 το βράδυ,

η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ συζητά με τον Κωνσταντίνο Μπλάθρα,

με αφορμή την Άλωση της Πόλης, για

την βυζαντινή κληρονομιά,

τις χαμένες πατρίδες,

τη Μεγάλη Ιδέα,

για τη σχέση Εκκλησίας και Βυζαντινού Κράτους,

αλλά και

για τις καταστροφές στον Παρθενώνα και τον Κώστα Γαβρά,

για τον Κορνήλιο Καστοριάδη και την απαξίωση του Βυζαντίου,

για τον Αντρέ Μπρετόν και τους Σουρρεαλιστές, που συναντούν τη βυζαντινή τέχνη.

Ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδος

89,5FM

Σάββατο 29 Μαΐου, 21:30-23:00

Και στο internet: www.ecclesia.gr

Το «σκουλήκι του σοσιαλισμού», ο γενάρχης του «επιστημονικού σοσιαλισμού»…

Διαβάζω ένα εύχυμο σε πληροφορίες δοκίμιο του Φράνσις Γουίν, που αναφέρεται στην ζωή του Καρλ Μαρξ, με αξιώσεις «εξ απόπτου ενατενίσεως», δηλαδή, απλά, εντιμότητας, θα λέγαμε. Ο συγγραφέας αναφέρεται στο εκτενέστατο αυτό έργο του στην αλληλογραφία δύο μεγάλων του κινήματος της κοινωνικής χειραφέτησης, του Καρλ Μαρξ και του Πιέρ -Ζοζέφ Προυντόν(φωτό). Η σχέση τους ξεκίνησε με φιλόφρονες παρατηρήσεις από την πλευρά του Καρλ Μαρξ σε επιστολή του και ευγενέστατη και συνετότατη απάντηση του Προυντόν, αλλά κατέληξε σύντομα σε ναυάγιο…

Στιχουργικές παρεκβάσεις(9):Ομηρική στιχουργική(1)- του Φώτανδρου του Έλληνος.

Ο φίλος μας ο «Φώτανδρος ο Έλληνας»* μας απέστειλε ένα ακόμη πολύ ωρα-ίο στιχούργημα που κινείται θεματολογικώς στα γνωστά (πρβλ. π.χ. την «εύ-κορη»), αλλά με γλώσσα ομηρική. Γλώσσα αρχέγονη, μητρική της σημερινής(ο Κώστας Ζουράρις έκανε λόγο συνεντευξιαζόμενος, αν δεν απατώμαι, για τις τρεις λέξεις Θεός, θάλασσα και …χέζω που μένουν ίδιες έκτοτε, δείχνοντας την γλωσσική συνέχεια το δίχως άλλο 🙂 ) που μας δίδει συν τοις άλλοις και κάποιο έτυμον για να καταλάβουμε λέξεις που χρησιμοποιούμε συνεχώς, αλλά που συχνά κολοβώθηκαν ή παραφθάρθηκαν αρκετά, ώστε να είναι αγνώριστες……

Στιχουργικές παρεκβάσεις(8): «Ml έμμετρης αχαριστίας» του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Και όμως, έρχονται στιγμές στην ζωή των ανθρώπων, ιδιαίτερα των σημερινών, που μέσα στα πλούτη τους τα τόσα πού’ναι σιχαίνονται τα πάντα. Η αλήθεια ξεθωριάζει στα μάτια τους σαν χίμαιρα. Οι αξίες το ίδιο. Έτσι, τα βάζουν με ό,τι βρεθεί μπροστά τους. Όλα τους φταίνε μέσα στο Spleen τους, όπως τέλεια, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το είχε περιγράψει ο Μπωντλέρ, για κάποιον βασιλέα ζάπλουτο… Μέσα σε αυτά που τα βάζουν, άλλα μιλούν και άλλα όχι, παρά κλείνονται στην σιωπή τους όπου υπομένουν τις άδικες κατάρες και μομφές με την αγάπη τους πληγωμένη… Από αυτά που μιλούν, ένα είναι εδώ η θάλασσα.

Η θάλασσα, που θυμίζει στον γέρο -καπετάνιο το πόσα του πρόσφερε, καθώς αυτός χωρίς σπλάχνα οικτιρμών της πετάει πέτρες, πληγώνοντας βάναυσα το σώμα της……

«Κι’ ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε……»

Ημέρες έκφρασης της παραμόνιμής μας παρακμής αυτές που διερχόμαστε.  Τα πλήγματα πολλάκις μοιάζουν ακατάσχετα, δεν ξέρει κανείς που επιθυμεί να πολεμήση το κακό, όπως μας λέει εδώ παραδίπλα ο «Νέος Χρυσόστομος» Άγιος Ν. Βελιμίροβιτς, από πού να ξεκινήση… Και θα γίνω σαφέστερος: οι αριθμοί αρχίζουν να αποτυπώνουν την στασιμότητα της αγοράς, ο Ντομινίκ Στρως-Καν ως ο νέος Χάρων προτρέπει για λήψη μέτρων που θα αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα, τάχα, μέσω της ελάττωσης των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, μέσα σε αυτά έρχεται η ιλαροτραγική παρωδία εκλογών στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, που και πάλι απαιτεί την σχετική κινητοποίηση όσων «αγαπάνε και πονάνε»…… Τέταρτον, βλέπουμε και πάλι την επικαιρότητα να επισκιάζεται από εκδόσεις πορνογραφημάτων με συμμετοχή ησσόνων τηλεαστέρων, με την κοινωνία σαν να βρίσκεται υπό την επήρρεια σχεδόν …διαζεπάμης*…  Να είναι, δηλαδή, άθυμη, όπως η διακόνισσα Ολυμπιάδα μετά την εξορία του Αγ. Ιωάννη του Χρυσόστομου… Και οι όσοι ξύπνησαν από την λωτοφαγία να νοιώθουν όπως εκείνοι που στην παραβολή του Σπηλαίου έπαυσαν να είναι δεσμώτες: κοιτάζουν, ανήμποροι, την ασυνάρτητη ροή των σκιών των πραγμάτων που κινούν οι πονηροί και που βλέπουν οι δεσμώτες θεωρώντας τες ως την πραγματικότητα, χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτε, τουλάχιστον ανθρωπίνως… Θα προσπαθήσω να τα θέσω σε ένα πλαίσιο…

Επί ποδός όλο το Ρωμαΐικο!

Τα πράγματα περιπλέκονται στο (κατά Πατροκοσμά) ψευτορωμαΐικο. Ήδη αιτηθήκαμε την πρώτη δόση βοήθειας από τον τριμερή μηχανισμό στήριξης, με, βεβαίως, μεγάλη ποσοστιαία, συμμετοχή, του ΔΝΤ. Σύνοδος του Εκοφίν αποφάσισε, ότι θα υλοποιηθεί οπωσδήποτε μηχάνευμα στήριξης των οικονομιών που απειλούνται με πτώχευση με ποσό που ακόμη κυμαίνεται, είναι μη-αποφασισμένο(πάνω από μισό τρισ. ευρώων), αλλά που θα συμμετέχει πάλι το ΔΝΤ! Μετά το ναυάγιο (της νηός Ελλάδας) που συντελέστηκε με την υπερψήφιση του πακέτου στήριξης προ ημερών, είναι όντως αμφίβολο, αν δεν θα ωφελήσει μόνον την Πορτογαλία, της οποίας τα επιτόκια όντως έφθασαν εκεί που ήσαν τα ελλαδικά προ μερικών εβδομάδων, την Ισπανία κτο. (Αυτή είναι η άποψη του Κρούγκμαν και ο δικός μου λογισμός.)

Ο Κλάους Κέννεθ για τον γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ και μέσα από τα μάτια εμού

Στα τέλη Απριλίου, υπήρξε έκθεση βιβλίου στην Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης(είναι αυτή που οι κοσμοπολίτες elite ονόμασαν Helexpo…!), 22-25 Απριλίου. Εκεί έλαβε χώρα -κατά τον γνωστό γαλλισμό- παρουσίαση του βιβλίου, ενός πολύ γνωστού βιβλίου, του παγκοσμίου φήμης συγγραφέα Klaus Kenneth.  Ο τελευταίος έχει γράψει ένα βιβλίο, λοιπόν, που τιτλοφορείται «Χιλιάδες μίλια προς τον τόπο της καρδιάς«, που κυκλοφόρησε επέρυσι από τον εκδοτικό οίκο «Εν πλω». Διαβάζοντάς το, όντως βλέπεις αυτό που έλεγε ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ότι «ζωή χωρίς Θεό δεν αντέχεται» και πόσο ανυπόφορη μπορεί να γίνει η ζωή μέσα στον εγωισμό, την αυτοδικαίωση και μακρυά από την Ζωή… Ιδιαίτερα, ο συγγραφέας είχε μία ζωή στοιχειωμένη, πονεμένη στα άκρα, περιπετειώδη και μπορεί να πει κάτι ανάλογο με τον κύκνειο λόγο του Πατροκοσμά «Ερεύνησα τα βάθη της σοφίας. Όλες οι πίστεις είναι ψεύτικες.» Μετά την παρουσίαση που έγινε στις 23 του μηνός, Σάββατο, είχα μία συνομιλία με τον συγγραφέα. Ένας λογισμός που εκτίμησα ως καλό* με ωθεί να σας μεταφέρω κάποια βασικά σημεία από την σύντομη αυτή συνομιλία…

«Μη θρησκευτικά, προς Θεού!» -παρενθετικόν στιχούργημα φίλου

Ένας φίλος, επιστήθιος(όχι ο Φώτανδρος ο Έλλην), μας απέστειλε ένα τετράστιχο πονημάτιον για τον πολιτιστικό μας εκσυγχρονισμό. Από ό,τι μας γράφει, το αφιερώνει στους σκληρά κάμνοντας εκσυγχρονιστάς της ελληνικής κοινωνίας, στα πεπολιτισμένα της Εσπερίας έθνη, στους Έλληνες που δρουν ως Ευρωπαίοι πολίται πλέον, όπως το λέει και ο  Δ. Κρεμαστινός,

που προόδευσαν πλέον και αυτοί ως άμεσοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, που τόσο δεν εκτιμήσαμε, ως μας δίδασκε ο Μ. Πλωρίτης ματαίως, στον πολιτικό και τέως Υπ. Οικ. επί κυβερνήσεως Σημίτη Αλ. Παπαδόπουλο που η Ελλάδα δεν κατανόησε -λόγω, ασφαλώς, της τριτοκοσμικής ποπουλίστικής της υφής- το μεγαλείο των προτάσεών του για τον εξευρωπαϊσμό και την πρόοδό της καθώς και τις επ’εσχάτοις όχι λαϊκίστικες προτάσεις του για το νοικοκύρεμα της χώρας. Σας αφήνω να το δήτε, άνευ επιλοίπων σχολίων:

🙂