Οφειλόμενος σχολιασμός σε «καθολικό δαρβινιστικό» κείμενο εν τω ιστολογίω νεοφιλελεύθερου δημοσιογράφου (Τ.Μίχα)

Παραθέτω ένα ψεσινό, ήτοι χθεσινοβραδυνό, μου σχόλιο σε κάποιο κείμενο  δοκιμιογράφου και αρθρογραφούντος σε εβδομαδιαία έκδοση εφημερίδας(«Ελευθεροτυπία»), κου Καρόλου. Θεωρώ το όλο θέμα καίριο και άκρως σημαντικό, εξ ου και η επισήμανση εδώ. Το σχόλιο είναι το κάτωθε και ανευρίσκεται εδώ.

Γράφετε:
«Ορισμένοι έχουν επιφυλάξεις σχετικά με τις πολιτικές συνέπειες των θεωριών του Δαρβίνου διότι ταυτίζουν την θεωρία της «φυσικής επιλογής» με την «επιβίωση του ισχυροτέρου». Και από την στιγμή που ισχύει αυτό τότε ανοίγει ο δρόμος για την νομιμοποίηση του «δικαίου του ισχυροτέρου», του «νόμου της ζούγκλας», του «ο θάνατός σου, η ζωή μου» και για άλλα παρεμφερή χαριτωμένα.»

Συγκεκριμένα, κύριε Κάρολέ μου, αυτήν την άποψι την είχε εκφράση ο ίδιος ο συνωνόματός σας, Κάρολος Μαρξ, σε προσωπική του επιστολή, στον Φρ. Ένγκελς, αν δεν απατώμαι. Είχε πη, ότι είναι αντανάκλαση της θεωρίας του T. Malthus, τον οποίον ο ίδιος ο Darwin θαύμαζε ιδιαίτερα. Σας παραπέμπω και στο βιβλίο της S. McKinnon «νεοφιλελεύθερη γενετική» όπου παρατίθεται.

Δεύτερον, ο(σ.φ.: πατήρ του κοινωνικού δαρβινισμού) Herbert Spencer, προωθώντας τον κοινωνικό δαρβινισμό με μεγάλη επιτυχία, ιδιαίτερα σε πολλά ακροατήρια των ΗΠΑ που τον τιμούν ως σήμερα με ρητές αναφορές (π.χ. ο CEO της General Motors Jack Welch άνοιγε πάντα, κατά την αναφορά του φίλου του Ph. Kotler, τις συνεδριάσεις με το κοινωνικοδαρβινιστικό «Change or die»-αυτό που αναφέρετε και εσείς ως προσαρμογή ήτοι fitting), έλεγε πάντα, ότι «μεταφέρω απλώς τις απόψεις του κυρίου Δαρβίνου στην κοινωνία».

Νομίζω, ότι οι ταπεινές αυτές υπομνήσεις θα ωφελήσουν και την ευρύτερη εποπτεία σας πάνω στο έργο του Δαρβίνου, αφού, απ’ ό,τι αντιλαμβάνεται κανείς, τείνετε στην κοσμοθεωρητικού τύπου θεωρία του Dawkins που ο McGrath ονομάζει στο άρτιο έργο του “η αυταπάτη του Dawkins» «καθολικό δαρβινισμό».

Νέες εκδόσεις πολιτικής Θεολογίας…!(μέρος B’)

Πολιτικής θεολογίας συνέχεια. Το τρίτο βιβλίο που θα σχολιάσουμε είναι το «Εξουσία και κόλαση…!»(εκδ. Θαβώρ, Φεβρουάριος 2009) του πολυγράφου και ενημερωμένου λίαν π. Β. Μπακογιάννη.

Εξεικονίζεται ο στασιάσας στην Πύλη "Αλή Πασάς των Ιωαννίνων"(-1822)

Η πολιτική θεολογία της Ορθοδοξίας είναι πράγματι μία τόσο σημαίνουσα υπόθεση και δεν είναι σωστό να αμελήται. Έχει ειπωθή, συγκεκριμένα από τον Σ. Παπαθεμελή, σε εισαγωγή σε βιβλίο με το «Ευαγγέλιο των Σαντινίστας» ενός εκ των δύο αφών Καρντενάλ, υπουργών- ιερέων στην επανασταστική κυβέρνησι των Σαντινίστας(!), ότι στην Ορθόδοξη Ανατολή έχει αναπτυχθή η δική μας θεολογία της απελευθέρωσης(liberation theology) πολύ πριν το 1968, οπότε ο Γκ. Γκουτιέρεζ κήρυξε στην Λίμα του Περού τον όρο, για να σηματοδοτήση την έννοια της «θεολογίας της επανάστασης», επί «Τουρκοκρατίας».  Αυτό δεν είναι τόσο ακριβές. Ο Αντόνιο Φραγκόζο στο βιβλίο του «Ευαγγέλιο και κοινωνική επανάσταση»(1976, εκδ. Μήνυμα), ΡΚαθολικός Επίσκοπος, κάνοντας λόγο για την βατικάνεια στήριξι, σε πιο ειρηνιστική μορφή, των θέσεών του αναφέρεται σε κάποια εγκύκλιο του Πάπα Παύλου του 6ου που μιλάει για «βαθειές, πολύ βαθειές» και «επείγουσες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις». Όμως, τονίζει ο Φραγκόζο στο προειρηθέν, αυτές οι θέσεις του Παύλου δεν προέρχονται από τον …ίδιο. Προέρχονται από τους Πατέρες(sic!) του 4ου και 5ου αιώνα! Το ίδιο και ο πασίγνωστος αρχιεπίσκοπος Χ. Καμάρα αναφέρεται στον Ορθόδοξο Πατέρα των αιώνων αυτών, και του λατινικού χώρου Αμβρόσιο Μεδιολάνων, για να υποστηρίξη, ότι η γη ανήκει σε όλους και απαγορεύεται αυστηρά εκ Θεού να έχη κάποιος τάδε στρέμματα, υπερεπαρκή, και ο άλλος να είναι …ακτήμων.

Έτσι, επιτέλους προσεγγίζεται η πηγή των υδάτων και πάλι της ρηξικέλευθης σκέψης με επαναστατική ζύμη, που είναι η Πατερική σκέψη της μετοχής στις Άκτιστες ενέργειες, που διατυπώθηκε σε εποχές που άλλοι που σήμερα παριστάνουν τους υπερεπαναστάτες δεν θα τολμούσαν ούτε να ανοίξουν το στόμα τους, Imperium Romanum ακόμη εν πολλοίς, και παρά τον Μ.Κων/νο, νομικώς γαρ…!

Αναφορές του έργου

O συγγραφέας αναφέρεται σε μία ιδιαίτερη ποικιλία υποθεμάτων που συνδέονται με το θέμα που πραγματεύεται, από υποδείγματα πολιτικών ηγετών βάσει της Ορθόδοξης πολιτικής θεολογίας έως τον ενάρετο χριστιανικά τρόπο διοίκησης από τους πολιτικούς και τους ποιμένες, όπου και παραθέτει κάποιους σπάνιους λόγους του ι. Χρυσοστόμου περί εκλογής ποιμένων και περί αναξίων ποιμένων.

Αναφορές κάνει στον Χριστοκράτη Ιερώνυμο Σαβοναρόλα(1452-1498) που θέλησε να κυβερνήση την πολι(τεια) της Φλωρεντίας, όπου και εξελέγη ο ίδιος ο Χριστός, ώστε να κυβερνήση, κάτι που αναφέρεται ως σήμερα σε σχετική επιγραφή,παμψηφεί, αλλά εντέλει, τα κατεστημένα φάνηκαν σκληρά, ώστε οι διάφορες ομάδες συμφερόντων τον θανάτωσαν σκληρά πριν της διθυραμβικής αποκατάστασης του και της μετάνοιας και της ανέγερσης ανδριάντα προς τιμήν του… Δεύτερον, στον Ν. Πλαστήρα, τρίτον δε στον Μ. Κωνσταντίνο  βάσει ιδιαίτερα του Horst, τον οποίο και αποδεικνύει ένα θαύμα της Ιστορίας που συνέτριψε εν τινί μέτρω τον ζυγό των αδικουμένων κατά τον λόγο του Θεού και την Π. Διαθήκη, και νομοθέτησε φιλελεύθερα πολιτικά, και δίκαια κοινωνικά σε τόσες περιοχές του δικαίου της πολιτείας… Ακόμη, αναφέρεται στην ιερότητα του δημοσίου χρήματος και στο με πόσο δέος θα πρέπη κάποιος να το μεταχειρίζεται, κάτι που δεν συμβαίνει, ενώ ο μόνος που το επισημαίνει δεν είναι οι πολιτικοί, αλλά ο Δ. Κουφοντίνας, κάτι που συμφωνεί με τον λόγο του ι. Χρυσοστόμου περί χρήσης του χρήματος και «περίσκεψης» σχετικής…! Στο βιβλίο τούτο, που γράφεται οντως με τον γνωστό στους αναγνώστες του ζηλωτικό και χαριέντα, θα έλεγα, τρόπο του π. Βασίλειου, κυριαρχεί η ιδέα της αναξιότητος των πολιτικών αρχόντων, ιδιαίτερα της σήμερον. Ενώ η δουλειά τους είναι να είναι ταπεινοί διάκονοι του λαού -κάτι που, σημειώνουμε εμείς, υπερβαίνει ακόμη και την αναρχική άποψη για άμεση εκπήγαση της εξουσίας από τον Λαό, καθώς ο «βασιληάς»(πρέπει να) είναι υπόδουλος τρόπον τινά στον διακονούμενο λαό…!- υστερούν σε δικαιοσύνη και έλεος. Ο συγγραφέας μας ενθυμίζει κάποιες λησμονημένες διατάξεις των («θεόπνευστων», ενν.) Ιερών Κανόνων περί πολλών που αφορούν το θέμα μας. Π.χ. σε κάποια σελίδα μας γράφει για τον Κανόνα που ορίζει τον ποιμενάρχη που αδιαφορεί για τα προς το «ζην» των ιερέων που βρίσκονται χαμηλότερα σε «αξίωμα» να λογίζεται ως φονέας και να καθαιρήται!!!

Επι-διορθώσεις

Οπωσδήποτε, σε τόσα αδαμάντινα ρήματα, θα εντοπιστούν και οι ανακρίβειες. Επισημαίνουμε κάποια, καθώς είναι συχνή και έχει γίνη αγκάθι που γδέρνει και την γνησιότητά μας την χριστιανική, αλλά και σκάνδαλο. Η αναφορά είναι στα γνωστά ρηθέντα του Απ. Παύλου στην προς Ρωμαίους επιστολή του.

Λέει ο συγγραφέας: «Ενώ θα περίμενε κανείς τον Παύλο να συμβουλέψει τους χριστιανούς να δείξουν καταφρόνηση σε ένα τέτοιο ανάξιο φορέα της εξουσίας, αυτός του συμβούλεψε να του δείξουν υπακοή!

Στον πρόδρομο του Αντιχρίστου(σ.σ. εννοεί τον Νέρωνα).

Αλλά όποιος δεν θα υπάκουε θα υφίστατο τις συνέπειες της απείθειάς του!(σ.φ.: ενν. «τιμωρία» από την κοσμική εξουσία)».
Ο Μπερντιάγεφ αναφέρεται σε αυτήν την ιδέα ως βασική πλάνη που έχει εισχωρήση στην Εκκλησία, ήτοι η παρερμηνεία της Προς Ρωμαίους. Ο θιασώτης της πολιτικής ανυπακοής Χ. Ντ. Θορώ αναφέρεται πρώτα-πρώτα στην επιστολή του Παύλου, λέγοντας, ότι δεν μπορεί να εννοή όλες τις εξουσίες. Ο «χριστιανός επαναστάτης» π. Γρηγόριος Πετρώφ στην απολογία του μιλάει κι αυτός για τις Ρωμαϊκές Αρχές που θανάτωσαν  ακόμη και τον Παύλο. Λέει, πώς είναι δυνατόν αυτοί να επιτελούν το έργο του Θεού;

Όλους αυτούς τους δικαιώνει, όπως έχουμε ξαναπή κάπου, ο ι. Χρυσόστομος, βασικότατος ερμηνευτής του Απ. Παύλου, ο κορυφαίος ίσως όλων των εποχών. Αυτός αναφέρει(απαντά σε ρητορική ερώτησι που θέτει σε λόγο του), ότι δεν το είπε για κάθε άρχοντα,  αλλά για την εξουσία ως θεσμό, και με συγκεκριμένη αποστολή(συμπληρώνουμε εμείς βάσει του Παύλου), γενικώς. Πάντως, έχει συμπληρώση, ότι από τους κακούς άρχοντες προτιμότερη είναι η αναρχία που συνήθως, βέβαια, οδηγεί στο να καταπίνη ο δυνατός και πλούσιος τον φτωχό και τον αδύνατο(πρβλ. αναρχοκαπιταλισμός)…

Επιλεγόμενα

Αυτά τα πενιχρά θέλαμε να καταθέσουμε από την μεριά μας. Ελπίζουμε να μελετηθή από πολλούς, όσους περισσότερους γίνεται. Τα τραίνα φεύγουν το ένα μετά το άλλο, ο χρόνος του καθενός μας «τρέχει» και βλέπουμε να ασχολούνται διάφοροι με ό,τι ανούσιο, σκοτώνοντας τον χρόνο, που βέβαια έχει το ιδίωμα, ότι δεν αναπληρώνεται……

Νέες εκδόσεις πολιτικής Θεολογίας…!(μέρος Α’)

Τρεις οι νέες εκδόσεις που μας εντυπωσίασαν και που μελετήσαμε εν όλω ή εν (μείζονι) μέρει.

Α) Ο σοσιαλισμός μέσα από τα αγιωτικά κείμενα της Αγίας Γραφής και της πατερικής σοφίας

Βιογραφικό σημείωμα ευρίσκουμε εδώ, μαζύ με τις πολλές και ετερόκλητες «τιμητικές διακρίσεις» του συγγραφέως αδ.  Ν. Νικολάου. Ο ίδιος έχει υπάρξη συγγραφέας και άλλων ιδιαζούσης αξίας & θεματολογίας έργων, όπως κάποιου για τα λησμονημένα «ράσα του αντιστασιακού αγώνα του λαού μας», όπου αναφέρεται στην Εθνική Αντίσταση και, ιδιαίτερα, στους συνεργαζόμενους με το ΕΑΜ ποιμένες, μοναχούς, μοναχές, ποιμενάρχες κτλ., ιδιαίτερα δε στην Εύβοια.

Όσον αφορά το ίδιο το έργο, ο συγγραφέας καταθέτει μία πληθώρα στοιχείων με ένα λόγο καταφανώς «καλλιεπή», αλλά και ορθοεπή, αν και οπωσδήποτε όχι τυπικά δομημένου ή με την οικονομία λόγου τύπου Ludwig Wittgenstein.

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, πιο καταλεπτώς, ο συγγραφέας παραθέτει ένα θαυμάσιο αποθησαύρισμα λόγων των Πατέρων, αλλά και σημαινόντων Χριστιανών Θεολόγων,  και προσωπικοτήτων, όπως

α) ο «πρύτανις των θεολόγων», Έλληνας, όντως δε και ιδιαιτέρως νεοπλατωνίζων Ωριγένης

β) ο Ευστάθιος Σεβαστείας, που παραινεί κατά το Σ. Ιερών κανόνων Ράλλη-Ποτλή μαζί με»αντάρτικη ομάδα»(κατά τον συγγραφέα) τους δούλους «καταλιμπάνειν τους δεσπότας» και να μην τους υπακούουν.

γ) ο φιλοπλατωνικός Κλήμης Αλεξανδρείας

δ) ο Πατέρας Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος/Ναζιανζηνός που μιλεί για την δουλεία ως μία εξοργιστική παρά φύση κατάσταση όπου οι άνθρωποι βάζουν πάνω από τον Θεό την εξουσία τους, ενώ η «δουλεία» είναι μόνο των αλόγων.

ε) ο Χρυσόστομος

ς) ο Μέγας Βασίλειος

και πολλοί άλλοι.

Ο Ν.Β. μιλά για τον εξελικτικό σοσιαλισμό και τους εξελικτικούς σοσιαλιστές ως το σωστό είδος εν αντιθέσει με τους δογματικούς μαρξιστές, που υπολείπονται σαφώς. Αναφέρεται, ακόμη, και στο σφυροδρέπανο σε μία εντυπωσιακή αναφορά, πως η προέλευσή του είναι παλαιοδιαθηκική(!).

Β)Χριστιανικός πολιτικός λόγος

Ένα βιβλίο του αρχ.-Φυσικού  Ι. Κωστώφ το οποίο είχα την ευλογία να έχω τον χρόνο να μελετήσω ολόκληρο. Βασικά, πρόκειται για μία συναγωγή, συλλογή αποσπασμάτων εξαιρετικά ενδιαφερόντων από ποικίλους, Χριστιανούς συγγραφείς περί Ορθοδοξίας ή Χριστιανισμού και πολιτικής. Έμφαση στην έκταση έχουν οπωσδήποτε οι Ν. Ψαρουδάκης, ιδιαίτερα τούτος, αλλά και  ο χριστιανός «διακεκριμμένος» καθηγητής Νομικής  Αλ. Τσιριντάνης. Τα παρατιθέμενα κείμενα είναι ακόμη των Ευ. Θεοδώρου, Ν. Μπερντιάγεφ, Σ. Παπαθεμελή, π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου, γέροντα Παΐσιου, Αγίου Ν. Βελιμίροβιτς κπα.

Καλύπτουν, επίσης, ένα ευρύ φάσμα θεμάτων σχετικά με τις σχέσεις Ορθοδοξίας και Πολιτικής, αλλά και τις σχέσεις Ορθοδοξίας και πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών συστημάτων.

Τα αποσπάσματα που κατατίθενται είναι όντως «διαμάντια» και πολύ «πετυχημένα», καταλήγουν δε στην υποστήριξι της καθόδου Χριστιανικής πολιτικής παράταξης και στην σαφέστατη δυνατότητα καθόδου στον πολιτικό στίβο Χριστιανών, κάτι με το οποίο συμφωνούμε ως απολύτως «αυτοδίκαιο» χριστιανικά, Πατερικά.

Προσωπικά μιλώντας, κάτι που θεώρησα άκρως διαφωτιστικό και αλίευμα εξαίρετο στο εν λόγω πόνημα(κυριολεκτικώς) είναι οι θέσεις του Ar. Toynbee και Ευ. Θεοδώρου για το εν λόγω θέμα. Ο πασίγνωστος διανοητής, συγγραφέας και ακ. διδάσκαλος Ιστορίας και ειδικότερα Ιστορίας του πολιτισμού A. Toynbee θεωρεί τον κομμουνισμό περίπου ως ένα φύλλο από την Αγία Γραφή που θαρρεί, ότι είναι ολόκληρη. Ο δε Θεοδώρου, ομ. καθηγητής της Θεολογικής, αναφέρει την οιονεί, κατά την γνώμη μας,  απαρχή της διάστασης μεταξύ προμαρξιστικού κομμουνισμού και χριστιανισμού, αυτήν που θεωρητικά λογίζεται, ότι ανήρεσε ο σύγχρονος πασίγνωστος φιλόσοφος της σχολής της Φραγκφούρτης και ακαδημαϊκός Ernst Bloch που έγραψε, μάλιστα, ειδικό βιβλίο για τον επαναστάτη Χριστιανό θεολόγο εποχής του Λουθήρου Θωμά Μύντσερ. Έτσι, αναφέρεται στον Weitling, που έλεγε κάτι παρόμοιο με αυτό που είπε και ο σοσιαλιστής θεωρητικός Saint-Simon στο τελευταίο του βιβλίο «Νέος Χριστιανισμός«, και ο  Φ. Κάστρο στις μέρες μας:  ότι η Εκκλησία πρέπει να εμπνεύση την επανάσταση και τον κομμουνισμό/σοσιαλισμό μέσω των δεσμών της αγάπης, κηρύσσοντας έτσι ένα ιδίωμα που τότε δεν ήταν ιδίωμα, αλλά κορμός: ένα επαναστατικό χριστιανικό κομμουνισμό.

Ο Θεοδώρου αναφέρει, ότι οι νεανίες τότε(~1846) Μαρξ και Ένγκελς έδιωξαν τεχνηέντως πλην …σαφώς τον προσωπικό φίλο του Weitling και κοινωνό των θέσεών του από την ένωση Γερμανών εργατών Χέρμαν Κρήγκε. Του είπαν, ότι μιλάει για «σαλιαρίσματα περί αγάπης»(!) και ότι όλα αυτά είναι -ναι, σωστά το μαντέψατε- αντανακλάσεις της εκμεταλλευτικής κοινωνίας κατά το πασίγνωστο καθολικό(-ης εφαρμογής), θρησκευτικό και δη δεισιδαιμονικό σχήμα του μαρξισμού «βάση(=οικονομία)-υπερδομή»!!! Βεβαίως, ο Weitling είπε στον φίλο του, ότι αυτή η απομάκρυνση προοριζόταν για τον ίδιο…

O Wilhelm Weitling

Ενώ θα μπορούσε να προσθέση, εμπνεόμενος και ελάχιστα από θέσεις αγωνιστών του χριστιανικού σοσιαλισμού όπως ο Ν. Ψαρουδάκης που συμπίπτουν με αυτή (την αναφερόμενη στο προκείμενο βιβλίο) του π. Επ. Θεοδωρόπουλου, ότι ο μαρξισμός (ως αστικής φιλοσοφίας δηλ. υλιστικής, αθεϊστικής, και οικονομικίστικης)  ουδεμία σχέση μπορεί να έχη -ως φορέας των αστικών περιττωμάτων- με υψηλές και, μάλιστα, χριστιανικές έννοιες και αξίες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, η κοινωνική ισότητα, η -θεσμική, ακόμη- απάλειψη της εργασιακής εκμετάλλευσης που οι Πατέρες εξισώνουν με τον φόνο.

Δυστυχώς, όμως, πολλά τέτοια τραίνα φαίνεται, πως χάθηκαν… Και για αυτό ακριβώς τέτοιες εκδόσεις είναι άξιες πολλών επαίνων και επικροτήσεων…! (Διότι ζητούν πίσω τα κλεμμένα.)

(συνεχίζεται)

Περί «ορθόδοξης πολιτικής διακονίας»-π. Γ.Δ.Μεταλληνός

Ένα εξαίρετο, όντως, και ενημερωμένο άρθρο «απομαγνητοφωνημένο» δημοσίευσε ο π. Γ. Μεταλληνός και μέχρι προ τινός καθηγητής θεολογίας στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» στην οποία αναφερθήκαμε -κατ’ανάγκην- σε δύο προηγούμενες μας αναρτήσεις που έχουν τις σχετικές εκδοχές τους και στην Αποικία μας .

Το θέμα είναι η «ορθόδοξη πολιτική διακονία». Άκρως επίκαιρο και συμπληρωματικόν πολλών στοιχείων σε μία σειρά άκρως καιρίων θεμάτων της (εφαρμοσμένης και «θεωρητικής») κοινωνικής και πολιτικής μας Θεολογίας.

Έγινε μία προσπάθεια να το μεταγράψω άμεσα, αλλά επειδή βρισκόμαστε και εν τω μέσω της εξεταστικής περιόδου και επειδη στάθηκε κάπως χρονοβόρο, το παραθέτουμε από την σχετική ιστοσελίδα της οικείας εφημερίδας.

Ας ευχηθούμε να σταθή γόνιμο…

Σημ.: Υποσχόμαστε να επανέλθουμε στα της πολιτικής θεολογίας με τις 3 κυκλοφορίες που αναφέραμε στον εκδοτικό τομέα…! Οσον ούπω…! 🙂