Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, πρόκειται να εκδοθεί, δηλαδή επιμετρηθεί η τελική ποινή για τα μέλη της Χρυσής Αυγής. Η εισαγγελέας έχει ήδη προτείνει κάθειρξη 13 ετών για την ηγετική ομάδα της οργάνωσης και ισόβια κάθειρξη για το δολοφόνο του Παύλου Φύσσα Γιώργο Ρουπακιά.
«Κάθε επανάσταση [πετυχημένη] είναι ένα κλώτσημα σε μια σάπια πόρτα», έγραφε αποφθεγματικά και ο μεγάλος Αμερικανός οικονομολόγος Τζον Κέννεθ Γκάλμπρεϊθ, σε μια περιοδολόγηση της (οικονομικής) ιστορίας του κόσμου («Η εποχή της αβεβαιότητας»). Η Χρυσή Αυγή ήδη ήταν ένα ξεδοντιασμένο θηρίο, εφόσον έμεινε εκτός Βουλής στις εκλογές του 2019 (με ποσοστό 2,93%), είχε χάσει το πρωτοπαλίκαρό της που έφτιαξε δικό του κόμμα («Εγώ δε θα γίνω Αλαβάνος», είχε δηλώσει και ο ισόβιος φύρερ κ. Μιχαλολιάκος), ενώ το μετεκλογικό σποτ με τα εναπομείναντα μέλη θύμιζε τις τελευταίες μέρες του Καντάφι πριν βομβαρδιστεί με την αυτοκινητοπομπή στη Σύρτη από τους εξτρεμιστές. Ωστόσο, το γεγονός είναι σημαντικό. Υπάρχει καταδίκη μιας οργάνωσης που, ενώ πρόβαλλε ένα λόγο αντισυστημικό (και για αυτό ψηφίστηκε ασφαλώς από πολλούς μη-νεοναζιστές) βασίστηκε στον κοινωνικό δαρβινισμό, σε ψευδείς επιστημονικές θεωρίες (βιολογία, φυσιολογία, ανθρωπολογία) και στη λογική του μίσους, του σαδισμού και της αιματοχυσίας.
Ιστολογικόν σημειωματάριο φιλαλήθους (philalethe00) 