Πραξικόπημα στη Βολιβία

Στις 20 Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκαν οι τελευταίες εκλογές στη Βολιβία, όπου ο πρόεδρος Έβο Μοράλες επανεξελέγη με ποσοστό 47,08%. Ώρες ακόμη πριν καταμετρηθούν οι ψήφοι, κατά περίεργο τρόπο, ο Ρεπουμπλικάνος βουλευτής Μάρκο Ρούμπιο έγραψε στα κοινωνικά δίκτυα (Twitter) ότι υπάρχει μη-κανονικότητα στις …καταμετρημένες ψήφους των εκλογών της Βολιβίας.

Μερικές ώρες αργότερα, ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (OAS), ο οποίος εδρεύει στην Ουάσιγκτων και χρηματοδοτείται κατά το μεγαλύτερο ποσοστό από τις Ηνωμένες Πολιτείες, προέβαλε τον ίδιο περίπου αυτόν ισχυρισμό. Εν τω μεταξύ, αυτός ο ισχυρισμός ήταν μια αυθαίρετη ιδέα, η οποία όχι μόνο δε βασίστηκε σε δεδομένα ή σε στατιστική ανάλυση, αλλά τουναντίον και όλες οι ενδείξεις είναι εναντίον του.

Πινοσέτ και Πινέιρα

Η Χιλή είχε υπάρξει το θέατρο μιας από τις εμβληματικότερες ενσαρκώσεις του νεοφιλελεύθερου συστήματος, όπως αυτό εμπεδώθηκε σε αυτή τη χώρα το 1973.

Τότε, ο Στρατηγος Αουγκούστο Πινοσέτ, μέσω μιας εξαιρετικά βίαιης πραξικοπηματικής ενέργειας που θανάτωσε το νόμιμα εκλεγμένο σοσιαλιστή δημοκράτη πρόεδρο Σαλβαδόρ Αλιέντε στις 11 Σεπτεμβρίου 1973, πήρε την εξουσία ώστε να εφαρμόσει ένα από τα περισσότερο εξτρεμιστικά κοινωνικοοικονομικά προγράμματα. Όπως έχει δείξει η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ναόμι Κλάιν στο πολύ γνωστό βιβλίο της «Το δόγμα του σοκ», σειρά από τους Υπουργούς των δικτατορικών κυβερνήσεων του Στρατηγού Πινοσέτ υπήρξαν διδακτορικοί φοιτητές υπό την πεφωτισμένη καθοδήγηση του μέντορα του νεοφιλελευθερισμού, Αμερικανού οικονομολόγου Μίλτον Φρίντμαν, στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Οι συνέπειες της εφαρμογής αυτού που ο Μίλτον Φρίντμαν περιέγραψε κυνικά ως «το θαύμα της Χιλής» μπορεί να περιγραφεί με δύο βασικά μακροοικονομικά μεγέθη: ο αριθμός των ατόμων υπό το όριο της φτώχειας ήταν δύο χρόνια πριν την ανατροπή του Πινοσέτ (1988) στο 48%, ενώ η ανεργία, που στην Ελλάδα με την εφαρμογή αντίστοιχων πολιτικών άγγιξε τα αντίστοιχα ποσοστά δικτατορικών καθεστώτων της Υποσαχάριας Αφρικής φτάνοντας στο 27,9% (Ιούλιος 2013), στη Χιλή φαίνεται να κορυφώθηκε κοντά στο κοσμοιστορικό 40%!

Ο ευρωενωσιακός-τροϊκανός «ζουρλομανδύας»

Ένα σε πρώτη ανάγνωση πολύπλοκο σχήμα εμφανίζεται σε ό,τι αφορά τις εξελίξεις στις χώρες του Νότου που υπέστησαν τον ευρωενωσιακό νεοφιλελεύθερο φανατισμό υπέρ του «Μαμωνά της αδικίας».

Η Ιταλία, μετά τις εκλογές της 4^ης Μαρτίου 2018, ανέδειξε τον ευρωσκεπτικιστικό συνασπισμό του Κινήματος 5 Αστέρων και της Λέγκας του Βορρά που μαζί συγκέντρωναν περίπου το 50% των ψήφων. Τα δύο κόμματα αυτά, αν και διαφορετικών θέσεων σε σειρά θεμάτων, είχαν ως ενοποιό στοιχείο την αντίθεση στις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία είχε επιβάλει πολιτική μονομερούς λιτότητας στην Ιταλία κατά τα προηγούμενα χρόνια, επιβάλλοντας ταυτόχρονα «τεχνοκράτες» του νεοφιλελευθερισμού ως πρωθυπουργούς. Η ιταλική κυβέρνηση ήρθε όντως σε σύγκρουση με τις ευρωενωσιακές αρχές, προσπαθώντας, τουλάχιστον ως ένα βαθμό, να τιμήσει την πολιτική εντολή που έλαβε. Ταυτόχρονα, ήρθε και σε συμβιβασμούς με την Κομισιόν, όπως για το έλλειμμα του προϋπολογισμού, το οποίο μειώθηκε στο 2.04%. Πλέον, η ιταλική συγκυβέρνηση, μετά από διαφωνία του Υπουργού Εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι, έχει σταματήσει να υπάρχει με την προηγούμενη μορφή της. Το Δημοκρατικό Κόμμα με επικεφαλής τον Ματέο Ρέντσι, πήρε τα ηνία ως συγκυβερνών κόμμα, λόγω της ολοένα αυξανόμενης επιρροής της Λέγκας του Βορρά, η οποία, σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, θα αναδεικνυόταν πρώτο κόμμα. Η κίνηση αυτή είναι επισφαλής για την κυβέρνηση αντίστασης του Τζουζέπε Κόντε, λόγω της έντονης συστημικότητας του νέου εταίρου και της πιθανής ανάγκης για περαιτέρω συμβιβασμούς από το Κίνημα των 5 Αστέρων.