Ο νυχτοκόρακας Χριστός

Σε ένα πολύ ωραίο βιβλιαράκι με όνομα «Φυσιολόγος», που περιέχει το φερώνυμο (αν και μάλλον ψευδεπίγραφο) έργο του αγ. Επιφανίου, επισκόπου Σαλαμίνας, υπάρχει μια πολύ ωραία διδαχή, που απεικονίζει τον Χριστό ως νυχτοκόρακα. Ο νυχτοκόρακας, φιλέρημο πουλί που αγαπάει τα σκοτάδια, παριστάνει τον Ιησού Χριστό, εφόσον αγάπησε με ιερό πάθος όλην την ανθρωπότητα που βρισκόταν στα σκοτάδια και θυσίασε την ανθρώπινη ύπαρξή Αυτού, ώστε να την ανελκύσει από τον Άδη των οψωνίων της αμαρτίας που η ίδια επέλεξε. Αντί για άλλη λοιπόν Χριστουγεννιάτικη, αγιοδωδεκαημερίτικη και καθαρά θεολογική ανάρτηση, θα βάλουμε αυτήν, μια που είναι τόσο χαρίεσσα, όπως (ελπίζω πως) θα δείτε κι εσείς…

Σχετικά με την νέα «συντηρητική επανάσταση»

Πάνε κάποια χρόνια που ετοίμαζα για κάποιο έντυπο ένα μικρό κείμενο που είχε σκοπό να αναφερθεί στην «νέα συντηρητική επανάσταση» και τα «υφάδια» της, δηλαδή τα στοιχεία της.
Θεώρησα καλό να πάρω ένα τμήμα αυτού του κειμένου και, κατόπιν προσαρμογής και διορθώσεων, να σας το δημοσιεύσω εδώ αυτές τις μέρες. Γιατί μου συνέβη αυτό;
Επειδή (προφανώς) επίκεινται εκλογές και θα ακούμε πλέον συνεχώς και με μεγαλύτερη ακόμη ένταση τα φερέφωνα της ανοησίας να μιλάνε για «ακραίες δυνάμεις» (προερχόμενες από κυρίως «Αριστερά» και «Λαϊκή Δεξιά»), επιφυλάσσοντας για τους ευνοουμένους τους το βραβείο και τον στέφανον της σύνεσης, της σωφροσύνης και του μέτρου, αυτό δηλαδή που παλαιότερα θα λεγόταν Κέντρο ή, πιο μετά, «μεσαίος χώρος». Επειδή όλα αυτά πάρα πολύ απέχουν από το να είναι πραγματικά, νομίζω πως οι παρακάτω παρατηρήσεις μπορούν να ωθήσουν σε αυτήν την συνειδητοποίηση. (Ξέρω φυσικά ότι ενδιαφέρεστε κι εσείς που διάβαζετε το μπλογκ για τέτοια κείμενα.)

Μια ελπιδοφόρα εκδήλωση

Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την περασμένη Τετάρτη 10/12 στο στέκι της αξιόλογης εφημερίδας «Δρόμος της Αριστεράς» μια πολύ ωραία εκδήλωση με θέμα «Θεολογία της απελευθέρωσης και σύγχρονη πολιτική συγκυρία». Εισηγητές ήταν οι Αν. Αργυρόπουλος, θεολόγος, Τρ. Σερμέτης, θεολόγος και φιλόλογος και ο Χρ. Λάσκος, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά την γνώμη μου, επρόκειτο για μια εκδήλωση εξόχως καλή και ελπιδοφόρα. Οι εισηγήσεις ήταν πολύ καλές και είχαν το σχετικά σπάνιο χαρακτηριστικό της ισορροπημένης προσέγγισης, αυτής που διαθέτει το θάρρος της γνώμης, αλλά και τον ανυπόκριτο σεβασμό προς τον συνομιλητή, είτε πρόκειται για Αριστερό είτε για Χριστιανό.

‘Αλλοίμονο σε εκείνους που συντάσσουν νόμους άδικους και σε όσους συγγράφουν την αδικία’

«Νόμοι, νόμοι, νόμοι! Φωνάζουν οι καθηγητές του ευρωπαϊκού δικαίου και της δικαιοσύνης και οι λαοί τους κάνουν παρανομίες κάθε μέρα και κάθε στιγμή, γιατί συντάσσουν δικούς τους νόμους και όχι θεϊκούς.
‘Αλλοίμονο σε εκείνους που συντάσσουν νόμους άδικους και σε όσους συγγράφουν την αδικία’, είπε ο Θεός δια μέσου του Ησαΐα(Ησ. 10,1). Και δια μέσου του Ιερεμία είπε ο Θεός: ‘Μάταια και ψευδή έγραψε ο κάλαμος των γραμματέων…'(Ιερ. 8,8)»
(άγ. Νικόλαος Αχρίδος, «Μέσα από το παράθυρο της φυλακής», σελ. 283)

Το συγκεκριμένο απόσπασμα θα πρέπει, νομίζουμε, να αφιερωθεί σε δύο σημαίνοντα πρόσωπα της πατρίδας.

«Να φοβηθείς τον Δημιουργό και να σταματήσεις να σκοτώνεις τα δημιουργήματά Του…»

«Τι είναι ο πολιτισμός σε σύγκριση με τον άνθρωπο; Μηδέν.[]
Αν κάποιος, σ’ αυτό το σημείο σκεφτεί πως εδώ εκθέτω τη δική μου προσωπική σκέψη και όχι τη σκέψη της μόνης, αληθινής, αιώνιας, Ορθόδοξης Εκκλησίας, εγώ θα αναφέρω εδώ ένα παράδειγμα, που συνέβη πριν χίλια πεντακόσια χρόνια: Στον καιρό του αυτοκράτορα Θεοδοσίου κάποιοι άνθρωποι την νύχτα έριξαν και έσπασαν τα αγάλματά του στην Αντιόχεια. Ο αυτοκράτορας οργίστηκε πολύ και τιμώρησε με τον πιο αυστηρό τρόπο την Αντιόχεια: Κάψιμο, συλλήψεις, φόνους. Όλη η πόλη σιώπησε και υπέφερε τη φρίκη. Τότε εμφανίστηκε στους δρόμους της μεγάλης Αντιόχειας μια παράξενη ομάδα ανθρώπων, που ξεκίνησε να διαμαρτύρεται εναντίον του αυτοκράτορα Θεοδοσίου. Αυτοί ήταν ορθόδοξοι μοναχοί που ζούσαν στα ψηλά βουνά και στην έρημο. Ακούγοντας για τις κακές πράξεις του αυτοκράτορα Θεοδοσίου και των στρατηγών του στην Αντιόχεια, βγήκαν στους άδειους δρόμους και ξεκίνησαν να φωνάζουν στους δολοφόνους του αυτοκράτορα: «Πηγαίνετε να πείτε στον αυτοκράτορα τα εξής: Είναι αλήθεια πως είσαι αυτοκράτορας, αλλά είσαι και άνθρωπος. Να φοβηθείς τον Δημιουργό και να σταματήσεις να σκοτώνεις τα δημιουργήματά Του. Εσύ θύμωσες, γιατί έπεσαν τα δικά σου πέτρινα αγάλματα. Πιστεύεις πως λιγότερο θα θυμώσει ο Θεός μαζί σου, αφού εσύ καταστρέφεις τα δικά Του ζωντανά δημιουργήματα; Τα δικά σου ομοιώματα εύκολα θα ξαναφτιαχτούν και θα τοποθετηθούν στη θέση τους, αλλά εσύ σκοτώνοντας ανθρώπους, πώς θα διορθώσεις το λάθος σου; Μπορείς να αναστήσεις νεκρούς ανθρώπους;»
(αγ, Νικολάου Αχρίδος, «Μέσα από το παράθυρο της φυλακής: Μηνύματα στο λαό», εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», σελ. 236-237)

Αμνηστία και θανατική καταδίκη

Αγ. Πουλχερία

Δύσκολοι καιροί αυτοί που περνάμε, αλλά ακόμη δυσκολότεροι είναι για ορισμένα πρόσωπα. Ενώ σε 2 ημέρες συμπληρώνονται 6 χρόνια από τον μετ’ εποστρακισμού φόνο του 15-16ετούς Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ένας από τους φίλους του βιαιοθανάτου Αλέξανδρου, ο Νίκος Ρωμανός, ένα παλικάρι εικοσιενός ετών, με αγάπη στην αναρχική ιδέα ο ίδιος, κινδυνεύει να αποδημήσει προώρως μέσα στις φυλακές Γ’ Τύπου όπου τοποθετήθηκε μετά από την μόνη αποδεδειγμένη ενοχή του για συμμετοχή του στην ληστεία τράπεζας του Βελβεντού Κοζάνης. Το παιδί αυτό αναμφίβολα κρίνει πολύ αυστηρά διάφορες μορφές κακού που ενδημούν στον κόσμο μας, καθώς και τους εκτελεστές αυτού. Τα λόγια που γράφει φαίνονται να προέρχονται από έναν νεότατο άνθρωπο γνήσιο και ιδεολόγο, που η αγνότητα των προθέσεων του ιδίου μαζί με τις σκληρές εμπειρίες του συμβάλλουν στο να τον κάνουν πολύ σκληρό με όλους τους συμβιβασμένους και πολυποίκιλα προσκυνημένους και ημιπροσκυνημένους, με όλες τις Ισμήνες θα λέγαμε αυτού του κόσμου. Ο Μέγας Βασίλειος άλλωστε θαύμαζε ως προς τον θαρρετό λόγο(παρρησία) τον Διογένη τον Κυνικό, όπως λέει στο γνωστό του έργο «Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων», έναν πρώιμο «αντιεξουσιαστή», θα λέγαμε, της εποχής.