Στα ταχυφαγεία της Αμερικής…

Να ένα θέμα που ποτέ δεν περιμένουμε να πληροφορηθούμε από κάποιες «χριστιανικές οργανώσεις» του τόπου μας, οι οποίες άλλωστε νυχθημερόν ασχολούνται και είναι ιδιαίτερα επιφορτισμένες με τους Βαλκανικούς Πολέμους και εν γένει την μνήμη των εθνικοπατριωτικών αγώνων και τα συναφή πολύημερα και πολύωρα αφιερώματα:

η τύχη και ο αγώνας των εργαζομένων στα ταχυφαγεία των Ηνωμένων Πολιτειών, μάλιστα συμβολικά ιδωμένος, ως αγώνας που άπτεται των θεόσδοτων δικαιωμάτων του ανθρώπινου προσώπου. Και ας λέει ο Άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς ότι ο μισθός και οι σχέσεις Εργασίας-Κεφαλαίου είναι θέμα ηθικό(γρ. πνευματικό) και όχι τεχνικό. (Άλλωστε μην δικαιώσουμε και τους κομμουνιστάς και τους άλλους που μεταξύ των άλλων κατηγορούν τον Εθνικό Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά…)

Άνθρωποι λοιπόν φτωχοί, που καθίστανται αντικείμενο εκμετάλλευσης από άρπαγες εργοδότες, με την συμπαιγνία του Κράτους και έτσι δυσκολεύονται και υποφέρουν μαζί με τις οικογένειές τους.

Αυτοί οι άνθρωποι κερδίζουν κατά προσέγγιση και κατά Μέσο Όρο 9 δολλάρια, δηλαδή περίπου (βάσει σημερινής ισοτιμίας) 6,5 ευρώ την ώρα, όντας έτσι από τους χειρότερα αμειβόμενους εργαζόμενους των Ηνωμένων Πολιτειών.

(Βεβαίως, στην σημερινή Ελλάδα κάτι τέτοιο ίσως να εθεωρείτο και …τύχη αγαθή. Εκεί καταντήσαμε.)

Να μην ξεχάσουμε να σημειώσουμε ότι -σε αντίθεση ίσως με την Ευρώπη- δεν προβλέπεται ασφάλιση για τους περισσότερους από αυτούς, δηλαδή ενδεχόμενη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι επί πληρωμή για την συντριπτική πλειοψηφία αυτών(ίσως περί το 85%). (Άλλωστε το Obamacare είναι μία πολιτική σοσιαλιστικής και ναζιστικής έμπνευσης. Τίποτα καλό δεν μπορεί να γίνει, όπως λένε οι νεολίμπεραλ στις ΗΠΑ, αυτοί που μας κυβερνάνε εδώ και 3 χρόνια δηλαδή, με το χρήμα κάποιου άλλου. Δηλαδή με το χρήμα που οι νόμοι -ερήμην της όποιας ηθικής- του επιτρέπουν να βγάζει.)

Για την μουσική, για τον Παύλο & την πνευματική ευκαιρία απόκτησης αξιώματος

Για την μουσική γενικά

Αν έπρεπε να μιλήσω σε κάποιον γενικά για την μουσική, θα σημείωνα ορισμένα πράγματα όπως τα παρακάτω. Βεβαια θα μπορούσε να είναι και άλλα:

1)Η μουσική μπορεί να ωφελήσει και μπορεί και να βλάψει, αλλά σημασία έχει περισσότερο η διαχείρισή της κάθε φορά από εμάς.

2)Η καλή μουσική ειδικά μπορεί να εξαγιάσει γρήγορα τον άνθρωπο, έλεγε και ο γέροντας Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.

3)Βέβαια, όπως ξέρουμε εμείς οι πιστοί, η μουσική είναι ή γίνεται ένα περιεχόμενο της ψυχής το οποίο είναι δεκτικό της πρόσληψης και θεραπείας με τα εκκλησιαστικά μέσα(μυστήρια, προσευχή κ.λπ.).

4)Λ.χ., για να επανέλθω, η λύπη που παίρνουμε από μια μουσική, ο θυμός, το πάθος, η αγαλλίαση, η χαρά, η μυστικοπαθής ή “ρομαντική ερωτική” διάθεση ή πολλά άλλα βεβαίως και απαιτεί μια διαχείριση.

Σημασία έχει λοιπόν να κάνουμε εμείς την διαχείριση στα πράγματα και να μην μας …διαχειρίζονται αυτά.

[Το ίδιο βέβαια μπορεί να συμβεί και με γεγονότα της καθημερινότητας που μας δημιουργούν μια ορισμένη ψυχική διάθεση. Ο ι. Χρυσόστομος έλεγε κάπου περίπου “θύμωσες με τον γείτονά σου; Ρίξτα όλα στο κεφάλι του διαβόλου”.]

Δηλαδή “πάντα μοι έξεστι…αλλ’ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινός”.

Ο δε Αριστοτέλης έγραφε πως η μουσική έχει το δικό της ήθος.

Ένας τέτοιος μουσικός, με βαθιά “ανθρώπινο”, θαρραλέο και παλικαρίσιο ήθος, ήταν και ο Παύλος Φ. , τον οποίο χάσαμε προ ημερών από μαχαίρι θρασύδειλο…