Αξιόλογες εγχώριες εκδόσεις

Ζώντας ήδη 8 χρόνια μέσα στη μεγάλη φυλακή της Επιτροπείας και την κοινωνικοοικονομική κατάρρευση που επέφεραν τα Μνημόνια, λογικό θα ήταν να περιμένουμε την αντίστοιχη παρακμή και της βιβλιοπαραγωγής. Παρ’ όλα ταύτα, όμως, υπάρχει ακόμη το φαινόμενο της κυκλοφορίας αξιόλογων βιβλίων από εκδοτικούς οίκους που προσπαθούν, έστω εν τινι μέτρω, να διακονήσουν την ποιότητα, την πραγματική επιστημοσύνη και τη θεωρητική σκέψη που αναζητά με γνήσιο και καλοπροαίρετο τρόπο, αντί να αναπαράγει χιλιοειπωμένα στερεότυπα που προορίζονται για μαζική κατανάλωση.

Πολλά τέτοια δείγματα θα μπορούσαν να αναφερθούν στον τομέα της ποίησης, της πολιτικής σκέψης, των θεολογικών δοκιμίων. Ιδιαίτερη άνθιση γνωρίζει η πεζογραφία που εγκαινίασε κατά τη νεότερη εποχή ο μεγάλος Έντγκαρ Άλλαν Πόε με τις περίφημες «Δολοφονίες της Οδού Μοργκ», δηλαδή η αστυνομική λογοτεχνία και η λογοτεχνία μυστηρίου, με πρόσφατες αξιομνημόνευτες εκδόσεις, μάλιστα και νέων και πολλά υποσχόμενων Ελλήνων συγγραφέων.

Μνήμη εκλογής Επτά Διακόνων

Άγ. Στέφανος ο Αρχιδιάκονος

Λέει το ευαγγέλιο της ημέρας:

«Σκεφτείτε, λοιπόν, αδελφοί, εφτά άντρες από εσάς με καλή μαρτυρία, πλήρεις Πνεύματος και σοφίας, τους οποίους θα καταστήσουμε για την ανάγκη αυτή,
ενώ εμείς θα επιμείνουμε καρτερικά στην προσευχή και στη διακονία του λόγου».
Και άρεσε ο λόγος μπροστά σε όλο το πλήθος, και εξέλεξαν το Στέφανο, άντρα πλήρη από πίστη και Πνεύμα Άγιο, και το Φίλιππο και τον Πρόχορο και το Νικάνορα και τον Τίμωνα και τον Παρμενά και το Νικόλαο, προσήλυτο Αντιοχέα,
τους οποίους έστησαν μπροστά στους αποστόλους και, αφού προσευχήθηκαν, επέθεσαν σ’ αυτούς τα χέρια.»

Μερικές παρατηρήσεις στα παραπάνω:

1)Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι οι Απόστολοι κάλεσαν όλο το εκκλησίασμα (άντρες και γυναίκες, αδιακρίτως, όπως επισημαίνουν οι Χρυσόστομος κ.ά.) να προβούν στην εκλογή των -κατά κάποιο τρόπο- πρώτων «Χριστιανών πολιτικών».
(Σε πλήρη αντίθεση με αυτά, η Ιεραρχία τη δεκαετία του 1930 είχε κυκλοφορήσει Εγκύκλιο με την απίστευτη άποψη πως η απόδοση ψήφου στις γυναίκες «είναι αντίθετη με την Αγ. Γραφή».)

Ο Χριστός και οι αντίχριστοι

Διανύσαμε ήδη το μισό της Μ. Εβδομάδας και, ως είθισται να λέγεται, το Θείο Δράμα και το Θείο Πάθος φτάνει βαθμιαία στην κορύφωσή του. Έχει μεγάλη σημασία ότι ο Χριστός επέλεξε θέλοντας, «εκών», τον δρόμο του φοβερού θανάτου Του. Πολύ όμορφα ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ είπε ότι: «Δεν μπορεί κάποιος να αγαπάει χωρίς να υποφέρει. Ο μεγαλύτερος πόνος είναι αυτός του να αγαπάς στο έπακρον. Ο Χριστός αγάπησε τόσο πολύ που έδωσε τον εαυτό Του σε ένα τρομερό θάνατο. Οι άγιοι το ίδιο.» Ο ίδιος άλλωστε είχε πει στους μαθητές Του για τη μέγιστη αυτή αγάπη, που φτάνει στην αυτοθυσία:

«Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού» (Ιω. 15:13).

Ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης θα ερμηνεύσει εξάλλου στις Επιστολές του το λόγο του Χριστού «Θυγατέρες Ιερουσαλήμ, μη κλαίετε επ’εμέ, πλην εφ’ έαυτάς κλαίετε και επί τα τέκνα υμών» (Λκ. 23:28) με βάση την ελεύθερη επιλογή λόγω της μεγάλης αγάπης Του προς τον άνθρωπο και επισημαίνοντας ότι είναι ανάρμοστο να θρηνείς για κάποιον που επιλέγει θεληματικά κάτι τέτοιο.