Μόλις τη Δευτέρα 15/04, τρεις μέρες πριν την έκδοση της «Χριστιανικής» μαθεύτηκαν τα φοβερά γεγονότα σχετικά με την κατάρρευση της στέγης στην Παναγία των Παρισίων, τον περικαλλέστατο και παγκοσμίου φήμης ναό γοτθικού ρυθμού που οικοδομήθηκε κατά τον Μεσαίωνα, κατά το β’ μισό του 12ου αιώνα, σε μια διαδικασία που διήρκεσε 107 περίπου χρόνια.
Επειδή κάθε αυθεντική τέχνη συγκινεί όλους τους ανθρώπους, απλοϊκούς και μορφωμένους, αυτός ο ναός, εκτός όλων των άλλων, ενέπνευσε και ομοεθνείς μας, όπως τον ποιητή Κώστα Ουράνη, ο οποίος είχε συνθέσει το παρακάτω ποίημα (Παρισινό τραγούδι):
«Θυμάμαι κάποια κάμαρα Παρισινού σπιτιού,
χτισμένου απάνου στο νησί του άγιου Λουδοβίκου –
απ ’ το παράθυρο έβλεπα ένα τεφρό ουρανό
και τα κλαριά ερημικού μοναστηρίσιου κήπου.
(…)
Κι έζησα εκεί ολάκερο ένα χρόνο – ξεχασμένος
σ ‘ έπιπλα μέσα γοτθικά και σε τοιχογραφίες
που παρασταίναν άνοιξες με ειδύλλια ποιμενίδων,
διαβάζοντας παλαιικά βιβλία κ ‘ ιστορίες.
Στην Παναγία του Παρισιού πιστά εκκλησιαζόμουν
μαζί με γριές, μαυρόπεπλες γυναίκες, και γυρνούσα
από δρομάκους έρημους και όχτες νεκρωμένες:
τέτοια ζωή παράμερη κ ‘ ειρηνικήν εζούσα…».