Σκελετοί στην ντουλάπα

Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, έχει μαθευτεί δια μέσου των διαδικτυακών ΜΜΕ η ρήξη μεταξύ της κίνησης των 58 και του ΠΑΣΟΚ σε ό,τι αφορά τις επικείμενες ευρωεκλογές. Αποσύρεται από τον σχηματισμό, μαθαίνουμε, της «Ελιάς». Από ό,τι φαίνεται λοιπόν, απέτυχε η περιπόθητη, κατά μία αξιοπρόσεκτη γνώμη, για την εκλογική σωτηρία του ΠΑΣΟΚ συνεργασία με την «κίνηση των 58».

Ο σοβαρός αναγνώστης και ακροατής όλων αυτών των ειδήσεων και πραγμάτων σίγουρα διερωτάται τα εξής: Τι ακριβώς εκπροσωπεί ιδεολογικοπολιτικά η «κίνηση των 58»; Ποια η λαϊκή της υποστήριξη;  Για ποιον λόγο τυγχάνει τέτοιας απίθανης υπερπροβολής εκ μέρους συγκεκριμένων διαπλεκόμενων μιντιακών συγκροτημάτων;  Ποια η σχέση της ιδεολογίας της με την κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία  όλων των περασμένων ετών και ειδικότερα των μνημονίων;

Πρώτα-πρώτα, οφείλουμε μια εκτίμηση που θα διαυγάσει και ξεκαθαρίσει τον χρονισμό της πρωτοβουλίας αυτής: η κίνηση αυτή επιχειρεί να επωφεληθεί από την ευκαιρία που παρουσιάζεται από το γεγονός του πλήρους ξεφουσκώματος του μνημονιακού ΠΑΣΟΚ. Επιχειρεί να φανεί ως μια νέα «Κεντροαριστερά» δηλαδή η οποία φιλοδοξεί να λάβει την θέση του. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, σκέπτονται, ένα κόμμα της Αριστεράς. Ως τώρα δε, τα δύο μεγάλα κόμματα ανήκαν στην λεγόμενη Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά. Η ευκαιρία πασίδηλη.

«Άνθρωποι κακού γούστου που μεταχειρίζονται με ελαφρότητα τις μεγάλες αλήθειες.»

Διαβάζω -κυρίως διαγώνια, αλλά όχι μόνο- τακτικά γραπτά, ακριβέστερα λογοτεχνία και δοκίμια, κάποιων νέων, αλλά και …παλαιότερων Ελλήνων λογοτεχνών, αρθρογράφων, (μικρο-)διηγηματογράφων κ.ά.

Σε αναρτήσεις τους μέσα στο Διαδίκτυο σε ακριβοπληρωμένα sites, σε λογοτεχνικά και παραλογοτεχνικά βιβλία που εκδίδουν ομοίως «επιφανείς» -συνήθως- εκδοτικοί οίκοι, σε εφημερίδες, ένθετα και freepress με ποικίλες διαφημίσεις κ.λπ.

Δεν έχω σκοπό να τους εξουθενώσω ή να πω πως θα έπρεπε να σταματήσουν να γράφουν ή ο,τιδήποτε τέτοιο. Απλώς, να παρατηρήσω ορισμένα πράγματα στα γραπτά τους° μπορείτε να το πείτε και απόπειρα γόνιμης κριτικής…

Σκέψεις για 3 βιβλία που διάβασα πρόσφατα & που σας προτείνω…

Επέλεξα, αυθαίρετα μέχρι ένα σημείο, ορισμένα βιβλία που έχω πρόσφατα διαβάσει, για να σας παρουσιάσω ορισμένες εντυπώσεις, στοιχεία και κρίσεις για αυτά.

Κυριακή των Απόκρεω σήμερα, Σαρακοστή επίκειται° προσφέρεται ο καιρός για κάποιο χρόνο διαβάσματος  και περισυλλογής, κατά μόνας ή συλλογικά…

1. Αλ. Τσιριντάνης: Από τον μικρόκοσμο ενός μεγάλου, εκδ. Λυχνία, 2010

Είναι αρκετά παράξενο, αλλά ο καθ. Τσιριντάνης(1904- 1977), από τότε που τον έχω υπ’ όψει (πάνε λίγα χρόνια), καθ. Νομικής και εισηγητής του Ιδιωτικού Ασφαλιστικού Δικαίου στην Ελλάδα και μετέχων στην «αδελφότητα» «Ζωή» μέχρι ένα σημείο ενεργά, στάθηκε μια περίπτωση ανθρώπου ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα για εμένα, παρά τα λάθη που μπορούμε να του καταλογίσουμε.

Τα λάθη αυτά τα συνοψίζει ο Στέλιος Παπαθεμελής σε ένα παμπάλαιο πραγματικά άρθρο του που μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο του που δημοσιεύτηκε επί Χούντας του Παπαδόπουλου με τίτλο «Τίμιοι με την ελευθερία» (εκδ. Μήνυμα, 1971!).

Και πράγματι, μέσα στο βιβλίο αυτό, που φιλοξενεί «ανέκδοτα», δηλαδή μικρές διηγήσεις που βλέπουν τώρα πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας, περιστατικά χαρακτηριστικά από την ζωή του Τσιριντάνη, και κάποια σχόλια ανθρώπων κοντινών του για όλα αυτά, καθώς και αποσπάσματα από βιβλία του, τα βλέπουμε με ένα τρόπο πιο «ανάγλυφο», πιο ας πούμε συγκεκριμένο:

σε μια περίπτωση ομιλίας που έκανε επί Δικτατορίας, δεν υπάρχει παρά μόνο μια νύξη(και αν είναι νύξη) για τους Γερμανούς εργάτες που «έφυγαν από τον Χριστό και πήγαν στον Χίτλερ». Θα περίμενε κανείς άλλα και πιο πολλά από μια μορφή ηγετική τότε ενός «χριστιανικού κινήματος» που «έχασε το τραίνο», έστω στην δύση της ζωής του. Θα περίμενε μια μαρτυρία, εφάμιλλη έστω ενός Σεφέρη(«τρεις λέξεις νεκρές/γιατί τις σκοτώσατε;»), έγνοια έστω αυθόρμητα εκδηλούμενη° αυτά δεν τα είχε όμως, φαίνεται, τότε ο Τσιριντάνης. Τα είχε ο Νίκος Ψαρουδάκης. Αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά βαγγέλιο.

Ο πιο καλός μαθητής του Πλάτωνα…

Ο Πλάτωνας είναι ένας μεγάλος διδάσκαλος της αρχαιότητας. Τόσο μεγάλος που, αν και διατύπωσε πολλές λανθασμένες γνώμες, έγινε παραδεκτό ότι σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να έφτασε και σε κάποια θεοπνευστία, εφάμιλλη των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης.

Η συλλογιστική είναι απλή:

Ο Πλάτωνας αγαπούσε πολύ την αλήθεια. Αυτό είναι πολύ ευάρεστο στον Θεό. Έτσι, του έδωσε κάποια δώρα αλήθειας.

Αυτή είναι μια ιδέα συγκεκριμένα του θεωρούμενου από πολλούς ως του μεγαλύτερου  Ρώσσου Αγίου, δηλαδή του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ.

Στον τελευταίο είχε αφιερώσει μια σχετική μελέτη ο πιστός Καθ. Φιλοσοφίας Κων. Καβαρνός. Από αυτόν προέρχονται και οι  παραπάνω πληροφορίες.

«Απολύτως ευχαριστημένοι» με τους δημίους

Ο Αλ. Τσιριντάνης, παρά τις «οργανωσιακές» του καταβολές, είχε την ευθυκρισία και ορθοφροσύνη να γράψει τα εξής:

«Όταν ένας είναι άθεος και δεν δέχεται την θεότητα του Χριστού, εκτελεί όμως το θέλημά Του και έχει στον βίο του τις ίδιες επιδιώξεις, τι λέμε τότε;
Τι κρίμα ένας τέτοιος καλός άνθρωπος να είναι άθεος! 
Μπορείς όμως να πης και τι κρίμα ένας τέτοιος καλός άνθρωπος και να μην είναι φαρισαίος; Δεν μπορείς να το πης. 
Ο φαρισαίος είναι στην ουσία του το αντίθετο του Χριστού…»
(«Η πίστις ως βίωμα», Δ’, σελ.209)

 

Και ποιο το γνώρισμα του Φαρισαίου; Υποκριτής, κάπηλος, εθνικόφρονας, ανελέητος, επιδειξιομανής, κούφιος, άδικος, άρπαγας, σαφώς συντηρητικός, τυπολάτρης.

Σήμερα όμως έχουμε Διοικούσα Εκκλησία εν μέρει «απολύτως ευχαριστημένη» από τους «πολιτικούς άρχοντες» οι οποίοι εμφανίζουν ανησυχητικά πολλά από -αν όχι όλα- αυτά τα γνωρίσματα. Ως γνωστόν, στην Γραφή(«Ψαλμοί», 82 : 4) εμφανίζεται αντί της λέξης «άρπαγας», δηλαδή καταπιεστής, άδικος, εκμεταλλευτής, η λέξη «ασεβής»! Ο ασεβής, δηλαδή, απέναντι στον Θεό, ήτανε αυτός ο οποίος φερνόταν με χυδαιότητα, με ασεβή επίδειξη πυγμής απέναντι στον άνθρωπο! Ειδικά δε στον ανίσχυρο, στον φτωχό, τον εργάτη του, τον ούτως ειπείν λαϊκό άνθρωπο. Εξ ου και η προτροπή, που απευθύνεται ειδικά και στους πολιτικούς εξουσιαστές: «Ελευθερώνετε τον πτωχόν και τον πένητα· λυτρώνετε αυτόν εκ χειρός των ασεβών.»

Αυτό έκαναν στην ζωή τους και οι Άγιοι, όταν είχαν κάποια εξουσία, όπως ο Άγ. Ιωάννης ο Ελεήμων. Αυτό και οι Χριστιανοί πολιτικοί, όπως ο αυτοκράτορας Ιωάννης Βατάτζης.

«HPAKΛEIΣ» THΣ ΠIΣTHΣ ΓIA TOΥΣ ΠOΛΙΤΙKOΥΣ Oυαί! (Άρθρο του Μ. Μηλιαράκη)

Τα φοβερά «ουαί» ο Κύριός μας δεν τα απηύθυνε, στους κλέφτες, στις πόρνες, στους αρσενοκοίτες, στους ληστές, στους δολοφόνους, στους μοιχούς, ούτε καν στους σταυρωτές Του. Τα απηύθυνε στους υποκριτές «Γραμματείς και Φαρισαίους» της Ιουδαϊκής θρησκείας. Γιατί αυτή η υπόμνηση;
Γιατί, ξεσηκώθηκαν σύσσωμοι όλοι οι «super» Oρθόδοξοι και σήμαναν τις καμπάνες του συναγερμού για τον επερχόμενο Αρμαγεδώνα, που δεν θα είναι άλλος από μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με πρωθυπουργό τον άθεο Αλέξη Τσίπρα!
Αν είναι δυνατόν, ένας άθεος να κυβερνήσει μια Oρθόδοξη Ελλάδα, μας είπαν!
Για τους «Ηρακλείς» της Oρθοδοξίας οι μέχρι τώρα πρωθυπουργοί και υπουργοί ήταν, ασφαλώς, Χριστιανοί, Ορθόδοξοι, ευσεβείς και πιστοί και κατά συνέπεια είχαμε ασφάλεια και για την πίστη μας και για την οικογένειά μας και για την κοινωνία και την Πατρίδα μας. Γι’ αυτό, εξάλλου, τους υποστήριζαν και έδιναν γραμμή για «δαγκωτό» ψηφοδέλτιο υπέρ των «χριστιανών» – «εθνικοφρόνων»!

Oι μέχρι τώρα πολιτικοί ηγέτες μας, ήταν και είναι, όπως και οι «Ηρακλείς» τους … super Oρθόδοξοι και αυτοί.
– Κάθε μεγάλη γιορτή πηγαίνουν στη Δοξολογία.
– Ανάβουν λαμπάδες σαν το μπόι τους.
– Κάνουν σταυρούς, μετάνοιες και υποκλίσεις, όσο η τηλεοπτική κάμερα τους «παίρνει».
– Στηρίζουν, με νόμους, το καθεστώς της δεσποτοκρατίας.
– Δε θίγουν τα «κακώς κείμενα» στο χώρο της Διοίκησης της Εκκλησίας.

Αυτός που θα βρει έ ν α ν αξιόπιστο πνευματικό καθοδηγητή στις μέρες μας…

«Στους αγωνιζόμενους και καλοπροαίρετους μοναχούς θά’ λεγα στην περίπτωση που θα παρουσιαστεί μπροστά τους ένας γέροντας:
Μακάριος είναι ο μοναχός που στις μέρες μας θα βρει έναν αξιόπιστο καθοδηγητή.

«Πρέπει να γνωρίζετε, προειδοποιεί ο όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, πως στις μέρες μας έχουν βγει πολλοί ψευδοδιδάσκαλοι και τσαρλατάνοι». Κι ήταν τέτοια η κατάσταση του χριστιανισμού εδώ και δέκα αιώνες! Εμείς τι να πούμε για τα σημερινά χάλια μας; 

«…Εν τω μέσω της νυκτός…» (Ποίηση Ι. Γρυπάρη)

  -Ιδού ο Νύμφιος έρχεται…

Πάσα στιγμή, που ζη την πάσα ημέρα,

την έγνοια την ανείκαστή μου, ω Πόθε,

πληθαίνοντας, μου κρυφολές: -Καρτέρα,

να ιδής, λιχνίζοντας στον ίσιο αγέρα,

πέρα τις πίκρες τη χαρά σου εδώθε!

Η νίκη του Χριστιανισμού (Ν. Ψαρουδάκης)

«Ο λαός απάντησε στο προσκλητήριο του Χριστού προσφέροντας τα πάντα και τον εαυτό του. Η άρχουσα τάξι με όργανό της το Ρωμαϊκό κράτος απάντησε με τους διωγμούς.[] Τότε, που η λέξι: Χ ρ ι σ τ ι α ν ό ς,  ακούστηκε για πρώτη φορά στην ανθρώπινη κοινωνία, το αμαρτωλό καθεστώς είχε ν’ αντιμετωπίση έναν εχθρό, που ενώ ήταν άοπλος, ήταν ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους τους εχθρούς του. […]