Παναγιές και φραγκοπαναγιές

Χτες ήταν η γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου Μαρίας για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η συζήτηση αυτές τις μέρες, πέραν φυσικά της λειτουργικής και μυστηριακής ζωής αλλά και της προαιρετικής, κατ’ έθος νηστείας του 15νθημέρου, στράφηκε γύρω από τη φράση Καλή Παναγία (ή Καλή Παναγιά, επί το λαϊκότερον). Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, σε μια αξιοπρόσεκτη θέση που πήρε κατά τη διάρκεια «θείου κηρύγματος» των ημερών, διατύπωσε τη γνώμη ότι η ευχετήρια φράση Καλή Παναγία δε στέκει ούτε θεολογικά αλλά ούτε και λεκτικά.

Το θέμα όμως αυτής της ανάρτησης δεν είναι αυτό. Είναι οι παναγιές και οι φραγκοπαναγιές της καθημερινότητας. Μην πάρετε τη λέξη φραγκοπαναγιά δογματικά, αναφέρεται στο ήθος και μόνο αυτό. Την είχα διαβάσει παλιά στο εξαιρετικό, πολύτομο Λεξικό του Δημητράκου (αν θυμάμαι καλά) και σύμφωνα με το online λεξικό wiktionary σημαίνει την ανήθικη γυναίκα που παριστάνει τη σεμνή. Για ποια ανηθικότητα όμως μιλάμε; 

5 τραγούδια για το καλοκαίρι

Επαναφορά μετά από 3,5 χρόνια για το άλλο ιστολόγιο με αλλαγές στο λουκ και νέα ανάρτηση, πάνω στην ώρα (λέμε τώρα) για τις θερινές διακοπές.
Για σας τους εκλεκτούς που «δεν τραγουδάτε τραγουδάκια ανέμελα»…

Χριστιανικό ροκ και μέταλ

Το θέρος φτάνει στο κρίσιμο σημείο του για το έτος: αυτό των νόμιμων καλοκαιρινών διακοπών. Αν εξαιρέσουμε τις αλυσίδες, μεγάλο μέρος των υπόλοιπων μαγαζιών -όπως και εταιρειών, και οργανισμών- αυτές τις μέρες κλείνουν εντελώς, χωρίς προσωπικό υπηρεσίας. Είναι λοιπόν η ώρα της ξεκούρασης, της ανάπαυλας, της αναψυχής. Για αυτό αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε 5 κομμάτια ροκ και μέταλ για το καλοκαίρι. 2 απ’ αυτά είναι χριστιανικό ροκ/μέταλ. Είναι κομμάτια που παίρνουν αφορμή από το καλοκαίρι, ακριβέστερα, για να δώσουν τα δικά τους νοήματα:

• Summer of Darkness των Demon Hunter
• August Winterman των Dead Poetic
• Nightmares by the sea των Katatonia (διασκευή του Jeff Buckley)
• The air-conditioned nightmare των Mr Bungle
• July των Katatonia

Ας τα δούμε ένα-ένα…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 579 επιπλέον λέξεις

Ο «αντι-ψέκας» στον Τζον Κάρπεντερ

Ο αντι-ψεκ είναι ο αντίθετος στην «ψέκα». Είναι αντίθετος σε ό,τι δεν παραδέχεται η «επιστήμη», οι επίσημοι φορείς, η «διεθνής κοινότητα», τα κράτη και οι υπερεθνικοί θεσμοί. Δεν είναι ένας strawman: ένας αχυράνθρωπος, ένα σκιάχτρο, μια ιδέα. Είναι απόλυτη πραγματικότητα. Και αυτό μας το αποκάλυψε κωμικο-τραγικά η τελευταία 2,5-ετία. Αν μπορούσα να συνοψίσω κάποιες βασικές απόψεις του αντι-ψέκα, αυτές θα ήταν:

• Η «επίσημη επιστήμη» (Rene Passet) είναι αδιαμφισβήτητη και είναι ανόητος/απατεώνας (βλαχαδερό, σαϊεντολόγος, θρησκόληπτος, κ.λπ.) και πρέπει να υπόκειται στη χλεύη όποιος τολμήσει να αντιλέξει
• Οι διεθνείς φορείς είναι άτρωτοι από οικονομικά συμφέροντα
• Οι κυβερνήσεις θέλουν το καλό μας κι οι κακοί βασικά είναι στη φυλακή
• Δεν υπάρχουν πράγματα παράδοξα, μεταφυσικά, συνωμοσίες
• Οι «ειδικοί» πρέπει να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε όλα και να καθοδηγούν την πολιτική (=τεχνοκρατία)

Είναι όμως αλήθεια ο αντι-ψέκας ένα νέο φρούτο; Όχι, καθόλου. Όπως κάποιοι όμως από τους ανοηταίνοντες «συνωμοσιολόγους» (ο όρος σύμφωνα με αξιοσημείωτη άποψη βιβλίου του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Τέξας Lance Dehaven-Smith είναι εύρημα των μυστικών υπηρεσιών) κατάγονται από τον ζάπλουτο Ελβετό Έριχ φον Νταίνικεν, έτσι και αρκετοί από τους αντι-ψέκες έχουν ήδη περιγραφεί και υποστεί δριμεία κριτική πρωτύτερα από πολύ μεγάλες προσωπικότητες. Η νοοτροπία της αντι-ψέκας είναι χαρακτηριστική στον αριστουργηματικό Stalker του Αντρέι Ταρκόφσκι, όπου οι ήρωες ζητάνε κάτι άπιαστο, «ψεκασμένο» (ένα μυστικό δωμάτιο που προέκυψε από πρόσκρουση μετεωρίτη, όπου εκπληρώνεται η εσώτερη επιθυμία του ανθρώπου) όπως και στο έργο ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες παιδαγωγούς και φιλοσόφους (για να μην πούμε και εν ενεργεία πολιτικούς), που την περιγράφει και την κριτικάρει έντονα, τον Ευάγγελο Παπανούτσο.